Gisteren met een uurtje vertraging om 21u, plaatselijke tijd, in San Diego aangekomen. Mijn eerste verre vlucht. Het viel best mee. Zo een boeing vliegt namelijk veel stabieler als de normale vliegtuigen waarmee ik mijn korte trips doe. Ik heb dus eigenlijk onterecht schrik gehad op voorhand ;-). Maar bon, als het niet voor mijn dochter is, krijgen ze me toch niet te rap meer voor 12 uur in een vlieger, hoor. Het regent, Griet vindt het koud, maar de dees zweet zich te pletter. Het moet ergens nog een 18 graden zijn. Beetje bijpraten, kennismaken met 2 van de 3 roommates (een garcon in een restaurant en een radioloog), het huis bewonderen, slaappilleken pakken (ik kom immers net uit een Belgische nacht) en dodo. Vandaag, zaterdag ben ik precies Jelle in Wonderland: de tuin is Astrid Bryan-gewijs amasing, het padje waarmee je, van de tuin, rechtstreeks naar het strand afdaalt komt bijna uit een sprookjesboek, de zon schijnt veelbelovend, zelfs de surfers zijn 'very Californian way' van de zon, van elkaar en van de golven aan het genieten. De villa's al of niet met oceaanzicht zijn Amerikagewijs groot en zeer wel omgeven met omheiningen. ;-) Mitt Romney heeft er hier eentje. Met oceanview of course!We zijn er net gepasseerd. Verder nog inkopen gedaan. We gaan immers Belgian food maken voor een aantal gasten, vanavond. Enneugh... ik heb ook nog uuuuren tijd gestoken in het klaar maken van 1 vierkante meter verwilderde tuin om er een kruidentuintje in aan te leggen. Een tuin hebben waar je de citroenen, de mandarijnen en de guava's maar van de bomen moet trekken...zonder kruidentuintje, kan niet, vind ik. Daarbij, dan kunnen ze binnen een paar maanden nog eens aan mij denken als ze basilicum, dragon, munt, thijm, bieslook, marjolein gaan plukken om hun gerechtjes op te fleuren ;-). Niet dat de roommates van Griet veel koken. Griet is de enige die haar potje zelf maakt. Voor haar 3 roommates is 'koken', de tafel dekken en iets ergens afhalen. Maar bon, de munt zien ze wel zitten, 'to make mojito's '. Voila, morgen gaan we kruiden kopen en planten en naar het wonderbaarlijke golfterrein Torrey Pines. Iedereen spreekt er van als zijnde 'spectacular', ik ben benieuwd!
Hij heet Jens, is 32, Duitser. Ziet er 18 uit! Is op terugweg naar huis, van Santiago de Compostella. De heenweg van zijn heimat naar Santiago ging via Bordeaux. De terugweg meer via 'het binnenland'. Van 18 maart al, is hij onderweg. Bijna 8 maand, dus. Hij schrijft af en toe een artikel over zijn perikelen voor een plaatselijke krant, ginder tegen Keulen. Daar krijgt hij 60 euro per artikel voor. Voor zijn ganse tocht was 3000 euro voorzien. Waarvan nu nog 600 euro overblijft. Der Jens heeft ook nog, afgezien van deze krantenartikels, een eigen website. Kwestie dat de krantenlezers kunnen volgen hoe het hem vergaat. Heeft zijn reis naar Compostela iets met spiritualiteit te maken? 'Neen, niks! Ik heb mezelf al gevonden. ;-) ;-) Ik loop gewoon graag rond. Kijk graag rond, drink indrukken in. Praat met mensen en weet graag waar ze mee bezig zijn. Dit is niet mijn eerste reis. Ik was al eens in India voor 8 maand. En verder heb als 'slow' toerist al 42 landen gezien, geproefd, geroken.... Specifiek over deze Compostella-trip schrijf ik een boek.' Jens praat heel vlot, drukt zich precies en doordacht uit. Kan uitstekend gedocumenteerd, feiten, geschiedenissen en gebeurtenissen aanhalen waar ik een beetje van achter over val. Hoe kan iemand zoals hij, die totaal niet gestudeerd heeft, zo slim uit de hoek komen? Tja. Ik ben blijkbaar de enige niet die zijn expertise op prijs stelt... Na zijn Indiareis bijvoorbeeld, werd hij meermaals door de univ uitgenodigd om te komen spreken in het kader van 'futorologisch onderzoek'. Futu...wat? Awel, in die wetenschap probeert men modellen neer te zetten die moeten bepalen hoe de markt zich zal gaan ontwikkelen, ergens in de wereld, in de toekomst. Voor de rest is Jens boomzager van beroep (Ik vind dit niet uit).;-) ;-). Maar of hij daarmee, beroepshalve verder gaat gaan, voorlopig niet. Eerst zijn boek schrijven. En onderwijl rustig thuis bij de partner (een pianist). Om dan, vermoedelijk binnen 2 jaar, te voet naar Jeruzalem te trekken. Eneugh...je partner, vind hij al je rezien OK? Ja hoor. Hij moet niet zo noodzakelijk dagelijks bij me zijn. Af en toe, tijdens mijn reis, mekaar ergens treffen, is prima. En dan serieus: 'Ik zet trouwens nergens een stap zonder mijn knuffel Paul'. For the record: Paul is een pluche OLH-beest. CouchSurfers! Ze blijven je verbazen.
