8 september 2014: op logies bij een 'wereldberoemd' CouchSurfkoppel
Wat doet een mens als hij om 11u in de ochtend, een golfinterclub moet/mag gaan spelen op 130 km van zijn deur? Wel, hij rijdt op het gemakske 's avonds naar een CouchSurf-adres. Alwaar hij eten en drinken krijgt, een vriendelijke babbel en een goed bed. Files en stress in de ochtend? NOT!!! Perfect op tijd op de golfafspraak. ;-) Waar CouchSurfen, al niet goed voor is ;-) ;-) Ze heet Gerdje. Ze is getrouwd met Pol. Gerdje en Pol wonen in mijn 'stadskind'-ogen 'in de bossen'. Ook de rand van Herentals genoemd ;-) . Ze zitten midden in de verbouwingen. Onder het moto: weg met het fermette-interieur, op ...naar sober en modern! De keuken is al af. Zelf ontworpen meubelen! Pol kent er wat van. I like! A lot! De living is bijna af. Schitterend design haardvuur. Gerdje heeft een quiche gemaakt. En een dessertje. Daarna CouchSurf ervaringen bij die schitterende nieuwe haard. Het lijkt wel of de halve wereld daar al heeft geslapen. 78 referenties! Dat is toch serieus veel. Op de logeerkamer, een wereldkaart met daarnaast fotootjes van alle CouchSurfgasten. Gerdje blijkt over een oneindig inlevingsvermogen te beschikken, hoor ik zo, uit haar verhalen. Soms komen er bijvoorbeeld, CouchSurfers langs, voor een paar dagen 'om op hun plooi te komen'. Amaai, daar zou ik nu GEEN geduld voor hebben. Ik ben zoals Arpad uit Budapest. Toen ik daar ooit logeerde, had hij op zijn CouchSurf-profiel geschreven: 'Mensen op zoek naar zichzelf, blijf hier buiten alstublieft. Ik ben GEEN therapeut! Maar hier, ten huize Gerdje-en-Pol, krijgt Onze Medemens In Nood, dat wel: een luisterend oor, oprechte aandacht, goede raad, geduld. Toen het tv-één programma '1000 zonnen' hier vorig jaar, in juli 2013, kwam filmen, hebben ze een schoon stukje film kunnen draaien. Schoon stukske film van een schoon koppel. Bai de wee , Pol, uw krullen zijn fantastisch! Dju! Ik heb mijn fototoestel niet mee! Dan maar een gepikt fotootje van op hun CS-profiel. Zal wel mogen, denk ik.
Ze heet Miriam, ze is 22 jaar. Een Luxemburgse, met Duitse roots. Studeert geneeskunde in Brussel. Ze gaat vanuit Brussel te voet naar zee. Tenminste dat is het plan. Ze komt, na 2 verwittigingssms-jes, ruim 2 uur te laat op onze afspraak. Ze is moe. 'Djeezes Miriam, hoe kom je er bij om te voet naar zee te willen lopen vanuit Brussel?' 'Awel, ik hou van de zee en ik wil eens zien of ik een 'te voet' reis zou aankunnen' 'En?' 'Tja, ik heb 2 uur langer gestapt dan ik had uitgerekend. 30 km is een toch wat te veel voor mij, denk ik' 'Oesje! En morgen moet je naar Gent?' 'Jaja, maar als het moet, neem ik de trein of bus' Ze heeft een kadootje mee: thee van Neuhaus. En veel verhalen over CouchSurfen in Noorwegen en Zweden. CouchSurf-gastheren en -vrouwen je hebt ze in alle soorten, stellen we vast! En ja, we moeten er niet heilig over doen, per UITZONDERING zijn er bij die zich graag een wegje naar hun eigen logeerbed wringen...met jou erin ;-) Gewoon nee zeggen. En een mes onder je bed leggen. Voor het geval dat er in die Vriendelijk Mens (met goede referenties!) opeens een psychopaat zou blijken te zitten. hahahaha. Psycho's? NOT! That is for Televison! Ze vindt mijn stoverij lekker. En mijn bier ook. En mijn wijn. En ...Ik vind het heerlijk dat ik nog eens Duits mag spreken. (Ze is van Duitse origine). 2 contente mensen. Zo moet het leven zijn. We kijken nog een DVD uit 'Top of the Lake' van Jane Campion, een TV serie over een 12 jarig meisje dat zwanger is en vermist...Spannend! Als ze in bed ligt, neem ik de vrijheid van even haar 'wandel'schoenen te bekijken. Een zooltje, zo plat als het strand waar ze heen wil. Rubber gescheurd aan de hielen. Hemel! Miriam, hiermee geraak je nergens!!! Ik heb al eens een Duitse CS-er op bezoek gehad, die ALLE landen (echt! dat is zijn doelstelling!) van de wereld te voet bereist en een Brit die nu te voet onderweg is naar India. Die mensen hadden gemeen dat ze nauwelijks geld hadden en leefden van de 'krijg', maar wat ze WEL hadden waren professionele wandelschoenen. Professionele Wandelschoenen of Sportschoenen! Nike's bijvoorbeeld. Volgens Jens Kwass, de Duitser, gaan die 5000 km mee. En die Brit, die werkelijk niks bezat, had wel degelijke schoenen, een ademende, waterdichte jas, een waterafstotende broek en sportsokken. Zou ik het haar morgen aan het ontbijt zeggen, van die schoenen? Mo, ba, nee! je moet daar filosofisch in zijn: de dingen hebben altijd meer waarde als je ze zelf ondervindt. En daarbij, voor morgen is het al geregeld: ik breng haar op 5km van Oordegem, waar haar volgende gastheer haar opwacht, bij zijn ouders daar in Oordegem. Ze krijgt er middageten en nadien brengt deze Brave Mens haar per auto naar Gent, waar hij woont, en waar ze dan opnieuw mag CouchSurfen. Ze zal de zee bereiken, onze Miriam, maar het zal NIET te voet zijn, denk ik dan zo ;-)
Gisteren verjaarde de roommate van Jaap. Ze bracht me vriendelijk een serieuse portie Kazakse slibovitch (ze is namelijk van Kazachstan afkomstig). Goed spul. Heb er van geslapen als een os. Waardoor ik vanmorgen pas om 10u wakker was. Maar dat geeft niet. Vandaag is het toch op het gemakske. Alleen de Stravhov bibliotheek moest ik nog zien. Een bib met 2o ooo boeken. Ik had er hier, in Praag, al zo eentje gezien, namelijk de bib van de vroegere Jesuietenuniv, maar deze is nog mooier. Je mocht ze, net als de Jesuietenbib, die ik gisteren bezocht, wel maar efkes bekijken, en dan nog van acher een balustrade. De inhoud van kostbare boeken is namelijk te delikaat. 7 euro voor een glimp! Tja, alles hier in Praag kost geld. Het breekt een beetje de sfeer. Op de duur denk je dat zelfs de lucht die je inademt geld gaat kosten. Anderszijds is het best begrijpelijk dat als je stad dag in dag uit, overspoeld wordt door toeristen, je voor alles entreegeld kan/ mag vragen. Echt waar, het is al half oktober, het is al koud, en toch kan je hier nog overal op de toeristenkoppen lopen. Die toeristenstroom stopt nooit. Binnen 2 weken, heb je al `kerstmarkten`, dan heb je nieuwjaar en dan heb je Praag in de sneeuw, en daarna Praag in de lente enz. Kortom, Praag is ALTIJD fotogeniek en wordt ALTIJD gepromoot. Maar bon, niet zonder reden. Het is echt een wondermooie stad. Verder heb ik mijn favoriete Praagspot nog eens herbezocht, Het Gemeentelijk Huis, ofte Obecni Dum, zoals het hier heet. Dit gebouw met 2 concertzalen, een café, een restaurant op het gelijkvloers, een restaurant in de 'kelder' en is ongetwijfeld het mooiste Art Nouveau gebouw Dat Ik Tot Hier Toe Zag. En daarmee bedoel, 'op AL mijn Art Nouveau' -reizen. Mijn bananenmilkshake was al lekker, maar in zo een omgeving gewoon hemels! En nu naar huis. Lekker in mijn eigen bed slapen ;-)
vrijdag 11 okt. 2013: dag 4, Praag, de toren van Copernicus
Vandaag was het weer WAW. Met de ogen ...en de oren ;-)
En wat heb je dan wel gezien dat een WAW gevoel gaf? Awel, volgens de toeristische gidsen 'het mooiste barokinterieur' van de ganse stad. Het is een bibliotheekje. Een onderdeeltje van de vroegere Jesuitenuniversiteit. Die ganse Jesuietenuniv heet nu 'Klememtinum'. Dat bibliotheekje bevat 20000 originele oude boeken, waarvan de oudste de 'Gutenbergbijbel'. Uit 1456, asteblieft! Het is er, ter bescherming van deze oude boeken, altijd donker. Behalve 10 minuten per uur, als 20 toeristen elk 10 euro betalen, dan mag het licht aan. En kan je je vanachter een houten balustrade vergapen aan dat mooiste barokinetrieur van de stad. ;-)
Toffe jongens, die Jesuieten; omdat leren plezant moest zijn, stond er vroeger in het midden van dat bibje, een piano. En voila, zie, onze vriend Mozart speelde hier in 1787 al eens een partijtje, ter entertainment van de aanwezige studenten.
Verder is er ook nog een observatietoren, waar Kepler en Coopernicus de hemellichamen plachten te bestuderen, vroeger...en waar Van de Velde, vandaag, de stad bestudeert. 360 graden zicht. Je weet niet wat je ziet!
En natuurlijk hadden de Jesuieten ook een concertzaaltje (voor 500 man), met orgel. Zo barok als maar kan. Schitterend. Ik ben helemaal vertederd. En daar dan om 18u muziek van Pachelbel, Mozart, Smetana, Brahms en Vivaldi bij. Allemaal kleine stukjes, die iedereen kent. Super! Praag, I love!
Vandaag moderne kunst bekeken in een museum met een onuitspreekbare naam in een straat met een al even onuitspreekbare naam. Tsjechisch moet zowat mondiaal kampioen van de medeklinkers zijn. 4 medeklinkers achter elkaar, daar draaien ze hier hun hand niet voor om: Veletrzni Palac in Dukelskyck Hrdinu, asteblieft. Daar was ik dus vandaag om moderne kunst te bekijken. Nadat ik eerst -tig keren op mijn stadsplannetje had gekeken, natuurlijk. Iemand met NUL orientatie, ingewikkelde namen opsolferen, het is sadisme. Het gebouw is hypermodern, van de Franse architect Jean Nouvel. Van binnen is het te pruimen, maar van buiten, niet, vind ik. Te veel glas.
Ook, in een allercharmant gebouw van rond 1900, decoratieve kunst bekeken: vazen, glazen, bestekken, klokken, juwelen... Ik heb al mooiere collecties gezien, maar het gebouw was super!
Bij een Japanner iets gaan eten. Een BENTO doos met een voorgerecht, een soep, een hoofdgerecht en een nagerecht. Lekker! Voor een vierde van de prijs van gisteren. ;-(
En daarna mij bij een geblokte Thaise laten masseren. Drukpuntmassage. Love it.
En daarna thuisgekomen als een verzopen kieken. Het regent, vandaar.
'Alle onderdelen afgewerkt'? Jaja, Praag heeft verschillende stadsdelen en die heb ik vandaag allemaal afgewandeld. Kilometers! En het was allemaal om te mooier. Het zicht vanop de Karelsbrug naar de hoger gelegen Mala Strana, ik wist niet wat ik zag. Een sprookje. Iets uit een film. Kan een zicht ontroerend zijn? Ja, driewerf.
En het werd nog beter. Het zicht vanop het Strahovklooster naar die Karelsbrug van beneden, met al die kerktorens en al die barokke kastelen, en dan dat fotogenieke groen van de koninklijke tuinen. En wil het dan juist 12u zijn, zodat alle klokken gaan luiden. Ik zweer het, het had iets onwerkelijks.
Foto's getrokken? Tuurlijk. Ge kent dat. In het begin van de ontdekkingsronde, doet ge dat ijverig. Elk fotogeniek gebouw moet op de foto. Tot ik simpelweg vast stelde dat ik in dat geval gewoon ALLES moest fotograferen wat ik zag.
1, EEN, laatste Art Nouveau straat in zijn geheel heb ik nog getrokken, voor in het fotoalbum, met als ondertiteling: Zo zijn ze allemaal.
Voor de rest heb ik even naar het villaatje gaan kijken waar onze vriend Amadeus in 1787 de laatste noten van Don Giovanni heeft geschreven. Villa Bertramka heet het.
Blijft daar weg. Het moet zowat het enige Praags gebouw zijn dat echt stiefmoederlijk is behandeld. Niks te zien en in abominabele staat.
Tegen 19u op het Wenceslasplein iets gaan eten in een hotel met een mooi design. 6 oesters met een glas prosecco en daarna een mozarella-met-roquette-salade en een donker biertje.
En dan op de valreep nog rap pumps gekocht bij Bata, 5 verdiepen schoenen. Als ge daar uw gedacht niet vindt ;-)
Ik weer eens chance! Mijn gastheer Jaap (een Nederlander die in Praag woont en werkt) bewoont een ruim apartement, pal in het centrum van Praag. Aan de voet van het Wenceslasplein, zeg maar. Ik heb er een ruime kamer, met een dubbel bed. Jaap is in mijn ogen `een echte Hollander'. Heel groot, vriendelijk, dynamisch en een beetje schalks... en als hij spreekt moet ik dodelijke moiete doen om hem te verstaan. Waarom vinden vlamingen dat Hollanders 'wauwelen'? En zou het soms ook andersom zijn? ;-)
Gaan we een pintje drinken Jaap? Ja hoor, dan laat ik je de stad even zien.
Praag bij avond. Het is adembenemend mooi. Het plein met de Tynkerk en het plein met het Presentatiehuis, ik kwam gewoon niet meer bij! Een WAW-ervaring.
Ons biertje hebben we gedronken in een cafe in een overdekte passage (Je hebt er zo veel hier in Praag)
De reinste Art Deco, heerlijk! 'Dit is een van de goedkoopste kroegen van Praag, Danielle'. En wat een interieur!
'Ga, je je weg terug vinden, Danielle, ik moet nog kaas gaan halen bij een vriend'.
Dat 'kaas halen' heeft blijkbaar een andere invulling gekregen. Het werd namelijk zwaar gearozeerd met ettelijke genevertjes, zodat onze vriend des nachts (ahum) deftig beneveld thuiskwam. En zich pas realiseerde dat hij de verkeerde kamerdeur had opengedaan toen hij er een serieus geschrokken dame in een snoopy pijama in aantrof. Oeps! Sorry!
Er is in mijn huis zonet eentje naar bed gegaan. Een CouchSurfer. Een Turk. Uit Istamboel, geboren in Anatolië. Hij stond hier na het avondlijk poetsen van zijn tanden nog een beetje te drentelen in zijn pijamabroek en zijn marcelleken. Hij bedankte mij wel 3 keer omdat ik hem meegenomen had naar het Aalsters parkconcert. Drentel, drentel. Volgens mijn persoonlijke en diepe overtuiging, moet er opgepast worden met moslims in pijamabroeken. Die zo een beetje in je buurt staan te drentelen. Ik heb zo beleefd mogelijk NIET thuis gegeven. En zo obstinaat mogelijk mijn blik naar de TV gericht... Toen ik naar boven ging, om mijn pijamaatje aan te doen, na een veilige marge van 30 minuten (na zijn verdwijnen) , bleken de beide deuren van de logeerkamer (de zijne dus!) helemaal wijd open te staan. Ik heb ze redelijk kwaad toegedaan. 'Do not you leave your doors open!' Feitelijk voel ik me niet 100 procentig veilig. Het is de eerste keer dat een CouchSurfer mij een onbehaaglijk gevoel geeft. Zou ik hem morgen op hotel sturen? Ik heb nochtans inlichtingen ingewonnen bij zijn vorige gastheer/vrouw. Volgens deze mensen was hij betrouwbaar en een aangename persoon. In feite was hij sinds zijn aankomst niet echt bij de les. Het is immers Ramadan. Zijn laatste maaltijd had hij gehad om 4u vanmorgen. Om 21u30, vanavond, mocht hij pas OPNIEUW eten: 2 pakjes fritten (tijdens dat Aalsters parkconcert) met 2 cola's en een flesje water. Hoe? En moet gij daar nu mee inzitten? Ba ja! Ten eerste heb ik hier thuis om 19u, een beetje profijtig mijn eigen bokes zitten opeten. Eten is niet plezant als de persoon aan de overkant van de tafel NIET mag mee-eten. En het is nog erger als die mens overduidelijk slap is van de honger. En ten tweede. Al eens een lege maag geroken? Ik kan u verzekeren dat dat conversatiegewijs alleen maar stinkende zinnen geeft... Maar bon, morgen is zijn ramadam gedaan. Hij gaat er een dagje vroeger mee stoppen, zegt hij. Morgen moet hij immers bij de les blijven. Hij moet de werking van een nieuwe machine gaan bestuderen op het Aalsters Industrieterrein in de zaak van Dagmar Robbe (mijn voormalige Citroen concessiehouder) . Ik heb beloofd dat ik hem om 9uur naar dat rendez-vous zou brengen. Alez, Tomorrow is an other day. ;-)
Het nichtje van mijn nicht heet Sofie... Sofie woont in Deinze en is CouchSurfster. Sofie heeft een CouchSurfer over de vloer, een man, een Fransman, die al 6 jaar in Laos woont en tervoren 4 jaar in Guadeloupe heeft gewoond en gewerkt. Als coach van een voetbalschool voor jongeren. In Laos geeft hij les in de Internationale School: lichamelijke opvoeding. Leidt ook een sportschool (veel sporten kan je daar doen, in zijn sportschool, oa golf) Sofie belt me op: 'Seg Jelle. Ik heb hier een toffe gast, een CouchSurfer, maar ik kan er me feitelijk te weinig mee bezig houden. Ik moet te veel werken. Het is een sportieve mens, van het type 'open' en 'aangenaam', ge gaat er geen last van hebben...;-) Kunt gij hem niet een paar dagen logies geven? Hij golft, ge kunt er mischien mee naar de golf?'... 'Ba ja Sofie, laat maar komen'. En zo bevind ik mij op maandagmiddag met Sofie, Myriam en onze Sportieve Medemens, die Patrick heet, aan een redelijk geïmproviseerde middagmaal bij mij thuis. Sofie heeft gelijk: Patrick behoort tot onze Aangename Medemensen. Altijd lachen. En daveren van enthousiasme. Bij wat hij zelf vertelt. Bij wat hij te horen krijgt. Bij wat hij te eten krijgt. Bij wat hij te drinken krijgt. Wil het nu lukken dat ik tijdens dat eigenste tafelmoment, op ge-gsm-ed wordt wordt door een televisiehuis dat reportages maakt over CouchSurfen voor het programma 1000 Zonnen.. 'Mogen we komen filmen, Danielle? 'Ba ja, jongens kom maar af....' En zo stonden ze hier dus, vanmorgen om 9u, dat televisiehuis. Om vervolgens te filmen: zijn opstaan, ons ontbijt, een interview met Patrick, een interview met mij, een kooksessie 'Vlaamse stoverij maken' met hem en mij, een mini-gidsbeurt op de Aalsterse markt door mij, een aperitief van Karmeliet op de diezelfde markt door ons beiden, het opeten van de gemaakte stoverij door hem en mij, om, uiteindelijk om 5 uur te eindigen, bij het inblikken van een miniwedstrijdje golf tussen hem en mij. Heel vermoeiend, maar ook wel plezant. Leuke mensen, die filmploeg. Heel jong. De regisseur was precies een beetje God. In die zin dat hij zich hier ontpopte als zijnde de gelukkige eigenaar van schoonheid, verstand, charme en professionaliteit. Zo iemand waar iedereen graag naar kijkt. En natuurlijk, zeker als ze 'Jelle' heten, zou Willen Blijven Naar Kijken. Wat natuurlijk niet kan. Er Moet Immers Nog Gewerkt Worden. ;-) En wat hebt ge vandaag geleerd? Awel, Ik heb geleerd dat een Fransman mits wat inspanning perfect in staat is om het woord 'Tettentoeren' foutloos uit te spreken. Echt waar! Check it out on televison... tenminste als regisseur God het er in laat... En wat heb ik ook geleerd? Dat God, ook Jeroen geheten, toch wel een beetje blij was: 'Uit deze reportage van 8 UUR kunnen we, Danielle, toch wel DRIE en EEN HALVE MINUUT leuke tv destilleren..... ' Zucht! ;-)
Hoe? Dormeur du Val? Wat is dat nu weer? Awel, een gedicht van Arthur Rimbaud. Heb ik moeten leren in de humaniora ;-). Het gaat over een man die vredig ligt te slapen in een zeer lieflijke vallei. Je bent helemaal mee in het verhaal van de vredig slapende man. En je kan de lieflijke vallei bijna ruiken of zien. Tot aan de laatste versregel. ...In die laatste versregel, die luidt als volgt: 'Il a deux trous rouges, du coté droit', valt je frank dat deze man niet ligt te slapen maar ...dood is. Het is een soldaat, hij heeft 2 schotwonden. Ik ben de dichter, Arthur Rimbaud, nooit vergeten. Evenmin als zijn gedicht, dat een onuitwisbare indruk op mij maakte. Rimbaud werd geboren in Charleville Mezieres. In de Franse Ardennen, dus. Maar 204 km van Aalst verwijderd. En wil deze stad nu net een heel mooi, renaissance plein hebben, dat bijna een exacte kopie is van de Place des Vosges in Parijs. En wil die Place des Vosges nu net een van mijn favoriete spots zijn....Voila, meer moet de dees niet hebben om te gaan CouchSurfen. Geef mij een fotogenieke plaats met 'une histoire' en ik ben weg.... De gastheer heet Philippe en moet zowat de meest verlegen man zijn die ik al ooit heb ontmoet. Van het type dat meteen naar de tafelrand kijkt en pijnlijk zwijgt zodra je stopt met spreken. Godzijdank heb ik met mijn 46 CouchSurfervaringen al het een en het ander te vertellen....En godzijdank, heb ik ook al een gesprekstechniek ontworpen (ahum!) waarbij onze Zwijgende Medemens vraagsgewijs met zachte dwang in het gesprek wordt betrokken ;-) Mevrouw, die een veel opener persoon is, heeft deze avond een performance met het koor, waarin ze zingt. Ze heeft mij, na een hartelijke groet met haar Zwijgende Geliefde, alleen gelaten. De kleine van 6 jaar, die Arsène heet is al naar bed. Moet gezegd, dat ik Belgisch bier heb meegebracht: Duvel, Orval, Bush. Het gaat gemakkelijk naar binnen. En het helpt een beetje om zwijgers te doen praten ;-) ;-) Ik heb een hele grote kamer. Slaap als een os. Wordt 's ochtends gewekt door het gekwetter vanuit de living, van een allerschattigst jongetje van 6 jaar. Het neefje van 'Le Petit Prince', stel ik zo vast, kan wonderbaarlijk goed zingen, en kan, alhoewel nog in kleuterklas, een beetje schrijven en ook een beetje lezen... Dat is de verdienste van de papa Philippe. Philippe (52) is huisman en doet dat goed... Mevrouw (42) is studiemeesteres van een Lycé (secundaire school vanaf 14 jaar) met internaat. Ze bewonen een groot appartement op het schooldomein. Echt een historische spot! En Frankrijk zou Frankrijk niet zijn, als er nog VIJF andere koppels OOK op dat zelfde schooldomein wonen om DEZELFDE functie uit te oefenen. Waw! Het Lycé telt 600 studenten, waarvan 80 internen.... Philippe en zoontje Arsène brengen me, die ochtend, naar de Place Ducale. Echt heel mooi. 'Surtout', als de zon begint te schijnen. Er staat een hele mooi oude paardemolen op deze Place Ducale. En er loopt een straat vanaf de Place Ducale naar het Musée Rimbaud en naar de Quai Arthur Rimbaud. De kleine Rimbaud heeft daar nog gewoond, toen zijn papa het gezin (met 4 kinderen) al had verlaten. De arme Arthur was toen weerloos overgeleverd aan de koude afstandelijkheid van zijn moeder. Dat mens was een STEEN! Arme Arthur! Maar bon! Zonder zijn koude ma, hadden wij nu allicht geen grootse gedichten gekend van zijn makelei. Om Arthur Rimbaud te gedenken, staan 'le long de la Meuse' hele mooie alu stoelen met in de zitting ingestantste versregeltjes. Voila, tot daar mijn sightseeing. Meer is er niet te zien. tenzij de natuur, waarin je naar hartelust kan gaan wandelen... En wat doe ik vervolgens? Iets waar ik me nu al hartgrondig over schaam ;-) Ik ga 7 uur aan een stuk shoppen. Echt Waar! Winkel in. Winkel uit. 7 uur! Min 1 uur, waar ik, hongerig en dorstig, halt gehouden heb, in een design patisserietje, dat net 2 maand open was. 6 uur dus! Oogst: 7 stuks! Er zit een hele mooie T-shirt bij met vlindertjes, van het merk, dat ik totaal niet kende: Un Jour Ailleurs. Die naam! Hoe toepaselijk! Heerlijk toch! 's avonds kondigt Philippe laconiek aan: 'Ma femme doit encore aler chanter, tu devras me supporter encore une autre nuit. ;-)' Hij heeft een tabulé gemaakt met eigen gekweekte groentjes. Heel lekker! Arsène, het zoontje, vertelt honderd uit over het verjaardagsfeestje van Jules, waar hij naartoe is geweest. Zingt met zijn engelenstemmetje 'Au Claire de la Lune'. En verdwijnt daarna, nog altijd als Indiaan verkleed in zijn bed. Maar niet zonder dat ik hem een verhaaltje voorlees. Echt didaktisch gezien van de papa: 'Onze Medemens is belangrijk' (Medemens, die in dit geval Danielle/Jelle heet) . Philippe en ik hebben nog tot 1 uur gesprekken over 'Vreemdelingen' (die er NIET zijn in Charleville Mezieres). Philippe is, zoals je het van onze Verlegen Medemens verwacht, in grote mate van het linkse gedachtengoed....En ik ben, in kleine mate, enkel waar het vreemdelingen aangaat, van het rechtse gedachtengoed . Consensus? GEEN! Hopeloos! Ik ga een beetje gefrustreerd naar bed. 's morgends tref ik Mevrouw aan, samen met 2 heerlijke croissants, die speciaal voor mij zijn over gehouden. Ze is nogal hees, want kwam laat thuis. Zou dat enkel van het zingen zijn? Nice stay, clean room, nice people, nice city, good food,.
Hoe, Ludwig en Richard? Nieuwe mannen in je leven? Ba nee! Geen mannen! Dat zijn gewoon 2 excellente musea in Keulen: het Museum Ludwig en het Walraff Richards Museum (kortweg Richard).Tja. Het overkomt me dat ik zo eens geweldige goesting kan hebben op ...kunst. Gelijk afgelopen week-end. ;-) ;-) Ludwig heeft moderne kunst, vanaf Picasso. Richard heeft kunst van de middeleeuwen tot de impressionisten. Heerlijk! In het Ludwig was er ook een tijdelijke tentoonstelling van Saul Steinberg. Deze mens voorzag het Amerikaans paviljoen ten tijde EXPO '58, in Brussel, van 70 meter lopende kunst (op 3 meter hoog). Het heet The Americans. Eens googlen? Ikke ben fan! Zelfs super fan! In het WRichards genoten oa. van een Rubens: de heilige familie, zijnde: Elisabeth en haar zoontje Johannes en Maria en haar zoontje Jesus. Maria heeft behalve een fris, sexi gezichtje ook nog geweldig sensuele lippen. Haar zoontje Jesus heeft een sterk ondeugende blik. Maria heeft ook zomaar 1 tiet uit haar kleed hangen (of liever...staan. Tieten, bij Rubens, STAAN) . Terwijl ik er van overtuigd ben dat haar zoontje Jesus al lang te oud is om nog gezoogd te worden...Trouwens de kleine ziet er niet uit alsof hij moet eten, noch alsof hij net gegeten heeft. Dat vind ik nu geestig zie: een religieus tafereel dat barst van de sensualiteit! Hahahaha en Rubens komt daar op sublieme wijze weg mee! Love it! Niet zonder trots stel ik vast, dat ik heel wat kunst herken van ver, zonder de naamplaatjes te kunnen lezen: Munch, Otto Dix, Warhol, Lichtenstein, Bacon, Dali, Picasso, Monet, Richter... En onze eigen Rubens herkennen we natuurlijk aan zijn sublieme 'diagonaal'. Verder nog in het Design museum vertoefd: stoeltjes, zeteltjes, bestekken, vazen, glazen, juwelen, borden. Ik vind dat zalig om zien. Sommige dingen zijn bijna 100 jaar oud. En zijn op de dag van vandaag nog altijd DESIGN, gelijk als de Marcel Breuer stoel. Uit 1925, asteblieft! Of de Barcelona chair van Mies von der Rohe. 1929. Wie geeft er mij zo eentje kado? Ik zweer u dat ik daar zonder schaamte van van bil zou willen voor gaan ;-), just to have it... Verder heb ik nog op het kerkhof gezeten, op zoek naar sexi engelen. Een ENGEL...ik ben daar weerloos tegen. Die vleugels, dat gewaad, die neerwaartse blik.... En hoe was je logement? Goed! Bij een madam die Kristina heet en 49 jaar is en jazz muzikante en lerares Engels. Ze heeft 18 jaar in New York gewoond. De eerste avond was Kristina nog in de mening dat Haar Geliefde haar voor eeuwig de rug zou toekeren. Ik zat daar aan haar keukentafel, meteen, in het universele verhaal van Leven, Lijden en Liefde. Zeer herkenbare verhalen. Zelf ook meegemaakt. Hoe mensen toch dikwijls dezelfde geschiedenis kunnen hebben. En hoe mensen hun 'geschiedenis' meedragen, voor altijd, een onzichtbare last, het eeuwige rugzakje. Dat van die Geliefde...het was loos alarm. Het was geen afscheid, het was een Nieuw Begin. 1 juni 2013, de eerste dag van de rest van hun leven. Take care of each other. Be tender. Hug!
Zaterdag, 11 mei 2013, 18 u: ik heb een afspraak met mijn CouchSurf gastheer Johannes, aan de Stadthalle van Wuppertal, want "Mijn huis is zeer moeilijk te vinden", Inderdaad, Johannes woont in een, wat ik noem, "Achterafhuis". Zo een huis dat achter de huizen staat, die aan de straat uitgeven. Johannes bewoont er een groot en klaar dakappartement. Zeer mooi ingericht. Tja, wie twijfelt daaraan?we weten het: onze Andersgeaarde Medemens heeft smaak. Het ziet er Oosters uit, met veel cyaanblauwe kleuraccenten. Zicht op een groene Wuppertaler helling en op de fameuse wereldberoemde Schwebebahn (= de hangende tram). "Johannes, wat een prachtige tapijten hebt ge toch!". "Vind je? Weet ge, ik heb die allemaal op Ebay gevonden." "Op Ebay? En... als ik zo onbescheiden mag zijn, hoeveel hebt ge die dan betaald?" " Boh, de duurste 100 euro." Jaloers!
"Wacht dan moet ge mijn schoencollectie eens bekijken. 30 paar schoenen, allemaal van Ebay". Er zit een lichtblauw paar tussen van Paul Smith en nachtblauwe, Italiaanse van het meest soepele leer dat ik al ooit in handen had. 10 euro, zegt hij. Some guys have all the luck!
Johannes is een Gretige Mens. Hij eet, drinkt en rookt gretig. Hij leeft ook gretig. Aan 100 per uur. Het type dat alles wil beleven en alles wil weten. Heerlijke man!
Natuurlijk kan deze Heerlijke Mens meer dan fatsoenlijk koken.
Hij maakt een "geil voorgerechtje" van gemarineerde groenten die ik niet ken (ik ben nochtans groetendeskundige) met 2 soorten gegrilde noten en parmesaanse kaas. Vervolgens penne met mierikswortelsaus en citroenzeste. En veel knoflook. Het is duidelijk dat hij de eerstvolgende 48 uur niemand moet kussen. ;-).
Zondag rijdt hij mij 2 uur rond in zijn auto. Sightseeing in Wuppertal. Wuppertal is een rijke stad, zo veel is duidelijk.Veel huizen van de periode 1870. Alle prima onderhouden. Veel groen. veel stijgen en dalen. Men noemt het hier niks voor niks het San Fransicco van Duitsland.
Daarna ga ik de Tony Cragg sculpturentuin bezoeken. In een bos op een berg. Precies een sprookje. Er is daar ook een tijdelijke tentoonstelling van de serenwoordig alomtegenwoordige Belg, Jan Fabre. Ik kan deze mens niet zien of horen. maar zijn kunst mag er wel wezen, dat moet ik eerlijk toegeven.
s`Avonds mag ik gratis naar een operette. Daar heeft Johannes voor gezorgd. Hij moet namelijk bloemen afgeven, na het stuk. In zijn bedankwoord heeft hij niet 1 keer Eugh gezegd. en daar ben ik feitelijk wel een beetje trots op....
Maandag laat ik me Thais masseren, drukpuntmassage. De Thaise masseuse is heel groot. Als ik door het gaatje van de massagetafel kijkt zie ik tot mijn ontzetting dat ze gigantische voeten heeft. Groot, breed. Ze gaat massagegewijs zo een beetje op mij zitten. Best fijn. 1 uur lichaamsmassage en nog 15 minuten schouders, extra. 36 euro. Voor het effect dat het heeft is dat een klein prijsje, vind ik.
Das leben ist herrlich. Als nu nog de zon wil schijnen is alles perfect!
Dolembreux? Waar ligt dat? Tegen Spa. En wat ben je daar gaan doen? Awel, ik had de eer van een golf-interclub te mogen spelen op het terrein van Gomzé, op zondag 21 april. Dolembreux ligt op 6 km van dat golfterrein van Gomzé. Amaai seg, en in zo een gat, in de Walen, waar nog geen kat ooit van gehoord heeft, vind jij een CouchSurf adres? Ba ja. Bij 2 Geliefden, dan nog, van hetzelfde geslacht. Heerlijke mensen. Babbelaars, luisteraars, lachers. Pasgebouwd huis. Ontzettend proper. Versgeperst fruitsapje bij mijn ontbijt. Croissants en andere koffiekoeken vers van de bakker. Heerlijk! 'Kom je nog eens Danielle? Je kan hier zulke mooie wandelingen maken... en Luik is ook niet ver'. 'Tuurlijk, jongens, ik moet het nieuw station van Luik nog eens zien hé. En de nieuwe opera....' Ze hebben me, die ochtend vroeg, langs binnenbaantjes, voorgereden, tot aan de deur van het golfterein. Kwestie van geen last te hebben van de koers Luik-Bastenaken-Luik, die immers voor de deur van de golf passeert. Zalige mensen. Zo moet Couchsurf zijn. Het geeft me elke keer een boost van: ' Ja, het Komt Goed met de Mensheid' ;-)
Wat doet een mens, als hij heel vroeg op de ochtend in ons Walenland moet zijn? Juist, ja, dan gaat hij de avond tervoren CouchSurfen, zo dicht mogelijk bij zijn plaats van bestemming. En wat is zijn plaats van bestemming? De gemeente Ways (spreek uit Weis) . Ways, wat is er daar te zien? Nikskes, behalve een golfterrein ;-). En wat is het dichtste bij deze bestemming, dat je kan vinden? Braine l'Alleud. Bingo! Ergens vaag in mijn hoofd staat mij zo voor dat ik die gemeente ooit al eens zien staan heb op het lijstje van 'rijkste gemeentes' van Wallonië. Correct me if I am wrong. Gastheer Didier en zijn dame Brigitte wonen in een wit villaatje in een recente verkaveling in het gehucht Lillois. Het is hun eerste ervaring als gastheer-dame. Het zijn super vriendelijke mensen. Mensen met stijl. Wanneer ik 'savonds om 20u30 arriveer, staat hun tafel stijlvol gedekt... Echte stoffen servietten, daar heb ik nu eens een zwak voor zie! Didier heeft gekookt: tagliatelli carbonara met een slaatje. Thee met een gebakje en een van Italië meegebrachte digestif. Ik heb de wijn meegebracht. Onze gesprekken lopen tot 23u. Over een beetje van alles, vooral over reizen. Brigitte raadt me aan van eens naar Llubliana te gaan. Ze toont me foto's. Er is een beetje Art Nouveau te zien, van hoge kwaliteit, en een paar heerlijke barokkerken. En voor de rest een prachtige setting in de bergen. Jaja, Brigitte, Llubliana komt zeker op mijn 'to see' lijstje. En nu dodo: ik krijg de slaapkamer van de zoon. Een knappe jongen trouwens. Hij voetbalt op Nationaal niveau (bij de jeugd) en danst. Breakdance. Wat een schouders, wat een taille! En vriendelijk! Alez, twas weer in orde. CouchSurfing: I love it!
Smek-en-Smak? Wie is dat? Een Koreaan. Heet die echt Smek-en-Smak? Ba nee! Dat is de bijnaam die ik deze CouchSurfer in gedachten heb gegeven. Hoe? En waar heeft die dat verdiend? Al eens met een Chinees of aanverwante aan tafel gezeten? Dan zou je begrijpen dat Smek-en-Smak nog een vriendelijke benaming is ;-) Chinezen en Koreanen hebben tafelmanieren waar wij eerst met verbazing naar staren en daarna, als ze Jelle heten, meteen een vluchtweg zoeken. Het gaat zo: zodra het eten opgediend is, buigen ze rug en nek, brengen ze het hoofd op 10 cm (10 CM !!!!) van hun bord, beginnen vervolgen verwoed te lepelen, tuiten de lippen en ZUIGEN alles wat op de lepel ligt heel luidruchtig naar binnen. Naar Binnen Zuigen!!!!! Je moet dat zelf eens proberen. Je zal merken dat dat ontoelaatbare decibels geluid veroorzaakt. Nog daargelaten van het gemis aan een tafelconversatie, die in dergelijke omstandigheden onmogelijk kan doorgaan, is het dan ook nog vechten met je eigen tolerantiedrempel. Zal je boos of verstoord kijken, misschien? Doet niet uit. Remember: 'hoofd in bord' . Tja, China en Korea, smakken is daar 'beleefd'. Voor de rest was er niks mis met deze jongen. Behulpzaam, dankbaar, proper. Behalve dat hij met lege handen kwam. Nog zo iets. Iemand met opvoeding brengt toch voor de gastheer/gastvrouw iets symbolisch mee? Hoeft niet veel te kosten: een bedankbriefje of een kaartje, een tractementje op café, een stuk chocola van een euro, snoepjes...Je krijgt tenslotte 3 dagen onderdak: eten, drinken en slapen. Nee, nee, deze jongen was niet zo goed opgevoed als het Koreaantje van 3 jaar geleden, eentje die voor onderwijzeres studeerde. Tja en weet je wat? De volgende CouchSurfers zijn ook Chinezen. Erasmusstudenten in Madrid. Ik had eerst gezegd dat ze 4 dagen mochten komen. Ik heb het veranderd naar 2. Als ze even slechte tafelmanieren hebben als Smek-en-Smak, is 2 dagen 'all i can have' ;-). I will keep you posted!
woensdag 30 januari: met de voeten in het zeewater!
Hoe ongelooflijk mooi was het weer vandaag. Echt een eerste lentedag! Dat was van vorige week al de voorspelling (te zien op het net in Belgie) van het weerbericht voor woensdag 30 januari, hier in Reus. Plak op, zou ik zo zeggen. Het kon voor een 30ste januari gewoon niet beter! Het plan vanuit Belgie was, om er vandaag een standdagje van te maken. Awel... het is gebeurd! Stranddagje? Sinds wanneer ben jij een strandligger? Sinds nooit! De planning, vanuit Belgie, was om vandaag, in Salou (10km van Reus) een stevige strandwandeling te maken. Ge weet wel, zo eentje gelijk als bij ons aan zee: dik ingeduffeld langs het strand lopen. NOT!!! NOT!!! Ik heb al wandelend langs het strand achtereenvolgens alle kledingslagen mogen "afpellen". Hoe? Er schoot er nog iets over? Jaja, een marcelleken en een opgestroopte jeans. Nog nooit in mijn leven heb ik op 30 januari op blote voeten in het zand gelopen, langs de zee. Met De Voeten In De Zee.!!! Fantastisch! ....6 km puur genot. En vooral, denk ik dan zo, een natuurlijke therapie voor mijn 3 weken geleden verstuikte teen ;-) Ik moet er wel eerlijk bijzeggen dat het om 16u te koud was voor Marcellekes. Tja, het is nog winter, he, de zon zakt rap. Maar bon "gehad, is gehad". Daarbij, ik moest nog mijn dagelijks ijskreempje gaan eten bij Farggi in Reus. De beste ijskreem in gans Catalonie! En nog een keertje langs die botjes passeren die ik sinds dag 1 al wou hebben. Must Have! Armani Jeans. 170 euro. Een beetje te veel voor mijn doening. Maar bon de winkeldame trok me over de streep. Content! Bij het toekomstig aantrekken elke keer aan "30 januari, voeten in de zee" denken, je zou voor minder.. ;-)
Welk een schitterend weer is het alweer! Wanneer zo rond 14u de lichte bewolking verdwijnt, is het echt warm. Een biertje in de zon, koffietje in de zon. Uitrusten in de zon. Uitrusten? Ja, ja, ik doe de Art Nouveau wandeling vandaag, en dat is toch behoorlijk wat kilometers. Ik stap ook elke winkel binnen die mogelijks iets kan hebben "wat wij thuis niet hebben". Afgezien van een paar gadgets is de oogst nul. Wel 2 paar heerlijke schoenen gezien, waar ik nog eens moet voor terugkomen: siesta, winkel gesloten tussen 13u30 en 17u. Siesta? Hoe oneconomisch en hoe compleet on-europees. Ook de scholen hebben 2 volle uren pauze onder de middag, vertelt Josep. Hoe on-efficient! Bon, om terug te komen op de Ruta Modernista. Het begeleidend boekje geeft correcte uitleg. Het trekt aandacht op details die je anders ontgaan. Zoals initialen van de eigenaars in de gevel verwerkt of symbolen die met hun beroep te maken hebben. Mooi! Art Nouveau. Het is me beginnen boeien 30 jaar geleden met een bezoek aan het huis van Horta in Brussel. En het blijft me boeien. Maar nu kan ik efkes weer voort, voor een jaar ;-). De ontdekking van de dag: het Centro de Lectura, ofte de bibliotheek. Schitterende leeszaaltjes met grote ovalen leestafels. 20 identieke leeslampen. Elegante donker houten boekenrekken. Wit plafond met donkere balken, goudversierd. Hoe schattig! Er zitten een paar schoolkinderen en een paar oudere mensen. Een oord van stilte. Hier heeft de tijd stilgestaan! Ook charmant: het pleintje voor de Kathedraal. En nu naar het huis van de 2 Joseppen. Ik ga nog eens koken vandaag: gekarameliseerde kipfilets met perziksaus en pure. De kleine Josep eet met smaak. De grote eet vegetarisch, zijn eigen potje. De grote Josep is duidelijk dankbaar dat er iemand thuis is, en het huis naar eten riekt. Being a single dad, not easy!
Wie mij kent, weet het al: op citytrip doe ik steevast 3 dingen. Ik bezoek altijd de (wekelijkse) openlucht markt, ik ga altijd naar het kerkhof. en ik zorg er voor dat ik ergens op een historische plaats iets kan eten of drinken. Volgens gastheer Josep, blijf ik beter weg op het kerkhof van Reus. Het is ver, zegt hij en niet eens mooi. Of ik daar ga naar luisteren, weet ik nog niet. "Mooi" is immers een relatief begrip. De wekelijkse openluchtmarkt heb ik gisteren bezocht. Het was er de dag voor. Heerlijk weer. Weer voor koffietjes in de zon. Verder, wandelen door winkelstraten, met het hoofd in de lucht, omhoog kijkend naar fraaie Art Nouveau gevels. De ene gevel naast de andere. Echt de moeite. Op het gelijkvloers zijn deze panden gewoon winkels, waar men helaas, zelden nog iets van het oorsponkelijk interieur kan spotten. Maar je kan er wel kleedjes spotten, schoenen en soms design aan reductieprijzen... De teleurstelling van de dag meegemaakt. Ik kom speciaal naar Reus om het Instituut Pere Mata te zien en het Casa Navas. 2 compleet intacte Modernista (=Art Nouveau) gebouwen. Het eerste is alleen bezoekbaar met gids op zaterdag. Het andere is gesloten voor 4 maanden wegens restauratiewerken. Lieve Spanjaarden, wilt ge dat aub eens op uw website zetten? Dan had ik mijn bezoekje wel nog even uitgesteld ;-( Maar bon, ik heb 2 uur in het Gaudi-center gezeten: een schitterend interactief en super modern museum over Art Nouveau architect Antonio Gaudi, die hier in Reus is geboren. Geniale man! Ik heb zijn Sagrada Familia in Barcelona gezien, zijn Park Guel en zijn Casa Guel. Laat een onuitwisbare indruk na. Allemaal WOW-dingen! Plezant om dat nu allemaal filmsgewijs en met maquettes nog eens mee te maken, met een zeer goede uitleg er bovenop. en dan nog inkopen gedaan, het was immers aan mij om te koken. Spagetti bolognese voor mij en de kleine Josep. De grote Josep is vegetarier en ging zijn plan trekken. De 2 Joseppen hebben ruzie over huiswerk. Alweer. Gisteren was het ook van dat. De gote J legt te veel stress op de kleine J, vind ik. En zijn opvoedkundige methodes in verband met huiswerk maken, lijken nergens op. Het breekt mijn hart. Ik ben precies in de film "The Black Swan" beland. Nochtans zien ze mekaar heel graag. Gelukkig vraagt hij ·s avonds mijn gedacht. We hebben het nog uren over mijn en zijn "geleden" opvoeding gehad. Welnu, in beide gevallen, mag je het woord "geleden" haast letterlijk nemen. ;-) Hoe te hoog gespannen verwachtingen, een domper plaatsen op je jeugd ,-( Maar bon geen rancune. Samen met het praten kwamen ook de oplossingen. Daar speelt de levenservaring: ik weet al van veeeeel meer dingen dan hij, hoe ik ze beter anders had gedaan ;-) ,-)
De keine Josep moet gaan voetballen vanmorgen, in Tarragona. Ik ga mee, dan kunnen we nadien de stad eens bekijken. Tarragona heeft een mooie kathedraal, die net is gerestaureerd. Ze heeft een brede rambla, uiteraard. En een paar romeinse overblijfsels gelijk als een amfitheater, vestingsmuren, een aquaduct. Rond de kathedraal is het rommelmarkt. Er is veel volk. Mensen met jassen aan op terassen. Wij daarbij, met een vermuth (Reus en Tarragona, zijn daarvoor bekend) en churro·s met chocolademelk. Churro. je moet het eens gegeten hebben, maar dan ook niet meer dan "eens". Ik geloof dat er calorieën inzitten voor 3 maaltijden ;-). Picnic op het strand. Lang hebben we daar niet gezeten, daarvoor was het te koud. Langs de plaatsen uit mijn jeugd gereden: La Pineda en el Cabo. Ik herken geen van de 2. Ze zijn ondertussen zo volbouwd, dat ik niet begrijp hoe een toerist hier wil verblijven. Ook de 2 prachtige campings zijn er niet meer. Josep is van plan pizza te maken vanavond, maar hij moet eerst nog 10 kilo strijk doen. Ondertussen kap ik me een beetje af. Mijn verstuikte teen van 3 weken geleden heeft al dat wandelen toch niet zo goed verdragen, stel ik vast. En ik heb hoofdpijn. De Vermuth en de churro·s?
, Pol, uw krullen zijn fantastisch! 
