Vandaag was ik nu toch een gelukkige vrouw! (Wanneer niet?) Ik heb namelijk het golfterrein Torrey Pines gezien. Torrey Pines ligt heel spectaculair tegen de Pacific Ocean aan. Het staat vol pijnbomen en eucaliptusbomen. Is versneden met canions, klimt en daalt, heeft een aantal waw-vergezichten en een zeer ongewone plantengroei. Enneugh....Ik heb er ook gespeeld. Als gezelschap een Chinese pro, een chinese speelster en een Amerikaan. De amerikaan en het chineesje speelden zo goed, dat mijn eigen spel er in vergelijking 'Golf for Dummies' uit zag. Ik heb er vooral gezien wat ik NIET moet doen ;-). Het is daar nogal een organisatie hoor! Je moet een reservatie hebben. Je moet op tijd zijn. Je naam wordt afgeroepen in een microfoon. 'Jelle Van de Velde tee off, course North at 8. 42'. En vooral, je mag veel betalen ;-) Woensdag nog eens, maar dan een beetje goedkoper : Twilight, dat wil zeggen dat je op de middag start en tegen zonsondergang stopt. De laatste holes in de schemering so to speak. Goesting jong! Morgen ga ik naar de zoo en naar Balboa park en daarna naar het huis van James, de vriend van Griet. Hij heeft het nog niet zo lang geleden gekocht. Een huis van 1927, in een stijl die hij zelf als 'Edwardian' beschrijft. 'Edwardian'? Nooit van gehoord. Victorian, ja, dat ken ik. Alez, Ik ben benieuwd!
Julian and Ramona? Nieuwe mensen ontmoet? Nee hoor. Julian en Ramona zijn 2 kleine dorpjes, ergens een 100 km het binnenland in, richting oosten. In Ramona was er op het wijngoed Eagle's Nest een wijnproeverij te beleven. In Julian was het de bedoeling dat je zicht zou hebben op het 'begin van de woestijn'. NOT! Te veel mist. De weg naar Ramona en Julian was prachtig. Du jamais vu voor Van de Velde: 'boulder'landscape = groen heuvelig landschap waar een massa immense ronde rotsblokken zo maar verspreid tussen het groen liggen, als het ware gereed om verder naar beneden te rollen. De wijnproeverij op Eagle's Nest werd gegeven door een overenthousiaste eigenaresse, die al even gek was van haar hond, haar geitjes, haar echtgenoot, als van haar wijnen. We hebben er 7 geproefd. Wijnen. 2 witte, 3 rode en 2 zoete dessertwijnen. Dure wijnen! Onder de 22 dollar had je er geen enkele. De dessertwijn ging zelf naar 34 dollar, toch nog altijd 28 euro... Maar bon, hij was verrukkelijk. Een flesje gekocht, als kado. We moeten immers vrijdag op aperitief bij vrienden van Griet. Dezelfde vrienden, waarvoor we gisteren, hier ten huize, Belgian food gekookt hebben. Ze heten Kim en Mariane, zijn ergens in de vijftig, spreken Engels, Frans, Duits, Italiaans en Spaans. Kim is een mooie man, sportieve vent, een wetenschapper, die onvoorstelbaar veel weet over ...van alles. Griet kent hem en Marianne van in Italië, toen ze daar werkte voor de NAVO. Om maar te zeggen dat ik me gisteren in het gezelschap soms behoorlijk 'dom blondje' heb gevoeld. Ik heb ook kennis gemaakt met James. James is de prille vriend van Griet. Hij is professor en werkt net als Griet aan het SCRIPS, hier in San Diego. James is een Engelsman. Thanks God! ;-) Ik weet niet goed waarom, maar ik heb het zo meer begrepen op Europeanen. James is blond. Ook Thanks God. Op zijn facebookfoto zag hij er redelijk roost uit, vandaar....Sympathieke jongen. Ok, van Eagle's Nest in Ramona, naar het dorp Julian (van waar we zicht zouden hebben op de woestijn). 'Amaai Griet, Julian, dat is hier precies het decor van een westernmovie'. Tja, moeder, dat is nu eens een gewoon, gemiddeld Amerikaans dorp, zie'. Zijnde één straat met links en rechts gekleurde houten huisjes die precies recht uit de Play Mobil kataloog komen ;-). In 1 zo een houten huisje een aple pie gegeten. Mijn eerste 2 hele dikke dames gezien. Telkens weer ben ik in shock als ik doorheen de legging die ze steevast plegen te dragen, 2 buiken ontwaar, gescheiden door een soortement vertikale streep. Alsof hun geslacht doorloopt tot hun navel. Beikes! En X-benen!!! Om hun basis wat te vergroten, denk ik dan zo...Waggel, waggel, klots, klots. Ik heb het over hun kont en hun borsten. Onbegrijpelijk. We zijn ook kruiden gaan kopen, om te planten, hier in de tuin, in het kruidentuintje in spe, waar ik gisteren uren heb in gewroet. En dan nog eens rap naar Torrey Pines gereden, om alvast de weg te weten tegen morgen. Ik heb immers tee off om 8u45. Ah ja ...eneugh ....vergeten zeggen: we hebben 2 bijna-auto-accidenten gehad en... 1 echt. Gelukkig met blikschade. Griet reed. De linkervoorzijde heeft schrammen en de reflector is er af gereden. De schuldige reed gewoon door. Morgen mag ik hier de baan op, met haar auto. Jelle achter het stuur. Djeezes. Als dat maar goed komt. Een land waar men je links en rechts voorbij mag steken. Geen wonder dat het naar de kloten gaat ;-) ;-) Ik zal een dezer eens foto's posten op facebook. Bij leven en welzijn, uiteraard.
Gisteren met een uurtje vertraging om 21u, plaatselijke tijd, in San Diego aangekomen. Mijn eerste verre vlucht. Het viel best mee. Zo een boeing vliegt namelijk veel stabieler als de normale vliegtuigen waarmee ik mijn korte trips doe. Ik heb dus eigenlijk onterecht schrik gehad op voorhand ;-). Maar bon, als het niet voor mijn dochter is, krijgen ze me toch niet te rap meer voor 12 uur in een vlieger, hoor. Het regent, Griet vindt het koud, maar de dees zweet zich te pletter. Het moet ergens nog een 18 graden zijn. Beetje bijpraten, kennismaken met 2 van de 3 roommates (een garcon in een restaurant en een radioloog), het huis bewonderen, slaappilleken pakken (ik kom immers net uit een Belgische nacht) en dodo. Vandaag, zaterdag ben ik precies Jelle in Wonderland: de tuin is Astrid Bryan-gewijs amasing, het padje waarmee je, van de tuin, rechtstreeks naar het strand afdaalt komt bijna uit een sprookjesboek, de zon schijnt veelbelovend, zelfs de surfers zijn 'very Californian way' van de zon, van elkaar en van de golven aan het genieten. De villa's al of niet met oceaanzicht zijn Amerikagewijs groot en zeer wel omgeven met omheiningen. ;-) Mitt Romney heeft er hier eentje. Met oceanview of course!We zijn er net gepasseerd. Verder nog inkopen gedaan. We gaan immers Belgian food maken voor een aantal gasten, vanavond. Enneugh... ik heb ook nog uuuuren tijd gestoken in het klaar maken van 1 vierkante meter verwilderde tuin om er een kruidentuintje in aan te leggen. Een tuin hebben waar je de citroenen, de mandarijnen en de guava's maar van de bomen moet trekken...zonder kruidentuintje, kan niet, vind ik. Daarbij, dan kunnen ze binnen een paar maanden nog eens aan mij denken als ze basilicum, dragon, munt, thijm, bieslook, marjolein gaan plukken om hun gerechtjes op te fleuren ;-). Niet dat de roommates van Griet veel koken. Griet is de enige die haar potje zelf maakt. Voor haar 3 roommates is 'koken', de tafel dekken en iets ergens afhalen. Maar bon, de munt zien ze wel zitten, 'to make mojito's '. Voila, morgen gaan we kruiden kopen en planten en naar het wonderbaarlijke golfterrein Torrey Pines. Iedereen spreekt er van als zijnde 'spectacular', ik ben benieuwd!
Hij heet Jens, is 32, Duitser. Ziet er 18 uit! Is op terugweg naar huis, van Santiago de Compostella. De heenweg van zijn heimat naar Santiago ging via Bordeaux. De terugweg meer via 'het binnenland'. Van 18 maart al, is hij onderweg. Bijna 8 maand, dus. Hij schrijft af en toe een artikel over zijn perikelen voor een plaatselijke krant, ginder tegen Keulen. Daar krijgt hij 60 euro per artikel voor. Voor zijn ganse tocht was 3000 euro voorzien. Waarvan nu nog 600 euro overblijft. Der Jens heeft ook nog, afgezien van deze krantenartikels, een eigen website. Kwestie dat de krantenlezers kunnen volgen hoe het hem vergaat. Heeft zijn reis naar Compostela iets met spiritualiteit te maken? 'Neen, niks! Ik heb mezelf al gevonden. ;-) ;-) Ik loop gewoon graag rond. Kijk graag rond, drink indrukken in. Praat met mensen en weet graag waar ze mee bezig zijn. Dit is niet mijn eerste reis. Ik was al eens in India voor 8 maand. En verder heb als 'slow' toerist al 42 landen gezien, geproefd, geroken.... Specifiek over deze Compostella-trip schrijf ik een boek.' Jens praat heel vlot, drukt zich precies en doordacht uit. Kan uitstekend gedocumenteerd, feiten, geschiedenissen en gebeurtenissen aanhalen waar ik een beetje van achter over val. Hoe kan iemand zoals hij, die totaal niet gestudeerd heeft, zo slim uit de hoek komen? Tja. Ik ben blijkbaar de enige niet die zijn expertise op prijs stelt... Na zijn Indiareis bijvoorbeeld, werd hij meermaals door de univ uitgenodigd om te komen spreken in het kader van 'futorologisch onderzoek'. Futu...wat? Awel, in die wetenschap probeert men modellen neer te zetten die moeten bepalen hoe de markt zich zal gaan ontwikkelen, ergens in de wereld, in de toekomst. Voor de rest is Jens boomzager van beroep (Ik vind dit niet uit).;-) ;-). Maar of hij daarmee, beroepshalve verder gaat gaan, voorlopig niet. Eerst zijn boek schrijven. En onderwijl rustig thuis bij de partner (een pianist). Om dan, vermoedelijk binnen 2 jaar, te voet naar Jeruzalem te trekken. Eneugh...je partner, vind hij al je rezien OK? Ja hoor. Hij moet niet zo noodzakelijk dagelijks bij me zijn. Af en toe, tijdens mijn reis, mekaar ergens treffen, is prima. En dan serieus: 'Ik zet trouwens nergens een stap zonder mijn knuffel Paul'. For the record: Paul is een pluche OLH-beest. CouchSurfers! Ze blijven je verbazen.
Iemand het Centre Pompidou Metz al gezien? Ikke dus wel, dik in orde! Een aanrader! En wat meer is, de stad Metz zelf is ook de moeite waard. Mooi! Veel groen. Parken om jaloers op te zijn. Er is zo veel 'park' dat elke Metzenaar 40 vierkante meter groen heeft (zeggen de oortjes in het toeristisch busje). Metz is heel Duits. Kaiser Wilhelm kon het in 1870 niet laten zich in zijn net veroverde stad met de urbanisatie te moeien. Met succes zou ik zo zeggen...Het station is precies een breedgerekt kasteel. Der kaiser had hier privé vertrekken. Het zal daarmee zijn, dat het er zo 'kastelerig' uit ziet. De brede straten/lanen doen mij aan Bad Homburg (Duitsland) denken. Ze hebben met hun brede pastelkleurige gebouwen uit 1870-1890, ook al iets 'Kaiserlich'. Google astublieft eens op Avenue Foch Metz, dan zal je zien wat ik bedoel. Het is pinkstermaandag en behoorlijk warm. Gans Metz, oud en jong, is blijkbaar op de baan: ze zonnen, watersporten, fietsen, lopen, wandelen, kuieren of rusten, in dat langerekt prachtig park langs de oevers van de Moezel. Schitterend! Metz krijgt van mij de prijs van de meest fitte stad: ik heb op mijn 2 uur durende wandeling geen enkele, maar dan ook geen enkele dikke mens tegen gekomen ;-). Noem mij een snob, maar zo iets maakt mij nu gelukkig zie ;-) Van fitte mensen gesproken, mijn gastheer is tandarts en loopt de marathon. Zijn vrouw is dokter en ook al een sportieve. Ze wonen in een heerlijk 'achteraf' huis. Dat is een huis dat achter een ander huis staat. Aan de straat heeft het dan enkel een poortje en een padje dat naar hun voordeur leidt. Hun huis en tuin is een paradijsje. Zo veel privacy! Ze tracteren me s'avonds in de stad op een maaltijd... Hmmmmmm. Van op het terras van ons restaurant hebben we een heel mooi zicht op de kathedraal van Metz. Mijn gastheer is vriendelijk, maar toch ook een beetje een 'gereserveerde' persoon, net als zijn echtgenote. Helemaal anders dan de gastheer en -vrouw van Nancy, waar ik 4 dagen geleden mocht verblijven. Dat waren nu toch eens bijzonder hartelijke en 'open' mensen, zie. Zo van die, die je (na 10 minuten) precies al jaren kent... Hup, en nu naar bed. Ik heb een eigen apartementje met badkamer en toilet. Ik zou het op hotel niet beter kunnen hebben....CouchSurfing, I am fan!
24, 25, 26 mei 2012: Nancy, Frankrijk: met mijn gat in de boter!
Ik wilde al zo lang eens de Place Stanislas zien in Nancy, Loraine, in Frankrijk. Awel, c'est chose faite! Ik moest hier toch in de buurt zijn om te golfen, dus hebben we even cultuur en golf verbonden. Ah ja? Hoe dat? Bezoek aan Nancy en zijn Art Nouveau (2 dagen), golf in Faulquemont (2 dagen) en daarna bezoek aan het Centre Pompidou -Metz (1 dag). In Faulquemont ben ik op hotel, in Nancy en Metz wordt er geCouchSurfed.
Ik logeer in Nancy bij een zeer sympathiek koppel van mijn leeftijd. Ze heten Francois en Marie. Hij is een burgerlijk ingenieur op pensioen, Marie is jonger en werkt nog. Marie kookt graag en goed. Dat heb ik al 2 dagen kunnen ondervinden. Een diner met alles er op en er aan: aperitief met hapjes, hoofdpla, wijn, kaas en dessert. Heeeeerlijk! Francois is heel groot en elegant. Hij loopt bij voorkeur rond in een wit pak, met een witte hoed op, en beige schoenen. Echt klasse. Ze wonen in een ruim appartement, heel mooi ingericht, smaakvol. Ik heb een eigen kamer en een eigen badkamer. Om maar te zeggen dat ik met mijn gat in de boter ben gevallen. Behalve in Versailles en in Wenen, was ik nog nooit zo mooi gelogeerd. Ik ben een sjansjaard!!!
Afgezien van een prima logement en uitstekend eten, heb ik interessante conversaties en een schitterende privé gids, in wit kostuum, met witte hoed ;-). C'est beau la vie! Wat zeg ik? Meer, het is een feest!
Vanavond komt Mark uit Cardiff overnachten. Mark is Bachelor Philosofie en neemt een 'break' in zijn studies 'op zoek naar zichzelf'. ??? Ik heb even getwijfeld of ik hem wel in huis zou nemen. Hoe dat? Wel, toen ik in Budapest, CouchSurfgewijs, logeerde bij Arpad, had Arpad, na één jaar CouchSurfers van over de hele wereld gastvrijheid te hebben verleend, op zijn CouchSurf pagina het volgende geschreven: 'Beste vrienden, jullie moeten mij excuseren, maar na 1 jaar ervaring met CouchSurf heb ik volgende regels opgesteld: '1) Mensen die hier logeren en nauwelijks weten in welke stad ze verblijven, blijven best buiten. Ik ben zeer fier op mijn stad Budapest, en verwacht van jullie, ook voor haar, een klein beetje respect. 2) Mensen zonder manieren, niet welkom 3) Mensen 'op zoek naar zichzelf', zoek best een andere logeerplaats, ik ben geen therapeut. Voila, omwille van regel 3 van Arpad uit Budapest, had ik zo mijn twijfels. Mark uit Cardiff is immers, zoals hij het zelf stelt ook 'op zoek naar zichzelf'...Maar... Mark ziet er op zijn foto op zijn CS-profiel zo ontwapenend uit ...Helemaal niet onze Schimmige Medemens, Scheeflopend Van Het Peuteren In Eigen Ziel. Enneugh, viel dat mee, dat Peuteren? Ba ja, heel goed. Van gepeuter geen sprake. Een hele vriendelijke jongen. Praat graag en gemakkelijk. Is blij met alles en dankbaar voor alles: een bad, een Grimbergs abdijbiertje, vlaamse stoverij met erwten/wortelen en patatjes, een Orval, een Gueze. Een dvd-film met Marilyn Monroe (Seven Year Itch, had ik zelf nog niet gezien, heel vermakelijk). Een bed. Een ontbijt. Een lunchpakket. Vertelde me hoe in het UK de maatschappij op één generatie veranderde van zorgstaat naar 'ieder voor-zichzelf-staat, volgens Amerikaans model. Dat impliceert dat zijn vader nog kwasie gratis naar de universiteit kon en dat hij, de zoon, 25 jaar later, daarvoor 12.000 euro moet ophoesten (inschrijvingsgeld!). Tja, dat is toch wel een drastisch ingrijpen! Mark leeft van +- 1 euro per dag, gedurende zijn trektocht. Have en goed zit in een serieus zware rugzak: een minitentje, een slaapzak die tegen minus 10 graden kan, kook-en eetgerei, kledij, een beetje eten. Hij slaapt bij gastvrije mensen of in dat tentje. Is al 9 weken onderweg. Heeft in dat ding geslapen, in Engeland, toen het buiten vroor! Hij vertelt dat iedereen zo vriendelijk is. Mensen vragen hem, onderweg of hij geen drinken nodig heeft, of stoppen hem fruit of iets zoets toe...Hij zegt dat het hem deugd doet te ondervinden, dat de mens intrinsiek beter is, dan het beeld dat geschetst wordt in de krant, TV, tijdschrift. Yea, I agree. Na elke CouchSurf ervaring kom ik namelijk zelf compleet positief opgeladen terug thuis. Onze Goedbedoelende Medemens. Hij bestaat echt! De kans dat hij rond jou staat in ZEEEEER groot. Alez, salukes hé, Mark, succes met het vinden van slaping in Brussel.
Vanavond, donderdag 20 april, komt er een Hollands meisje van 23 overnachten. Ze fietst van Amsterdam naar Parijs, blijft daar dan 6 dagen en daarna gaat het weer terug. Ze gebruikt als fietsroute een stukje van de route Amsterdam-Santiago. Net zoals Humfrey van een week geleden, maar die doet de ganse route helemaal tot in Santiago (2000 km vanuit Amsterdam!). Ze komt van Antwerpen, waar ze ook een Couch geSurft heeft. Het is best wel een mooi stukje weg, zegt ze. Langs de Schelde vanuit Antwerpen langs het jaagpad over Temse en Hamme naar Dendermonde en daar, in Dendermonde, het jaagpad nemen naast de Dender. Ze heet Myrthe. Een correct, beleefd, beetje verlegen meisje. Ze zal elke dag een logement met CouchSurf hebben zegt ze. Haar volgende 2 adressen zijn bij Franse single mannen. Myrthe kent geen knop Frans. Hopelijk kennen die Franse mannen een beetje Engels. Ze is nog een zeer onervaren CouchSurfster. We drinken Belgisch bier en eten balletjes in tomatensaus met blé. Dat heeft ze nog nooit gegeten. Daarna wat CouchSurf ervaringen uitwisselen. Samen nog naar een film kijken. Ze heeft hem niet uitgekeken: ze was moe. Als ze 's anderendaags, na een stevig ontbijt, vertrekt, geef ik haar de goede raad mee van toch een minigeschenkje voor de volgende gastvrouw/heer te voorzien. 'Het moet niet veel zijn, iets symbolisch. Als je eten, drinken en slaping krijgt is een kleine tastbare dankbetuiging toch het minste wat je kan doen' argumenteer ik. .. Dan moet jij eens boven gaan kijken, zegt ze.... Als ik boven in de logeerkamer kom, ligt er op het bed, een zeer lief bedankbriefje samen met een pakje chocolade van Cote d'Or. Goed zo!
Eergisteren kreeg ik een CS-mail uit eindhoven: 'Mag ik overnachten bij jou? Ik ben per fiets op weg naar Santiago.' 'Ba ja, jong, kom maar af.' Hij heet Humfrey, moet ergens vooraan in de 40 zijn en komt uit het dorp Mierlo, tegen Eindhoven. Hij is onderwijzer. Weet veel over geschiedenis, praat gemakkelijk en is vrijgevig. Hij heeft een minikadootje mee en tracteert me een pizza hier bij de Italiaan in Aalst. Tja, die kadootjes, ik ben er zeer gevoelig aan. Door de band kun je het zo stellen: wie met lege handen komt heeft GEEN manieren. Zo iemand ben je beter kwijt dan rijk. Het moet niet veel zijn, dat kadootje... Het gaat hem om de geste. Wanneer men eten, drinken en slaping voor niks krijgt, moet men toch uit zichzelf weten dat een klein beetje tastbare dankbaarheid toch het minste is wat men kan terug doen. De meeste CouchSurfers zijn wel zo goed opgevoed, dat ze daaraan denken. Maar ja, uitzonderingen zijn er altijd. Zoals dat Russisch koppel in 2010. Nare ervaring! (mijn enige nare ervaring met gasten) Wat een ongemanierde kinkels! Tja, de volgende Rus die hier wil logeren, zal goede papieren moeten hebben ;-). Om niet te zeggen dat hij/zij van adel zal moeten zijn ;-) ;-). Humfrey heeft, als hij hier aankomt, dag 3, van zijn 60daagse fietstocht achter de rug. Hij is een beetje moe en heeft spierpijnen in het rechterdijbeen. Ik geef hem voordat hij gaat slapen een Myolastan, spierontspanner. Kan alleen maar deugd doen. Propere jongen, die Humfrey: doucht s'avonds voor het slapen gaan en doucht opnieuw 's ochtends voor zijn vertrek. Zoals iedereen prijst hij het logeerbed de hemel in. 'Wat een goede matras'. 'Ik weet het, iedereen stoeft er op! Succes op je fietstocht, schrijf je me als je aangekomen bent? ' Kus en Knuffel. Slukes!
Zondagavond 25 maart komt Henri uit Epernay opnieuw even langs. Hij is op terugweg van Middelkerke. Middelkerke is gejumeleerd met Epernay, vandaar. Hij mocht ;-), daar in Middelkerke, zijn bijdrage gaan levering aan een vergadering ivm die 'jumelage' ;-). Ik zie Henri (waar ik in september 2010, 5 dagen gecouchsurfed heb) toch wel regelmatig. Laat ons zeggen, een keer of 3 per jaar. Hij is ondertussen zo een beetje geadopteerd door mijn familie. Het is een aangename mens. Typisch Frans: heeft altijd wat te vertellen en ...hoort zichzelf graag bezig. Maar...geen nood, wij horen hem ook graag bezig ;-). Hij was onlangs voor 2 weken in Burkina Fasso. Burkina Fasso? Jaja, in dat land bevindt er zich ook een gemeente die in die net genoemde 'Jumelage' zit. Verhalen! Over de ginder gangbare vrouwenbesnijdenis. Over vrijen met zo een vrouw. Over de emancipatie van de vrouw. Over hoe langzamerhand in dat stukje van Afrika de mannen hun macht verliezen. Over armoede en Joy de Vivre. Over hoe blanke mannen daar 'hebbedingen' zijn, ongeacht hun leeftijd en standing. Over fotograferen daar in Afrika. Over nauwelijks verdienende onderwijzers en klassen van 40 kinderen. Over huiswerk maken onder een straatlantaarn omdat er thuis geen licht is. Over ...Van Alles. Dat is altijd al zo geweest, met 'den Henri': zet ons samen en we zitten te vertellen tot 3u 's nachts. Hij is ook met mij naar Brussel gereden en heeft me een bescheiden etentje betaald. In ruil speel ik dan een beetje gids op de Grote Markt in Brussel en omliggende straten. Ik heb hem ook een cashmiere sjaal gekocht (5 euro). Zwart uiteraard. Zijn keuze. Een fotograaf gelijk Henri, vindt zwart 'chique'.Terwijl ik dat alleen maar dodelijk vervelend vind. Beikes: van top tot teen in het zwart gekleed. En dat in ALLE seizoenen! Smaak: er is niet over te discuteren, meneer.
Een pralinemaakster? Jep! Ze komt uit budapest en heet Katalin. Ze is lang, slank, verzorgd, goed opgevoed, slim en ....een Belgiëfan. Ze was al eens in België, voor een jaar. Erasmusproject. Ze heeft hier een chocoladeverslaving opgedaan. En ons speciaal bier kent ze als de beste. Zij, op een Oilsters terras tegen de garcon: 'Geef me maar een Blue de Namur'. Amaai, dat bier kende ik zelfs nauwelijks. Ik heb het 1 keer gedronken in Brugge, ook op een zonnig terras. 'Hoe komt ge erbij om pralines te leren maken in de chocolaterie van Wieze, Katalin?' 'Awel, Danielle, ik wil een exclusief pralinenwinkeltje openen in Budapest, samen met mijn moeder. Ik heb een diploma handelswetenschappen. Ik heb 1 jaar in een firma gewerkt in Budapest, net genoeg om te weten dat dat mijn ding NIET is. Ik wil met mijn handen bezig zijn. Mijn ma is een commersante in de textiel en mijn pa zit in de voeding, alletwee zelfstandigen. Ik ben enige dochter. Mijn lief is 6 jaar ouder dan ik en een begenadigd computertechneut. Hij vindt dat ik moet doen wat ik leuk vindt, en dat is niet noodzakelijk dat waarvoor ik gestudeerd heb... ' 'Slimme jongen!' 'Ja, en een lieve. We gaan trouwen 15 augustus. Weet je dat hij mijn eerste en enige Geliefde is. Ik heb nooit een andere gehad. Ik ken hem al 8 jaar.' 'Hoe schattig!...Awel, Katalin, aan de tedere manier waarop je met hem telefoneert, weet ik zeker dat jij hem en hij jou heel gelukkig zal maken....Laat je me iets weten als je winkel opengaat?' 'Tuurlijk, ge moogt komen en bij mij logeren.' 'Thank you, It's a deal!'
Je hebt zo van die mensen, die moeilijk 'hun gedacht kunnen maken'. Welnu, die professor filosofie je weet wel, die, die met carnaval ging komen (en zijn sitar meebrengen), is er zo eentje, vrees ik. Van een 'wisselend gedacht' gesproken: eerst ging hij zondag komen eten, naar de stoet komen kijken en uitgaan. In een volgend bericht ging hij zondag en dinsdag komen. In het daarop volgend bericht ging hij diezelfde carnavalszondag komen, maar niet blijven logeren, want ...zijn kinderen komen mee (9 en 11 jaar). In een volgend bericht weet hij me te zeggen dat hij met zijn kinderen en zijn pa naar Malmedy gaat ipv. naar Aalst, maar dat hij op dinsdag zal komen. In een nog volgend bericht: dat hij MISSCHIEN naar Aalst zal komen op dinsdag, voor de 'Jeannettenstoet'. Hallo!!!! Heb ik hier te doen met onze Besluitloze Medemens? Of erger met Onze Medemens Die Niet NEEN kan zeggen???? Filosofie of niet, I am pissed off. Wat een oen! Nu heb ik toch wel geweldige goesting om eens grof te zijn zoals bijvoorbeeld: 'Weet ge wat? Blijf thuis en steekt uw sitar waar ik denk' ;-) ;-)
Vandaag de laatste dag, mijn vliegtuig is pas om 17u20. Dus, ruim de tijd om naar de markt te gaan. Een gigantische markt. Het is hoofdzakelijk een textielmarkt. Iets gekocht? Ja, een echt Oostenrijkse gilet. 100 procent wol. Schattig traditioneel. Ik wou dat al jaren. Spijtig dat Francesca geen auto heeft. Ik had graag eens het huis van Verdi gezien, in het dorp Busseto, dat is richting Parma. Helaas te omslachtig om met de trein te doen van hier uit. Het is immers met de auto al een uur rijden. En ik ben nu niet bepaald een trein/tram/bus-held. In dat verband is het wel gemakkelijk als je een gastheer hebt met een auto gelijk als Pierluigi uit Genua ;-). Geen Busseto, het zal voor een volgende keer zijn. Ik wil Milaan ook nog eens zien hé. Even terug naar die zaterdagse markt in Bologna. Op markten lopen, kerkhoven bezoeken en op historische plaatsen iets drinken, het zijn mijn favoriete 'op reis' bezigheden. Over drinken gesproken. Gisteravond had Francesca me toch dik liggen. Ze sprak al 4 dagen van 'uitgaan/iets gaan drinken'. Nu dacht de dees dat dat in een van die mooie illustere bars zou zijn 'in town'. Wat blijkt? Helaas gaat het over hetzelfde bescheiden cafeetje als waar we de eerste dag al onze whisky dronken (op 50 meter van haar deur) ;-(. Veel was er daar niet te beleven. Behalve een plaatselijke Beau van 25 jaar, die in ruil voor een vuurtje een kus vroeg. Ikke, zuinig: Bedoelt ge een tongkus, Maximiliano? Feitelijk wel, Danielle, maar een gewone is ook goed ;-). Verder was er efkes nog een vriendin, Carmen, een jaar gescheiden en de liefde herontdekkend. Zeer geestige madam. Energiek! Interessant. Moest rap weg, moest om 6 uur 's morgens al op haar werk zijn. We hebben dan nog een beetje zitten praten onder ons twee. Over het leven, boedhisme en een aantal praktische zaken. Oh ja, for the record. Ik heb mijn eerste boedhistische seance meegemaakt hier in Bologna, in het optrekje van Franscesca: 6 mensen zegden 30 minuten Mandala's op. Dat zijn Meerstemmig ritmisch herhaalde woorden. Waarna 20 minuten discussie / filosofie rond een bepaald thema. En dan opnieuw Mandala's. Schoon, jong! Francesca bleek rap moe te zijn in dat cafeetje. 'Ik voel me niet zo goed, het duizelt een beetje in mijn hoofd'. Tja..... Francesca. Ze behoort tot die mensen die Virtueel Een Zeer Interessant Leven Leiden. In het echt, is het, stel ik zo vast, na 4 dagen, toch eerder een beetje Lijden ipv Leiden. ;-(
12 en 13 januari 2012, Bologna: de Potjesman Morandi / verliefd op een engel
Wat doen we op dag 3? Het Morandi museum bezoeken. Morandi is een wereldberoemd Bolognees schilder van kleine stillevens, bestaande uit potjes in klei. Zijn specialtiteit: vuile kleuren en zinderend licht. Schitterend!!!Beetje een zonderling. Leefde eerst bij de mama tot ze ophielt te bestaan en vervolgens bij de zussen. Gestorven in 1964. En voor de rest: alle kerken van het toeristenboekje binnen gegaan. Eerlijk gezegd, als je de kerken van Genua zag, moet je die van Bologna niet meer bekijken. Ze verzinken in het niets! Veel van de 42 km galerie afgelopen. Winkelwaar bekeken. Duur! Een paar design-sandalen kosten 500 euro. Een handtas 1600 euro. Wie zou dat kopen, vraag ik me af. In de zon gezeten. Binnenpleintjes bezocht. Interieurs van winkels/bars/patisseries bekeken. Wat hebben Italianen toch gevoel voor design! Ik doe alles te voet. Uren! Maar dat vind ik juist plezant. s'Avonds met een rood gezicht van zon en wind en vermoeide benen op bed vallen en half soezend nagenieten van de opgedane indrukken. Heerlijk! Ik koop fruit, sla, toespijs en wijn. Francesca kookt NOOIT. Ze gaat zelfs 's morgens haar koffie in een patisserie drinken. Dat gebeurt hier veel onder singles. Koken zou trouwens een probleem zijn, want haar kookvuur is duidelijk in geen maanden gebruikt. Het deksel staat er op. Op dat deksel wordt elke millimeter ingenomen door onnodige zaken. Serieus bestoft, dan nog. Ze leeft op zijn Amerikaans, Francesca: eten en drinken staat gelijk aan 'buiten huis'. Af en toe wordt er iets in de microgolfoven gestoken. En voor de rest gaat ze bij vrienden eten, zegt ze. Zoals, morgen, vrijdag. We zijn geinviteerd bij Christina. Christina is 35 jaar, slank, mooi en een foodie. Ze kookt, als hobby, ongeveer 5 keer per maand een culinaire maaltijd voor haar vrienden/kenissen. Voor een zeer bescheiden bijdrage. We hebben daar een ...godenmaaltijd gekregen. Lékker! 3 soorten aperitiefkoekjes, zelf gemaakt. Lasagne met zelfgemaakte 'bladeren'. Een soortement frikandon, met spinazie. Een Sachertorte, eigen bak. Kaas. Koffie. Christina woont in een ruime loft. Heel geestig ingericht, mengeling van antiek en design. Maar donker dat het er is! Wat hebben Italianen toch met 'leven in het donker'. Bij Pierluigi in Genua, was het donker, bij Francesca idem, en bij Christina, die duidelijk beter bij kas zit dan de vorige twee, ook ! Allicht moeten ze 7 zomermaanden de zon buiten houden en leven ze in de winter dan maar verder op hetzelfde donkere elan ;-). En wat is dat nu van die Engel? Wel, je weet dat ik overal in de steden die ik bezoek, de kerkhoven bekijk. Het kerkhof van Genua trouwens, is een van de mooiste van Europa. Een echte Waw-ervaring. Sensuele droefeniskunst waar je niet goed van wordt. Sexi engelen!!! Zou dat kerkhof van Bologna ook de moeite waard zijn? Wel, zo mooi als Genua is het niet. Ze zijn hier in Bologna niet zo voor kerkhofachtige sensualiteit als in Genua. Integendeel. Je ziet hier op de tombes voornamelijk bustes van de overledene (zijnde besnorde mannen en dames op leeftijd) of strijdvaardige Grieks aandoende mythologische figuren. Godzijdank heb ik toch een paar engelen gevonden. Ze waren bereid met veel geduld fotogniek te poseren. ;-) Ik heb ze schoon in beeld gebracht, vind ik. Kijk maar eens hieronder.
10 en 11 januari 2012: Bologna: moeten Italianen nooit plassen?
Ryanair heeft zo van die venijnige bestemmingskes, gelijk als Oslo, waar je nog een uur trein hebt vooraleer je je bestemming bereikt. Zo niet Bologna, 10 minuten bus en het is gepiept! Bijna aan de deur van mijn gastverblijf afgezet. Midden in 't stad. Francesca, de gastvrouw, ziet er bijna hetzelfde uit als op haar foto's, alleen een beetje kleiner en een beetje dikker ;-). Tof mens! Ze leeft in een 1-kamerflat, in, wat ons moeder zou noemen, een 'desordre artistique'. 1 Kamer (afgezien van een badkamer)... Hoe? Watte! Moet je dan met haar in die ene kamer slapen? Ba ja.... Maar wel niet in hetzelfde bed hé. Zij slaapt op de sofa, en ik mag in het grote bed ;-).... Maar nu nog niet direct, dat is voor binnen een paar uur. Eerst te voet naar 't stadscentrum. Kwestie van mij wat referentiepunten te verschaffen als ik er de volgende dagen alleen op uittrek. Piazza Magiore. Schooooon!!!! Le Due Torre. 2 torens. Gekend in Bologna en ver daarbuiten, omdat ze allebei beduidend scheef staan...Referentiepunt bij uitstek en het begin van de universitaire wijk. For the record: Bologna heeft de oudste univ van Europa. Ze dateert van 1088. Bologna is verder ook duidelijk de stad van de galeries. 42 km galeries! Hele mooie met prachtige 'fin de siecle' verlichting en mozaiek vloeren, maar ook hele lelijke met afbladderende verf en 'pansjkesvloer' (Wie in Aalst woont, weet wat dat wil zeggen). En wat heeft Bologna nog? Dure winkels! Charmante patisserietjes, waar men zowel zout als zoet verkoopt als koffie en sterke drank. Bars, waar je altijd wat kan eten. En de helft van de klanten buiten staat.... Delicatessenwinkels. Minibeenhouwerijtjes. Miniviswinkels. Alles is zooooo klein! Echt waar, ik heb het afgestapt, 3 meter op 3 meter. Die bars, die cafès? Idem. Geen plaats voor stoelen en tafels. Doet onze Italiaamse Medemens het al staande? Zeer zeker!. En weet ge wat? Veel galeriabars of -pizzeria's hebben zelfs geen WC! Moeten Italianen dan nooit plassen? Bij Gamberini, een van de duurste patisserien/bars van het 't stad moet ge de sleutel vragen om het ene aanwezige toilet(je) te gebruiken!!! Wat leuk is: er loopt veel volk op straat, jong volk, de studenten nietwaar... en ook plezant is dat de winkels tot 20u open zijn. Het valt op dat Italianen hondengek zijn. Baasjes met beestjes bij de vleet. Geestige stad, vol leven. Nog rap een whiskietje drinken op het einde van dag 1, in een bar niet ver van Francesca's flat. De whiskie kost hier precies zo veel als in Genua. 3.50 euro ;-) Al de rest is beduidend duurder: wonen, eten, drinken, kledij. En nu naar bed. Van dat bed gesproken, ik moet toegeven, het is een beetje komiek om met een kwasi onbekende madam een kamer te delen, maar bon, ik ben altijd redelijk ZEN als ik ga CouchSurfen. Could be better, have seen worse. Voordeel van met 2 in 1 kamer te liggen: je kan 'verhaaltjes' vertellen vanuit het bed. Francesca vertelt verhaaltjes 'uit het leven'. Ze kan dat goed. Een journaliste nietwaar. Om maar te zeggen dat ik geslapen heb als een os. Zonder snurken en zonder wakker worden. En met het plan voor morgen al stevig in het kopje: het Mambo (Museum Moderne Kunst) en de botanische tuin. En voor de rest rondlopen om sfeer te snuiven. Op het gemakske. Koffietje drinken, stukje eten, winkeltjes kijken, mensen fotograferen. ...Enne... Hoe was uw Botanische tuin? Awel, klein, geurend, zonnig. Mijzelf gefotografeerd met de 'zelfontspanner'. Noem het kinderlijk, maar ik amuseer mij daar zot mee. Een boom geknuffeld, Hug a Tree. Het was al meer dan een jaar geleden, van in Compiegne. Een plataan deze keer. Met een stamboom ;-) En het Mambo? Veel gezien dat ik niet kende. Een paar dingen om te onthouden. Voor de rest heb ik vastgesteld dat Neptunus fonteinsgewijs een zeer sensuele kont heeft. En dat zijn 4 aanwezige zeemeerminnen zeer ongegeneerd water uit hun borsten spuiten. Enfin dat was toch de bedoeling. Helaas was bij 3 dames het mechaniekske kapot ;-). Om middernacht, van dag 2 ga ik naar bed. Oh, ja, vergeten zeggen: Ik ben sinds 21u alleen 'thuis', met hondje Lola en kat Kunda. Francesca is op Rendez Vous Galant. Met een Voormalig Geliefde. Met de bedoeling, dat hij Opnieuw Huidig wordt, denk ik dan zo. Onze Verliefde Medemens. Hij is Ontroerend.
woensdag 26 oktober 2011: Portofino/ jelleken in een marcelleken
Gisteren regende het heel hard de hele dag. Piero had me beloofd van naar Portofino te rijden, omdat ik dat zo graag wou zien. We hebben geluk. Het heeft opgehouden te regenen en de meteo voorspelt zonnig en warm. We vertrekken om 10u naar Portofino. Om 15u30 moet ik immers mijn vliegtuig halen terug naar Charleroi.We rijden naar Santa Margarita (40 km) en vandaar met de bus naar Portofino. Met de bus? Ja, om 2 redenen: A) het is een haarspeldbochtenwerk naar Portofino en B) in Portofino zijn geen parkeerplaatsen. De weg naar Portofino is prachtig. Uitgehouwen in de rotsen, hoog boven de zee. Prachtig beboste berghellingen met schakeringen van wel 15 kleuren groen. Daar tussen gele, rode, blauwe villa's. Waw! Portofino is heel klein en paradijselijk. Er zijn nauwelijks Italianen in Portofino. Amerikanen, Fransen, Oostenrijkers....zelfs de kelner is Roemeens. Volgens Piero zijn de rijken hier weggetrokken wegens het kijktoerisme. Ze zitten nu even verderop in Cinque Terre, Unesco beschermd. Even mooi en met meer privacy. Het ruikt in Portofino subliem naar pijnbomen en munt (vandaar dat parfum Escale a Portofino?). Het is 24 graden. We installeren ons op een zonnig terras met een glas Italiaanse champagne en bewegen niet meer. Wat een heerlijke dag! We zijn netjes op tijd aan de luchthaven. Dag Piero. Bedankt voor je goede zorgen en voor deze schitterende dag. Alle geluk ginder in Poznam, Polen. Zou ik aan deze Onthechte Medemens durven vragen of hij zijn jeans eens wil wassen? En zou ik hem succes durven wensen bij de het vinden van de bruid, waarvan ik vermoed dat hij die ginder gaat zoeken? Toch maar niet. Onthechte Medemensen. Ze zijn te delikaat.
Het regent vandaag, dinsdag. Het is koud! Echt een dag om een kerkhof te bezoeken. Wat ik ook ga doen vandaag. Genua en zijn kerkhof. Een normaal mens zou dan de bus nemen om in het droge te zitten op weg naar. Ik stel vast dat ik daar fanatiek in ben: in een nieuwe stad doe ik alles te voet, zelfs als het regent. Feitelijk vind ik die regen nog plezant. En daarbij: 'There is no such thing as bad weather. Only bad clothing.' ;-) 3 km ver is het, dat kerkhof. En het regent alsmaar harder. Maar! Eureka! Het geluk is aan mijn kant. Op onverklaarbare wijze blijkt dat kerkhof te beschikken over 'overdekte' graven. 3 parralele overdekte 'collonnengangen' waar de doden opgestapeld zijn in de wanden (5 boven elkaar), helemaal rond het open kerkhof heen. Terwijl ik dat met open mond aanschouw (Wie heeft er nu in hemelsnaam een overdekt kerkhof???.?), blijk ik ook nog, tot mijn ontzetting, óp de doden te lopen. In de grond liggen er namelijk ook nog. 2 stuks per 60 cm. Euk!! Beikes! Naar mijn gevoel houdt men hier in dit Cimetero di Staglieno rekening met een zekere hiërarchie. Hier overdekt, liggen de 'gewone'. Wie zich een tombe kan permiteren ligt aan de open kant van de collonade, naar de tuin, toe. Onvoorstelbaar mooie tomben. Perfecte voorbeelden van droefeniskunst van 1850 tot nu. Treurende engelen met hopen! Komiekerwijze zijn ze allemaal vrouwelijk. Met borsten en doorschijnende gewaden. Neem het me niet kwalijk, maar tot hier zag ik enkel engelen van 'onzijdig' geslacht. Wat ik wezenloos sexi vond. In dit Cimitero di Staglieno in Genua, zijn ze vrouwelijk. Van een etherische schoonheid. Al even sexi. Het zullen de vleugels zijn, denk ik dan zo. Het kerkhof ligt tegen een zeer mooie beboste steile berghelling aan. Buiten de collonades, op de beboste helling staan echte grafmonumenten. Gebouwtjes van minstens 5 meter hoog Gotische, Art Nouveau of Art Deco. Onvoorstelbaar. Een van de mooiste kerkhoven van Europa (beweren experts)! Ik heb er wel 3 uur rondgelopen. Ik kom doorweekt thuis bij Piero. Toen ik vertrok om 10u vanmorgen zat hij te computeren. Toen ik terugkwam om 15u , zat hij nog steeds te computeren. Toen ik mijn blog schreef (op papier) en het om 19u voor bekeken hielt, was hij nog steeds aan het computeren. Onze Virtuele Medemens? Of zou hij de ganse dag bezig geweest zijn met zijn cursus Pools online? Hij vertrekt immers, op 1 november naar Poznan voor een jaar. We gaan vanavond eten op restaurant met zijn vriend Maurizio (40 jaar, uit de yogales). En daarna in de stad een whisky drinken in een Irish pub. Piero heeft een heerlijke verrassing: 'Ik zal morgen met jou naar Portofino rijden' Waw!!!!
4 kathedralen. Hoe kom je daarbij? Awel, Ik ga natuurlijk niet, zo maar, ZONDER REDEN ergens heen. De reden voor dit bezoek is een film, waarvan ik de titel niet meer weet, maar die zich afspeelt in Genua. Genua, dat, in die film, die ik ben vergeten, zeer fotogeniek en vooral onvoorstelbaar smalstratig in beeld is gebracht. én een gedicht. Dat al sinds mijn 17de, in mijn, (normaliter, absoluut NIET poetische) kop is blijven hangen. Hier is het: '100 klokken van Londen, doen Londen bonzen, en 4 kathedralen Genua maar geen brons kan zo in het donker bonzen, als het hart van Maria Lechina.' Astublieft! Van Werumeus Buning, een Hollander, gestorven 4 jaar na mijn geboorte. Hollanders, Belgen of Italianen, iedereen valt voor de tonaliteit van dit versje, van kinderlijke eenvoud (een vertaling van Petrarca?). Ik ook. Behalve de kinderlijke eenvoud trekt me ook de sensualiteit aan. Een Vrouw, die in het donker iemand ontmoet. Is het een heimelijke liefde? En hoe moet ze, met bonzend hart, verlangen als een gek, naar een moment van aanraking. Spannend, smachtend. Om te sterven...niet toch? Ik wil dus vandaag wel eens die 4 kathedralen van Genua zien. Alleen. Zonder Piero, mijn gastheer. Ik ben eigenlijk een beetje een asociale. Heb te veel oog voor de gebreken van mensen. Het siert me niet en ik heb er ook de pest in, maar het is nu eenmaal zo. Te strenge vader gehad. Elk klein gebrek ongenadig afgekraakt. En nu, helaas: l' histoire se répète. En wat zou dat gebrek dan wel zijn? Een veel te grote, vuile jeans, een slome gang en kinderlijk Engels. En het verlangen om te filosoferen met mij in dat kinderlijk Engels. 'Ja seg, Piero, sorry, maar mijn Engels is niet toereikend genoeg om te redeneren in 'abstracto'. (Onderverzwegen, 'en dat van jou nog minder'). Call me a bitch. OK. Heeft Genua echt 4 kathedralen, zoals in dat gedicht? Neeje! (Ik voel me dus ook een beetje bekocht ;-) ) Maar het heeft wel: 1 kathedraal, 1 basiliek en 36 (!) kerken. Die kathedraal (in zwart en wit marmer) en die basieliek (onvoorstelbaar mooi!!!!!) en 6 kerken bezocht ik vandaag. En ook prachtige straten, pleinen, palazo's, historische cafés. Er is zelfs, tot mijn verbazing, Art Nouveau (mijn dada), maar wel hele lompe ;-(. Plus een beetje shopping. Het geboortehuis van Christoffel Columbus. Zo klein. Geen wonder dat je daar weg wil, ongekende horizonten te gemoet ;-). De viool van Paganini, aldaar geboren, maar er rap weg ;-( Wat zijn Italiaanse steden toch mooi. Met hun gekleurde huizen. Hun prachtige toegangspoorten in ijzer. Hun palazo's. Hun portieken met frescos's. Hun galerien. Hun kerken. Hun was. Dwars over de straat of zelf tegen de wanden. Bij nacht en ontij. (Echt waar. Vergeten ze de was binnen te nemen bij regen en bij nacht of zit er een strategie achter ;-) ? ) Morgen bezoek ik het kerkhof van Genua. Sinds Budapest, wil ik absoluut weten hoe men overal met de doden omgaat. Ik bekeek het met open mond in Budapest (schitterend!). Ik zag het in Riga en in Turkum (communistisch en bosrijk). Volgens internet moet het de moeite zijn hier, in Genua.
Vandaag doen we de via Garibaldi. Unesco beschermd. Het ene palazzo naast het andere. Palazzo Tursi, nu museum én stadhuis, Palazo Rosso, nu museum, Palazo blanco, idem. Grijs, wit en rood, naast elkaar. De rest van de patricierswoningen zijn nu banken, kamer van koophandel, of gewone apartementen voor dure mensen. Piero krijgt telefoon, van Francesca, een voormalig geliefde: kom je eten Piero? Breng Danielle maar mee. Francesca woont even buiten Genua in een zeer mooi apartement. De andere invités zijn Rino en Susanna. Francesca bruist van leven. Ze kan heerlijk koken. Vandaar naar Boccadasse, gekend wegens 'pitoresk'. Bocadasse is inderdaad verukkelijk. Kleurrijk (geel, oranje, blauw, terracotta) zoals Italiaanse dorpen/steden kunnen zijn. Heel fotogeniek tegen een hoge rots 'aangesmeten'. Het minikiezelstrandje zit vol zonnende Italianen. Het is immers 22 graden vandaag. 'Kijk, Danielle, achter die rots ligt Portofino' Portofino? Dat zou ik nu doodgraag eens zien, zie! Er bestaat een parfum dat heet 'Escale a Portofino' (ik weet niet meer van wie). Zodat ik weet dat Portofino hemels mooi moet zijn. Of de dees dik beribt ;-)... Tot Portofino (30 km) zijn we niet geraakt, maar wel, met de bus, tot Nervi. In Nervi gepofte kastanjes gegeten en een whisky gedronken in een bar langs de zee. Een gigantische whisky. Italianen serveren whisky, eerder uitzonderlijk en ALTIJD met ijs. Als je er dus, met nadruk, eentje vraagt, ZONDER ijs, serveren ze je (danig van hun melk), een half waterglas vol pure whisky. 3,50 euro! Laat maar komen!
zaterdag 22 oktober 2011: Piero/ kerken en de hoeren van Madalena
13u30, de luchthaven van Genua. Ik ben op zoek naar 'Piero', mijn gastheer, die zo galant is van me te komen afhalen. Fotogewijs is Piero van het genre 'mooie man'. In het echt is hij van het genre 'mooie man geweest' ;-). Hij staat serieus gebogen in knieën en rug en is heel bleek. 2 jaar geleden in Budapest had ik ooit ook zo bleke gastheer. Waardoor ik nu al weet, dat ik in een appartement zal belanden waar te weinig zonlicht binnen komt. En waar de frigo leeg is. En??? Yep! Bingo! Piero spreekt Engels en Frans en is zeer intensief bezig met de studie van het Pools. Hij vertrekt namelijk op 1 november naar Poznan voor een jaar. Hoe kom je erbij om Pools te leren Piero? 'Omdat ik van intellectuele uitdagingen hou, omdat ik een soortement devotie heb voor paus Johannes Paulus de 23ste, en...ik kan het ook niet zo goed rationeel verklaren, maar het voelt als een roeping.' Djeezes, als dat maar goed komt... Ga je graag mee naar een herdenkingsmis voor JP de 23ste, Danielle? Ba ja jong. Voor mij is zitten in een kerk absoluut geen straf. Ik word er rustig van. En als ze schoon zingen of schoon orgel spelen, heb ik zelf de neiging als het ware verliefd te worden ...op Christus en de al de Zijnen. Trouwens, al eens in een barokke kerk gezeten? Overal, letterlijk overal, waar je je ogen op richt is er 'iets'. Geen sprake van een blanco punt. Een fresco, een schilderij, een gedraaide marmeren pilaar, een rechte marmeren pilaar in 2 of meer kleuren, een bas relief, een marmeren beeld, een houten beeld, putti's, goud... Plafond, vloer, muur...alles is versierd! Voor de goede verstaander: ze zongen slecht en ze speelden niet goed, maar het ging me geen seconde tegen. Daarna krijg ik een zeer welkome sightseeing van Genua by night. Ik zweer het: ik heb nog nooit zo veel smalle straatjes, kerken en patisserieën bij mekaar gezien. Als ik mijn armen uitstrek aan de ingang van zo een smal straatje, en je telt er langs weerskanten 60 cm bij, zou ik de muren kunnen raken. Je gelooft het niet, maar er zijn er zelfs nog smallere. Maar daar loopt geen kat en ze stinken zo naar pis, dat een doortocht niet meer gezond kan zijn ;-). Ik waag een foto om het fenomeen 'daken raken elkaar bijna' vast te leggen, maar helaas is mijn Canon Pocket daarvoor niet geschikt. De gebouwen zijn wel 5 verdiepen hoog hé. Van op de grond heb je precies maar een halve meter afstand. Een sympathiek straatje is Vicoli Madalena. Een hoerenstraatje. Er staan een paar hoeren (herkenbaar as such), zwarte en witte, lelijk te wezen en te hopen op een klant, het loopt er vol bendekes opgefokte jongeren en een dealer wil wiet aan me kwijt. Ik geef toe, dat laatste is volkomen mijn eigen fout. Willekeurig jonge passanten geven zo danig veel geur af, dat ik, met excuses, bijna loop te snuiven als een paard. Ik kan er niks aan doen 'I like the smell of wiet'. For the record: Niet aan mij besteed (een gans ander verhaal, dat ik nog, per gelegenheid, misschien, eens zal vertellen). Piero is wegens dat laatste zeer gegeneerd. Sorry! En dan, nog een paar inkopen doen: fruit, groeten, kaas, salami. De lege frigo, nietwaar ;-)
Ryanair heeft zo van die venijnige bestemmingskes, gelijk als Oslo, waar je nog een uur trein hebt vooraleer je je bestemming bereikt. Zo niet Bologna, 10 minuten bus en het is gepiept! Bijna aan de deur van mijn gastverblijf afgezet. Midden in 't stad. 
