zaterdag 22 oktober 2011: Piero/ kerken en de hoeren van Madalena
13u30, de luchthaven van Genua. Ik ben op zoek naar 'Piero', mijn gastheer, die zo galant is van me te komen afhalen. Fotogewijs is Piero van het genre 'mooie man'. In het echt is hij van het genre 'mooie man geweest' ;-). Hij staat serieus gebogen in knieën en rug en is heel bleek. 2 jaar geleden in Budapest had ik ooit ook zo bleke gastheer. Waardoor ik nu al weet, dat ik in een appartement zal belanden waar te weinig zonlicht binnen komt. En waar de frigo leeg is. En??? Yep! Bingo! Piero spreekt Engels en Frans en is zeer intensief bezig met de studie van het Pools. Hij vertrekt namelijk op 1 november naar Poznan voor een jaar. Hoe kom je erbij om Pools te leren Piero? 'Omdat ik van intellectuele uitdagingen hou, omdat ik een soortement devotie heb voor paus Johannes Paulus de 23ste, en...ik kan het ook niet zo goed rationeel verklaren, maar het voelt als een roeping.' Djeezes, als dat maar goed komt... Ga je graag mee naar een herdenkingsmis voor JP de 23ste, Danielle? Ba ja jong. Voor mij is zitten in een kerk absoluut geen straf. Ik word er rustig van. En als ze schoon zingen of schoon orgel spelen, heb ik zelf de neiging als het ware verliefd te worden ...op Christus en de al de Zijnen. Trouwens, al eens in een barokke kerk gezeten? Overal, letterlijk overal, waar je je ogen op richt is er 'iets'. Geen sprake van een blanco punt. Een fresco, een schilderij, een gedraaide marmeren pilaar, een rechte marmeren pilaar in 2 of meer kleuren, een bas relief, een marmeren beeld, een houten beeld, putti's, goud... Plafond, vloer, muur...alles is versierd! Voor de goede verstaander: ze zongen slecht en ze speelden niet goed, maar het ging me geen seconde tegen. Daarna krijg ik een zeer welkome sightseeing van Genua by night. Ik zweer het: ik heb nog nooit zo veel smalle straatjes, kerken en patisserieën bij mekaar gezien. Als ik mijn armen uitstrek aan de ingang van zo een smal straatje, en je telt er langs weerskanten 60 cm bij, zou ik de muren kunnen raken. Je gelooft het niet, maar er zijn er zelfs nog smallere. Maar daar loopt geen kat en ze stinken zo naar pis, dat een doortocht niet meer gezond kan zijn ;-). Ik waag een foto om het fenomeen 'daken raken elkaar bijna' vast te leggen, maar helaas is mijn Canon Pocket daarvoor niet geschikt. De gebouwen zijn wel 5 verdiepen hoog hé. Van op de grond heb je precies maar een halve meter afstand. Een sympathiek straatje is Vicoli Madalena. Een hoerenstraatje. Er staan een paar hoeren (herkenbaar as such), zwarte en witte, lelijk te wezen en te hopen op een klant, het loopt er vol bendekes opgefokte jongeren en een dealer wil wiet aan me kwijt. Ik geef toe, dat laatste is volkomen mijn eigen fout. Willekeurig jonge passanten geven zo danig veel geur af, dat ik, met excuses, bijna loop te snuiven als een paard. Ik kan er niks aan doen 'I like the smell of wiet'. For the record: Niet aan mij besteed (een gans ander verhaal, dat ik nog, per gelegenheid, misschien, eens zal vertellen). Piero is wegens dat laatste zeer gegeneerd. Sorry! En dan, nog een paar inkopen doen: fruit, groeten, kaas, salami. De lege frigo, nietwaar ;-)
Gabriel, de CouchSurfer uit Koekelberg, bijna Master Wiskunde, heeft me nodig. Of ik proefkonijn wil zijn voor de les die hij morgen moet geven in het SMI in Aalst? Het gaat over parabolen en hun formules. Bah ja, jong, doe maar. Voila, de dees getransformeerd in modale humaniorastudent. Een blad papier doet dienst als bord. We krijgen een 'on the record' versie van hem en een 'off the record versie. On the record = wat hij morgen gaat vertellen. Off the record = vragen aan mij zoals 'Zou ik dat zo wel doen, zal dat niet een beetje komiek zijn, kan ik niet beter dat......' Hij legt de theorie behoorlijk goed uit. Bij het tekstje waarmee hij zich zelf zal voorstellen aan de klas, komen toch heel wat wijzigingen. En bij zijn speelse lesinleiding ook. We zijn er een uur en half mee bezig geweest. Ik heb er vertrouwen in. Ik denk dat hij het goed zal doen. Zo een eerste les, toch niet te onderschatten. Zenuuuuuuwen! Maar Euh....Ik durf het bijna niet zeggen maar ik maak me zorgen over zijn 'progressieve outfit' (= oranje fleece, zwarte jeans, slobber Tshirt, niet echt rechtstreeks uit de propere was gepakt ;-(. Zijn er kledingvereisten in het SMI, Gabriel? Bah nee, toch niet dat ik weet. Alez, ge zult het goed doen morgen, daar twijfel ik niet aan. 'Weet ge wat, doe me een berichtje na uw eerste werkdag.' 'Tuurlijk! Duizend maal bedankt voor het onthaal en de tips. En mercikes om me te laten kennismaken met couchSurf. Geniaal systeem, ga ik nog gebruiken. Altijd welkom in Koekelberg.' 'Succes hé jongen'. Kus, kus. Knuffel, knuffel. Dada
Een Angel at your table? Ja. Hij heet Gabriel. De Engel Gabriel, als het ware ;-). Gabriel is bijna Master Wiskunde (laatste jaar), speelt piano en is een verdienstelijk amateur fotograaf. Hij doet stage in het Sint Maartensinstituut in Aalst. Zijn stage begint daar dinsdagochtend nogal vroeg. Vandaar dat hij voor de eerste keer in zijn leven een Couch gaat Surfen. In Aalst. Bij mij. Intelligente mensen die dan nog creatief zijn ook. Laat maar komen. I love it! Zal ik je iets meebrengen vanuit Brussel, dat ze in Aalst niet hebben, Danielle? Euh...Ja... 'Passeer je soms op de Zavel bij chocolatier Pierre Marcolini? Dan zeer graag een Maron Glacé. Eentje is genoeg, hé'. Gabriel, hij heeft er 2 mee. Ze hebben de rit in zijn rugzak op redelijke wijze overleefd. Chocolatverslaafden aller landen, verenigt u! Probeer een Maron Glacé uit. Ik zweer u dat dat nog beter is dan chocolade. Die geur, die textuur. Hmmmmmmmmmmm. Hmmmmmmmm. We hebben gisteren tot 2u30 's nachts zitten babbelen. Over muziek, wiskunde, geschiedenis, fotografie, onderwijs. En over wat je allemaal mee maakt als je CouchSurft en Danielle Van de Velde heet. Hij had maar klein oogskes vanmorgen. Gelukkig moet hij vandaag enkel lessen volgen. Morgen moet hij er zelf geven. Ik heb zo het stil vermoeden dat hij vanavond rap in zijn beddeken zal liggen. ;-)
vrijdag 30 september 2011: ontmoeting met een sexschrijver
Vorig jaar Nuit Blanche in Parijs meegemaakt. 'Voor herhaling vatbaar', dacht ik zo. Vandaar, vrijdagmiddag, hup... naar Ay (in de Champagnestreek) bij fotograaf Henri. Henri is een couchsurfvriend. En zo een beetje mijn 'monstre sacré'. 'Monstre sacré? Ba ja... je l'aime bien et je le déteste en meme temp....Henri heeft een gans programma Nuit Blanche voor ons en hem uitgekiend. Niet naar Vincennes, zoals vorige keer, maar naar Pigalle en nog een paar sites in het 'hart van Parijs'. Maar we zijn zo ver nog niet, eerst moet er vrijdagavond een model gefotografeerd. Een buikdanseres. Ze zal poseren in een fontein. Trevi-fontein toestanden, zoals Anita Ekberg in de film La Dolce Vita. Water op en avondjurk, op een mooie huid en op lange haren....De fontein is een beetje geupdate in die zin dat ze op verschillende plaatsen 'uit de straatstenen ontspringt' en van 21 uur tot 23uur heel speels van kleur verandert....Tja...We zijn 1960 niet meer hé. De buikdanseres heet Hannah en is een mooi meisje van 22. Hannah lijdt, mijn gedacht, redelijk kou gedurende de ganse 'fontein'sessie. Maar ze poseert met talent en overgave. En het levert, het moet gezegd, zeer fraaie foto's op, met een mysterieuse gouden gloed. Onder de passanten die naar sexi Hannah blijven kijken bevindt er zich een Holllander. Hij heet Felix Kieft en is onvoorstelbaar charmant. Zo charmant, dat het bijna oplichters-charme is, denk ik dan zo...Hij is schrijver. Van een (sex)boek. High Class Gigolo. Zo heet het boek. Autobiografisch. Zal ik je boek lezen, Felix? Neen, Danielle, het is veel te goor.... Felix kan schitterend vertellen, wat hij dan ook doet ten huize Henri, na de fotosessie. For the record en voor wie al aan hete sex dacht. Het gaat over een gestolen fiets. Om 3uur 's nachts gaat Felix naar huis (zijnde een VW-busje) en wij naar bed. We moeten er vroeg uit. We willen immers nog een beetje sightseeing doen in Parijs vóór de activiteiten van Nuit Blanche beginnen. En waar doen we die sightseeing? In Le Jardin du Luxembourg. Stukje Parijs dat ik nog niet ken. Het blijkt 's anderendaags 30 graden te zijn in Parijs. De Jardin de Luxembourg zit bomvol volk: ze lezen, notebooken, dromen, babbelen, zonnen en zoenen op stoelen, historische balustrades, banken en pelouses. Het strand van Blankenberge, quoi. Noteer dat het 1 OKTOBER is. Niet te geloven, toch? Tegen dat we metrogewijs in Pigalle geraken voor onze Nuit, kan je er op de koppen lopen. Het is te zeggen: je MOET er op de koppen lopen ...als je iets wil zien. Het alternatief voor minder lenige mensen, gelijk als wij, die zo iets NIET kunnen, is, 3 UUR AANSCHUIVEN. Voor ELKE activiteit. Hallo Micro! Dat vinden wij er over... Dus, metrogewijs weer naar de auto. In de metro ons een beetje geamuseerd met het nemen van foto's gelijk als: Danielle zoent man op poster, Bernadette trekt aan staart van geposterde koe. Henri doet aan onze kinderachtigheden niet mee. Hij zegt het niet, maar hij heeft er zwaar de pest in dat we zo ver gekomen zijn om niks te zien. Om 5uur 's nachts zijn we eindelijk terug in Ay. Het goede nieuws is dat ik veel geheimen heb vernomen onderweg van Henri. ;-). ...Geheimen? Oh, gij Bitch! Ja zeg, ik moest deze mens toch intellectueel bezig houden? Is het niet algemeen geweten dat een chauffeur die in slaap valt, zeer veel schade kan berokkenen aan de gezondheid van hemzelf en zijn passagiers? ;-) Ik ben nog nooit zo blij geweest van een bed te zien. En er in te liggen. Zelfs al is het met mijn zuster. Voila, zondag foto's nemen in Epernay. La Ville de Champagne. Op de Avenue du Champagne. De duurste straat van Europa. Wegens onderkelderd en vol dure drank. Voor wie het nog niet doorhadt: mijn zus Bernadette volgt haar 2de jaar fotografie in avondschool . Feitelijk is ze fotografisch bezeten. Ze is heel goed in het maken van portretten. Trots op haar. Om 3uur nog efkes sightseeing met Henri in de Montagne de Reims. Schooooooon. Om 18u30 naar huis. Besluit van de reis: A) Ik ga NOOIT nog naar Parijs voor Nuit Blanche B) Ik heb een nieuwe gimmick ontdekt. Je probeert, op foto, het verlangen vast te leggen van zoenende mensen. C) Spreek altijd met 'Strangers/Etrangers' (gelijk als Felix), na een half uur zijn ze het dan niet meer. Jelle
22 september: Gembloux, bij onze Waalse Medeburgers
Je hebt zo van die warmhartige mensen. Welnu, gastheer en gastvrouw Olivier en Emmanuelle uit Gembloux....ze hebben het! De warmte, de vrolijkheid, de geborgenheid. Echte schatten! Ze verwenden me als een prinses. Olivier had gekookt. En je gaat het niet geloven maar bijna de ganse maaltijd bestond uit producten van de eigen tuin. Als apero: kerstomaatjes in oranje en rood met gruyere kaas. En een campari orange, hmmmmm. Pompoensoep. Courgette in de oven met gehakt op oosterse wijze, rijst met zelfgemaakte chutney, kastanjes. Perentaart met frambozencoulis en slagroom. De Chileense wijn had ik meegebracht en ook nog een klein doosje pralines. Het was een godenmaaltijd! En gezellig. Olivier deed aandoenlijk zijn best om Nederlands te praten. En veronschuldigde zich er voor dat zijn Vlaams bijlange zo goed niet is als mijn Frans. Zo hoort het zie: beide talen op gelijke voet!. Heel goed geslapen in een ouderwets bed met een nieuwerwetse lattoflex. Toen ik donderdagmorgen opstond waren ze beide al naar hun werk vertrokken. Er lag een vriendelijk briefje bij mijn ontbijtbord, samen met een potje van hun zelfgemaakte chutney. Politiekers, wilt ge aub het land NIET splitsen? I love my Walloon Brothers ;-)
19 en 20 augustus 2011: de 20 kilometer van Versailles
20 kilometer van Versailles? Hoe? Is er een nieuwe cityrun? Bah nee! 20 km, dat is de afstand die je minstens moet afleggen om alles te zien in Versailles. Groooooot, immens, verbijsterend! 20 kilometer. Bij 35 graden! Amaai seg, en hoe hebt ge dat gedaan? Euh... Halverwege, een gans uur de voeten laten ontzwellen in het Grand Canal. En de tweede dag op de parking van schoenen veranderen, dat hielp ook. Feitelijk kon ik ook het treintje nemen of een soort golfkarretje huren. Maar ik ben daar fanatiek in. Iets nieuws, bekijk ik te voet. Goed, en hoe was het kasteel? Veel goud! Heel veel goud! Rood en goud, blauw en goud, groen en goud. Neem het me niet kwalijk, maar tot vervelens toe. Tenminste als je Jelle Van de Velde heet. De eerste 'gouden' kamer kon me boeien, en de 2de ook, de derde ook nog, maar dan ging het al snel vervelen. Sorry. Natuurlijk, je moest steeds boven, achter of naast een andere toerist kijken om iets te zien. En dat was niet echt bevorderlijk voor de concentratie. Ik wed dat als ik er alleen zou rondlopen, dat ik allicht zou opgestegen zijn van de vrolijk makende details ;-). En die zijn er met hopen. Sex a gogo. Griekse en Romeinse helden bij de vleet. Op schilderijen, plafonds en panelen. Liefst bloot. Of met sexi gedrapeerde doeken. Zelfs Hercules, die, mijn gedacht, voor de uitvoering van zijn 12 werken bijvoorbeeld best wat kledij kon gebruiken... Zouden de tijdsgenoten van Lodewijk 14, 15 en 16 echt gedacht hebben dat de Griekse en de Romeinse goden blootlopers waren ;-)? De wereldberoemde spiegelzaal is mooi. Klaar, helder! Met zicht op de tuinen, de vijvers en het Grand Canal. Weet je wat ik ook charmant vond? Les Chambres des Dames (de zussen van Lowie 15). Soberder. Witte muren met pastelkleurige of gouden details, een beetje meer bemeubeld dan de rest. En een schattig operaatje, daar geïnstalleerd door Lowie 15. Voor de rest had ik graag de badkamers van Lowie 14 gezien, die zich onder zijn slaapkamer bevinden. En ik was ook dodelijk nieuwsgierig naar een modale kamer van een modale hoveling. Want die mensen die daar een politiek jobken hadden aan het hof, hadden natuurlijk zo geen vertrekken gelijk Lowie 14, 15 of 16. Ik heb zelfs gelezen, dat sommige van die vertrekken voor hovelingen stikdonker waren en piepklein. Ik dierf het aan de gids niet vragen. Hij was mij direct anthipathiek, die gids. En hij sprak te rap. 30 jaar toeristen rondleiden in Versailles, dat doet blijkbaar wat met een mens! (Ten tijde van van Lodewijk 14, dacht ik een beetje gemenig, zou deze man, zeker tot Meester Opperjanet benoemd geweest zijn, tenminste als die functie bestond ;-). En, No Offence naar onze Andersgeaarde Medemens, waarvan iedereen weet dat ik die bijzonder graag mag lijden. Maar deze keer niet.) Maar ik was feitelijk gekomen voor de tuinen. Gezien in de film 'Le Roi Danse' met Benoit Magimel. Met her en der verspreid 1500 (sexi) standbeelden. Het paradijs voor de zinnen! En voor het folieke van Marie Antoinette, haar Petit Trianon en haar Hameau de la Reine. Marie Antoinette. Ze dreef haar moeder tot wanhoop met haar oppervlakkigheid, las ik. Dat Petit Trianon was haar toevluchtsoord. Je zou voor minder. Kan je je voorstellen dat je in Versailles, in de Salle du Grand Couvert, voor de hovelingen ten toon zat, terwijl je aan het eten was? Uitgevonden door Lowie 14. Een echte freak, die man! Die moet nu toch een ego gehad hebben van hier tot in Tokyo! Hij had zelfs een Grand Lever. Waar geprivilegieerde hovelingen hem bij zijn opstaan een kledingsstuk mochten aanreiken.... Petit Trianon heeft een prachtige tuin. Een landschapstuin, zoals toen in de mode was. Heerlijk! En in haar Hameau kon Marie Antoinette 'boerinnetje' spelen. JaJa 'Terug naar de Natuur' was toen in de mode. Vertaald naar koningsnormen wil dat zeggen dat men dan fonteinen een heuse 'natuurlijke' achtergrond begon te geven in de aard van een grot bijvoorbeeld en dat rijke madammen, gelijk Marie Antoinette graag met gereedschapkes in de grond wroetten ;-). Le Hameau is dus een mini boerendorpje. Waar ze haar eitjes kon gaan rapen ;-). En waar ze gekleed mocht lopen in 'boerinnetjeskleren'. Een ganse verademing tegenover die vreselijke hoepelrokken en korsetten. Grand Trianon, heb ik niet bezocht. Veel te lange wachttijden. a propos: volgens de gids liepen Lowie 14, 15 en 16 niet dagelijks rond in kleren zoals op hun schilderijen. Ze droegen doorgaans wat nu een jeans zou zijn. Iets gemakkelijks. Maar voor elk protocol was er wel de voorgeschreven kledij. En nu het doel van de reis: Nocturne et Grands Eaux dans les Bosquets des Jardins de Versailles. Grands Eaux wil zeggen dat de fonteinen draaien, met achtergrondmuziek van Lully (dat bestaat ook overdag). Want normaal draaien de fonteinen NIET. Dat was al zo ten tijde van Lowie 14. Veel te veel water nodig! Alleen bij speciale gelegenheden. Of als de koning zijn wandeling deed. Nocturne wil zeggen dat die fonteinen, en de weg er naar toe, feeëriek verlicht zijn. Een geweldige organisatie die Nocturne. Je kan enkel de 2 uitgestippelde wandel/kijkrouttes doen. De rest is discreet afgezet. 100 stewards zorgen er voor dat iedereen zich gedraagt, de weg niet verliest, niet op de pelouses trapt, en in de goede richting loopt. Maar dat stoort allemaal niet. Serieus wandelinksken trouwens. Een km of 5. Te doen van 21u tot 23u. De 15 fonteinen in die wandeling zijn adembenemend verlicht. Nog nooit gezien: laserlicht dat verandert van kleur, horizontale kleurvlakken die boven een standbeeld zweven, rookgordijnen, dansende vuurkolommen...Te moeilijk om te beschrijven. Het was pakkend. Schoooooon! Stipt om 23u vuurwerk. Vuurwerk is altijd mooi. Dit hier was zeer wel de moeite!!! En dan naar mijn logies, 20 km verderop, in de gemeente Plaisir. Zo een logies heb ik nog niet gehad. Wat een huis! Wat een klasse! Eens kijken op de fotoblog?
5, 6 en 7 augustus 2011: een heer op bezoek! 6 duvels!
Een heer op bezoek? Ja, uit Cassablanca in Marokko. Hij is 62 jaar en heet Ahmed. Heeft 39 (39!) schitterende referenties op de CouchSurfsite. Men beschrijft hem in die referenties als een 'gentleman'. Van beroep is hij simultaan tolk: van Arabisch naar Frans of Engels of omgekeerd. Hij runt ginder in Casablanca ook een firma voor 'vertalingen'. Kortom een slimme mens met charme. Laat maar komen! Op vrijdag 5/8 rond 14u arriveert er hier een zeer aimabele man ...met zijn handen vol geschenken. Een mooie bruine leren handtas, een marokaans kleed, kruiden. Een rustige, beetje verlegen man. We doen eerst de inkopen voor vanavond. Ik leg hem uit dat de dochter en de zoon met vriendin komen eten en ook nog een jonge Turkse student, de couchsurflogé van mijn dochter. Ik ga konijn op zijn Vlaams maken. Maar eerst Aalst tonen: de markt, de SintMartinuskerk, Dirk Martens, de Borse van Amsterdam. Iets drinken op een zonnig terras. Vragen stellen. Gelijk als: hoe komt het dat jouw kinderen zo jong zijn (12 en 7 jaar!). Awel, omdat ik 4 keer getrouwd geweest ben. Die jonge kindjes zijn van de laatste echtgenote. Het is hier een gezellig boeltje s'avonds. De jonge Turk is een knappe gast ;-), heel sociaal, geweldig vriendelijk. Na het eten allen samen nog efkes op café. Ahmed stort zich met overgave op de Duvels, die hij vanmiddag op dat Aalsters terras heeft leren waarderen. En ondertussen met iedereen aan de praat. Bij voorkeur frisse madammen ;-). Tegen dat we om 2u30 naar huis gaan heeft hij minstens 5 Duvels op. Kon hij nog recht lopen? Bah nee. Het ging redelijk zigzag. Stoepken op, Stoepken af! Maar het komt goed. Zaterdagavond mag hij mee ;-) naar een receptie en een TD. Maar ik heb hem eerst gebriefd: 6 Duvels is wat veel hé jong. Liever niet meer herhalen.
Marielle is vanmorgen vertrokken. Ik ben een beetje moe. Heelder dagen Frans praten, terwijl het je moedertaal niet is, is best wel vermoeiend. Vanavond heb ik een jong koppel uit Atlanta. Ze hebben al lachend geschreven dat ze braaf zijn en wel gemanierd. Mensen met humor, altijd welkom! Het is hier vanavond het bakske vol: mijn dochter, mijn zoon en schoondochter komen eten en dan nog 'Kacy and Adam'. Ze komen binnen als wij net gegeten hebben. Wat een 'open en warm' koppel. We beginnen direct te vertellen ...over van alles!. Ons Griet na een uur: 'Ma, would you please see that those people get some food!' Ze prijzen mijn 'food' de hemel in. Het is nochtans maar gewone kost: wortelsoep, en gekaramelliseerde kippenfilet met aardappelpuré. De groenten waren al op en het dessert ook. ;-( Adam en Kacy hebben 3 weken in Finland gezeten. Met huizenruil. Het Fins koppel gebruikte ondertussen hun huis in Atlanta. Eergisteren, bij het thuiskomen van het fins koppel, zijn ze per trein afgezakt naar Strassbourg. Ze zijn hier nu, in Aalst, met een geleasede auto (voor 3 maand) waarmee ze Europa gaan doorkruisen. Ze zijn alletwee apotheker. Hebben elkaar tijdens hun studies ontmoet. Ze zijn alle twee van een andere staat in de USA, en zijn dan nog ook eens, samen, in nog een andere staat gaan wonen. Ze zijn getrouwd. Tegen dat onze verhaaltjes over architectuur, geschiedenis, kruiden, eten en drinken, en couchsurfing in Finland en elders zijn afgelopen, is het al over middernacht. s'Morgens bij het ontbijt proeven ze van de Lotus speculoospasta. ...Tenminste van wat nog in het potje over was. Marielle, de couchsurfster van de afgelopen 4 dagen was er letterlijk aan verslaafd. En heeft ook een pot mee naar huis. Ze zitten hier te smullen en te smekken. Een plezier om zien. Ge kunt er ook altijd een schoon 'vertelselken' bij vertellen, bij die Lotus speculoospasta. Het verhaaltje van de tvshow ' The inventers'. Yes! We love it! Take care. Have a safe trip.
24, 25, 26 en 27 juli komt Marielle uit Clemont Ferrand couchsurfen. Het is haar eerste CouchSurf ervaring. Uit haar emails kan je opmaken dat ze goede manieren heeft, onze Marielle. Ze is emailsgewijs uitermate beleefd. Het kan ook niet anders. Ik heb boudweg op mijn couchsurf profiel laten verstaan dat de mensen zonder opvoeding beter wegblijven. Het leven is te kort dat ik daar mijn tijd ga insteken! Marielle is een dop hoog, een mooi meisje met een schattig snoetje. Ze is heeel kleurrijk gekleed, een beetje zigeunersachtig: een skinny jeans met een knielang kleed er over en een zeer originele gele gilet. Ze is hier al een week in Belgie, op logies in een jeugdherberg in Antwerpen. Van 'serenwoordig' heet dat 'Hostel'. ;-) Ze heeft in die week niet stilgezeten. Antwerpen, Mechelen, Lokeren, Brussel, Brugge, Oostende, Lier: ze heeft die steden allemaal bezocht met de wereldberoemde 'Trotter' in de hand. Ze is onvoorstelbaar leergierig, onze Marielle Het is plezant. Ze is de ganse dag aan de babbel en ik ook, want ze houdt niet op van vragen te stellen. De eerste dag gaan we naar Opera in de cinema. In Kinepolis Gent. Een opname vanuit de Met in New York. Daar had ze zich van thuis uit al op verheugd, 'Je n'y connais rien, mais j'aimerai bien apprendre'. Voila zie! Fantastisch toch dat de jeugd daar voor open staat? Ik vertel haar het verhaal en youtube op de leading singers. Beter voorbereid zijn hé! Tosca is een ijzersterke opera van Puccini: jaloesie, sensualiteit, sadisme, politiek, slechtheid, goedheid, geloof, een moord en een zelfmoord... het zit er allemaal in. Ik heb mijn potje zitten schreien, met 'E lucevan Le Stelle', waarin de gemartelde schilder vertelt hoe het was om met Flora Tosca te vrijen. En hoe hij haar nooit meer zal kunnen beminnen. Hij wordt immers bij het ochtendgloren geëxecuteerd, wegens het verbergen van een terrorist/revolutionair. Volgens Marielle zat gans de zaal te bleiten. Ze vond het prachtig. En dat was niet gelogen, haar ogen straalden alsof ze zelf de beminde Tosca was ;-). Nu nog ff een Belgisch biertje op een Aalsters terras. Perfecte dag! Maandagavond gaat het naar het parkconcert,waar Udo zingt. We hebben vanmorgen nog serieus op Will Tura en Udo geyoutubed. Bij sommige youtube filmpjes van Will Tura verschijnt de tekst op het scherm, zodat ik makkelijk kan vertalen. 'Ik mis je zo', 'Afscheid van een vriend', 'Het leven is mooi' Marielle vindt Nederlands een mooie taal en onze dialekten vindt ze de max! Ik vind nederlands persoonlijk niet zo denderend, maar ze heeft haar punt: gezongen zijn bijna alle talen mooi. En onze dialekten zijn inderdaad de max! Omdat ik aan de bezoekers steeds moet uitleggen wat het ABN is ...én het dialekt, heb ik een gedrukt papier klaar met de zin: 'Ik hou van alle meisjes' in het ABN, in het Oiljsters, in het Gents, het Antwerps en het Brussels, ah ja, en in het Westfluuts...Ze kan het bijkans niet geloven dat woorden en klanken zo veranderen... Dinsdag bezoeken we Gent. Niet echt een goed idee. De Gentse feesten zijn net afgelopen. Gent staat nog vol stellages en tenten. Waardoor het zicht op de historische gebouwen niet echt optimaal is.;-). We praten veel, Marielle en ik. Vooral over de 'sexualisering' van de maatschappij kunnen we een potje doorbomen. Ze beklaagt er zich over dat tederheid en 'onschuldige aanrakingen' tussen jonge mensen aan het verdwijnen is. Ja, vind ik ook. En niet alleen bij jonge mensen. Tederheid wordt heden ten dage kwasi door iedereen vooral verwezen naar het terrein van 'moeders met hun baby's'. Zeer spijtig. En inderdaad, zoeken naar een 'tedere minaar' is als zoeken naar een naald in een hooiberg. Maar ik heb hem!!! Al bijna 9 jaar!!! Mogen we hem eens lenen? Ik zal het eens vragen ;-) ;-)
Rosalia uit Tours komt op tegenbezoek. Ze zal hier 5 dagen overnachten: van maandag 20 tot vrijdag 24 juni. Gent en Brugge bezoeken we te samen. Brussel zal ze alleen bezoeken. Dat is het plan. Ze ziet er goed uit. Ze is 8 kg vermagerd sinds ik haar laatst zag. Met een, volgens mij uiterst ongezond dieet, waarmee ze 12 kg was vermagerd. Maar nu toch opnieuw 4 kg is bijgekomen. Haar haar is lang ipv kort en dat staat haar schitterend. We doen in Gent een toeristische wandeling van een paar uur. Beginnen met de Sint Michielskerk en dan de Belforttoren. Zicht vanop de hoge belforttoren: waw! We ontdekken een paar charmante daktuintjes: jaloers dat ik ben! En voor de rest zien we makkelijk waar we straks onze wandeling zullen verder zetten. Sint Baafs binnen om het Lam Gods te bekijken. Ik denk, in mijn naiviteit, dat de ganse wereld onze beroemde schilders Van Eyck kent. Ja, aan je reet! ;-). Rosalia weet nochtans heel veel, echt waar, maar nu net dat niet ;-) By the way: de Sint Nicolaaskerk heeft een prachtig gerestaureerd deel, dat net open is voor het publiek. Allen daarheen aub, het is de moeite. Bon, en voor de rest passeren we aan alles wat fotogeniek is in Gent. Te veel om op te noemen. Gent is gewoon mooi. Wat buitenlanders altijd fascinerend vinden is wat zij noemen onze architecturale 'diversiteit'. In 1 stad of soms in 1 straat vind je, middeleeuwse, barokke, renaissance, neo-klassieke, gothische gebouwen samen. Ook de professor ruimtelijke ordening uit Wenen vond dat onvoorstelbaar boeiend. En sinds hij een autoriteit is op dat gebied.... s Avonds naar de cinema Studioskoop in Gent: Gianni y le donne. Ik moet het verhaal, gelijk als iedereen, via de onderschriften volgen, maar Rosalia, die Italiaanse roots heeft, kan volgen, zonder te lezen ;-). s'anderendaags gaat het naar Brugge. Rosalia vond Gent al mooi, maar Brugge is volgens haar toch nog een trapje hoger. We doen in Brugge alles wat een toerist normaal doet, inclusief de 'bootjes' en een bezoek aan de Kathedraal met het Heilig Bloed. Ik ben normaal zo geen 'heilige'. (Als grapje zeg ik altijd dat ik het dichtste bij 'heilig' ben, als je het op zijn westvlaams uitspreekt ;-) ). Maar het is nu de tweede keer dat ik die ampoule met het 'heilig bloed' mag aanraken, en dat ontroert me tot in mijn ziel, echtig waar. Brussel doet ze alleen. Ik heb dan andere dingen te doen. Spijtig voor haar, maar het heeft bijna constant gegoten, die dag. Tja, Belgie, ge moet tegen wat water kunnen hé. We mogen nog eens terug naar Brugge: Rosalia is haar dure zonnebril (op sterkte!) vergeten in het salon van het hotel l'Orangerie. Iedereen mag daar iets gaan consumeren, in dat salon van hotel L'Orangerie in Brugge, ook als je niet hotelklant bent. Het is een aanrader. Je zit er gelijk als thuis, in een zetel voor het haardvuur. Tenminste als je 'thuis' een 18e eeuws gebouw is en je je zilveren koffiekannen kan permiteren ;-). Voila, haar bezoek zit er op. We hebben drukke dagen gehad en fijne gesprekken. Ze is slim en ook wel wat autoritair, onze Rosalia. Maar dat vind ik juist gemakkelijk. Mensen die weten wat ze willen, zo heb ik ze graag.
Vanmorgen rond 9 uur bij Maija vertrokken. Ze heeft me nog een taxi besteld en de taxichauffeur, rap en strict orders gegeven. Ze kan dat goed, Maija, streng en kordaat! Op 25 minuten sta ik aan de luchthaven. Hij vraagt 5 lats, ik geef er hem 7. Dat is omgerekend 10.50 euro. Blij dat die mens was! En nu zit ik hier te genieten van mijn huis(je), waar ik altijd super graag naar terug kom. Als je mij vergelijkt met het leven van een gewone Riganees, zoals Maija, ben ik rijk. Mijn behuizing is beduidend groter, mijn comfort hoger. Mijn levensstandaard rijkelijker. Maija is secretaresse in een gereputeerd vervoersbedrijf en klust bij als vertaler van Franse kinderboeken naar het Lets. Ze werkt van 9 tot 18u. Ze heeft 14 dagen vakantie (geen werkdagen hé, gewoon, 2 weken). Als ik bedenk in welke omstandigheden dat ander koppel uit Kauguri, toch ook 2 mensen met een universitair dioploma, woonde.... Onze politiekers zouden beter eerst eens gaan kijken wat de levensstandaard is van een gewone Let, vooraleer ze deze mensen in de europese (monetairre) unie opnemen. Prins Albert van Monaco, die ik zag op woensdag in Riga, zou vermoedelijk maar 1 pas ver geraken in dat afschuwelijke sovjetblok in Kauguri. Hij zou niet meer verder mogen van zijn bodyguards 'Om veiligheidsredenen'. ;-). %%%FOTO%%%
vrijdag 3 juni 2011: museumken meepikken, doden bezoeken
Ik heb me zelf vandaag 'cultureel ge-educeerd' in de Schone (schilder)kunsten! Hoe? Awel, gelijk de echte: met een audioguide in de hand gans het museum afgedweild. Het aanbod is niet zoooo groot. Dat wil zeggen dat je op 4 uur een mooi historisch overzicht hebt van alle kunststromingen in de schilderkunst. Te beginnen met brave religueze 17e eeuwse schilderkunst, daarna 18e eeuwse portretkunst en dan wordt het interessant: impressionisme, expressionisme, symbolisme, fauvisme, kubisme, constructivisme. Moderner gaan ze niet. Voor mij genoeg. Thuis bij Maija iets gegeten en dan samen naar het kerkhof. Sinds ik in Budapest het prachtige kerkhof heb gezien is mijn nieuwsgierigheid gewekt. Nu wil ik absoluut weten hoe ze overal elders hun doden soigneren ;-). Wel, ze liggen zeer ruim, de doden, in een prachtig bos (alles is 'bos' in Letland). Maar de grafstenen zijn wel heel saai. Niet vergeten dat de Letten Luthers zijn. En die zijn niet zo voor uitbundige grafmonumenten, gelijk de Katholieken. Hier geen marmeren wenende madonna's, of engels, putti's of mini kapellen. Opstaande stenen met ingegraveerde portretten is het maximum wat je kan krijgen, tenzij je een figuur bent van nationaal belang gelijk bijvoorbeeld de dichter Janis Reinis. In dat geval heb je recht op een gepast standbeeld. Er is wel een indrukwekkende gemeenschappelijk grafmonument voor de doden van WOI en WOII. En vandaar naar Mezaparks, dat is de residentiele wijk van Riga. Een keertje kijken hoe de rijken wonen. Hoe? Awel, gelijk bij ons in Sint Martens Latem.... Het is ondertussen al 22u30 en nog klaar. Binnen een half uur is het donker en dat blijft dan zo tot 4u. Dan is het opnieuw klaar. Korte nachten! Morgen naar huis. Ik heb goesting op mijn eigen huis. Ik verlang naar mijn eigen bed. Mijn eigen potje te koken. Mijn eigen Oiljsterse taal. En ik heb dodelijk goesting om een balleken te kloppen! dada
donderdag 2 juni 2011: het Bokrijk van Letland. Prins Albert van Monaco
He! Ik ben iets vergeten te vertellen! Gisteren, woensdag, heb ik Albert van Monaco gezien. Hij was, samen met de president van Letland op een protocolair rendez-vous aan het vrijheidsbeeld van Letland. Ik heb foto's genomen. De president en Albert alletwee in 'houding' onder dat vrijheidsbeeld. Helaas kun je van Albert op mijn foto's niet veel zien. De bodygards staan er te veel rond. Zeer lekkere stukken overigens, die bodygards. Ik zou er niet kwaad voor zijn als ik er eentje kado kreeg ;-). Het lief van Albert was er niet bij. En op een manier is het een historische fotoshoot, want de persident van Letland is vandaag niet herkozen. Albert van Monaco, en ik zelf hebben de president dus meegemaakt op zijn laatste officiele werkdag!!! Maar pas op. Niet getreurd, deze mens blijft aan tot een andere is verkozen. Dat kan lang duren, kijk maar naar ons Belgenland ;-) Ik ben ook naar het Bokrijk van Letland geweest vandaag. Heeeeel mooi. Aangeraden door een Zwitser, die ik had ontmoet op het concert van maandagavond in de Dom. Deze mens had al 70 landen bezocht en vond dat etnografisch museum toch wel de moeite. Het was inderdaad, ronduit schitterend, dat etnogrfisch museum, gigantisch bos rond een fotogeniek meer. Er wordt getoond hoe de Letten leefden in het verleden. Ik liep er bijna alleen rond, met uitzondering van 2 Vlamingen uit Denderbelle en een 1ste jaar (meisjes)kunstklas uit Riga. Met de Vlamingen was het super om een gesprek te voeren in het 'Oilsjsters' en naar de meisjes was het plezant om kijken.... en naar hun aquarellen eveneens. Het weer was uitstekend, ergens rond de 23 graden. Om 18u, Maija, mijn gastvrouw op haar werk gaan halen, thuis bij haar, rap iets gegeten, en dan hup, naar een concert, opnieuw in de Dom, gelijk maandagavond. Een concert van 'nieuwerwetse' klassieke muziek, door een Letse componist, die Peteris Vaskis heet. Door het Lets Nationaal Symphonisch Orkest en het 'State Academic Choir'. Internationaal zeer hoog gewaardeerd. Wij waren er naar toe gegaan met een zekere skepsisch, zo van 'Nieuwerwets klassieke muziek, dat zal weer iets zijn'..., maar het was HEMELS, BUITENGEWOON. Heel romantisch, zeer gevoelig, enorm evocatief (je kon je zo voorstellen dat er ergens licht door een wolk brak, of dat je een waterval hoorde, of de wind die zachtjes ruist ) Super! Daarna een whisky gaan drinken in een middeleeuwse kelder. De kelners en de kelnerinnen lopen er rond in 16e eeuwse klederdracht, er is enkel kaarsverlichting en de muziek is nogal gotisch. Zeer stemmig! Dan op 1 van de 3 marktjes van de binnenstad jazz beluisterd, weeral van hoge kwaliteit. Tegen middernacht naar huis. Wat een mooie dag en een mooie avond! Ondertussen ken ik de stad steeds beter en beter en kan ik me, je gaat het niet geloven, al behoorlijk orienteren. Als je een stad doorhebt. is het eigenlijk simpel. Riga: je loopt tot je 'het park' tegenkomt en dat moet je ofwel in de lengterichting door , ofwel in de breedterichting. De hoge Domtoren is je orientatiepunt: daar is de oude stad. Iemand met orientatie zou dat in 1 oogopslag zien, maar de dees doet daar 3 dagen over! Maar het is, zoals alle dingen, heel plezant als je het inzicht EINDELIJK hebt! Morgen nog naar het Lets Museum voor Schone Kunsten, op aanraden van de mensen uit Denderbelle, en voor de rest lanterfanten in de cafés of in de parken... Riga is een mooie, heerlijke, gezellige, levende stad. Tof dat ik hier ben. Je kan er zeer verzorgd eten voor weinig geld. Cultuur is alom. En met de gastvouw, Maija, heb ik het zeer getroffen. Ze is verstandig, weet veel en spreekt behalve Engels ook zeer goed Frans. Een aangename dame. Zo eentje waar je direct vertrouwen in hebt. Ik denk dat ik volgend jaar eventueel ga terugkomen, wanneer het operafestival is. Dat is in de tweede week van juni. Alle dagen een ander stuk, 10 dagen lang. Opera van internationaal niveau tegen 10 euro per stuk, wat een luxe!
Ik heb om 12 u een afspraak met mijn gastvrouw Maija, om efkes tijdens de middagpauze kennis te maken en mijn bagage af te geven. Wat een sympathieke madam!!! Om 18u zal ik opnieuw aan haar kantoor staan (ze is directiesecretaresse en tolk) om samen te voet naar haar flat te trekken. Ik doe vandaag een heel andere kant van de stad. Ik ga veel winkels binnen, niet om iets te kopen, maar vooral voor de koelte. Het is 27 graden!!! Het aanbod aan kledij en schoenen is ronduit lelijk. Op zijn Russich: het moet spannen en het moet blinken! In het park is het een ganse middag kinderoptreden in een openluchttheater. Ze zingen en dansen met overgave, om de eerste vakantiedag te vieren. Ze hebben 3 maand vakantie. Er is ook, in datzelfde park, een schaaktornooi aan gang. Maija en ik doen inkopen en eten samen. Ze heeft een gezellige en zeer nette flat. Ik heb een logeerkamer voor mij alleen, ferm gemakkelijk ;-) Na dat avondeten doen we Riga 'vanuit de hoogte': 11ste verdiep van het Albert Hotel. Prachtig zicht. Het dak van de Riga Galeria, 7 verdiepen hoog. Nog maar net open. Openlucht. Design parasols en zetels. 3 themabars. Een whiskietje drinken. Onder een dekentje, genieten van het uitzicht. Fantastisch!
Vandaag mijn Art Nouveau wandeling. 3 km, een routte, volgens een plannetje dat de meest markante gebouwen bekommentarieert. Ik zeg de meest markante, want overal waar je kijkt in Riga is het 'Art Nouveau'. 800 gebouwen, dat is niet niks! De gebouwen zijn heel kleurrijk en overdadig versierd met plantenmotieven, met mannen- en vrouwenfiguren, met dierfiguren. De architect Michael Eisenstein breekt alle 'versiersel rekords' Als ge wilt kunt ge een vol uur naar 1 gevel staren en steeds iets nieuws ontdekken. Ik bezoek ook het Art Nouveau museum. Dat is in feite een appartement van 12 kamers, waar vroeger een Art Nouveau architect woonde, helemaal zoals het was in 1903. Commentaar? Ja. Geef mij maar de Wiener Sezession, met hun soberheid en functionaliteit. Maar de straat waar dat museum zich bevindt, is pure waanzin. Een hele straat AN huizen, vindt dat maar eens elders in Europa. (In Praag misschien?). 'Huizen' is feitelijk een verkeerde term. Het zijn stuk voor stuk, apartementsgebouwen van 20 meter aan de straat en 5 verdiepen hoog. In pasteltinten. soms in 2 tinten. Die Michael Eisenstein van daarstraks heeft een voorliefde voor witte onrnamenten op een hemelsblauwe achtergrond. Waanzin! Riga is een heel gezellige stad. Het leeft! Het heeft ook prachtige parken, waar de mensen op deze eerste warme lentedag flaneren in zo minimaal mogelijk kledij. Minijurkjes en hotpants om van te duizelen! Men legt zich ook ongegeneerd op de graspleinen te bruinen. In ondergoed of bikini. Het is 26 graden. Kinderen spelen IN de fontein in hun ondergoed. Geestig! Vanavond bij Gutenbergs iets gaan eten. Dat is een restaurant op een dakterras, 5 verdiepen hoog. Men heeft er een heerlijk zicht op de pleinen, de dom en de daken... De prijzen zijn hier europees. Er zit dan ook geen enkele Let, enkel toeristen, Op de 3 pleinen van de oude binnenstad zijn er weer optredens. Is dat om een bepaalde reden? Bah neen, dat gaat hier zo de hele zomer door. 3 maanden lang , tot eind augustus, alle dagen! Riganezen zijn grootstedelingen en "gezelligheidsbeesten". Ze moeten 's avonds buiten. Alhoewel ik eerlijk moet toegeven dat je weinig mensen aantreft boven de 40. Hoe goedkoop het hier ook is voor ons, voor oudere Riganesen is het blijkbaar duur! dada
By the way: het bericht van gisteren werd ingetypt in de businessroom van het hotel Riga, waar ik gisteren om 14u mijn wel zeer blijde intrede kon maken ;-). Properheid! Ik ben fan! OK, maar eerst meer over de geheimmenissen van stinkende trappen, over de stad Turkums, en over de kostprijs van een treintraject van 50 minuten. Waarom stinkt het trappenhuis van het mistroostig sovjetgebouw van het vriendelijk koppel, in Kauguri, waar ik gisteren één nacht verbleef? Omdat er een zogenaamde "afvalkoker" naast de trappen loopt. Simpel idee. Je gooit je afval in de koker. Vervolgerns wordt het in de kelder opgevangen in een container. Afval van 10 flats per koker. 80 flats per blok. Ik weet niet na hoeveel jaar zo iets begint te stinken. Maar stinken zal het, zelfs een idioot kan dat begrijpen. Turkums, waarom gaan we daar naar toe? Wel, omdat ik er mij maar bleef over verwonderen dat de stad Jurmala zo groen en zo open is. Maar Jurmala een uitzondering , wegens residentieel. Dus, nu eens een gewone stad bekeken. Hoe ziet een gewone Letse stad van 20.000 inwoners er uit? Even denken. Zoals een dorp bij ons toen ik kind was, laat ons dus zeggen 50 jaar geleden. Groen, landelijk. Behalve dat er in het centrum een paar appartements gebouwen staan. Maar aan de periferie zijn de huizen in feite veredelde boerenhoven met boomgaarden, blaffende honden en verwaarloosde katten. Als je een filmregisseur bent en je hebt een dorpskern nodig van 50 jaar geleden, kom je naar hier, zegt R. Inderdaad, zeer fotogeniek. We bezoeken het kerkhof. Ligt in een bos (alles is bos in Letland!) op een heuvel. Er zijn 3 stukken, 1 voor mensen van Duitse origine, 1 voor mensen van Russische origine en 1 voor de Letten. ???? Verschil tot in de dood? Jep, R maakt OOK voortdurend het onderscheid tussen wie een Let is en een Rus. Ze hebben hier 40procent Russen. Geimporteerde, of vrijwillig gekomen tijdens de 200 jaar tsaristisch Letland of de 50 jaar sovjet Letland. Volgens R., mijn gastheer, zouden ze ruwer en meer ongemanierd zijn. Nog ongemanierder? Het stadscentrum van Turkums stelt niks voor. Het is een plein met een supermarkt. Zonder ziel. Iets drinken op een terras is niet mogelijk. Ik zie geen horeca. Na een bezoek van 2 uur kan ik in een piepklein patisserietje een koffie krijgen, water in een flesje kopen en een rubarbercake eten. Ik mag er ook eens naar het toilet. Per uitzondering. Waar zijn de klanten die iets consumeren aan de barstoeltjes, verondersteld te pissen? Nergens. Ik ben blij dat ik de stad gezien heb. Je leert veel. Meer dan ik hier schrijf. R vertelt van alles over de geschiedenis van zijn land. Het is een heel serieuze man, met "de last des levens" op zijn schouders, vind ik zo. Zo anders is zijn vrouw, die de ganse tijd vrolijk lacht. Het is een heel goede pedagoge. Gisteren zag ik het dochtertje heel zorgzaam de kleedje opvouwen. Voor een kind van 6 een hele prestatie. Waarom doet ze dat zo goed, Ieva? Wel, elke morgen houden het zoontje en het dochtertje een wedstrijdje '"Wie is het snelste gekleed" Ik heb haar geleerd dat je het rapste je kleren aan hebt als je ze de avond ter voren netjes gevouwen weglegt. Zulke speelse manier van leren moet hier dringend ingang vinden, en wil dat nu net haar beroep zijn. De sovjets vonden dat allemaal maar "trut". Maar nu waait er een nieuwe wind in de pedagogie. In een dorp waarvan ik de naam niet meer weet, zet R me af aan de trein naar Riga. Ik haal die nog net. Ik geef hem 30euro, dat hoeft niet en is ook niet gangbaar onder couchsurfers, maar hij heeft tijd en benzine in mij geinvesteerd. Het eerste is gratis, maar het tweede niet. Ik denk dat de Letten het lastig hebben. Ze krijgen Letse lonen (gemiddeld loon: 300 euro) maar hebben europese prijzen! In de trein naar Riga mag ik naast een vriendelijke madam zitten van zo oud als ik. Ze heeft een slecht gebit en een adem die naar vis riekt. De kaartjesknipster is van hetzelfde bedje ziek. Tanden? Neeje! Eerder kraters. Het kost 1euro 70 voor een uur treinzitten. Omnibus. Ik weet niet of je het kan opmaken uit wat ik schrijf, maar ik ben nog altijd in een soortement shock. Armoede, lelijkheid, slechte gezondheid. Als je dat bij ons al zou willen zien, moet je naar speciale stadsdelen. Hier in Kauguri en in Turkums, kijk je rond. Het is overal. Maar nu: Riga! Heerlijk aankomen! Heerlijk uitstappen. Op naar het Riga hotel, met zicht op een park en op de opera. 50 euro voor een single kamer. Een heldere, klare kamer op de zesde verdieping. Ik zit een volledig uur in een super heet bad. Mijn haar wassen, welk een luxe! Witte lakens. De geur van gesteven goed. Wat een luxe! Proper. Wat een luxe! Kasten met deuren. Wat een luxe! Ik heb doorgaans een bloedhekel aan hotels, maar nu ben verdomd blij. En nu mijn eerste wandeling in Riga. Ik ga eerst naar de markt, achter het station. Markten zijn vrolijk, vind ik. Groenten en fruit. Aardbeien (aangevoerd uit Spanje) op tooooorens. Ik eet mijn eerste kersen van het jaar. Koop 4 bananen, waar ik het tot vanavond moet mee doen. Loop winkels in en uit. Kledingsgewijs houdt men hier, net zoals in Budapest, van kitsch. Het moet blinken, het moet spannen. Schoengewijs, loop je plat of op torenhoge hoerenschoenen. Als je iets smaakvols wilt, moet je europese merken kopen en die kosten meer dan bij ons. Ik zal wel een rasechte snob zijn, maar ik geloof dat ik vandaag dat winkelen van mij gebruik als "geruststelling", mijzelf overtuigen dat alles "normaal" is. Enneugh, hoe is Riga verder? Super! Heel kleurrijke architectuur. Heel fantasierijk. Art Nouveau, overal waar je kijkt. Veel pleinen met terrassen. Er spelen bands. Zou het een feestdag zijn of zo? We zijn toch maandag? Precies om 1 mimuut voor 19u ben ik in de dom van Riga. Er treed een bekend Russich gemengd koor op. De dom heeft veruit het grootste orgel ter wereld. Misschien wordt er op gespeeld? Neeje. Het is a capella zingen. Maar schooooooon. Een uur en 30 minuten religeuze muziek. Laat komen jongens, hoe meer jullie zingen, hoe verliefder ik word op God en zijn Geliefden ;-). En ontroerd. Moet er bijna van schreien. Ik ben emotioneel nog niet in orde. Dat beeld van die donkere, stinkende trap, en alles waar het voor staat (onwetendheid, verdrukking, armoede, ongezondheid) wanneer krijg ik dat van mijn harde schijf af? Ik heb van de pastor (of hoe heet de pastoor van een Lutherse kerk?) een gratis ticket gekregen. Samen met nog een paar andere mensen. Ik zit achter een pilaar, maar dat geeft niet. We krijgen, na het religieuze gedeelte, nog een 1 uur en 15 minuten wereldse muziek. Moderne. Als de Letten en de Russen ergens verstand van hebben dan is het van zingen en van volksdansen. En nu avondeten (om 10 uur 'avonds). Een whisky om op te warmen van die koude kerk, een eetsoep om dezelfde reden. Een salade. Nog een whisky omdat de eerste zo goed smaakte. 18 euro. Heerlijk toch? En nu naar bed. Morgen de eerste Art Nouveau wandeling. dada
Voor wie al ongerust was. Ik leef nog. ;-). Een beetje ;-) Hoe? Een beetje,??? Dat zijn we van jou niet gewoon. Is er iets? Awel ja: een cultuurschok. Een grote. Armoede gezien. Wij kunnen daar niet zo goed tegen, he. Zestigers in rolstoelen met maar 1 been of erger, geen benen, mensen met kraters ipv. tanden, een oude madam met snor en baard, een man met een gezicht met 'uitwassen' geen tanden en een gescheurde broek, stinkende trotoirs, mistroostige sovjetapartementsblokken... Armoede en .....stank! In Riga? Neeje! In de gemeente Kauguri, waar ik verondersteld was van 3 nachten te verblijven, om, oh ambitieus plan, ook het 'landelijke Letland' te verkennen. En om Jurmala te zien, het Knokke van Letland. Maar laat ons beginnen met het begin, gisteren, zondag, dus, 12u: Reinis, de mannelijke helft van het koppel waar ik de eerste 3 dagen zal couchsurfen komt me halen aan de luchthaven van Riga. Heel lief van hem. Zeer vriendelijk. Hij is psycholoog. Doceert bedrijfspsychologie aan 2 technische hogescholen. Zijn vrouw is pedagoge. Ze hebben 2 kindjes, 7 en 5 jaar. Dit en nog een paar andere zaken kom ik te weten in de rit van de luchthaven naar hun flat. Een rit van 30 km. In geen al te propere auto, maar bon, dat had ik ook niet echt verwacht. Psychologen zijn doorgaans meer bezig met het HOOFD (tussen aanhalingstekens) ipv. met aardse zaken zoals kuisen, opruimen en 'it mijn haar goed en ben ik goed gekleed'. Ik wist dat Letland groen is, maar zo groen en zo bebost en zo weinig behuisd, dat had ik niet verwacht. Zijn gemeente kondigt zich dan ook ineens verrassend aan. Ineens, staan er in de bossen gigantische sovjetappartementsblokken. 5 verdiepen hoog 50 m lang. Allemaal identiek. Zeer mistroostig. Om van te schreien of schrik van te krijgen. Sovjetblokken. Ge moet weten dat Letland van 1945 tot 1991 'sovjets' was. En die gebouwen zijn natuurlijk niet gesloopt omdat het in 1991 'af ' was met de sovjets. Er woonden en wonen immers mensen in. En hoe! Je doet 1 van de 8 voordeuren open van zo een blok. Om vervolgens in een donker hol te sjoempelen, dat bij ons de hal zou heten. Daarna volgt een tweede deur, die toegang geeft tot een trappenhuis. Dat trappenhuis krijgt nauwelijks licht. Het stinkt er! Onmenselijk! Naar pis, naar verrotting. Moeilijk te definieren. Al eens een lijk in ontbinding geroken? Ikke niet, maar ik stel me voor dat de geur in de buurt komt. Wordt het er ooit gepoetst? Ik ben blij dat we de dubbele deur van zijn appartement achter ons dicht trekken, weg van de stank, want ik moet bijna overgeven. OK, het apartement is ook op zijn sovjets: weinig venster, kleine kamers, allemaal dezelfde grootte, in te delen volgens 'behoefte' in slaap- of woonvertrek. Er is een keuken, te herkennen aan een frigo en een kookvuur ;-). Een WC en en badkamertje. De meubels die er in staan, bestaan bij ons al lang niet meer: ze zijn van voor WOII (en daarmee bedoel ik niet dat ze antiek zijn, laat ons daar duidelijk in wezen.) Het is er slordig. De deuren, die allemaal open staan (logisch, het is er klein om ze te sluiten), zijn in geen 30 jaar afgewassen of geverfd. Er staat een ongebruikte TV op de grond, die een functie heeft gekregen als bijzettafel. In een kast staan wel dertig lege flessen. Allicht zullen die eens opgevuld geraken met zelfgemaakt bessensap. Ergens in de nabije toekomst. Ik geef pralines af en geef de dame des huizes een nepjuweeltje. Fout kado, denk ik later, ze is een en al natuur, juweelloos. Voor de kindjes heb ik niks mee. Niemand vraagt of ik iets wil drinken of eten. Men veronschuldigt zich voor de wanorde. Geeft niet. Heb ik al gezien, in de keuken van de flat van Arpad, bijvoorbeeld, in Budapest. Ik kan er tegen. Als men mij zoals Arpad, een glas wijn inschenkt of een borrel en een leuk gesprek met mij voert is alles OK. Dat gesprek zal er mischien vanavond komen en de borrel ook? Maar eerst gaat Reinis met mij sighsee-en, in (zoals gepland) het natuurpark Kemeri en in Jurmala, het Knokke van Letland. Ik ben zeer nieuwsgierig. En ben blij dat hij gids wil spelen. Zijn vrouw leent me een paar botten, want ik heb alleen sandalen mee. En dat hebben de muggen zeer graag ;-). Dat er veel muggen zijn wist ik. Ik heb speciale muggenbandjes mee. Dingen die zo uitbundig naar citronelle ruiken dat je voor de muggen een even grote stankbom bent ...als dat trappenhuis voor mij. En nu op weg, maar onderweg eerst iets eten. Ik neem gegrilde zalm met een sla en gebakken patatjes, hij neemt Griekse salade met rijst. Hij drinkt thee en ik een biertje. Prijs: voor twee, omgerekend 18 euro. Het is hier al zo goedkoop als in Budapest. Dat natuurpark van Kemeri is voor mij, helaas, wat saai: dennebomen en nog eens dennebomen. Het is eigenlijk meer bedoeld voor birdwatchers en natuurobservators, niet voor wandelaars die verrassende vergezichten hopen te zien. Op een seconde heb je 10 muggen op je. Dat komt door de moerassige ondergrond. Je loopt op een plankenhouten wandelpad. Door de moerasbodem zou je doorzakken, vandaar. Verder bezoeken we een gigantisch sanatorium im restauratie, niet meer als sanatorium in gebruik. Zal een congrescentrum-hotel worden. Schoon gebouw. Lopen in de parktuin met ...zwavelbronnen. Bekijken er de Russiche kapel. Er is nog onvoorstelbaar veel restauratiewerk te doen aan wandelpaden, standbeelden, bloementuinen.. Kunnen we de zee zien, Reinis? Ba ja, een klein ritje met de wagen. Een eindje te voet door het dennebos. et voila: het strand. Zeer mooi hagelwit zand, groene dennen, blauwe zee. De baai van Riga. Wandelingsken langs het strand. Ik heb dorst. Kunnen we in Jurmala iets drinken? Jurmala is mooi. Sommige houten huizen van de jaren 1900 zijn al hersteld. Andere staan in verval. Er is houten nieuwbouw in dezelfde stijl als in de jaren 1900. Ook nieuwbouw in Rijke Russen-stijl. Dat is te zeggen: kitscherige gebouwen met Dallas alures. Heel lelijk. In Jurmala loopt volk. Het is tenslotte zondag en goed weer. De jonge meisjes dragen allemaal een skinny jeans. Of ze daar nu de benen voor hebben of niet. Allemaal een ceintuur met veel blingbling, balerina s, en bijna allemaal een zwarte jekker in (nep)leer. Niet bepaald een schoon volk. Boven de 40 is men dik. We gaan op de terugweg nog even langs grootmoeder rond. Reinis moet er een grasmaaier afgeven. Grootmoeder (86) heeft wit snorhaar van 2 cm lang en ook ietwat baard. Ik weet niet waar kijken van verlegenheid. We zijn rond 20h terug op de flat. Ik krijg een lekkere plat van pasta met paddestoelensaus en tomatensalade. Reinis en Ieva zijn vegetarier. Bessensap om te drinken. Ik zeg aan Reinis dat ik alles al gezien heb wat ik wou zien, en dat ik vroeger naar Riga wil. Dat is enerzijds de waarheid, maar anderszijds is me de goesting vergaan om telkens door dat walgelijk trappenhuis te moeten. Hij is, denk ik, teleurgesteld. Weet je wat, Danielle? We zullen de stad Turkums nog bezoeken, dan heb je een idee hoe een Letse stad van 20.000 inwoners er uit ziet. Je kan dan daarna de trein nemen naar Riga. Ja, super! Komt goed uit, denk ik zo. Nog 1 keer naar beneden door die stinkende trappen. Met mijn koffertje in de hand. en daarna nooit meer. Oef! Propere lakens. Ik kruip rond 21 u al in bed, en hoor Ieva in de kinderkamer er naast aan haar kindjes verhaaltjes vertellen. Ze weet het niet, maar we leest me mee in slaap. Hoe die stad Tukums was, waar de stank vandaan komt en hoe de eerste indrukken van Riga zijn vertel ik morgen. Ik voel me een beetje schuldig. Begrijp me niet verkeerd. Ik wil absoluut niet dat er met disrespect over mijn gastheer zou gedacht worden. Delen wat je hebt is veel meer dan wat de meeste mensen doen. En als gastheer zo lang en geduldig gids spelen is voor de gaste een godsgeschenk. Bedankt Reinis.
Hoe? Zijn er ratten te vangen bij jou? Of erger, kindjes, zoals in het verhaal. Of nog erger, dames van middelbare leeftijd. Neeje. Niks van dattum. David, The Biker. He catches stories. Verhaaltjes. Vertelselkes. En is daar heel erg goed in. 't Zit in zijn genen. Beide ouders waren schrijvers. Om maar te zeggen dat ik tot middernacht verhaaltjes heb verteld. Verhalen uit de jeugd en ook van 'later'. Dingen waar ik ooit uitbundig mee gelachen heb, en waarmee ik nu, voorzien van een beetje meer decorum, nog meer moet lachen. En omgekeerd. Dingen waar ik ooit heel hard heb om geschreid, en nu, na al die jaren, uiteindelijk, kan om lachen. Hij was onverzadigbaar, stel ik nu vast. Hij bleef maar verhaaltjes 'catchen'. Heel warmhartige man. Mooie stem. Seg, en a propos. Had hij al terug een lange broek aan? Bah nee. Hij zat daar blootbenig te wezen met een zodanige naturel, dat ik voor 1 keer mijn onderwijzeressenmanieren niet dierf uithalen van: 'Aan, die broek! En wel Onmiddelijk!'. Maar ik was wel zo slim van zijn blote benen, op de zetel, met het TV-dekentje te bedekken. Onze pa zou zeggen. De kat niet bij de melk zetten. T' waren trouwens fraaie benen. En duur ondergoed. Er zijn nog mensen met klasse, zelfs blootbenig. Jelle
dinsdag 22 maart 2011: 1 minuut binnen, en de broek al uit!
1 minuut binnen en de broek al uit! Hoe? Watte? Ja, ik vertel hoe dat komt. Ik spreek hier niet over MIJN broek, voor alle goede verstandhouding. Het gaat over de zijne. Ik droeg trouwens een rokje. Zodus, het vertelselken van de broek. Een broek in leder. De zijne. Nog eens. Voor alle goede verstandhouding! De.Zijne! Om 17u40 belt er een man aan. De biker David. Groot, breed. Sympathiek gezicht. Een Open Mens. Dat is duidelijk. Laadt uit, parkeert de bike (een BMW). Komt binnen. Ik zeg, na de gewone beleefdheden (zijnde: did you have an easy trip, how many kms did you drive, did you find my home easily, have you eaten, are you tired?): 'Is dat normaal, David, dat je zo naar benzine riekt?' Bah nee, Danielle, mijn carburator (of zo iets) lekt een beetje, ik krijg drupsgewijs brandstof op mijn linkerbroekspijp'. 'Oesje, David, gans mijn huis riekt al naar brandstof!' 'Geen probleem, Danielle, dan doe ik die broek toch uit.' Ups...uit en gedeponeerd in de de gang. Voila. Dat is dus het verhaal van de broek. De rest van de rondleiding in mijn huis verliep dus blootbenig. Voor hem. Ik toon de de logeerkamer. Hangt vol foto's van mij en de kinderen en ons moeder en haar gezin. Hij is fotograaf. Is meteen verkocht aan de oude foto's van rond 1940 van het gezin van onze moeder. Ma, pa en 8 kinderen. Heel formeel opgesteld, zoals dat toen de mode was. Feitelijk ben ik daar ook zot van. Wegens de lenzen die ze in die tijd hadden, hebben alle foto's zo een beetje een 'flou'. Zeer mysterieus en romantisch. Volgens hem. Volgens mij ook. Ik toon hem de badkamer. Die gaat hij meteen gebruiken. Goed! Verdwijnt de brandstofgeur misschien, zo hoop ik toch. Ik geef hem een glas champagne. Had ik al een ganse dag zin is. Komt door het schitterend lenteweer. Goesting!!! Ik kan toch niet, achter zijn gat, alleen staan drinken. Trouwens, een glas champagne in je bad is een aanrader voor iedereen. En hij heeft een beetje rugpijn van het bike-rijden. Zal hem ontspannen, denk ik dan zo. Hij roept vanuit de badkamer: 'seg Danielle, vertel je me iets van Aalst? 'Ja hoor, zodra je uit je bad komt' Ik ben wel progressief en val niet omver van een stel blote mannenbenen.... maar een vertelselken aan iemand die in het bad zit, gaat me toch even te ver. tot morgen Jelle
vrijdag en zaterdag 18 en 19 maart 2011: een Couchsurfmeeting en dood van 2 Natalies
Over die couchsurfmeeting in Gent heb ik niet veel te zeggen. Slimme mensen, jonge mensen, 30 stuks, gemiddelde leeftijd 28, voertaal Engels. Wie wilde, kon ook een mondje Spaans spreken en zelfs Indisch. De organisatrische is wat ik noem 'een stralend meisje'. Je weet wel, hé. Iedereen heeft er zo wel al eens eentje ontmoet. Zo van die mensen waar je niet kunt naast kijken. Ze staan gewoon zon te wezen op een regenachtige dag. Middelpunt, zelfs al staan ze in een hoekje. Rayonnante Mensen! Ze zijn zeldzaam. Ze heet Elien en werkt in het onderwijs. Ik wed dat haar klaskindjes haar op handen dragen. Ze is een fervente couchsurfster en was al in China, Japan en India. Hebben je gastheren je nog nooit oneerbare voorstellen gedaan Elien? Nee, Danielle, maar ik ga dan ook steeds couchsurfen met 2. Al iets raars beleefd, Elien? Ja, in Japan. Op 8 logies, 2 hele rare. De ene gastheer was een 'vuilpoets'. De andere eentje met smetvrees. Bij de ene lag je in het vuil, schimmel en bederf. Bij de andere mocht je niks verzetten of aanraken of het werd achter jou grondig gereinigd. Lang ben ik niet gebleven op die couchsurf-reunie. 3 uur maar. Iedereen was supervriendelijk, daar niet van, maar ik voelde me toch een beetje te oud. Goed. En wat is dat nu met die 2 Nataly's? Wel gisteren ging ik naar de cinemaaaa! (olé!, ola! ;-) ) Vandaag ging ik naar de opera! (olé, ola! ;-) ). En toeval of niet, maar er gingen op scene, 2 Natalies dood. En toeval of niet, maar ze waren alle twee fysiek en mentaal nogel frèle. En toeval of niet, maar ze bezweken alle twee onder de druk van hun familie. In geval van de cinema, de druk van een dominante moeder. In geval van de opera, de druk van een dominante broer. Pas op, ze waren uiteraard allebei van zichzelf al een beetje gek op voorhand. Want van dominantie ga je zo maar, 'vanzelf', niet dood. Geloof me, ik spreek van ondervinding. ;-). Beide dames pleegden daar, , op scène, in opperste wanhoop, een wandaad aan zichzelf. Vandaar. OK, die 2 Nataly's, dus! Ik heb het over Nataly Portman en Nataly Dessay. Nataly Portman in de film 'Black Swan'. Nataly Dessay in de opera 'Lucia di Lammermoor'. Gaat allen astublieft de film Black Swan zien. Het is pakkend. De opera kunt ge niet meer zien. Te laat! Maar ge kunt wel naar de volgende opera in de cinema. (Kinepolis). Rechtstreeks vanuit de Met in New York. Alle groten der aarde. Cinemagewijs alsof ge er met uw neus op zit. Om de 14 dagen. Heeeerlijk. Jelle
Hoe? Zijn er ratten te vangen bij jou? Of erger, kindjes, zoals in het verhaal. Of nog erger, dames van middelbare leeftijd. Neeje. Niks van dattum. David, The Biker. He catches stories. Verhaaltjes. Vertelselkes. En is daar heel erg goed in. 't Zit in zijn genen. Beide ouders waren schrijvers. Om maar te zeggen dat ik tot middernacht verhaaltjes heb verteld. Verhalen uit de jeugd en ook van 'later'. Dingen waar ik ooit uitbundig mee gelachen heb, en waarmee ik nu, voorzien van een beetje meer decorum, nog meer moet lachen. En omgekeerd. Dingen waar ik ooit heel hard heb om geschreid, en nu, na al die jaren, uiteindelijk, kan om lachen. Hij was onverzadigbaar, stel ik nu vast. Hij bleef maar verhaaltjes 'catchen'. Heel warmhartige man. Mooie stem. Seg, en a propos. Had hij al terug een lange broek aan? Bah nee. Hij zat daar blootbenig te wezen met een zodanige naturel, dat ik voor 1 keer mijn onderwijzeressenmanieren niet dierf uithalen van: 'Aan, die broek! En wel Onmiddelijk!'.
Over die couchsurfmeeting in Gent heb ik niet veel te zeggen. Slimme mensen, jonge mensen, 30 stuks, gemiddelde leeftijd 28, voertaal Engels. Wie wilde, kon ook een mondje Spaans spreken en zelfs Indisch. De organisatrische is wat ik noem 'een stralend meisje'. Je weet wel, hé. Iedereen heeft er zo wel al eens eentje ontmoet. Zo van die mensen waar je niet kunt naast kijken. Ze staan gewoon zon te wezen op een regenachtige dag. Middelpunt, zelfs al staan ze in een hoekje. Rayonnante Mensen! Ze zijn zeldzaam.
