Vanmorgen rond 9 uur bij Maija vertrokken. Ze heeft me nog een taxi besteld en de taxichauffeur, rap en strict orders gegeven. Ze kan dat goed, Maija, streng en kordaat! Op 25 minuten sta ik aan de luchthaven. Hij vraagt 5 lats, ik geef er hem 7. Dat is omgerekend 10.50 euro. Blij dat die mens was! En nu zit ik hier te genieten van mijn huis(je), waar ik altijd super graag naar terug kom. Als je mij vergelijkt met het leven van een gewone Riganees, zoals Maija, ben ik rijk. Mijn behuizing is beduidend groter, mijn comfort hoger. Mijn levensstandaard rijkelijker. Maija is secretaresse in een gereputeerd vervoersbedrijf en klust bij als vertaler van Franse kinderboeken naar het Lets. Ze werkt van 9 tot 18u. Ze heeft 14 dagen vakantie (geen werkdagen hé, gewoon, 2 weken). Als ik bedenk in welke omstandigheden dat ander koppel uit Kauguri, toch ook 2 mensen met een universitair dioploma, woonde.... Onze politiekers zouden beter eerst eens gaan kijken wat de levensstandaard is van een gewone Let, vooraleer ze deze mensen in de europese (monetairre) unie opnemen. Prins Albert van Monaco, die ik zag op woensdag in Riga, zou vermoedelijk maar 1 pas ver geraken in dat afschuwelijke sovjetblok in Kauguri. Hij zou niet meer verder mogen van zijn bodyguards 'Om veiligheidsredenen'. ;-). %%%FOTO%%%
vrijdag 3 juni 2011: museumken meepikken, doden bezoeken
Ik heb me zelf vandaag 'cultureel ge-educeerd' in de Schone (schilder)kunsten! Hoe? Awel, gelijk de echte: met een audioguide in de hand gans het museum afgedweild. Het aanbod is niet zoooo groot. Dat wil zeggen dat je op 4 uur een mooi historisch overzicht hebt van alle kunststromingen in de schilderkunst. Te beginnen met brave religueze 17e eeuwse schilderkunst, daarna 18e eeuwse portretkunst en dan wordt het interessant: impressionisme, expressionisme, symbolisme, fauvisme, kubisme, constructivisme. Moderner gaan ze niet. Voor mij genoeg. Thuis bij Maija iets gegeten en dan samen naar het kerkhof. Sinds ik in Budapest het prachtige kerkhof heb gezien is mijn nieuwsgierigheid gewekt. Nu wil ik absoluut weten hoe ze overal elders hun doden soigneren ;-). Wel, ze liggen zeer ruim, de doden, in een prachtig bos (alles is 'bos' in Letland). Maar de grafstenen zijn wel heel saai. Niet vergeten dat de Letten Luthers zijn. En die zijn niet zo voor uitbundige grafmonumenten, gelijk de Katholieken. Hier geen marmeren wenende madonna's, of engels, putti's of mini kapellen. Opstaande stenen met ingegraveerde portretten is het maximum wat je kan krijgen, tenzij je een figuur bent van nationaal belang gelijk bijvoorbeeld de dichter Janis Reinis. In dat geval heb je recht op een gepast standbeeld. Er is wel een indrukwekkende gemeenschappelijk grafmonument voor de doden van WOI en WOII. En vandaar naar Mezaparks, dat is de residentiele wijk van Riga. Een keertje kijken hoe de rijken wonen. Hoe? Awel, gelijk bij ons in Sint Martens Latem.... Het is ondertussen al 22u30 en nog klaar. Binnen een half uur is het donker en dat blijft dan zo tot 4u. Dan is het opnieuw klaar. Korte nachten! Morgen naar huis. Ik heb goesting op mijn eigen huis. Ik verlang naar mijn eigen bed. Mijn eigen potje te koken. Mijn eigen Oiljsterse taal. En ik heb dodelijk goesting om een balleken te kloppen! dada
donderdag 2 juni 2011: het Bokrijk van Letland. Prins Albert van Monaco
He! Ik ben iets vergeten te vertellen! Gisteren, woensdag, heb ik Albert van Monaco gezien. Hij was, samen met de president van Letland op een protocolair rendez-vous aan het vrijheidsbeeld van Letland. Ik heb foto's genomen. De president en Albert alletwee in 'houding' onder dat vrijheidsbeeld. Helaas kun je van Albert op mijn foto's niet veel zien. De bodygards staan er te veel rond. Zeer lekkere stukken overigens, die bodygards. Ik zou er niet kwaad voor zijn als ik er eentje kado kreeg ;-). Het lief van Albert was er niet bij. En op een manier is het een historische fotoshoot, want de persident van Letland is vandaag niet herkozen. Albert van Monaco, en ik zelf hebben de president dus meegemaakt op zijn laatste officiele werkdag!!! Maar pas op. Niet getreurd, deze mens blijft aan tot een andere is verkozen. Dat kan lang duren, kijk maar naar ons Belgenland ;-) Ik ben ook naar het Bokrijk van Letland geweest vandaag. Heeeeel mooi. Aangeraden door een Zwitser, die ik had ontmoet op het concert van maandagavond in de Dom. Deze mens had al 70 landen bezocht en vond dat etnografisch museum toch wel de moeite. Het was inderdaad, ronduit schitterend, dat etnogrfisch museum, gigantisch bos rond een fotogeniek meer. Er wordt getoond hoe de Letten leefden in het verleden. Ik liep er bijna alleen rond, met uitzondering van 2 Vlamingen uit Denderbelle en een 1ste jaar (meisjes)kunstklas uit Riga. Met de Vlamingen was het super om een gesprek te voeren in het 'Oilsjsters' en naar de meisjes was het plezant om kijken.... en naar hun aquarellen eveneens. Het weer was uitstekend, ergens rond de 23 graden. Om 18u, Maija, mijn gastvrouw op haar werk gaan halen, thuis bij haar, rap iets gegeten, en dan hup, naar een concert, opnieuw in de Dom, gelijk maandagavond. Een concert van 'nieuwerwetse' klassieke muziek, door een Letse componist, die Peteris Vaskis heet. Door het Lets Nationaal Symphonisch Orkest en het 'State Academic Choir'. Internationaal zeer hoog gewaardeerd. Wij waren er naar toe gegaan met een zekere skepsisch, zo van 'Nieuwerwets klassieke muziek, dat zal weer iets zijn'..., maar het was HEMELS, BUITENGEWOON. Heel romantisch, zeer gevoelig, enorm evocatief (je kon je zo voorstellen dat er ergens licht door een wolk brak, of dat je een waterval hoorde, of de wind die zachtjes ruist ) Super! Daarna een whisky gaan drinken in een middeleeuwse kelder. De kelners en de kelnerinnen lopen er rond in 16e eeuwse klederdracht, er is enkel kaarsverlichting en de muziek is nogal gotisch. Zeer stemmig! Dan op 1 van de 3 marktjes van de binnenstad jazz beluisterd, weeral van hoge kwaliteit. Tegen middernacht naar huis. Wat een mooie dag en een mooie avond! Ondertussen ken ik de stad steeds beter en beter en kan ik me, je gaat het niet geloven, al behoorlijk orienteren. Als je een stad doorhebt. is het eigenlijk simpel. Riga: je loopt tot je 'het park' tegenkomt en dat moet je ofwel in de lengterichting door , ofwel in de breedterichting. De hoge Domtoren is je orientatiepunt: daar is de oude stad. Iemand met orientatie zou dat in 1 oogopslag zien, maar de dees doet daar 3 dagen over! Maar het is, zoals alle dingen, heel plezant als je het inzicht EINDELIJK hebt! Morgen nog naar het Lets Museum voor Schone Kunsten, op aanraden van de mensen uit Denderbelle, en voor de rest lanterfanten in de cafés of in de parken... Riga is een mooie, heerlijke, gezellige, levende stad. Tof dat ik hier ben. Je kan er zeer verzorgd eten voor weinig geld. Cultuur is alom. En met de gastvouw, Maija, heb ik het zeer getroffen. Ze is verstandig, weet veel en spreekt behalve Engels ook zeer goed Frans. Een aangename dame. Zo eentje waar je direct vertrouwen in hebt. Ik denk dat ik volgend jaar eventueel ga terugkomen, wanneer het operafestival is. Dat is in de tweede week van juni. Alle dagen een ander stuk, 10 dagen lang. Opera van internationaal niveau tegen 10 euro per stuk, wat een luxe!
Ik heb om 12 u een afspraak met mijn gastvrouw Maija, om efkes tijdens de middagpauze kennis te maken en mijn bagage af te geven. Wat een sympathieke madam!!! Om 18u zal ik opnieuw aan haar kantoor staan (ze is directiesecretaresse en tolk) om samen te voet naar haar flat te trekken. Ik doe vandaag een heel andere kant van de stad. Ik ga veel winkels binnen, niet om iets te kopen, maar vooral voor de koelte. Het is 27 graden!!! Het aanbod aan kledij en schoenen is ronduit lelijk. Op zijn Russich: het moet spannen en het moet blinken! In het park is het een ganse middag kinderoptreden in een openluchttheater. Ze zingen en dansen met overgave, om de eerste vakantiedag te vieren. Ze hebben 3 maand vakantie. Er is ook, in datzelfde park, een schaaktornooi aan gang. Maija en ik doen inkopen en eten samen. Ze heeft een gezellige en zeer nette flat. Ik heb een logeerkamer voor mij alleen, ferm gemakkelijk ;-) Na dat avondeten doen we Riga 'vanuit de hoogte': 11ste verdiep van het Albert Hotel. Prachtig zicht. Het dak van de Riga Galeria, 7 verdiepen hoog. Nog maar net open. Openlucht. Design parasols en zetels. 3 themabars. Een whiskietje drinken. Onder een dekentje, genieten van het uitzicht. Fantastisch!
Vandaag mijn Art Nouveau wandeling. 3 km, een routte, volgens een plannetje dat de meest markante gebouwen bekommentarieert. Ik zeg de meest markante, want overal waar je kijkt in Riga is het 'Art Nouveau'. 800 gebouwen, dat is niet niks! De gebouwen zijn heel kleurrijk en overdadig versierd met plantenmotieven, met mannen- en vrouwenfiguren, met dierfiguren. De architect Michael Eisenstein breekt alle 'versiersel rekords' Als ge wilt kunt ge een vol uur naar 1 gevel staren en steeds iets nieuws ontdekken. Ik bezoek ook het Art Nouveau museum. Dat is in feite een appartement van 12 kamers, waar vroeger een Art Nouveau architect woonde, helemaal zoals het was in 1903. Commentaar? Ja. Geef mij maar de Wiener Sezession, met hun soberheid en functionaliteit. Maar de straat waar dat museum zich bevindt, is pure waanzin. Een hele straat AN huizen, vindt dat maar eens elders in Europa. (In Praag misschien?). 'Huizen' is feitelijk een verkeerde term. Het zijn stuk voor stuk, apartementsgebouwen van 20 meter aan de straat en 5 verdiepen hoog. In pasteltinten. soms in 2 tinten. Die Michael Eisenstein van daarstraks heeft een voorliefde voor witte onrnamenten op een hemelsblauwe achtergrond. Waanzin! Riga is een heel gezellige stad. Het leeft! Het heeft ook prachtige parken, waar de mensen op deze eerste warme lentedag flaneren in zo minimaal mogelijk kledij. Minijurkjes en hotpants om van te duizelen! Men legt zich ook ongegeneerd op de graspleinen te bruinen. In ondergoed of bikini. Het is 26 graden. Kinderen spelen IN de fontein in hun ondergoed. Geestig! Vanavond bij Gutenbergs iets gaan eten. Dat is een restaurant op een dakterras, 5 verdiepen hoog. Men heeft er een heerlijk zicht op de pleinen, de dom en de daken... De prijzen zijn hier europees. Er zit dan ook geen enkele Let, enkel toeristen, Op de 3 pleinen van de oude binnenstad zijn er weer optredens. Is dat om een bepaalde reden? Bah neen, dat gaat hier zo de hele zomer door. 3 maanden lang , tot eind augustus, alle dagen! Riganezen zijn grootstedelingen en "gezelligheidsbeesten". Ze moeten 's avonds buiten. Alhoewel ik eerlijk moet toegeven dat je weinig mensen aantreft boven de 40. Hoe goedkoop het hier ook is voor ons, voor oudere Riganesen is het blijkbaar duur! dada
By the way: het bericht van gisteren werd ingetypt in de businessroom van het hotel Riga, waar ik gisteren om 14u mijn wel zeer blijde intrede kon maken ;-). Properheid! Ik ben fan! OK, maar eerst meer over de geheimmenissen van stinkende trappen, over de stad Turkums, en over de kostprijs van een treintraject van 50 minuten. Waarom stinkt het trappenhuis van het mistroostig sovjetgebouw van het vriendelijk koppel, in Kauguri, waar ik gisteren één nacht verbleef? Omdat er een zogenaamde "afvalkoker" naast de trappen loopt. Simpel idee. Je gooit je afval in de koker. Vervolgerns wordt het in de kelder opgevangen in een container. Afval van 10 flats per koker. 80 flats per blok. Ik weet niet na hoeveel jaar zo iets begint te stinken. Maar stinken zal het, zelfs een idioot kan dat begrijpen. Turkums, waarom gaan we daar naar toe? Wel, omdat ik er mij maar bleef over verwonderen dat de stad Jurmala zo groen en zo open is. Maar Jurmala een uitzondering , wegens residentieel. Dus, nu eens een gewone stad bekeken. Hoe ziet een gewone Letse stad van 20.000 inwoners er uit? Even denken. Zoals een dorp bij ons toen ik kind was, laat ons dus zeggen 50 jaar geleden. Groen, landelijk. Behalve dat er in het centrum een paar appartements gebouwen staan. Maar aan de periferie zijn de huizen in feite veredelde boerenhoven met boomgaarden, blaffende honden en verwaarloosde katten. Als je een filmregisseur bent en je hebt een dorpskern nodig van 50 jaar geleden, kom je naar hier, zegt R. Inderdaad, zeer fotogeniek. We bezoeken het kerkhof. Ligt in een bos (alles is bos in Letland!) op een heuvel. Er zijn 3 stukken, 1 voor mensen van Duitse origine, 1 voor mensen van Russische origine en 1 voor de Letten. ???? Verschil tot in de dood? Jep, R maakt OOK voortdurend het onderscheid tussen wie een Let is en een Rus. Ze hebben hier 40procent Russen. Geimporteerde, of vrijwillig gekomen tijdens de 200 jaar tsaristisch Letland of de 50 jaar sovjet Letland. Volgens R., mijn gastheer, zouden ze ruwer en meer ongemanierd zijn. Nog ongemanierder? Het stadscentrum van Turkums stelt niks voor. Het is een plein met een supermarkt. Zonder ziel. Iets drinken op een terras is niet mogelijk. Ik zie geen horeca. Na een bezoek van 2 uur kan ik in een piepklein patisserietje een koffie krijgen, water in een flesje kopen en een rubarbercake eten. Ik mag er ook eens naar het toilet. Per uitzondering. Waar zijn de klanten die iets consumeren aan de barstoeltjes, verondersteld te pissen? Nergens. Ik ben blij dat ik de stad gezien heb. Je leert veel. Meer dan ik hier schrijf. R vertelt van alles over de geschiedenis van zijn land. Het is een heel serieuze man, met "de last des levens" op zijn schouders, vind ik zo. Zo anders is zijn vrouw, die de ganse tijd vrolijk lacht. Het is een heel goede pedagoge. Gisteren zag ik het dochtertje heel zorgzaam de kleedje opvouwen. Voor een kind van 6 een hele prestatie. Waarom doet ze dat zo goed, Ieva? Wel, elke morgen houden het zoontje en het dochtertje een wedstrijdje '"Wie is het snelste gekleed" Ik heb haar geleerd dat je het rapste je kleren aan hebt als je ze de avond ter voren netjes gevouwen weglegt. Zulke speelse manier van leren moet hier dringend ingang vinden, en wil dat nu net haar beroep zijn. De sovjets vonden dat allemaal maar "trut". Maar nu waait er een nieuwe wind in de pedagogie. In een dorp waarvan ik de naam niet meer weet, zet R me af aan de trein naar Riga. Ik haal die nog net. Ik geef hem 30euro, dat hoeft niet en is ook niet gangbaar onder couchsurfers, maar hij heeft tijd en benzine in mij geinvesteerd. Het eerste is gratis, maar het tweede niet. Ik denk dat de Letten het lastig hebben. Ze krijgen Letse lonen (gemiddeld loon: 300 euro) maar hebben europese prijzen! In de trein naar Riga mag ik naast een vriendelijke madam zitten van zo oud als ik. Ze heeft een slecht gebit en een adem die naar vis riekt. De kaartjesknipster is van hetzelfde bedje ziek. Tanden? Neeje! Eerder kraters. Het kost 1euro 70 voor een uur treinzitten. Omnibus. Ik weet niet of je het kan opmaken uit wat ik schrijf, maar ik ben nog altijd in een soortement shock. Armoede, lelijkheid, slechte gezondheid. Als je dat bij ons al zou willen zien, moet je naar speciale stadsdelen. Hier in Kauguri en in Turkums, kijk je rond. Het is overal. Maar nu: Riga! Heerlijk aankomen! Heerlijk uitstappen. Op naar het Riga hotel, met zicht op een park en op de opera. 50 euro voor een single kamer. Een heldere, klare kamer op de zesde verdieping. Ik zit een volledig uur in een super heet bad. Mijn haar wassen, welk een luxe! Witte lakens. De geur van gesteven goed. Wat een luxe! Proper. Wat een luxe! Kasten met deuren. Wat een luxe! Ik heb doorgaans een bloedhekel aan hotels, maar nu ben verdomd blij. En nu mijn eerste wandeling in Riga. Ik ga eerst naar de markt, achter het station. Markten zijn vrolijk, vind ik. Groenten en fruit. Aardbeien (aangevoerd uit Spanje) op tooooorens. Ik eet mijn eerste kersen van het jaar. Koop 4 bananen, waar ik het tot vanavond moet mee doen. Loop winkels in en uit. Kledingsgewijs houdt men hier, net zoals in Budapest, van kitsch. Het moet blinken, het moet spannen. Schoengewijs, loop je plat of op torenhoge hoerenschoenen. Als je iets smaakvols wilt, moet je europese merken kopen en die kosten meer dan bij ons. Ik zal wel een rasechte snob zijn, maar ik geloof dat ik vandaag dat winkelen van mij gebruik als "geruststelling", mijzelf overtuigen dat alles "normaal" is. Enneugh, hoe is Riga verder? Super! Heel kleurrijke architectuur. Heel fantasierijk. Art Nouveau, overal waar je kijkt. Veel pleinen met terrassen. Er spelen bands. Zou het een feestdag zijn of zo? We zijn toch maandag? Precies om 1 mimuut voor 19u ben ik in de dom van Riga. Er treed een bekend Russich gemengd koor op. De dom heeft veruit het grootste orgel ter wereld. Misschien wordt er op gespeeld? Neeje. Het is a capella zingen. Maar schooooooon. Een uur en 30 minuten religeuze muziek. Laat komen jongens, hoe meer jullie zingen, hoe verliefder ik word op God en zijn Geliefden ;-). En ontroerd. Moet er bijna van schreien. Ik ben emotioneel nog niet in orde. Dat beeld van die donkere, stinkende trap, en alles waar het voor staat (onwetendheid, verdrukking, armoede, ongezondheid) wanneer krijg ik dat van mijn harde schijf af? Ik heb van de pastor (of hoe heet de pastoor van een Lutherse kerk?) een gratis ticket gekregen. Samen met nog een paar andere mensen. Ik zit achter een pilaar, maar dat geeft niet. We krijgen, na het religieuze gedeelte, nog een 1 uur en 15 minuten wereldse muziek. Moderne. Als de Letten en de Russen ergens verstand van hebben dan is het van zingen en van volksdansen. En nu avondeten (om 10 uur 'avonds). Een whisky om op te warmen van die koude kerk, een eetsoep om dezelfde reden. Een salade. Nog een whisky omdat de eerste zo goed smaakte. 18 euro. Heerlijk toch? En nu naar bed. Morgen de eerste Art Nouveau wandeling. dada
Voor wie al ongerust was. Ik leef nog. ;-). Een beetje ;-) Hoe? Een beetje,??? Dat zijn we van jou niet gewoon. Is er iets? Awel ja: een cultuurschok. Een grote. Armoede gezien. Wij kunnen daar niet zo goed tegen, he. Zestigers in rolstoelen met maar 1 been of erger, geen benen, mensen met kraters ipv. tanden, een oude madam met snor en baard, een man met een gezicht met 'uitwassen' geen tanden en een gescheurde broek, stinkende trotoirs, mistroostige sovjetapartementsblokken... Armoede en .....stank! In Riga? Neeje! In de gemeente Kauguri, waar ik verondersteld was van 3 nachten te verblijven, om, oh ambitieus plan, ook het 'landelijke Letland' te verkennen. En om Jurmala te zien, het Knokke van Letland. Maar laat ons beginnen met het begin, gisteren, zondag, dus, 12u: Reinis, de mannelijke helft van het koppel waar ik de eerste 3 dagen zal couchsurfen komt me halen aan de luchthaven van Riga. Heel lief van hem. Zeer vriendelijk. Hij is psycholoog. Doceert bedrijfspsychologie aan 2 technische hogescholen. Zijn vrouw is pedagoge. Ze hebben 2 kindjes, 7 en 5 jaar. Dit en nog een paar andere zaken kom ik te weten in de rit van de luchthaven naar hun flat. Een rit van 30 km. In geen al te propere auto, maar bon, dat had ik ook niet echt verwacht. Psychologen zijn doorgaans meer bezig met het HOOFD (tussen aanhalingstekens) ipv. met aardse zaken zoals kuisen, opruimen en 'it mijn haar goed en ben ik goed gekleed'. Ik wist dat Letland groen is, maar zo groen en zo bebost en zo weinig behuisd, dat had ik niet verwacht. Zijn gemeente kondigt zich dan ook ineens verrassend aan. Ineens, staan er in de bossen gigantische sovjetappartementsblokken. 5 verdiepen hoog 50 m lang. Allemaal identiek. Zeer mistroostig. Om van te schreien of schrik van te krijgen. Sovjetblokken. Ge moet weten dat Letland van 1945 tot 1991 'sovjets' was. En die gebouwen zijn natuurlijk niet gesloopt omdat het in 1991 'af ' was met de sovjets. Er woonden en wonen immers mensen in. En hoe! Je doet 1 van de 8 voordeuren open van zo een blok. Om vervolgens in een donker hol te sjoempelen, dat bij ons de hal zou heten. Daarna volgt een tweede deur, die toegang geeft tot een trappenhuis. Dat trappenhuis krijgt nauwelijks licht. Het stinkt er! Onmenselijk! Naar pis, naar verrotting. Moeilijk te definieren. Al eens een lijk in ontbinding geroken? Ikke niet, maar ik stel me voor dat de geur in de buurt komt. Wordt het er ooit gepoetst? Ik ben blij dat we de dubbele deur van zijn appartement achter ons dicht trekken, weg van de stank, want ik moet bijna overgeven. OK, het apartement is ook op zijn sovjets: weinig venster, kleine kamers, allemaal dezelfde grootte, in te delen volgens 'behoefte' in slaap- of woonvertrek. Er is een keuken, te herkennen aan een frigo en een kookvuur ;-). Een WC en en badkamertje. De meubels die er in staan, bestaan bij ons al lang niet meer: ze zijn van voor WOII (en daarmee bedoel ik niet dat ze antiek zijn, laat ons daar duidelijk in wezen.) Het is er slordig. De deuren, die allemaal open staan (logisch, het is er klein om ze te sluiten), zijn in geen 30 jaar afgewassen of geverfd. Er staat een ongebruikte TV op de grond, die een functie heeft gekregen als bijzettafel. In een kast staan wel dertig lege flessen. Allicht zullen die eens opgevuld geraken met zelfgemaakt bessensap. Ergens in de nabije toekomst. Ik geef pralines af en geef de dame des huizes een nepjuweeltje. Fout kado, denk ik later, ze is een en al natuur, juweelloos. Voor de kindjes heb ik niks mee. Niemand vraagt of ik iets wil drinken of eten. Men veronschuldigt zich voor de wanorde. Geeft niet. Heb ik al gezien, in de keuken van de flat van Arpad, bijvoorbeeld, in Budapest. Ik kan er tegen. Als men mij zoals Arpad, een glas wijn inschenkt of een borrel en een leuk gesprek met mij voert is alles OK. Dat gesprek zal er mischien vanavond komen en de borrel ook? Maar eerst gaat Reinis met mij sighsee-en, in (zoals gepland) het natuurpark Kemeri en in Jurmala, het Knokke van Letland. Ik ben zeer nieuwsgierig. En ben blij dat hij gids wil spelen. Zijn vrouw leent me een paar botten, want ik heb alleen sandalen mee. En dat hebben de muggen zeer graag ;-). Dat er veel muggen zijn wist ik. Ik heb speciale muggenbandjes mee. Dingen die zo uitbundig naar citronelle ruiken dat je voor de muggen een even grote stankbom bent ...als dat trappenhuis voor mij. En nu op weg, maar onderweg eerst iets eten. Ik neem gegrilde zalm met een sla en gebakken patatjes, hij neemt Griekse salade met rijst. Hij drinkt thee en ik een biertje. Prijs: voor twee, omgerekend 18 euro. Het is hier al zo goedkoop als in Budapest. Dat natuurpark van Kemeri is voor mij, helaas, wat saai: dennebomen en nog eens dennebomen. Het is eigenlijk meer bedoeld voor birdwatchers en natuurobservators, niet voor wandelaars die verrassende vergezichten hopen te zien. Op een seconde heb je 10 muggen op je. Dat komt door de moerassige ondergrond. Je loopt op een plankenhouten wandelpad. Door de moerasbodem zou je doorzakken, vandaar. Verder bezoeken we een gigantisch sanatorium im restauratie, niet meer als sanatorium in gebruik. Zal een congrescentrum-hotel worden. Schoon gebouw. Lopen in de parktuin met ...zwavelbronnen. Bekijken er de Russiche kapel. Er is nog onvoorstelbaar veel restauratiewerk te doen aan wandelpaden, standbeelden, bloementuinen.. Kunnen we de zee zien, Reinis? Ba ja, een klein ritje met de wagen. Een eindje te voet door het dennebos. et voila: het strand. Zeer mooi hagelwit zand, groene dennen, blauwe zee. De baai van Riga. Wandelingsken langs het strand. Ik heb dorst. Kunnen we in Jurmala iets drinken? Jurmala is mooi. Sommige houten huizen van de jaren 1900 zijn al hersteld. Andere staan in verval. Er is houten nieuwbouw in dezelfde stijl als in de jaren 1900. Ook nieuwbouw in Rijke Russen-stijl. Dat is te zeggen: kitscherige gebouwen met Dallas alures. Heel lelijk. In Jurmala loopt volk. Het is tenslotte zondag en goed weer. De jonge meisjes dragen allemaal een skinny jeans. Of ze daar nu de benen voor hebben of niet. Allemaal een ceintuur met veel blingbling, balerina s, en bijna allemaal een zwarte jekker in (nep)leer. Niet bepaald een schoon volk. Boven de 40 is men dik. We gaan op de terugweg nog even langs grootmoeder rond. Reinis moet er een grasmaaier afgeven. Grootmoeder (86) heeft wit snorhaar van 2 cm lang en ook ietwat baard. Ik weet niet waar kijken van verlegenheid. We zijn rond 20h terug op de flat. Ik krijg een lekkere plat van pasta met paddestoelensaus en tomatensalade. Reinis en Ieva zijn vegetarier. Bessensap om te drinken. Ik zeg aan Reinis dat ik alles al gezien heb wat ik wou zien, en dat ik vroeger naar Riga wil. Dat is enerzijds de waarheid, maar anderszijds is me de goesting vergaan om telkens door dat walgelijk trappenhuis te moeten. Hij is, denk ik, teleurgesteld. Weet je wat, Danielle? We zullen de stad Turkums nog bezoeken, dan heb je een idee hoe een Letse stad van 20.000 inwoners er uit ziet. Je kan dan daarna de trein nemen naar Riga. Ja, super! Komt goed uit, denk ik zo. Nog 1 keer naar beneden door die stinkende trappen. Met mijn koffertje in de hand. en daarna nooit meer. Oef! Propere lakens. Ik kruip rond 21 u al in bed, en hoor Ieva in de kinderkamer er naast aan haar kindjes verhaaltjes vertellen. Ze weet het niet, maar we leest me mee in slaap. Hoe die stad Tukums was, waar de stank vandaan komt en hoe de eerste indrukken van Riga zijn vertel ik morgen. Ik voel me een beetje schuldig. Begrijp me niet verkeerd. Ik wil absoluut niet dat er met disrespect over mijn gastheer zou gedacht worden. Delen wat je hebt is veel meer dan wat de meeste mensen doen. En als gastheer zo lang en geduldig gids spelen is voor de gaste een godsgeschenk. Bedankt Reinis.
Hoe? Zijn er ratten te vangen bij jou? Of erger, kindjes, zoals in het verhaal. Of nog erger, dames van middelbare leeftijd. Neeje. Niks van dattum. David, The Biker. He catches stories. Verhaaltjes. Vertelselkes. En is daar heel erg goed in. 't Zit in zijn genen. Beide ouders waren schrijvers. Om maar te zeggen dat ik tot middernacht verhaaltjes heb verteld. Verhalen uit de jeugd en ook van 'later'. Dingen waar ik ooit uitbundig mee gelachen heb, en waarmee ik nu, voorzien van een beetje meer decorum, nog meer moet lachen. En omgekeerd. Dingen waar ik ooit heel hard heb om geschreid, en nu, na al die jaren, uiteindelijk, kan om lachen. Hij was onverzadigbaar, stel ik nu vast. Hij bleef maar verhaaltjes 'catchen'. Heel warmhartige man. Mooie stem. Seg, en a propos. Had hij al terug een lange broek aan? Bah nee. Hij zat daar blootbenig te wezen met een zodanige naturel, dat ik voor 1 keer mijn onderwijzeressenmanieren niet dierf uithalen van: 'Aan, die broek! En wel Onmiddelijk!'. Maar ik was wel zo slim van zijn blote benen, op de zetel, met het TV-dekentje te bedekken. Onze pa zou zeggen. De kat niet bij de melk zetten. T' waren trouwens fraaie benen. En duur ondergoed. Er zijn nog mensen met klasse, zelfs blootbenig. Jelle
dinsdag 22 maart 2011: 1 minuut binnen, en de broek al uit!
1 minuut binnen en de broek al uit! Hoe? Watte? Ja, ik vertel hoe dat komt. Ik spreek hier niet over MIJN broek, voor alle goede verstandhouding. Het gaat over de zijne. Ik droeg trouwens een rokje. Zodus, het vertelselken van de broek. Een broek in leder. De zijne. Nog eens. Voor alle goede verstandhouding! De.Zijne! Om 17u40 belt er een man aan. De biker David. Groot, breed. Sympathiek gezicht. Een Open Mens. Dat is duidelijk. Laadt uit, parkeert de bike (een BMW). Komt binnen. Ik zeg, na de gewone beleefdheden (zijnde: did you have an easy trip, how many kms did you drive, did you find my home easily, have you eaten, are you tired?): 'Is dat normaal, David, dat je zo naar benzine riekt?' Bah nee, Danielle, mijn carburator (of zo iets) lekt een beetje, ik krijg drupsgewijs brandstof op mijn linkerbroekspijp'. 'Oesje, David, gans mijn huis riekt al naar brandstof!' 'Geen probleem, Danielle, dan doe ik die broek toch uit.' Ups...uit en gedeponeerd in de de gang. Voila. Dat is dus het verhaal van de broek. De rest van de rondleiding in mijn huis verliep dus blootbenig. Voor hem. Ik toon de de logeerkamer. Hangt vol foto's van mij en de kinderen en ons moeder en haar gezin. Hij is fotograaf. Is meteen verkocht aan de oude foto's van rond 1940 van het gezin van onze moeder. Ma, pa en 8 kinderen. Heel formeel opgesteld, zoals dat toen de mode was. Feitelijk ben ik daar ook zot van. Wegens de lenzen die ze in die tijd hadden, hebben alle foto's zo een beetje een 'flou'. Zeer mysterieus en romantisch. Volgens hem. Volgens mij ook. Ik toon hem de badkamer. Die gaat hij meteen gebruiken. Goed! Verdwijnt de brandstofgeur misschien, zo hoop ik toch. Ik geef hem een glas champagne. Had ik al een ganse dag zin is. Komt door het schitterend lenteweer. Goesting!!! Ik kan toch niet, achter zijn gat, alleen staan drinken. Trouwens, een glas champagne in je bad is een aanrader voor iedereen. En hij heeft een beetje rugpijn van het bike-rijden. Zal hem ontspannen, denk ik dan zo. Hij roept vanuit de badkamer: 'seg Danielle, vertel je me iets van Aalst? 'Ja hoor, zodra je uit je bad komt' Ik ben wel progressief en val niet omver van een stel blote mannenbenen.... maar een vertelselken aan iemand die in het bad zit, gaat me toch even te ver. tot morgen Jelle
vrijdag en zaterdag 18 en 19 maart 2011: een Couchsurfmeeting en dood van 2 Natalies
Over die couchsurfmeeting in Gent heb ik niet veel te zeggen. Slimme mensen, jonge mensen, 30 stuks, gemiddelde leeftijd 28, voertaal Engels. Wie wilde, kon ook een mondje Spaans spreken en zelfs Indisch. De organisatrische is wat ik noem 'een stralend meisje'. Je weet wel, hé. Iedereen heeft er zo wel al eens eentje ontmoet. Zo van die mensen waar je niet kunt naast kijken. Ze staan gewoon zon te wezen op een regenachtige dag. Middelpunt, zelfs al staan ze in een hoekje. Rayonnante Mensen! Ze zijn zeldzaam. Ze heet Elien en werkt in het onderwijs. Ik wed dat haar klaskindjes haar op handen dragen. Ze is een fervente couchsurfster en was al in China, Japan en India. Hebben je gastheren je nog nooit oneerbare voorstellen gedaan Elien? Nee, Danielle, maar ik ga dan ook steeds couchsurfen met 2. Al iets raars beleefd, Elien? Ja, in Japan. Op 8 logies, 2 hele rare. De ene gastheer was een 'vuilpoets'. De andere eentje met smetvrees. Bij de ene lag je in het vuil, schimmel en bederf. Bij de andere mocht je niks verzetten of aanraken of het werd achter jou grondig gereinigd. Lang ben ik niet gebleven op die couchsurf-reunie. 3 uur maar. Iedereen was supervriendelijk, daar niet van, maar ik voelde me toch een beetje te oud. Goed. En wat is dat nu met die 2 Nataly's? Wel gisteren ging ik naar de cinemaaaa! (olé!, ola! ;-) ) Vandaag ging ik naar de opera! (olé, ola! ;-) ). En toeval of niet, maar er gingen op scene, 2 Natalies dood. En toeval of niet, maar ze waren alle twee fysiek en mentaal nogel frèle. En toeval of niet, maar ze bezweken alle twee onder de druk van hun familie. In geval van de cinema, de druk van een dominante moeder. In geval van de opera, de druk van een dominante broer. Pas op, ze waren uiteraard allebei van zichzelf al een beetje gek op voorhand. Want van dominantie ga je zo maar, 'vanzelf', niet dood. Geloof me, ik spreek van ondervinding. ;-). Beide dames pleegden daar, , op scène, in opperste wanhoop, een wandaad aan zichzelf. Vandaar. OK, die 2 Nataly's, dus! Ik heb het over Nataly Portman en Nataly Dessay. Nataly Portman in de film 'Black Swan'. Nataly Dessay in de opera 'Lucia di Lammermoor'. Gaat allen astublieft de film Black Swan zien. Het is pakkend. De opera kunt ge niet meer zien. Te laat! Maar ge kunt wel naar de volgende opera in de cinema. (Kinepolis). Rechtstreeks vanuit de Met in New York. Alle groten der aarde. Cinemagewijs alsof ge er met uw neus op zit. Om de 14 dagen. Heeeerlijk. Jelle
zondag 13 februari 2011: wat ben ik toch een naief kieken!
Naief? Ja! Driewerf! Weet je nog hoe ik schreef dat couchsurfers dikwijls fysiek knappe dames/heren zijn en daarbij ook nog dikwijls, behoorlijk slim? Wel, vandaag kon ik constateren dat dat niet geheel strookt met de waarheid. De waarheid is dat ze 'average' zijn, in het Vlaams: 'Gewoon, gemiddeld'. En hoe hebt ge dat geconstateerd? Wel, ik ben naar een brunch geweest in Gent. Georganiseerd door 2 couchsurfers, in hun privéwoonst, voor 35 andere couchsurfers. (Schitterend georganiseerd trouwens. Al mijn respect!)! Dus, ik was, gezien mijn eigen ervaringen, min of meer voorbereid op het aanschouwen van, wat voor mij tot hier toe, 'the usual couchsurfer' was... namelijk ...een persoon zeer wel voorzien van 'oren en poten'. Waar ik mij, al van in mijn autootje, zeer op verheugde. Ik hou van mooie mensen. Ik geef het toe. Het is sterker als mijzelf. Ik kijk er graag naar. Zoals een ander naar kunst. Ik hoop dat niemand er aanstoot aan neemt. Ik beschouw al Die Mooie Mensen Van Onze Planeet als 'Gratis Kunst ;-). Man/Vrouw/Kind. Doet er niet toe. Ze zijn voor mij: Kunst op benen. Of Kunst in een stoel. Of Kunst op de dans/sportvloer (Heerlijk! Art In Motion!). Of Kunst in bed. Je hebt er die het weten, dat ze het zijn. Je hebt er die het niet weten. Doet er niet toe. Versieren doen ze me. En begrijp me goed. Zij doen niks. Ik kijk. En laat heerlijk begaan. Nu niet ongerust worden. Staren, doe ik niet. Daarvoor ben ik te goed opgevoed ;-) OK. Maar we wijken af. Vandaag was het even anders. Er waren: dikke, dunne, lange, 2 hele korte, blozende, bleke, donkere, blonde. Gewone mensen. Average. Normaal. Behalve die 2 hele korte (no offence). Daar ging dus mijn hele theorie van 'couchsurfers zijn dikwijls fysiek knappe dames/heren en daarbij ook nog dikwijls, behoorlijk slim'. Naief Kieken! Ja? Maar wacht effe! Ik zie toch wat ik zie 'ten mijnen huize'? Djeezes! Jelle! Al 'De Mooie' gebruiken dus blijkbaar jouw couch? Ja? Laat maar komen. Houden zo! Want: Al Die Mooie, Die Mijn Couch Gebruiken, hebben ook boeken gelezen, films gezien, minstens één museum van binnen bekeken, spreken 3 of 4 talen, hebben gevoel voor humor, zijn beleefd, willen alle eten eens proeven, alle drank eens drinken, hebben al eens tranen in de ogen gehad bij een stukje mooie muziek...Dus, voor wie daar al irreële schrik voor had: het zijn geen lege dozen. Hoe? En zijt ge uw Russen al vergeten van in november? Djeezes, ja, dat klopt, dat waren nu eens lege dozen, zie! Maar die mogen ook nooit meer terug komen, hé ;-)
zaterdag 12 februari 2011: Hanane is ziek/ Mag ik u fotograferen?
Hanane is ziek. Ze stond vanmorgen op, zo hees als een top. Stem kwijt. Koorts heeft ze niet. Gisternacht heeft ze nog tot 4u aan een 'paper' zitten werken (voor haar baas in Stockholm), lees ik op een papier dat ze voor de computer heeft gedropt. Hees of niet, ze wil me absoluut op restaurant uitnodigen. Liever niet, ik heb al kip meegebracht van de markt. Waar ik vree goesting op heb. En daarbij, we kunnen alle twee onze centen goed gebruiken. Weet ge wat? ge moogt morgen onze couchsurf-brunch betalen in Gent (6 euro x 2!). En als ge perse wilt, moogt ge iets achterlaten in mijn reis-enveloppe. We doen nog haar was en de mijne. Ik hoop dat ze morgen, zondag, genezen is. Maandag gaat ze naar huis. Ze is hier dan een week geweest. It was a pleasure! Morgen vertel ik nog iets over die brunch. Ah, en a propos: ik ben beginnen mensen te fotograferen, met zo een onozel Canon pocket toestelletje. Mensen van alle slag, Ordinary People. Mensen die al min of meer stralend door het leven gaan, poseren graag, stel ik zo vast. Mag ik u fotograferen?' Ba ja, jong, doe maar. Simpel hé ;-) Ge kunt ze zien op de fotosite, onder Ordinary People.
vrijdag 11 februari 2011: een schoon kleedje van 38 jaar oud
Vrijdagavond. We praten over financien. Ze zegt dat ze bijna al haar kledij tweedehands koopt. Weet je wat? Zou ik je dan plezier doen met een kleed, dat mijn moeder 38 jaar geleden voor mij heeft gemaakt? Lang kleed, blote rug, seventies print, groentinten. Voor mijn dochter is het veel te klein en voor mijn schoondochter in spe ook. Ze past het. Het zit gegoten, alsof het voor haar was gemaakt. Wacht, ik maak een fotoken. Of 8. Allemaal goed gelukt. Arab looks: big eyes, beautiful curly hair. Fotogeniek. Wacht, ik zoek even op zolder de sjaal die bij het kleed hoort. En nog een etnisch kleedje en nog een rokje.
Ondertussen ontdek ik dat ze ook perfect Italiaans spreekt. Jonge Couchsurfsters. Ze zijn slim en ze zijn mooi en ze zijn charmant. Oude trouwens ook ;-).
Dattum? Diepgaande gesprekken. Hanane heeft geen taboes. Alles is bespreekbaar. Opvoeding, religie, het werk (en de verhouding tot de 'bazen'), sex. Plezant, zo leer ik ook nog eens wat. Wat leer je dan? Wel, bijvoorbeeld dat de 'pornogeneratie' eigenlijk heel preuts is. Er wordt nog altijd gevreeën in het teken van een relatie. Zo maar wat 'rond vrijen', one night stands, gebeurt niet, of nauwelijks. Dus liever 10 maanden zonder een lief, dan zich behelpen met een 'losse scharrel'. Ze vertelt me ook een verhaal over een couchsurf-gastheer, die absoluut wou dat ze in zijn bed ging liggen 'Voor de gezelligheid'. Dat heb ik ook al beleefd. We hebben ons bijna doodgelachen met het kwasi parrallel lopend verhaal. Nu kunnen we er mee lachen, maar toen, toen er een aanslag werd gepleegd op onze integriteit, nee, toen niet echt. Er ons toen alletwee met een grote mond uitgepraat. Zij 's anderendaags als de wiedeweerga weg. Ik gebleven en nog eens met handen en voeten uitgelegd dat zulke toestanden werkelijk NIET kunnen. Excuses gekregen. Die dingen kunnen gebeuren hé. Neemt niet weg, dat ik nog bevriend ben met de 'mijnheer-die-over-de-schreef-ging, maar-er-nadien-oprecht-spijt-van-had'. Mensen, ze maken nu eenmaal fouten. C'est la vie! Ik vraag of ze zondag mee gaat naar de opera. Ken je daar iets van? Bah, neen, enkel het fragment uit de film Philadelphia, van Maria Callas. Ze toont het me op Youtube. Vervolgens toon ik haar operafragmentjes waar ik zot van ben. ...Op den duur zitten we hier met betraande ogen voor het scherm. Opera, het kan schoooon zijn! We proeven eau de vie, die ik die dag gekregen heb: poire Williams, Prune, Stroh van 80 graden, genever van 42 graden, Curacao Picon. In kleine glaasjes van 3 cl. Heerlijke geuren en smaken... Het is wel een beetje zwijmelend naar bed, hé.
Hanane: gemakkelijk te onthouden: Banane, maar met een H. Tenminste zo heb ik het gedaan. En dat betekent niet 'Geen respect' het is alleen een ezelsbrugje...Die vreemde namen, hé. Het is geen Marie, of Bernadette of Odile, noch Ann, Kathleen of Elisabeth, noch Gretchen, Birgit of Irmgard, noch Anna, Conchita of Dulcea...het is Hanane ...en dat is Tunesisch. Hanane is hemels mooi en daarbij nog wonderbaarlijk intelligent. Ze is een doctoraatsstudente, die haar studies doet in Stockholm, maar hier in de contreien van Aalst een korte opleiding volgt. Bij Becton & Dickinson in Erembodegem. Ze is geboren in Tunesie, haar ouders zijn verhuisd naar Evian toen ze 4 was. Zij is op haar 18de van Evian, weg van de ouders, naar Lyon verhuisd. Ze heeft daar een licentie in Biologie gehaald, volledig zelfbetaald. Tunesische ouders zijn zo niet voor 'opleiding' voor dochters. Daarna naar Londen voor een doctoraatsstudie en vandaar naar Stockholm voor een voortzetting. Ze spreekt perfect Engels en Frans. Ze arriveerde om 19u. Ze eet spagetti. We drinken Belgisch bier en Spaanse wijn. We vertellen veeeeel. Het is zo een van die mensen, waarvan je ziet dat ze veel beleefd hebben. En waarvan je ondervindt, na 25 minuten beleefdheden, dat ze veeeeeeeel meeeeer beleefd heeft dan je al kon vermoeden. Een sterk meisje. Ze dompelt me onder in een ontroerend levensverhaal. Tot middernacht. Een Sterk Meisje. EEN. STERK. MEISJE. Hoed af. Waw!
vrijdag tot maandag 7 tot 10 januari 2011: bij de zigeuners in Parijs
Bij de zigeuners geweest? Ja, naar het circus. Hoe, moet ge daarvoor naar Parijs? Ba nee, er zijn hier in de omstreken allicht ook nog 'artisanale' circusjes. Maar ja... ik had van Henri een gratis invitatie gekregen. En hij liep heeeeel hoog op met dat fameus circus. Zodanig dat ik dacht dat ik de kans van mijn leven zou ontlopen als ik het NIET zag. Maar ge kent me, ik ben zo nuchter als wat ...en vertrek bovendien liever goed geïnformeerd op reis. Zodat ik op voorhand over dat persoonlijk circusmirakel van vriend Henri toch al het een en het ander wist: kleine tent (150 man?), life orkestje van 6 man, 1 familie (nl. de familie Romanès), en de franse TV die zich lovend uitlaat.... Vrijdag vertrokken rond 17u30. Ben om 21u30 in Ay, in de Champagne, aan het apartement van Henri. Voor de verandering eens de weg genomen -zonder payages- over Charleroi, Phillipeville, Rethel. Je doet 60 km profijt. En je ziet eens iets anders. Maar dan moet het wel klaar zijn en mag er geen mist hangen ;-). Henri speelt gastheer met van alle borrelhapjes, een fles Champagne een fles rode wijn en veel verhalen. Morgen moeten we om 7u op, want het is zowat 2u30 rijden tot Parijs. We gaan eten in de Marais in een klein restaurantje aan de Marche Rouge (zo een overdekt marktplaatsje van de vorige eeuw), vertelt hij me. Heel goed geregeld van hem, want ik wil de Place des Vosges nog eens zien, en die is vlakbij. Vervolgens zullen we ons met de auto verplaatsen naar dat circus. En daarna zien we wel. Het eten was lekker. Niet duur: voor 14 euro had je een plat. En dan: Place des Vosges. Helemaal mijn ding. Gezet door Henri IV, mijn favoriet. Renaissance-stijl. 39 identieke huizen van rode steen rond dat perfect vierkant Vosges-plein. Gaanderijen. De benedenverdiepingen zijn bijna allemaal sfeervolle bistrots of kunstgalerijen. Schoooooon! Dan door de parijse verkeersgruwel naar het circus. Bijna overgegeven van stress. Ja wadde. Getoeter. Gescheld. En het gaat nauwelijks een meter vooruit. 1u10 minuten voor 8 kilometer! Het circusje begint om 16u. Heel veel gezinnetjes met super kleine kindjes. Die vrije loop hebben (als ze willen) op de scene. Toffe zigeunermuziek. Alle acts zijn life begeleid. Viool, cello, trompet, arcordeon, sax...in de handen van buikige zigeuners die de ambience in de keet houden. Zingen. En kreten: hup hei, aija, hupla...Iedereen van de familie Romanes doet mee. Is het niet in het orkest, dan als artiest. Ook het kleinste meisje van een jaar of 4: buikdans voor beginners. Schattig. Er zijn mooie acts. Ik moet het toegeven. Koorddansen. Trapeze. Jongleren met ballen en kegels. Originele clownerieen. Je zit zo dicht op de scene dat je het zweet en de concentratie kan zien op de gezichten van de artiesten. En neen, de trapeze hangt geen 15 hoog, gelijk als in Cirque du Soleil. En ja, de koord van de koorddanseres hangt maar 1,80 meter boven de grond. En geeft dat dan? ba neen. Als ze op het touw 'ligt' en haar lang haar hangt in een gordijn naar beneden.... Er gaat poezie van uit. Mijn favoriet: de trapeze act. Mooi meisje. Is getrouwd met mijn andere favoriete act: een jongleur. Op het einde van zijn act, doet hij wel 5 minuten zijn gatspieren shaken, gelijk een buikdanseres haar hips. Op orientaalse muziek. Het moet niet altijd voor de kindjes zijn hé ;-). Nu nog effe naar Montmartre. Daar was ik laatst toen ik 18 was. Bier gedronken boven op de Mont in een bistro. Belgisch bier. 33 euro voor 4 biertjes. Hoe prijzen kunnen verschillen in Parijs! Het regent inmiddels oude wijven. Maar het is wel 14 graden. Singing in the rain! Nu naar huis. Weeral verkeer dat geen meter opschiet. Thuis om 23u. We drinken de meegebrachte Duvel. Henri is grote fan. Hij heeft er zelfs een werkwoord van gemaakt: Duveliser. Seg, Henri, wilt ge uw planten eens niet groeperen? Watte? Awel, als ge dingen groepeert krijgt ge 'aantrekkingspunten' in uw interieur. Rustpunten. Sterktepunten. En voor ik het weet ben ik bezig over vertikalen en horizontalen, gulden snede, herhalingen van kleuren, structuren en vormen, en vergroten van ruimtes. Ik krijg hem mee in mijn betoog. Resultaat: morgen moet hij de zieke mama bezoeken en ondertussen mag ik mijn goesting doen met meubels, sierstukken en tapijten. Olé. Pistolé. Ik kan bijkans niet slapen van de 'creativ burst'. Wat zeg ik? Ik kan helemaal NIET slapen. Dat heb ik nu dikwijls, zie, dat creatieve ideeën mij 's nachts bezig houden. Had het mijn eigen kot geweest, ik had er direct aan begonnen... Awel. We hebben er aan gewerkt van 11u tot 18u. Mannen van 60! Ik verschiet er van dat die al 'oude peetjes' manieren hebben, soms. Gelijk: dingen laten vallen, beginnen zweten, vloeken, afstanden meten en niet meer weten, zagen, hun hart vasthouden, beven. Ochere! Enfin, het resultaat is volgens Henri, spectaculair veel beter. De initiele saaiheid is weg. Ge kunt nu zien, dat het een optrekje is van een fotograaf. Hoe? Simpel.. nu hangen er tenminste op strategische plaatsen schoon fotokes ...en de lichtverdeling is beter. Spijtig dat ik geen voor en na foto's heb genomen ;-(( En nu gaan we 'Duveliser'. En dan koken. Trots haalt hij niertjes in ajuinsaus boven. Oejejoei, als dat maar goed gaat! Het enige niertje dat ik tot hier toe at, zat stevig gecamoefleerd in een vlaamse stoverij. Niertjes. Ze rieken een beetje naar pis, meneer. Maar bon, dat kan feitelijk geen argument zijn om niet te eten. De kaas, Chaumes, riekt bijvoorbeeld naar reet. Wat niet belet dat het een goede kaas is... De niertjes zijn lekker. Gemaakt met assistentie van zijn zus. Het is zowat de eerste plat in 10 jaar dat hij zelf bijeen kookt. Hoe ouderwets! Mannen van 60! Liever niet in huis halen! Tenzij ge zelf 70 zijt. Of tenzij ze Gerard Van den Eede heten. Toch lief van hem om zo te koken. Ah ja, dat doet er me aan denken dat ik dat kookinitiatief van hem, mailsgewijs nog eens stevig moet aanmoedigen. Leven van kaas en charcuterie alleen, zoals hij al maanden doet, kan NIET gezond zijn. Ik ben daar serieus bezorgd over. Mijn vriend Henri uit Ay. Ik wil hem nog een beetje houden ;-) Het nieuwe interieur blijkt ineens lichtgewijs over een 'coin magique' te beschikken. Ik fotografeer hem in dat hoekje. Met zijn toestel. Hij ziet er op de fotos heel rustig uit. Content. En de dees ook. Eens kijken op de fotosite?
31 december tot 2 januari: van oud naar nieuw met Henri
De avond van 31 december is voor mij een soort persoonlijke 'thanksgiving'. Ik bedank dan persoonlijk de hemel voor het afgelopen jaar. In mijn eentje. Met Natuurproducten. ;-) Platte oesters (die nootsmaak, hmmmm). Daarna een verrukking uit het diepste der zee. Zelf klaargemaakt. Niks geen sausen. Puur. Vanilleijs. Zelf klaargemaakt. En Het Pure van het Pure: Champagne. Een fles. Vestimentair: ook een ritueel. Enkel intimi zijn daarvan op de hoogte. Ik doe dit al 8 jaar en geloof me, het is een gezond ritueel. Niks geen hoofdpijn de volgende dag. Maar dit jaar anders. Ik wou en zou op 1 januari 2011 naar het Nieuwjaarsconcert gaan in Gent. Maar dat wou en zou ik niet alleen doen. Dus had ik in september in Epernay aan Henri gevraagd of die meeging. Graag. Eh voila. 31 december 18h30. Henri arriveert in mijn straatje alsof hij mijn Geliefde is. God beware! Verkleed in een Italiaans artiest, met een bloem in de hand. Kaarsjes aan mijn voordeur. En vanuit zijn auto vollen bak 'Funiculi, Funicula'. Een baise-main. Alle buren staan buiten (Er zijn godzijdank maar 6 huizen in mijn straatje...). Beetje genant. Vooral voor de Echte Geliefde. Op het menu: Hapjes van inktvisringen in 2 sausjes. Platte oesters. Slaatje met coquilles. Vissoepje. Kreeft. 3 soorten zelfgemaakt ijs. Piper Heidsick (van het jaar 2004) en 2 flessen 'gewone' champagne. Al vertellend is het ineens 1u s' nachts. Wat heeft die mens toch altijd charmante verhalen. 'Minuit' is gepasseerd zonder dat we er erg in hadden. En zonder kussen. Ferm gemakkelijk!... Zo een grote fan als ik ben van zijn 'psysche', zo een kleine ben ik van zijn 'fysiek'. Henri wil nog eens naar 't stad. Hij heeft zijn fotoaparaat mee. In een klein cafeetje-waarvan-ik-de-naam-niet-meer-weet, ons gek geamuseerd. Iedereen wil op de foto. Alle vrouwen zijn 'Belle comme le jour', ook de zatte, die al scheef tegen de toog hangen, en de lelijke. Fransen! Onverbeterlijke versierders! We zijn om 5u thuis Om 10u op. De mama afhalen. Om 11u30 brunch in de opera in Gent en aansluitend Nieuwjaarsconcert. Ik ben blij dat ze een miniapotheekje hebben in de opera, want ik ben zo misselijk als wat. Hoe? Is champagne niet 'gezond'. Ja, maar 3 flessen met 2 man. En dan nog eens elk 3 duvels. Dat is er over hé. Maar tegen dat het concert begint, ben ik zo fris als wat. Dat concert! DAT CONCERT!!! Klasse. Grandioos. Subliem. Niks geen platgetreden paden met overjaarse walsjes op zijn 'Weens'. Onze nieuwe VLOSdirigent Vladimir Jurowski gaat voor originaliteit: Tsjaikowski, Katsjatoerian, Sjostokovitsj en ook beetje Strauss en Lehar. En een sopraan die mijn lijfliedje zingt: Meine Lippen die küssen so....Op het einde, vanop het vijfde balkon, worden paarlemoeren, zilveren en gouden balonnen neer gelaten. Niemand zit nog neer. Wat een staande ovatie! Volgend jaar breng ik rozen mee om naar de dirigent te gooien en een megafoon om hem mijn liefde te verklaren. Love you, Dimitri! ;-) Ons mama, die negentig is, straalt alsof de laatste 0 van haar leeftijd is weggevallen. Een kind, die net een heeeel mooi kado heeft gekregen. Daarna naar Aalst bij de zus, waar gans de familie al op oma zit te wachten. Voor Henri, is zo iets familiaals heel ontroerend. Hij heeft enkel nog contact met zijn dochter, niet meer met de zoons. Zijn ma is zwaar ziek en de pa leeft niet meer. Ge houdt het niet voor mogelijk, maar het is weeral 3u als we gaan slapen. Waar haalt hij toch al die verhalen? Ik neem aan dat ze waar zijn. Maar dat geeft eigenlijk niet. Si non e vero, e ben trovato! Zondag 2 januari, maak ik konijn op zijn vlaams en een chinese soep. Terwijl ik de soep maak, zitten Henri en ons moe, wortels, ajuin en appels te snijden. En mekaar te 'amballeren', stel ik zo vast vanuit mijn ooghoeken. Ons moeder was gisteren, tijdens de operabrunch, al blij dat ze haar Frans kon ophalen en is het vandaag precies nog meer. 'Azu nen oangenaomen mensj'. Nog wel dat hij er was, gisteren om met verve onze moeder te 'entertainen'. Terwijl ik zelf, om 'gezondsheidredenen';-), van 12u tot 14u45, bezig was met de 'va et viens' voor het toilet van de opera. Na het eten, die zondag, vertrekt hij naar huis, maar niet zonder me eerst een 'verrassing' onder de neus geschoven te hebben: Cirque in Parijs bij zigeuners. Olé!
Vrijdag 17 tot zondag 19 december 2010: Bij de Noorderburen!
Den Haag al gezien? Ikke niet. Daar moet dringend eens verandering in komen, dacht ik zo...Naar een geschikte gast, die me wou herbergen, was het ...niet lang zoeken: het Russisch meisje dat laatst bij mij verbleef, had er net een bezoekje in Den Haag opzitten. En wil dat nu net bij een heel charmante man zijn, die Cornelis heet en in een heeeeel mooi huis woont. Den Haag is ook niet zo ver af hoor! 200 km. Ik wou daar in Den Haag/Scheveningen een paar zaken zien, zoals het Kurhaus, en nog hier en daar wat Art Nouveau. En voor de rest wilde ik absoluut het Gemeentemuseum van Den Haag zien. Eigenlijk meer voor de architectuur, dan voor wat er in hangt of staat. Architectuur van de jaren 1930. Gele baksteen. Niks geen krullen, frullen en tierlantijntjes. Alles geometrisch. Het laatste gebouw van de Hollandse architect Berlage. Schitterende Art Deco! Tegen dat ik, na een autorit van 2u20 minuten, in Scheveningen aankom ligt er al 30 cm sneeuw. In het Art Nouveau Kurhaus-hotel aan het strand een koffie drinken. Romantisch: sneeuw op het strand. Stevig windje. Dat mooi Kurhaus ligt, spijtig genoeg, wel heel ondankbaar ingebet tussen moderne hoogbouw. Maar bon, beroemd genoeg om links van je, Spaans te horen en rechts van je, Japans. Foto's genomen van hun gigantische eetzaal (vroeger balzaal) met een prachtig versierde 4m hoge kerstboom. Blijken thuis allemaal mislukt. Maria Callas, Marlene Dietrich, Duke Ellington, Edith Piaf traden hier ooit op. En je gaat het niet geloven, maar ook de Stones in 1964. Nu te voet van Scheveninge strand naar wat heet het 'Statenkwartier' van Den Haag. Mooie huizen! Mooie straten! Koninklijk! Altijd fijn als je zonder verwachtingen vertrekt. De verrassing is dan ook kompleet! De oudere villa's die in de straten tegen het park aan liggen zijn super! Straten met uniforme behuizing van zo rond 1870. Onze Noorderburen hebben duidelijk verstand van urbanisatie. Ik kijk mijn ogen uit! En wat dacht je? Van de Velde heeft geen orientatie... Dus, met een plan in de hand loopt ze nog grandioos verloren! Wel 8 keer de weg moeten vragen. Mijn wandeling van officieel 6 km wordt op die manier natuurlijk 'verlengd' naar 8 of 9 kilometer. Maar dat geeft niet. Ik vind alles prachtig en de sneeuw is subliem. Rond 19u ben ik in Voorburg bij Cornelis. Wat een mooi design huis. En zoals ik al dacht: hij heeft de aanwezige kasten zelf ontworpen. Mijnheer heeft smaak. Veel smaak. Afgezien van 'designer' is hij ook een 'foodie'. Hij heeft een hyper moderne keuken met alles er op en eraan. Duikt in zijn frigo, haalt 15 ingredienten te voorschijn, en maakt er een schitterende eetsalade mee met onder andere gegrilde groene asperges en aubergines. We drinken er Spaanse wijn bij. Cornelis praat gemakkelijk en heeft van veel dingen verstand. Om je maar te zeggen dat de avond snel passeert. Zaterdag om 14u heb ik een 'Meet and Greet' met een Hagenaar, die je, uit liefde voor zijn/haar stad, gratis rondleidt. Thema van de wandeling Art Nouveau. Maar eerst in de voormiddag een serieuze wandeling langs de winkelstraten van Den Haag. Door de sneeuw. 30 centimer sneeuw. Ik zie mooie dingen langs de 'winkelstraten': de 'Passage' bijvoorbeeld = een overdekte winkelgalerij, een beetje op het gedacht van de galerij Saint Hubert in Brussel ..en ook de 'Bonneterie' een hele chique kledingzaak, die al meer dan 100 jaar bestaat. En dan de 'Frederik-Hendriklaan ('fred', zoals die laan hier door iedereen genoemd wordt), wawwww! De man van de 'Meet and Greet' heet Stef en is net 60 geworden. Groot, vriendelijk. Schoon kasjmiere jasje ;-). Veel uitleg. We gaan iets drinken in de zaak waar zijn zoon werkt. Hele mooie blonde jongen. En daarna, tegen de koude, nog een hete thee bij Schlemmer. Stef zet me om 17u af aan het Station, waar ik kwasi direkt een bus heb 'naar huis', bij Cornelis. Cornelis en ik aperitieven alvast met het meegebracht Belgisch bier. Hij heeft er de pest in dat hij wegens de sneeuw, niets in huis heeft kunnen halen om te eten. Hij verontschuldigt zich dan ook 1000 keer voor dat het feit dat het 'alweer' salade zal zijn vanavond. Mij niet gelaten: het is er deze keer eentje met rivierpaling en garnalen. Hmmmm. Sebiet moet hij naar een borrelfeestje hier ergens bij de buren. Geeft niet, ik blijf 'thuis' en lees een boek uit zijn bib. Ik hoor hem om 3u30 thuiskomen. Wat niet belet, dat hij 's anderendaags (relatief fris) om 9u voor mij een ontbijt heeft klaargemaakt. Een man met klasse, verstand en goede manieren. Meer moet je niet hebben om de dag perfect te starten. Voila, om 10u, is alles gepakt en in de auto gezet. Het duurt wel een half uur, eer dat ik uit de sneeuw (40 cm!) gemanuvreerd geraak. En vervolgens rij ik MET gps, van Voorburg naar het Gemeentemuseum van Den Haag (7km), nog verloren... Van dat Gemeentemuseum ben ik nog onder de indruk: die architectuur: wawwww! Es op de fotosite zien?
Je hebt couchsurfers die 'open' zijn van geest, die willen weten wat mensen denken en doen in het land dat ze bezoeken. Helaas heb je er ook, die er enkel op uit zijn om gratis ergens te slapen, eten, drinken, douchen. En jawel, na al mijn superpositieve ervaringen (15!) met couchsurf-mannen en couchsurfvrouwen, oudere en jongere...had ik er nu toch wel een behoorlijk negatieve ervaring. Met wie? Een Russische uit Sint Petersburg en haar vriend uit Talin. Die vriend woont al 8 jaar in Marbella en spreekt perfect Spaans. Niet dat deze 'russische' gasten niet 'proper' waren of 'hulpvaardig', dat niet...maar.... ze kwamen hier ...'op hotel'. Een gratis hotel! Niks geen interactie met de gastvrouw, niks geen gesprek met wat diepgang, niks van sympathie of empathie. Djeezes! Daar had ik wel behoorlijk de pest in. Hoe oud waren ze? 24 en 27. Spraken ze Engels? Ja, de jongen zelfs vlot. Hadden ze een beetje opleiding? Ik denk het niet. Het meisje deed iets vaag in 'publiciteit', de jongen woont in Spanje en werkt als deejay. Ze zijn op zaterdagavond (6 november) rond 5 uur toegekomen. Ik ben er mee naar Gent gereden. Gent, waar al mijn couchsurfers gek van waren. We hebben daar 2uur rondgewandeld. Ze namen foto's. Ze wouden niks drinken (geen geld mee? of wilden ze het risico niet lopen van me een tractatie te 'moeten' betalen?). Terug naar huis. Ze gingen direct naar bed. Ze sliepen, op zondagmorgen tot 11u. Hebben ontbeten om 12u. Waren daarna van gedacht om zo maar, zonder overleg, de deur uit te wandelen, na dat ontbijt. Ikke: 'Ja maar jongens, hoe lang schikt ge weg te blijven? Die blik van hen: 'Hoe, ben je niet thuis misschien, de ganse zondag. Ach tiens, gaan 'oude madammen' gelijk als gij, OOK weg op zondag....' Moest ik HEN uitleggen dat ik er OOK op uit trok. En omdat ze totaal geen gedacht hadden wanneer ze gingen thuiskomen (???), heb ik hen, niet met volle goesting, een huissleutel gegeven. Toen ik 's avonds terugkwam, zaten ze hun frituurmaaltijd op te eten. Ikke: Did you have a nice day? Zij: Yes. En daarna naar hun kamer. Tof hé ;-(((. Maar eerst heb ik hen fijntjes laten verstaan dat ze in de vroegte konden ophoepelen (4 uur vroeger dan voorzien): 'My friend is coming over in the morning, and i need a little privacy.' Ik heb ze met plezier (yes!) aan het station van Aalst afgezet. Exit Russen. Ik zal misschien couchsurfregels moeten opstellen, zoals ARPAD, een overbevraagd man, want wonend in hartje Budapest, (bij wie ik in april 2009 verbleef) die het op zijn profiel op couchsurf ongeveer zo zet: 'Na een jaar ervaring met couchsurfen, heb ik volgende regels opgesteld: regel 1: mensen zonder manieren, blijf weg, het spijt mij ;-), maar ik ben nogal 'gevoelig' aan 'manieren' regel 2: mensen 'op zoek naar zichzelf', blijf weg, ik ben geen therapeut regel 3: mensen, die reizen, en nauwelijks weten in welke stad ze zijn, blijf weg, ik ben geen hotel, ik woon in een mooie stad en ik vraag er respect voor.
Enfin, feitelijk had ik het kunnen weten, van die 2. Vooraleer ikzelf namelijk ergens te gast ben, of gasten heb, hebben we zeker al een mail of 3 over en weer geschreven. Zo zie ze direct of mensen gevoel hebben voor humor, of ze cultuur hebben, of ze savoir vivre/faire hebben. Of ze wat talen kennen...Wat het doel is van hun reis... In dit specifiek geval, stelde ik per mail (veel) vragen en was het anwoord onvoorstelbaar rudimentair. 'Ja', of 'nee'. Ik kon het dus feitelijk al weten: 'Vermoedelijk krijg ik onze Onwetende Medemens over de vloer. Vermoedelijk ook: onze Introverte Medemens. Die, dan nog, voor de eerste keer in zijn leven, gaat reizen met een systeem dat uitgevonden is door, en bedoeld is voor onze Extraverte Medemens...' Alhoewel...je kon de jongen moeilijk bestempelen als introvert. Trouwens met zijn beroep van DeeJay, moet hij eerder van het genre 'luidruchtige springer' zijn. Ze zullen gewoon 'op zichzelf' geweest zijn, als je begrijpt wat ik bedoel. Of, het klikte, van hun kant uit, totaal niet met mij, dat kan ook. Stel je eens voor, dat ze denken: 'oesje, we zijn hier bij een Vlaamse Bitch'. ;-) Whatever. In het vervolg, volg ik mijn eigen regel: wie 'rudimentair' terug schrijft op mails, gelijk als die 2, blijft in het vervolg weg! Trouwens, couchsurfers, die met 'lege' handen komen, en vervolgens krampachtig de krimp houden op hun 'portemoneetje', zoals ik het nu, voor de eerste keer, kon vaststellen, deugen niet...;-). Ze missen 'the couchsurf-spirit'. dada Jelle
Oesje! Ik ben vroeg wakker in mijn hotelletje in Meaux. Douchke pakken en rap op weg naar Compiegne. Op kasteelbezoek. Ik heb iets met kastelen. Ik hou van Geschiedenis. Al van kleins af. De kleine wegen van Meaux tot Compiegne (120 km) onthullen zo van die waw-landschappen: licht heuvelig, landelijk, bos en wei, kleine dorpjes met charmante lange namen, veel sportfietsers. Compiegne is een rijke stad. De allée die voert naar het paleis van Lowie XV/ Napoleon bevat oude luxe herenhuizen met grote tuinen, van zo rond 1870. Ik ben precies opnieuw in Bad Homburg ;-). De appartementen van Napoleon en zijn oostenrijkse vrouw zijn, wel ja, 'Empire', natuurlijk: veel goud, zuilen. Napoleon maakte komaf met de 'kromme potenstijl' van de Lowies. Van nu af moest het recht! De tuin is prachtig. Weet je dat je 4,5 km op de rechte lijn kunt zien vanaf het terras van het kasteel? Zo maar, een folieke, zodat de dames en de heren van adel even een ZEN-moment konden hebben. Er is een geurentuin, er staan standbeelden op het terras. En er is, in de tuin, iets wat heet Le berceau de Marie Louise (Josephine was toen al ex!). Die Berceau is 1400 meter lang: een 'overdekt' wandelpad. Het begint met een begroeide bogenconstructie. Die bogenconstructie wordt dan een bomen-gaanderij. En, om te eindigen, opnieuw, een bogencontructie. Ondertussen heb ik de manie van overal foto's te nemen. De parkwachter ziet me sukkelen met de zelfontspanner van het fotoapparaat: Zal ik misschien foto's nemen, Madame. Ba ja jong, als het niet derangeert. Die zelfontspanner, ontdek ik zo, een beetje verderop, dat is iets plezant. Op 10 seconden instellen, en dan lopen dat ge op de juiste spot staat tegen dat het toestel 'trekt'. Ik wou al lang eens een foto maken: Hug a tree. Awel, het park is zo geurend en ziet er zo lieflijk uit, dat dit toch wel het geknipte moment is om eens een boom te kussen. Eh bien, c'est chose faite. Eens op de fotosite kijken? Dan in Compiegne iets gaan eten en wat rond lopen. Moet ik zeggen dat Compiegne een rijke stad is? Zo een stad, waar precies alle mensen slank zijn en rechte ruggen hebben, alsof er geen kromme of scheve bestaan... en allemaal elegant sportief gekleed zijn, zou ons moeder zo opmerken.... Voila, en nu naar huis, 't is nog 250 km hé Jelle
Hoe? Zijn er ratten te vangen bij jou? Of erger, kindjes, zoals in het verhaal. Of nog erger, dames van middelbare leeftijd. Neeje. Niks van dattum. David, The Biker. He catches stories. Verhaaltjes. Vertelselkes. En is daar heel erg goed in. 't Zit in zijn genen. Beide ouders waren schrijvers. Om maar te zeggen dat ik tot middernacht verhaaltjes heb verteld. Verhalen uit de jeugd en ook van 'later'. Dingen waar ik ooit uitbundig mee gelachen heb, en waarmee ik nu, voorzien van een beetje meer decorum, nog meer moet lachen. En omgekeerd. Dingen waar ik ooit heel hard heb om geschreid, en nu, na al die jaren, uiteindelijk, kan om lachen. Hij was onverzadigbaar, stel ik nu vast. Hij bleef maar verhaaltjes 'catchen'. Heel warmhartige man. Mooie stem. Seg, en a propos. Had hij al terug een lange broek aan? Bah nee. Hij zat daar blootbenig te wezen met een zodanige naturel, dat ik voor 1 keer mijn onderwijzeressenmanieren niet dierf uithalen van: 'Aan, die broek! En wel Onmiddelijk!'.
Over die couchsurfmeeting in Gent heb ik niet veel te zeggen. Slimme mensen, jonge mensen, 30 stuks, gemiddelde leeftijd 28, voertaal Engels. Wie wilde, kon ook een mondje Spaans spreken en zelfs Indisch. De organisatrische is wat ik noem 'een stralend meisje'. Je weet wel, hé. Iedereen heeft er zo wel al eens eentje ontmoet. Zo van die mensen waar je niet kunt naast kijken. Ze staan gewoon zon te wezen op een regenachtige dag. Middelpunt, zelfs al staan ze in een hoekje. Rayonnante Mensen! Ze zijn zeldzaam.
Naief? Ja! Driewerf! Weet je nog hoe ik schreef dat couchsurfers dikwijls fysiek knappe dames/heren zijn en daarbij ook nog dikwijls, behoorlijk slim? Wel, vandaag kon ik constateren dat dat niet geheel strookt met de waarheid. De waarheid is dat ze 'average' zijn, in het Vlaams: 'Gewoon, gemiddeld'. En hoe hebt ge dat geconstateerd? Wel, ik ben naar een brunch geweest in Gent. Georganiseerd door 2 couchsurfers, in hun privéwoonst, voor 35 andere couchsurfers. (Schitterend georganiseerd trouwens. Al mijn respect!)! Dus, ik was, gezien mijn eigen ervaringen, min of meer voorbereid op het aanschouwen van, wat voor mij tot hier toe, 'the usual couchsurfer' was... namelijk ...een persoon zeer wel voorzien van 'oren en poten'. Waar ik mij, al van in mijn autootje, zeer op verheugde. Ik hou van mooie mensen. Ik geef het toe. Het is sterker als mijzelf. Ik kijk er graag naar. Zoals een ander naar kunst. Ik hoop dat niemand er aanstoot aan neemt. Ik beschouw al Die Mooie Mensen Van Onze Planeet als 'Gratis Kunst ;-). Man/Vrouw/Kind. Doet er niet toe. Ze zijn voor mij: Kunst op benen. Of Kunst in een stoel. Of Kunst op de dans/sportvloer (Heerlijk! Art In Motion!). Of Kunst in bed. Je hebt er die het weten, dat ze het zijn. Je hebt er die het niet weten. Doet er niet toe. Versieren doen ze me. En begrijp me goed. Zij doen niks. Ik kijk. En laat heerlijk begaan. 
Hanane is ziek. Ze stond vanmorgen op, zo hees als een top. Stem kwijt. Koorts heeft ze niet. Gisternacht heeft ze nog tot 4u aan een 'paper' zitten werken (voor haar baas in Stockholm), lees ik op een papier dat ze voor de computer heeft gedropt. Hees of niet, ze wil me absoluut op restaurant uitnodigen. Liever niet, ik heb al kip meegebracht van de markt. Waar ik vree goesting op heb. En daarbij, we kunnen alle twee onze centen goed gebruiken. Weet ge wat? ge moogt morgen onze couchsurf-brunch betalen in Gent (6 euro x 2!). En als ge perse wilt, moogt ge iets achterlaten in mijn reis-enveloppe.
Bij de zigeuners geweest? Ja, naar het circus. Hoe, moet ge daarvoor naar Parijs? Ba nee, er zijn hier in de omstreken allicht ook nog 'artisanale' circusjes. Maar ja... ik had van Henri een gratis invitatie gekregen. En hij liep heeeeel hoog op met dat fameus circus. Zodanig dat ik dacht dat ik de kans van mijn leven zou ontlopen als ik het NIET zag. Maar ge kent me, ik ben zo nuchter als wat ...en vertrek bovendien liever goed geïnformeerd op reis. Zodat ik op voorhand over dat persoonlijk circusmirakel van vriend Henri toch al het een en het ander wist: kleine tent (150 man?), life orkestje van 6 man, 1 familie (nl. de familie Romanès), en de franse TV die zich lovend uitlaat....
De avond van 31 december is voor mij een soort persoonlijke 'thanksgiving'. Ik bedank dan persoonlijk de hemel voor het afgelopen jaar. In mijn eentje. Met Natuurproducten. ;-) Platte oesters (die nootsmaak, hmmmm). Daarna een verrukking uit het diepste der zee. Zelf klaargemaakt. Niks geen sausen. Puur. Vanilleijs. Zelf klaargemaakt. En Het Pure van het Pure: Champagne. Een fles. 
Oesje! Ik ben vroeg wakker in mijn hotelletje in Meaux. Douchke pakken en rap op weg naar Compiegne. Op kasteelbezoek. Ik heb iets met kastelen. Ik hou van Geschiedenis. Al van kleins af. De kleine wegen van Meaux tot Compiegne (120 km) onthullen zo van die waw-landschappen: licht heuvelig, landelijk, bos en wei, kleine dorpjes met charmante lange namen, veel sportfietsers. 
