Ik heb om 12 u een afspraak met mijn gastvrouw Maija, om efkes tijdens de middagpauze kennis te maken en mijn bagage af te geven. Wat een sympathieke madam!!! Om 18u zal ik opnieuw aan haar kantoor staan (ze is directiesecretaresse en tolk) om samen te voet naar haar flat te trekken. Ik doe vandaag een heel andere kant van de stad. Ik ga veel winkels binnen, niet om iets te kopen, maar vooral voor de koelte. Het is 27 graden!!! Het aanbod aan kledij en schoenen is ronduit lelijk. Op zijn Russich: het moet spannen en het moet blinken! In het park is het een ganse middag kinderoptreden in een openluchttheater. Ze zingen en dansen met overgave, om de eerste vakantiedag te vieren. Ze hebben 3 maand vakantie. Er is ook, in datzelfde park, een schaaktornooi aan gang. Maija en ik doen inkopen en eten samen. Ze heeft een gezellige en zeer nette flat. Ik heb een logeerkamer voor mij alleen, ferm gemakkelijk ;-) Na dat avondeten doen we Riga 'vanuit de hoogte': 11ste verdiep van het Albert Hotel. Prachtig zicht. Het dak van de Riga Galeria, 7 verdiepen hoog. Nog maar net open. Openlucht. Design parasols en zetels. 3 themabars. Een whiskietje drinken. Onder een dekentje, genieten van het uitzicht. Fantastisch!
Vandaag mijn Art Nouveau wandeling. 3 km, een routte, volgens een plannetje dat de meest markante gebouwen bekommentarieert. Ik zeg de meest markante, want overal waar je kijkt in Riga is het 'Art Nouveau'. 800 gebouwen, dat is niet niks! De gebouwen zijn heel kleurrijk en overdadig versierd met plantenmotieven, met mannen- en vrouwenfiguren, met dierfiguren. De architect Michael Eisenstein breekt alle 'versiersel rekords' Als ge wilt kunt ge een vol uur naar 1 gevel staren en steeds iets nieuws ontdekken. Ik bezoek ook het Art Nouveau museum. Dat is in feite een appartement van 12 kamers, waar vroeger een Art Nouveau architect woonde, helemaal zoals het was in 1903. Commentaar? Ja. Geef mij maar de Wiener Sezession, met hun soberheid en functionaliteit. Maar de straat waar dat museum zich bevindt, is pure waanzin. Een hele straat AN huizen, vindt dat maar eens elders in Europa. (In Praag misschien?). 'Huizen' is feitelijk een verkeerde term. Het zijn stuk voor stuk, apartementsgebouwen van 20 meter aan de straat en 5 verdiepen hoog. In pasteltinten. soms in 2 tinten. Die Michael Eisenstein van daarstraks heeft een voorliefde voor witte onrnamenten op een hemelsblauwe achtergrond. Waanzin! Riga is een heel gezellige stad. Het leeft! Het heeft ook prachtige parken, waar de mensen op deze eerste warme lentedag flaneren in zo minimaal mogelijk kledij. Minijurkjes en hotpants om van te duizelen! Men legt zich ook ongegeneerd op de graspleinen te bruinen. In ondergoed of bikini. Het is 26 graden. Kinderen spelen IN de fontein in hun ondergoed. Geestig! Vanavond bij Gutenbergs iets gaan eten. Dat is een restaurant op een dakterras, 5 verdiepen hoog. Men heeft er een heerlijk zicht op de pleinen, de dom en de daken... De prijzen zijn hier europees. Er zit dan ook geen enkele Let, enkel toeristen, Op de 3 pleinen van de oude binnenstad zijn er weer optredens. Is dat om een bepaalde reden? Bah neen, dat gaat hier zo de hele zomer door. 3 maanden lang , tot eind augustus, alle dagen! Riganezen zijn grootstedelingen en "gezelligheidsbeesten". Ze moeten 's avonds buiten. Alhoewel ik eerlijk moet toegeven dat je weinig mensen aantreft boven de 40. Hoe goedkoop het hier ook is voor ons, voor oudere Riganesen is het blijkbaar duur! dada
By the way: het bericht van gisteren werd ingetypt in de businessroom van het hotel Riga, waar ik gisteren om 14u mijn wel zeer blijde intrede kon maken ;-). Properheid! Ik ben fan! OK, maar eerst meer over de geheimmenissen van stinkende trappen, over de stad Turkums, en over de kostprijs van een treintraject van 50 minuten. Waarom stinkt het trappenhuis van het mistroostig sovjetgebouw van het vriendelijk koppel, in Kauguri, waar ik gisteren één nacht verbleef? Omdat er een zogenaamde "afvalkoker" naast de trappen loopt. Simpel idee. Je gooit je afval in de koker. Vervolgerns wordt het in de kelder opgevangen in een container. Afval van 10 flats per koker. 80 flats per blok. Ik weet niet na hoeveel jaar zo iets begint te stinken. Maar stinken zal het, zelfs een idioot kan dat begrijpen. Turkums, waarom gaan we daar naar toe? Wel, omdat ik er mij maar bleef over verwonderen dat de stad Jurmala zo groen en zo open is. Maar Jurmala een uitzondering , wegens residentieel. Dus, nu eens een gewone stad bekeken. Hoe ziet een gewone Letse stad van 20.000 inwoners er uit? Even denken. Zoals een dorp bij ons toen ik kind was, laat ons dus zeggen 50 jaar geleden. Groen, landelijk. Behalve dat er in het centrum een paar appartements gebouwen staan. Maar aan de periferie zijn de huizen in feite veredelde boerenhoven met boomgaarden, blaffende honden en verwaarloosde katten. Als je een filmregisseur bent en je hebt een dorpskern nodig van 50 jaar geleden, kom je naar hier, zegt R. Inderdaad, zeer fotogeniek. We bezoeken het kerkhof. Ligt in een bos (alles is bos in Letland!) op een heuvel. Er zijn 3 stukken, 1 voor mensen van Duitse origine, 1 voor mensen van Russische origine en 1 voor de Letten. ???? Verschil tot in de dood? Jep, R maakt OOK voortdurend het onderscheid tussen wie een Let is en een Rus. Ze hebben hier 40procent Russen. Geimporteerde, of vrijwillig gekomen tijdens de 200 jaar tsaristisch Letland of de 50 jaar sovjet Letland. Volgens R., mijn gastheer, zouden ze ruwer en meer ongemanierd zijn. Nog ongemanierder? Het stadscentrum van Turkums stelt niks voor. Het is een plein met een supermarkt. Zonder ziel. Iets drinken op een terras is niet mogelijk. Ik zie geen horeca. Na een bezoek van 2 uur kan ik in een piepklein patisserietje een koffie krijgen, water in een flesje kopen en een rubarbercake eten. Ik mag er ook eens naar het toilet. Per uitzondering. Waar zijn de klanten die iets consumeren aan de barstoeltjes, verondersteld te pissen? Nergens. Ik ben blij dat ik de stad gezien heb. Je leert veel. Meer dan ik hier schrijf. R vertelt van alles over de geschiedenis van zijn land. Het is een heel serieuze man, met "de last des levens" op zijn schouders, vind ik zo. Zo anders is zijn vrouw, die de ganse tijd vrolijk lacht. Het is een heel goede pedagoge. Gisteren zag ik het dochtertje heel zorgzaam de kleedje opvouwen. Voor een kind van 6 een hele prestatie. Waarom doet ze dat zo goed, Ieva? Wel, elke morgen houden het zoontje en het dochtertje een wedstrijdje '"Wie is het snelste gekleed" Ik heb haar geleerd dat je het rapste je kleren aan hebt als je ze de avond ter voren netjes gevouwen weglegt. Zulke speelse manier van leren moet hier dringend ingang vinden, en wil dat nu net haar beroep zijn. De sovjets vonden dat allemaal maar "trut". Maar nu waait er een nieuwe wind in de pedagogie. In een dorp waarvan ik de naam niet meer weet, zet R me af aan de trein naar Riga. Ik haal die nog net. Ik geef hem 30euro, dat hoeft niet en is ook niet gangbaar onder couchsurfers, maar hij heeft tijd en benzine in mij geinvesteerd. Het eerste is gratis, maar het tweede niet. Ik denk dat de Letten het lastig hebben. Ze krijgen Letse lonen (gemiddeld loon: 300 euro) maar hebben europese prijzen! In de trein naar Riga mag ik naast een vriendelijke madam zitten van zo oud als ik. Ze heeft een slecht gebit en een adem die naar vis riekt. De kaartjesknipster is van hetzelfde bedje ziek. Tanden? Neeje! Eerder kraters. Het kost 1euro 70 voor een uur treinzitten. Omnibus. Ik weet niet of je het kan opmaken uit wat ik schrijf, maar ik ben nog altijd in een soortement shock. Armoede, lelijkheid, slechte gezondheid. Als je dat bij ons al zou willen zien, moet je naar speciale stadsdelen. Hier in Kauguri en in Turkums, kijk je rond. Het is overal. Maar nu: Riga! Heerlijk aankomen! Heerlijk uitstappen. Op naar het Riga hotel, met zicht op een park en op de opera. 50 euro voor een single kamer. Een heldere, klare kamer op de zesde verdieping. Ik zit een volledig uur in een super heet bad. Mijn haar wassen, welk een luxe! Witte lakens. De geur van gesteven goed. Wat een luxe! Proper. Wat een luxe! Kasten met deuren. Wat een luxe! Ik heb doorgaans een bloedhekel aan hotels, maar nu ben verdomd blij. En nu mijn eerste wandeling in Riga. Ik ga eerst naar de markt, achter het station. Markten zijn vrolijk, vind ik. Groenten en fruit. Aardbeien (aangevoerd uit Spanje) op tooooorens. Ik eet mijn eerste kersen van het jaar. Koop 4 bananen, waar ik het tot vanavond moet mee doen. Loop winkels in en uit. Kledingsgewijs houdt men hier, net zoals in Budapest, van kitsch. Het moet blinken, het moet spannen. Schoengewijs, loop je plat of op torenhoge hoerenschoenen. Als je iets smaakvols wilt, moet je europese merken kopen en die kosten meer dan bij ons. Ik zal wel een rasechte snob zijn, maar ik geloof dat ik vandaag dat winkelen van mij gebruik als "geruststelling", mijzelf overtuigen dat alles "normaal" is. Enneugh, hoe is Riga verder? Super! Heel kleurrijke architectuur. Heel fantasierijk. Art Nouveau, overal waar je kijkt. Veel pleinen met terrassen. Er spelen bands. Zou het een feestdag zijn of zo? We zijn toch maandag? Precies om 1 mimuut voor 19u ben ik in de dom van Riga. Er treed een bekend Russich gemengd koor op. De dom heeft veruit het grootste orgel ter wereld. Misschien wordt er op gespeeld? Neeje. Het is a capella zingen. Maar schooooooon. Een uur en 30 minuten religeuze muziek. Laat komen jongens, hoe meer jullie zingen, hoe verliefder ik word op God en zijn Geliefden ;-). En ontroerd. Moet er bijna van schreien. Ik ben emotioneel nog niet in orde. Dat beeld van die donkere, stinkende trap, en alles waar het voor staat (onwetendheid, verdrukking, armoede, ongezondheid) wanneer krijg ik dat van mijn harde schijf af? Ik heb van de pastor (of hoe heet de pastoor van een Lutherse kerk?) een gratis ticket gekregen. Samen met nog een paar andere mensen. Ik zit achter een pilaar, maar dat geeft niet. We krijgen, na het religieuze gedeelte, nog een 1 uur en 15 minuten wereldse muziek. Moderne. Als de Letten en de Russen ergens verstand van hebben dan is het van zingen en van volksdansen. En nu avondeten (om 10 uur 'avonds). Een whisky om op te warmen van die koude kerk, een eetsoep om dezelfde reden. Een salade. Nog een whisky omdat de eerste zo goed smaakte. 18 euro. Heerlijk toch? En nu naar bed. Morgen de eerste Art Nouveau wandeling. dada
Voor wie al ongerust was. Ik leef nog. ;-). Een beetje ;-) Hoe? Een beetje,??? Dat zijn we van jou niet gewoon. Is er iets? Awel ja: een cultuurschok. Een grote. Armoede gezien. Wij kunnen daar niet zo goed tegen, he. Zestigers in rolstoelen met maar 1 been of erger, geen benen, mensen met kraters ipv. tanden, een oude madam met snor en baard, een man met een gezicht met 'uitwassen' geen tanden en een gescheurde broek, stinkende trotoirs, mistroostige sovjetapartementsblokken... Armoede en .....stank! In Riga? Neeje! In de gemeente Kauguri, waar ik verondersteld was van 3 nachten te verblijven, om, oh ambitieus plan, ook het 'landelijke Letland' te verkennen. En om Jurmala te zien, het Knokke van Letland. Maar laat ons beginnen met het begin, gisteren, zondag, dus, 12u: Reinis, de mannelijke helft van het koppel waar ik de eerste 3 dagen zal couchsurfen komt me halen aan de luchthaven van Riga. Heel lief van hem. Zeer vriendelijk. Hij is psycholoog. Doceert bedrijfspsychologie aan 2 technische hogescholen. Zijn vrouw is pedagoge. Ze hebben 2 kindjes, 7 en 5 jaar. Dit en nog een paar andere zaken kom ik te weten in de rit van de luchthaven naar hun flat. Een rit van 30 km. In geen al te propere auto, maar bon, dat had ik ook niet echt verwacht. Psychologen zijn doorgaans meer bezig met het HOOFD (tussen aanhalingstekens) ipv. met aardse zaken zoals kuisen, opruimen en 'it mijn haar goed en ben ik goed gekleed'. Ik wist dat Letland groen is, maar zo groen en zo bebost en zo weinig behuisd, dat had ik niet verwacht. Zijn gemeente kondigt zich dan ook ineens verrassend aan. Ineens, staan er in de bossen gigantische sovjetappartementsblokken. 5 verdiepen hoog 50 m lang. Allemaal identiek. Zeer mistroostig. Om van te schreien of schrik van te krijgen. Sovjetblokken. Ge moet weten dat Letland van 1945 tot 1991 'sovjets' was. En die gebouwen zijn natuurlijk niet gesloopt omdat het in 1991 'af ' was met de sovjets. Er woonden en wonen immers mensen in. En hoe! Je doet 1 van de 8 voordeuren open van zo een blok. Om vervolgens in een donker hol te sjoempelen, dat bij ons de hal zou heten. Daarna volgt een tweede deur, die toegang geeft tot een trappenhuis. Dat trappenhuis krijgt nauwelijks licht. Het stinkt er! Onmenselijk! Naar pis, naar verrotting. Moeilijk te definieren. Al eens een lijk in ontbinding geroken? Ikke niet, maar ik stel me voor dat de geur in de buurt komt. Wordt het er ooit gepoetst? Ik ben blij dat we de dubbele deur van zijn appartement achter ons dicht trekken, weg van de stank, want ik moet bijna overgeven. OK, het apartement is ook op zijn sovjets: weinig venster, kleine kamers, allemaal dezelfde grootte, in te delen volgens 'behoefte' in slaap- of woonvertrek. Er is een keuken, te herkennen aan een frigo en een kookvuur ;-). Een WC en en badkamertje. De meubels die er in staan, bestaan bij ons al lang niet meer: ze zijn van voor WOII (en daarmee bedoel ik niet dat ze antiek zijn, laat ons daar duidelijk in wezen.) Het is er slordig. De deuren, die allemaal open staan (logisch, het is er klein om ze te sluiten), zijn in geen 30 jaar afgewassen of geverfd. Er staat een ongebruikte TV op de grond, die een functie heeft gekregen als bijzettafel. In een kast staan wel dertig lege flessen. Allicht zullen die eens opgevuld geraken met zelfgemaakt bessensap. Ergens in de nabije toekomst. Ik geef pralines af en geef de dame des huizes een nepjuweeltje. Fout kado, denk ik later, ze is een en al natuur, juweelloos. Voor de kindjes heb ik niks mee. Niemand vraagt of ik iets wil drinken of eten. Men veronschuldigt zich voor de wanorde. Geeft niet. Heb ik al gezien, in de keuken van de flat van Arpad, bijvoorbeeld, in Budapest. Ik kan er tegen. Als men mij zoals Arpad, een glas wijn inschenkt of een borrel en een leuk gesprek met mij voert is alles OK. Dat gesprek zal er mischien vanavond komen en de borrel ook? Maar eerst gaat Reinis met mij sighsee-en, in (zoals gepland) het natuurpark Kemeri en in Jurmala, het Knokke van Letland. Ik ben zeer nieuwsgierig. En ben blij dat hij gids wil spelen. Zijn vrouw leent me een paar botten, want ik heb alleen sandalen mee. En dat hebben de muggen zeer graag ;-). Dat er veel muggen zijn wist ik. Ik heb speciale muggenbandjes mee. Dingen die zo uitbundig naar citronelle ruiken dat je voor de muggen een even grote stankbom bent ...als dat trappenhuis voor mij. En nu op weg, maar onderweg eerst iets eten. Ik neem gegrilde zalm met een sla en gebakken patatjes, hij neemt Griekse salade met rijst. Hij drinkt thee en ik een biertje. Prijs: voor twee, omgerekend 18 euro. Het is hier al zo goedkoop als in Budapest. Dat natuurpark van Kemeri is voor mij, helaas, wat saai: dennebomen en nog eens dennebomen. Het is eigenlijk meer bedoeld voor birdwatchers en natuurobservators, niet voor wandelaars die verrassende vergezichten hopen te zien. Op een seconde heb je 10 muggen op je. Dat komt door de moerassige ondergrond. Je loopt op een plankenhouten wandelpad. Door de moerasbodem zou je doorzakken, vandaar. Verder bezoeken we een gigantisch sanatorium im restauratie, niet meer als sanatorium in gebruik. Zal een congrescentrum-hotel worden. Schoon gebouw. Lopen in de parktuin met ...zwavelbronnen. Bekijken er de Russiche kapel. Er is nog onvoorstelbaar veel restauratiewerk te doen aan wandelpaden, standbeelden, bloementuinen.. Kunnen we de zee zien, Reinis? Ba ja, een klein ritje met de wagen. Een eindje te voet door het dennebos. et voila: het strand. Zeer mooi hagelwit zand, groene dennen, blauwe zee. De baai van Riga. Wandelingsken langs het strand. Ik heb dorst. Kunnen we in Jurmala iets drinken? Jurmala is mooi. Sommige houten huizen van de jaren 1900 zijn al hersteld. Andere staan in verval. Er is houten nieuwbouw in dezelfde stijl als in de jaren 1900. Ook nieuwbouw in Rijke Russen-stijl. Dat is te zeggen: kitscherige gebouwen met Dallas alures. Heel lelijk. In Jurmala loopt volk. Het is tenslotte zondag en goed weer. De jonge meisjes dragen allemaal een skinny jeans. Of ze daar nu de benen voor hebben of niet. Allemaal een ceintuur met veel blingbling, balerina s, en bijna allemaal een zwarte jekker in (nep)leer. Niet bepaald een schoon volk. Boven de 40 is men dik. We gaan op de terugweg nog even langs grootmoeder rond. Reinis moet er een grasmaaier afgeven. Grootmoeder (86) heeft wit snorhaar van 2 cm lang en ook ietwat baard. Ik weet niet waar kijken van verlegenheid. We zijn rond 20h terug op de flat. Ik krijg een lekkere plat van pasta met paddestoelensaus en tomatensalade. Reinis en Ieva zijn vegetarier. Bessensap om te drinken. Ik zeg aan Reinis dat ik alles al gezien heb wat ik wou zien, en dat ik vroeger naar Riga wil. Dat is enerzijds de waarheid, maar anderszijds is me de goesting vergaan om telkens door dat walgelijk trappenhuis te moeten. Hij is, denk ik, teleurgesteld. Weet je wat, Danielle? We zullen de stad Turkums nog bezoeken, dan heb je een idee hoe een Letse stad van 20.000 inwoners er uit ziet. Je kan dan daarna de trein nemen naar Riga. Ja, super! Komt goed uit, denk ik zo. Nog 1 keer naar beneden door die stinkende trappen. Met mijn koffertje in de hand. en daarna nooit meer. Oef! Propere lakens. Ik kruip rond 21 u al in bed, en hoor Ieva in de kinderkamer er naast aan haar kindjes verhaaltjes vertellen. Ze weet het niet, maar we leest me mee in slaap. Hoe die stad Tukums was, waar de stank vandaan komt en hoe de eerste indrukken van Riga zijn vertel ik morgen. Ik voel me een beetje schuldig. Begrijp me niet verkeerd. Ik wil absoluut niet dat er met disrespect over mijn gastheer zou gedacht worden. Delen wat je hebt is veel meer dan wat de meeste mensen doen. En als gastheer zo lang en geduldig gids spelen is voor de gaste een godsgeschenk. Bedankt Reinis.
Hoe? Zijn er ratten te vangen bij jou? Of erger, kindjes, zoals in het verhaal. Of nog erger, dames van middelbare leeftijd. Neeje. Niks van dattum. David, The Biker. He catches stories. Verhaaltjes. Vertelselkes. En is daar heel erg goed in. 't Zit in zijn genen. Beide ouders waren schrijvers. Om maar te zeggen dat ik tot middernacht verhaaltjes heb verteld. Verhalen uit de jeugd en ook van 'later'. Dingen waar ik ooit uitbundig mee gelachen heb, en waarmee ik nu, voorzien van een beetje meer decorum, nog meer moet lachen. En omgekeerd. Dingen waar ik ooit heel hard heb om geschreid, en nu, na al die jaren, uiteindelijk, kan om lachen. Hij was onverzadigbaar, stel ik nu vast. Hij bleef maar verhaaltjes 'catchen'. Heel warmhartige man. Mooie stem. Seg, en a propos. Had hij al terug een lange broek aan? Bah nee. Hij zat daar blootbenig te wezen met een zodanige naturel, dat ik voor 1 keer mijn onderwijzeressenmanieren niet dierf uithalen van: 'Aan, die broek! En wel Onmiddelijk!'. Maar ik was wel zo slim van zijn blote benen, op de zetel, met het TV-dekentje te bedekken. Onze pa zou zeggen. De kat niet bij de melk zetten. T' waren trouwens fraaie benen. En duur ondergoed. Er zijn nog mensen met klasse, zelfs blootbenig. Jelle
dinsdag 22 maart 2011: 1 minuut binnen, en de broek al uit!
1 minuut binnen en de broek al uit! Hoe? Watte? Ja, ik vertel hoe dat komt. Ik spreek hier niet over MIJN broek, voor alle goede verstandhouding. Het gaat over de zijne. Ik droeg trouwens een rokje. Zodus, het vertelselken van de broek. Een broek in leder. De zijne. Nog eens. Voor alle goede verstandhouding! De.Zijne! Om 17u40 belt er een man aan. De biker David. Groot, breed. Sympathiek gezicht. Een Open Mens. Dat is duidelijk. Laadt uit, parkeert de bike (een BMW). Komt binnen. Ik zeg, na de gewone beleefdheden (zijnde: did you have an easy trip, how many kms did you drive, did you find my home easily, have you eaten, are you tired?): 'Is dat normaal, David, dat je zo naar benzine riekt?' Bah nee, Danielle, mijn carburator (of zo iets) lekt een beetje, ik krijg drupsgewijs brandstof op mijn linkerbroekspijp'. 'Oesje, David, gans mijn huis riekt al naar brandstof!' 'Geen probleem, Danielle, dan doe ik die broek toch uit.' Ups...uit en gedeponeerd in de de gang. Voila. Dat is dus het verhaal van de broek. De rest van de rondleiding in mijn huis verliep dus blootbenig. Voor hem. Ik toon de de logeerkamer. Hangt vol foto's van mij en de kinderen en ons moeder en haar gezin. Hij is fotograaf. Is meteen verkocht aan de oude foto's van rond 1940 van het gezin van onze moeder. Ma, pa en 8 kinderen. Heel formeel opgesteld, zoals dat toen de mode was. Feitelijk ben ik daar ook zot van. Wegens de lenzen die ze in die tijd hadden, hebben alle foto's zo een beetje een 'flou'. Zeer mysterieus en romantisch. Volgens hem. Volgens mij ook. Ik toon hem de badkamer. Die gaat hij meteen gebruiken. Goed! Verdwijnt de brandstofgeur misschien, zo hoop ik toch. Ik geef hem een glas champagne. Had ik al een ganse dag zin is. Komt door het schitterend lenteweer. Goesting!!! Ik kan toch niet, achter zijn gat, alleen staan drinken. Trouwens, een glas champagne in je bad is een aanrader voor iedereen. En hij heeft een beetje rugpijn van het bike-rijden. Zal hem ontspannen, denk ik dan zo. Hij roept vanuit de badkamer: 'seg Danielle, vertel je me iets van Aalst? 'Ja hoor, zodra je uit je bad komt' Ik ben wel progressief en val niet omver van een stel blote mannenbenen.... maar een vertelselken aan iemand die in het bad zit, gaat me toch even te ver. tot morgen Jelle
vrijdag en zaterdag 18 en 19 maart 2011: een Couchsurfmeeting en dood van 2 Natalies
Over die couchsurfmeeting in Gent heb ik niet veel te zeggen. Slimme mensen, jonge mensen, 30 stuks, gemiddelde leeftijd 28, voertaal Engels. Wie wilde, kon ook een mondje Spaans spreken en zelfs Indisch. De organisatrische is wat ik noem 'een stralend meisje'. Je weet wel, hé. Iedereen heeft er zo wel al eens eentje ontmoet. Zo van die mensen waar je niet kunt naast kijken. Ze staan gewoon zon te wezen op een regenachtige dag. Middelpunt, zelfs al staan ze in een hoekje. Rayonnante Mensen! Ze zijn zeldzaam. Ze heet Elien en werkt in het onderwijs. Ik wed dat haar klaskindjes haar op handen dragen. Ze is een fervente couchsurfster en was al in China, Japan en India. Hebben je gastheren je nog nooit oneerbare voorstellen gedaan Elien? Nee, Danielle, maar ik ga dan ook steeds couchsurfen met 2. Al iets raars beleefd, Elien? Ja, in Japan. Op 8 logies, 2 hele rare. De ene gastheer was een 'vuilpoets'. De andere eentje met smetvrees. Bij de ene lag je in het vuil, schimmel en bederf. Bij de andere mocht je niks verzetten of aanraken of het werd achter jou grondig gereinigd. Lang ben ik niet gebleven op die couchsurf-reunie. 3 uur maar. Iedereen was supervriendelijk, daar niet van, maar ik voelde me toch een beetje te oud. Goed. En wat is dat nu met die 2 Nataly's? Wel gisteren ging ik naar de cinemaaaa! (olé!, ola! ;-) ) Vandaag ging ik naar de opera! (olé, ola! ;-) ). En toeval of niet, maar er gingen op scene, 2 Natalies dood. En toeval of niet, maar ze waren alle twee fysiek en mentaal nogel frèle. En toeval of niet, maar ze bezweken alle twee onder de druk van hun familie. In geval van de cinema, de druk van een dominante moeder. In geval van de opera, de druk van een dominante broer. Pas op, ze waren uiteraard allebei van zichzelf al een beetje gek op voorhand. Want van dominantie ga je zo maar, 'vanzelf', niet dood. Geloof me, ik spreek van ondervinding. ;-). Beide dames pleegden daar, , op scène, in opperste wanhoop, een wandaad aan zichzelf. Vandaar. OK, die 2 Nataly's, dus! Ik heb het over Nataly Portman en Nataly Dessay. Nataly Portman in de film 'Black Swan'. Nataly Dessay in de opera 'Lucia di Lammermoor'. Gaat allen astublieft de film Black Swan zien. Het is pakkend. De opera kunt ge niet meer zien. Te laat! Maar ge kunt wel naar de volgende opera in de cinema. (Kinepolis). Rechtstreeks vanuit de Met in New York. Alle groten der aarde. Cinemagewijs alsof ge er met uw neus op zit. Om de 14 dagen. Heeeerlijk. Jelle
zondag 13 februari 2011: wat ben ik toch een naief kieken!
Naief? Ja! Driewerf! Weet je nog hoe ik schreef dat couchsurfers dikwijls fysiek knappe dames/heren zijn en daarbij ook nog dikwijls, behoorlijk slim? Wel, vandaag kon ik constateren dat dat niet geheel strookt met de waarheid. De waarheid is dat ze 'average' zijn, in het Vlaams: 'Gewoon, gemiddeld'. En hoe hebt ge dat geconstateerd? Wel, ik ben naar een brunch geweest in Gent. Georganiseerd door 2 couchsurfers, in hun privéwoonst, voor 35 andere couchsurfers. (Schitterend georganiseerd trouwens. Al mijn respect!)! Dus, ik was, gezien mijn eigen ervaringen, min of meer voorbereid op het aanschouwen van, wat voor mij tot hier toe, 'the usual couchsurfer' was... namelijk ...een persoon zeer wel voorzien van 'oren en poten'. Waar ik mij, al van in mijn autootje, zeer op verheugde. Ik hou van mooie mensen. Ik geef het toe. Het is sterker als mijzelf. Ik kijk er graag naar. Zoals een ander naar kunst. Ik hoop dat niemand er aanstoot aan neemt. Ik beschouw al Die Mooie Mensen Van Onze Planeet als 'Gratis Kunst ;-). Man/Vrouw/Kind. Doet er niet toe. Ze zijn voor mij: Kunst op benen. Of Kunst in een stoel. Of Kunst op de dans/sportvloer (Heerlijk! Art In Motion!). Of Kunst in bed. Je hebt er die het weten, dat ze het zijn. Je hebt er die het niet weten. Doet er niet toe. Versieren doen ze me. En begrijp me goed. Zij doen niks. Ik kijk. En laat heerlijk begaan. Nu niet ongerust worden. Staren, doe ik niet. Daarvoor ben ik te goed opgevoed ;-) OK. Maar we wijken af. Vandaag was het even anders. Er waren: dikke, dunne, lange, 2 hele korte, blozende, bleke, donkere, blonde. Gewone mensen. Average. Normaal. Behalve die 2 hele korte (no offence). Daar ging dus mijn hele theorie van 'couchsurfers zijn dikwijls fysiek knappe dames/heren en daarbij ook nog dikwijls, behoorlijk slim'. Naief Kieken! Ja? Maar wacht effe! Ik zie toch wat ik zie 'ten mijnen huize'? Djeezes! Jelle! Al 'De Mooie' gebruiken dus blijkbaar jouw couch? Ja? Laat maar komen. Houden zo! Want: Al Die Mooie, Die Mijn Couch Gebruiken, hebben ook boeken gelezen, films gezien, minstens één museum van binnen bekeken, spreken 3 of 4 talen, hebben gevoel voor humor, zijn beleefd, willen alle eten eens proeven, alle drank eens drinken, hebben al eens tranen in de ogen gehad bij een stukje mooie muziek...Dus, voor wie daar al irreële schrik voor had: het zijn geen lege dozen. Hoe? En zijt ge uw Russen al vergeten van in november? Djeezes, ja, dat klopt, dat waren nu eens lege dozen, zie! Maar die mogen ook nooit meer terug komen, hé ;-)
zaterdag 12 februari 2011: Hanane is ziek/ Mag ik u fotograferen?
Hanane is ziek. Ze stond vanmorgen op, zo hees als een top. Stem kwijt. Koorts heeft ze niet. Gisternacht heeft ze nog tot 4u aan een 'paper' zitten werken (voor haar baas in Stockholm), lees ik op een papier dat ze voor de computer heeft gedropt. Hees of niet, ze wil me absoluut op restaurant uitnodigen. Liever niet, ik heb al kip meegebracht van de markt. Waar ik vree goesting op heb. En daarbij, we kunnen alle twee onze centen goed gebruiken. Weet ge wat? ge moogt morgen onze couchsurf-brunch betalen in Gent (6 euro x 2!). En als ge perse wilt, moogt ge iets achterlaten in mijn reis-enveloppe. We doen nog haar was en de mijne. Ik hoop dat ze morgen, zondag, genezen is. Maandag gaat ze naar huis. Ze is hier dan een week geweest. It was a pleasure! Morgen vertel ik nog iets over die brunch. Ah, en a propos: ik ben beginnen mensen te fotograferen, met zo een onozel Canon pocket toestelletje. Mensen van alle slag, Ordinary People. Mensen die al min of meer stralend door het leven gaan, poseren graag, stel ik zo vast. Mag ik u fotograferen?' Ba ja, jong, doe maar. Simpel hé ;-) Ge kunt ze zien op de fotosite, onder Ordinary People.
vrijdag 11 februari 2011: een schoon kleedje van 38 jaar oud
Vrijdagavond. We praten over financien. Ze zegt dat ze bijna al haar kledij tweedehands koopt. Weet je wat? Zou ik je dan plezier doen met een kleed, dat mijn moeder 38 jaar geleden voor mij heeft gemaakt? Lang kleed, blote rug, seventies print, groentinten. Voor mijn dochter is het veel te klein en voor mijn schoondochter in spe ook. Ze past het. Het zit gegoten, alsof het voor haar was gemaakt. Wacht, ik maak een fotoken. Of 8. Allemaal goed gelukt. Arab looks: big eyes, beautiful curly hair. Fotogeniek. Wacht, ik zoek even op zolder de sjaal die bij het kleed hoort. En nog een etnisch kleedje en nog een rokje.
Ondertussen ontdek ik dat ze ook perfect Italiaans spreekt. Jonge Couchsurfsters. Ze zijn slim en ze zijn mooi en ze zijn charmant. Oude trouwens ook ;-).
Dattum? Diepgaande gesprekken. Hanane heeft geen taboes. Alles is bespreekbaar. Opvoeding, religie, het werk (en de verhouding tot de 'bazen'), sex. Plezant, zo leer ik ook nog eens wat. Wat leer je dan? Wel, bijvoorbeeld dat de 'pornogeneratie' eigenlijk heel preuts is. Er wordt nog altijd gevreeën in het teken van een relatie. Zo maar wat 'rond vrijen', one night stands, gebeurt niet, of nauwelijks. Dus liever 10 maanden zonder een lief, dan zich behelpen met een 'losse scharrel'. Ze vertelt me ook een verhaal over een couchsurf-gastheer, die absoluut wou dat ze in zijn bed ging liggen 'Voor de gezelligheid'. Dat heb ik ook al beleefd. We hebben ons bijna doodgelachen met het kwasi parrallel lopend verhaal. Nu kunnen we er mee lachen, maar toen, toen er een aanslag werd gepleegd op onze integriteit, nee, toen niet echt. Er ons toen alletwee met een grote mond uitgepraat. Zij 's anderendaags als de wiedeweerga weg. Ik gebleven en nog eens met handen en voeten uitgelegd dat zulke toestanden werkelijk NIET kunnen. Excuses gekregen. Die dingen kunnen gebeuren hé. Neemt niet weg, dat ik nog bevriend ben met de 'mijnheer-die-over-de-schreef-ging, maar-er-nadien-oprecht-spijt-van-had'. Mensen, ze maken nu eenmaal fouten. C'est la vie! Ik vraag of ze zondag mee gaat naar de opera. Ken je daar iets van? Bah, neen, enkel het fragment uit de film Philadelphia, van Maria Callas. Ze toont het me op Youtube. Vervolgens toon ik haar operafragmentjes waar ik zot van ben. ...Op den duur zitten we hier met betraande ogen voor het scherm. Opera, het kan schoooon zijn! We proeven eau de vie, die ik die dag gekregen heb: poire Williams, Prune, Stroh van 80 graden, genever van 42 graden, Curacao Picon. In kleine glaasjes van 3 cl. Heerlijke geuren en smaken... Het is wel een beetje zwijmelend naar bed, hé.
Hanane: gemakkelijk te onthouden: Banane, maar met een H. Tenminste zo heb ik het gedaan. En dat betekent niet 'Geen respect' het is alleen een ezelsbrugje...Die vreemde namen, hé. Het is geen Marie, of Bernadette of Odile, noch Ann, Kathleen of Elisabeth, noch Gretchen, Birgit of Irmgard, noch Anna, Conchita of Dulcea...het is Hanane ...en dat is Tunesisch. Hanane is hemels mooi en daarbij nog wonderbaarlijk intelligent. Ze is een doctoraatsstudente, die haar studies doet in Stockholm, maar hier in de contreien van Aalst een korte opleiding volgt. Bij Becton & Dickinson in Erembodegem. Ze is geboren in Tunesie, haar ouders zijn verhuisd naar Evian toen ze 4 was. Zij is op haar 18de van Evian, weg van de ouders, naar Lyon verhuisd. Ze heeft daar een licentie in Biologie gehaald, volledig zelfbetaald. Tunesische ouders zijn zo niet voor 'opleiding' voor dochters. Daarna naar Londen voor een doctoraatsstudie en vandaar naar Stockholm voor een voortzetting. Ze spreekt perfect Engels en Frans. Ze arriveerde om 19u. Ze eet spagetti. We drinken Belgisch bier en Spaanse wijn. We vertellen veeeeel. Het is zo een van die mensen, waarvan je ziet dat ze veel beleefd hebben. En waarvan je ondervindt, na 25 minuten beleefdheden, dat ze veeeeeeeel meeeeer beleefd heeft dan je al kon vermoeden. Een sterk meisje. Ze dompelt me onder in een ontroerend levensverhaal. Tot middernacht. Een Sterk Meisje. EEN. STERK. MEISJE. Hoed af. Waw!
vrijdag tot maandag 7 tot 10 januari 2011: bij de zigeuners in Parijs
Bij de zigeuners geweest? Ja, naar het circus. Hoe, moet ge daarvoor naar Parijs? Ba nee, er zijn hier in de omstreken allicht ook nog 'artisanale' circusjes. Maar ja... ik had van Henri een gratis invitatie gekregen. En hij liep heeeeel hoog op met dat fameus circus. Zodanig dat ik dacht dat ik de kans van mijn leven zou ontlopen als ik het NIET zag. Maar ge kent me, ik ben zo nuchter als wat ...en vertrek bovendien liever goed geïnformeerd op reis. Zodat ik op voorhand over dat persoonlijk circusmirakel van vriend Henri toch al het een en het ander wist: kleine tent (150 man?), life orkestje van 6 man, 1 familie (nl. de familie Romanès), en de franse TV die zich lovend uitlaat.... Vrijdag vertrokken rond 17u30. Ben om 21u30 in Ay, in de Champagne, aan het apartement van Henri. Voor de verandering eens de weg genomen -zonder payages- over Charleroi, Phillipeville, Rethel. Je doet 60 km profijt. En je ziet eens iets anders. Maar dan moet het wel klaar zijn en mag er geen mist hangen ;-). Henri speelt gastheer met van alle borrelhapjes, een fles Champagne een fles rode wijn en veel verhalen. Morgen moeten we om 7u op, want het is zowat 2u30 rijden tot Parijs. We gaan eten in de Marais in een klein restaurantje aan de Marche Rouge (zo een overdekt marktplaatsje van de vorige eeuw), vertelt hij me. Heel goed geregeld van hem, want ik wil de Place des Vosges nog eens zien, en die is vlakbij. Vervolgens zullen we ons met de auto verplaatsen naar dat circus. En daarna zien we wel. Het eten was lekker. Niet duur: voor 14 euro had je een plat. En dan: Place des Vosges. Helemaal mijn ding. Gezet door Henri IV, mijn favoriet. Renaissance-stijl. 39 identieke huizen van rode steen rond dat perfect vierkant Vosges-plein. Gaanderijen. De benedenverdiepingen zijn bijna allemaal sfeervolle bistrots of kunstgalerijen. Schoooooon! Dan door de parijse verkeersgruwel naar het circus. Bijna overgegeven van stress. Ja wadde. Getoeter. Gescheld. En het gaat nauwelijks een meter vooruit. 1u10 minuten voor 8 kilometer! Het circusje begint om 16u. Heel veel gezinnetjes met super kleine kindjes. Die vrije loop hebben (als ze willen) op de scene. Toffe zigeunermuziek. Alle acts zijn life begeleid. Viool, cello, trompet, arcordeon, sax...in de handen van buikige zigeuners die de ambience in de keet houden. Zingen. En kreten: hup hei, aija, hupla...Iedereen van de familie Romanes doet mee. Is het niet in het orkest, dan als artiest. Ook het kleinste meisje van een jaar of 4: buikdans voor beginners. Schattig. Er zijn mooie acts. Ik moet het toegeven. Koorddansen. Trapeze. Jongleren met ballen en kegels. Originele clownerieen. Je zit zo dicht op de scene dat je het zweet en de concentratie kan zien op de gezichten van de artiesten. En neen, de trapeze hangt geen 15 hoog, gelijk als in Cirque du Soleil. En ja, de koord van de koorddanseres hangt maar 1,80 meter boven de grond. En geeft dat dan? ba neen. Als ze op het touw 'ligt' en haar lang haar hangt in een gordijn naar beneden.... Er gaat poezie van uit. Mijn favoriet: de trapeze act. Mooi meisje. Is getrouwd met mijn andere favoriete act: een jongleur. Op het einde van zijn act, doet hij wel 5 minuten zijn gatspieren shaken, gelijk een buikdanseres haar hips. Op orientaalse muziek. Het moet niet altijd voor de kindjes zijn hé ;-). Nu nog effe naar Montmartre. Daar was ik laatst toen ik 18 was. Bier gedronken boven op de Mont in een bistro. Belgisch bier. 33 euro voor 4 biertjes. Hoe prijzen kunnen verschillen in Parijs! Het regent inmiddels oude wijven. Maar het is wel 14 graden. Singing in the rain! Nu naar huis. Weeral verkeer dat geen meter opschiet. Thuis om 23u. We drinken de meegebrachte Duvel. Henri is grote fan. Hij heeft er zelfs een werkwoord van gemaakt: Duveliser. Seg, Henri, wilt ge uw planten eens niet groeperen? Watte? Awel, als ge dingen groepeert krijgt ge 'aantrekkingspunten' in uw interieur. Rustpunten. Sterktepunten. En voor ik het weet ben ik bezig over vertikalen en horizontalen, gulden snede, herhalingen van kleuren, structuren en vormen, en vergroten van ruimtes. Ik krijg hem mee in mijn betoog. Resultaat: morgen moet hij de zieke mama bezoeken en ondertussen mag ik mijn goesting doen met meubels, sierstukken en tapijten. Olé. Pistolé. Ik kan bijkans niet slapen van de 'creativ burst'. Wat zeg ik? Ik kan helemaal NIET slapen. Dat heb ik nu dikwijls, zie, dat creatieve ideeën mij 's nachts bezig houden. Had het mijn eigen kot geweest, ik had er direct aan begonnen... Awel. We hebben er aan gewerkt van 11u tot 18u. Mannen van 60! Ik verschiet er van dat die al 'oude peetjes' manieren hebben, soms. Gelijk: dingen laten vallen, beginnen zweten, vloeken, afstanden meten en niet meer weten, zagen, hun hart vasthouden, beven. Ochere! Enfin, het resultaat is volgens Henri, spectaculair veel beter. De initiele saaiheid is weg. Ge kunt nu zien, dat het een optrekje is van een fotograaf. Hoe? Simpel.. nu hangen er tenminste op strategische plaatsen schoon fotokes ...en de lichtverdeling is beter. Spijtig dat ik geen voor en na foto's heb genomen ;-(( En nu gaan we 'Duveliser'. En dan koken. Trots haalt hij niertjes in ajuinsaus boven. Oejejoei, als dat maar goed gaat! Het enige niertje dat ik tot hier toe at, zat stevig gecamoefleerd in een vlaamse stoverij. Niertjes. Ze rieken een beetje naar pis, meneer. Maar bon, dat kan feitelijk geen argument zijn om niet te eten. De kaas, Chaumes, riekt bijvoorbeeld naar reet. Wat niet belet dat het een goede kaas is... De niertjes zijn lekker. Gemaakt met assistentie van zijn zus. Het is zowat de eerste plat in 10 jaar dat hij zelf bijeen kookt. Hoe ouderwets! Mannen van 60! Liever niet in huis halen! Tenzij ge zelf 70 zijt. Of tenzij ze Gerard Van den Eede heten. Toch lief van hem om zo te koken. Ah ja, dat doet er me aan denken dat ik dat kookinitiatief van hem, mailsgewijs nog eens stevig moet aanmoedigen. Leven van kaas en charcuterie alleen, zoals hij al maanden doet, kan NIET gezond zijn. Ik ben daar serieus bezorgd over. Mijn vriend Henri uit Ay. Ik wil hem nog een beetje houden ;-) Het nieuwe interieur blijkt ineens lichtgewijs over een 'coin magique' te beschikken. Ik fotografeer hem in dat hoekje. Met zijn toestel. Hij ziet er op de fotos heel rustig uit. Content. En de dees ook. Eens kijken op de fotosite?
31 december tot 2 januari: van oud naar nieuw met Henri
De avond van 31 december is voor mij een soort persoonlijke 'thanksgiving'. Ik bedank dan persoonlijk de hemel voor het afgelopen jaar. In mijn eentje. Met Natuurproducten. ;-) Platte oesters (die nootsmaak, hmmmm). Daarna een verrukking uit het diepste der zee. Zelf klaargemaakt. Niks geen sausen. Puur. Vanilleijs. Zelf klaargemaakt. En Het Pure van het Pure: Champagne. Een fles. Vestimentair: ook een ritueel. Enkel intimi zijn daarvan op de hoogte. Ik doe dit al 8 jaar en geloof me, het is een gezond ritueel. Niks geen hoofdpijn de volgende dag. Maar dit jaar anders. Ik wou en zou op 1 januari 2011 naar het Nieuwjaarsconcert gaan in Gent. Maar dat wou en zou ik niet alleen doen. Dus had ik in september in Epernay aan Henri gevraagd of die meeging. Graag. Eh voila. 31 december 18h30. Henri arriveert in mijn straatje alsof hij mijn Geliefde is. God beware! Verkleed in een Italiaans artiest, met een bloem in de hand. Kaarsjes aan mijn voordeur. En vanuit zijn auto vollen bak 'Funiculi, Funicula'. Een baise-main. Alle buren staan buiten (Er zijn godzijdank maar 6 huizen in mijn straatje...). Beetje genant. Vooral voor de Echte Geliefde. Op het menu: Hapjes van inktvisringen in 2 sausjes. Platte oesters. Slaatje met coquilles. Vissoepje. Kreeft. 3 soorten zelfgemaakt ijs. Piper Heidsick (van het jaar 2004) en 2 flessen 'gewone' champagne. Al vertellend is het ineens 1u s' nachts. Wat heeft die mens toch altijd charmante verhalen. 'Minuit' is gepasseerd zonder dat we er erg in hadden. En zonder kussen. Ferm gemakkelijk!... Zo een grote fan als ik ben van zijn 'psysche', zo een kleine ben ik van zijn 'fysiek'. Henri wil nog eens naar 't stad. Hij heeft zijn fotoaparaat mee. In een klein cafeetje-waarvan-ik-de-naam-niet-meer-weet, ons gek geamuseerd. Iedereen wil op de foto. Alle vrouwen zijn 'Belle comme le jour', ook de zatte, die al scheef tegen de toog hangen, en de lelijke. Fransen! Onverbeterlijke versierders! We zijn om 5u thuis Om 10u op. De mama afhalen. Om 11u30 brunch in de opera in Gent en aansluitend Nieuwjaarsconcert. Ik ben blij dat ze een miniapotheekje hebben in de opera, want ik ben zo misselijk als wat. Hoe? Is champagne niet 'gezond'. Ja, maar 3 flessen met 2 man. En dan nog eens elk 3 duvels. Dat is er over hé. Maar tegen dat het concert begint, ben ik zo fris als wat. Dat concert! DAT CONCERT!!! Klasse. Grandioos. Subliem. Niks geen platgetreden paden met overjaarse walsjes op zijn 'Weens'. Onze nieuwe VLOSdirigent Vladimir Jurowski gaat voor originaliteit: Tsjaikowski, Katsjatoerian, Sjostokovitsj en ook beetje Strauss en Lehar. En een sopraan die mijn lijfliedje zingt: Meine Lippen die küssen so....Op het einde, vanop het vijfde balkon, worden paarlemoeren, zilveren en gouden balonnen neer gelaten. Niemand zit nog neer. Wat een staande ovatie! Volgend jaar breng ik rozen mee om naar de dirigent te gooien en een megafoon om hem mijn liefde te verklaren. Love you, Dimitri! ;-) Ons mama, die negentig is, straalt alsof de laatste 0 van haar leeftijd is weggevallen. Een kind, die net een heeeel mooi kado heeft gekregen. Daarna naar Aalst bij de zus, waar gans de familie al op oma zit te wachten. Voor Henri, is zo iets familiaals heel ontroerend. Hij heeft enkel nog contact met zijn dochter, niet meer met de zoons. Zijn ma is zwaar ziek en de pa leeft niet meer. Ge houdt het niet voor mogelijk, maar het is weeral 3u als we gaan slapen. Waar haalt hij toch al die verhalen? Ik neem aan dat ze waar zijn. Maar dat geeft eigenlijk niet. Si non e vero, e ben trovato! Zondag 2 januari, maak ik konijn op zijn vlaams en een chinese soep. Terwijl ik de soep maak, zitten Henri en ons moe, wortels, ajuin en appels te snijden. En mekaar te 'amballeren', stel ik zo vast vanuit mijn ooghoeken. Ons moeder was gisteren, tijdens de operabrunch, al blij dat ze haar Frans kon ophalen en is het vandaag precies nog meer. 'Azu nen oangenaomen mensj'. Nog wel dat hij er was, gisteren om met verve onze moeder te 'entertainen'. Terwijl ik zelf, om 'gezondsheidredenen';-), van 12u tot 14u45, bezig was met de 'va et viens' voor het toilet van de opera. Na het eten, die zondag, vertrekt hij naar huis, maar niet zonder me eerst een 'verrassing' onder de neus geschoven te hebben: Cirque in Parijs bij zigeuners. Olé!
Vrijdag 17 tot zondag 19 december 2010: Bij de Noorderburen!
Den Haag al gezien? Ikke niet. Daar moet dringend eens verandering in komen, dacht ik zo...Naar een geschikte gast, die me wou herbergen, was het ...niet lang zoeken: het Russisch meisje dat laatst bij mij verbleef, had er net een bezoekje in Den Haag opzitten. En wil dat nu net bij een heel charmante man zijn, die Cornelis heet en in een heeeeel mooi huis woont. Den Haag is ook niet zo ver af hoor! 200 km. Ik wou daar in Den Haag/Scheveningen een paar zaken zien, zoals het Kurhaus, en nog hier en daar wat Art Nouveau. En voor de rest wilde ik absoluut het Gemeentemuseum van Den Haag zien. Eigenlijk meer voor de architectuur, dan voor wat er in hangt of staat. Architectuur van de jaren 1930. Gele baksteen. Niks geen krullen, frullen en tierlantijntjes. Alles geometrisch. Het laatste gebouw van de Hollandse architect Berlage. Schitterende Art Deco! Tegen dat ik, na een autorit van 2u20 minuten, in Scheveningen aankom ligt er al 30 cm sneeuw. In het Art Nouveau Kurhaus-hotel aan het strand een koffie drinken. Romantisch: sneeuw op het strand. Stevig windje. Dat mooi Kurhaus ligt, spijtig genoeg, wel heel ondankbaar ingebet tussen moderne hoogbouw. Maar bon, beroemd genoeg om links van je, Spaans te horen en rechts van je, Japans. Foto's genomen van hun gigantische eetzaal (vroeger balzaal) met een prachtig versierde 4m hoge kerstboom. Blijken thuis allemaal mislukt. Maria Callas, Marlene Dietrich, Duke Ellington, Edith Piaf traden hier ooit op. En je gaat het niet geloven, maar ook de Stones in 1964. Nu te voet van Scheveninge strand naar wat heet het 'Statenkwartier' van Den Haag. Mooie huizen! Mooie straten! Koninklijk! Altijd fijn als je zonder verwachtingen vertrekt. De verrassing is dan ook kompleet! De oudere villa's die in de straten tegen het park aan liggen zijn super! Straten met uniforme behuizing van zo rond 1870. Onze Noorderburen hebben duidelijk verstand van urbanisatie. Ik kijk mijn ogen uit! En wat dacht je? Van de Velde heeft geen orientatie... Dus, met een plan in de hand loopt ze nog grandioos verloren! Wel 8 keer de weg moeten vragen. Mijn wandeling van officieel 6 km wordt op die manier natuurlijk 'verlengd' naar 8 of 9 kilometer. Maar dat geeft niet. Ik vind alles prachtig en de sneeuw is subliem. Rond 19u ben ik in Voorburg bij Cornelis. Wat een mooi design huis. En zoals ik al dacht: hij heeft de aanwezige kasten zelf ontworpen. Mijnheer heeft smaak. Veel smaak. Afgezien van 'designer' is hij ook een 'foodie'. Hij heeft een hyper moderne keuken met alles er op en eraan. Duikt in zijn frigo, haalt 15 ingredienten te voorschijn, en maakt er een schitterende eetsalade mee met onder andere gegrilde groene asperges en aubergines. We drinken er Spaanse wijn bij. Cornelis praat gemakkelijk en heeft van veel dingen verstand. Om je maar te zeggen dat de avond snel passeert. Zaterdag om 14u heb ik een 'Meet and Greet' met een Hagenaar, die je, uit liefde voor zijn/haar stad, gratis rondleidt. Thema van de wandeling Art Nouveau. Maar eerst in de voormiddag een serieuze wandeling langs de winkelstraten van Den Haag. Door de sneeuw. 30 centimer sneeuw. Ik zie mooie dingen langs de 'winkelstraten': de 'Passage' bijvoorbeeld = een overdekte winkelgalerij, een beetje op het gedacht van de galerij Saint Hubert in Brussel ..en ook de 'Bonneterie' een hele chique kledingzaak, die al meer dan 100 jaar bestaat. En dan de 'Frederik-Hendriklaan ('fred', zoals die laan hier door iedereen genoemd wordt), wawwww! De man van de 'Meet and Greet' heet Stef en is net 60 geworden. Groot, vriendelijk. Schoon kasjmiere jasje ;-). Veel uitleg. We gaan iets drinken in de zaak waar zijn zoon werkt. Hele mooie blonde jongen. En daarna, tegen de koude, nog een hete thee bij Schlemmer. Stef zet me om 17u af aan het Station, waar ik kwasi direkt een bus heb 'naar huis', bij Cornelis. Cornelis en ik aperitieven alvast met het meegebracht Belgisch bier. Hij heeft er de pest in dat hij wegens de sneeuw, niets in huis heeft kunnen halen om te eten. Hij verontschuldigt zich dan ook 1000 keer voor dat het feit dat het 'alweer' salade zal zijn vanavond. Mij niet gelaten: het is er deze keer eentje met rivierpaling en garnalen. Hmmmm. Sebiet moet hij naar een borrelfeestje hier ergens bij de buren. Geeft niet, ik blijf 'thuis' en lees een boek uit zijn bib. Ik hoor hem om 3u30 thuiskomen. Wat niet belet, dat hij 's anderendaags (relatief fris) om 9u voor mij een ontbijt heeft klaargemaakt. Een man met klasse, verstand en goede manieren. Meer moet je niet hebben om de dag perfect te starten. Voila, om 10u, is alles gepakt en in de auto gezet. Het duurt wel een half uur, eer dat ik uit de sneeuw (40 cm!) gemanuvreerd geraak. En vervolgens rij ik MET gps, van Voorburg naar het Gemeentemuseum van Den Haag (7km), nog verloren... Van dat Gemeentemuseum ben ik nog onder de indruk: die architectuur: wawwww! Es op de fotosite zien?
Je hebt couchsurfers die 'open' zijn van geest, die willen weten wat mensen denken en doen in het land dat ze bezoeken. Helaas heb je er ook, die er enkel op uit zijn om gratis ergens te slapen, eten, drinken, douchen. En jawel, na al mijn superpositieve ervaringen (15!) met couchsurf-mannen en couchsurfvrouwen, oudere en jongere...had ik er nu toch wel een behoorlijk negatieve ervaring. Met wie? Een Russische uit Sint Petersburg en haar vriend uit Talin. Die vriend woont al 8 jaar in Marbella en spreekt perfect Spaans. Niet dat deze 'russische' gasten niet 'proper' waren of 'hulpvaardig', dat niet...maar.... ze kwamen hier ...'op hotel'. Een gratis hotel! Niks geen interactie met de gastvrouw, niks geen gesprek met wat diepgang, niks van sympathie of empathie. Djeezes! Daar had ik wel behoorlijk de pest in. Hoe oud waren ze? 24 en 27. Spraken ze Engels? Ja, de jongen zelfs vlot. Hadden ze een beetje opleiding? Ik denk het niet. Het meisje deed iets vaag in 'publiciteit', de jongen woont in Spanje en werkt als deejay. Ze zijn op zaterdagavond (6 november) rond 5 uur toegekomen. Ik ben er mee naar Gent gereden. Gent, waar al mijn couchsurfers gek van waren. We hebben daar 2uur rondgewandeld. Ze namen foto's. Ze wouden niks drinken (geen geld mee? of wilden ze het risico niet lopen van me een tractatie te 'moeten' betalen?). Terug naar huis. Ze gingen direct naar bed. Ze sliepen, op zondagmorgen tot 11u. Hebben ontbeten om 12u. Waren daarna van gedacht om zo maar, zonder overleg, de deur uit te wandelen, na dat ontbijt. Ikke: 'Ja maar jongens, hoe lang schikt ge weg te blijven? Die blik van hen: 'Hoe, ben je niet thuis misschien, de ganse zondag. Ach tiens, gaan 'oude madammen' gelijk als gij, OOK weg op zondag....' Moest ik HEN uitleggen dat ik er OOK op uit trok. En omdat ze totaal geen gedacht hadden wanneer ze gingen thuiskomen (???), heb ik hen, niet met volle goesting, een huissleutel gegeven. Toen ik 's avonds terugkwam, zaten ze hun frituurmaaltijd op te eten. Ikke: Did you have a nice day? Zij: Yes. En daarna naar hun kamer. Tof hé ;-(((. Maar eerst heb ik hen fijntjes laten verstaan dat ze in de vroegte konden ophoepelen (4 uur vroeger dan voorzien): 'My friend is coming over in the morning, and i need a little privacy.' Ik heb ze met plezier (yes!) aan het station van Aalst afgezet. Exit Russen. Ik zal misschien couchsurfregels moeten opstellen, zoals ARPAD, een overbevraagd man, want wonend in hartje Budapest, (bij wie ik in april 2009 verbleef) die het op zijn profiel op couchsurf ongeveer zo zet: 'Na een jaar ervaring met couchsurfen, heb ik volgende regels opgesteld: regel 1: mensen zonder manieren, blijf weg, het spijt mij ;-), maar ik ben nogal 'gevoelig' aan 'manieren' regel 2: mensen 'op zoek naar zichzelf', blijf weg, ik ben geen therapeut regel 3: mensen, die reizen, en nauwelijks weten in welke stad ze zijn, blijf weg, ik ben geen hotel, ik woon in een mooie stad en ik vraag er respect voor.
Enfin, feitelijk had ik het kunnen weten, van die 2. Vooraleer ikzelf namelijk ergens te gast ben, of gasten heb, hebben we zeker al een mail of 3 over en weer geschreven. Zo zie ze direct of mensen gevoel hebben voor humor, of ze cultuur hebben, of ze savoir vivre/faire hebben. Of ze wat talen kennen...Wat het doel is van hun reis... In dit specifiek geval, stelde ik per mail (veel) vragen en was het anwoord onvoorstelbaar rudimentair. 'Ja', of 'nee'. Ik kon het dus feitelijk al weten: 'Vermoedelijk krijg ik onze Onwetende Medemens over de vloer. Vermoedelijk ook: onze Introverte Medemens. Die, dan nog, voor de eerste keer in zijn leven, gaat reizen met een systeem dat uitgevonden is door, en bedoeld is voor onze Extraverte Medemens...' Alhoewel...je kon de jongen moeilijk bestempelen als introvert. Trouwens met zijn beroep van DeeJay, moet hij eerder van het genre 'luidruchtige springer' zijn. Ze zullen gewoon 'op zichzelf' geweest zijn, als je begrijpt wat ik bedoel. Of, het klikte, van hun kant uit, totaal niet met mij, dat kan ook. Stel je eens voor, dat ze denken: 'oesje, we zijn hier bij een Vlaamse Bitch'. ;-) Whatever. In het vervolg, volg ik mijn eigen regel: wie 'rudimentair' terug schrijft op mails, gelijk als die 2, blijft in het vervolg weg! Trouwens, couchsurfers, die met 'lege' handen komen, en vervolgens krampachtig de krimp houden op hun 'portemoneetje', zoals ik het nu, voor de eerste keer, kon vaststellen, deugen niet...;-). Ze missen 'the couchsurf-spirit'. dada Jelle
Oesje! Ik ben vroeg wakker in mijn hotelletje in Meaux. Douchke pakken en rap op weg naar Compiegne. Op kasteelbezoek. Ik heb iets met kastelen. Ik hou van Geschiedenis. Al van kleins af. De kleine wegen van Meaux tot Compiegne (120 km) onthullen zo van die waw-landschappen: licht heuvelig, landelijk, bos en wei, kleine dorpjes met charmante lange namen, veel sportfietsers. Compiegne is een rijke stad. De allée die voert naar het paleis van Lowie XV/ Napoleon bevat oude luxe herenhuizen met grote tuinen, van zo rond 1870. Ik ben precies opnieuw in Bad Homburg ;-). De appartementen van Napoleon en zijn oostenrijkse vrouw zijn, wel ja, 'Empire', natuurlijk: veel goud, zuilen. Napoleon maakte komaf met de 'kromme potenstijl' van de Lowies. Van nu af moest het recht! De tuin is prachtig. Weet je dat je 4,5 km op de rechte lijn kunt zien vanaf het terras van het kasteel? Zo maar, een folieke, zodat de dames en de heren van adel even een ZEN-moment konden hebben. Er is een geurentuin, er staan standbeelden op het terras. En er is, in de tuin, iets wat heet Le berceau de Marie Louise (Josephine was toen al ex!). Die Berceau is 1400 meter lang: een 'overdekt' wandelpad. Het begint met een begroeide bogenconstructie. Die bogenconstructie wordt dan een bomen-gaanderij. En, om te eindigen, opnieuw, een bogencontructie. Ondertussen heb ik de manie van overal foto's te nemen. De parkwachter ziet me sukkelen met de zelfontspanner van het fotoapparaat: Zal ik misschien foto's nemen, Madame. Ba ja jong, als het niet derangeert. Die zelfontspanner, ontdek ik zo, een beetje verderop, dat is iets plezant. Op 10 seconden instellen, en dan lopen dat ge op de juiste spot staat tegen dat het toestel 'trekt'. Ik wou al lang eens een foto maken: Hug a tree. Awel, het park is zo geurend en ziet er zo lieflijk uit, dat dit toch wel het geknipte moment is om eens een boom te kussen. Eh bien, c'est chose faite. Eens op de fotosite kijken? Dan in Compiegne iets gaan eten en wat rond lopen. Moet ik zeggen dat Compiegne een rijke stad is? Zo een stad, waar precies alle mensen slank zijn en rechte ruggen hebben, alsof er geen kromme of scheve bestaan... en allemaal elegant sportief gekleed zijn, zou ons moeder zo opmerken.... Voila, en nu naar huis, 't is nog 250 km hé Jelle
Een nachtje met Henri? Hoe? Gaat ge weer beginnen, ja! En ons wijsmaken dat de 'relatie' platonisch is!!! Is het ook.... Dat nachtjemet Henri ...is ....de 'Nuit Blanche' in Parijs. Parijs? Nuit Blanche? Da kenne kik nie. Ja, juist, ik kende dat dus ook niet, maar mijn gastheer Henri, uit de Champagnestreek, kende dat dus wel. En hij heeft er mij met zijn gebruikelijke verve zo over verteld, dat ik het moest zien en beleven. Moest. Zien. En. Beleven. Ok. Die Nuit Blanche gaat elk jaar door op de eerste zaterdag van oktober. Op de nacht van zaterdag naar zondag. Bijgevolg, Van de Velde, op zaterdagochtend met haar klein autootje naar Meaux. Meaux? Ah ja, ik begeef me voor de dood nog niet in het parijse verkeer! Dus liever een stad op een respectabele afstand van die parijse verkeersgruwel, Meaux dus, op de baan, Parijs, Epernay. Henri heeft met mij afgesproken voor de kathedraal van Meaux precies om 12u 's middags. Met een vrijmetselaar afspreken voor een kathedraal, het heeft wel iets ;-). Depot van mijn bagage in een hotelletje dat Henri gereserveerd heeft. Voor mij. Hijzelf rijdt vannacht na het evenement nog door naar Epernay. Mijn autootje blijft braaf achter op de parking van het hotel. Den Henri is van nu af aan chauffeur. Ferm gemakkelijk! Henri heeft zijn picnicmandje mee. En zijn frigoboxje met champagne. Hij weet dat ik gek ben op picnics. In feite zijn we allebei picnic-gek, zelfs als het waait en het een beetje koud is ;-). Elke stad heeft wel een park. Zo ook Meaux. In dat park: 1 'stenen' picnic-bank-en-tafel-set, die fotogeniek op ons wacht. J'adore les pieke-nieke (zoals de Fransen ze plegen te noemen), surtout, quand il y un mec, qui te raconte de la rigolade sans cesse. Ik weet bij God niet het komt, maar als we mekaar zien, gaan onze vertelsluizen open en die worden pas gesloten als een paniekblik op onze horloge dat gebiedt. En nu richting Parijs. Maar wacht, 20 minuten verder: 'Danielle, wilt ge ne keer uitstappen. En wilt ge misschien ni keer op dat muurtje (2 meter!) klimmen. Ik zou een paar fotootjes willen nemen.' Ba ja jong. Als het dat maar is ;-). Fotografie van beneden naar boven, voor het effect van 'un ciel dramatique' boven mij. De wind waait mijn haar langs alle kanten. Ter verhoging van het dramatisch effect. Ik kijk zo niet dramatisch, dan toch wel heel serieus, omdat ik denk dat dat van mij verwacht wordt ;-) Niet echt mijn ware aard. Er is slechts 1enkel fotoke gelukt. En dat is getrokken direct nadat ik hersteld was van mijn slappe lach. Dur, dur, la vie de photographe. En nu naar Parijs. We moeten in de buurt van de Bastille zijn. In een winkel waar ik die 'Reimse' salopet kan passen. Je weet wel, de salopet met de naam 'Amour', van het merk 'Mage', die ik in Reims gepast had, maar die ze niet meer hadden in mijn maat. Dat heeft Henri telefonisch zo geregeld, met de heel vriendelijke maar zwaar jeannetterige eigenaar van de winkel. Deze keer is de salopet 'Amour', geheel mijn maat, maar...ik heb er een buikje in. Exit salopet. Daarna: biertje drinken. Koffietje. Gaan eten, rechtover de parkplaats van de auto, gemakkelijk, bij een Tunesier. Couscous. 26 euro voor 2 man. Lekker. Is Parijs duur? Het is al 19u, dus nu wel voortmaken naar het Chateau de Vincennes, want daar gaat het gebeuren. We hebben het Chateau de Vincennes uitgekozen, omdat we daar 2 specifieke optredens willen zien. Maar je kan ook gelijk waar, ergens anders, in Parijs iets kiezen ....sommige evenementen gaan door tot 3u s' nachts. Ok. Wat is nu feitelijk het concept van die Nuit blanche? Awel: ten eersten: je hebt de verlichting van de gebouwen, feeëriek, changeant, met veel kleuren of patronen. Ten tweeden, de optredens (dans, acrobatie, muziek, theater, ....) moeten de verlichte ruimten 'en valeur' zetten. Ten derden, het moet gratis zijn. En nu ga ik niet te veel woorden gebruiken, ik zou zeggen...kijk eens op de fotosite, maar wel bedenken dat de foto's van Henri zijn hé. Wie er eentje pikt ten openbaar nut, moet auteursrechten betalen. Wat hebben we gezien: een dansgezelschap van jufrouwen in lange rode jurken, die een performance brengen in de Chapelle van dat kasteel van Vincennes, terwijl er zeer fraaie lichtbundels op de muren, de grond en het plafond geprojecteerd worden. Ze bewegen op een soortement futuristische 'klokjesmuziek'. Heel energiek: stappen met grote passen, draaien, buigen, plooien... Ze zijn allemaal ontroerend jong en groot. De rode jurken zijn spectaculair. Ontworpen 'om te zwieren'. Geen enkele jurk dezelfde. Schoon. Ze hebben veel plaats nodig voor deze dansante opvoering. Logisch: het gaat immers over 'ruimte'. En wat zien we nog? cirque du soleil toestanden. 2 witgeklede dames, hangend aan fijne kabels. Ze zweven, lopen, wandelen, liggen , draaien, 'vrijen', spelen, buitelen, op muziek, 15 meter boven de grond tegen een subliem verlichte muur. Op die muur: een gigantische schaduw van een mens. Een lieve reus/reuzin die sensueel heupen en armen beweegt. En zijn kleine speelmaatjes, aan hun kabels. Ontroerend! De speelmaatjes zitten op de schouder van de schaduw-reus, 'beklimmen' hem, verleiden hem. En dan mag hij ophoepelen. Nu spelen de kabelmensen met mekaar. En dan wordt de belichting zo sterk dat je je soms afvraagt of er 4 mensen bezig zijn: de 2 echte, witte, aan hun kabels, en de schaduwen, zwarte, die precies hetzelfde doen als de witte. Wawwwww. Subliem. je krijgt er een krop van in de keel. En nu, en nu, komen ze van de muur los en hangen in de ruimte boven ons hoofd. Zo mooi. Eh bien! Ca vaut le voyage. Nu nog een uur sightseeing in Parijs per auto. Parijs heet niks voor niks de Lichtstad hé. Schitterend! En voor de Nuit blanche zijn veel gebouwen dan nog eens extra verlicht. We zien: Het Louvre, hotel de Ville, Quartier Latin, Place des Vosges, Tuilerie, Pont Alexandre III, Pont Neuf, Grand Palais, Petit Palais, Palais de l'Elysée....er loopt veel volk op t'straat (zo veel als op de Knokse dijk, bij goed weer) en dat terwijl het al 1u 's nachts is. Jong volk, hip volk, vrolijk volk, nieuwsgierig volk. Tja, de Nuit blanche heeft natuurlijk hier in dit stadsdeel ook veel activiteiten. Ik ben het meest onder de indruk van de verlichte Place des Vosges. Zo atypisch Parijs: renaissance. Hmmmmmmmmmmm hmmmmmmm hmmmmmmm. Om 2uur verlaten we Parijs en om 3uur zijn we terug in Meaux. En nu moet de dees naar bed, want morgen wil ze het kasteel van Lowie XV en van Napoleon bezoeken in Compiegne, 120 km van Meaux, richting noorden, richting 'naar huis'. Dat kasteel heeft de nog intacte kamers van Napoleon en zijn tweede vrouw Marie Louise (Zijn eerste vouw, Josephine de Beauharnais, kon hem na 13 jaar huwelijk geen kindjes schenken, vandaar een scheiding). Het kasteel heeft ook een hele mooie tuin. Kus, kus, Bonne nuit, Henri, mille fois merci pour le 'sightseeing', et pour ton agréable compagnie. Soyez prudent sur la route de retour. And pleace ring me up in the morning, to tell me that you came home safe. Jelle
donderdag 23 september: charmant koppel, bij Bollinger
Vandaag gaan we, Henri en ik, bij het champagnehuis Bollinger op bezoek. We gaan kijken naar het pressen van de druiven en het opslaan in cuves van het eerste pressingsvocht. Moet ge daarvoor een ticketje kopen? Bah neen, er bestaat eigenlijk niet zo iets als: 'toeristen bekijken de eerste pressing'-show. Maar... den Henri is zodanig charmant, dat hij zeer veel gedaan krijgt van mensen. Zijn redenering is, wij zullen er wel binnenraken. Hij rekent trouwens een beetje op mij, dat ik met een schoon kleedje en een warme glimlach, mede de Bollinger-deuren open... Haha, dit is een kolfje naar ons beider hand! Ge moet het zien: Henri, die dus al generaties in Ay woont (waar veeel champagnehuizen zijn) begint zijn discours, met uitgestoken 'goede dag-hand', tegen de responsable van de pressing, met te zeggen dat hij een vlaamse dame mee heeft, die zeer graag de 'pressing' eens zou zien. Hij legt daarbij heel nonchalant, zijn andere hand, lichtjes, op mijn blote schouder (ik zou bijna zeggen: zwevend erboven) om aan te duiden, dat ik de dame ben. Ik toon mijn mooiste, warmste glimlach, en geef de responsable een hand. Vervolgens stelt Henri zichzelf voor, door te zeggen dat hij de zoon is van... En vraagt vanwaar de responsable afkomstig is. 'Ah van Ay' ...En dan begint een gesprek over welke familie, welke straat, welke hoek van de straat, welk café, restaurant of toren in de nabijheid. Niets zo ontdooiend als al je antecedenten vernoemen (tenminste, als er stoef op is) en naar de antecedenten van de andere informeren. Ay is geen wereldstad, dus ergens toucheren die familiepaden elkaar. 'Ah, mais c'est lui, ton papa....' en voor je het weet, staat er een tweede man naast jou (waarbij het groetings-ritueel zich herhaalt) en een paar minuten later, heb je een gepriviligeerde uitleg en een bekertje champagnedruivensap in je hand. Iedereen is 'enchanté', en zo hoort het ook. We hebben mekaar allemaal een beetje belangrijk kunnen maken. Ik maak een filmpje, neem foto's. We houden de mannen niet langer op dan nodig. Ze hebben trouwens 100 ogen nodig om al die open cuves met druivenvocht in het oog te houden. Het ruikt er heerlijk en er hangt een soortement 'mist'. For the record: dit is enkel het gebouw waar de getrokken druiven toekomen en geperst worden. Voor het ganse verdere proces 'van het onstaan van champagne uit de druif' bestaat er een ander oord. Binnen een maand, zijn alle cuves hier leeg en is het sap getransporteerd naar 'het' Bollinger-oord, waar de ganse fermentatie begint. waw! En hoe smaakte je bekertje, Danielle? Zalig. Druivensap. Maar niet zo zoet als het commerciele. Je smaakt er een beetje druivensteeltjes in. En de geur is veel complexer dan een commercieel brikpak GB-druivensap. En verder? Mijn 'broertje' Henri, hoe heb ik hem op afstand bewonderd, 'comme il est charmant, ce mec!' Als we van de parking van Bollinger weglopen, roept men ons na 'bonne journée, messieur dames'. Ja, we zijn samen een beetje magie. Geloven we zo zelf. En denk nu niet dat we een 'koppel' zijn, of verliefd (wat dat dan ook moge wezen). We zijn gewoon 2 mensen die lopen te genieten van de heerlijke dag. Geluk, steekt aan. Dat is duidelijk! Maar nu ben ik feitelijk vergeten te vertellen wat er vóór dit bezoek is gebeurd. Mijn lieve vriend Henri, ging zich dus op mijn aanraden laten 'restylen'. Bij een kusvriendinnetje uit zijn jeugd, die ondertussen een gereputeerd kapperssalon heeft in Epernay. Ik ga nu niet alle behandelingen herhalen die hij heeft ondergaan, maar het resultaat is dat hij er 7 jaar jonger uitziet, complimentjes krijgt van de madammen in het salon en van mezelf. Ik moet eerlijk toegeven dat zijn 'vagabond' look is verdwenen, maar ja 'vagabond' als je zestig bent is niet hetzelfde als 'vagabond' als je veertig bent. Sur ce point on clair! Op je veertigste is het sexi. Op je zestigste grenst het aan verwaarlozing. De lieve Henri is content met zijn nieuwe presence. En dat is een 'understatement'. We drinken, op zijn succes, een belgisch bier op een zonnig terras. Ge kunt trouwens niet geloven hoe belgisch bier hier in het noorden van Frankrijk in de mode is. Grimbergen, Affligem, Leffe... De garcons en de 'garseusen', citeren belgische biernamen op hun kaart met een zekere fierheid.... I love my country! En nu naar Reims,ge weet wel, de salopet gaan kopen. Helaas hebben ze mijn salopet niet in mijn maat. Demain, vers onze heures. Ja maar, dan is madame al weg. Ik pas een 36, de enige die ze nog hebben. Om te zien of het model me gaat. En of het me gaat!!!!! En nu weeral iets dat enkel met artistieke charme is te bereiken. Hij krijgt de eigenares zo ver, dat hij een maat 40 mag meenemen, de 13 november, als hij in Middelkerke komt exposeren (Middelkerke is gejumeleerd met Epernay), tegen betaling uiteraard, en die hij, als ze me niet past, 1 week later, mag terugbrengen...Niet te geloven hé? En nu iets gaan kopen om te eten. Een gebraden kippetje. Ik snak naar groenten. Het wordt: tomaten, avocado, artichok, en aardapelen. En dat minikippetje. Henri drapeert zich uitgeteld in de zetel van zijn apartement en laat me doen in de keuken. Waar ik blij voor ben, want hij is een komplete nul in alles wat koken aangaat. Hij heeft geen honger. Hij heeft nooit honger. Hij voedt zich extreem slecht. Bijna uitsluitend met brood en charcuterie en kaas. En vloeibare zaken. Uiteraard. Ik doe hier niet aan achterklap. Ik heb, sinds ik hier ben, bij hem in Ay, mijn bezorgdheid daarover tgo. hem uitgedrukt: 'Tu dois manger, Henri'. 'Je n'ai jamais faim, Danielle'. Wat doen we verder nog? Naar muziek luisteren. Muzikanten die ik niet ken. Of andere, die ik wel ken. Oude glories van vroeger, gelijk bijvoorbeeld Hughes Aufray. Zijn stem is zelfs nog mooier dan vroeger. Ze was al hees, maar de 'ouderdom' heeft haar geen onrecht aangedaan, integendeel. Morgen allicht naar huis, want het heeft zo net wat drupels geregend en men voorspelt heel slecht weer. dada Danielle / Jelle
woensdag 22 september: encore une histoire de pieds
Wat een fantastische dag was het toch alweer! Heeeeeel warm. Laat opgestaan. Ontbijtje in de keuken. Henri verwent me gelijk een prinses. Hij vind dat zeer plezant. Bijvoorbeeld aan het ontbijt, wil hij me absoluut bedienen. Hij vindt dat dat zo hoort. Stel je het dus zo voor: ik, geplankeerd aan de ontbijttafel en hij in de weer met brood, koffie, honing, melk. Hotel Henri, quoi. Ik ben in pijama, dat hoort zo een beetje bij de huisselijkheid van het couchsurfen. Hij niet, hij is gewassen en gekleed, 'volledig ter mijner dienste'. En altijd is er, in dat heerlijk ruim en klaar appartement van Henri, hemelse muziek te horen van alle slag. Klassiek, modern, chanson, jazz, blues, opera. Als notoir vrijmetselaar heeft deze man, zoals het hoort, een breed interessepalet. Kunst, muziek, literatuur, wijn, fotografie. Ik ben weer met mijn gat in de boter gevallen: Onze Zeer Slimme en Gevoelige Medemens. In het directe bereik. Yes!!!! Vanochtend foto's gemaakt. Het thema: Danielle en haar schoen/voet fetischisme. Ja, mannekes, voor dat het statief er staat, de goede camera/ lens is gekozen, het correcte licht aanwezig is, is de halve dag al voorbij! Whatever, daarna in een charmant dorp gaan middageten. In zo een routier-restaurant. Het zit er vol luidruchtige jonge mannen, die de vendanges doen. Ze zijn allemaal bruinverbrand, bestoft en ik vermoed dat ze een klein beetje stinken. Maar ik ben natuurlijk niet gaan rieken. En nu, 'ballade en voiture' en foto's nemen. Als je nu denkt dat een fotograaf zo maar wat foto's neemt in de rapte, dan heb je het lelijk mis. Je moet er voor over beekjes springen, de spinnen trotseren, je lelijk laten 'tingelen', gefixeerd blijven in fotogenieke poses en daarna nog natuurlijk kijken. Maar bon. Het is plezant. Et d'ailleurs, totalement, mon truc a moi! Ik was ooit, 32 jaar geleden, occasioneel model voor een (heel goede) amateur fotograaf. Het is maar om te zeggen, dat wat er 'natuurlijk' uitziet, toch even wat moeite kost. Om 18u30 moeten we in Reims zijn voor een afsraak met een potentieel fotomodel. Voor een fotowerk van Henri rond de schilder Gustav Klimt, en zijn manier waarop hij 'de vrouw' zag. Klimt is mijn chouchou. Ik ben absolute fan vanaf het eerste schilderij dat ik zag. Pure erotiek. En van ontroerende schoonheid. Vorig jaar in Wenen: het Wiener sezession-gebouw met de muurfresco's van Klimt. Ik moet van de herinnering soms nog schreien. Henri vertelt aan het model wat zijn plannen zijn. In zijn discours (duur: 1u30 ;-) ) laat hij zich zodanig meeslepen, dat hij, vrees ik, niet in de mot heeft, dat het kind noch Klimt kent, noch Felicien Rops (kende ik ook niet), en help!, noch, wat hier in Frankrijk 'La Scene' heet, het laatse avondmaal van Da Vinci...Als hij nu over Hugo Boss zou gesproken hebben, of over Chanel, dan was zij allicht volledig 'mee geweest' (maar hij dan misschien weer niet. De dingen zijn relatief, hé). Iets gegeten in Reims. Schone gebouwen gezien. En in één van die schone gebouwen hangt op het gelijkvloers een broek in een vitrine. En die broek wil ik passen. Wacht even, het is niet zo maar een broek, maar een perfect getailleerde 'salopet'. Zo eentje dat ik placht te dragen toen ik 18 was. Dus gaan we morgen winkelen. Ik heb daar eigenlijk geen geld meer voor, in mijn geprepensioneerde toestand. Maar dat geeft niet, dan ga ik toch direct naar huis ipv. nog langer te blijven;-). Als het geld op, is het plezier gedaan. Goed principe. Henri gaat mee winkelen, morgen. Hij zegt dat hij daar zot van is. Ja, dames, het bestaat.... En nu wat anders. Ge gaat het niet voor mogelijk houden, maar ik heb mijn zeer lieve monsieur l'artiste er van kunnen overtuigen om zich 'Trinny and Susanah-gewijs' wat te laten opkalfateren. Zijn haar wordt geknipt, zijn wenkbrauwen gefatsoeneerd, zijn baard gesoigneerd. En overal waar haar groeit, waar het niet moet, in zijn neus bijvoorbeeld, zal het, zo hoop ik toch, professioneel verwijderd worden. En hoe hebt ge dat kunnen aanbrengen? Tja, apel gedaan aan zijn ijdelheid en er dan er een ganse traité aangehangen in de aard van 'Plus est en vous', maar dan (ook) a l'interpretation de Danielle. Heerlijk. Tja, deze lieve man, is ondertussen bijna mijn oudere broertje. Ik kan me dus best het 't een en het ander permiteren.... Het is mogelijk, dat Henri, niet in zusterlijke termen over mij denkt, maar daar veeg ik mijn gat aan. Ik heb het hem trouwens, naar mijn gevoel toch, eerder delikaat aangebracht. 'Mon cher, (- in Frankrijk is iedereen van iederen hé: MON cher, MA cherie, MON Gillou, MA prinsesse...-), ik twijfel er niet aan dat ge mij met uw zachte tederheden en subtiele sensualiteit, zeer veel genoegen zou kunnen verschaffen. Maar ik heb thuis ook al iets dergelijks. En mijn plezier zou nooit zo groot zijn als het lijden dat ik daarmee bij de thuisblijver veroorzaak. Dus, laat het svp. aan mij voorbijgaan'. Zeg nu zelf, is dat niet mooi verwoord? Waar ik al dat Frans haal, ik weet het soms zelf niet. Uit de verplichte literatuurlijst van het Koninklijk Lyceum in Aalst? ;-) Salut votre Danielle ;-)
Hoe? Zijn er ratten te vangen bij jou? Of erger, kindjes, zoals in het verhaal. Of nog erger, dames van middelbare leeftijd. Neeje. Niks van dattum. David, The Biker. He catches stories. Verhaaltjes. Vertelselkes. En is daar heel erg goed in. 't Zit in zijn genen. Beide ouders waren schrijvers. Om maar te zeggen dat ik tot middernacht verhaaltjes heb verteld. Verhalen uit de jeugd en ook van 'later'. Dingen waar ik ooit uitbundig mee gelachen heb, en waarmee ik nu, voorzien van een beetje meer decorum, nog meer moet lachen. En omgekeerd. Dingen waar ik ooit heel hard heb om geschreid, en nu, na al die jaren, uiteindelijk, kan om lachen. Hij was onverzadigbaar, stel ik nu vast. Hij bleef maar verhaaltjes 'catchen'. Heel warmhartige man. Mooie stem. Seg, en a propos. Had hij al terug een lange broek aan? Bah nee. Hij zat daar blootbenig te wezen met een zodanige naturel, dat ik voor 1 keer mijn onderwijzeressenmanieren niet dierf uithalen van: 'Aan, die broek! En wel Onmiddelijk!'.
Over die couchsurfmeeting in Gent heb ik niet veel te zeggen. Slimme mensen, jonge mensen, 30 stuks, gemiddelde leeftijd 28, voertaal Engels. Wie wilde, kon ook een mondje Spaans spreken en zelfs Indisch. De organisatrische is wat ik noem 'een stralend meisje'. Je weet wel, hé. Iedereen heeft er zo wel al eens eentje ontmoet. Zo van die mensen waar je niet kunt naast kijken. Ze staan gewoon zon te wezen op een regenachtige dag. Middelpunt, zelfs al staan ze in een hoekje. Rayonnante Mensen! Ze zijn zeldzaam.
Naief? Ja! Driewerf! Weet je nog hoe ik schreef dat couchsurfers dikwijls fysiek knappe dames/heren zijn en daarbij ook nog dikwijls, behoorlijk slim? Wel, vandaag kon ik constateren dat dat niet geheel strookt met de waarheid. De waarheid is dat ze 'average' zijn, in het Vlaams: 'Gewoon, gemiddeld'. En hoe hebt ge dat geconstateerd? Wel, ik ben naar een brunch geweest in Gent. Georganiseerd door 2 couchsurfers, in hun privéwoonst, voor 35 andere couchsurfers. (Schitterend georganiseerd trouwens. Al mijn respect!)! Dus, ik was, gezien mijn eigen ervaringen, min of meer voorbereid op het aanschouwen van, wat voor mij tot hier toe, 'the usual couchsurfer' was... namelijk ...een persoon zeer wel voorzien van 'oren en poten'. Waar ik mij, al van in mijn autootje, zeer op verheugde. Ik hou van mooie mensen. Ik geef het toe. Het is sterker als mijzelf. Ik kijk er graag naar. Zoals een ander naar kunst. Ik hoop dat niemand er aanstoot aan neemt. Ik beschouw al Die Mooie Mensen Van Onze Planeet als 'Gratis Kunst ;-). Man/Vrouw/Kind. Doet er niet toe. Ze zijn voor mij: Kunst op benen. Of Kunst in een stoel. Of Kunst op de dans/sportvloer (Heerlijk! Art In Motion!). Of Kunst in bed. Je hebt er die het weten, dat ze het zijn. Je hebt er die het niet weten. Doet er niet toe. Versieren doen ze me. En begrijp me goed. Zij doen niks. Ik kijk. En laat heerlijk begaan. 
Hanane is ziek. Ze stond vanmorgen op, zo hees als een top. Stem kwijt. Koorts heeft ze niet. Gisternacht heeft ze nog tot 4u aan een 'paper' zitten werken (voor haar baas in Stockholm), lees ik op een papier dat ze voor de computer heeft gedropt. Hees of niet, ze wil me absoluut op restaurant uitnodigen. Liever niet, ik heb al kip meegebracht van de markt. Waar ik vree goesting op heb. En daarbij, we kunnen alle twee onze centen goed gebruiken. Weet ge wat? ge moogt morgen onze couchsurf-brunch betalen in Gent (6 euro x 2!). En als ge perse wilt, moogt ge iets achterlaten in mijn reis-enveloppe.
Bij de zigeuners geweest? Ja, naar het circus. Hoe, moet ge daarvoor naar Parijs? Ba nee, er zijn hier in de omstreken allicht ook nog 'artisanale' circusjes. Maar ja... ik had van Henri een gratis invitatie gekregen. En hij liep heeeeel hoog op met dat fameus circus. Zodanig dat ik dacht dat ik de kans van mijn leven zou ontlopen als ik het NIET zag. Maar ge kent me, ik ben zo nuchter als wat ...en vertrek bovendien liever goed geïnformeerd op reis. Zodat ik op voorhand over dat persoonlijk circusmirakel van vriend Henri toch al het een en het ander wist: kleine tent (150 man?), life orkestje van 6 man, 1 familie (nl. de familie Romanès), en de franse TV die zich lovend uitlaat....
De avond van 31 december is voor mij een soort persoonlijke 'thanksgiving'. Ik bedank dan persoonlijk de hemel voor het afgelopen jaar. In mijn eentje. Met Natuurproducten. ;-) Platte oesters (die nootsmaak, hmmmm). Daarna een verrukking uit het diepste der zee. Zelf klaargemaakt. Niks geen sausen. Puur. Vanilleijs. Zelf klaargemaakt. En Het Pure van het Pure: Champagne. Een fles. 
Oesje! Ik ben vroeg wakker in mijn hotelletje in Meaux. Douchke pakken en rap op weg naar Compiegne. Op kasteelbezoek. Ik heb iets met kastelen. Ik hou van Geschiedenis. Al van kleins af. De kleine wegen van Meaux tot Compiegne (120 km) onthullen zo van die waw-landschappen: licht heuvelig, landelijk, bos en wei, kleine dorpjes met charmante lange namen, veel sportfietsers. 
Een nachtje met Henri? Hoe? Gaat ge weer beginnen, ja! En ons wijsmaken dat de 'relatie' platonisch is!!! 
Vandaag gaan we, Henri en ik, bij het champagnehuis Bollinger op bezoek. We gaan kijken naar het pressen van de druiven en het opslaan in cuves van het eerste pressingsvocht. Moet ge daarvoor een ticketje kopen? Bah neen, er bestaat eigenlijk niet zo iets als: 'toeristen bekijken de eerste pressing'-show. 
Wat een fantastische dag was het toch alweer! Heeeeeel warm. Laat opgestaan. Ontbijtje in de keuken. Henri verwent me gelijk een prinses. Hij vind dat zeer plezant. Bijvoorbeeld aan het ontbijt, wil hij me absoluut bedienen. Hij vindt dat dat zo hoort. Stel je het dus zo voor: ik, geplankeerd aan de ontbijttafel en hij in de weer met brood, koffie, honing, melk. Hotel Henri, quoi. Ik ben in pijama, dat hoort zo een beetje bij de huisselijkheid van het couchsurfen. Hij niet, hij is gewassen en gekleed, 'volledig ter mijner dienste'. En altijd is er, in dat heerlijk ruim en klaar appartement van Henri, hemelse muziek te horen van alle slag. Klassiek, modern, chanson, jazz, blues, opera.
