donderdag 23 september: charmant koppel, bij Bollinger
Vandaag gaan we, Henri en ik, bij het champagnehuis Bollinger op bezoek. We gaan kijken naar het pressen van de druiven en het opslaan in cuves van het eerste pressingsvocht. Moet ge daarvoor een ticketje kopen? Bah neen, er bestaat eigenlijk niet zo iets als: 'toeristen bekijken de eerste pressing'-show. Maar... den Henri is zodanig charmant, dat hij zeer veel gedaan krijgt van mensen. Zijn redenering is, wij zullen er wel binnenraken. Hij rekent trouwens een beetje op mij, dat ik met een schoon kleedje en een warme glimlach, mede de Bollinger-deuren open... Haha, dit is een kolfje naar ons beider hand! Ge moet het zien: Henri, die dus al generaties in Ay woont (waar veeel champagnehuizen zijn) begint zijn discours, met uitgestoken 'goede dag-hand', tegen de responsable van de pressing, met te zeggen dat hij een vlaamse dame mee heeft, die zeer graag de 'pressing' eens zou zien. Hij legt daarbij heel nonchalant, zijn andere hand, lichtjes, op mijn blote schouder (ik zou bijna zeggen: zwevend erboven) om aan te duiden, dat ik de dame ben. Ik toon mijn mooiste, warmste glimlach, en geef de responsable een hand. Vervolgens stelt Henri zichzelf voor, door te zeggen dat hij de zoon is van... En vraagt vanwaar de responsable afkomstig is. 'Ah van Ay' ...En dan begint een gesprek over welke familie, welke straat, welke hoek van de straat, welk café, restaurant of toren in de nabijheid. Niets zo ontdooiend als al je antecedenten vernoemen (tenminste, als er stoef op is) en naar de antecedenten van de andere informeren. Ay is geen wereldstad, dus ergens toucheren die familiepaden elkaar. 'Ah, mais c'est lui, ton papa....' en voor je het weet, staat er een tweede man naast jou (waarbij het groetings-ritueel zich herhaalt) en een paar minuten later, heb je een gepriviligeerde uitleg en een bekertje champagnedruivensap in je hand. Iedereen is 'enchanté', en zo hoort het ook. We hebben mekaar allemaal een beetje belangrijk kunnen maken. Ik maak een filmpje, neem foto's. We houden de mannen niet langer op dan nodig. Ze hebben trouwens 100 ogen nodig om al die open cuves met druivenvocht in het oog te houden. Het ruikt er heerlijk en er hangt een soortement 'mist'. For the record: dit is enkel het gebouw waar de getrokken druiven toekomen en geperst worden. Voor het ganse verdere proces 'van het onstaan van champagne uit de druif' bestaat er een ander oord. Binnen een maand, zijn alle cuves hier leeg en is het sap getransporteerd naar 'het' Bollinger-oord, waar de ganse fermentatie begint. waw! En hoe smaakte je bekertje, Danielle? Zalig. Druivensap. Maar niet zo zoet als het commerciele. Je smaakt er een beetje druivensteeltjes in. En de geur is veel complexer dan een commercieel brikpak GB-druivensap. En verder? Mijn 'broertje' Henri, hoe heb ik hem op afstand bewonderd, 'comme il est charmant, ce mec!' Als we van de parking van Bollinger weglopen, roept men ons na 'bonne journée, messieur dames'. Ja, we zijn samen een beetje magie. Geloven we zo zelf. En denk nu niet dat we een 'koppel' zijn, of verliefd (wat dat dan ook moge wezen). We zijn gewoon 2 mensen die lopen te genieten van de heerlijke dag. Geluk, steekt aan. Dat is duidelijk! Maar nu ben ik feitelijk vergeten te vertellen wat er vóór dit bezoek is gebeurd. Mijn lieve vriend Henri, ging zich dus op mijn aanraden laten 'restylen'. Bij een kusvriendinnetje uit zijn jeugd, die ondertussen een gereputeerd kapperssalon heeft in Epernay. Ik ga nu niet alle behandelingen herhalen die hij heeft ondergaan, maar het resultaat is dat hij er 7 jaar jonger uitziet, complimentjes krijgt van de madammen in het salon en van mezelf. Ik moet eerlijk toegeven dat zijn 'vagabond' look is verdwenen, maar ja 'vagabond' als je zestig bent is niet hetzelfde als 'vagabond' als je veertig bent. Sur ce point on clair! Op je veertigste is het sexi. Op je zestigste grenst het aan verwaarlozing. De lieve Henri is content met zijn nieuwe presence. En dat is een 'understatement'. We drinken, op zijn succes, een belgisch bier op een zonnig terras. Ge kunt trouwens niet geloven hoe belgisch bier hier in het noorden van Frankrijk in de mode is. Grimbergen, Affligem, Leffe... De garcons en de 'garseusen', citeren belgische biernamen op hun kaart met een zekere fierheid.... I love my country! En nu naar Reims,ge weet wel, de salopet gaan kopen. Helaas hebben ze mijn salopet niet in mijn maat. Demain, vers onze heures. Ja maar, dan is madame al weg. Ik pas een 36, de enige die ze nog hebben. Om te zien of het model me gaat. En of het me gaat!!!!! En nu weeral iets dat enkel met artistieke charme is te bereiken. Hij krijgt de eigenares zo ver, dat hij een maat 40 mag meenemen, de 13 november, als hij in Middelkerke komt exposeren (Middelkerke is gejumeleerd met Epernay), tegen betaling uiteraard, en die hij, als ze me niet past, 1 week later, mag terugbrengen...Niet te geloven hé? En nu iets gaan kopen om te eten. Een gebraden kippetje. Ik snak naar groenten. Het wordt: tomaten, avocado, artichok, en aardapelen. En dat minikippetje. Henri drapeert zich uitgeteld in de zetel van zijn apartement en laat me doen in de keuken. Waar ik blij voor ben, want hij is een komplete nul in alles wat koken aangaat. Hij heeft geen honger. Hij heeft nooit honger. Hij voedt zich extreem slecht. Bijna uitsluitend met brood en charcuterie en kaas. En vloeibare zaken. Uiteraard. Ik doe hier niet aan achterklap. Ik heb, sinds ik hier ben, bij hem in Ay, mijn bezorgdheid daarover tgo. hem uitgedrukt: 'Tu dois manger, Henri'. 'Je n'ai jamais faim, Danielle'. Wat doen we verder nog? Naar muziek luisteren. Muzikanten die ik niet ken. Of andere, die ik wel ken. Oude glories van vroeger, gelijk bijvoorbeeld Hughes Aufray. Zijn stem is zelfs nog mooier dan vroeger. Ze was al hees, maar de 'ouderdom' heeft haar geen onrecht aangedaan, integendeel. Morgen allicht naar huis, want het heeft zo net wat drupels geregend en men voorspelt heel slecht weer. dada Danielle / Jelle
woensdag 22 september: encore une histoire de pieds
Wat een fantastische dag was het toch alweer! Heeeeeel warm. Laat opgestaan. Ontbijtje in de keuken. Henri verwent me gelijk een prinses. Hij vind dat zeer plezant. Bijvoorbeeld aan het ontbijt, wil hij me absoluut bedienen. Hij vindt dat dat zo hoort. Stel je het dus zo voor: ik, geplankeerd aan de ontbijttafel en hij in de weer met brood, koffie, honing, melk. Hotel Henri, quoi. Ik ben in pijama, dat hoort zo een beetje bij de huisselijkheid van het couchsurfen. Hij niet, hij is gewassen en gekleed, 'volledig ter mijner dienste'. En altijd is er, in dat heerlijk ruim en klaar appartement van Henri, hemelse muziek te horen van alle slag. Klassiek, modern, chanson, jazz, blues, opera. Als notoir vrijmetselaar heeft deze man, zoals het hoort, een breed interessepalet. Kunst, muziek, literatuur, wijn, fotografie. Ik ben weer met mijn gat in de boter gevallen: Onze Zeer Slimme en Gevoelige Medemens. In het directe bereik. Yes!!!! Vanochtend foto's gemaakt. Het thema: Danielle en haar schoen/voet fetischisme. Ja, mannekes, voor dat het statief er staat, de goede camera/ lens is gekozen, het correcte licht aanwezig is, is de halve dag al voorbij! Whatever, daarna in een charmant dorp gaan middageten. In zo een routier-restaurant. Het zit er vol luidruchtige jonge mannen, die de vendanges doen. Ze zijn allemaal bruinverbrand, bestoft en ik vermoed dat ze een klein beetje stinken. Maar ik ben natuurlijk niet gaan rieken. En nu, 'ballade en voiture' en foto's nemen. Als je nu denkt dat een fotograaf zo maar wat foto's neemt in de rapte, dan heb je het lelijk mis. Je moet er voor over beekjes springen, de spinnen trotseren, je lelijk laten 'tingelen', gefixeerd blijven in fotogenieke poses en daarna nog natuurlijk kijken. Maar bon. Het is plezant. Et d'ailleurs, totalement, mon truc a moi! Ik was ooit, 32 jaar geleden, occasioneel model voor een (heel goede) amateur fotograaf. Het is maar om te zeggen, dat wat er 'natuurlijk' uitziet, toch even wat moeite kost. Om 18u30 moeten we in Reims zijn voor een afsraak met een potentieel fotomodel. Voor een fotowerk van Henri rond de schilder Gustav Klimt, en zijn manier waarop hij 'de vrouw' zag. Klimt is mijn chouchou. Ik ben absolute fan vanaf het eerste schilderij dat ik zag. Pure erotiek. En van ontroerende schoonheid. Vorig jaar in Wenen: het Wiener sezession-gebouw met de muurfresco's van Klimt. Ik moet van de herinnering soms nog schreien. Henri vertelt aan het model wat zijn plannen zijn. In zijn discours (duur: 1u30 ;-) ) laat hij zich zodanig meeslepen, dat hij, vrees ik, niet in de mot heeft, dat het kind noch Klimt kent, noch Felicien Rops (kende ik ook niet), en help!, noch, wat hier in Frankrijk 'La Scene' heet, het laatse avondmaal van Da Vinci...Als hij nu over Hugo Boss zou gesproken hebben, of over Chanel, dan was zij allicht volledig 'mee geweest' (maar hij dan misschien weer niet. De dingen zijn relatief, hé). Iets gegeten in Reims. Schone gebouwen gezien. En in één van die schone gebouwen hangt op het gelijkvloers een broek in een vitrine. En die broek wil ik passen. Wacht even, het is niet zo maar een broek, maar een perfect getailleerde 'salopet'. Zo eentje dat ik placht te dragen toen ik 18 was. Dus gaan we morgen winkelen. Ik heb daar eigenlijk geen geld meer voor, in mijn geprepensioneerde toestand. Maar dat geeft niet, dan ga ik toch direct naar huis ipv. nog langer te blijven;-). Als het geld op, is het plezier gedaan. Goed principe. Henri gaat mee winkelen, morgen. Hij zegt dat hij daar zot van is. Ja, dames, het bestaat.... En nu wat anders. Ge gaat het niet voor mogelijk houden, maar ik heb mijn zeer lieve monsieur l'artiste er van kunnen overtuigen om zich 'Trinny and Susanah-gewijs' wat te laten opkalfateren. Zijn haar wordt geknipt, zijn wenkbrauwen gefatsoeneerd, zijn baard gesoigneerd. En overal waar haar groeit, waar het niet moet, in zijn neus bijvoorbeeld, zal het, zo hoop ik toch, professioneel verwijderd worden. En hoe hebt ge dat kunnen aanbrengen? Tja, apel gedaan aan zijn ijdelheid en er dan er een ganse traité aangehangen in de aard van 'Plus est en vous', maar dan (ook) a l'interpretation de Danielle. Heerlijk. Tja, deze lieve man, is ondertussen bijna mijn oudere broertje. Ik kan me dus best het 't een en het ander permiteren.... Het is mogelijk, dat Henri, niet in zusterlijke termen over mij denkt, maar daar veeg ik mijn gat aan. Ik heb het hem trouwens, naar mijn gevoel toch, eerder delikaat aangebracht. 'Mon cher, (- in Frankrijk is iedereen van iederen hé: MON cher, MA cherie, MON Gillou, MA prinsesse...-), ik twijfel er niet aan dat ge mij met uw zachte tederheden en subtiele sensualiteit, zeer veel genoegen zou kunnen verschaffen. Maar ik heb thuis ook al iets dergelijks. En mijn plezier zou nooit zo groot zijn als het lijden dat ik daarmee bij de thuisblijver veroorzaak. Dus, laat het svp. aan mij voorbijgaan'. Zeg nu zelf, is dat niet mooi verwoord? Waar ik al dat Frans haal, ik weet het soms zelf niet. Uit de verplichte literatuurlijst van het Koninklijk Lyceum in Aalst? ;-) Salut votre Danielle ;-)
Wat heb ik vandaag gedaan. Awel. 'Une ballade en voiture', om de omgeving wat te verkennen, een wandeling, met een glas champagne op een plaatsje met uniek uitzicht. Een picnic met een echte picnicmand. Wijn, frans brood (natuurlijk!) en kaas en charcuterie. Een wandeling door de bossen en de wijngaarden. Onze weg verloren, want allebei geen bal orientatie. 37 keer halt gehouden voor een fotogeniek moment. Natuurlijk, ik ben immers met een fotograaf op dool. Ik heb heerlijke dingen gezien, bijvoorbeeld spinnewebben waar de zon doorschijnt. Het zonlicht van de dalende zon op de wijngaarden. De sensuele heuvels van de Montagne de Reims. De kleine sexi blauwe druifjes van de champagne. Heerlijk. Dit is een van die dagen die in mijn top 100 van de beste dagen worden genoteerd. Wat was dan bijvoorbeeld nog zo een dag? Zwemmen in het mineraal water van het kuuroord Bad Voslau, vorig jaar in de omgeving van Wenen. Ook al een 'couchsurfing day'! Ik heb veel foto's genomen. Het is hier dan ook ook onvoorstelbaar mooi. Mooier dan de Loire? Niet te vergelijken. De Loire is wild en groen. Hier is het landschap golvend en met verschillende kleuren. Ik heb leuke conversaties met Henri, mijn frans wordt per dag beter. Hij lacht zich dood met mijn ergernissen over de franse taal. Bijvoorbeeld hoe die Fransen cijfers weergeven. Niet voor een debiel!!! Je moet er kunnen voor tellen.... Bijvoorbeeld. Wij zeggen tachtig. Zij zeggen: quatre vingt. Negentig. Quatre vingt dix. 75! Soisante quinze. Ik word daar dus zot van. Als je in een kasteel bent en een gids begint aan zijn jaartallen, verlies je zo de pedalen!!!! En verder maken ze hier van engelse woorden gelijk picnic een franse versie al la Pieke Nieke. Ja halo! Hij heeft het 3 keer moeten herhalen vooraleer ik het begreep. Het was weeral zeer warm vandaag. Ik ben verbrand in mijn gezicht. En ik ben zeer moe, want ik ben gisteren maar in slaap gevallen rond 3u 's nachts. Veel te veel indrukken. Die Henri is me er eentje hoor... Hij animeert je dag met verve. dada Jelle
maandag 20 september 2010: Henri, prettig gestoord
Vandaag me verplaatst van Orleans naar de champagnestreek. Naar de stad Chateau Thierry, de geboortestad van de dichter Lafontaine. Om te golfen. Weeral eens een sprookjesachtig terrein: helemaal golvend, groen, geurend...Weet ge wat? Elke keer als ik de naam Lafontaine hoor, moet ik denken aan Eddy Merckx, die in een TVshow, onlangs nog, een fabel van Lafontaine, helemaal uit het hoofd declameerde. Maar dan in het Brussels en bewerkt. De fabel vande vos en de raaf. Hilarisch! Daar ben ik nu jaloers op zie! En daarna naar Ay, tegen Epernay, bij Henri. Henri is fotograaf. Een aandoenlijk 'warme' persoonlijkheid. Iemand die gepassioneerd is van zijn werk. Ik heb hier foto's kunnen bewonderen, om van achter over te vallen. Kijk, de meeste mensen hebben iets interessants, maar deze is toch wel geen heel gewone. Over heel de lijn. Ik ben hier binnegekomen pil om 20u. En vervolgens hebben we zo lang zitten babelen over vanalles, dat we nu (het is 24u10) maar pas vaststellen dat er nog gegeten moet worden. Tja, je hebt zo van die mensen, die 'het' hebben. Morgen gaan we wandelen, niet in 't stad 'Epernay), maar sportief, ons aantal kilometerkes en ons aantal uurkes... a propos. Ik bevind me dus in de 'Montagnes de Reims'. De weg van Chateau Thierry naar hier, Ay, bij Epernay, was schitterend. Heuvelig, mooie kleuren. Morgen mag ik een aantal foto's van Henri, precies over dat landschap, op de Picasa zetten, dan kunt ge efkes meegenieten. Het was 26 graden vandaag. Heerlijk. dadakes Jelle
Vandaag gaan we, Henri en ik, bij het champagnehuis Bollinger op bezoek. We gaan kijken naar het pressen van de druiven en het opslaan in cuves van het eerste pressingsvocht. Moet ge daarvoor een ticketje kopen? Bah neen, er bestaat eigenlijk niet zo iets als: 'toeristen bekijken de eerste pressing'-show. 
Wat een fantastische dag was het toch alweer! Heeeeeel warm. Laat opgestaan. Ontbijtje in de keuken. Henri verwent me gelijk een prinses. Hij vind dat zeer plezant. Bijvoorbeeld aan het ontbijt, wil hij me absoluut bedienen. Hij vindt dat dat zo hoort. Stel je het dus zo voor: ik, geplankeerd aan de ontbijttafel en hij in de weer met brood, koffie, honing, melk. Hotel Henri, quoi. Ik ben in pijama, dat hoort zo een beetje bij de huisselijkheid van het couchsurfen. Hij niet, hij is gewassen en gekleed, 'volledig ter mijner dienste'. En altijd is er, in dat heerlijk ruim en klaar appartement van Henri, hemelse muziek te horen van alle slag. Klassiek, modern, chanson, jazz, blues, opera.
Vandaag me verplaatst van Orleans naar de champagnestreek. Naar de stad Chateau Thierry, de geboortestad van de dichter Lafontaine. Om te golfen. Weeral eens een sprookjesachtig terrein: helemaal golvend, groen, geurend...Weet ge wat? Elke keer als ik de naam Lafontaine hoor, moet ik denken aan Eddy Merckx, die in een TVshow, onlangs nog, een fabel van Lafontaine, helemaal uit het hoofd declameerde. Maar dan in het Brussels en bewerkt. De fabel vande vos en de raaf. Hilarisch! Daar ben ik nu jaloers op zie!
