Vandaag gaan we, Henri en ik, bij het champagnehuis Bollinger op bezoek. We gaan kijken naar het pressen van de druiven en het opslaan in cuves van het eerste pressingsvocht. Moet ge daarvoor een ticketje kopen? Bah neen, er bestaat eigenlijk niet zo iets als: 'toeristen bekijken de eerste pressing'-show.
Maar... den Henri is zodanig charmant, dat hij zeer veel gedaan krijgt van mensen. Zijn redenering is, wij zullen er wel binnenraken. Hij rekent trouwens een beetje op mij, dat ik met een schoon kleedje en een warme glimlach, mede de Bollinger-deuren open...
Haha, dit is een kolfje naar ons beider hand! Ge moet het zien: Henri, die dus al generaties in Ay woont (waar veeel champagnehuizen zijn) begint zijn discours, met uitgestoken 'goede dag-hand', tegen de responsable van de pressing, met te zeggen dat hij een vlaamse dame mee heeft, die zeer graag de 'pressing' eens zou zien. Hij legt daarbij heel nonchalant, zijn andere hand, lichtjes, op mijn blote schouder (ik zou bijna zeggen: zwevend erboven) om aan te duiden, dat ik de dame ben. Ik toon mijn mooiste, warmste glimlach, en geef de responsable een hand. Vervolgens stelt Henri zichzelf voor, door te zeggen dat hij de zoon is van... En vraagt vanwaar de responsable afkomstig is. 'Ah van Ay' ...En dan begint een gesprek over welke familie, welke straat, welke hoek van de straat, welk café, restaurant of toren in de nabijheid. Niets zo ontdooiend als al je antecedenten vernoemen (tenminste, als er stoef op is) en naar de antecedenten van de andere informeren. Ay is geen wereldstad, dus ergens toucheren die familiepaden elkaar. 'Ah, mais c'est lui, ton papa....' en voor je het weet, staat er een tweede man naast jou (waarbij het groetings-ritueel zich herhaalt) en een paar minuten later, heb je een gepriviligeerde uitleg en een bekertje champagnedruivensap in je hand. Iedereen is 'enchanté', en zo hoort het ook. We hebben mekaar allemaal een beetje belangrijk kunnen maken. Ik maak een filmpje, neem foto's. We houden de mannen niet langer op dan nodig. Ze hebben trouwens 100 ogen nodig om al die open cuves met druivenvocht in het oog te houden. Het ruikt er heerlijk en er hangt een soortement 'mist'.
For the record: dit is enkel het gebouw waar de getrokken druiven toekomen en geperst worden. Voor het ganse verdere proces 'van het onstaan van champagne uit de druif' bestaat er een ander oord.
Binnen een maand, zijn alle cuves hier leeg en is het sap getransporteerd naar 'het' Bollinger-oord, waar de ganse fermentatie begint.
waw!
En hoe smaakte je bekertje, Danielle?
Zalig. Druivensap. Maar niet zo zoet als het commerciele. Je smaakt er een beetje druivensteeltjes in. En de geur is veel complexer dan een commercieel brikpak GB-druivensap.
En verder? Mijn 'broertje' Henri, hoe heb ik hem op afstand bewonderd, 'comme il est charmant, ce mec!'
Als we van de parking van Bollinger weglopen, roept men ons na 'bonne journée, messieur dames'. Ja, we zijn samen een beetje magie. Geloven we zo zelf. En denk nu niet dat we een 'koppel' zijn, of verliefd (wat dat dan ook moge wezen). We zijn gewoon 2 mensen die lopen te genieten van de heerlijke dag. Geluk, steekt aan. Dat is duidelijk!
Maar nu ben ik feitelijk vergeten te vertellen wat er vóór dit bezoek is gebeurd.
Mijn lieve vriend Henri, ging zich dus op mijn aanraden laten 'restylen'. Bij een kusvriendinnetje uit zijn jeugd, die ondertussen een gereputeerd kapperssalon heeft in Epernay. Ik ga nu niet alle behandelingen herhalen die hij heeft ondergaan, maar het resultaat is dat hij er 7 jaar jonger uitziet, complimentjes krijgt van de madammen in het salon en van mezelf. Ik moet eerlijk toegeven dat zijn 'vagabond' look is verdwenen, maar ja 'vagabond' als je zestig bent is niet hetzelfde als 'vagabond' als je veertig bent. Sur ce point on clair!
Op je veertigste is het sexi. Op je zestigste grenst het aan verwaarlozing.
De lieve Henri is content met zijn nieuwe presence. En dat is een 'understatement'.
We drinken, op zijn succes, een belgisch bier op een zonnig terras. Ge kunt trouwens niet geloven hoe belgisch bier hier in het noorden van Frankrijk in de mode is. Grimbergen, Affligem, Leffe... De garcons en de 'garseusen', citeren belgische biernamen op hun kaart met een zekere fierheid.... I love my country!
En nu naar Reims,ge weet wel, de salopet gaan kopen.
Helaas hebben ze mijn salopet niet in mijn maat. Demain, vers onze heures. Ja maar, dan is madame al weg. Ik pas een 36, de enige die ze nog hebben. Om te zien of het model me gaat. En of het me gaat!!!!! En nu weeral iets dat enkel met artistieke charme is te bereiken. Hij krijgt de eigenares zo ver, dat hij een maat 40 mag meenemen, de 13 november, als hij in Middelkerke komt exposeren (Middelkerke is gejumeleerd met Epernay), tegen betaling uiteraard, en die hij, als ze me niet past, 1 week later, mag terugbrengen...Niet te geloven hé?
En nu iets gaan kopen om te eten. Een gebraden kippetje. Ik snak naar groenten. Het wordt: tomaten, avocado, artichok, en aardapelen. En dat minikippetje.
Henri drapeert zich uitgeteld in de zetel van zijn apartement en laat me doen in de keuken. Waar ik blij voor ben, want hij is een komplete nul in alles wat koken aangaat. Hij heeft geen honger. Hij heeft nooit honger. Hij voedt zich extreem slecht. Bijna uitsluitend met brood en charcuterie en kaas. En vloeibare zaken. Uiteraard. Ik doe hier niet aan achterklap. Ik heb, sinds ik hier ben, bij hem in Ay, mijn bezorgdheid daarover tgo. hem uitgedrukt: 'Tu dois manger, Henri'. 'Je n'ai jamais faim, Danielle'.
Wat doen we verder nog?
Naar muziek luisteren. Muzikanten die ik niet ken. Of andere, die ik wel ken. Oude glories van vroeger, gelijk bijvoorbeeld Hughes Aufray. Zijn stem is zelfs nog mooier dan vroeger. Ze was al hees, maar de 'ouderdom' heeft haar geen onrecht aangedaan, integendeel.
Morgen allicht naar huis, want het heeft zo net wat drupels geregend en men voorspelt heel slecht weer.
dada
Danielle / Jelle
|
