Vanmorgen om 9u vertrokken. Ben om 13u in Darmstadt. Niet slecht, voor 44o km! Helaas stel ik vast bij het binnenrijden van de stad, dat mijn Gps niet werkt. Ik kan bijgevolg het huis van Anna met geen mogelijkheid vinden. Dan maar gebeld: "Seg, Anna, ik ben op de Mathildenhöhe (dat is de beroemde heuvel met een aantal Jugendstilgebouwen). Ik zal je hier treffen om 4u, we kunnen dan naar onze afgesproken tentoonstelling gaan" (Nedko Salakow, een Bulgaars kunstenaar). Hoe ben ik, die berucht ben in vlaanderen wegens mijn absolute afwezigheid van enig orientatievermogen, daar op die Mathildenhöhe geraakt? Niet moeilijk, er staan bij het binnenrijden van Darmstadt overal wegwijzers er naar toe. En wat is daar te zien? Een paar villa´s en een groot atelier (nu museum) van de architekt J.M. Olbrich. En een beroemde toren ook van Olbrich. Olbrich is de architekt van het Weense Sezessiongebouw, waar ik zo zot van ben. Is dat nu de moeite, zul je vragen, om daarvoor 44o km te rijden? Ja en nee. Ja, want het is architectuur van 1905 en na meer dan 100 jaar nog altijd "modern". Neen, want die architectuur is ondertussen al zo veel maal nagebouwd, dat ze gemeengoed is geworden. Er staat ook een russische kerkje, net zoals in Bad Ems (het kuuroord dat ik bezocht in april 2009). Dat staat er ten behoeve van de rijke Russen die hier kwamen kuren en ten behoeve van de zus van Ernst Ludwig, Alix, die getrouwd was met tsaar Nicolas II (de laatste tsaar, uitgemoord samen met zijn gehele familie in 1917). Jaja, als je tsarina bent, moet je toch in een aangepaste kerk ter dienst kunnen gaan...of niet soms? Het kerkje is meer een kapel, met plaats voor 20 man. Ik loop rond op die Mathildenhöhe, kijk rond, beklim de 7 verdiepingen van de Hochzeitsturm (een kado van de stad Darmstadt ter gelegenheid van het huwelijk van ernst Ludwig met de Hessiche prinses Eleonore), geniet van het uitzicht op de 7de verdieping, ga een koffie drinken....en dan is het snel tijd voor de tentoonstelling. Ik tref Anna in de foyer van het museum. Ze is bijlange zo mooi niet meer als haar foto van vroeger, maar wel buitengewoon hartelijk en sympathiek. Echt een schatje! We krijgen een toffe rondleiding in de tentoonstelling van Nedko Salakow en dit door de conservator himself (een zeer mooie man!) van het museum. Die Salakow is me er eentje!!!!!! Ik leg later wel eens uit wat zijn tentoonstelling precies inhoudt, maar het komt er op neer dat je in immense ruimtes super mini getekende peetjes ziet, waarbij telkens tekst is geschreven, grappige tekst. Het grootste mannetje is 3 cm hoog en dat op een wand van 2,70 m! Geniaal in zijn eenvoud. Eenvoudige stripfiguurtjes met een boodschap. We rijden samen naar huis in mijn auto. Anna woont in een buitenwijk van Darmstadt, in een huis dat ze huurt (huiseigenaren, zijn, in Duitsland uitzonderingen, stuk voor stuk RIJKE mensen). Met tuin en parkeerplaats voor het huis. We beginnen meteen te koken, aperitieven en vertellen van alles. Morgen zijn de musea dicht. Ik kan dus op de Mathildenhöhe niet veel gaan doen. Ik ga bijgevolg vermoedelijk zwemmen in het Jugendstilzwembad van Darmstadt en ik ga ook golfen in de buurt, tenminste als het niet regent. dada tot morgen
|