Vandaag doen we de via Garibaldi. Unesco beschermd. Het ene palazzo naast het andere. Palazzo Tursi, nu museum én stadhuis, Palazo Rosso, nu museum, Palazo blanco, idem. Grijs, wit en rood, naast elkaar. De rest van de patricierswoningen zijn nu banken, kamer van koophandel, of gewone apartementen voor dure mensen. Piero krijgt telefoon, van Francesca, een voormalig geliefde: kom je eten Piero? Breng Danielle maar mee. Francesca woont even buiten Genua in een zeer mooi apartement. De andere invités zijn Rino en Susanna. Francesca bruist van leven. Ze kan heerlijk koken. Vandaar naar Boccadasse, gekend wegens 'pitoresk'. Bocadasse is inderdaad verukkelijk. Kleurrijk (geel, oranje, blauw, terracotta) zoals Italiaanse dorpen/steden kunnen zijn. Heel fotogeniek tegen een hoge rots 'aangesmeten'. Het minikiezelstrandje zit vol zonnende Italianen. Het is immers 22 graden vandaag. 'Kijk, Danielle, achter die rots ligt Portofino' Portofino? Dat zou ik nu doodgraag eens zien, zie! Er bestaat een parfum dat heet 'Escale a Portofino' (ik weet niet meer van wie). Zodat ik weet dat Portofino hemels mooi moet zijn. Of de dees dik beribt ;-)... Tot Portofino (30 km) zijn we niet geraakt, maar wel, met de bus, tot Nervi. In Nervi gepofte kastanjes gegeten en een whisky gedronken in een bar langs de zee. Een gigantische whisky. Italianen serveren whisky, eerder uitzonderlijk en ALTIJD met ijs. Als je er dus, met nadruk, eentje vraagt, ZONDER ijs, serveren ze je (danig van hun melk), een half waterglas vol pure whisky. 3,50 euro! Laat maar komen!
zaterdag 22 oktober 2011: Piero/ kerken en de hoeren van Madalena
13u30, de luchthaven van Genua. Ik ben op zoek naar 'Piero', mijn gastheer, die zo galant is van me te komen afhalen. Fotogewijs is Piero van het genre 'mooie man'. In het echt is hij van het genre 'mooie man geweest' ;-). Hij staat serieus gebogen in knieën en rug en is heel bleek. 2 jaar geleden in Budapest had ik ooit ook zo bleke gastheer. Waardoor ik nu al weet, dat ik in een appartement zal belanden waar te weinig zonlicht binnen komt. En waar de frigo leeg is. En??? Yep! Bingo! Piero spreekt Engels en Frans en is zeer intensief bezig met de studie van het Pools. Hij vertrekt namelijk op 1 november naar Poznan voor een jaar. Hoe kom je erbij om Pools te leren Piero? 'Omdat ik van intellectuele uitdagingen hou, omdat ik een soortement devotie heb voor paus Johannes Paulus de 23ste, en...ik kan het ook niet zo goed rationeel verklaren, maar het voelt als een roeping.' Djeezes, als dat maar goed komt... Ga je graag mee naar een herdenkingsmis voor JP de 23ste, Danielle? Ba ja jong. Voor mij is zitten in een kerk absoluut geen straf. Ik word er rustig van. En als ze schoon zingen of schoon orgel spelen, heb ik zelf de neiging als het ware verliefd te worden ...op Christus en de al de Zijnen. Trouwens, al eens in een barokke kerk gezeten? Overal, letterlijk overal, waar je je ogen op richt is er 'iets'. Geen sprake van een blanco punt. Een fresco, een schilderij, een gedraaide marmeren pilaar, een rechte marmeren pilaar in 2 of meer kleuren, een bas relief, een marmeren beeld, een houten beeld, putti's, goud... Plafond, vloer, muur...alles is versierd! Voor de goede verstaander: ze zongen slecht en ze speelden niet goed, maar het ging me geen seconde tegen. Daarna krijg ik een zeer welkome sightseeing van Genua by night. Ik zweer het: ik heb nog nooit zo veel smalle straatjes, kerken en patisserieën bij mekaar gezien. Als ik mijn armen uitstrek aan de ingang van zo een smal straatje, en je telt er langs weerskanten 60 cm bij, zou ik de muren kunnen raken. Je gelooft het niet, maar er zijn er zelfs nog smallere. Maar daar loopt geen kat en ze stinken zo naar pis, dat een doortocht niet meer gezond kan zijn ;-). Ik waag een foto om het fenomeen 'daken raken elkaar bijna' vast te leggen, maar helaas is mijn Canon Pocket daarvoor niet geschikt. De gebouwen zijn wel 5 verdiepen hoog hé. Van op de grond heb je precies maar een halve meter afstand. Een sympathiek straatje is Vicoli Madalena. Een hoerenstraatje. Er staan een paar hoeren (herkenbaar as such), zwarte en witte, lelijk te wezen en te hopen op een klant, het loopt er vol bendekes opgefokte jongeren en een dealer wil wiet aan me kwijt. Ik geef toe, dat laatste is volkomen mijn eigen fout. Willekeurig jonge passanten geven zo danig veel geur af, dat ik, met excuses, bijna loop te snuiven als een paard. Ik kan er niks aan doen 'I like the smell of wiet'. For the record: Niet aan mij besteed (een gans ander verhaal, dat ik nog, per gelegenheid, misschien, eens zal vertellen). Piero is wegens dat laatste zeer gegeneerd. Sorry! En dan, nog een paar inkopen doen: fruit, groeten, kaas, salami. De lege frigo, nietwaar ;-)
Gabriel, de CouchSurfer uit Koekelberg, bijna Master Wiskunde, heeft me nodig. Of ik proefkonijn wil zijn voor de les die hij morgen moet geven in het SMI in Aalst? Het gaat over parabolen en hun formules. Bah ja, jong, doe maar. Voila, de dees getransformeerd in modale humaniorastudent. Een blad papier doet dienst als bord. We krijgen een 'on the record' versie van hem en een 'off the record versie. On the record = wat hij morgen gaat vertellen. Off the record = vragen aan mij zoals 'Zou ik dat zo wel doen, zal dat niet een beetje komiek zijn, kan ik niet beter dat......' Hij legt de theorie behoorlijk goed uit. Bij het tekstje waarmee hij zich zelf zal voorstellen aan de klas, komen toch heel wat wijzigingen. En bij zijn speelse lesinleiding ook. We zijn er een uur en half mee bezig geweest. Ik heb er vertrouwen in. Ik denk dat hij het goed zal doen. Zo een eerste les, toch niet te onderschatten. Zenuuuuuuwen! Maar Euh....Ik durf het bijna niet zeggen maar ik maak me zorgen over zijn 'progressieve outfit' (= oranje fleece, zwarte jeans, slobber Tshirt, niet echt rechtstreeks uit de propere was gepakt ;-(. Zijn er kledingvereisten in het SMI, Gabriel? Bah nee, toch niet dat ik weet. Alez, ge zult het goed doen morgen, daar twijfel ik niet aan. 'Weet ge wat, doe me een berichtje na uw eerste werkdag.' 'Tuurlijk! Duizend maal bedankt voor het onthaal en de tips. En mercikes om me te laten kennismaken met couchSurf. Geniaal systeem, ga ik nog gebruiken. Altijd welkom in Koekelberg.' 'Succes hé jongen'. Kus, kus. Knuffel, knuffel. Dada
Een Angel at your table? Ja. Hij heet Gabriel. De Engel Gabriel, als het ware ;-). Gabriel is bijna Master Wiskunde (laatste jaar), speelt piano en is een verdienstelijk amateur fotograaf. Hij doet stage in het Sint Maartensinstituut in Aalst. Zijn stage begint daar dinsdagochtend nogal vroeg. Vandaar dat hij voor de eerste keer in zijn leven een Couch gaat Surfen. In Aalst. Bij mij. Intelligente mensen die dan nog creatief zijn ook. Laat maar komen. I love it! Zal ik je iets meebrengen vanuit Brussel, dat ze in Aalst niet hebben, Danielle? Euh...Ja... 'Passeer je soms op de Zavel bij chocolatier Pierre Marcolini? Dan zeer graag een Maron Glacé. Eentje is genoeg, hé'. Gabriel, hij heeft er 2 mee. Ze hebben de rit in zijn rugzak op redelijke wijze overleefd. Chocolatverslaafden aller landen, verenigt u! Probeer een Maron Glacé uit. Ik zweer u dat dat nog beter is dan chocolade. Die geur, die textuur. Hmmmmmmmmmmm. Hmmmmmmmm. We hebben gisteren tot 2u30 's nachts zitten babbelen. Over muziek, wiskunde, geschiedenis, fotografie, onderwijs. En over wat je allemaal mee maakt als je CouchSurft en Danielle Van de Velde heet. Hij had maar klein oogskes vanmorgen. Gelukkig moet hij vandaag enkel lessen volgen. Morgen moet hij er zelf geven. Ik heb zo het stil vermoeden dat hij vanavond rap in zijn beddeken zal liggen. ;-)
