Het nichtje van mijn nicht heet Sofie... Sofie woont in Deinze en is CouchSurfster. Sofie heeft een CouchSurfer over de vloer, een man, een Fransman, die al 6 jaar in Laos woont en tervoren 4 jaar in Guadeloupe heeft gewoond en gewerkt. Als coach van een voetbalschool voor jongeren. In Laos geeft hij les in de Internationale School: lichamelijke opvoeding. Leidt ook een sportschool (veel sporten kan je daar doen, in zijn sportschool, oa golf) Sofie belt me op: 'Seg Jelle. Ik heb hier een toffe gast, een CouchSurfer, maar ik kan er me feitelijk te weinig mee bezig houden. Ik moet te veel werken. Het is een sportieve mens, van het type 'open' en 'aangenaam', ge gaat er geen last van hebben...;-) Kunt gij hem niet een paar dagen logies geven? Hij golft, ge kunt er mischien mee naar de golf?'... 'Ba ja Sofie, laat maar komen'. En zo bevind ik mij op maandagmiddag met Sofie, Myriam en onze Sportieve Medemens, die Patrick heet, aan een redelijk geïmproviseerde middagmaal bij mij thuis. Sofie heeft gelijk: Patrick behoort tot onze Aangename Medemensen. Altijd lachen. En daveren van enthousiasme. Bij wat hij zelf vertelt. Bij wat hij te horen krijgt. Bij wat hij te eten krijgt. Bij wat hij te drinken krijgt. Wil het nu lukken dat ik tijdens dat eigenste tafelmoment, op ge-gsm-ed wordt wordt door een televisiehuis dat reportages maakt over CouchSurfen voor het programma 1000 Zonnen.. 'Mogen we komen filmen, Danielle? 'Ba ja, jongens kom maar af....' En zo stonden ze hier dus, vanmorgen om 9u, dat televisiehuis. Om vervolgens te filmen: zijn opstaan, ons ontbijt, een interview met Patrick, een interview met mij, een kooksessie 'Vlaamse stoverij maken' met hem en mij, een mini-gidsbeurt op de Aalsterse markt door mij, een aperitief van Karmeliet op de diezelfde markt door ons beiden, het opeten van de gemaakte stoverij door hem en mij, om, uiteindelijk om 5 uur te eindigen, bij het inblikken van een miniwedstrijdje golf tussen hem en mij. Heel vermoeiend, maar ook wel plezant. Leuke mensen, die filmploeg. Heel jong. De regisseur was precies een beetje God. In die zin dat hij zich hier ontpopte als zijnde de gelukkige eigenaar van schoonheid, verstand, charme en professionaliteit. Zo iemand waar iedereen graag naar kijkt. En natuurlijk, zeker als ze 'Jelle' heten, zou Willen Blijven Naar Kijken. Wat natuurlijk niet kan. Er Moet Immers Nog Gewerkt Worden. ;-) En wat hebt ge vandaag geleerd? Awel, Ik heb geleerd dat een Fransman mits wat inspanning perfect in staat is om het woord 'Tettentoeren' foutloos uit te spreken. Echt waar! Check it out on televison... tenminste als regisseur God het er in laat... En wat heb ik ook geleerd? Dat God, ook Jeroen geheten, toch wel een beetje blij was: 'Uit deze reportage van 8 UUR kunnen we, Danielle, toch wel DRIE en EEN HALVE MINUUT leuke tv destilleren..... ' Zucht! ;-)
Hoe? Dormeur du Val? Wat is dat nu weer? Awel, een gedicht van Arthur Rimbaud. Heb ik moeten leren in de humaniora ;-). Het gaat over een man die vredig ligt te slapen in een zeer lieflijke vallei. Je bent helemaal mee in het verhaal van de vredig slapende man. En je kan de lieflijke vallei bijna ruiken of zien. Tot aan de laatste versregel. ...In die laatste versregel, die luidt als volgt: 'Il a deux trous rouges, du coté droit', valt je frank dat deze man niet ligt te slapen maar ...dood is. Het is een soldaat, hij heeft 2 schotwonden. Ik ben de dichter, Arthur Rimbaud, nooit vergeten. Evenmin als zijn gedicht, dat een onuitwisbare indruk op mij maakte. Rimbaud werd geboren in Charleville Mezieres. In de Franse Ardennen, dus. Maar 204 km van Aalst verwijderd. En wil deze stad nu net een heel mooi, renaissance plein hebben, dat bijna een exacte kopie is van de Place des Vosges in Parijs. En wil die Place des Vosges nu net een van mijn favoriete spots zijn....Voila, meer moet de dees niet hebben om te gaan CouchSurfen. Geef mij een fotogenieke plaats met 'une histoire' en ik ben weg.... De gastheer heet Philippe en moet zowat de meest verlegen man zijn die ik al ooit heb ontmoet. Van het type dat meteen naar de tafelrand kijkt en pijnlijk zwijgt zodra je stopt met spreken. Godzijdank heb ik met mijn 46 CouchSurfervaringen al het een en het ander te vertellen....En godzijdank, heb ik ook al een gesprekstechniek ontworpen (ahum!) waarbij onze Zwijgende Medemens vraagsgewijs met zachte dwang in het gesprek wordt betrokken ;-) Mevrouw, die een veel opener persoon is, heeft deze avond een performance met het koor, waarin ze zingt. Ze heeft mij, na een hartelijke groet met haar Zwijgende Geliefde, alleen gelaten. De kleine van 6 jaar, die Arsène heet is al naar bed. Moet gezegd, dat ik Belgisch bier heb meegebracht: Duvel, Orval, Bush. Het gaat gemakkelijk naar binnen. En het helpt een beetje om zwijgers te doen praten ;-) ;-) Ik heb een hele grote kamer. Slaap als een os. Wordt 's ochtends gewekt door het gekwetter vanuit de living, van een allerschattigst jongetje van 6 jaar. Het neefje van 'Le Petit Prince', stel ik zo vast, kan wonderbaarlijk goed zingen, en kan, alhoewel nog in kleuterklas, een beetje schrijven en ook een beetje lezen... Dat is de verdienste van de papa Philippe. Philippe (52) is huisman en doet dat goed... Mevrouw (42) is studiemeesteres van een Lycé (secundaire school vanaf 14 jaar) met internaat. Ze bewonen een groot appartement op het schooldomein. Echt een historische spot! En Frankrijk zou Frankrijk niet zijn, als er nog VIJF andere koppels OOK op dat zelfde schooldomein wonen om DEZELFDE functie uit te oefenen. Waw! Het Lycé telt 600 studenten, waarvan 80 internen.... Philippe en zoontje Arsène brengen me, die ochtend, naar de Place Ducale. Echt heel mooi. 'Surtout', als de zon begint te schijnen. Er staat een hele mooi oude paardemolen op deze Place Ducale. En er loopt een straat vanaf de Place Ducale naar het Musée Rimbaud en naar de Quai Arthur Rimbaud. De kleine Rimbaud heeft daar nog gewoond, toen zijn papa het gezin (met 4 kinderen) al had verlaten. De arme Arthur was toen weerloos overgeleverd aan de koude afstandelijkheid van zijn moeder. Dat mens was een STEEN! Arme Arthur! Maar bon! Zonder zijn koude ma, hadden wij nu allicht geen grootse gedichten gekend van zijn makelei. Om Arthur Rimbaud te gedenken, staan 'le long de la Meuse' hele mooie alu stoelen met in de zitting ingestantste versregeltjes. Voila, tot daar mijn sightseeing. Meer is er niet te zien. tenzij de natuur, waarin je naar hartelust kan gaan wandelen... En wat doe ik vervolgens? Iets waar ik me nu al hartgrondig over schaam ;-) Ik ga 7 uur aan een stuk shoppen. Echt Waar! Winkel in. Winkel uit. 7 uur! Min 1 uur, waar ik, hongerig en dorstig, halt gehouden heb, in een design patisserietje, dat net 2 maand open was. 6 uur dus! Oogst: 7 stuks! Er zit een hele mooie T-shirt bij met vlindertjes, van het merk, dat ik totaal niet kende: Un Jour Ailleurs. Die naam! Hoe toepaselijk! Heerlijk toch! 's avonds kondigt Philippe laconiek aan: 'Ma femme doit encore aler chanter, tu devras me supporter encore une autre nuit. ;-)' Hij heeft een tabulé gemaakt met eigen gekweekte groentjes. Heel lekker! Arsène, het zoontje, vertelt honderd uit over het verjaardagsfeestje van Jules, waar hij naartoe is geweest. Zingt met zijn engelenstemmetje 'Au Claire de la Lune'. En verdwijnt daarna, nog altijd als Indiaan verkleed in zijn bed. Maar niet zonder dat ik hem een verhaaltje voorlees. Echt didaktisch gezien van de papa: 'Onze Medemens is belangrijk' (Medemens, die in dit geval Danielle/Jelle heet) . Philippe en ik hebben nog tot 1 uur gesprekken over 'Vreemdelingen' (die er NIET zijn in Charleville Mezieres). Philippe is, zoals je het van onze Verlegen Medemens verwacht, in grote mate van het linkse gedachtengoed....En ik ben, in kleine mate, enkel waar het vreemdelingen aangaat, van het rechtse gedachtengoed . Consensus? GEEN! Hopeloos! Ik ga een beetje gefrustreerd naar bed. 's morgends tref ik Mevrouw aan, samen met 2 heerlijke croissants, die speciaal voor mij zijn over gehouden. Ze is nogal hees, want kwam laat thuis. Zou dat enkel van het zingen zijn? Nice stay, clean room, nice people, nice city, good food,.
Hoe, Ludwig en Richard? Nieuwe mannen in je leven? Ba nee! Geen mannen! Dat zijn gewoon 2 excellente musea in Keulen: het Museum Ludwig en het Walraff Richards Museum (kortweg Richard).Tja. Het overkomt me dat ik zo eens geweldige goesting kan hebben op ...kunst. Gelijk afgelopen week-end. ;-) ;-) Ludwig heeft moderne kunst, vanaf Picasso. Richard heeft kunst van de middeleeuwen tot de impressionisten. Heerlijk! In het Ludwig was er ook een tijdelijke tentoonstelling van Saul Steinberg. Deze mens voorzag het Amerikaans paviljoen ten tijde EXPO '58, in Brussel, van 70 meter lopende kunst (op 3 meter hoog). Het heet The Americans. Eens googlen? Ikke ben fan! Zelfs super fan! In het WRichards genoten oa. van een Rubens: de heilige familie, zijnde: Elisabeth en haar zoontje Johannes en Maria en haar zoontje Jesus. Maria heeft behalve een fris, sexi gezichtje ook nog geweldig sensuele lippen. Haar zoontje Jesus heeft een sterk ondeugende blik. Maria heeft ook zomaar 1 tiet uit haar kleed hangen (of liever...staan. Tieten, bij Rubens, STAAN) . Terwijl ik er van overtuigd ben dat haar zoontje Jesus al lang te oud is om nog gezoogd te worden...Trouwens de kleine ziet er niet uit alsof hij moet eten, noch alsof hij net gegeten heeft. Dat vind ik nu geestig zie: een religieus tafereel dat barst van de sensualiteit! Hahahaha en Rubens komt daar op sublieme wijze weg mee! Love it! Niet zonder trots stel ik vast, dat ik heel wat kunst herken van ver, zonder de naamplaatjes te kunnen lezen: Munch, Otto Dix, Warhol, Lichtenstein, Bacon, Dali, Picasso, Monet, Richter... En onze eigen Rubens herkennen we natuurlijk aan zijn sublieme 'diagonaal'. Verder nog in het Design museum vertoefd: stoeltjes, zeteltjes, bestekken, vazen, glazen, juwelen, borden. Ik vind dat zalig om zien. Sommige dingen zijn bijna 100 jaar oud. En zijn op de dag van vandaag nog altijd DESIGN, gelijk als de Marcel Breuer stoel. Uit 1925, asteblieft! Of de Barcelona chair van Mies von der Rohe. 1929. Wie geeft er mij zo eentje kado? Ik zweer u dat ik daar zonder schaamte van van bil zou willen voor gaan ;-), just to have it... Verder heb ik nog op het kerkhof gezeten, op zoek naar sexi engelen. Een ENGEL...ik ben daar weerloos tegen. Die vleugels, dat gewaad, die neerwaartse blik.... En hoe was je logement? Goed! Bij een madam die Kristina heet en 49 jaar is en jazz muzikante en lerares Engels. Ze heeft 18 jaar in New York gewoond. De eerste avond was Kristina nog in de mening dat Haar Geliefde haar voor eeuwig de rug zou toekeren. Ik zat daar aan haar keukentafel, meteen, in het universele verhaal van Leven, Lijden en Liefde. Zeer herkenbare verhalen. Zelf ook meegemaakt. Hoe mensen toch dikwijls dezelfde geschiedenis kunnen hebben. En hoe mensen hun 'geschiedenis' meedragen, voor altijd, een onzichtbare last, het eeuwige rugzakje. Dat van die Geliefde...het was loos alarm. Het was geen afscheid, het was een Nieuw Begin. 1 juni 2013, de eerste dag van de rest van hun leven. Take care of each other. Be tender. Hug!
Zaterdag, 11 mei 2013, 18 u: ik heb een afspraak met mijn CouchSurf gastheer Johannes, aan de Stadthalle van Wuppertal, want "Mijn huis is zeer moeilijk te vinden", Inderdaad, Johannes woont in een, wat ik noem, "Achterafhuis". Zo een huis dat achter de huizen staat, die aan de straat uitgeven. Johannes bewoont er een groot en klaar dakappartement. Zeer mooi ingericht. Tja, wie twijfelt daaraan?we weten het: onze Andersgeaarde Medemens heeft smaak. Het ziet er Oosters uit, met veel cyaanblauwe kleuraccenten. Zicht op een groene Wuppertaler helling en op de fameuse wereldberoemde Schwebebahn (= de hangende tram). "Johannes, wat een prachtige tapijten hebt ge toch!". "Vind je? Weet ge, ik heb die allemaal op Ebay gevonden." "Op Ebay? En... als ik zo onbescheiden mag zijn, hoeveel hebt ge die dan betaald?" " Boh, de duurste 100 euro." Jaloers!
"Wacht dan moet ge mijn schoencollectie eens bekijken. 30 paar schoenen, allemaal van Ebay". Er zit een lichtblauw paar tussen van Paul Smith en nachtblauwe, Italiaanse van het meest soepele leer dat ik al ooit in handen had. 10 euro, zegt hij. Some guys have all the luck!
Johannes is een Gretige Mens. Hij eet, drinkt en rookt gretig. Hij leeft ook gretig. Aan 100 per uur. Het type dat alles wil beleven en alles wil weten. Heerlijke man!
Natuurlijk kan deze Heerlijke Mens meer dan fatsoenlijk koken.
Hij maakt een "geil voorgerechtje" van gemarineerde groenten die ik niet ken (ik ben nochtans groetendeskundige) met 2 soorten gegrilde noten en parmesaanse kaas. Vervolgens penne met mierikswortelsaus en citroenzeste. En veel knoflook. Het is duidelijk dat hij de eerstvolgende 48 uur niemand moet kussen. ;-).
Zondag rijdt hij mij 2 uur rond in zijn auto. Sightseeing in Wuppertal. Wuppertal is een rijke stad, zo veel is duidelijk.Veel huizen van de periode 1870. Alle prima onderhouden. Veel groen. veel stijgen en dalen. Men noemt het hier niks voor niks het San Fransicco van Duitsland.
Daarna ga ik de Tony Cragg sculpturentuin bezoeken. In een bos op een berg. Precies een sprookje. Er is daar ook een tijdelijke tentoonstelling van de serenwoordig alomtegenwoordige Belg, Jan Fabre. Ik kan deze mens niet zien of horen. maar zijn kunst mag er wel wezen, dat moet ik eerlijk toegeven.
s`Avonds mag ik gratis naar een operette. Daar heeft Johannes voor gezorgd. Hij moet namelijk bloemen afgeven, na het stuk. In zijn bedankwoord heeft hij niet 1 keer Eugh gezegd. en daar ben ik feitelijk wel een beetje trots op....
Maandag laat ik me Thais masseren, drukpuntmassage. De Thaise masseuse is heel groot. Als ik door het gaatje van de massagetafel kijkt zie ik tot mijn ontzetting dat ze gigantische voeten heeft. Groot, breed. Ze gaat massagegewijs zo een beetje op mij zitten. Best fijn. 1 uur lichaamsmassage en nog 15 minuten schouders, extra. 36 euro. Voor het effect dat het heeft is dat een klein prijsje, vind ik.
Das leben ist herrlich. Als nu nog de zon wil schijnen is alles perfect!
Dolembreux? Waar ligt dat? Tegen Spa. En wat ben je daar gaan doen? Awel, ik had de eer van een golf-interclub te mogen spelen op het terrein van Gomzé, op zondag 21 april. Dolembreux ligt op 6 km van dat golfterrein van Gomzé. Amaai seg, en in zo een gat, in de Walen, waar nog geen kat ooit van gehoord heeft, vind jij een CouchSurf adres? Ba ja. Bij 2 Geliefden, dan nog, van hetzelfde geslacht. Heerlijke mensen. Babbelaars, luisteraars, lachers. Pasgebouwd huis. Ontzettend proper. Versgeperst fruitsapje bij mijn ontbijt. Croissants en andere koffiekoeken vers van de bakker. Heerlijk! 'Kom je nog eens Danielle? Je kan hier zulke mooie wandelingen maken... en Luik is ook niet ver'. 'Tuurlijk, jongens, ik moet het nieuw station van Luik nog eens zien hé. En de nieuwe opera....' Ze hebben me, die ochtend vroeg, langs binnenbaantjes, voorgereden, tot aan de deur van het golfterein. Kwestie van geen last te hebben van de koers Luik-Bastenaken-Luik, die immers voor de deur van de golf passeert. Zalige mensen. Zo moet Couchsurf zijn. Het geeft me elke keer een boost van: ' Ja, het Komt Goed met de Mensheid' ;-)
Wat doet een mens, als hij heel vroeg op de ochtend in ons Walenland moet zijn? Juist, ja, dan gaat hij de avond tervoren CouchSurfen, zo dicht mogelijk bij zijn plaats van bestemming. En wat is zijn plaats van bestemming? De gemeente Ways (spreek uit Weis) . Ways, wat is er daar te zien? Nikskes, behalve een golfterrein ;-). En wat is het dichtste bij deze bestemming, dat je kan vinden? Braine l'Alleud. Bingo! Ergens vaag in mijn hoofd staat mij zo voor dat ik die gemeente ooit al eens zien staan heb op het lijstje van 'rijkste gemeentes' van Wallonië. Correct me if I am wrong. Gastheer Didier en zijn dame Brigitte wonen in een wit villaatje in een recente verkaveling in het gehucht Lillois. Het is hun eerste ervaring als gastheer-dame. Het zijn super vriendelijke mensen. Mensen met stijl. Wanneer ik 'savonds om 20u30 arriveer, staat hun tafel stijlvol gedekt... Echte stoffen servietten, daar heb ik nu eens een zwak voor zie! Didier heeft gekookt: tagliatelli carbonara met een slaatje. Thee met een gebakje en een van Italië meegebrachte digestif. Ik heb de wijn meegebracht. Onze gesprekken lopen tot 23u. Over een beetje van alles, vooral over reizen. Brigitte raadt me aan van eens naar Llubliana te gaan. Ze toont me foto's. Er is een beetje Art Nouveau te zien, van hoge kwaliteit, en een paar heerlijke barokkerken. En voor de rest een prachtige setting in de bergen. Jaja, Brigitte, Llubliana komt zeker op mijn 'to see' lijstje. En nu dodo: ik krijg de slaapkamer van de zoon. Een knappe jongen trouwens. Hij voetbalt op Nationaal niveau (bij de jeugd) en danst. Breakdance. Wat een schouders, wat een taille! En vriendelijk! Alez, twas weer in orde. CouchSurfing: I love it!
Smek-en-Smak? Wie is dat? Een Koreaan. Heet die echt Smek-en-Smak? Ba nee! Dat is de bijnaam die ik deze CouchSurfer in gedachten heb gegeven. Hoe? En waar heeft die dat verdiend? Al eens met een Chinees of aanverwante aan tafel gezeten? Dan zou je begrijpen dat Smek-en-Smak nog een vriendelijke benaming is ;-) Chinezen en Koreanen hebben tafelmanieren waar wij eerst met verbazing naar staren en daarna, als ze Jelle heten, meteen een vluchtweg zoeken. Het gaat zo: zodra het eten opgediend is, buigen ze rug en nek, brengen ze het hoofd op 10 cm (10 CM !!!!) van hun bord, beginnen vervolgen verwoed te lepelen, tuiten de lippen en ZUIGEN alles wat op de lepel ligt heel luidruchtig naar binnen. Naar Binnen Zuigen!!!!! Je moet dat zelf eens proberen. Je zal merken dat dat ontoelaatbare decibels geluid veroorzaakt. Nog daargelaten van het gemis aan een tafelconversatie, die in dergelijke omstandigheden onmogelijk kan doorgaan, is het dan ook nog vechten met je eigen tolerantiedrempel. Zal je boos of verstoord kijken, misschien? Doet niet uit. Remember: 'hoofd in bord' . Tja, China en Korea, smakken is daar 'beleefd'. Voor de rest was er niks mis met deze jongen. Behulpzaam, dankbaar, proper. Behalve dat hij met lege handen kwam. Nog zo iets. Iemand met opvoeding brengt toch voor de gastheer/gastvrouw iets symbolisch mee? Hoeft niet veel te kosten: een bedankbriefje of een kaartje, een tractementje op café, een stuk chocola van een euro, snoepjes...Je krijgt tenslotte 3 dagen onderdak: eten, drinken en slapen. Nee, nee, deze jongen was niet zo goed opgevoed als het Koreaantje van 3 jaar geleden, eentje die voor onderwijzeres studeerde. Tja en weet je wat? De volgende CouchSurfers zijn ook Chinezen. Erasmusstudenten in Madrid. Ik had eerst gezegd dat ze 4 dagen mochten komen. Ik heb het veranderd naar 2. Als ze even slechte tafelmanieren hebben als Smek-en-Smak, is 2 dagen 'all i can have' ;-). I will keep you posted!
woensdag 30 januari: met de voeten in het zeewater!
Hoe ongelooflijk mooi was het weer vandaag. Echt een eerste lentedag! Dat was van vorige week al de voorspelling (te zien op het net in Belgie) van het weerbericht voor woensdag 30 januari, hier in Reus. Plak op, zou ik zo zeggen. Het kon voor een 30ste januari gewoon niet beter! Het plan vanuit Belgie was, om er vandaag een standdagje van te maken. Awel... het is gebeurd! Stranddagje? Sinds wanneer ben jij een strandligger? Sinds nooit! De planning, vanuit Belgie, was om vandaag, in Salou (10km van Reus) een stevige strandwandeling te maken. Ge weet wel, zo eentje gelijk als bij ons aan zee: dik ingeduffeld langs het strand lopen. NOT!!! NOT!!! Ik heb al wandelend langs het strand achtereenvolgens alle kledingslagen mogen "afpellen". Hoe? Er schoot er nog iets over? Jaja, een marcelleken en een opgestroopte jeans. Nog nooit in mijn leven heb ik op 30 januari op blote voeten in het zand gelopen, langs de zee. Met De Voeten In De Zee.!!! Fantastisch! ....6 km puur genot. En vooral, denk ik dan zo, een natuurlijke therapie voor mijn 3 weken geleden verstuikte teen ;-) Ik moet er wel eerlijk bijzeggen dat het om 16u te koud was voor Marcellekes. Tja, het is nog winter, he, de zon zakt rap. Maar bon "gehad, is gehad". Daarbij, ik moest nog mijn dagelijks ijskreempje gaan eten bij Farggi in Reus. De beste ijskreem in gans Catalonie! En nog een keertje langs die botjes passeren die ik sinds dag 1 al wou hebben. Must Have! Armani Jeans. 170 euro. Een beetje te veel voor mijn doening. Maar bon de winkeldame trok me over de streep. Content! Bij het toekomstig aantrekken elke keer aan "30 januari, voeten in de zee" denken, je zou voor minder.. ;-)
Welk een schitterend weer is het alweer! Wanneer zo rond 14u de lichte bewolking verdwijnt, is het echt warm. Een biertje in de zon, koffietje in de zon. Uitrusten in de zon. Uitrusten? Ja, ja, ik doe de Art Nouveau wandeling vandaag, en dat is toch behoorlijk wat kilometers. Ik stap ook elke winkel binnen die mogelijks iets kan hebben "wat wij thuis niet hebben". Afgezien van een paar gadgets is de oogst nul. Wel 2 paar heerlijke schoenen gezien, waar ik nog eens moet voor terugkomen: siesta, winkel gesloten tussen 13u30 en 17u. Siesta? Hoe oneconomisch en hoe compleet on-europees. Ook de scholen hebben 2 volle uren pauze onder de middag, vertelt Josep. Hoe on-efficient! Bon, om terug te komen op de Ruta Modernista. Het begeleidend boekje geeft correcte uitleg. Het trekt aandacht op details die je anders ontgaan. Zoals initialen van de eigenaars in de gevel verwerkt of symbolen die met hun beroep te maken hebben. Mooi! Art Nouveau. Het is me beginnen boeien 30 jaar geleden met een bezoek aan het huis van Horta in Brussel. En het blijft me boeien. Maar nu kan ik efkes weer voort, voor een jaar ;-). De ontdekking van de dag: het Centro de Lectura, ofte de bibliotheek. Schitterende leeszaaltjes met grote ovalen leestafels. 20 identieke leeslampen. Elegante donker houten boekenrekken. Wit plafond met donkere balken, goudversierd. Hoe schattig! Er zitten een paar schoolkinderen en een paar oudere mensen. Een oord van stilte. Hier heeft de tijd stilgestaan! Ook charmant: het pleintje voor de Kathedraal. En nu naar het huis van de 2 Joseppen. Ik ga nog eens koken vandaag: gekarameliseerde kipfilets met perziksaus en pure. De kleine Josep eet met smaak. De grote eet vegetarisch, zijn eigen potje. De grote Josep is duidelijk dankbaar dat er iemand thuis is, en het huis naar eten riekt. Being a single dad, not easy!
Wie mij kent, weet het al: op citytrip doe ik steevast 3 dingen. Ik bezoek altijd de (wekelijkse) openlucht markt, ik ga altijd naar het kerkhof. en ik zorg er voor dat ik ergens op een historische plaats iets kan eten of drinken. Volgens gastheer Josep, blijf ik beter weg op het kerkhof van Reus. Het is ver, zegt hij en niet eens mooi. Of ik daar ga naar luisteren, weet ik nog niet. "Mooi" is immers een relatief begrip. De wekelijkse openluchtmarkt heb ik gisteren bezocht. Het was er de dag voor. Heerlijk weer. Weer voor koffietjes in de zon. Verder, wandelen door winkelstraten, met het hoofd in de lucht, omhoog kijkend naar fraaie Art Nouveau gevels. De ene gevel naast de andere. Echt de moeite. Op het gelijkvloers zijn deze panden gewoon winkels, waar men helaas, zelden nog iets van het oorsponkelijk interieur kan spotten. Maar je kan er wel kleedjes spotten, schoenen en soms design aan reductieprijzen... De teleurstelling van de dag meegemaakt. Ik kom speciaal naar Reus om het Instituut Pere Mata te zien en het Casa Navas. 2 compleet intacte Modernista (=Art Nouveau) gebouwen. Het eerste is alleen bezoekbaar met gids op zaterdag. Het andere is gesloten voor 4 maanden wegens restauratiewerken. Lieve Spanjaarden, wilt ge dat aub eens op uw website zetten? Dan had ik mijn bezoekje wel nog even uitgesteld ;-( Maar bon, ik heb 2 uur in het Gaudi-center gezeten: een schitterend interactief en super modern museum over Art Nouveau architect Antonio Gaudi, die hier in Reus is geboren. Geniale man! Ik heb zijn Sagrada Familia in Barcelona gezien, zijn Park Guel en zijn Casa Guel. Laat een onuitwisbare indruk na. Allemaal WOW-dingen! Plezant om dat nu allemaal filmsgewijs en met maquettes nog eens mee te maken, met een zeer goede uitleg er bovenop. en dan nog inkopen gedaan, het was immers aan mij om te koken. Spagetti bolognese voor mij en de kleine Josep. De grote Josep is vegetarier en ging zijn plan trekken. De 2 Joseppen hebben ruzie over huiswerk. Alweer. Gisteren was het ook van dat. De gote J legt te veel stress op de kleine J, vind ik. En zijn opvoedkundige methodes in verband met huiswerk maken, lijken nergens op. Het breekt mijn hart. Ik ben precies in de film "The Black Swan" beland. Nochtans zien ze mekaar heel graag. Gelukkig vraagt hij ·s avonds mijn gedacht. We hebben het nog uren over mijn en zijn "geleden" opvoeding gehad. Welnu, in beide gevallen, mag je het woord "geleden" haast letterlijk nemen. ;-) Hoe te hoog gespannen verwachtingen, een domper plaatsen op je jeugd ,-( Maar bon geen rancune. Samen met het praten kwamen ook de oplossingen. Daar speelt de levenservaring: ik weet al van veeeeel meer dingen dan hij, hoe ik ze beter anders had gedaan ;-) ,-)
De keine Josep moet gaan voetballen vanmorgen, in Tarragona. Ik ga mee, dan kunnen we nadien de stad eens bekijken. Tarragona heeft een mooie kathedraal, die net is gerestaureerd. Ze heeft een brede rambla, uiteraard. En een paar romeinse overblijfsels gelijk als een amfitheater, vestingsmuren, een aquaduct. Rond de kathedraal is het rommelmarkt. Er is veel volk. Mensen met jassen aan op terassen. Wij daarbij, met een vermuth (Reus en Tarragona, zijn daarvoor bekend) en churro·s met chocolademelk. Churro. je moet het eens gegeten hebben, maar dan ook niet meer dan "eens". Ik geloof dat er calorieën inzitten voor 3 maaltijden ;-). Picnic op het strand. Lang hebben we daar niet gezeten, daarvoor was het te koud. Langs de plaatsen uit mijn jeugd gereden: La Pineda en el Cabo. Ik herken geen van de 2. Ze zijn ondertussen zo volbouwd, dat ik niet begrijp hoe een toerist hier wil verblijven. Ook de 2 prachtige campings zijn er niet meer. Josep is van plan pizza te maken vanavond, maar hij moet eerst nog 10 kilo strijk doen. Ondertussen kap ik me een beetje af. Mijn verstuikte teen van 3 weken geleden heeft al dat wandelen toch niet zo goed verdragen, stel ik vast. En ik heb hoofdpijn. De Vermuth en de churro·s?
zaterdag 26 januari in de sneeuw vertrokken. Met 30 minuten vertraging...en netjes op tijd in de zon toegekomen. Een vlucht met veel turbulentie, dat wel, vooral boven de pyreneeën. Content aan de grond te staan. Gastheer Josep komt me halen. Achterin de wagen zit Josep nummer 2. Een jongetje van 9 met blauwe ogen en een bleke huid, Het zou zo een Belgje of een Nederlander kunnen zijn. Josep nummer 1 daarentegen is een echte Spanjaard. Donkere ogen en donkere huid en nogal tenger, duidelijk van het sportieve type. Ze moeten nog gaan squashen, alletwee. Ga je graag mee, Danielle. Ba nee, ik ga liever eens de stad in. Te voet? Mo ba ja, dat is toch maar 2 km. OK, maar beloof me dat je met de bus terugkomt: Lijn nummer 10. Zet je hier recht voor de deur af. Ik heb niet graag dat je in het donker voorbij "De Blokken" moet passeren. Voila, hier heb je een sleutel. Josep en ik zijn terug zo rond 21u15. Slukes! Eneugh? Hoe is Reus? Charmante stad, met 2 marktpleinen en veel Art Nouveau gebouwen. Veel terrasjes. Veel volk op straat! Volk! De winkelstraten zien er zwart van. Ik was vergeten dat dat typisch is voor een zuiderse stad in het weekend, bij goed weer: iedereen is buiten. Het geeft direct een gezelligheid die wij niet hebben. Ouwe gearmde koppels, jonge koppels met kinderkoetsen en kleine kinderen, bendekes pubers... en de ikzelf, smullend van een ijskreem. Klein stadje, met sfeer. Zonder problemen met de bus terug naaar de 2 Joseffen. Hahaha, ik neem in Belgie NOOIT een bus, vandaar. ,-) Josep, schenkt me een wijn uit en maakt een lekkere tortilla. De kleine Josep klaagt omdat de grote het zout alweer is vergeten ;-) Nog lang zitten babbelen terwijl de kleine Josep voor de TV in slaap valt. Om 23u30 naar mijn bed. Zo een avond met 2 vriendelijke mensen, een beetje wijn, eenvoudig lekker eten en daarbij het "huiselijke" van het Couchsurfen, echt mijn ding.
Ben vandaag nog voor de laatste keer een balleken gaan kloppen hier op Amerikaanse bodem. Vanavond nog efkes met Griet en James naar een kerstdrink op hun werk en dan het vliegtuig op. Ik was hier graag, heb genoten van Griet in haar San Diego habitat, ben reuze blij dat ik James heb leren kennen, kon bijna alle dagen profiteren van de zon, zal het Getty en de zoo niet meer vergeten, maar nu verlang ik naar de koesterende armen van My Beloved en naar het gebrabbel van baby Jilleken. Gisteravond was Mike op bezoek, de man uit de jury van het doctoraat van Griet. Hij weet het niet, maar is die mens ...een lekker stuk! Een beetje verlegen, heeft iets jongensachtig en moest hij niet constant naar de grond kijken, hij zou zo uit een film kunnen gestapt zijn. Mijn pompoensoep en mijn stoverij vielen in de smaak. Met die stoverij is het dan toch nog goed gekomen, maar ik geloof dat ze al bij al 3 uur heeft opgestaan. Over gisteren moet ik nog iets kwijt. Je weet nog dat ik bij het verlaten van het natuurreservaat gisteren, ineens 2 flikkenauto's, 2 seeking helikopters, 2 ambulances en 2 coastal guard wagens met loeiende sirenes had zien komen aanrijden? Om een verdwaalde en gewonde wandelaar op te sporen, zo dacht ik. NOT! Ik vertel hier gisteren dat verhaal aan Max, de roommate van Griet. Hij: 'Oh my God, you were actualy there? Oh my God, you were there??? At Torrey Pines State Reserve? Oh My god...I just heard it on the news' Blijkbaar had men daar een gestoorde die met een machete rondliep in het been geschoten om hem onschadelijk te maken. ...Een gestoorde met een machete!!! Misschien wou hij de planten wat bijsnoeien ;-), mischien had hij Zorro aspiratie en wou hij een elegante Z toveren op de kledij van andere wandelaars (Ikke dus, want er liep niemand anders rond), mischien wou hij enkel zijn baard afdoen in een beetje een speciale setting ;-), of misschien was hij voor de hardere aanpak? In elk geval, ik heb zo het gevoel, dat ik naar huis moet ;-)
donderdag 14 december: zou ik 'accidenten' aantrekken?
Het regent! In de regen gaan kijken, hier in de buurt naar de gebouwen van archtect Kahn. Het Salk Institute (voor biologie). Mooi? Beikes, neen! Architectuur van de jaren 60. Heel gedurfd, dat wel. Naar mijn mening architectuur waar je bang van wordt. Het lijken wel monolytische blokken. Ik voeg een foto toe. Wie fan is, mag het me mailen ;-) Na de middag werd het droog. Tijd voor een wandeling in het nabijgelegen natuurpark, hier, net naast de oceaan. Ik ben er gans alleen. Er zijn aantrekkelijke wandelpaden, edoch, die mag je vandaag niet betreden wegens 'slipery'. De dees doet dat braafjes, enkel daar lopen waar het zonder gevaar kan. Een of andere idioot, vond blijkbaar dat hij de waarschuwingen in de wind mag slaan. Tegen dat ik na een uur en een half van mijn wandeling terug ben, arriveren er 2 coastguard wagens, 2 ambulances en 2 flikkenauto's met zwaaiende lichten en sirenes. Bovendien hangen er 2 seeking helicopters te cirkelen rond de gevaarzone. Als ik vraag wat er gaande is: We do not know yet. We received a 'call for help'. Ik ben niet blijven wachten tot ze iemand vonden. Zou ik nu accidenten aantrekken of niet? Zwijgt! ;-) Morgen moet ik het vliegtuig nemen...
woensdag 12 december: zwaar accident, another lazy day
Oesje! Slecht geslapen de nacht van dinsdag op woensdag. Kan niet aan het bed liggen. Het logeerbed van James is namelijk uitstekend. De oorzaak van dat slecht slapen, ligt vermoedelijk in het (alweer!) 'bijna-auto-accident' dat we gisteren hadden op onze weg van San Diego naar LA. Geen kattepiske gelijk de 2 'bijna accidenten' met Griet vorig week-end. This was big!!!! Het ging zo: wij rijden op de 5de strook van een vijfvaksbaan, horen schuin voor ons ineens een geweldige klap, en plots zien we een op zijn zijde gekantelde auto, over 3 rijvakken schuiven, terwijl de brokstukken in het rond vliegen. James heeft moeten versnellen, terwijl we alle drie, net achter ons, vanuit onze ooghoeken, vol verbijstering de gekantelde wagen tegen de middenberm zien aanvliegen. Zouden ze hier hun accidenten sparen voor als Van de Velde op bezoek is? Resultaat van dat accident, annex, slecht slapen: de dees kapt zich 's middags af in een ligzetelke in het zonneken in de tuin.... en slaapt vervolgens bijna 3 uur. Maar daarna heb ik me, met plezier, nuttig gemaakt met het wassen van de auto van Griet. Een karweitje van 2 uur (volgens Griet is hij in geen 8 maand gewassen). Toen de zon onder ging (om kwart voor 5) stond het beestje proper en wel op de oprit. Griet: 'tiens, ik zieng pecies beter deer men roiten'. ;-) Daarna inkopen gedaan. Morgen komen Mike en nog iemand eten. Mike is een Amerikaan, die bij de doctoraatsverdediging van Griet in de jury zat. Ik heb begrepen dat hij aparatuur verkoopt voor oceanografische metingen. Hij moet hier zijn voor zaken.Ik maak pompoensoep en vlaamse stoverij met patatjes en appeltrot. Een stoompot hebben ze hier niet. Dan maar op de oude wijze: mijn potje staat meer dan 2 uur op. Ik heb er zo mijn twijfels over. Misschien zal een 'nachtje trekken' de zaak nog verbeteren. Eneugh, ik maak ook kennis met de eerste serieuze regen. Niet de gewone 'drizzle'. Bij bakken viel het deze nacht uit de lucht. In onze keuken staan plasjes water. Achter de voordeur is alles 'mesnat'. Griet, noch David (de radioloog) schijnen zich daarover te verwonderen. David: jaja dat komt onder de deuren door ;-). Als het een beetje ophoudt ga ik, te voet, het Salk Institute of Biology bezoeken. Architectuur van de jaren 50-60. Kahn heet de architect, een ingeweken Joodse Est. Is al dood. Renzo Piano en Richard Rogers (van het Centre Pompidou) hebben nog in zijn architectenburo gewerkt. Alsook Foster (de man van de Millau-brug). Hahaha, lucky me, je moet niet altijd ver weg om iets te zien ;-)
Een beetje laat naar het Getty vertrokken, vanmorgen. 2 uur en een half rijden. We zijn er pas om half 2. Het Getty ligt helemaal tegen een groene berghelling op, aan de Noordkant van LA. Je gaat er voor de kunst, maar vooral omdat het architecturaal een 'waw'ervaring is. Ik steeg in elk geval bijna op! De architect, Richard Meier, is bekend voor zijn witte gebouwen. Hier heeft hij een toegeving moeten doen. Het is niet wit, maar beige. Meer bepaald Travertin-steen, die helemaal, geimporteerd is uit Italie. Massa's scheepsladingen. Een heel sober gebouw, met sterke horizontalen en af en toe een heel ...sensuele ronding. Less is more. Gewoon fantastisch. De travertin gevelstenen zijn of gepolijst, of juist ruw en als contrast heb je geëmaileerd staal (ook al beige!). Alle bouwelementen (ook voor de vloeren en de ramen) zijn vierkanten van 30 inch of een veelvoud er van. Zo kom je tot een 'karokes' gebouw. WAW!!!!! Daarna nog naar Iris, de laatse show van Cirque du Soleil. Geïnspireerd op de films van de jaren 30. Alé, alweer eens een mooie dag. Helaas heb ik de Pollocks en de Warhols en de Lichtensteins en de Stella's, die ik zo graag wou zien, NIET gezien. ;-( Het Getty heeft namelijk Europese kunst tot het jaar 1900. Niet zo veel, maar wel schitterend werk. Laat ons zeggen, die kunst, waar wij in België, geen geld voor hebben ;-). Onze Ensor, 'de intrede van Christus in Brussel' hing er. En een heel lieflijke Fernand Knopf. En daar was ik als Belgische, toch wel serieus trots op.
Vandaag komt Jim, een kennis van Griet me halen om te gaan golfen naar Coronado, je weet wel, de plek, waar dat hotel staat waar Marilyn Monroe enkele filmscenens uit 'Some like it Hot' heeft opgenomen. Heel plezant, Jim speelt uitstekend. Een plezier om hem bezig te zien. Vanavond mogen Griet en ik naar een dinerparty bij James thuis. Ik maak de soep, Griet maakt het dessert en James maakt een aubergine-kip-tomaat-kaas schotel met veeeel look ;-). Een super gezellige avond. Er is een Engelse dame, genaamd Louise, die zeer geanimeerd kan vertellen, er is Luis, van origine Mexikaan, die er met zijn Italiaans kostuum geweldig stijlvol uitziet, er is een Francaise, Nathalie, die ook haar mama op bezoek heeft (net als Griet) en er zijn Kim (die 6 talen spreekt!) en Marianne, waar we vrijdag dat 'kerstfeestje' hadden. James had een hilarisch verhaal over de 'pet detective' van zijn overbuur. Een Pet Detective, is een detectief die je kan inhuren als je huisdier is verdwenen. Louise vertelde over een kattenliefhebster, die maar geen afscheid kon nemen van haar gestorven kat en bijgevolg het beestje in de diepvries stak, om er af en toe nog eens naar te kijken...En daarna ging het natuurlijk loos met grappige verhalen. Uitspraak van de avond, van Louise, of course: 'I like my men weak and white' Geen zwarte, voor Louise en ook geen sterke. Alhoewel ik er zeker van ben dat ze ook een sterke met charme en stijl zou 'overpower-en'. ;-)
Vandaag wordt Griet 33. James heeft een verrassing voor haar voorbereid. Ze is al gans de week aan 't gissen wat het mogelijk kan zijn: paragliding? shark watching van uit een iron cage? ....Hij houdt, zeer Engels, al gans de week de lippen stijf op elkaar. Het was dan uiteindelijk een sprong uit een vliegmachien ;-). Er zijn spectaculaire foto's van. Kwestie dat metekind Jilleken er later gedocumenteerd kan over vertellen . En dat ze zelf, en wij, nog wat kunnen nagenieten. James heeft toegegeven dat hij wel wreed benauwd was op het moment dat hij moest springen. Griet was niet benauwd. Tja, wanneer wel? Ik heb een balleken geklopt op Escondido, met Jim en Lark, vrienden van Griet. Fijne mensen, zeer kalm. On-Amerikaans, bijna. De papa van Lark was er ook. 85 jaar, still golfing. Amazing! Morgen komt Jim me halen voor opnieuw een partijtje golf, op Coronado. Ja, inderdaad, dicht tegen dat hotel van Marily Monroe, dat we zaterdag bezocht hebben. Helemaal tegen het water aan gelegen. Volgens de vrouw van Jim al even mooi als Torrey Pines en bijlange zo duur niet. Jippie! De dagen vliegen hier voorbij. Nog 5 dagen, en ik moet alweer naar huis ;-( Maar eerst nog op dinsdag naar David Hockney in het Getti van LA. Verheug, verheug!
Gisteravond om middernacht, na de party bij Kim en Marianne, James gaan afhalen aan de luchthaven. Kwam van San Francisco, alwaar hij een conferentie had. We overnachten dus bij James. Wat staat er vandaag, zaterdag op het agenda? Niks! Zijnde: Uitslapen. Nieuwe hangmat (voor 2 personen) installeren. Zonnen, in de jacuzi zitten en dan een wandeling in Coronado. Het hotel bezocht waar enkele scenes met Marilyn Monroe zijn opgenomen (in 1959). Some like it hot, zo heet die film. Zal ik zeker thuis eens huren. Trouwens, Marilyn, I am fan! James maakt spagetti carbonara. De mens kan goed koken! Met ons drieën, op het bed, naar een film kijken (A Separation). En dan dodo. Het leest saai, maar het was hemels. 2 Mensen in een prille liefde, lijk James en Griet, kunnen zo stralen, dat ze je hele dag in een speciaal licht zetten. Vooral als eentje je dochter is ;-)
Vandaag wordt Griet 33. James heeft een verrassing voor haar voorbereid. Ze is al gans de week aan 't gissen wat het mogelijk kan zijn: paragliding? shark watching van uit een iron cage? ....Hij houdt, zeer Engels, al gans de week de lippen stijf op elkaar.
. En dat ze zelf, en wij, nog wat kunnen nagenieten. James heeft toegegeven dat hij wel wreed benauwd was op het moment dat hij moest springen. Griet was niet benauwd. Tja, wanneer wel?
