Vandaag om 17 uur vertrekt mijn vlucht naar Brussel Jullie zullen je herinneren dat ik vandaag ging shoppen. Niet in de Kärntnerstrasse, waar alle dure winkels zijn, maar in de Neubaugasse, de straat van Gerhards flat, waar ik nog woon tot 14u. In de Neubaugasse heb ik de vorige dagen al enkele leuke zaken gezien: een paar gouden sandalen, enkelkettingskes, een cache coeur....Er was me ook een blitze en reusachtig grote zaak van lusters opgevallen. De zaak heet Orion, de fabriek ook. Made in Austria! Ze maken dingen met kristal, van klassiek tot design. Ik koop uiteindelijk 3 cache coeurs (beige, blauw en grijs), want ik kan niet kiezen, een oosterse palladio-broek, die sandaaltjes, de enkelbandjes (3). En ik koop ook een luster! Zal perfect bij me thuis passen. Daarvoor bel ik even naar Gerhard, want deze man reist veel en weet allicht hoe en of je dat mag transporteren. Het blijkt heel eenvoudig: je geeft, zegt hij, je goed verpakte luster af bij het deponeren van je bagage en zegt dat dit 'zerbrechlich' is. Voor zerbrechliche zaken is er een aparte afgavestand. Toch gemakkelijk hé, als je even je cosmopolitische vrienden kan optelefoneren, voor een goede raad ;-) Allez vooruit. De madam van de lustrerie wou me al aansmeren dat ik dat als handbagage kan meenemen, maar daar weet ik pertinent dat dat niet kan (glas! en een staaf, kan zo omgetoverd in een wapen!). A propos: de Gerhard nodigt me alvast uit voor nog een komst. Tja, dat zie ik wel zitten. Ik heb me gisteren een boek van de wiener Werkstatte gekocht en ik zie dat er nog veel hele mooie Art nouveauvilla's bestaan in en rond Wenen. Of die te bezichtigen zijn vanbinnen is niet belangrijk, de architectuur is meestal om van omver te vallen, toch als je Danielle / Jelle Van de Velde heet. Maar, en voel je me al komen? Je moet dat per auto doen. In combinatie met het platteland bezoeken? Misschien wil de professor daar wel in vallen? ;-) Ik drink nog iets bij Aida en geef vervolgens aan Gnädige Frau Klara de sleutel van het appartement van Gerard. Wacht even, dit ben ik vergeten zeggen, ik heb hem een afscheidskaartje gekocht en er een tekst op achtergelaten. Het ligt op zijn tafel in de living. Er staat een inside joke op (tussen ons dus): Herzlichen dank fur diese schöne Tage.
Ich bleibe dabei: du soltest verboten werden.
(Immer herzlich wilkommen in meine wohnung)
Wat is dat met dat 'verboten'? Awel, telkens als zijn charmant gedrag me verbaasde, of als ik bijvoorbeeld ontdekte dat hij kan tangodansen of cake bakken. Of als hij zonder pretentie heel erudiet, maar toch in mensentaal over iets vertelt. Dan placht ik zo te zeggen: maar Gerhard, je bent de ideale man. Je moest verboden worden! Daar moesten we dan allebei heel hard om lachen, in de wetenschap dat een ideaal mens niet bestaat, en als die al zou bestaan, dat, noch hij, noch ik, daarvoor in aanmerking komen. Ik neem een taxi naar de luchthaven. De chauffeur is een vrouw en een heel praatgrage. Ze vraagt hoe het komt dat ik zo goed duits spreek. Ze beweert, dat mijn Duits accentloos is, maar dat zal wel met het oog op een fooi zijn Wie mijn vorige blog las, weet hoe het komt, daar ga ik nu niet meer over uitwijden. Op de luchthaven komt het er uiteindelijk van om iets te eten uit de wereldberoemde Weense Sacher-konditorei. Geserveerd op design bordjes. Met versgeperst fruitsap. En een glas Veltliner rode wijn. Door een mooie kelner, die Weens-charmant zegt: eine fur das Leib und eine fur die Seele. Heerlijk! Ik neem me na 4 dagen niet-roken, een sigaret, en wordt ogenblikkelijk 'schwindlich' (ijl in het hoofd). Daar is de zwevende engel weer! Ik word zo melancholiek als wat. De tranen staan me in de ogen. Wat een heerlijke dagen waren het toch. Ik probeer het moment weer op te roepen waar ik de eerste keer in dat mineraal bad stapte.... Hou je in, Jelle, je doet een beetje raar. En weet je wat? Ik probeer een sms te doen naar het thuisfront. Ik heb moeite met vlaams! stel je voor, ik vraag me af, wat nu weer het vlaamse woord is voor Flughaven. 5 dagen intensief duits, het doet wat met een mens. Ik heb een makkelijke vlucht, aan het raampje, 2 zetels voor mij alleen. Dan nog met de trein naar Aalst. En vandaar naar het parkconcert in Aalst. Aan vrienden berichten hoe het in Wenen was. Moest ik nog iets van Gerhard horen, ik laat het weten. In elk geval moet ik foto's mailen.
Slukes
Misschien neem ik de couchsurfers Arne even in huis op. Hij woont in Herzele, maar heeft geen auto en doet vakantiejob in Aalst op de Honda. Voor wat, hoort wat, hé! dada
De dag zonder Gerhard (Dit bericht is ginder 'analoog' geschreven en gisteren hier thuis in Aalst 'gedigitaliseerd') (ik heb er 2 uur over gedaan om het typen. Op een bepaald moment doe ik iets met het klavier, en foetsie! Weg is mijn tekst. Ik kon wel schreien. Wat je hier leest is dus de tweede poging. Allez vooruit, 2x hetzelfde, er zijn leukere dingen op de wereld!)
Vandaag is dus een dagje zonder Gerhard. De man had beloofd van zijn dochter af te halen in Berlijn, en doet dat liever op dagen dat er minder vrachtwagenverkeer is. Op zondag dus.
Als ik opsta om 7u45, staat de tafel gedekt, met glaasje fruitsap. Voor hemzelf staat er nog een bord en een tas. Hij heeft al gegeten. Ik vermoed dat hij zijn tas en zijn proper bord laat staan, opdat ik niet beschaamd zou zijn wegens mijn 'laat' opstaan. Kun je je dat voorstellen, zulke goed manieren? Zaaalig toch? Hij is weer 1 en al lach, maakt mij koffie in zo een Italiaanse doordrukkan en vindt mijn snoopy-pijama "lustig", grappig dus: "So etwas würde meine Tochter auch kaufen". Wij plannen mijn dag: * eventueel, wegens de hitte gaat het per fiets: zwemmen en zonnebaden aan de Donau * eventueel, bekijk ik vandaag, wat ik tot hier toe nog niet heb bezichtigd, zijnde de universiteit (met friesen van Klimt), het burgtheater (met plafondschilderingen van Klimt), het palais Ferstel, en ga ik vooral in wereldberoemde café's iets drinken. Dat zal ik dan te voet doen. Voor geval 1 wordt ZIJN fietskaart opengeplooid, voor geval 2 zet hij nauwkeurig kruisjes op MIJN mapjes van Wenen. We drinken samen nog en koffie rechtover zijn deur, in patisserie Aida (hier moet ik na mijn verblijf de sleutel van het appartement afgeven). En dan moet hij weg. Hij heeft een zomerhoed op. Best sexi. Hij lijkt daarmee een beetje op Anthony Hopkins in de film 'The remains of the day'. We omarmen elkaar, klopppen op elkaar rug, vechten tegen onze ontroering. Hij zegt: Es war nett. Ik zeg: hab dich wohl. En weg is hij. Ik besluit voor optie 2 te gaan, ttz. te voet doorheen Wenen, met veeeeeel cafébezoek. Komt trouwens goed uit, dat cafébezoek, het is amper 10u 's morgens en al 32 graden! Trouwens ik voel me een beetje down, heb ik altijd, als ik van goed gezelschap, opeens, enkel en alleen, mijn eigen ben aangewezen. Eerste kruisjes op de kaart: designzaken in de Gumpendorferstrasse. Oud en nieuw design aan hallucinante prijzen. Tweede kruisje: café Stern. Wereldberoemd, maar helaas gesloten op zondag. Derde kruisje: het Palmenhuis, bevindt zich in de Volksgarten van de Hofburg. En effectief er is 'volk' in deze Volksgarten. Men ligt er, speelt er, eet er, doet er zijn dutje, en dat zo min mogelijk gekleed (wegens de hitte). Ik zie zelfs een dame in turkoois badpak, die baadt in de fontein aan het Palmenhuis (dat is de serre van vroeger). Dat vind ik er toch wat over! In het Palmenhuis bestel ik een ijs met basilicum en een Weens biertje. Alhoewel een serre, is het er behoorlijk fris. Op de een of andere manier zorgt een verluchtingssysteem voor constante ventilatie. Je bent pas buiten en je hebt opnieuw dorst. Het is middag, en 35 graden in de schaduw. De enige passanten zijn duidelijk toeristen, de Weners zitten binnen of zijn op vakantie, of naar het platteland, waar het zo heet niet is. Godzijdank is er wat wind. Op naar kruisje 3 op de kaart: Café Central. Die heeft, Gottseigelobt, airco. Ik vraag me een mineraal water. En weet je wat ik krijg? Vöslauer! Dat is dus hetzelfde water, als waar ik gisteren in zwom. De kelner neemt een foto, mét het flesje. Café Central bevindt zich in de buurt van het palais Ferstel, dat heel fotogenieke doorgangen biedt naar de omringende straten. En nu op naar het Burgtheater, alwaar Klimt, zijn broer, en zijn zwager de plafondschilderingen verzorgden. Hier vind je in verdekte vorm, het enige zelfportret van der Gustav. Hij heeft zichzelf weergegeven in 1 van de geschilderde personages. Best wel een mooie man! De gidse, die ik helemaal privé voor mezelf heb, vertelt dat hij een don juan was, die gans zijn leven door affaires heeft gehad, met getrouwde en niet getrouwde dames. Zelf heeft hij niet de moeite genomen om te trouwen, tja, waarom ook, 'money for nothing and chicks for free!!!' De univ is dicht, natuurlijk, we zijn immers zondag. Geen Klimtfriesen! Nog eens terugkomen later? Nu nog naar het Kaiserlich Hofmobiliendepot. Hier vind je de meubelen die thuishoren in de verschillende paleizen. En meubelen van de Wiener Werkstatte. Het is best wel een tof museum. Men heeft de meubelen die er staan, gegroepeerd in leefkamers, met behang en draperie en alles er op en er aan. In de leefkamers, waar meubels staan van Keizerin Sissi en haar familie, staat ook telkens een computerscherm, waarin zich telkens 1 filmscene afspeelt uit de bekende Sissifilms. Een filmscene mét de meubelen die je in het echt voor je hebt! Tof. Heel modern en een aanrader voor kinderen. Er zijn zo ongeveer wel 10 Sissikamers, met bijhorende filmfragmenten. Het is ondertussen 17 u. Het goede nieuws is dat ik mij nu in de buurt van de Neubaugasse bevindt, waar de Gerhard dus woont. Ik ben uitgehongerd en uitgedorst en mijn tenen zijn alweer Weense worstjes van 'gezwollenheid'. Nu ga ik rusten en morgen, de laatste dag, ga ik shoppen. Ik heb een paar dingen gezien, die ik hebben wil.
Tot morgen Jelle
Ik heb ook ontdekt dat ik fotos eerst moet verkleinen vooraleer ze op deze blog kunnen.
Ik vraag me af of ik ze niet beter allemaal op de mijn Picasaruimte zet.
Vandaag om 17 uur vertrekt mijn vlucht naar Brussel
Wie mijn vorige blog las, weet hoe het komt, daar ga ik nu niet meer over uitwijden.
