|
De dag zonder Gerhard
(Dit bericht is ginder 'analoog' geschreven en gisteren hier thuis in Aalst 'gedigitaliseerd') (ik heb er 2 uur over gedaan om het typen. Op een bepaald moment doe ik iets met het klavier, en foetsie! Weg is mijn tekst. Ik kon wel schreien. Wat je hier leest is dus de tweede poging. Allez vooruit, 2x hetzelfde, er zijn leukere dingen op de wereld!)
Vandaag is dus een dagje zonder Gerhard. De man had beloofd van zijn dochter af te halen in Berlijn, en doet dat liever op dagen dat er minder vrachtwagenverkeer is. Op zondag dus.
Als ik opsta om 7u45, staat de tafel gedekt, met glaasje fruitsap. Voor hemzelf staat er nog een bord en een tas. Hij heeft al gegeten. Ik vermoed dat hij zijn tas en zijn proper bord laat staan, opdat ik niet beschaamd zou zijn wegens mijn 'laat' opstaan. Kun je je dat voorstellen, zulke goed manieren? Zaaalig toch?
Hij is weer 1 en al lach, maakt mij koffie in zo een Italiaanse doordrukkan en vindt mijn snoopy-pijama "lustig", grappig dus: "So etwas würde meine Tochter auch kaufen".
Wij plannen mijn dag:
* eventueel, wegens de hitte gaat het per fiets: zwemmen en zonnebaden aan de Donau
* eventueel, bekijk ik vandaag, wat ik tot hier toe nog niet heb bezichtigd, zijnde de universiteit (met friesen van Klimt), het burgtheater (met plafondschilderingen van Klimt), het palais Ferstel, en ga ik vooral in wereldberoemde café's iets drinken. Dat zal ik dan te voet doen.
Voor geval 1 wordt ZIJN fietskaart opengeplooid, voor geval 2 zet hij nauwkeurig kruisjes op MIJN mapjes van Wenen.
We drinken samen nog en koffie rechtover zijn deur, in patisserie Aida (hier moet ik na mijn verblijf de sleutel van het appartement afgeven). En dan moet hij weg. Hij heeft een zomerhoed op. Best sexi. Hij lijkt daarmee een beetje op Anthony Hopkins in de film 'The remains of the day'.
We omarmen elkaar, klopppen op elkaar rug, vechten tegen onze ontroering. Hij zegt: Es war nett. Ik zeg: hab dich wohl. En weg is hij.
Ik besluit voor optie 2 te gaan, ttz. te voet doorheen Wenen, met veeeeeel cafébezoek. Komt trouwens goed uit, dat cafébezoek, het is amper 10u 's morgens en al 32 graden! Trouwens ik voel me een beetje down, heb ik altijd, als ik van goed gezelschap, opeens, enkel en alleen, mijn eigen ben aangewezen.
Eerste kruisjes op de kaart: designzaken in de Gumpendorferstrasse. Oud en nieuw design aan hallucinante prijzen.
Tweede kruisje: café Stern. Wereldberoemd, maar helaas gesloten op zondag.
Derde kruisje: het Palmenhuis, bevindt zich in de Volksgarten van de Hofburg. En effectief er is 'volk' in deze Volksgarten. Men ligt er, speelt er, eet er, doet er zijn dutje, en dat zo min mogelijk gekleed (wegens de hitte). Ik zie zelfs een dame in turkoois badpak, die baadt in de fontein aan het Palmenhuis (dat is de serre van vroeger). Dat vind ik er toch wat over!
In het Palmenhuis bestel ik een ijs met basilicum en een Weens biertje. Alhoewel een serre, is het er behoorlijk fris. Op de een of andere manier zorgt een verluchtingssysteem voor constante ventilatie.
Je bent pas buiten en je hebt opnieuw dorst. Het is middag, en 35 graden in de schaduw. De enige passanten zijn duidelijk toeristen, de Weners zitten binnen of zijn op vakantie, of naar het platteland, waar het zo heet niet is. Godzijdank is er wat wind.
Op naar kruisje 3 op de kaart: Café Central. Die heeft, Gottseigelobt, airco.
Ik vraag me een mineraal water. En weet je wat ik krijg? Vöslauer! Dat is dus hetzelfde water, als waar ik gisteren in zwom. De kelner neemt een foto, mét het flesje.
Café Central bevindt zich in de buurt van het palais Ferstel, dat heel fotogenieke doorgangen biedt naar de omringende straten.
En nu op naar het Burgtheater, alwaar Klimt, zijn broer, en zijn zwager de plafondschilderingen verzorgden. Hier vind je in verdekte vorm, het enige zelfportret van der Gustav. Hij heeft zichzelf weergegeven in 1 van de geschilderde personages. Best wel een mooie man! De gidse, die ik helemaal privé voor mezelf heb, vertelt dat hij een don juan was, die gans zijn leven door affaires heeft gehad, met getrouwde en niet getrouwde dames. Zelf heeft hij niet de moeite genomen om te trouwen, tja, waarom ook, 'money for nothing and chicks for free!!!'
De univ is dicht, natuurlijk, we zijn immers zondag. Geen Klimtfriesen! Nog eens terugkomen later?
Nu nog naar het Kaiserlich Hofmobiliendepot. Hier vind je de meubelen die thuishoren in de verschillende paleizen. En meubelen van de Wiener Werkstatte.
Het is best wel een tof museum. Men heeft de meubelen die er staan, gegroepeerd in leefkamers, met behang en draperie en alles er op en er aan. In de leefkamers, waar meubels staan van Keizerin Sissi en haar familie, staat ook telkens een computerscherm, waarin zich telkens 1 filmscene afspeelt uit de bekende Sissifilms. Een filmscene mét de meubelen die je in het echt voor je hebt! Tof. Heel modern en een aanrader voor kinderen. Er zijn zo ongeveer wel 10 Sissikamers, met bijhorende filmfragmenten.
Het is ondertussen 17 u. Het goede nieuws is dat ik mij nu in de buurt van de Neubaugasse bevindt, waar de Gerhard dus woont. Ik ben uitgehongerd en uitgedorst en mijn tenen zijn alweer Weense worstjes van 'gezwollenheid'.
Nu ga ik rusten en morgen, de laatste dag, ga ik shoppen. Ik heb een paar dingen gezien, die ik hebben wil.
Tot morgen
Jelle
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ik heb ook ontdekt dat ik fotos eerst moet verkleinen vooraleer ze op deze blog kunnen.
Ik vraag me af of ik ze niet beter allemaal op de mijn Picasaruimte zet.
Je hoort er nog van.
|
