Vandaag om 17 uur vertrekt mijn vlucht naar Brussel Jullie zullen je herinneren dat ik vandaag ging shoppen. Niet in de Kärntnerstrasse, waar alle dure winkels zijn, maar in de Neubaugasse, de straat van Gerhards flat, waar ik nog woon tot 14u. In de Neubaugasse heb ik de vorige dagen al enkele leuke zaken gezien: een paar gouden sandalen, enkelkettingskes, een cache coeur....Er was me ook een blitze en reusachtig grote zaak van lusters opgevallen. De zaak heet Orion, de fabriek ook. Made in Austria! Ze maken dingen met kristal, van klassiek tot design. Ik koop uiteindelijk 3 cache coeurs (beige, blauw en grijs), want ik kan niet kiezen, een oosterse palladio-broek, die sandaaltjes, de enkelbandjes (3). En ik koop ook een luster! Zal perfect bij me thuis passen. Daarvoor bel ik even naar Gerhard, want deze man reist veel en weet allicht hoe en of je dat mag transporteren. Het blijkt heel eenvoudig: je geeft, zegt hij, je goed verpakte luster af bij het deponeren van je bagage en zegt dat dit 'zerbrechlich' is. Voor zerbrechliche zaken is er een aparte afgavestand. Toch gemakkelijk hé, als je even je cosmopolitische vrienden kan optelefoneren, voor een goede raad ;-) Allez vooruit. De madam van de lustrerie wou me al aansmeren dat ik dat als handbagage kan meenemen, maar daar weet ik pertinent dat dat niet kan (glas! en een staaf, kan zo omgetoverd in een wapen!). A propos: de Gerhard nodigt me alvast uit voor nog een komst. Tja, dat zie ik wel zitten. Ik heb me gisteren een boek van de wiener Werkstatte gekocht en ik zie dat er nog veel hele mooie Art nouveauvilla's bestaan in en rond Wenen. Of die te bezichtigen zijn vanbinnen is niet belangrijk, de architectuur is meestal om van omver te vallen, toch als je Danielle / Jelle Van de Velde heet. Maar, en voel je me al komen? Je moet dat per auto doen. In combinatie met het platteland bezoeken? Misschien wil de professor daar wel in vallen? ;-) Ik drink nog iets bij Aida en geef vervolgens aan Gnädige Frau Klara de sleutel van het appartement van Gerard. Wacht even, dit ben ik vergeten zeggen, ik heb hem een afscheidskaartje gekocht en er een tekst op achtergelaten. Het ligt op zijn tafel in de living. Er staat een inside joke op (tussen ons dus): Herzlichen dank fur diese schöne Tage.
Ich bleibe dabei: du soltest verboten werden.
(Immer herzlich wilkommen in meine wohnung)
Wat is dat met dat 'verboten'? Awel, telkens als zijn charmant gedrag me verbaasde, of als ik bijvoorbeeld ontdekte dat hij kan tangodansen of cake bakken. Of als hij zonder pretentie heel erudiet, maar toch in mensentaal over iets vertelt. Dan placht ik zo te zeggen: maar Gerhard, je bent de ideale man. Je moest verboden worden! Daar moesten we dan allebei heel hard om lachen, in de wetenschap dat een ideaal mens niet bestaat, en als die al zou bestaan, dat, noch hij, noch ik, daarvoor in aanmerking komen. Ik neem een taxi naar de luchthaven. De chauffeur is een vrouw en een heel praatgrage. Ze vraagt hoe het komt dat ik zo goed duits spreek. Ze beweert, dat mijn Duits accentloos is, maar dat zal wel met het oog op een fooi zijn Wie mijn vorige blog las, weet hoe het komt, daar ga ik nu niet meer over uitwijden. Op de luchthaven komt het er uiteindelijk van om iets te eten uit de wereldberoemde Weense Sacher-konditorei. Geserveerd op design bordjes. Met versgeperst fruitsap. En een glas Veltliner rode wijn. Door een mooie kelner, die Weens-charmant zegt: eine fur das Leib und eine fur die Seele. Heerlijk! Ik neem me na 4 dagen niet-roken, een sigaret, en wordt ogenblikkelijk 'schwindlich' (ijl in het hoofd). Daar is de zwevende engel weer! Ik word zo melancholiek als wat. De tranen staan me in de ogen. Wat een heerlijke dagen waren het toch. Ik probeer het moment weer op te roepen waar ik de eerste keer in dat mineraal bad stapte.... Hou je in, Jelle, je doet een beetje raar. En weet je wat? Ik probeer een sms te doen naar het thuisfront. Ik heb moeite met vlaams! stel je voor, ik vraag me af, wat nu weer het vlaamse woord is voor Flughaven. 5 dagen intensief duits, het doet wat met een mens. Ik heb een makkelijke vlucht, aan het raampje, 2 zetels voor mij alleen. Dan nog met de trein naar Aalst. En vandaar naar het parkconcert in Aalst. Aan vrienden berichten hoe het in Wenen was. Moest ik nog iets van Gerhard horen, ik laat het weten. In elk geval moet ik foto's mailen.
Slukes
Misschien neem ik de couchsurfers Arne even in huis op. Hij woont in Herzele, maar heeft geen auto en doet vakantiejob in Aalst op de Honda. Voor wat, hoort wat, hé! dada
De dag zonder Gerhard (Dit bericht is ginder 'analoog' geschreven en gisteren hier thuis in Aalst 'gedigitaliseerd') (ik heb er 2 uur over gedaan om het typen. Op een bepaald moment doe ik iets met het klavier, en foetsie! Weg is mijn tekst. Ik kon wel schreien. Wat je hier leest is dus de tweede poging. Allez vooruit, 2x hetzelfde, er zijn leukere dingen op de wereld!)
Vandaag is dus een dagje zonder Gerhard. De man had beloofd van zijn dochter af te halen in Berlijn, en doet dat liever op dagen dat er minder vrachtwagenverkeer is. Op zondag dus.
Als ik opsta om 7u45, staat de tafel gedekt, met glaasje fruitsap. Voor hemzelf staat er nog een bord en een tas. Hij heeft al gegeten. Ik vermoed dat hij zijn tas en zijn proper bord laat staan, opdat ik niet beschaamd zou zijn wegens mijn 'laat' opstaan. Kun je je dat voorstellen, zulke goed manieren? Zaaalig toch? Hij is weer 1 en al lach, maakt mij koffie in zo een Italiaanse doordrukkan en vindt mijn snoopy-pijama "lustig", grappig dus: "So etwas würde meine Tochter auch kaufen". Wij plannen mijn dag: * eventueel, wegens de hitte gaat het per fiets: zwemmen en zonnebaden aan de Donau * eventueel, bekijk ik vandaag, wat ik tot hier toe nog niet heb bezichtigd, zijnde de universiteit (met friesen van Klimt), het burgtheater (met plafondschilderingen van Klimt), het palais Ferstel, en ga ik vooral in wereldberoemde café's iets drinken. Dat zal ik dan te voet doen. Voor geval 1 wordt ZIJN fietskaart opengeplooid, voor geval 2 zet hij nauwkeurig kruisjes op MIJN mapjes van Wenen. We drinken samen nog en koffie rechtover zijn deur, in patisserie Aida (hier moet ik na mijn verblijf de sleutel van het appartement afgeven). En dan moet hij weg. Hij heeft een zomerhoed op. Best sexi. Hij lijkt daarmee een beetje op Anthony Hopkins in de film 'The remains of the day'. We omarmen elkaar, klopppen op elkaar rug, vechten tegen onze ontroering. Hij zegt: Es war nett. Ik zeg: hab dich wohl. En weg is hij. Ik besluit voor optie 2 te gaan, ttz. te voet doorheen Wenen, met veeeeeel cafébezoek. Komt trouwens goed uit, dat cafébezoek, het is amper 10u 's morgens en al 32 graden! Trouwens ik voel me een beetje down, heb ik altijd, als ik van goed gezelschap, opeens, enkel en alleen, mijn eigen ben aangewezen. Eerste kruisjes op de kaart: designzaken in de Gumpendorferstrasse. Oud en nieuw design aan hallucinante prijzen. Tweede kruisje: café Stern. Wereldberoemd, maar helaas gesloten op zondag. Derde kruisje: het Palmenhuis, bevindt zich in de Volksgarten van de Hofburg. En effectief er is 'volk' in deze Volksgarten. Men ligt er, speelt er, eet er, doet er zijn dutje, en dat zo min mogelijk gekleed (wegens de hitte). Ik zie zelfs een dame in turkoois badpak, die baadt in de fontein aan het Palmenhuis (dat is de serre van vroeger). Dat vind ik er toch wat over! In het Palmenhuis bestel ik een ijs met basilicum en een Weens biertje. Alhoewel een serre, is het er behoorlijk fris. Op de een of andere manier zorgt een verluchtingssysteem voor constante ventilatie. Je bent pas buiten en je hebt opnieuw dorst. Het is middag, en 35 graden in de schaduw. De enige passanten zijn duidelijk toeristen, de Weners zitten binnen of zijn op vakantie, of naar het platteland, waar het zo heet niet is. Godzijdank is er wat wind. Op naar kruisje 3 op de kaart: Café Central. Die heeft, Gottseigelobt, airco. Ik vraag me een mineraal water. En weet je wat ik krijg? Vöslauer! Dat is dus hetzelfde water, als waar ik gisteren in zwom. De kelner neemt een foto, mét het flesje. Café Central bevindt zich in de buurt van het palais Ferstel, dat heel fotogenieke doorgangen biedt naar de omringende straten. En nu op naar het Burgtheater, alwaar Klimt, zijn broer, en zijn zwager de plafondschilderingen verzorgden. Hier vind je in verdekte vorm, het enige zelfportret van der Gustav. Hij heeft zichzelf weergegeven in 1 van de geschilderde personages. Best wel een mooie man! De gidse, die ik helemaal privé voor mezelf heb, vertelt dat hij een don juan was, die gans zijn leven door affaires heeft gehad, met getrouwde en niet getrouwde dames. Zelf heeft hij niet de moeite genomen om te trouwen, tja, waarom ook, 'money for nothing and chicks for free!!!' De univ is dicht, natuurlijk, we zijn immers zondag. Geen Klimtfriesen! Nog eens terugkomen later? Nu nog naar het Kaiserlich Hofmobiliendepot. Hier vind je de meubelen die thuishoren in de verschillende paleizen. En meubelen van de Wiener Werkstatte. Het is best wel een tof museum. Men heeft de meubelen die er staan, gegroepeerd in leefkamers, met behang en draperie en alles er op en er aan. In de leefkamers, waar meubels staan van Keizerin Sissi en haar familie, staat ook telkens een computerscherm, waarin zich telkens 1 filmscene afspeelt uit de bekende Sissifilms. Een filmscene mét de meubelen die je in het echt voor je hebt! Tof. Heel modern en een aanrader voor kinderen. Er zijn zo ongeveer wel 10 Sissikamers, met bijhorende filmfragmenten. Het is ondertussen 17 u. Het goede nieuws is dat ik mij nu in de buurt van de Neubaugasse bevindt, waar de Gerhard dus woont. Ik ben uitgehongerd en uitgedorst en mijn tenen zijn alweer Weense worstjes van 'gezwollenheid'. Nu ga ik rusten en morgen, de laatste dag, ga ik shoppen. Ik heb een paar dingen gezien, die ik hebben wil.
Tot morgen Jelle
Ik heb ook ontdekt dat ik fotos eerst moet verkleinen vooraleer ze op deze blog kunnen.
Ik vraag me af of ik ze niet beter allemaal op de mijn Picasaruimte zet.
(hiernaast champagne op het verrukkelijk terras van hotel Schloss Weikersdorf) Je hebt zo van die perfecte dagen. Vandaag was er één. Het begon al vanmorgen. Gewekt door hemelse muziek en de geur van koffie. Gerhard serveert ontbijt. Hij vraagt bescheiden of ik een stukje vruchtencake wens. Omdat die cake duidelijk een product is van huisvlijt zeg ik niet nee. En wat blijkt? Hij heeft de cake zelf gebakken. Met ZELFGEPLUKTE bosbessen (myrtilles). Voor wie het niet gelooft: de ideale man bestaat! Hij heet Gerhard en woont in de Neubaugasse in Wenen! En waar heeft hij deze bessen geplukt? Op zijn buitenverblijf op 100 km van Wenen. Dit buitenverblijf heeft hij geerfd, het is het ouderlijk huis. Daarna is er nog een klein buitenverblijfje op 20 km van zijn deur, dat huurt hij voor een prikje. Verder is er nog zijn bureau, 2 blokken verder als zijn mooie flat, waar hij werkt en af en toe seminaries geeft. Hij is eigenlijk betaald door de universiteit van Klagenfurt, maar werkt in haar afdeling ruimtelijke ordening in Wenen. Maar dit allemaal terzijde. Het geluk begon dus met de cake, de koffie en de muziek. Omdat Gerhard sinds gisteren weet dat ik iets heb met kuuroorden, gaat het vandaag daarheen. Naar Baden bei Wien. Baden ligt in het Wienerwald en is omgeven door bos (uiteraard) en wijngaarden. De weg er naartoe is kronkelend en wordt romantisch onderbroken door kleine dorpjes met charmant gekleurde huisjes. In sommige van die dorpjes kan je een Heurigen bezoeken. Dat is eigenlijk een wijnboer, waar je rechtstreeks, op zijn wijngoed, wijn kan proeven, drinken en kopen. Een Heurigen zonder licentie, mag slechts 21 dagen open zijn. Daarom staat aan het begin van elk wijndorp een soort smeedijzeren stand, waar de wijnboer zijn naambordje instopt. Dat betekent dan dat hij open is en dat je er iets kan drinken. Sommige wijnboeren betalen eenvoudigweg een licentie voor de duur van het jaar. Deze wijnboeren mogen dan eten serveren, samen met hun wijn. Het plan is, dat we vanavond in het wijndorpje SOOSS iets eten en goede wijn proeven. Volgens Gerhard heb je vanuit die Heurigen een mooi uitzicht over het Wald. Baden is heeeel mooi. Er is natuurlijk een casino, een golf, een kuurhotel, en de thermaal baden, die zwaar naar zwavel rieken. Er staan villa´s van einde 1800, en die zijn, zoals ze horen te zijn. Chique dus. Ik vertel dat nu nogal sec, maar feitelijk liep ik daar uitbundig te genieten van de schoonheid. Of moet ik zeggen zweven. Markant detail: op de markt stond alles klaar voor een optreden van K3. Ik dacht dat ik een hallucinatie had. En effectief! Het ging hem hier namelijk om de Duitse versie van K3, die heten ROSA en zijn ook blond, rost en bruin! Ik heb Gerhard het fenomeen K3 uitgelegd. En 2 zinnen gezongen uit ´Oma´s aan de top`. Hij vind dat allemaal super vermakelijk. Er is een heel mooie rosentuin en vandaar kom je op het terras van een verrukkelijk hotel, Schloss Weikersdorf. In kuuroorden moet je iets duur drinken, is mijn principe. Dus we gaan voor een glas champagne. Ik voel me net een prinses. Of Constance Mozart, de vrouw van Amadeus, die in datzelfde kuuroord, de centen op deed die Mozart nog moest verdienen... Gaan we in nu in Baden, baden? Nee, we gaan naar een dorp verderop, waar het zwembad in een meer natuurlijke omgeving ligt. Tja, als je professor ruimtelijke ordening bent, ben je daar allemaal mee bezig: hoe paste het kuuroord zijn bad in de omgeving in. En dan ga je voor het beste. Maar eerst vraagt de man beleefd, hoe ik me zo de temperatuur van het thermaal water voorstel en of 19 graden te koud zou zijn? Tuurlijk, lieve Gerhard, ik wil zwemmen, niet even in en uit het water. Ok, dan gaat het niet naar het oorspronkelijk voorzien dorpje, maar naar eentje dichterbij. Het heet Vöslau en het is ook een kuuroord. Aan kuuroorden geen gebrek, er zijn er 4, allemaal een paar km van elkaar. Aan het zwembad blijken we een tiental minuten te vroeg te zijn om van het tarief Halve dagkaart (3,5 euro) te kunnen genieten. Dus, even nog iets gedronken op de terras van een charmant cafe. Ik vertel verhalen over onze vroegere geniale kat Margaux en haar zoon Poeskin. Hij valt bijna van zijn stoel van het lachen. Hij vertelt verhalen over zijn vroegere kat Mouwly. Ik val bijna van mijn stoel van het lachen. We ventileren onze hondenafkeer (excuseer, hondenliefhebbers), hebben het over het aangename en het onaangename van een 'goede neus te hebben' en over nog van alle dingen die met het sensitieve te maken hebben. Ik leg in heel kinderlijk duits uit wat ik bedoel en hij zet het om in professorenduits. Daarna zeg ik: Genau, das meinte ich! Aanvullende communicatie heet zo iets ,-) En daarna zwemwaarts. Het bad..., het bad.., HET BAD ...is gewoon zoals je nog nooit een zwembad zag. Het is ovaal, het heeft een schattig Art Nouveaubrugje naar een klein eilandje, de bodem bestaat niet uit plavuizen of stenen, maar uit kiezeltjes (los op de bodem), het water is niet blauw, maar groen, de natuurlijke bron staat te spuien aan de smalle ronding van de ovaal, er staan een aantal dikke platanen op een meter van de badrand, met hun bladerdak romantisch boven het wateroppervlak, de trappen waarmee je in het water komt zijn geen vertikale ladders in metaal, maar schuine trappen in hout. Rondom staan in amfitheatervorm een cafe, een hotel, allerschattige kleedhokjes en `Mietraumen´, iets grotere kleedruimztes, die je kan huren voor een seizoen. En dat allemaal in pastelgeel. Er zijn ligweiden, en het is er geeneens druk. Het water is heerlijk! Zwemmen in iets dat niet naar cloor smaakt, niet zout is, en ook niet naar modder riekt is een hemelse ervaring. Je zwemt in mineraal water! Ik ben de zwevende geluksengel op de Klimtfries van woensdag! Ben 3 keer gaan zwemmen en heb me 3 keer laten drogen. Gerhard, zwemt, leest een werk van een student, vertelt, en is zijn eigen charmante zelf. Om 5 uur vertrekken we naar een gereputeerde Heurigen om er 2 witte wijnen en 5 rode te proeven. De witte wijnen vind ik maar niks, maar de rode zijn excellent. Hij vertelt ondertussen van kinderen en huwelijk en zijn vroeger leven, en ik idem. We beklagen ons niet, we proberen daar als volwassen mensen te zien, waar we zelf in de fout zijn gegaan. Het lukt aardig. Ik ontdek dat hij Tango kan dansen. JeessasMaria! De ideale man bestaat: hij heet Gerhard en woont in de Neubaugasse . Helaas moet de ideale man morgen naar Berlijn, zijn dochter halen. En is pas dinsdag in de namiddag terug. Hij zal me een plan uittekenen, morgen, voor zwemmen aan de Donau. Dat doe ik dan per fiets. Morgennacht en maandag tot 14 u (uur waarop de terugweg naar België - beikes!- aanvangt) ben ik hier dus alleen op zijn flat. Hij maakt daar geen probleem van. Ik gebruik het huis en geef na gebruik de sleutel gewoon af in de patisserie Aida, hier rechtover. Morgen wordt het weer boven de vijvendertig graden. En morgenavond gaat het onweren. Spijtig dat hij weg moet. Het is een uiterst aangename, intelligente, charmante, gevoelige, spontane mens. Allicht neemt hij zijn PC mee, dan kan ik morgen niets berichten over mijn (eenzaam) dagje. Ik heb hem uitbundig geloofd vandaag. Een uitstap als deze van vandaag, kan je onmogelijk op eigen kracht, met het openbaar vervoer, maken. Waar couchsurfen allemaal niet goed voor is! Het was een fantastische dag. In de top 100 van mijn gelukkigste dagen. De zwevende engel op de Klimtfries, is, van nu af aan, ik, in het zwembad van Vöslau.
(foto hiernaast = van boven op de Gloriette, Schonbrun op de achtergrond) Vanmorgen had ik een afspraak met de tweede gastheer, Gerhard, om 11u. Precies om 11u dook er aan de Porcelangasse een breedlachende man op. Hij stelde zich voor als Gerhard Strohmaier. Wie aan professoren denkt als aan kalende mannen, die voortdurend verstrooid zijn en obstinaat bezig zijn met "de hersenen" is er aan voor de moeite. De man ziet er heel sportief uit, is duidelijk buitengewoon sociaal en straalt iets kinderlijks uit. Het is waarschijnlijk zijn levenslust en zijn enthousiasme die dat "kinderlijke" te weeg brengen. Hij is ook heel spontaan en lacht constant. Als contrast met dat onderkoelde en een beetje cynische van Peter kan dat tellen! Hij vraagt me of ik weet dat we daar op spuugafstand van het Lichtenstein paleis staan. Ik weet dat dus niet. Wij daar naar toe. Ik krijg meteen een uitleg naar mijn hart. De man weet alles!!!!! Bouwjaar, bouwstijl, waar de Lichtensteins nog paleizen hebben, hoe ze hun fortuin gemaakt hebben, dat je er goed kan eten.... Vandaar met zijn wagen naar Schonbrun, naar mijn fameus Gloriette. Ik moet Schonbrun niet van binnen zien. Ik heb niets met de binnenkant van barokpaleizen. Als je er eentje gezien hebt, heb je ze allemaal gezien, denk ik redelijk ondankbaar. Het zicht van Schonbrun naar de Gloriette is adembenemend. Schonbrun in de diepte en de Gloriette op de hoogte. Van op de Gloriette heb je een heerlijk zicht op Wenen en het Wiener Wald. Hij vertelt me vanalles van Maria Theresia en haar echtgenoot. Zij hebben namelijk die zomerresidentie gebouwd. Dat ze zeer klein was en een beetje dikkig. Dat ze zeer gedisciplineerd werkte en zeer veel uren per dag. Dat ze een vrouw was met visie en openstond voor nieuwe ideeen (bijvoorbeeld Onderwijs voor iedereen, of Terug naar de natuur). Dat ze schaamteloos beelden gepikt heeft van de nalatenschap van Eugene van Savoy. Dan van alle verhalen over die geniale legergeneraal Eugene van Savoy. Dat hij door nooit te verliezen in oorlogen, die hij voerde voor Oostenrijk, een rijkdom verwierf, die fabelachtig was. Dat hij een soortement rolmodel was. Men bootste zijn manieren, zijn kledij na. Iedereen wou zijn zoals hem. We hebben daar een bescheiden maaltijd gegeten op de Gloriette en elk 2 glazen witte wijn (aangelengd met sprudelwasser) gedronken en ondertussen maar vertellen. Het is plezant zo een charmante enceclopedie te hebben. Vervolgens naar zijn apartement in de Neubaugasse. Hij woont op het derde in een oud gebouw, dat in zijn totalitiet uit 44 apartementen bestaat in 4 blokken. Het is een schitterend apartement! Fantastisch ingericht met mooie oude meubelen, in combi met grenen rekken voor boeken en huisraad, heel sfeervol. Een bijzonder originele badkamer met een japanse schuifwand. Je kan er van de vloer eten! Vanmiddag moet hij op bezoek naar zijn zus, wegens haar verjaardag. Als ik wil mag ik een fiets lenen om naar het belvedere te fietsen, want ik wil daar nog Klimt en Schiele zien. Dat belvedere is van die fameuse Eugene. We drinken nog een koffie in een patisserie voor zijn deur en dan ik op weg. Het gaat al beter met mijn orientatie. Ik vind het! Weliswaar niet zonder moeite, maar kom. Daarna heb ik nog even tijd voor het MAK, maar dat is een teleurstelling. Ik heb bij ons veel mooiere Jugendstil meubels gezien dan hier, aan de bron? Aan het Donaukanaal aan zo een artificieel strandje gaan liggen, zoals je er er ook in Brussel en Antwerpen hebt en promt in slaap gevallen. Tegen dat ik bij hem thuis ben (heb sleutel gekregen) en onder de douche wens te gaan, komt hij thuis, weer een en al lach. We eten hier een kleinigheidje, maken plannen voor morgen. Ofwel doen we het platte land per fiets, ofwel ook platte land, langs de Donau, maar dan per auto. In elk geval iets waar we kunnen zwemmen. Het zal morgen immers 34 graden zijn. Gelijk een echte prof haalt hij er een atlas bij en licht de verschillende mogelijke trips toe. En dat alles met klasse en voorkomendheid... Een echte gentleman. Met mijn gat in de boter gevallen, zou ik zo zeggen. Terwijl hij al naar bed is, typ ik dit bericht. Morgen ben ik er weer met meer. dada Jelle a propos: als er veel fouten in mijn berichten staan, ligt het aan het qwerti klavier. Dank voor het begrip.
('mijn' Gloriette, vanuit de tuin van Schonbrun) Hallo We zijn vrijdagmorgen 10 uur. Peter is van om 8u30 naar zijn werk vertrokken. Behalve de radio heb ik dus geen gezelschap. Vóór dat Peter naar zijn werk vertrekt, neemt hij een gewassen hemd, broek, sokken, onderbroek van het in de living aanwezig droogrek. Legt het hemd op de permanent aanwezige strijkplank en begint er aan. In zijn ochtendjas. Hij kan echt aandoenlijk strijken. Vervolgens gaat de ochtendjas uit, de broek aan en het hemd aan, nog warm van de strijkplank! Kwestie van de dag vanuit een warme streling te beginnen..., . Moet een ritueel zijn, want gisteren gebeurde hetzelfde.
Verder heeft hij me heel beleefd gevraagd of ik de was wou ophangen. Mijn beddegoed moet namelijk gewassen voor de volgende gasten die vanavond al komen. Bovendien ontdekte hij gisteren dat een Amerikaanse op doorreis hier morgennacht ook 1 overnachting zal hebben. Dus morgenavond zitten ze hier met 3. De Amerikaanse zal op de zetel in de living slapen.
Er werd me ook gevraagd een viltstift-berichtje na te laten op een wit kanvas, waar de andere gasten ook al iets origineels op geschreven hebben. Er staan al 7 berichten op, waarvan 1 met chinese aanhef en 1 volledig in het japans. Men versiert die berichtjes met tekeningen van bloemen, muzieknoten, een ijskreem, hartjes, sterren... Ik zit er hier ietwat stressy naar te kijken, want de inspiratie ontbreekt. Canvasangst? Enfin het zal toch nu moeten, want ik moet nog wat foto´s nemen van het huis en binnen 35 minuten staat de professor (volgende gastheer) hier beneden aan de grote ingangsdeur. Ik moet absoluut het tennisplein nog fotograferen. Ik heb het nog niet verteld, maar op de binnenkoer, ligt, verscholen tussen bomen 1 echt en waarachtig tennisplein. Anachronistisch niet? Huis en binnenkoer van jaren 1870, in combi met een modern tennisveld. Verder moet ik de appartementdeur afsluiten en de sleutel in het kluisje deponeren. Als dat maar goed gaat. Dada Tot vanavond Ik verheug me als een kind op sinterklaas op "mijn" Gloriette! Thuis zal ik foto's toevoegen, dat is makkelijker volgen voor jullie hé Ik hoor net op de radio dat het morgen en zondag 34 graden zal zijn. Jelle
(hiernaast het huis waar Peter een flat heeft, Porcellangasse 44/46) Was het gisterren de "fietsdag", vandaag was het de "te voet dag". En waarom? Om 2 redenen: men geniet meer van elk hoekje van een stad, als men het als het ware langzaam ontdekt. Bovendien, als men wat bewonderenswaardig ontdekt, op weg naar een bepaalde bezienswaardigheid, kan men direct zijn bestemming veranderen...Tweede reden is dat ik maar een simpel Aalsters stadsmeisje ben dat nog nooit alleen de metro heeft genomen. Echt waar! Als ik al eens de metro moest nemen was mijn dochter Griet erbij of iemand anders. Ik ben dus echt metro-achterlijk! (en misschien op andere gebieden ook, maar als je daar al achter komt, steek het me dan aub niet door). Te voet dus. Het plan was van naar het Museum voor toegepaste kunst te gaan en naar het Belvedere en dat, struinend, zoals dat heet, doorheen de oude stad (een metro- of tramnemer, kan alleen maar via de Ring gaan). Maar ik geraakte gewoon niet op de uitgestippelde weg. Ik viel echt van de ene verbazing in de andere. Ogen te kort. He wat is dat? Gaan kijken en daarna weer: he wat is dat? Zo heb ik de Petruskirche ontdekt, een parel van barokke kunst, om van omver te vallen. Mischien hebben jullie al kerken gezien met integraal beschilderde plafonds, maar ik nog niet. En klaar dat het was! Niks geen somber gotisch hol met donkere glasramen zoals bijvoorbeeld in Aachen. Je kon er je gazet lezen. Niet dat ik dat gedaan heb, maar in geval van een kerkboek lijkt me dat wel leuk meegenomen. De Graben met de Pestzuil heb ik zo ook ontdekt. Moet je heden ten dage niet associeren met doden en lijden, zoals de naam doet vermoeden. Integendeel, de meest chique winkels vind je er, de beroemde patisserie Demel (van de Sachertorte), banken, juweliers, exclusieve schoenwinkels waar dingen in de solden staan, die je bij ons in het afgelopen seizoen, nog niet eens zag... De Stephansdom gezien bij dag (gisteren bij nacht, onze Indier was immers in de buurt) Zo op de Michaelisplatz beland (het beroemde verzamelpunt van de paardenkoetsen), vandaar in de Spaanse rijschool en vandaar in het paleizenkomplex de Hofburg. Dan de straat (de Ring) oversteken en op de Theresienplatz naar het kunsthistorisches museum. Ik heb daar onvoorstelbaar mooie Breugels, Rubensen, Vermeers, Raphaels, Carravagio's gezien. En ik heb er ook gegeten. Ha ja! Ik ben al redelijk lang van gedacht dat je op elke historische plaats iets deftigs moet kunnen eten of drinken en doe dat dan ook konsekwent (bijvoorbeeld een Picon - vin - blanc in de Gouden sloep op de Brusselse Grote Markt). Awel, de musea hebben het begrepen: heden ten dage beginnen ze een serieuze catering te hebben van een gerenomeerde zaak. Brefkes: het was heel lekkere patisserie en een heerlijke koffie verkeerd. En zoals dat hoort, laat je er dan ook fotograferen "could you take my picture please?" aan je tafeltje. Om het prentje helemaal af te maken laat je je dan nog een stukje klassiek voorzingen door een vriend met stem, maar die was er nu niet bij. Je kon er ook oude Romeinse en Egyptische kunst bekijken, maar daar ben ik vlot doorgegaan. Ik had in dat stuk van het museum eigenlijk meer oog voor de muur- en plafondversieringen. Iedereen zijn ding. Sommigen vallen flauw van een intacte Griekse vaas of een Etruskisch beeld. Ik niet dus. Heb er bijna 4 uur binnengezeten. Es reicht! En daarna naar iets totaal anders. Een ander tijdperk. Van de schilderkunst van 1550 naar die van 1900: Klimt, Schiele en Kokoska in het Leopoldmuseum. Een totaal modern, recent gezet gebouw. Schiele heeft me tot in het diepste van mijn ziel beroerd. Het was een leerling van Klimt. Zeer jong gestorven, amper 28 jaar geworden (aan de spaanse griep, net zoals zijn zwangere vrouw). Er stonden ook enige meubels en siervoorwerpen van de Wiener Werkstatte, bloedmooi en alhoewel 100 jaar oud, nog STEEDS modern. Opde blitze Leopoldplatz alweer wat gedronken (het was weer 27 graden) en dan met het plannetje in de hand naar huis. Geen weg-improvisatie meer, nu. Heb toch nog verloren gelopen en toen ik eindelijk ter bestemming was, had ik weer wat voor. Ik had van Peter vanmorgen de huissleutel gekregen. Probeer op de derde verdieping de sloten van alle apartementen, maar geeneen waar die sleutel op paste! Dan beginnen bellen, maar niemand deed open. Uiteindelijk hoor ik de lift stoppen op de tweede verdieping, haast er mij naartoe met de vraag "Wissen sie wo Peter Hainzl wohnt?". "Maar natuurlijk Madam, die woont naast ons" Op de tweede verdieping dus. Tja, de leeftijd komt niet alleen. Ik had ook wat inkopen gedaan om bij te geven bij de artichokken die ik gisteren op de Nashmarkt gekocht had . Peter heeft nog nooit artichokken gegeten. Daar verschiet ik nu van zie! Ons moe zou zeggen Azu ne gedistingeirden maan en nog geen artichokken gegeten... Om 20 u was het eten gereed. Hij heeft geholpen waar hij kon, maar de lieve man is geen keukenpiet. Wij hebben ook tijdens het eten Gerhard, de gastheer van morgen opgebeld. Dat is wel wat anders dan de gereserveerde Peter. Zo een enthousiasme! Ik had hem geschreven dat ik in de Gloriette wou eten of drinken, dat is - alweer een historische plaats - op Schonbrun. Wel, hij komt me hier oppikken en brengt me er heen. We moeten de arme Peter zijn gereserveerdheid wel vergeven, de lieve man heeft gewoon veel te veel gasten. Ik lees hier af : 7 in juli alleen, met mij er bij 8. En nu komen er nog eens een Itliaans koppel en een Frans meisje. Hij is gewoon oversurfed. Morgenavond meer nieuws over Gerhard. Jullie herinneren je, dat is de professor, sla me dood in wat, ik vertel er morgen meer over. Slukes ik ga dodo en hoop dat mijn voeten wat ontzwellen, mijn tenen zien er uit als gezwollen worstjes. Jelle
(inkom van het huis van Peter) Servus (dat is hier de standaard "goedendag") Mijn eerste dag Wenen zit er op!) Vanmorgen om 10u40 geland. Om 13u was ik op de afspraak bij Pedal Wien, een fietsverhuurbedrijf, waar mijn besproken fiets op mij stond te wachten (waar het internet allemaal niet goed voor is!). Ondertussen was het al redelijk heet (27°). Ik kon mijn koffer daar achterlaten en "gewapend" met een stadsplan op weg! Nu ja, "gewapend" moet men met een korrel zout nemen... Voor iemand met mijn achterlijk gevoel voor orientatie immers, betekent zo een plan eerder een handicap als een wapen. God zij dank zit Wenen stadsplansgwijs nogal eenvoudig in elkaar: je hebt een stadsring, die hoefijzervormig is en waarvan de einden allebei uitgeven op de Donau. Op die Ring staan bomen, zowel langs de linker- als langs de rechterkant van de weg; en tussen die bomen is een fietspad (haha!). Dus eenvoudig gezegd: zolang je tussen de bomen rijdt, zit je goed. Die ring nu, is in 1850 aangelegd en daar vind je alle beroemde gebouwen terug van de "toeristische boekskes": parlement, de Hofburg, het operagebouw, stadhuis, musea... En welke gebouwen! Monumentaal groot, immens, waanzinnig! Ik heb die ring 2 keer afgereden, om een beetje een idee te hebben waar alles zich bevindt (2 keer 12 kilometer) en vervolgens ben ik er op goed vallend uit van afgeweken om ...van alle Jugendstil-pareltjes te ontdekken, het ene al mooier dan het ander. Ik wou doelbewust vandaag nergens binnengaan, vandaag was enkel bedoeld om de sfeer te snuiven van "Wien". Tegen het einde van de dag heb ik echter een uitzondering gemaakt: ik heb het wereldberoemde Wiener Sesession gebouwtje bezocht met de al even beroemde fries van Gustav Klimt. Ik ben sinds mijn achtiende al een hevige fan van deze Art Nouveau schilder. Zijn beroemde schilderij de Kus, hing jaaaaaren op de slaapkamer. Nu, die fries heeft me echt van mijn sokken geblazen (als ik er al aan had). Ik ben gewoon even zonder adem gevallen, alle haartjes op mijn armen kwamen recht, de tranen stonden in mijn ogen, mijn knieen knikten, mijn keel kneep toe...Djeezes! Verliefd op een schilderij! Zulke adembenemende schoonheid. Het was overweldigend. Al de rest van de moderne dingen die in de andere afdelingen van het gebouwtje hingen of stonden waren er gewoon stront tegen (excuseer het woord). Ondertussen was het na 17u, en tijd om bij Pedal Wien de fiets in te leveren. Ik had er trouwens couchsurfgewijs een afspraak met mijn gastheer Peter Hainzl. Dat is natuurlijk spannend. Je kent die mens enkel van zijn foto op het profiel van Couchsurf. Van op het terras van het cafe naast Pedal Wien was het dan van sebiet elke man die min of meer van gezicht of leeftijd in "de richting Peter Hainzl" gaat, denken dat het em is, natuurlijk. Enfin, precies om 18 u dook er een man op, niet te groot, slank, met een heel mooi gezicht, en dat bleek em dus te zijn. We hebben daar samen nog een biertje gedronken en dan in zijn auto naar zijn huis. Hij vertelde dat hij de afgelopen week elke dag gasten heeft gehad. Pozellangasse 44, pal in het centrum. Het huis is een immense oud herenhuis met 5 etages en een binnenkoer. Hij bewoont een apartement op etage 3. Via een grote poort kom je vanuit de Pozellangasse in de vestibule van het huis. Deze heeft een mozaiekstenen vloer en reusachtig hoog plafond met plaasteren engeltjes. Vanuit de vestibule vertrekt een draaitrap met mooi ijzersmeedwerk. Schitterend alweer! Het appartement zelf is een echte vrijgezellenflat: er ligt pakken nog te strijken was, er staat een droogrek met was in de living en overal slingert er wel wat. De keuken is een gezellig rommeltje, de wc ligt vol met lectuur en boeken en de badkamer kon wel eens een borsteltje gebuiken... Ik heb me een douche genomen, verkleed en opgetut en daarna ging het city-waarts, waar ik mijn gastheer inviteer voor een avondmaal. Volgens mijn wens "etwas exsotisches". Het wordt na lang denken Indisch. Het was heel lekker en we hebben gezellig zitten praten. Nadien nog een avondwandeling door een paar uitgaansstraten, bekend als de Bermuda driehoek. Thuis nog wat nagepraat en plannen gemaakt. Morgen vertrek ik gelijk naar de stad, als Peter naar zijn werk. Niet dat dat hoeft, ik mocht de sleutel van zijn apartement gerust hebben, en komen en gaan wanneer ik wou. Maar ik heb het liever zo en er er is bovendien nog zo veel te zien en te beleven... Tot morgen
Wat is couchsurfen? Couchsurfen wil zeggen dat men gebruik kan maken van de 'Couch' (= zetel) van mensen die zo gastvrij zijn om je er een aan te bieden. In het beste geval heb je bij je overnachting een eigen logeerkamer(tje). In het slechtste geval beschik je over een plaatsje op de vloer van een studentenkot. Hier volgen alle vakanties en periodes, die met 'couchsurf' zijn verlopen (van jong naar oud):
september 2014: in Herentalsop logies bij een 'wereldberoemd' CouchSurfkoppel, Gerdje en Pol
april 2014, juni 2014: Peter, een Bulgaar, komt een benefiet fietsen, hier in Aalst. Daniel uit Mexico komt te voet van Brussel.
januari2014: Miriam, een Luxemburgse, wil te voet naar zee oktober 2013: 5 dagen Praag, ik logeer bij Jaap (een Nederlander), pal in het centrum van Praag juli/ aug. 2013: Een vrolijke Fransman en een saaie Turk mei-juni 2013: op logies inWuppertal en Keulen maart /april 2013: bij onze Waalse Medeburger maart 2013: een Koreaan op bezoek januari 2013: ik logeer in Reus bij Josep en zijn zoontje december 2012: trip naar San Diego (USA) bij dochter Griet, die daar een postdoc doet.' mei 2012: Mark uit Cardiff (UK) is te voet op weg naar Moskou en blijft 1 overnachting. Zelf zal ik op het einde van de maand 2 nachten in Nancy en 1 nacht in Metz slapen. april 2012: Humfrey uit Endhoven blijft 1 keer slapen op weg naar Santiago (Spanje) en Mirthe, ook al met fiets, moet van Rotterdam naar Parijs maart 2012: Katalin uit Budapest komt leren pralines maken en Henri uit Epernay komt efkes goedendag zeggen januari 2012: 4 dagen naar 'La Grassa' / 'La Dotta' (= de dikke/de geleerde), zijnde Bologna. Staat voor 'Culinair' en 'Geleerd'. Dat eerste moet ik niet uitleggen. Dat tweede duidt op zijn univ, de oudste van Europa. Ik logeer bij een dame. Ze heet Francesca. oktober 2011: 2 nachten Parijs en 4 dagen in Genua september 2011: 1 nacht logeren in Gembloux bij onze Waalse Medeburgers, ik moet er golfen, de volgende dag augustus 2011: eind augustus gaat het naar Versailles. Ik logeer daar 2 nachten bij een Frans-Amerikaans koppel. Ondertussen kwam Ahmed ( Marokko) op bezoek. Juni, juli 2011: eind juni komt Rosalia uit Tours, waar ik in september 2010 logeerde, op tegenbezoek. In juli heb ik voor 3 dagen een Frans meisje uit de buurt van Clermont Ferrand en direct daarna een koppel uit Atlanta voor 1 nacht. Mei 2011: eind van de maand gaat het naar Riga. Ik logeer bij Reiner en Maya. Maart 2011: Biker David uit Engeland komt logeren. Voor 1 nacht. Februari 2011: Een hele mooie Tunesische/Franse doctoraatsstudente blijft hier een week Januari 2011: Naar Parijs bij de zigeuners... December 2010: Henri uit Epernay komt op tegenbezoek December 2010: Den Haag: bij Cornelis.. November 2010: Ik heb een gaste uit Sint Petersburg met haar vriend uit Tallinn. Dat viel tegen! ;-( September 2010:ik bezoek Loire en Champagne. Ik logeer bij Adeline, Rosalie, Landry, Sophie en bij Henri. Augustus 2010: ik logeer bij Ely in Ouistreham, 'dans la Normandie', want ik wil het tapijt van Bayeux zien. Juni 2010: Ik heb een gaste uit Korea voor een paar nachten. Komt uit Seoul. Het is haar eerste couchsurf-ervaring. 2 dagen erna 2 Amerikanen uit West Virginia. April 2010:Ik ben in Budapest. Ik logeer er dicht tegen de opera in volle centrum, bij een man die Arpad heet. November 2009: ik ben gastvrouw, voor een Zwitser (35 jaar). Hij komt hier in Aalst een seminarie volgen op 700 m van mijn deur. Later komt ook nog zijn vriendin erbij. Een heel mooi pools meisje. Thesisstudente psychologie. November 2009:ik verblijf in Darmstadt, bij Anna en in Bad Homburg bij Michael om er de Art Nouveau te bewonderen. Juni 2009:Moesel. Geen Couchsurf: noodgedwongen en zwaar tegen mijn gedacht overgeschakeld naar plan B. Juli 2009: Ik logeer bij een man die Peter heet en daarna bij een man die Gerhard heet. Pal in het hart van Wenen!
1 okt 2014, dag 2 in Turijn: koninklijk jachtslot in Venaria
12 km van Turijn centrum, bevindt zich de gemeente Venaria. In de bossen. Met de Alpen als achtergrond. Schitterende locatie voor een jachtslot, dacht de koninklijke familie zo rond 1650. 'En centen hebben we toch' Et Voila! 30 jaar later staat daar een mini Versailles. Kanaal, vijver, siertuin, bloementuin, groententuin, omheind (30 km!) jachtgebied en ...frisse lucht uit de Alpen. Al wie beroemd was of van koninklijken bloede kwam er van heinde en ver logeren...tot Napoleon er in 1800 een stokje voor stak. Hij gebruikte de beroemde tuinen als oefenveld voor zijn troepen. En na zijn vertrek werd het kasteel geplunderd en geraakte het compleet in verval. tot in 1977. Toen is men beginnen restaureren. TWINTIG jaar heeft men er over gedaan om alles in ere te herstellen. Awel, het is fantastisch! Versailles in het klein, maar in een veel mooiere setting. Wat me opvalt: modern van opzet! Je krijgt een plattegrond en een elektronische leespen. Een rood, een groen of een blauw bolletje geeft uitleg over de betrokken plaats. Rood betekent uitgebreide uitleg, goen is voor mensen met minder tijd en blauw zijn de 'Petites Histoires' (de schandaaltjes, zeg maar). Als dat niet modern is! Wat onthoud ik ervan? De koninklijke kapel, de spiegelzaal, een kanaal dat de blikken naar de bossen en de achterliggende Alpen trekt, een vijver om te spelevaren. Plafonds en muren met versiersels. Barok of roccoco! GEEN plaatsje onbenut ;-) Je kunt er je een ganse dag amuseren. Feitelijk moest ik me haasten om om 17u het bezoek af te ronden. En ik was er al van om 11 uur. What a nice day!
Vandaag om 17 uur vertrekt mijn vlucht naar Brussel
Wie mijn vorige blog las, weet hoe het komt, daar ga ik nu niet meer over uitwijden.
(foto hiernaast = van boven op de Gloriette, Schonbrun op de achtergrond)
('mijn' Gloriette, vanuit de tuin van Schonbrun)
(hiernaast het huis waar Peter een flat heeft, Porcellangasse 44/46)
(inkom van het huis van Peter)
