|
(hiernaast champagne op het verrukkelijk terras van hotel Schloss Weikersdorf)
Je hebt zo van die perfecte dagen. Vandaag was er één.
Het begon al vanmorgen. Gewekt door hemelse muziek en de geur van koffie. Gerhard serveert ontbijt. Hij vraagt bescheiden of ik een stukje vruchtencake wens. Omdat die cake duidelijk een product is van huisvlijt zeg ik niet nee. En wat blijkt? Hij heeft de cake zelf gebakken. Met ZELFGEPLUKTE bosbessen (myrtilles). Voor wie het niet gelooft: de ideale man bestaat! Hij heet Gerhard en woont in de Neubaugasse in Wenen!
En waar heeft hij deze bessen geplukt? Op zijn buitenverblijf op 100 km van Wenen. Dit buitenverblijf heeft hij geerfd, het is het ouderlijk huis.
Daarna is er nog een klein buitenverblijfje op 20 km van zijn deur, dat huurt hij voor een prikje.
Verder is er nog zijn bureau, 2 blokken verder als zijn mooie flat, waar hij werkt en af en toe seminaries geeft. Hij is eigenlijk betaald door de universiteit van Klagenfurt, maar werkt in haar afdeling ruimtelijke ordening in Wenen. Maar dit allemaal terzijde. Het geluk begon dus met de cake, de koffie en de muziek.
Omdat Gerhard sinds gisteren weet dat ik iets heb met kuuroorden, gaat het vandaag daarheen. Naar Baden bei Wien. Baden ligt in het Wienerwald en is omgeven door bos (uiteraard) en wijngaarden. De weg er naartoe is kronkelend en wordt romantisch onderbroken door kleine dorpjes met charmant gekleurde huisjes. In sommige van die dorpjes kan je een Heurigen bezoeken. Dat is eigenlijk een wijnboer, waar je rechtstreeks, op zijn wijngoed, wijn kan proeven, drinken en kopen. Een Heurigen zonder licentie, mag slechts 21 dagen open zijn. Daarom staat aan het begin van elk wijndorp een soort smeedijzeren stand, waar de wijnboer zijn naambordje instopt. Dat betekent dan dat hij open is en dat je er iets kan drinken. Sommige wijnboeren betalen eenvoudigweg een licentie voor de duur van het jaar. Deze wijnboeren mogen dan eten serveren, samen met hun wijn. Het plan is, dat we vanavond in het wijndorpje SOOSS iets eten en goede wijn proeven. Volgens Gerhard heb je vanuit die Heurigen een mooi uitzicht over het Wald.
Baden is heeeel mooi. Er is natuurlijk een casino, een golf, een kuurhotel, en de thermaal baden, die zwaar naar zwavel rieken. Er staan villa´s van einde 1800, en die zijn, zoals ze horen te zijn. Chique dus. Ik vertel dat nu nogal sec, maar feitelijk liep ik daar uitbundig te genieten van de schoonheid. Of moet ik zeggen zweven.
Markant detail: op de markt stond alles klaar voor een optreden van K3. Ik dacht dat ik een hallucinatie had. En effectief! Het ging hem hier namelijk om de Duitse versie van K3, die heten ROSA en zijn ook blond, rost en bruin! Ik heb Gerhard het fenomeen K3 uitgelegd. En 2 zinnen gezongen uit ´Oma´s aan de top`. Hij vind dat allemaal super vermakelijk.
Er is een heel mooie rosentuin en vandaar kom je op het terras van een verrukkelijk hotel, Schloss Weikersdorf. In kuuroorden moet je iets duur drinken, is mijn principe. Dus we gaan voor een glas champagne. Ik voel me net een prinses. Of Constance Mozart, de vrouw van Amadeus, die in datzelfde kuuroord, de centen op deed die Mozart nog moest verdienen...
Gaan we in nu in Baden, baden? Nee, we gaan naar een dorp verderop, waar het zwembad in een meer natuurlijke omgeving ligt. Tja, als je professor ruimtelijke ordening bent, ben je daar allemaal mee bezig: hoe paste het kuuroord zijn bad in de omgeving in. En dan ga je voor het beste. Maar eerst vraagt de man beleefd, hoe ik me zo de temperatuur van het thermaal water voorstel en of 19 graden te koud zou zijn? Tuurlijk, lieve Gerhard, ik wil zwemmen, niet even in en uit het water. Ok, dan gaat het niet naar het oorspronkelijk voorzien dorpje, maar naar eentje dichterbij. Het heet Vöslau en het is ook een kuuroord. Aan kuuroorden geen gebrek, er zijn er 4, allemaal een paar km van elkaar.
Aan het zwembad blijken we een tiental minuten te vroeg te zijn om van het tarief Halve dagkaart (3,5 euro) te kunnen genieten. Dus, even nog iets gedronken op de terras van een charmant cafe. Ik vertel verhalen over onze vroegere geniale kat Margaux en haar zoon Poeskin. Hij valt bijna van zijn stoel van het lachen. Hij vertelt verhalen over zijn vroegere kat Mouwly. Ik val bijna van mijn stoel van het lachen. We ventileren onze hondenafkeer (excuseer, hondenliefhebbers), hebben het over het aangename en het onaangename van een 'goede neus te hebben' en over nog van alle dingen die met het sensitieve te maken hebben. Ik leg in heel kinderlijk duits uit wat ik bedoel en hij zet het om in professorenduits. Daarna zeg ik: Genau, das meinte ich! Aanvullende communicatie heet zo iets ,-)
En daarna zwemwaarts. Het bad..., het bad.., HET BAD ...is gewoon zoals je nog nooit een zwembad zag. Het is ovaal, het heeft een schattig Art Nouveaubrugje naar een klein eilandje, de bodem bestaat niet uit plavuizen of stenen, maar uit kiezeltjes (los op de bodem), het water is niet blauw, maar groen, de natuurlijke bron staat te spuien aan de smalle ronding van de ovaal, er staan een aantal dikke platanen op een meter van de badrand, met hun bladerdak romantisch boven het wateroppervlak, de trappen waarmee je in het water komt zijn geen vertikale ladders in metaal, maar schuine trappen in hout. Rondom staan in amfitheatervorm een cafe, een hotel, allerschattige kleedhokjes en `Mietraumen´, iets grotere kleedruimztes, die je kan huren voor een seizoen. En dat allemaal in pastelgeel. Er zijn ligweiden, en het is er geeneens druk.
Het water is heerlijk! Zwemmen in iets dat niet naar cloor smaakt, niet zout is, en ook niet naar modder riekt is een hemelse ervaring. Je zwemt in mineraal water! Ik ben de zwevende geluksengel op de Klimtfries van woensdag!
Ben 3 keer gaan zwemmen en heb me 3 keer laten drogen. Gerhard, zwemt, leest een werk van een student, vertelt, en is zijn eigen charmante zelf.
Om 5 uur vertrekken we naar een gereputeerde Heurigen om er 2 witte wijnen en 5 rode te proeven. De witte wijnen vind ik maar niks, maar de rode zijn excellent.
Hij vertelt ondertussen van kinderen en huwelijk en zijn vroeger leven, en ik idem. We beklagen ons niet, we proberen daar als volwassen mensen te zien, waar we zelf in de fout zijn gegaan. Het lukt aardig.
Ik ontdek dat hij Tango kan dansen. JeessasMaria!
De ideale man bestaat: hij heet Gerhard en woont in de Neubaugasse :wink: .
Helaas moet de ideale man morgen naar Berlijn, zijn dochter halen. En is pas dinsdag in de namiddag terug.
Hij zal me een plan uittekenen, morgen, voor zwemmen aan de Donau. Dat doe ik dan per fiets. Morgennacht en maandag tot 14 u (uur waarop de terugweg naar België - beikes!- aanvangt) ben ik hier dus alleen op zijn flat. Hij maakt daar geen probleem van. Ik gebruik het huis en geef na gebruik de sleutel gewoon af in de patisserie Aida, hier rechtover.
Morgen wordt het weer boven de vijvendertig graden. En morgenavond gaat het onweren.
Spijtig dat hij weg moet. Het is een uiterst aangename, intelligente, charmante, gevoelige, spontane mens. Allicht neemt hij zijn PC mee, dan kan ik morgen niets berichten over mijn (eenzaam) dagje.
Ik heb hem uitbundig geloofd vandaag. Een uitstap als deze van vandaag, kan je onmogelijk op eigen kracht, met het openbaar vervoer, maken. Waar couchsurfen allemaal niet goed voor is!
Het was een fantastische dag. In de top 100 van mijn gelukkigste dagen. De zwevende engel op de Klimtfries, is, van nu af aan, ik, in het zwembad van Vöslau.
Jelle
|
