zondag 13 februari 2011: wat ben ik toch een naief kieken!
Naief? Ja! Driewerf! Weet je nog hoe ik schreef dat couchsurfers dikwijls fysiek knappe dames/heren zijn en daarbij ook nog dikwijls, behoorlijk slim? Wel, vandaag kon ik constateren dat dat niet geheel strookt met de waarheid. De waarheid is dat ze 'average' zijn, in het Vlaams: 'Gewoon, gemiddeld'. En hoe hebt ge dat geconstateerd? Wel, ik ben naar een brunch geweest in Gent. Georganiseerd door 2 couchsurfers, in hun privéwoonst, voor 35 andere couchsurfers. (Schitterend georganiseerd trouwens. Al mijn respect!)! Dus, ik was, gezien mijn eigen ervaringen, min of meer voorbereid op het aanschouwen van, wat voor mij tot hier toe, 'the usual couchsurfer' was... namelijk ...een persoon zeer wel voorzien van 'oren en poten'. Waar ik mij, al van in mijn autootje, zeer op verheugde. Ik hou van mooie mensen. Ik geef het toe. Het is sterker als mijzelf. Ik kijk er graag naar. Zoals een ander naar kunst. Ik hoop dat niemand er aanstoot aan neemt. Ik beschouw al Die Mooie Mensen Van Onze Planeet als 'Gratis Kunst ;-). Man/Vrouw/Kind. Doet er niet toe. Ze zijn voor mij: Kunst op benen. Of Kunst in een stoel. Of Kunst op de dans/sportvloer (Heerlijk! Art In Motion!). Of Kunst in bed. Je hebt er die het weten, dat ze het zijn. Je hebt er die het niet weten. Doet er niet toe. Versieren doen ze me. En begrijp me goed. Zij doen niks. Ik kijk. En laat heerlijk begaan. Nu niet ongerust worden. Staren, doe ik niet. Daarvoor ben ik te goed opgevoed ;-) OK. Maar we wijken af. Vandaag was het even anders. Er waren: dikke, dunne, lange, 2 hele korte, blozende, bleke, donkere, blonde. Gewone mensen. Average. Normaal. Behalve die 2 hele korte (no offence). Daar ging dus mijn hele theorie van 'couchsurfers zijn dikwijls fysiek knappe dames/heren en daarbij ook nog dikwijls, behoorlijk slim'. Naief Kieken! Ja? Maar wacht effe! Ik zie toch wat ik zie 'ten mijnen huize'? Djeezes! Jelle! Al 'De Mooie' gebruiken dus blijkbaar jouw couch? Ja? Laat maar komen. Houden zo! Want: Al Die Mooie, Die Mijn Couch Gebruiken, hebben ook boeken gelezen, films gezien, minstens één museum van binnen bekeken, spreken 3 of 4 talen, hebben gevoel voor humor, zijn beleefd, willen alle eten eens proeven, alle drank eens drinken, hebben al eens tranen in de ogen gehad bij een stukje mooie muziek...Dus, voor wie daar al irreële schrik voor had: het zijn geen lege dozen. Hoe? En zijt ge uw Russen al vergeten van in november? Djeezes, ja, dat klopt, dat waren nu eens lege dozen, zie! Maar die mogen ook nooit meer terug komen, hé ;-)
zaterdag 12 februari 2011: Hanane is ziek/ Mag ik u fotograferen?
Hanane is ziek. Ze stond vanmorgen op, zo hees als een top. Stem kwijt. Koorts heeft ze niet. Gisternacht heeft ze nog tot 4u aan een 'paper' zitten werken (voor haar baas in Stockholm), lees ik op een papier dat ze voor de computer heeft gedropt. Hees of niet, ze wil me absoluut op restaurant uitnodigen. Liever niet, ik heb al kip meegebracht van de markt. Waar ik vree goesting op heb. En daarbij, we kunnen alle twee onze centen goed gebruiken. Weet ge wat? ge moogt morgen onze couchsurf-brunch betalen in Gent (6 euro x 2!). En als ge perse wilt, moogt ge iets achterlaten in mijn reis-enveloppe. We doen nog haar was en de mijne. Ik hoop dat ze morgen, zondag, genezen is. Maandag gaat ze naar huis. Ze is hier dan een week geweest. It was a pleasure! Morgen vertel ik nog iets over die brunch. Ah, en a propos: ik ben beginnen mensen te fotograferen, met zo een onozel Canon pocket toestelletje. Mensen van alle slag, Ordinary People. Mensen die al min of meer stralend door het leven gaan, poseren graag, stel ik zo vast. Mag ik u fotograferen?' Ba ja, jong, doe maar. Simpel hé ;-) Ge kunt ze zien op de fotosite, onder Ordinary People.
vrijdag 11 februari 2011: een schoon kleedje van 38 jaar oud
Vrijdagavond. We praten over financien. Ze zegt dat ze bijna al haar kledij tweedehands koopt. Weet je wat? Zou ik je dan plezier doen met een kleed, dat mijn moeder 38 jaar geleden voor mij heeft gemaakt? Lang kleed, blote rug, seventies print, groentinten. Voor mijn dochter is het veel te klein en voor mijn schoondochter in spe ook. Ze past het. Het zit gegoten, alsof het voor haar was gemaakt. Wacht, ik maak een fotoken. Of 8. Allemaal goed gelukt. Arab looks: big eyes, beautiful curly hair. Fotogeniek. Wacht, ik zoek even op zolder de sjaal die bij het kleed hoort. En nog een etnisch kleedje en nog een rokje.
Ondertussen ontdek ik dat ze ook perfect Italiaans spreekt. Jonge Couchsurfsters. Ze zijn slim en ze zijn mooi en ze zijn charmant. Oude trouwens ook ;-).
Dattum? Diepgaande gesprekken. Hanane heeft geen taboes. Alles is bespreekbaar. Opvoeding, religie, het werk (en de verhouding tot de 'bazen'), sex. Plezant, zo leer ik ook nog eens wat. Wat leer je dan? Wel, bijvoorbeeld dat de 'pornogeneratie' eigenlijk heel preuts is. Er wordt nog altijd gevreeën in het teken van een relatie. Zo maar wat 'rond vrijen', one night stands, gebeurt niet, of nauwelijks. Dus liever 10 maanden zonder een lief, dan zich behelpen met een 'losse scharrel'. Ze vertelt me ook een verhaal over een couchsurf-gastheer, die absoluut wou dat ze in zijn bed ging liggen 'Voor de gezelligheid'. Dat heb ik ook al beleefd. We hebben ons bijna doodgelachen met het kwasi parrallel lopend verhaal. Nu kunnen we er mee lachen, maar toen, toen er een aanslag werd gepleegd op onze integriteit, nee, toen niet echt. Er ons toen alletwee met een grote mond uitgepraat. Zij 's anderendaags als de wiedeweerga weg. Ik gebleven en nog eens met handen en voeten uitgelegd dat zulke toestanden werkelijk NIET kunnen. Excuses gekregen. Die dingen kunnen gebeuren hé. Neemt niet weg, dat ik nog bevriend ben met de 'mijnheer-die-over-de-schreef-ging, maar-er-nadien-oprecht-spijt-van-had'. Mensen, ze maken nu eenmaal fouten. C'est la vie! Ik vraag of ze zondag mee gaat naar de opera. Ken je daar iets van? Bah, neen, enkel het fragment uit de film Philadelphia, van Maria Callas. Ze toont het me op Youtube. Vervolgens toon ik haar operafragmentjes waar ik zot van ben. ...Op den duur zitten we hier met betraande ogen voor het scherm. Opera, het kan schoooon zijn! We proeven eau de vie, die ik die dag gekregen heb: poire Williams, Prune, Stroh van 80 graden, genever van 42 graden, Curacao Picon. In kleine glaasjes van 3 cl. Heerlijke geuren en smaken... Het is wel een beetje zwijmelend naar bed, hé.
Hanane: gemakkelijk te onthouden: Banane, maar met een H. Tenminste zo heb ik het gedaan. En dat betekent niet 'Geen respect' het is alleen een ezelsbrugje...Die vreemde namen, hé. Het is geen Marie, of Bernadette of Odile, noch Ann, Kathleen of Elisabeth, noch Gretchen, Birgit of Irmgard, noch Anna, Conchita of Dulcea...het is Hanane ...en dat is Tunesisch. Hanane is hemels mooi en daarbij nog wonderbaarlijk intelligent. Ze is een doctoraatsstudente, die haar studies doet in Stockholm, maar hier in de contreien van Aalst een korte opleiding volgt. Bij Becton & Dickinson in Erembodegem. Ze is geboren in Tunesie, haar ouders zijn verhuisd naar Evian toen ze 4 was. Zij is op haar 18de van Evian, weg van de ouders, naar Lyon verhuisd. Ze heeft daar een licentie in Biologie gehaald, volledig zelfbetaald. Tunesische ouders zijn zo niet voor 'opleiding' voor dochters. Daarna naar Londen voor een doctoraatsstudie en vandaar naar Stockholm voor een voortzetting. Ze spreekt perfect Engels en Frans. Ze arriveerde om 19u. Ze eet spagetti. We drinken Belgisch bier en Spaanse wijn. We vertellen veeeeel. Het is zo een van die mensen, waarvan je ziet dat ze veel beleefd hebben. En waarvan je ondervindt, na 25 minuten beleefdheden, dat ze veeeeeeeel meeeeer beleefd heeft dan je al kon vermoeden. Een sterk meisje. Ze dompelt me onder in een ontroerend levensverhaal. Tot middernacht. Een Sterk Meisje. EEN. STERK. MEISJE. Hoed af. Waw!
vrijdag tot maandag 7 tot 10 januari 2011: bij de zigeuners in Parijs
Bij de zigeuners geweest? Ja, naar het circus. Hoe, moet ge daarvoor naar Parijs? Ba nee, er zijn hier in de omstreken allicht ook nog 'artisanale' circusjes. Maar ja... ik had van Henri een gratis invitatie gekregen. En hij liep heeeeel hoog op met dat fameus circus. Zodanig dat ik dacht dat ik de kans van mijn leven zou ontlopen als ik het NIET zag. Maar ge kent me, ik ben zo nuchter als wat ...en vertrek bovendien liever goed geïnformeerd op reis. Zodat ik op voorhand over dat persoonlijk circusmirakel van vriend Henri toch al het een en het ander wist: kleine tent (150 man?), life orkestje van 6 man, 1 familie (nl. de familie Romanès), en de franse TV die zich lovend uitlaat.... Vrijdag vertrokken rond 17u30. Ben om 21u30 in Ay, in de Champagne, aan het apartement van Henri. Voor de verandering eens de weg genomen -zonder payages- over Charleroi, Phillipeville, Rethel. Je doet 60 km profijt. En je ziet eens iets anders. Maar dan moet het wel klaar zijn en mag er geen mist hangen ;-). Henri speelt gastheer met van alle borrelhapjes, een fles Champagne een fles rode wijn en veel verhalen. Morgen moeten we om 7u op, want het is zowat 2u30 rijden tot Parijs. We gaan eten in de Marais in een klein restaurantje aan de Marche Rouge (zo een overdekt marktplaatsje van de vorige eeuw), vertelt hij me. Heel goed geregeld van hem, want ik wil de Place des Vosges nog eens zien, en die is vlakbij. Vervolgens zullen we ons met de auto verplaatsen naar dat circus. En daarna zien we wel. Het eten was lekker. Niet duur: voor 14 euro had je een plat. En dan: Place des Vosges. Helemaal mijn ding. Gezet door Henri IV, mijn favoriet. Renaissance-stijl. 39 identieke huizen van rode steen rond dat perfect vierkant Vosges-plein. Gaanderijen. De benedenverdiepingen zijn bijna allemaal sfeervolle bistrots of kunstgalerijen. Schoooooon! Dan door de parijse verkeersgruwel naar het circus. Bijna overgegeven van stress. Ja wadde. Getoeter. Gescheld. En het gaat nauwelijks een meter vooruit. 1u10 minuten voor 8 kilometer! Het circusje begint om 16u. Heel veel gezinnetjes met super kleine kindjes. Die vrije loop hebben (als ze willen) op de scene. Toffe zigeunermuziek. Alle acts zijn life begeleid. Viool, cello, trompet, arcordeon, sax...in de handen van buikige zigeuners die de ambience in de keet houden. Zingen. En kreten: hup hei, aija, hupla...Iedereen van de familie Romanes doet mee. Is het niet in het orkest, dan als artiest. Ook het kleinste meisje van een jaar of 4: buikdans voor beginners. Schattig. Er zijn mooie acts. Ik moet het toegeven. Koorddansen. Trapeze. Jongleren met ballen en kegels. Originele clownerieen. Je zit zo dicht op de scene dat je het zweet en de concentratie kan zien op de gezichten van de artiesten. En neen, de trapeze hangt geen 15 hoog, gelijk als in Cirque du Soleil. En ja, de koord van de koorddanseres hangt maar 1,80 meter boven de grond. En geeft dat dan? ba neen. Als ze op het touw 'ligt' en haar lang haar hangt in een gordijn naar beneden.... Er gaat poezie van uit. Mijn favoriet: de trapeze act. Mooi meisje. Is getrouwd met mijn andere favoriete act: een jongleur. Op het einde van zijn act, doet hij wel 5 minuten zijn gatspieren shaken, gelijk een buikdanseres haar hips. Op orientaalse muziek. Het moet niet altijd voor de kindjes zijn hé ;-). Nu nog effe naar Montmartre. Daar was ik laatst toen ik 18 was. Bier gedronken boven op de Mont in een bistro. Belgisch bier. 33 euro voor 4 biertjes. Hoe prijzen kunnen verschillen in Parijs! Het regent inmiddels oude wijven. Maar het is wel 14 graden. Singing in the rain! Nu naar huis. Weeral verkeer dat geen meter opschiet. Thuis om 23u. We drinken de meegebrachte Duvel. Henri is grote fan. Hij heeft er zelfs een werkwoord van gemaakt: Duveliser. Seg, Henri, wilt ge uw planten eens niet groeperen? Watte? Awel, als ge dingen groepeert krijgt ge 'aantrekkingspunten' in uw interieur. Rustpunten. Sterktepunten. En voor ik het weet ben ik bezig over vertikalen en horizontalen, gulden snede, herhalingen van kleuren, structuren en vormen, en vergroten van ruimtes. Ik krijg hem mee in mijn betoog. Resultaat: morgen moet hij de zieke mama bezoeken en ondertussen mag ik mijn goesting doen met meubels, sierstukken en tapijten. Olé. Pistolé. Ik kan bijkans niet slapen van de 'creativ burst'. Wat zeg ik? Ik kan helemaal NIET slapen. Dat heb ik nu dikwijls, zie, dat creatieve ideeën mij 's nachts bezig houden. Had het mijn eigen kot geweest, ik had er direct aan begonnen... Awel. We hebben er aan gewerkt van 11u tot 18u. Mannen van 60! Ik verschiet er van dat die al 'oude peetjes' manieren hebben, soms. Gelijk: dingen laten vallen, beginnen zweten, vloeken, afstanden meten en niet meer weten, zagen, hun hart vasthouden, beven. Ochere! Enfin, het resultaat is volgens Henri, spectaculair veel beter. De initiele saaiheid is weg. Ge kunt nu zien, dat het een optrekje is van een fotograaf. Hoe? Simpel.. nu hangen er tenminste op strategische plaatsen schoon fotokes ...en de lichtverdeling is beter. Spijtig dat ik geen voor en na foto's heb genomen ;-(( En nu gaan we 'Duveliser'. En dan koken. Trots haalt hij niertjes in ajuinsaus boven. Oejejoei, als dat maar goed gaat! Het enige niertje dat ik tot hier toe at, zat stevig gecamoefleerd in een vlaamse stoverij. Niertjes. Ze rieken een beetje naar pis, meneer. Maar bon, dat kan feitelijk geen argument zijn om niet te eten. De kaas, Chaumes, riekt bijvoorbeeld naar reet. Wat niet belet dat het een goede kaas is... De niertjes zijn lekker. Gemaakt met assistentie van zijn zus. Het is zowat de eerste plat in 10 jaar dat hij zelf bijeen kookt. Hoe ouderwets! Mannen van 60! Liever niet in huis halen! Tenzij ge zelf 70 zijt. Of tenzij ze Gerard Van den Eede heten. Toch lief van hem om zo te koken. Ah ja, dat doet er me aan denken dat ik dat kookinitiatief van hem, mailsgewijs nog eens stevig moet aanmoedigen. Leven van kaas en charcuterie alleen, zoals hij al maanden doet, kan NIET gezond zijn. Ik ben daar serieus bezorgd over. Mijn vriend Henri uit Ay. Ik wil hem nog een beetje houden ;-) Het nieuwe interieur blijkt ineens lichtgewijs over een 'coin magique' te beschikken. Ik fotografeer hem in dat hoekje. Met zijn toestel. Hij ziet er op de fotos heel rustig uit. Content. En de dees ook. Eens kijken op de fotosite?
31 december tot 2 januari: van oud naar nieuw met Henri
De avond van 31 december is voor mij een soort persoonlijke 'thanksgiving'. Ik bedank dan persoonlijk de hemel voor het afgelopen jaar. In mijn eentje. Met Natuurproducten. ;-) Platte oesters (die nootsmaak, hmmmm). Daarna een verrukking uit het diepste der zee. Zelf klaargemaakt. Niks geen sausen. Puur. Vanilleijs. Zelf klaargemaakt. En Het Pure van het Pure: Champagne. Een fles. Vestimentair: ook een ritueel. Enkel intimi zijn daarvan op de hoogte. Ik doe dit al 8 jaar en geloof me, het is een gezond ritueel. Niks geen hoofdpijn de volgende dag. Maar dit jaar anders. Ik wou en zou op 1 januari 2011 naar het Nieuwjaarsconcert gaan in Gent. Maar dat wou en zou ik niet alleen doen. Dus had ik in september in Epernay aan Henri gevraagd of die meeging. Graag. Eh voila. 31 december 18h30. Henri arriveert in mijn straatje alsof hij mijn Geliefde is. God beware! Verkleed in een Italiaans artiest, met een bloem in de hand. Kaarsjes aan mijn voordeur. En vanuit zijn auto vollen bak 'Funiculi, Funicula'. Een baise-main. Alle buren staan buiten (Er zijn godzijdank maar 6 huizen in mijn straatje...). Beetje genant. Vooral voor de Echte Geliefde. Op het menu: Hapjes van inktvisringen in 2 sausjes. Platte oesters. Slaatje met coquilles. Vissoepje. Kreeft. 3 soorten zelfgemaakt ijs. Piper Heidsick (van het jaar 2004) en 2 flessen 'gewone' champagne. Al vertellend is het ineens 1u s' nachts. Wat heeft die mens toch altijd charmante verhalen. 'Minuit' is gepasseerd zonder dat we er erg in hadden. En zonder kussen. Ferm gemakkelijk!... Zo een grote fan als ik ben van zijn 'psysche', zo een kleine ben ik van zijn 'fysiek'. Henri wil nog eens naar 't stad. Hij heeft zijn fotoaparaat mee. In een klein cafeetje-waarvan-ik-de-naam-niet-meer-weet, ons gek geamuseerd. Iedereen wil op de foto. Alle vrouwen zijn 'Belle comme le jour', ook de zatte, die al scheef tegen de toog hangen, en de lelijke. Fransen! Onverbeterlijke versierders! We zijn om 5u thuis Om 10u op. De mama afhalen. Om 11u30 brunch in de opera in Gent en aansluitend Nieuwjaarsconcert. Ik ben blij dat ze een miniapotheekje hebben in de opera, want ik ben zo misselijk als wat. Hoe? Is champagne niet 'gezond'. Ja, maar 3 flessen met 2 man. En dan nog eens elk 3 duvels. Dat is er over hé. Maar tegen dat het concert begint, ben ik zo fris als wat. Dat concert! DAT CONCERT!!! Klasse. Grandioos. Subliem. Niks geen platgetreden paden met overjaarse walsjes op zijn 'Weens'. Onze nieuwe VLOSdirigent Vladimir Jurowski gaat voor originaliteit: Tsjaikowski, Katsjatoerian, Sjostokovitsj en ook beetje Strauss en Lehar. En een sopraan die mijn lijfliedje zingt: Meine Lippen die küssen so....Op het einde, vanop het vijfde balkon, worden paarlemoeren, zilveren en gouden balonnen neer gelaten. Niemand zit nog neer. Wat een staande ovatie! Volgend jaar breng ik rozen mee om naar de dirigent te gooien en een megafoon om hem mijn liefde te verklaren. Love you, Dimitri! ;-) Ons mama, die negentig is, straalt alsof de laatste 0 van haar leeftijd is weggevallen. Een kind, die net een heeeel mooi kado heeft gekregen. Daarna naar Aalst bij de zus, waar gans de familie al op oma zit te wachten. Voor Henri, is zo iets familiaals heel ontroerend. Hij heeft enkel nog contact met zijn dochter, niet meer met de zoons. Zijn ma is zwaar ziek en de pa leeft niet meer. Ge houdt het niet voor mogelijk, maar het is weeral 3u als we gaan slapen. Waar haalt hij toch al die verhalen? Ik neem aan dat ze waar zijn. Maar dat geeft eigenlijk niet. Si non e vero, e ben trovato! Zondag 2 januari, maak ik konijn op zijn vlaams en een chinese soep. Terwijl ik de soep maak, zitten Henri en ons moe, wortels, ajuin en appels te snijden. En mekaar te 'amballeren', stel ik zo vast vanuit mijn ooghoeken. Ons moeder was gisteren, tijdens de operabrunch, al blij dat ze haar Frans kon ophalen en is het vandaag precies nog meer. 'Azu nen oangenaomen mensj'. Nog wel dat hij er was, gisteren om met verve onze moeder te 'entertainen'. Terwijl ik zelf, om 'gezondsheidredenen';-), van 12u tot 14u45, bezig was met de 'va et viens' voor het toilet van de opera. Na het eten, die zondag, vertrekt hij naar huis, maar niet zonder me eerst een 'verrassing' onder de neus geschoven te hebben: Cirque in Parijs bij zigeuners. Olé!
Vrijdag 17 tot zondag 19 december 2010: Bij de Noorderburen!
Den Haag al gezien? Ikke niet. Daar moet dringend eens verandering in komen, dacht ik zo...Naar een geschikte gast, die me wou herbergen, was het ...niet lang zoeken: het Russisch meisje dat laatst bij mij verbleef, had er net een bezoekje in Den Haag opzitten. En wil dat nu net bij een heel charmante man zijn, die Cornelis heet en in een heeeeel mooi huis woont. Den Haag is ook niet zo ver af hoor! 200 km. Ik wou daar in Den Haag/Scheveningen een paar zaken zien, zoals het Kurhaus, en nog hier en daar wat Art Nouveau. En voor de rest wilde ik absoluut het Gemeentemuseum van Den Haag zien. Eigenlijk meer voor de architectuur, dan voor wat er in hangt of staat. Architectuur van de jaren 1930. Gele baksteen. Niks geen krullen, frullen en tierlantijntjes. Alles geometrisch. Het laatste gebouw van de Hollandse architect Berlage. Schitterende Art Deco! Tegen dat ik, na een autorit van 2u20 minuten, in Scheveningen aankom ligt er al 30 cm sneeuw. In het Art Nouveau Kurhaus-hotel aan het strand een koffie drinken. Romantisch: sneeuw op het strand. Stevig windje. Dat mooi Kurhaus ligt, spijtig genoeg, wel heel ondankbaar ingebet tussen moderne hoogbouw. Maar bon, beroemd genoeg om links van je, Spaans te horen en rechts van je, Japans. Foto's genomen van hun gigantische eetzaal (vroeger balzaal) met een prachtig versierde 4m hoge kerstboom. Blijken thuis allemaal mislukt. Maria Callas, Marlene Dietrich, Duke Ellington, Edith Piaf traden hier ooit op. En je gaat het niet geloven, maar ook de Stones in 1964. Nu te voet van Scheveninge strand naar wat heet het 'Statenkwartier' van Den Haag. Mooie huizen! Mooie straten! Koninklijk! Altijd fijn als je zonder verwachtingen vertrekt. De verrassing is dan ook kompleet! De oudere villa's die in de straten tegen het park aan liggen zijn super! Straten met uniforme behuizing van zo rond 1870. Onze Noorderburen hebben duidelijk verstand van urbanisatie. Ik kijk mijn ogen uit! En wat dacht je? Van de Velde heeft geen orientatie... Dus, met een plan in de hand loopt ze nog grandioos verloren! Wel 8 keer de weg moeten vragen. Mijn wandeling van officieel 6 km wordt op die manier natuurlijk 'verlengd' naar 8 of 9 kilometer. Maar dat geeft niet. Ik vind alles prachtig en de sneeuw is subliem. Rond 19u ben ik in Voorburg bij Cornelis. Wat een mooi design huis. En zoals ik al dacht: hij heeft de aanwezige kasten zelf ontworpen. Mijnheer heeft smaak. Veel smaak. Afgezien van 'designer' is hij ook een 'foodie'. Hij heeft een hyper moderne keuken met alles er op en eraan. Duikt in zijn frigo, haalt 15 ingredienten te voorschijn, en maakt er een schitterende eetsalade mee met onder andere gegrilde groene asperges en aubergines. We drinken er Spaanse wijn bij. Cornelis praat gemakkelijk en heeft van veel dingen verstand. Om je maar te zeggen dat de avond snel passeert. Zaterdag om 14u heb ik een 'Meet and Greet' met een Hagenaar, die je, uit liefde voor zijn/haar stad, gratis rondleidt. Thema van de wandeling Art Nouveau. Maar eerst in de voormiddag een serieuze wandeling langs de winkelstraten van Den Haag. Door de sneeuw. 30 centimer sneeuw. Ik zie mooie dingen langs de 'winkelstraten': de 'Passage' bijvoorbeeld = een overdekte winkelgalerij, een beetje op het gedacht van de galerij Saint Hubert in Brussel ..en ook de 'Bonneterie' een hele chique kledingzaak, die al meer dan 100 jaar bestaat. En dan de 'Frederik-Hendriklaan ('fred', zoals die laan hier door iedereen genoemd wordt), wawwww! De man van de 'Meet and Greet' heet Stef en is net 60 geworden. Groot, vriendelijk. Schoon kasjmiere jasje ;-). Veel uitleg. We gaan iets drinken in de zaak waar zijn zoon werkt. Hele mooie blonde jongen. En daarna, tegen de koude, nog een hete thee bij Schlemmer. Stef zet me om 17u af aan het Station, waar ik kwasi direkt een bus heb 'naar huis', bij Cornelis. Cornelis en ik aperitieven alvast met het meegebracht Belgisch bier. Hij heeft er de pest in dat hij wegens de sneeuw, niets in huis heeft kunnen halen om te eten. Hij verontschuldigt zich dan ook 1000 keer voor dat het feit dat het 'alweer' salade zal zijn vanavond. Mij niet gelaten: het is er deze keer eentje met rivierpaling en garnalen. Hmmmm. Sebiet moet hij naar een borrelfeestje hier ergens bij de buren. Geeft niet, ik blijf 'thuis' en lees een boek uit zijn bib. Ik hoor hem om 3u30 thuiskomen. Wat niet belet, dat hij 's anderendaags (relatief fris) om 9u voor mij een ontbijt heeft klaargemaakt. Een man met klasse, verstand en goede manieren. Meer moet je niet hebben om de dag perfect te starten. Voila, om 10u, is alles gepakt en in de auto gezet. Het duurt wel een half uur, eer dat ik uit de sneeuw (40 cm!) gemanuvreerd geraak. En vervolgens rij ik MET gps, van Voorburg naar het Gemeentemuseum van Den Haag (7km), nog verloren... Van dat Gemeentemuseum ben ik nog onder de indruk: die architectuur: wawwww! Es op de fotosite zien?
Je hebt couchsurfers die 'open' zijn van geest, die willen weten wat mensen denken en doen in het land dat ze bezoeken. Helaas heb je er ook, die er enkel op uit zijn om gratis ergens te slapen, eten, drinken, douchen. En jawel, na al mijn superpositieve ervaringen (15!) met couchsurf-mannen en couchsurfvrouwen, oudere en jongere...had ik er nu toch wel een behoorlijk negatieve ervaring. Met wie? Een Russische uit Sint Petersburg en haar vriend uit Talin. Die vriend woont al 8 jaar in Marbella en spreekt perfect Spaans. Niet dat deze 'russische' gasten niet 'proper' waren of 'hulpvaardig', dat niet...maar.... ze kwamen hier ...'op hotel'. Een gratis hotel! Niks geen interactie met de gastvrouw, niks geen gesprek met wat diepgang, niks van sympathie of empathie. Djeezes! Daar had ik wel behoorlijk de pest in. Hoe oud waren ze? 24 en 27. Spraken ze Engels? Ja, de jongen zelfs vlot. Hadden ze een beetje opleiding? Ik denk het niet. Het meisje deed iets vaag in 'publiciteit', de jongen woont in Spanje en werkt als deejay. Ze zijn op zaterdagavond (6 november) rond 5 uur toegekomen. Ik ben er mee naar Gent gereden. Gent, waar al mijn couchsurfers gek van waren. We hebben daar 2uur rondgewandeld. Ze namen foto's. Ze wouden niks drinken (geen geld mee? of wilden ze het risico niet lopen van me een tractatie te 'moeten' betalen?). Terug naar huis. Ze gingen direct naar bed. Ze sliepen, op zondagmorgen tot 11u. Hebben ontbeten om 12u. Waren daarna van gedacht om zo maar, zonder overleg, de deur uit te wandelen, na dat ontbijt. Ikke: 'Ja maar jongens, hoe lang schikt ge weg te blijven? Die blik van hen: 'Hoe, ben je niet thuis misschien, de ganse zondag. Ach tiens, gaan 'oude madammen' gelijk als gij, OOK weg op zondag....' Moest ik HEN uitleggen dat ik er OOK op uit trok. En omdat ze totaal geen gedacht hadden wanneer ze gingen thuiskomen (???), heb ik hen, niet met volle goesting, een huissleutel gegeven. Toen ik 's avonds terugkwam, zaten ze hun frituurmaaltijd op te eten. Ikke: Did you have a nice day? Zij: Yes. En daarna naar hun kamer. Tof hé ;-(((. Maar eerst heb ik hen fijntjes laten verstaan dat ze in de vroegte konden ophoepelen (4 uur vroeger dan voorzien): 'My friend is coming over in the morning, and i need a little privacy.' Ik heb ze met plezier (yes!) aan het station van Aalst afgezet. Exit Russen. Ik zal misschien couchsurfregels moeten opstellen, zoals ARPAD, een overbevraagd man, want wonend in hartje Budapest, (bij wie ik in april 2009 verbleef) die het op zijn profiel op couchsurf ongeveer zo zet: 'Na een jaar ervaring met couchsurfen, heb ik volgende regels opgesteld: regel 1: mensen zonder manieren, blijf weg, het spijt mij ;-), maar ik ben nogal 'gevoelig' aan 'manieren' regel 2: mensen 'op zoek naar zichzelf', blijf weg, ik ben geen therapeut regel 3: mensen, die reizen, en nauwelijks weten in welke stad ze zijn, blijf weg, ik ben geen hotel, ik woon in een mooie stad en ik vraag er respect voor.
Enfin, feitelijk had ik het kunnen weten, van die 2. Vooraleer ikzelf namelijk ergens te gast ben, of gasten heb, hebben we zeker al een mail of 3 over en weer geschreven. Zo zie ze direct of mensen gevoel hebben voor humor, of ze cultuur hebben, of ze savoir vivre/faire hebben. Of ze wat talen kennen...Wat het doel is van hun reis... In dit specifiek geval, stelde ik per mail (veel) vragen en was het anwoord onvoorstelbaar rudimentair. 'Ja', of 'nee'. Ik kon het dus feitelijk al weten: 'Vermoedelijk krijg ik onze Onwetende Medemens over de vloer. Vermoedelijk ook: onze Introverte Medemens. Die, dan nog, voor de eerste keer in zijn leven, gaat reizen met een systeem dat uitgevonden is door, en bedoeld is voor onze Extraverte Medemens...' Alhoewel...je kon de jongen moeilijk bestempelen als introvert. Trouwens met zijn beroep van DeeJay, moet hij eerder van het genre 'luidruchtige springer' zijn. Ze zullen gewoon 'op zichzelf' geweest zijn, als je begrijpt wat ik bedoel. Of, het klikte, van hun kant uit, totaal niet met mij, dat kan ook. Stel je eens voor, dat ze denken: 'oesje, we zijn hier bij een Vlaamse Bitch'. ;-) Whatever. In het vervolg, volg ik mijn eigen regel: wie 'rudimentair' terug schrijft op mails, gelijk als die 2, blijft in het vervolg weg! Trouwens, couchsurfers, die met 'lege' handen komen, en vervolgens krampachtig de krimp houden op hun 'portemoneetje', zoals ik het nu, voor de eerste keer, kon vaststellen, deugen niet...;-). Ze missen 'the couchsurf-spirit'. dada Jelle
Oesje! Ik ben vroeg wakker in mijn hotelletje in Meaux. Douchke pakken en rap op weg naar Compiegne. Op kasteelbezoek. Ik heb iets met kastelen. Ik hou van Geschiedenis. Al van kleins af. De kleine wegen van Meaux tot Compiegne (120 km) onthullen zo van die waw-landschappen: licht heuvelig, landelijk, bos en wei, kleine dorpjes met charmante lange namen, veel sportfietsers. Compiegne is een rijke stad. De allée die voert naar het paleis van Lowie XV/ Napoleon bevat oude luxe herenhuizen met grote tuinen, van zo rond 1870. Ik ben precies opnieuw in Bad Homburg ;-). De appartementen van Napoleon en zijn oostenrijkse vrouw zijn, wel ja, 'Empire', natuurlijk: veel goud, zuilen. Napoleon maakte komaf met de 'kromme potenstijl' van de Lowies. Van nu af moest het recht! De tuin is prachtig. Weet je dat je 4,5 km op de rechte lijn kunt zien vanaf het terras van het kasteel? Zo maar, een folieke, zodat de dames en de heren van adel even een ZEN-moment konden hebben. Er is een geurentuin, er staan standbeelden op het terras. En er is, in de tuin, iets wat heet Le berceau de Marie Louise (Josephine was toen al ex!). Die Berceau is 1400 meter lang: een 'overdekt' wandelpad. Het begint met een begroeide bogenconstructie. Die bogenconstructie wordt dan een bomen-gaanderij. En, om te eindigen, opnieuw, een bogencontructie. Ondertussen heb ik de manie van overal foto's te nemen. De parkwachter ziet me sukkelen met de zelfontspanner van het fotoapparaat: Zal ik misschien foto's nemen, Madame. Ba ja jong, als het niet derangeert. Die zelfontspanner, ontdek ik zo, een beetje verderop, dat is iets plezant. Op 10 seconden instellen, en dan lopen dat ge op de juiste spot staat tegen dat het toestel 'trekt'. Ik wou al lang eens een foto maken: Hug a tree. Awel, het park is zo geurend en ziet er zo lieflijk uit, dat dit toch wel het geknipte moment is om eens een boom te kussen. Eh bien, c'est chose faite. Eens op de fotosite kijken? Dan in Compiegne iets gaan eten en wat rond lopen. Moet ik zeggen dat Compiegne een rijke stad is? Zo een stad, waar precies alle mensen slank zijn en rechte ruggen hebben, alsof er geen kromme of scheve bestaan... en allemaal elegant sportief gekleed zijn, zou ons moeder zo opmerken.... Voila, en nu naar huis, 't is nog 250 km hé Jelle
Een nachtje met Henri? Hoe? Gaat ge weer beginnen, ja! En ons wijsmaken dat de 'relatie' platonisch is!!! Is het ook.... Dat nachtjemet Henri ...is ....de 'Nuit Blanche' in Parijs. Parijs? Nuit Blanche? Da kenne kik nie. Ja, juist, ik kende dat dus ook niet, maar mijn gastheer Henri, uit de Champagnestreek, kende dat dus wel. En hij heeft er mij met zijn gebruikelijke verve zo over verteld, dat ik het moest zien en beleven. Moest. Zien. En. Beleven. Ok. Die Nuit Blanche gaat elk jaar door op de eerste zaterdag van oktober. Op de nacht van zaterdag naar zondag. Bijgevolg, Van de Velde, op zaterdagochtend met haar klein autootje naar Meaux. Meaux? Ah ja, ik begeef me voor de dood nog niet in het parijse verkeer! Dus liever een stad op een respectabele afstand van die parijse verkeersgruwel, Meaux dus, op de baan, Parijs, Epernay. Henri heeft met mij afgesproken voor de kathedraal van Meaux precies om 12u 's middags. Met een vrijmetselaar afspreken voor een kathedraal, het heeft wel iets ;-). Depot van mijn bagage in een hotelletje dat Henri gereserveerd heeft. Voor mij. Hijzelf rijdt vannacht na het evenement nog door naar Epernay. Mijn autootje blijft braaf achter op de parking van het hotel. Den Henri is van nu af aan chauffeur. Ferm gemakkelijk! Henri heeft zijn picnicmandje mee. En zijn frigoboxje met champagne. Hij weet dat ik gek ben op picnics. In feite zijn we allebei picnic-gek, zelfs als het waait en het een beetje koud is ;-). Elke stad heeft wel een park. Zo ook Meaux. In dat park: 1 'stenen' picnic-bank-en-tafel-set, die fotogeniek op ons wacht. J'adore les pieke-nieke (zoals de Fransen ze plegen te noemen), surtout, quand il y un mec, qui te raconte de la rigolade sans cesse. Ik weet bij God niet het komt, maar als we mekaar zien, gaan onze vertelsluizen open en die worden pas gesloten als een paniekblik op onze horloge dat gebiedt. En nu richting Parijs. Maar wacht, 20 minuten verder: 'Danielle, wilt ge ne keer uitstappen. En wilt ge misschien ni keer op dat muurtje (2 meter!) klimmen. Ik zou een paar fotootjes willen nemen.' Ba ja jong. Als het dat maar is ;-). Fotografie van beneden naar boven, voor het effect van 'un ciel dramatique' boven mij. De wind waait mijn haar langs alle kanten. Ter verhoging van het dramatisch effect. Ik kijk zo niet dramatisch, dan toch wel heel serieus, omdat ik denk dat dat van mij verwacht wordt ;-) Niet echt mijn ware aard. Er is slechts 1enkel fotoke gelukt. En dat is getrokken direct nadat ik hersteld was van mijn slappe lach. Dur, dur, la vie de photographe. En nu naar Parijs. We moeten in de buurt van de Bastille zijn. In een winkel waar ik die 'Reimse' salopet kan passen. Je weet wel, de salopet met de naam 'Amour', van het merk 'Mage', die ik in Reims gepast had, maar die ze niet meer hadden in mijn maat. Dat heeft Henri telefonisch zo geregeld, met de heel vriendelijke maar zwaar jeannetterige eigenaar van de winkel. Deze keer is de salopet 'Amour', geheel mijn maat, maar...ik heb er een buikje in. Exit salopet. Daarna: biertje drinken. Koffietje. Gaan eten, rechtover de parkplaats van de auto, gemakkelijk, bij een Tunesier. Couscous. 26 euro voor 2 man. Lekker. Is Parijs duur? Het is al 19u, dus nu wel voortmaken naar het Chateau de Vincennes, want daar gaat het gebeuren. We hebben het Chateau de Vincennes uitgekozen, omdat we daar 2 specifieke optredens willen zien. Maar je kan ook gelijk waar, ergens anders, in Parijs iets kiezen ....sommige evenementen gaan door tot 3u s' nachts. Ok. Wat is nu feitelijk het concept van die Nuit blanche? Awel: ten eersten: je hebt de verlichting van de gebouwen, feeëriek, changeant, met veel kleuren of patronen. Ten tweeden, de optredens (dans, acrobatie, muziek, theater, ....) moeten de verlichte ruimten 'en valeur' zetten. Ten derden, het moet gratis zijn. En nu ga ik niet te veel woorden gebruiken, ik zou zeggen...kijk eens op de fotosite, maar wel bedenken dat de foto's van Henri zijn hé. Wie er eentje pikt ten openbaar nut, moet auteursrechten betalen. Wat hebben we gezien: een dansgezelschap van jufrouwen in lange rode jurken, die een performance brengen in de Chapelle van dat kasteel van Vincennes, terwijl er zeer fraaie lichtbundels op de muren, de grond en het plafond geprojecteerd worden. Ze bewegen op een soortement futuristische 'klokjesmuziek'. Heel energiek: stappen met grote passen, draaien, buigen, plooien... Ze zijn allemaal ontroerend jong en groot. De rode jurken zijn spectaculair. Ontworpen 'om te zwieren'. Geen enkele jurk dezelfde. Schoon. Ze hebben veel plaats nodig voor deze dansante opvoering. Logisch: het gaat immers over 'ruimte'. En wat zien we nog? cirque du soleil toestanden. 2 witgeklede dames, hangend aan fijne kabels. Ze zweven, lopen, wandelen, liggen , draaien, 'vrijen', spelen, buitelen, op muziek, 15 meter boven de grond tegen een subliem verlichte muur. Op die muur: een gigantische schaduw van een mens. Een lieve reus/reuzin die sensueel heupen en armen beweegt. En zijn kleine speelmaatjes, aan hun kabels. Ontroerend! De speelmaatjes zitten op de schouder van de schaduw-reus, 'beklimmen' hem, verleiden hem. En dan mag hij ophoepelen. Nu spelen de kabelmensen met mekaar. En dan wordt de belichting zo sterk dat je je soms afvraagt of er 4 mensen bezig zijn: de 2 echte, witte, aan hun kabels, en de schaduwen, zwarte, die precies hetzelfde doen als de witte. Wawwwww. Subliem. je krijgt er een krop van in de keel. En nu, en nu, komen ze van de muur los en hangen in de ruimte boven ons hoofd. Zo mooi. Eh bien! Ca vaut le voyage. Nu nog een uur sightseeing in Parijs per auto. Parijs heet niks voor niks de Lichtstad hé. Schitterend! En voor de Nuit blanche zijn veel gebouwen dan nog eens extra verlicht. We zien: Het Louvre, hotel de Ville, Quartier Latin, Place des Vosges, Tuilerie, Pont Alexandre III, Pont Neuf, Grand Palais, Petit Palais, Palais de l'Elysée....er loopt veel volk op t'straat (zo veel als op de Knokse dijk, bij goed weer) en dat terwijl het al 1u 's nachts is. Jong volk, hip volk, vrolijk volk, nieuwsgierig volk. Tja, de Nuit blanche heeft natuurlijk hier in dit stadsdeel ook veel activiteiten. Ik ben het meest onder de indruk van de verlichte Place des Vosges. Zo atypisch Parijs: renaissance. Hmmmmmmmmmmm hmmmmmmm hmmmmmmm. Om 2uur verlaten we Parijs en om 3uur zijn we terug in Meaux. En nu moet de dees naar bed, want morgen wil ze het kasteel van Lowie XV en van Napoleon bezoeken in Compiegne, 120 km van Meaux, richting noorden, richting 'naar huis'. Dat kasteel heeft de nog intacte kamers van Napoleon en zijn tweede vrouw Marie Louise (Zijn eerste vouw, Josephine de Beauharnais, kon hem na 13 jaar huwelijk geen kindjes schenken, vandaar een scheiding). Het kasteel heeft ook een hele mooie tuin. Kus, kus, Bonne nuit, Henri, mille fois merci pour le 'sightseeing', et pour ton agréable compagnie. Soyez prudent sur la route de retour. And pleace ring me up in the morning, to tell me that you came home safe. Jelle
donderdag 23 september: charmant koppel, bij Bollinger
Vandaag gaan we, Henri en ik, bij het champagnehuis Bollinger op bezoek. We gaan kijken naar het pressen van de druiven en het opslaan in cuves van het eerste pressingsvocht. Moet ge daarvoor een ticketje kopen? Bah neen, er bestaat eigenlijk niet zo iets als: 'toeristen bekijken de eerste pressing'-show. Maar... den Henri is zodanig charmant, dat hij zeer veel gedaan krijgt van mensen. Zijn redenering is, wij zullen er wel binnenraken. Hij rekent trouwens een beetje op mij, dat ik met een schoon kleedje en een warme glimlach, mede de Bollinger-deuren open... Haha, dit is een kolfje naar ons beider hand! Ge moet het zien: Henri, die dus al generaties in Ay woont (waar veeel champagnehuizen zijn) begint zijn discours, met uitgestoken 'goede dag-hand', tegen de responsable van de pressing, met te zeggen dat hij een vlaamse dame mee heeft, die zeer graag de 'pressing' eens zou zien. Hij legt daarbij heel nonchalant, zijn andere hand, lichtjes, op mijn blote schouder (ik zou bijna zeggen: zwevend erboven) om aan te duiden, dat ik de dame ben. Ik toon mijn mooiste, warmste glimlach, en geef de responsable een hand. Vervolgens stelt Henri zichzelf voor, door te zeggen dat hij de zoon is van... En vraagt vanwaar de responsable afkomstig is. 'Ah van Ay' ...En dan begint een gesprek over welke familie, welke straat, welke hoek van de straat, welk café, restaurant of toren in de nabijheid. Niets zo ontdooiend als al je antecedenten vernoemen (tenminste, als er stoef op is) en naar de antecedenten van de andere informeren. Ay is geen wereldstad, dus ergens toucheren die familiepaden elkaar. 'Ah, mais c'est lui, ton papa....' en voor je het weet, staat er een tweede man naast jou (waarbij het groetings-ritueel zich herhaalt) en een paar minuten later, heb je een gepriviligeerde uitleg en een bekertje champagnedruivensap in je hand. Iedereen is 'enchanté', en zo hoort het ook. We hebben mekaar allemaal een beetje belangrijk kunnen maken. Ik maak een filmpje, neem foto's. We houden de mannen niet langer op dan nodig. Ze hebben trouwens 100 ogen nodig om al die open cuves met druivenvocht in het oog te houden. Het ruikt er heerlijk en er hangt een soortement 'mist'. For the record: dit is enkel het gebouw waar de getrokken druiven toekomen en geperst worden. Voor het ganse verdere proces 'van het onstaan van champagne uit de druif' bestaat er een ander oord. Binnen een maand, zijn alle cuves hier leeg en is het sap getransporteerd naar 'het' Bollinger-oord, waar de ganse fermentatie begint. waw! En hoe smaakte je bekertje, Danielle? Zalig. Druivensap. Maar niet zo zoet als het commerciele. Je smaakt er een beetje druivensteeltjes in. En de geur is veel complexer dan een commercieel brikpak GB-druivensap. En verder? Mijn 'broertje' Henri, hoe heb ik hem op afstand bewonderd, 'comme il est charmant, ce mec!' Als we van de parking van Bollinger weglopen, roept men ons na 'bonne journée, messieur dames'. Ja, we zijn samen een beetje magie. Geloven we zo zelf. En denk nu niet dat we een 'koppel' zijn, of verliefd (wat dat dan ook moge wezen). We zijn gewoon 2 mensen die lopen te genieten van de heerlijke dag. Geluk, steekt aan. Dat is duidelijk! Maar nu ben ik feitelijk vergeten te vertellen wat er vóór dit bezoek is gebeurd. Mijn lieve vriend Henri, ging zich dus op mijn aanraden laten 'restylen'. Bij een kusvriendinnetje uit zijn jeugd, die ondertussen een gereputeerd kapperssalon heeft in Epernay. Ik ga nu niet alle behandelingen herhalen die hij heeft ondergaan, maar het resultaat is dat hij er 7 jaar jonger uitziet, complimentjes krijgt van de madammen in het salon en van mezelf. Ik moet eerlijk toegeven dat zijn 'vagabond' look is verdwenen, maar ja 'vagabond' als je zestig bent is niet hetzelfde als 'vagabond' als je veertig bent. Sur ce point on clair! Op je veertigste is het sexi. Op je zestigste grenst het aan verwaarlozing. De lieve Henri is content met zijn nieuwe presence. En dat is een 'understatement'. We drinken, op zijn succes, een belgisch bier op een zonnig terras. Ge kunt trouwens niet geloven hoe belgisch bier hier in het noorden van Frankrijk in de mode is. Grimbergen, Affligem, Leffe... De garcons en de 'garseusen', citeren belgische biernamen op hun kaart met een zekere fierheid.... I love my country! En nu naar Reims,ge weet wel, de salopet gaan kopen. Helaas hebben ze mijn salopet niet in mijn maat. Demain, vers onze heures. Ja maar, dan is madame al weg. Ik pas een 36, de enige die ze nog hebben. Om te zien of het model me gaat. En of het me gaat!!!!! En nu weeral iets dat enkel met artistieke charme is te bereiken. Hij krijgt de eigenares zo ver, dat hij een maat 40 mag meenemen, de 13 november, als hij in Middelkerke komt exposeren (Middelkerke is gejumeleerd met Epernay), tegen betaling uiteraard, en die hij, als ze me niet past, 1 week later, mag terugbrengen...Niet te geloven hé? En nu iets gaan kopen om te eten. Een gebraden kippetje. Ik snak naar groenten. Het wordt: tomaten, avocado, artichok, en aardapelen. En dat minikippetje. Henri drapeert zich uitgeteld in de zetel van zijn apartement en laat me doen in de keuken. Waar ik blij voor ben, want hij is een komplete nul in alles wat koken aangaat. Hij heeft geen honger. Hij heeft nooit honger. Hij voedt zich extreem slecht. Bijna uitsluitend met brood en charcuterie en kaas. En vloeibare zaken. Uiteraard. Ik doe hier niet aan achterklap. Ik heb, sinds ik hier ben, bij hem in Ay, mijn bezorgdheid daarover tgo. hem uitgedrukt: 'Tu dois manger, Henri'. 'Je n'ai jamais faim, Danielle'. Wat doen we verder nog? Naar muziek luisteren. Muzikanten die ik niet ken. Of andere, die ik wel ken. Oude glories van vroeger, gelijk bijvoorbeeld Hughes Aufray. Zijn stem is zelfs nog mooier dan vroeger. Ze was al hees, maar de 'ouderdom' heeft haar geen onrecht aangedaan, integendeel. Morgen allicht naar huis, want het heeft zo net wat drupels geregend en men voorspelt heel slecht weer. dada Danielle / Jelle
woensdag 22 september: encore une histoire de pieds
Wat een fantastische dag was het toch alweer! Heeeeeel warm. Laat opgestaan. Ontbijtje in de keuken. Henri verwent me gelijk een prinses. Hij vind dat zeer plezant. Bijvoorbeeld aan het ontbijt, wil hij me absoluut bedienen. Hij vindt dat dat zo hoort. Stel je het dus zo voor: ik, geplankeerd aan de ontbijttafel en hij in de weer met brood, koffie, honing, melk. Hotel Henri, quoi. Ik ben in pijama, dat hoort zo een beetje bij de huisselijkheid van het couchsurfen. Hij niet, hij is gewassen en gekleed, 'volledig ter mijner dienste'. En altijd is er, in dat heerlijk ruim en klaar appartement van Henri, hemelse muziek te horen van alle slag. Klassiek, modern, chanson, jazz, blues, opera. Als notoir vrijmetselaar heeft deze man, zoals het hoort, een breed interessepalet. Kunst, muziek, literatuur, wijn, fotografie. Ik ben weer met mijn gat in de boter gevallen: Onze Zeer Slimme en Gevoelige Medemens. In het directe bereik. Yes!!!! Vanochtend foto's gemaakt. Het thema: Danielle en haar schoen/voet fetischisme. Ja, mannekes, voor dat het statief er staat, de goede camera/ lens is gekozen, het correcte licht aanwezig is, is de halve dag al voorbij! Whatever, daarna in een charmant dorp gaan middageten. In zo een routier-restaurant. Het zit er vol luidruchtige jonge mannen, die de vendanges doen. Ze zijn allemaal bruinverbrand, bestoft en ik vermoed dat ze een klein beetje stinken. Maar ik ben natuurlijk niet gaan rieken. En nu, 'ballade en voiture' en foto's nemen. Als je nu denkt dat een fotograaf zo maar wat foto's neemt in de rapte, dan heb je het lelijk mis. Je moet er voor over beekjes springen, de spinnen trotseren, je lelijk laten 'tingelen', gefixeerd blijven in fotogenieke poses en daarna nog natuurlijk kijken. Maar bon. Het is plezant. Et d'ailleurs, totalement, mon truc a moi! Ik was ooit, 32 jaar geleden, occasioneel model voor een (heel goede) amateur fotograaf. Het is maar om te zeggen, dat wat er 'natuurlijk' uitziet, toch even wat moeite kost. Om 18u30 moeten we in Reims zijn voor een afsraak met een potentieel fotomodel. Voor een fotowerk van Henri rond de schilder Gustav Klimt, en zijn manier waarop hij 'de vrouw' zag. Klimt is mijn chouchou. Ik ben absolute fan vanaf het eerste schilderij dat ik zag. Pure erotiek. En van ontroerende schoonheid. Vorig jaar in Wenen: het Wiener sezession-gebouw met de muurfresco's van Klimt. Ik moet van de herinnering soms nog schreien. Henri vertelt aan het model wat zijn plannen zijn. In zijn discours (duur: 1u30 ;-) ) laat hij zich zodanig meeslepen, dat hij, vrees ik, niet in de mot heeft, dat het kind noch Klimt kent, noch Felicien Rops (kende ik ook niet), en help!, noch, wat hier in Frankrijk 'La Scene' heet, het laatse avondmaal van Da Vinci...Als hij nu over Hugo Boss zou gesproken hebben, of over Chanel, dan was zij allicht volledig 'mee geweest' (maar hij dan misschien weer niet. De dingen zijn relatief, hé). Iets gegeten in Reims. Schone gebouwen gezien. En in één van die schone gebouwen hangt op het gelijkvloers een broek in een vitrine. En die broek wil ik passen. Wacht even, het is niet zo maar een broek, maar een perfect getailleerde 'salopet'. Zo eentje dat ik placht te dragen toen ik 18 was. Dus gaan we morgen winkelen. Ik heb daar eigenlijk geen geld meer voor, in mijn geprepensioneerde toestand. Maar dat geeft niet, dan ga ik toch direct naar huis ipv. nog langer te blijven;-). Als het geld op, is het plezier gedaan. Goed principe. Henri gaat mee winkelen, morgen. Hij zegt dat hij daar zot van is. Ja, dames, het bestaat.... En nu wat anders. Ge gaat het niet voor mogelijk houden, maar ik heb mijn zeer lieve monsieur l'artiste er van kunnen overtuigen om zich 'Trinny and Susanah-gewijs' wat te laten opkalfateren. Zijn haar wordt geknipt, zijn wenkbrauwen gefatsoeneerd, zijn baard gesoigneerd. En overal waar haar groeit, waar het niet moet, in zijn neus bijvoorbeeld, zal het, zo hoop ik toch, professioneel verwijderd worden. En hoe hebt ge dat kunnen aanbrengen? Tja, apel gedaan aan zijn ijdelheid en er dan er een ganse traité aangehangen in de aard van 'Plus est en vous', maar dan (ook) a l'interpretation de Danielle. Heerlijk. Tja, deze lieve man, is ondertussen bijna mijn oudere broertje. Ik kan me dus best het 't een en het ander permiteren.... Het is mogelijk, dat Henri, niet in zusterlijke termen over mij denkt, maar daar veeg ik mijn gat aan. Ik heb het hem trouwens, naar mijn gevoel toch, eerder delikaat aangebracht. 'Mon cher, (- in Frankrijk is iedereen van iederen hé: MON cher, MA cherie, MON Gillou, MA prinsesse...-), ik twijfel er niet aan dat ge mij met uw zachte tederheden en subtiele sensualiteit, zeer veel genoegen zou kunnen verschaffen. Maar ik heb thuis ook al iets dergelijks. En mijn plezier zou nooit zo groot zijn als het lijden dat ik daarmee bij de thuisblijver veroorzaak. Dus, laat het svp. aan mij voorbijgaan'. Zeg nu zelf, is dat niet mooi verwoord? Waar ik al dat Frans haal, ik weet het soms zelf niet. Uit de verplichte literatuurlijst van het Koninklijk Lyceum in Aalst? ;-) Salut votre Danielle ;-)
Wat heb ik vandaag gedaan. Awel. 'Une ballade en voiture', om de omgeving wat te verkennen, een wandeling, met een glas champagne op een plaatsje met uniek uitzicht. Een picnic met een echte picnicmand. Wijn, frans brood (natuurlijk!) en kaas en charcuterie. Een wandeling door de bossen en de wijngaarden. Onze weg verloren, want allebei geen bal orientatie. 37 keer halt gehouden voor een fotogeniek moment. Natuurlijk, ik ben immers met een fotograaf op dool. Ik heb heerlijke dingen gezien, bijvoorbeeld spinnewebben waar de zon doorschijnt. Het zonlicht van de dalende zon op de wijngaarden. De sensuele heuvels van de Montagne de Reims. De kleine sexi blauwe druifjes van de champagne. Heerlijk. Dit is een van die dagen die in mijn top 100 van de beste dagen worden genoteerd. Wat was dan bijvoorbeeld nog zo een dag? Zwemmen in het mineraal water van het kuuroord Bad Voslau, vorig jaar in de omgeving van Wenen. Ook al een 'couchsurfing day'! Ik heb veel foto's genomen. Het is hier dan ook ook onvoorstelbaar mooi. Mooier dan de Loire? Niet te vergelijken. De Loire is wild en groen. Hier is het landschap golvend en met verschillende kleuren. Ik heb leuke conversaties met Henri, mijn frans wordt per dag beter. Hij lacht zich dood met mijn ergernissen over de franse taal. Bijvoorbeeld hoe die Fransen cijfers weergeven. Niet voor een debiel!!! Je moet er kunnen voor tellen.... Bijvoorbeeld. Wij zeggen tachtig. Zij zeggen: quatre vingt. Negentig. Quatre vingt dix. 75! Soisante quinze. Ik word daar dus zot van. Als je in een kasteel bent en een gids begint aan zijn jaartallen, verlies je zo de pedalen!!!! En verder maken ze hier van engelse woorden gelijk picnic een franse versie al la Pieke Nieke. Ja halo! Hij heeft het 3 keer moeten herhalen vooraleer ik het begreep. Het was weeral zeer warm vandaag. Ik ben verbrand in mijn gezicht. En ik ben zeer moe, want ik ben gisteren maar in slaap gevallen rond 3u 's nachts. Veel te veel indrukken. Die Henri is me er eentje hoor... Hij animeert je dag met verve. dada Jelle
maandag 20 september 2010: Henri, prettig gestoord
Vandaag me verplaatst van Orleans naar de champagnestreek. Naar de stad Chateau Thierry, de geboortestad van de dichter Lafontaine. Om te golfen. Weeral eens een sprookjesachtig terrein: helemaal golvend, groen, geurend...Weet ge wat? Elke keer als ik de naam Lafontaine hoor, moet ik denken aan Eddy Merckx, die in een TVshow, onlangs nog, een fabel van Lafontaine, helemaal uit het hoofd declameerde. Maar dan in het Brussels en bewerkt. De fabel vande vos en de raaf. Hilarisch! Daar ben ik nu jaloers op zie! En daarna naar Ay, tegen Epernay, bij Henri. Henri is fotograaf. Een aandoenlijk 'warme' persoonlijkheid. Iemand die gepassioneerd is van zijn werk. Ik heb hier foto's kunnen bewonderen, om van achter over te vallen. Kijk, de meeste mensen hebben iets interessants, maar deze is toch wel geen heel gewone. Over heel de lijn. Ik ben hier binnegekomen pil om 20u. En vervolgens hebben we zo lang zitten babelen over vanalles, dat we nu (het is 24u10) maar pas vaststellen dat er nog gegeten moet worden. Tja, je hebt zo van die mensen, die 'het' hebben. Morgen gaan we wandelen, niet in 't stad 'Epernay), maar sportief, ons aantal kilometerkes en ons aantal uurkes... a propos. Ik bevind me dus in de 'Montagnes de Reims'. De weg van Chateau Thierry naar hier, Ay, bij Epernay, was schitterend. Heuvelig, mooie kleuren. Morgen mag ik een aantal foto's van Henri, precies over dat landschap, op de Picasa zetten, dan kunt ge efkes meegenieten. Het was 26 graden vandaag. Heerlijk. dadakes Jelle
zondag 19 september: Loire a velo / des hommes galants
Deze middag om 12 u vertrokken voor een fietstochtje langs de rechteroever van de Loire. En om me te laten bruinen, je weet wel, de nog witte delen....Het was supermooi weer. Het is natuurlijk september, het is maar echt warm van 12 tot 18u, maar bon, voor mij genoeg. En moet ge nu wat weten? Ik heb de enige tube zonnecremme die ik mee had (cocos-olie, ik heb er maanden naar gezocht, want cocosolie is uit de mode, en bovendien als protectie waardeloos, want factor 6) bij Rosalia laten liggen. Om u maar te zeggen dat ik na 6 uur langs de Loire fietsen redelijk rood zag, en nog zie... Halverwege de fietstocht, hou ik halt aan een romantisch brugje en vraag aan een 4 oudere heren of ze me even willen fotograferen. 'Avec plaiser'. Volgens Franse galanterie beginnen ze u dan te loven en te prijzen. Ik zeg, alez, kom ook maar op de foto, zodat ze zien in ons land, welk een schoon venten er hier zijn. Gelach alom, want ze zijn moeders mooiste niet, en ze weten het. En dan begint een geanimeerd gesprek. Vlaanderen en zijn extremisten, en of ik dat allemaal even kan uitleggen. Weet ge dat dat al de 4de keer is? Gans Frankrijk is er mee bezig. Sebiet beginnen er nog weddenschappen over hoe lang Belgie nog gaat bestaan. De Fransen denken dat la Wallonie zal geanneerd worden aan Frankrijk. Verder heeft iedereen kritiek op Sarkozy. Ik vraag heel naief aan de oudste meneer waarom dat zo is: Et bien, parce qu'il a une trop belle femme, et que tout monde l'envie. En dan lachen, natuurlijk. Tegen 18u ben ik terug bij Sophie en Antoine. We drinken als aperitief in hun tuin, het meegebrachte Belgisch bier . Straf bier: 11 graden en 12 graden. Ik voel het zelf, als ik me recht zet, dat het in mijn hoofd zit. Op het menu: gratin dauphinois met salade en een beetje sausison. Lekker. Ik vertel hun dat ik morgenavond niet meer blijf slapen, ik denk dat ik door rijdt naar Champagne. Ik heb het hier gezien. Nog een dag in Orleans is de moeite niet. Ik zal morgenvroeg Henri (in Epernay) bellen om te zeggen dat ik een dag vroeger ben. Henri is in pensioen, hij heeft mij verteld aan de telefoon, dat hij veeeeel tijd heeft. In de champagnestreek zijn er 'vendanges' (oogst) met aanverwante feesten. Ik denk dat ik dan liever daar wat meer ga fietsen. Wat betreft de laatste foto's, helaas staan ze er nog niet op. Deze mensen hebben geen Picasa op hun computer. Maar wacht, 'Zet die Picasa er maar op, Danielle, het stoort niet'. Sympathiek hé? Dada en tot in Epernay. Ik ga langs de kleine wegen naar Epernay, op het gemak. Ik ben gek op kleine wegen. Wat je hier in de Loire langs die superkleine wegjes allemaal niet ziet: de meest lieflijke dorpjes, miniboerenhoven, uitgestrekte bossen, een verdwaald kasteel, oude peetjes met nog oudere honden, en als je chance hebt, af en toe een hert. Salut Jelle
Hoe was de voorstelling 'Son et Lumiere' gisteren, vrijdag, op de binnenkoer van het kasteel van Blois? Imposant en leerrijk. De geschiedenis van de koningen, die daar verbleven, immens op de muren van het kasteel geprojecteerd, met aangepaste muziek en een verteller die zijn best doet om alles levendig voor te stellen! Zeer de moeite. En ook romantisch. Spijtig genoeg hield het spektakel op, net toen mijn favoriete franse koning aan de beurt ging zijn: Henri IV. Deze Henri maakte eindelijk een einde aan het moorden en de dodelijke godsdienstoorlogen tussen katholieken en protestanten, die al 40 jaar bezig waren. Dat is de persoon van de uitspraak: 'Paris me vaut bien une messe!' Hij heeft als koning zeer wel zijn best gedaan, dat moest ook, want hij was een 'aangetrouwde'. ;-), en dan moet ge u een beetje bewijzen tegenover de schoonfamilie ;-). De 3 zonen van Henri II waren namelijk al allemaal 'opgebruikt': eentje jong gestorven (16 jaar), eentje -ook al zo een 'ziekelijke' - gestorven van TBC op zijn 24ste, eentje vermoord op zijn 38ste. Hennri IV is dus geen Valois maar een 'aangetrouwde', de echtgenoot van Margot, het zusje van de 'opgebruikte' koningen, die ik zo-even vermeldde. Daarna zijn we 'van kou' een Irish coffee gaan drinken in een prachtige Irish pub en dan maar voortgedaan in de whisky.... Vanmorgen rond 9u bij Landry vertrokken richting Orleans. 'Hebt ge nog iets nodig voor onderweg, Danielle? Een fles water misschien?' Wat zijn couchsurfers toch vriendelijk voor elkaar. Een schat van een jongen. En hij werd mooier met de second! En nu gaan golfen in Sully sur Loire (dat is op mijn weg naar Orleans, waar ik zal verblijven bij Sophie en Antoine). Moeilijk en zwaar golfparcours. Ik heb er 4 uur over gedaan. Zag sterretjes van vermoeidheid. Wie denkt dat golf iets is voor oude mensen met te veel juwelen en chique kleren, moet hier dringend zijn mening herzien... Ik heb bijna een half uur onder de douche gestaan, om te recupereren en weer 'een beetje persoon te worden'. Alles is voorzien op de club: 12 soorten zeepjes, shampoo, zachte handdoeken, zelfs bodymilk. Allicht is dat om te compenseren voor de totaal onvriendelijk madam van het onthaal. Ik weet het: madammen met snorren, veel mooie woorden moet ge daar niet van verwachten... Het ging 17 graden zijn vandaag. Mon oeuil! Het was zeker 25°! Nog wat geprofiteerd van de heerlijke zon op het terrasje van het clubhuis. Ik trek mijn 'ik ben niet aanspreekbaar gezicht', want ik ben veel te moe voor een conversatie. En nu op naar Orleans. Sophie en Antoine zijn zeer vriendelijk. Een aperitief? Een vertellingsken. We eten Chinees. Ze zijn namelijk net een elektrische wok gaan kopen. Je maakt er een heerlijk chinese bouillon in met speciale kruiden. Je legt er noedels, kip en groenten in, en naarmate de dingen gaar worden, schep je er uit wat je wenst. Nog nooit gezien, simpel van concept en overheerlijk. Na het eten een sightseeing in Orleans en een whiskycola op een terras. Vandaag zondag, doe ik een stukje Loire per velo. Het is er namelijk het weer voor: warm, zonnig en geen wolk aan de hemel. Een velo moet ik niet huren. Ik gebruik er eentje van het huis. Super! Ik ga mijn witte buik laten bruinen, als dat kan, langs de Loire. Ik zie er namelijk overal uit zoals een mulatje, behalve daar. Ik zet foto's van Landry op het net, zodat iedereen heerlijk jaloers kan worden. En a propos: hebt gij nu al kousen om te golfen Jelle? Ba ja: Rosalia, die zich een gekte lachte met mijn 'blote voeten verhaal', had 's anderdaags discreet kousjes naast mijn toiletzak gelegd. Ik heb al geleerd dat je als couchsurfer 'ja' moet zeggen op alles wat men je aanbiedt, behalve ....als het sex is en je hoofdpijn hebt ;-) dadakes en tot morgen. Jelle
vrijdag, 17 september 2010, golf en het kasteel van Kuifje
Vooreerst: goed nieuws, Landry heeft me geholpen om de foto's op Picasa te zetten. Het webadres is te vinden in de inleidende woorden (hierboven, dus). Vandaag een golfdag in de omgeving van het kasteel van Cheverny. Golf rond een heel mooie vijver, zeg maar 'een meer'. In een heel mooie omgeving, maar dan ook weeral niet zo mooi als de eerste golfdag in Courcelles de Tourraine, rond dat prachtig kasteel. Nu dat de foto's op picasa staan, kunnen jullie zelf eens vergelijken.... Ik heb er heerlijk gegeten. Daarna het kuifjeskasteel bezocht. Kuifjeskasteel? Awel, het kasteel van Cheverny werd gebruikt in een kuifjesboek, doe me dood, ik weet niet meer welk, waar het heet in dat boek in elk geval 'Molensloot'. Men heeft er wel de 2 uiterste stukjes van weggelaten: anders moest men platte rechthoekjes gebruiken in plaats van het bekende vierkantje van de 'bande dessinée' ;-). Een heel mooi kasteel van buiten af, maar wel veel recenter, dan wat ik tot hier toe zag, en daardoor ook veel mooier van interieur. Super mooi!!!! Ik ben er feitelijk een beetje moeten doorlopen, want ik was er 16u30 en het sloot om 18u. Maar dat geeft niet, het was de moeite, en slechts op 1 km van de golf ;-)))) Ik ben verrast dat Kuifje of Tintin zo populair is. De mensen kochten zich een gekte in de boetiek van kasteel Cheverny: kuifjesboeken in alle talen, kousjes, pulls, beeldjes, postkaarten, sleutelhangers, ..... Morgen naar Sully sur Loire, ook al om te golfen. Morgenavond ben ik in Orleans bij Sophie. Vanavond nog met Landry naar het klank en lichtspel op de binnenkoer van het kasteel van Blois. Ik verwacht daar veel van. Morgen laat ik weten of het de moeite was. dada Het was een bewolkte, maar warme dag en de zon kwam er genoeg door 'pour me rechauffer le coeur'. Jelle
donderdag 16 september: 2 optrekjes van de pa van Henri II
Vanmorgen om 9u bij Rosalia vertrokken. Ze was een beetje ontroerd bij het afscheid. Misschien komt ze nog wel eens langs. Ze is zeer welkom. Een slimme, praatzame madam met persoonlijkheid, zo heb ik ze graag! En nu naar Chambord en Blois, 2 residenties van Karel I, de pa van Henri II. Het regent niet meer, zoals gisterren, maar het is koud en bewolkt. Chambord is, als je de lange frontweg afrijdt niet te beschrijven...wawwwww, wat een zicht....het snijdt de adem af. Chambord is een 'geschift kasteel', net een sprookjeshuis, compleet symetrisch en met 'peperkoeken' torens. Maar pas op: binnenin is het een vreselijk tochtgat!!! De plafonds zijn superhoog. Ter verwarming is er in bijna elke kamer een schouw. Ook al veel te groot. Dus in plaats van verwarming, nog meer tocht!!! De enige kamers die een beetje bewoonbaar zijn, zijn die, die in 1800 veranderd werden: lagere plafonds en houten lambrisering. Ik kan het best geloven dat Karel I hier maar 72 dagen overnacht heeft. Het kasteel is gewoon vreselijk! Maar ja, het was tenslotte maar een jachtslot, om even te gebuiken als hij kwam jagen. Het staat trouwens in de 'middle of nowhere', niet in een dorp, of stad, maar in de bled. Het is helemaal ommuurd (32 km), kwestie dat het wild niet wegliep ;-). Het enige wat er 'interieursgewijs' vermakelijk aan is, is de trap van Leonardo Da Vinci. De vele daktorens zijn ook mooi. Er zijn ook opvallend veel terrassen, zodat de dames die niet deelnamen aan de jacht, toch van ver een beetje konden meegenieten. Hoe anders is Blois, het andere optrekje van Frans I. Dat is nu eens een gezellig kasteel zie! Het bevindt zich bovenaan de stad Blois, op een stijgende oever van de Loire. Veel warm hout, lage plafonds (toch naar kasteelnormen). Muren en plafonds zijn heel warm beschilderd. De zon dringt overal binnen. Een gezellige binnenkoer. Verschillende bouwstijlen door elkaar gemengd. Echt mooi! Om 16u is mijn bezoek aan het kasteel van Blois afgelopen. Nu even door de stad Blois flaneren. Mooie middeleeuwse stad. Om 18u ben ik bij Landry. Knappe gast, tof appartement. Hij toont me de stad. Elke typische hoek, elke kerk en elke kathedraal. Gemakkelijk hé, zo een privé gids ;-). en ondertussen vertellen we een beetje over het leven. We gaan eten bij een Indier. Heeel lekkker. Helemaal niet duur. En vertellen nog meer over datzelfde leven en lachen wat af... Morgen ga ik golfen. Ik heb het even gehad met kastelen. Ik snak naar actie. En het ziet er naar uit dat het weer zich heeft gestabiliseerd. Het zal zonnig zijn. Dat belooft. Jelle
woensdag 15 september: nog meer Dianeken / help! de tuin riekt naar soep
Schoon dingen gezien vandaag. Om te beginnen: Chenonceau, het kasteel dat Diane van Poitiers kado gekregen had van haar koninklijke geliefde Henri II. Dat is nu eens een kasteel naar mijn gedacht! Ten eerste staat het helemaal in het water (niet van een vijver, maar van een rivier), zodat je er volgens architecurale principes 2 keer tegelijk plezier van hebt: 1 keer in het echt en 1 keer gespiegeld in de rivier. En ten tweeden is met de tweede oever van de rivier verbonden, via een elegante bogenconstructie in het water, waarop een uitbouw-aan-het kasteel. Het is subliem! Zoiets kunnen toch alleen maar vrouwen bedenken! Ok, die 'uitbouw', dus: Diane, met pruillipje: 'Cheri, mon chateau est trop petit'. Henri: 'Et bien, Chou, tu n'as qu' à l'agrandir'. Allez, ons Diane begint aan haar 'uitbouwke'. Ze zou het ook afgemaakt hebben, als haren Henri niet zo stom geweest was van om te komen in een sportaccident. Sportaccident? Ba ja. Dat kwam zo: hij had in een steekspel al 3 keer opgetreden. Normaal is dat de gewone portie. Maar hij wou absoluut nog een keer. En net dan krijgt hij een lans in zijn oogkas. Hij heeft nog 10 dagen geleden en afgezien. Niet dat die splinter er nog instak, maar men had de wonde niet genoeg kunnen ontsmetten....Tja, logisch: antibiotica en peniciline, daar moest nog 320 jaar op gewacht worden. Zijn vrouw, Catherine de Medici, was in shock. Van dan af aan droeg ze enkel nog zwarte kleren. Ze zag hem graag, haren Henri. 't Was trouwens een schone vent ...en een potente...te oordelen naar de 12 kinderen die ze hem op 10 jaar baarde. Maar politiek talent had hij voor geen meter. Zij wel. En veel meer verstand en cultuur en connecties. Schoonheid had ze niet, maar dat geeft niet, om naar te kijken, pakt ge toch uw maitresse! Brefkes, Diane moest na dat accident van Henri haar kasteel inruilen tegen een veel lelijker. Maar Catherine had veel smaak en vond feitelijk die aanbouw een goed gedacht. Nu ze koningin-moeder was, moest ze toch wat volk kunnen ontvangen, recepties geven, veel volk te eten vragen...Allez, de aanbouw kwam er... Goed, en wat is er nu binnen te zien? In Chenonceau staan de meubels er nog, hangen de wandtapijten (Vlaamse!) overvloedig, de schilderijen zijn speels, de plafonds zijn intact en van sommigen faience vloeren kan je nog genieten van de originele kleuren. Gelukkig, want als ik aan iets een hekel heb, dan is het aan het bezoeken van lege kastelen. Er hangt ook een schilderij van Diane toen ze al 57 jaar was, afgebeeld als de godin van de jacht (Diana). Ze heeft een doorschijnend niemendalletje aan, waar ge heel goed haar vormen kunt doorzien. En waar als bij toverslag, de voile die haar schouders en borst moet bedekken, elegant 'opwaait', terwijl men nergens anders op de schilderij last heeft van opspelende wind ;-). Het moet gezegd dat ze er goed uitziet. En wat mij plezier doet: ze heeft geen flesseschouders ;-) Verder heeft een Rubens mij ontzettend vertederd: 2 blote, mollige peuters, die, met een pamperken avant la lettre, heel lief naar mekaars gezichtjes wijzen. Ze kunnen precies net lopen. 2 neefjes, zalig in een tuin, waar verder geen volwassenen aan of omtrent zijn. De blonde is Jesusken en de donkere Johannesken. Ge kunt zien dat Rubens kinderen had. Hij wist het! Laat ze gerust en ze amuseren zich rot! Verder zijn er nog mooi renaissance tuinen, ge weet wel, zo van die symetrische, met buxushagen en rozen. Maar omdat het sinds vanmorgen al onophoudelijk pijpestelen regent is een tuinbezoek vandaag niet mijn ding. Het tweede wonder van de dag: de tuinen van Villandry. Wawwww. Van iets origineels gesproken, dat moet je echt zien! Het zijn renaissance tuinen, dus, met van die bloemperken met geometrische vormen; met buxus en taxus en in het midden bloemen, kruiden en in dit geval in Villandry: groenten. Het was net opgehouden met regenen. En je weet dat dan de natuur veel beter geurt. Awel, de ganse tuin rook naar groenten. De soep-tuin van Villandry. Le jardin potager ( zo heet een stuk van de tuin echt). Maar schoon! Je denkt bijvoorbeeld 'Wat is dat voor een exotische plant'. En dan is dat gewoon groene kool. Ik kan er niet veel aan beschrijven, aan die fantastische renaissance tuin, het is te moeilijk. Ach wacht. Toch iets: een deel van de tuin heet ''Le Jardin d'amour' en stelt 4 fasen van de liefde voor: verliefdheid, passie, ontrouw en 'crime passionel'. De taxussen op de hoek van elk vierkantje, leken me, zo herinner ik me toch , verdacht veel op penissen...De gidse heeft er niets over verteld. Deze keer was het precies een tante nonneken kwestie van kledij, maar ze sprak traag en geanimeerd, betrok ons bij haar uitleg en deed haar ding met stijl en flair en enthousiasme. Allen daarheen! dada Morgen Blois en Chambord. En Landry, wat geen kasteel is, maar de volgende gastheer... Jelle
Naief? Ja! Driewerf! Weet je nog hoe ik schreef dat couchsurfers dikwijls fysiek knappe dames/heren zijn en daarbij ook nog dikwijls, behoorlijk slim? Wel, vandaag kon ik constateren dat dat niet geheel strookt met de waarheid. De waarheid is dat ze 'average' zijn, in het Vlaams: 'Gewoon, gemiddeld'. En hoe hebt ge dat geconstateerd? Wel, ik ben naar een brunch geweest in Gent. Georganiseerd door 2 couchsurfers, in hun privéwoonst, voor 35 andere couchsurfers. (Schitterend georganiseerd trouwens. Al mijn respect!)! Dus, ik was, gezien mijn eigen ervaringen, min of meer voorbereid op het aanschouwen van, wat voor mij tot hier toe, 'the usual couchsurfer' was... namelijk ...een persoon zeer wel voorzien van 'oren en poten'. Waar ik mij, al van in mijn autootje, zeer op verheugde. Ik hou van mooie mensen. Ik geef het toe. Het is sterker als mijzelf. Ik kijk er graag naar. Zoals een ander naar kunst. Ik hoop dat niemand er aanstoot aan neemt. Ik beschouw al Die Mooie Mensen Van Onze Planeet als 'Gratis Kunst ;-). Man/Vrouw/Kind. Doet er niet toe. Ze zijn voor mij: Kunst op benen. Of Kunst in een stoel. Of Kunst op de dans/sportvloer (Heerlijk! Art In Motion!). Of Kunst in bed. Je hebt er die het weten, dat ze het zijn. Je hebt er die het niet weten. Doet er niet toe. Versieren doen ze me. En begrijp me goed. Zij doen niks. Ik kijk. En laat heerlijk begaan. 
Hanane is ziek. Ze stond vanmorgen op, zo hees als een top. Stem kwijt. Koorts heeft ze niet. Gisternacht heeft ze nog tot 4u aan een 'paper' zitten werken (voor haar baas in Stockholm), lees ik op een papier dat ze voor de computer heeft gedropt. Hees of niet, ze wil me absoluut op restaurant uitnodigen. Liever niet, ik heb al kip meegebracht van de markt. Waar ik vree goesting op heb. En daarbij, we kunnen alle twee onze centen goed gebruiken. Weet ge wat? ge moogt morgen onze couchsurf-brunch betalen in Gent (6 euro x 2!). En als ge perse wilt, moogt ge iets achterlaten in mijn reis-enveloppe.
Bij de zigeuners geweest? Ja, naar het circus. Hoe, moet ge daarvoor naar Parijs? Ba nee, er zijn hier in de omstreken allicht ook nog 'artisanale' circusjes. Maar ja... ik had van Henri een gratis invitatie gekregen. En hij liep heeeeel hoog op met dat fameus circus. Zodanig dat ik dacht dat ik de kans van mijn leven zou ontlopen als ik het NIET zag. Maar ge kent me, ik ben zo nuchter als wat ...en vertrek bovendien liever goed geïnformeerd op reis. Zodat ik op voorhand over dat persoonlijk circusmirakel van vriend Henri toch al het een en het ander wist: kleine tent (150 man?), life orkestje van 6 man, 1 familie (nl. de familie Romanès), en de franse TV die zich lovend uitlaat....
De avond van 31 december is voor mij een soort persoonlijke 'thanksgiving'. Ik bedank dan persoonlijk de hemel voor het afgelopen jaar. In mijn eentje. Met Natuurproducten. ;-) Platte oesters (die nootsmaak, hmmmm). Daarna een verrukking uit het diepste der zee. Zelf klaargemaakt. Niks geen sausen. Puur. Vanilleijs. Zelf klaargemaakt. En Het Pure van het Pure: Champagne. Een fles. 
Oesje! Ik ben vroeg wakker in mijn hotelletje in Meaux. Douchke pakken en rap op weg naar Compiegne. Op kasteelbezoek. Ik heb iets met kastelen. Ik hou van Geschiedenis. Al van kleins af. De kleine wegen van Meaux tot Compiegne (120 km) onthullen zo van die waw-landschappen: licht heuvelig, landelijk, bos en wei, kleine dorpjes met charmante lange namen, veel sportfietsers. 
Een nachtje met Henri? Hoe? Gaat ge weer beginnen, ja! En ons wijsmaken dat de 'relatie' platonisch is!!! 
Vandaag gaan we, Henri en ik, bij het champagnehuis Bollinger op bezoek. We gaan kijken naar het pressen van de druiven en het opslaan in cuves van het eerste pressingsvocht. Moet ge daarvoor een ticketje kopen? Bah neen, er bestaat eigenlijk niet zo iets als: 'toeristen bekijken de eerste pressing'-show. 
Wat een fantastische dag was het toch alweer! Heeeeeel warm. Laat opgestaan. Ontbijtje in de keuken. Henri verwent me gelijk een prinses. Hij vind dat zeer plezant. Bijvoorbeeld aan het ontbijt, wil hij me absoluut bedienen. Hij vindt dat dat zo hoort. Stel je het dus zo voor: ik, geplankeerd aan de ontbijttafel en hij in de weer met brood, koffie, honing, melk. Hotel Henri, quoi. Ik ben in pijama, dat hoort zo een beetje bij de huisselijkheid van het couchsurfen. Hij niet, hij is gewassen en gekleed, 'volledig ter mijner dienste'. En altijd is er, in dat heerlijk ruim en klaar appartement van Henri, hemelse muziek te horen van alle slag. Klassiek, modern, chanson, jazz, blues, opera.
Vandaag me verplaatst van Orleans naar de champagnestreek. Naar de stad Chateau Thierry, de geboortestad van de dichter Lafontaine. Om te golfen. Weeral eens een sprookjesachtig terrein: helemaal golvend, groen, geurend...Weet ge wat? Elke keer als ik de naam Lafontaine hoor, moet ik denken aan Eddy Merckx, die in een TVshow, onlangs nog, een fabel van Lafontaine, helemaal uit het hoofd declameerde. Maar dan in het Brussels en bewerkt. De fabel vande vos en de raaf. Hilarisch! Daar ben ik nu jaloers op zie!
Deze middag om 12 u vertrokken voor een fietstochtje langs de rechteroever van de Loire. En om me te laten bruinen, je weet wel, de nog witte delen....Het was supermooi weer. Het is natuurlijk september, het is maar echt warm van 12 tot 18u, maar bon, voor mij genoeg. En moet ge nu wat weten? Ik heb de enige tube zonnecremme die ik mee had (cocos-olie, ik heb er maanden naar gezocht, want cocosolie is uit de mode, en bovendien als protectie waardeloos, want factor 6) bij Rosalia laten liggen. Om u maar te zeggen dat ik na 6 uur langs de Loire fietsen redelijk rood zag, en nog zie...
Hoe was de voorstelling 'Son et Lumiere' gisteren, vrijdag, op de binnenkoer van het kasteel van Blois? Imposant en leerrijk. De geschiedenis van de koningen, die daar verbleven, immens op de muren van het kasteel geprojecteerd, met aangepaste muziek en een verteller die zijn best doet om alles levendig voor te stellen! Zeer de moeite. En ook romantisch. Spijtig genoeg hield het spektakel op, net toen mijn favoriete franse koning aan de beurt ging zijn: Henri IV. Deze Henri maakte eindelijk een einde aan het moorden en de dodelijke godsdienstoorlogen tussen katholieken en protestanten, die al 40 jaar bezig waren. Dat is de persoon van de uitspraak: 'Paris me vaut bien une messe!' Hij heeft als koning zeer wel zijn best gedaan, dat moest ook, want hij was een 'aangetrouwde'. ;-), en dan moet ge u een beetje bewijzen tegenover de schoonfamilie ;-). De 3 zonen van Henri II waren namelijk al allemaal 'opgebruikt': eentje jong gestorven (16 jaar), eentje -ook al zo een 'ziekelijke' - gestorven van TBC op zijn 24ste, eentje vermoord op zijn 38ste. Hennri IV is dus geen Valois maar een 'aangetrouwde', de echtgenoot van Margot, het zusje van de 'opgebruikte' koningen, die ik zo-even vermeldde.
Vooreerst: goed nieuws, Landry heeft me geholpen om de foto's op Picasa te zetten. Het webadres is te vinden in de inleidende woorden (hierboven, dus).
Vanmorgen om 9u bij Rosalia vertrokken. Ze was een beetje ontroerd bij het afscheid. Misschien komt ze nog wel eens langs. Ze is zeer welkom. Een slimme, praatzame madam met persoonlijkheid, zo heb ik ze graag!
Schoon dingen gezien vandaag. Om te beginnen: Chenonceau, het kasteel dat Diane van Poitiers kado gekregen had van haar koninklijke geliefde Henri II. 
