Eergisteren kreeg ik een CS-mail uit eindhoven: 'Mag ik overnachten bij jou? Ik ben per fiets op weg naar Santiago.' 'Ba ja, jong, kom maar af.' Hij heet Humfrey, moet ergens vooraan in de 40 zijn en komt uit het dorp Mierlo, tegen Eindhoven. Hij is onderwijzer. Weet veel over geschiedenis, praat gemakkelijk en is vrijgevig. Hij heeft een minikadootje mee en tracteert me een pizza hier bij de Italiaan in Aalst. Tja, die kadootjes, ik ben er zeer gevoelig aan. Door de band kun je het zo stellen: wie met lege handen komt heeft GEEN manieren. Zo iemand ben je beter kwijt dan rijk. Het moet niet veel zijn, dat kadootje... Het gaat hem om de geste. Wanneer men eten, drinken en slaping voor niks krijgt, moet men toch uit zichzelf weten dat een klein beetje tastbare dankbaarheid toch het minste is wat men kan terug doen. De meeste CouchSurfers zijn wel zo goed opgevoed, dat ze daaraan denken. Maar ja, uitzonderingen zijn er altijd. Zoals dat Russisch koppel in 2010. Nare ervaring! (mijn enige nare ervaring met gasten) Wat een ongemanierde kinkels! Tja, de volgende Rus die hier wil logeren, zal goede papieren moeten hebben ;-). Om niet te zeggen dat hij/zij van adel zal moeten zijn ;-) ;-). Humfrey heeft, als hij hier aankomt, dag 3, van zijn 60daagse fietstocht achter de rug. Hij is een beetje moe en heeft spierpijnen in het rechterdijbeen. Ik geef hem voordat hij gaat slapen een Myolastan, spierontspanner. Kan alleen maar deugd doen. Propere jongen, die Humfrey: doucht s'avonds voor het slapen gaan en doucht opnieuw 's ochtends voor zijn vertrek. Zoals iedereen prijst hij het logeerbed de hemel in. 'Wat een goede matras'. 'Ik weet het, iedereen stoeft er op! Succes op je fietstocht, schrijf je me als je aangekomen bent? ' Kus en Knuffel. Slukes!
Zondagavond 25 maart komt Henri uit Epernay opnieuw even langs. Hij is op terugweg van Middelkerke. Middelkerke is gejumeleerd met Epernay, vandaar. Hij mocht ;-), daar in Middelkerke, zijn bijdrage gaan levering aan een vergadering ivm die 'jumelage' ;-). Ik zie Henri (waar ik in september 2010, 5 dagen gecouchsurfed heb) toch wel regelmatig. Laat ons zeggen, een keer of 3 per jaar. Hij is ondertussen zo een beetje geadopteerd door mijn familie. Het is een aangename mens. Typisch Frans: heeft altijd wat te vertellen en ...hoort zichzelf graag bezig. Maar...geen nood, wij horen hem ook graag bezig ;-). Hij was onlangs voor 2 weken in Burkina Fasso. Burkina Fasso? Jaja, in dat land bevindt er zich ook een gemeente die in die net genoemde 'Jumelage' zit. Verhalen! Over de ginder gangbare vrouwenbesnijdenis. Over vrijen met zo een vrouw. Over de emancipatie van de vrouw. Over hoe langzamerhand in dat stukje van Afrika de mannen hun macht verliezen. Over armoede en Joy de Vivre. Over hoe blanke mannen daar 'hebbedingen' zijn, ongeacht hun leeftijd en standing. Over fotograferen daar in Afrika. Over nauwelijks verdienende onderwijzers en klassen van 40 kinderen. Over huiswerk maken onder een straatlantaarn omdat er thuis geen licht is. Over ...Van Alles. Dat is altijd al zo geweest, met 'den Henri': zet ons samen en we zitten te vertellen tot 3u 's nachts. Hij is ook met mij naar Brussel gereden en heeft me een bescheiden etentje betaald. In ruil speel ik dan een beetje gids op de Grote Markt in Brussel en omliggende straten. Ik heb hem ook een cashmiere sjaal gekocht (5 euro). Zwart uiteraard. Zijn keuze. Een fotograaf gelijk Henri, vindt zwart 'chique'.Terwijl ik dat alleen maar dodelijk vervelend vind. Beikes: van top tot teen in het zwart gekleed. En dat in ALLE seizoenen! Smaak: er is niet over te discuteren, meneer.
Een pralinemaakster? Jep! Ze komt uit budapest en heet Katalin. Ze is lang, slank, verzorgd, goed opgevoed, slim en ....een Belgiëfan. Ze was al eens in België, voor een jaar. Erasmusproject. Ze heeft hier een chocoladeverslaving opgedaan. En ons speciaal bier kent ze als de beste. Zij, op een Oilsters terras tegen de garcon: 'Geef me maar een Blue de Namur'. Amaai, dat bier kende ik zelfs nauwelijks. Ik heb het 1 keer gedronken in Brugge, ook op een zonnig terras. 'Hoe komt ge erbij om pralines te leren maken in de chocolaterie van Wieze, Katalin?' 'Awel, Danielle, ik wil een exclusief pralinenwinkeltje openen in Budapest, samen met mijn moeder. Ik heb een diploma handelswetenschappen. Ik heb 1 jaar in een firma gewerkt in Budapest, net genoeg om te weten dat dat mijn ding NIET is. Ik wil met mijn handen bezig zijn. Mijn ma is een commersante in de textiel en mijn pa zit in de voeding, alletwee zelfstandigen. Ik ben enige dochter. Mijn lief is 6 jaar ouder dan ik en een begenadigd computertechneut. Hij vindt dat ik moet doen wat ik leuk vindt, en dat is niet noodzakelijk dat waarvoor ik gestudeerd heb... ' 'Slimme jongen!' 'Ja, en een lieve. We gaan trouwen 15 augustus. Weet je dat hij mijn eerste en enige Geliefde is. Ik heb nooit een andere gehad. Ik ken hem al 8 jaar.' 'Hoe schattig!...Awel, Katalin, aan de tedere manier waarop je met hem telefoneert, weet ik zeker dat jij hem en hij jou heel gelukkig zal maken....Laat je me iets weten als je winkel opengaat?' 'Tuurlijk, ge moogt komen en bij mij logeren.' 'Thank you, It's a deal!'
Je hebt zo van die mensen, die moeilijk 'hun gedacht kunnen maken'. Welnu, die professor filosofie je weet wel, die, die met carnaval ging komen (en zijn sitar meebrengen), is er zo eentje, vrees ik. Van een 'wisselend gedacht' gesproken: eerst ging hij zondag komen eten, naar de stoet komen kijken en uitgaan. In een volgend bericht ging hij zondag en dinsdag komen. In het daarop volgend bericht ging hij diezelfde carnavalszondag komen, maar niet blijven logeren, want ...zijn kinderen komen mee (9 en 11 jaar). In een volgend bericht weet hij me te zeggen dat hij met zijn kinderen en zijn pa naar Malmedy gaat ipv. naar Aalst, maar dat hij op dinsdag zal komen. In een nog volgend bericht: dat hij MISSCHIEN naar Aalst zal komen op dinsdag, voor de 'Jeannettenstoet'. Hallo!!!! Heb ik hier te doen met onze Besluitloze Medemens? Of erger met Onze Medemens Die Niet NEEN kan zeggen???? Filosofie of niet, I am pissed off. Wat een oen! Nu heb ik toch wel geweldige goesting om eens grof te zijn zoals bijvoorbeeld: 'Weet ge wat? Blijf thuis en steekt uw sitar waar ik denk' ;-) ;-)
Vandaag de laatste dag, mijn vliegtuig is pas om 17u20. Dus, ruim de tijd om naar de markt te gaan. Een gigantische markt. Het is hoofdzakelijk een textielmarkt. Iets gekocht? Ja, een echt Oostenrijkse gilet. 100 procent wol. Schattig traditioneel. Ik wou dat al jaren. Spijtig dat Francesca geen auto heeft. Ik had graag eens het huis van Verdi gezien, in het dorp Busseto, dat is richting Parma. Helaas te omslachtig om met de trein te doen van hier uit. Het is immers met de auto al een uur rijden. En ik ben nu niet bepaald een trein/tram/bus-held. In dat verband is het wel gemakkelijk als je een gastheer hebt met een auto gelijk als Pierluigi uit Genua ;-). Geen Busseto, het zal voor een volgende keer zijn. Ik wil Milaan ook nog eens zien hé. Even terug naar die zaterdagse markt in Bologna. Op markten lopen, kerkhoven bezoeken en op historische plaatsen iets drinken, het zijn mijn favoriete 'op reis' bezigheden. Over drinken gesproken. Gisteravond had Francesca me toch dik liggen. Ze sprak al 4 dagen van 'uitgaan/iets gaan drinken'. Nu dacht de dees dat dat in een van die mooie illustere bars zou zijn 'in town'. Wat blijkt? Helaas gaat het over hetzelfde bescheiden cafeetje als waar we de eerste dag al onze whisky dronken (op 50 meter van haar deur) ;-(. Veel was er daar niet te beleven. Behalve een plaatselijke Beau van 25 jaar, die in ruil voor een vuurtje een kus vroeg. Ikke, zuinig: Bedoelt ge een tongkus, Maximiliano? Feitelijk wel, Danielle, maar een gewone is ook goed ;-). Verder was er efkes nog een vriendin, Carmen, een jaar gescheiden en de liefde herontdekkend. Zeer geestige madam. Energiek! Interessant. Moest rap weg, moest om 6 uur 's morgens al op haar werk zijn. We hebben dan nog een beetje zitten praten onder ons twee. Over het leven, boedhisme en een aantal praktische zaken. Oh ja, for the record. Ik heb mijn eerste boedhistische seance meegemaakt hier in Bologna, in het optrekje van Franscesca: 6 mensen zegden 30 minuten Mandala's op. Dat zijn Meerstemmig ritmisch herhaalde woorden. Waarna 20 minuten discussie / filosofie rond een bepaald thema. En dan opnieuw Mandala's. Schoon, jong! Francesca bleek rap moe te zijn in dat cafeetje. 'Ik voel me niet zo goed, het duizelt een beetje in mijn hoofd'. Tja..... Francesca. Ze behoort tot die mensen die Virtueel Een Zeer Interessant Leven Leiden. In het echt, is het, stel ik zo vast, na 4 dagen, toch eerder een beetje Lijden ipv Leiden. ;-(
12 en 13 januari 2012, Bologna: de Potjesman Morandi / verliefd op een engel
Wat doen we op dag 3? Het Morandi museum bezoeken. Morandi is een wereldberoemd Bolognees schilder van kleine stillevens, bestaande uit potjes in klei. Zijn specialtiteit: vuile kleuren en zinderend licht. Schitterend!!!Beetje een zonderling. Leefde eerst bij de mama tot ze ophielt te bestaan en vervolgens bij de zussen. Gestorven in 1964. En voor de rest: alle kerken van het toeristenboekje binnen gegaan. Eerlijk gezegd, als je de kerken van Genua zag, moet je die van Bologna niet meer bekijken. Ze verzinken in het niets! Veel van de 42 km galerie afgelopen. Winkelwaar bekeken. Duur! Een paar design-sandalen kosten 500 euro. Een handtas 1600 euro. Wie zou dat kopen, vraag ik me af. In de zon gezeten. Binnenpleintjes bezocht. Interieurs van winkels/bars/patisseries bekeken. Wat hebben Italianen toch gevoel voor design! Ik doe alles te voet. Uren! Maar dat vind ik juist plezant. s'Avonds met een rood gezicht van zon en wind en vermoeide benen op bed vallen en half soezend nagenieten van de opgedane indrukken. Heerlijk! Ik koop fruit, sla, toespijs en wijn. Francesca kookt NOOIT. Ze gaat zelfs 's morgens haar koffie in een patisserie drinken. Dat gebeurt hier veel onder singles. Koken zou trouwens een probleem zijn, want haar kookvuur is duidelijk in geen maanden gebruikt. Het deksel staat er op. Op dat deksel wordt elke millimeter ingenomen door onnodige zaken. Serieus bestoft, dan nog. Ze leeft op zijn Amerikaans, Francesca: eten en drinken staat gelijk aan 'buiten huis'. Af en toe wordt er iets in de microgolfoven gestoken. En voor de rest gaat ze bij vrienden eten, zegt ze. Zoals, morgen, vrijdag. We zijn geinviteerd bij Christina. Christina is 35 jaar, slank, mooi en een foodie. Ze kookt, als hobby, ongeveer 5 keer per maand een culinaire maaltijd voor haar vrienden/kenissen. Voor een zeer bescheiden bijdrage. We hebben daar een ...godenmaaltijd gekregen. Lékker! 3 soorten aperitiefkoekjes, zelf gemaakt. Lasagne met zelfgemaakte 'bladeren'. Een soortement frikandon, met spinazie. Een Sachertorte, eigen bak. Kaas. Koffie. Christina woont in een ruime loft. Heel geestig ingericht, mengeling van antiek en design. Maar donker dat het er is! Wat hebben Italianen toch met 'leven in het donker'. Bij Pierluigi in Genua, was het donker, bij Francesca idem, en bij Christina, die duidelijk beter bij kas zit dan de vorige twee, ook ! Allicht moeten ze 7 zomermaanden de zon buiten houden en leven ze in de winter dan maar verder op hetzelfde donkere elan ;-). En wat is dat nu van die Engel? Wel, je weet dat ik overal in de steden die ik bezoek, de kerkhoven bekijk. Het kerkhof van Genua trouwens, is een van de mooiste van Europa. Een echte Waw-ervaring. Sensuele droefeniskunst waar je niet goed van wordt. Sexi engelen!!! Zou dat kerkhof van Bologna ook de moeite waard zijn? Wel, zo mooi als Genua is het niet. Ze zijn hier in Bologna niet zo voor kerkhofachtige sensualiteit als in Genua. Integendeel. Je ziet hier op de tombes voornamelijk bustes van de overledene (zijnde besnorde mannen en dames op leeftijd) of strijdvaardige Grieks aandoende mythologische figuren. Godzijdank heb ik toch een paar engelen gevonden. Ze waren bereid met veel geduld fotogniek te poseren. ;-) Ik heb ze schoon in beeld gebracht, vind ik. Kijk maar eens hieronder.
10 en 11 januari 2012: Bologna: moeten Italianen nooit plassen?
Ryanair heeft zo van die venijnige bestemmingskes, gelijk als Oslo, waar je nog een uur trein hebt vooraleer je je bestemming bereikt. Zo niet Bologna, 10 minuten bus en het is gepiept! Bijna aan de deur van mijn gastverblijf afgezet. Midden in 't stad. Francesca, de gastvrouw, ziet er bijna hetzelfde uit als op haar foto's, alleen een beetje kleiner en een beetje dikker ;-). Tof mens! Ze leeft in een 1-kamerflat, in, wat ons moeder zou noemen, een 'desordre artistique'. 1 Kamer (afgezien van een badkamer)... Hoe? Watte! Moet je dan met haar in die ene kamer slapen? Ba ja.... Maar wel niet in hetzelfde bed hé. Zij slaapt op de sofa, en ik mag in het grote bed ;-).... Maar nu nog niet direct, dat is voor binnen een paar uur. Eerst te voet naar 't stadscentrum. Kwestie van mij wat referentiepunten te verschaffen als ik er de volgende dagen alleen op uittrek. Piazza Magiore. Schooooon!!!! Le Due Torre. 2 torens. Gekend in Bologna en ver daarbuiten, omdat ze allebei beduidend scheef staan...Referentiepunt bij uitstek en het begin van de universitaire wijk. For the record: Bologna heeft de oudste univ van Europa. Ze dateert van 1088. Bologna is verder ook duidelijk de stad van de galeries. 42 km galeries! Hele mooie met prachtige 'fin de siecle' verlichting en mozaiek vloeren, maar ook hele lelijke met afbladderende verf en 'pansjkesvloer' (Wie in Aalst woont, weet wat dat wil zeggen). En wat heeft Bologna nog? Dure winkels! Charmante patisserietjes, waar men zowel zout als zoet verkoopt als koffie en sterke drank. Bars, waar je altijd wat kan eten. En de helft van de klanten buiten staat.... Delicatessenwinkels. Minibeenhouwerijtjes. Miniviswinkels. Alles is zooooo klein! Echt waar, ik heb het afgestapt, 3 meter op 3 meter. Die bars, die cafès? Idem. Geen plaats voor stoelen en tafels. Doet onze Italiaamse Medemens het al staande? Zeer zeker!. En weet ge wat? Veel galeriabars of -pizzeria's hebben zelfs geen WC! Moeten Italianen dan nooit plassen? Bij Gamberini, een van de duurste patisserien/bars van het 't stad moet ge de sleutel vragen om het ene aanwezige toilet(je) te gebruiken!!! Wat leuk is: er loopt veel volk op straat, jong volk, de studenten nietwaar... en ook plezant is dat de winkels tot 20u open zijn. Het valt op dat Italianen hondengek zijn. Baasjes met beestjes bij de vleet. Geestige stad, vol leven. Nog rap een whiskietje drinken op het einde van dag 1, in een bar niet ver van Francesca's flat. De whiskie kost hier precies zo veel als in Genua. 3.50 euro ;-) Al de rest is beduidend duurder: wonen, eten, drinken, kledij. En nu naar bed. Van dat bed gesproken, ik moet toegeven, het is een beetje komiek om met een kwasi onbekende madam een kamer te delen, maar bon, ik ben altijd redelijk ZEN als ik ga CouchSurfen. Could be better, have seen worse. Voordeel van met 2 in 1 kamer te liggen: je kan 'verhaaltjes' vertellen vanuit het bed. Francesca vertelt verhaaltjes 'uit het leven'. Ze kan dat goed. Een journaliste nietwaar. Om maar te zeggen dat ik geslapen heb als een os. Zonder snurken en zonder wakker worden. En met het plan voor morgen al stevig in het kopje: het Mambo (Museum Moderne Kunst) en de botanische tuin. En voor de rest rondlopen om sfeer te snuiven. Op het gemakske. Koffietje drinken, stukje eten, winkeltjes kijken, mensen fotograferen. ...Enne... Hoe was uw Botanische tuin? Awel, klein, geurend, zonnig. Mijzelf gefotografeerd met de 'zelfontspanner'. Noem het kinderlijk, maar ik amuseer mij daar zot mee. Een boom geknuffeld, Hug a Tree. Het was al meer dan een jaar geleden, van in Compiegne. Een plataan deze keer. Met een stamboom ;-) En het Mambo? Veel gezien dat ik niet kende. Een paar dingen om te onthouden. Voor de rest heb ik vastgesteld dat Neptunus fonteinsgewijs een zeer sensuele kont heeft. En dat zijn 4 aanwezige zeemeerminnen zeer ongegeneerd water uit hun borsten spuiten. Enfin dat was toch de bedoeling. Helaas was bij 3 dames het mechaniekske kapot ;-). Om middernacht, van dag 2 ga ik naar bed. Oh, ja, vergeten zeggen: Ik ben sinds 21u alleen 'thuis', met hondje Lola en kat Kunda. Francesca is op Rendez Vous Galant. Met een Voormalig Geliefde. Met de bedoeling, dat hij Opnieuw Huidig wordt, denk ik dan zo. Onze Verliefde Medemens. Hij is Ontroerend.
woensdag 26 oktober 2011: Portofino/ jelleken in een marcelleken
Gisteren regende het heel hard de hele dag. Piero had me beloofd van naar Portofino te rijden, omdat ik dat zo graag wou zien. We hebben geluk. Het heeft opgehouden te regenen en de meteo voorspelt zonnig en warm. We vertrekken om 10u naar Portofino. Om 15u30 moet ik immers mijn vliegtuig halen terug naar Charleroi.We rijden naar Santa Margarita (40 km) en vandaar met de bus naar Portofino. Met de bus? Ja, om 2 redenen: A) het is een haarspeldbochtenwerk naar Portofino en B) in Portofino zijn geen parkeerplaatsen. De weg naar Portofino is prachtig. Uitgehouwen in de rotsen, hoog boven de zee. Prachtig beboste berghellingen met schakeringen van wel 15 kleuren groen. Daar tussen gele, rode, blauwe villa's. Waw! Portofino is heel klein en paradijselijk. Er zijn nauwelijks Italianen in Portofino. Amerikanen, Fransen, Oostenrijkers....zelfs de kelner is Roemeens. Volgens Piero zijn de rijken hier weggetrokken wegens het kijktoerisme. Ze zitten nu even verderop in Cinque Terre, Unesco beschermd. Even mooi en met meer privacy. Het ruikt in Portofino subliem naar pijnbomen en munt (vandaar dat parfum Escale a Portofino?). Het is 24 graden. We installeren ons op een zonnig terras met een glas Italiaanse champagne en bewegen niet meer. Wat een heerlijke dag! We zijn netjes op tijd aan de luchthaven. Dag Piero. Bedankt voor je goede zorgen en voor deze schitterende dag. Alle geluk ginder in Poznam, Polen. Zou ik aan deze Onthechte Medemens durven vragen of hij zijn jeans eens wil wassen? En zou ik hem succes durven wensen bij de het vinden van de bruid, waarvan ik vermoed dat hij die ginder gaat zoeken? Toch maar niet. Onthechte Medemensen. Ze zijn te delikaat.
Het regent vandaag, dinsdag. Het is koud! Echt een dag om een kerkhof te bezoeken. Wat ik ook ga doen vandaag. Genua en zijn kerkhof. Een normaal mens zou dan de bus nemen om in het droge te zitten op weg naar. Ik stel vast dat ik daar fanatiek in ben: in een nieuwe stad doe ik alles te voet, zelfs als het regent. Feitelijk vind ik die regen nog plezant. En daarbij: 'There is no such thing as bad weather. Only bad clothing.' ;-) 3 km ver is het, dat kerkhof. En het regent alsmaar harder. Maar! Eureka! Het geluk is aan mijn kant. Op onverklaarbare wijze blijkt dat kerkhof te beschikken over 'overdekte' graven. 3 parralele overdekte 'collonnengangen' waar de doden opgestapeld zijn in de wanden (5 boven elkaar), helemaal rond het open kerkhof heen. Terwijl ik dat met open mond aanschouw (Wie heeft er nu in hemelsnaam een overdekt kerkhof???.?), blijk ik ook nog, tot mijn ontzetting, óp de doden te lopen. In de grond liggen er namelijk ook nog. 2 stuks per 60 cm. Euk!! Beikes! Naar mijn gevoel houdt men hier in dit Cimetero di Staglieno rekening met een zekere hiërarchie. Hier overdekt, liggen de 'gewone'. Wie zich een tombe kan permiteren ligt aan de open kant van de collonade, naar de tuin, toe. Onvoorstelbaar mooie tomben. Perfecte voorbeelden van droefeniskunst van 1850 tot nu. Treurende engelen met hopen! Komiekerwijze zijn ze allemaal vrouwelijk. Met borsten en doorschijnende gewaden. Neem het me niet kwalijk, maar tot hier zag ik enkel engelen van 'onzijdig' geslacht. Wat ik wezenloos sexi vond. In dit Cimitero di Staglieno in Genua, zijn ze vrouwelijk. Van een etherische schoonheid. Al even sexi. Het zullen de vleugels zijn, denk ik dan zo. Het kerkhof ligt tegen een zeer mooie beboste steile berghelling aan. Buiten de collonades, op de beboste helling staan echte grafmonumenten. Gebouwtjes van minstens 5 meter hoog Gotische, Art Nouveau of Art Deco. Onvoorstelbaar. Een van de mooiste kerkhoven van Europa (beweren experts)! Ik heb er wel 3 uur rondgelopen. Ik kom doorweekt thuis bij Piero. Toen ik vertrok om 10u vanmorgen zat hij te computeren. Toen ik terugkwam om 15u , zat hij nog steeds te computeren. Toen ik mijn blog schreef (op papier) en het om 19u voor bekeken hielt, was hij nog steeds aan het computeren. Onze Virtuele Medemens? Of zou hij de ganse dag bezig geweest zijn met zijn cursus Pools online? Hij vertrekt immers, op 1 november naar Poznan voor een jaar. We gaan vanavond eten op restaurant met zijn vriend Maurizio (40 jaar, uit de yogales). En daarna in de stad een whisky drinken in een Irish pub. Piero heeft een heerlijke verrassing: 'Ik zal morgen met jou naar Portofino rijden' Waw!!!!
4 kathedralen. Hoe kom je daarbij? Awel, Ik ga natuurlijk niet, zo maar, ZONDER REDEN ergens heen. De reden voor dit bezoek is een film, waarvan ik de titel niet meer weet, maar die zich afspeelt in Genua. Genua, dat, in die film, die ik ben vergeten, zeer fotogeniek en vooral onvoorstelbaar smalstratig in beeld is gebracht. én een gedicht. Dat al sinds mijn 17de, in mijn, (normaliter, absoluut NIET poetische) kop is blijven hangen. Hier is het: '100 klokken van Londen, doen Londen bonzen, en 4 kathedralen Genua maar geen brons kan zo in het donker bonzen, als het hart van Maria Lechina.' Astublieft! Van Werumeus Buning, een Hollander, gestorven 4 jaar na mijn geboorte. Hollanders, Belgen of Italianen, iedereen valt voor de tonaliteit van dit versje, van kinderlijke eenvoud (een vertaling van Petrarca?). Ik ook. Behalve de kinderlijke eenvoud trekt me ook de sensualiteit aan. Een Vrouw, die in het donker iemand ontmoet. Is het een heimelijke liefde? En hoe moet ze, met bonzend hart, verlangen als een gek, naar een moment van aanraking. Spannend, smachtend. Om te sterven...niet toch? Ik wil dus vandaag wel eens die 4 kathedralen van Genua zien. Alleen. Zonder Piero, mijn gastheer. Ik ben eigenlijk een beetje een asociale. Heb te veel oog voor de gebreken van mensen. Het siert me niet en ik heb er ook de pest in, maar het is nu eenmaal zo. Te strenge vader gehad. Elk klein gebrek ongenadig afgekraakt. En nu, helaas: l' histoire se répète. En wat zou dat gebrek dan wel zijn? Een veel te grote, vuile jeans, een slome gang en kinderlijk Engels. En het verlangen om te filosoferen met mij in dat kinderlijk Engels. 'Ja seg, Piero, sorry, maar mijn Engels is niet toereikend genoeg om te redeneren in 'abstracto'. (Onderverzwegen, 'en dat van jou nog minder'). Call me a bitch. OK. Heeft Genua echt 4 kathedralen, zoals in dat gedicht? Neeje! (Ik voel me dus ook een beetje bekocht ;-) ) Maar het heeft wel: 1 kathedraal, 1 basiliek en 36 (!) kerken. Die kathedraal (in zwart en wit marmer) en die basieliek (onvoorstelbaar mooi!!!!!) en 6 kerken bezocht ik vandaag. En ook prachtige straten, pleinen, palazo's, historische cafés. Er is zelfs, tot mijn verbazing, Art Nouveau (mijn dada), maar wel hele lompe ;-(. Plus een beetje shopping. Het geboortehuis van Christoffel Columbus. Zo klein. Geen wonder dat je daar weg wil, ongekende horizonten te gemoet ;-). De viool van Paganini, aldaar geboren, maar er rap weg ;-( Wat zijn Italiaanse steden toch mooi. Met hun gekleurde huizen. Hun prachtige toegangspoorten in ijzer. Hun palazo's. Hun portieken met frescos's. Hun galerien. Hun kerken. Hun was. Dwars over de straat of zelf tegen de wanden. Bij nacht en ontij. (Echt waar. Vergeten ze de was binnen te nemen bij regen en bij nacht of zit er een strategie achter ;-) ? ) Morgen bezoek ik het kerkhof van Genua. Sinds Budapest, wil ik absoluut weten hoe men overal met de doden omgaat. Ik bekeek het met open mond in Budapest (schitterend!). Ik zag het in Riga en in Turkum (communistisch en bosrijk). Volgens internet moet het de moeite zijn hier, in Genua.
Vandaag doen we de via Garibaldi. Unesco beschermd. Het ene palazzo naast het andere. Palazzo Tursi, nu museum én stadhuis, Palazo Rosso, nu museum, Palazo blanco, idem. Grijs, wit en rood, naast elkaar. De rest van de patricierswoningen zijn nu banken, kamer van koophandel, of gewone apartementen voor dure mensen. Piero krijgt telefoon, van Francesca, een voormalig geliefde: kom je eten Piero? Breng Danielle maar mee. Francesca woont even buiten Genua in een zeer mooi apartement. De andere invités zijn Rino en Susanna. Francesca bruist van leven. Ze kan heerlijk koken. Vandaar naar Boccadasse, gekend wegens 'pitoresk'. Bocadasse is inderdaad verukkelijk. Kleurrijk (geel, oranje, blauw, terracotta) zoals Italiaanse dorpen/steden kunnen zijn. Heel fotogeniek tegen een hoge rots 'aangesmeten'. Het minikiezelstrandje zit vol zonnende Italianen. Het is immers 22 graden vandaag. 'Kijk, Danielle, achter die rots ligt Portofino' Portofino? Dat zou ik nu doodgraag eens zien, zie! Er bestaat een parfum dat heet 'Escale a Portofino' (ik weet niet meer van wie). Zodat ik weet dat Portofino hemels mooi moet zijn. Of de dees dik beribt ;-)... Tot Portofino (30 km) zijn we niet geraakt, maar wel, met de bus, tot Nervi. In Nervi gepofte kastanjes gegeten en een whisky gedronken in een bar langs de zee. Een gigantische whisky. Italianen serveren whisky, eerder uitzonderlijk en ALTIJD met ijs. Als je er dus, met nadruk, eentje vraagt, ZONDER ijs, serveren ze je (danig van hun melk), een half waterglas vol pure whisky. 3,50 euro! Laat maar komen!
zaterdag 22 oktober 2011: Piero/ kerken en de hoeren van Madalena
13u30, de luchthaven van Genua. Ik ben op zoek naar 'Piero', mijn gastheer, die zo galant is van me te komen afhalen. Fotogewijs is Piero van het genre 'mooie man'. In het echt is hij van het genre 'mooie man geweest' ;-). Hij staat serieus gebogen in knieën en rug en is heel bleek. 2 jaar geleden in Budapest had ik ooit ook zo bleke gastheer. Waardoor ik nu al weet, dat ik in een appartement zal belanden waar te weinig zonlicht binnen komt. En waar de frigo leeg is. En??? Yep! Bingo! Piero spreekt Engels en Frans en is zeer intensief bezig met de studie van het Pools. Hij vertrekt namelijk op 1 november naar Poznan voor een jaar. Hoe kom je erbij om Pools te leren Piero? 'Omdat ik van intellectuele uitdagingen hou, omdat ik een soortement devotie heb voor paus Johannes Paulus de 23ste, en...ik kan het ook niet zo goed rationeel verklaren, maar het voelt als een roeping.' Djeezes, als dat maar goed komt... Ga je graag mee naar een herdenkingsmis voor JP de 23ste, Danielle? Ba ja jong. Voor mij is zitten in een kerk absoluut geen straf. Ik word er rustig van. En als ze schoon zingen of schoon orgel spelen, heb ik zelf de neiging als het ware verliefd te worden ...op Christus en de al de Zijnen. Trouwens, al eens in een barokke kerk gezeten? Overal, letterlijk overal, waar je je ogen op richt is er 'iets'. Geen sprake van een blanco punt. Een fresco, een schilderij, een gedraaide marmeren pilaar, een rechte marmeren pilaar in 2 of meer kleuren, een bas relief, een marmeren beeld, een houten beeld, putti's, goud... Plafond, vloer, muur...alles is versierd! Voor de goede verstaander: ze zongen slecht en ze speelden niet goed, maar het ging me geen seconde tegen. Daarna krijg ik een zeer welkome sightseeing van Genua by night. Ik zweer het: ik heb nog nooit zo veel smalle straatjes, kerken en patisserieën bij mekaar gezien. Als ik mijn armen uitstrek aan de ingang van zo een smal straatje, en je telt er langs weerskanten 60 cm bij, zou ik de muren kunnen raken. Je gelooft het niet, maar er zijn er zelfs nog smallere. Maar daar loopt geen kat en ze stinken zo naar pis, dat een doortocht niet meer gezond kan zijn ;-). Ik waag een foto om het fenomeen 'daken raken elkaar bijna' vast te leggen, maar helaas is mijn Canon Pocket daarvoor niet geschikt. De gebouwen zijn wel 5 verdiepen hoog hé. Van op de grond heb je precies maar een halve meter afstand. Een sympathiek straatje is Vicoli Madalena. Een hoerenstraatje. Er staan een paar hoeren (herkenbaar as such), zwarte en witte, lelijk te wezen en te hopen op een klant, het loopt er vol bendekes opgefokte jongeren en een dealer wil wiet aan me kwijt. Ik geef toe, dat laatste is volkomen mijn eigen fout. Willekeurig jonge passanten geven zo danig veel geur af, dat ik, met excuses, bijna loop te snuiven als een paard. Ik kan er niks aan doen 'I like the smell of wiet'. For the record: Niet aan mij besteed (een gans ander verhaal, dat ik nog, per gelegenheid, misschien, eens zal vertellen). Piero is wegens dat laatste zeer gegeneerd. Sorry! En dan, nog een paar inkopen doen: fruit, groeten, kaas, salami. De lege frigo, nietwaar ;-)
Gabriel, de CouchSurfer uit Koekelberg, bijna Master Wiskunde, heeft me nodig. Of ik proefkonijn wil zijn voor de les die hij morgen moet geven in het SMI in Aalst? Het gaat over parabolen en hun formules. Bah ja, jong, doe maar. Voila, de dees getransformeerd in modale humaniorastudent. Een blad papier doet dienst als bord. We krijgen een 'on the record' versie van hem en een 'off the record versie. On the record = wat hij morgen gaat vertellen. Off the record = vragen aan mij zoals 'Zou ik dat zo wel doen, zal dat niet een beetje komiek zijn, kan ik niet beter dat......' Hij legt de theorie behoorlijk goed uit. Bij het tekstje waarmee hij zich zelf zal voorstellen aan de klas, komen toch heel wat wijzigingen. En bij zijn speelse lesinleiding ook. We zijn er een uur en half mee bezig geweest. Ik heb er vertrouwen in. Ik denk dat hij het goed zal doen. Zo een eerste les, toch niet te onderschatten. Zenuuuuuuwen! Maar Euh....Ik durf het bijna niet zeggen maar ik maak me zorgen over zijn 'progressieve outfit' (= oranje fleece, zwarte jeans, slobber Tshirt, niet echt rechtstreeks uit de propere was gepakt ;-(. Zijn er kledingvereisten in het SMI, Gabriel? Bah nee, toch niet dat ik weet. Alez, ge zult het goed doen morgen, daar twijfel ik niet aan. 'Weet ge wat, doe me een berichtje na uw eerste werkdag.' 'Tuurlijk! Duizend maal bedankt voor het onthaal en de tips. En mercikes om me te laten kennismaken met couchSurf. Geniaal systeem, ga ik nog gebruiken. Altijd welkom in Koekelberg.' 'Succes hé jongen'. Kus, kus. Knuffel, knuffel. Dada
Een Angel at your table? Ja. Hij heet Gabriel. De Engel Gabriel, als het ware ;-). Gabriel is bijna Master Wiskunde (laatste jaar), speelt piano en is een verdienstelijk amateur fotograaf. Hij doet stage in het Sint Maartensinstituut in Aalst. Zijn stage begint daar dinsdagochtend nogal vroeg. Vandaar dat hij voor de eerste keer in zijn leven een Couch gaat Surfen. In Aalst. Bij mij. Intelligente mensen die dan nog creatief zijn ook. Laat maar komen. I love it! Zal ik je iets meebrengen vanuit Brussel, dat ze in Aalst niet hebben, Danielle? Euh...Ja... 'Passeer je soms op de Zavel bij chocolatier Pierre Marcolini? Dan zeer graag een Maron Glacé. Eentje is genoeg, hé'. Gabriel, hij heeft er 2 mee. Ze hebben de rit in zijn rugzak op redelijke wijze overleefd. Chocolatverslaafden aller landen, verenigt u! Probeer een Maron Glacé uit. Ik zweer u dat dat nog beter is dan chocolade. Die geur, die textuur. Hmmmmmmmmmmm. Hmmmmmmmm. We hebben gisteren tot 2u30 's nachts zitten babbelen. Over muziek, wiskunde, geschiedenis, fotografie, onderwijs. En over wat je allemaal mee maakt als je CouchSurft en Danielle Van de Velde heet. Hij had maar klein oogskes vanmorgen. Gelukkig moet hij vandaag enkel lessen volgen. Morgen moet hij er zelf geven. Ik heb zo het stil vermoeden dat hij vanavond rap in zijn beddeken zal liggen. ;-)
vrijdag 30 september 2011: ontmoeting met een sexschrijver
Vorig jaar Nuit Blanche in Parijs meegemaakt. 'Voor herhaling vatbaar', dacht ik zo. Vandaar, vrijdagmiddag, hup... naar Ay (in de Champagnestreek) bij fotograaf Henri. Henri is een couchsurfvriend. En zo een beetje mijn 'monstre sacré'. 'Monstre sacré? Ba ja... je l'aime bien et je le déteste en meme temp....Henri heeft een gans programma Nuit Blanche voor ons en hem uitgekiend. Niet naar Vincennes, zoals vorige keer, maar naar Pigalle en nog een paar sites in het 'hart van Parijs'. Maar we zijn zo ver nog niet, eerst moet er vrijdagavond een model gefotografeerd. Een buikdanseres. Ze zal poseren in een fontein. Trevi-fontein toestanden, zoals Anita Ekberg in de film La Dolce Vita. Water op en avondjurk, op een mooie huid en op lange haren....De fontein is een beetje geupdate in die zin dat ze op verschillende plaatsen 'uit de straatstenen ontspringt' en van 21 uur tot 23uur heel speels van kleur verandert....Tja...We zijn 1960 niet meer hé. De buikdanseres heet Hannah en is een mooi meisje van 22. Hannah lijdt, mijn gedacht, redelijk kou gedurende de ganse 'fontein'sessie. Maar ze poseert met talent en overgave. En het levert, het moet gezegd, zeer fraaie foto's op, met een mysterieuse gouden gloed. Onder de passanten die naar sexi Hannah blijven kijken bevindt er zich een Holllander. Hij heet Felix Kieft en is onvoorstelbaar charmant. Zo charmant, dat het bijna oplichters-charme is, denk ik dan zo...Hij is schrijver. Van een (sex)boek. High Class Gigolo. Zo heet het boek. Autobiografisch. Zal ik je boek lezen, Felix? Neen, Danielle, het is veel te goor.... Felix kan schitterend vertellen, wat hij dan ook doet ten huize Henri, na de fotosessie. For the record en voor wie al aan hete sex dacht. Het gaat over een gestolen fiets. Om 3uur 's nachts gaat Felix naar huis (zijnde een VW-busje) en wij naar bed. We moeten er vroeg uit. We willen immers nog een beetje sightseeing doen in Parijs vóór de activiteiten van Nuit Blanche beginnen. En waar doen we die sightseeing? In Le Jardin du Luxembourg. Stukje Parijs dat ik nog niet ken. Het blijkt 's anderendaags 30 graden te zijn in Parijs. De Jardin de Luxembourg zit bomvol volk: ze lezen, notebooken, dromen, babbelen, zonnen en zoenen op stoelen, historische balustrades, banken en pelouses. Het strand van Blankenberge, quoi. Noteer dat het 1 OKTOBER is. Niet te geloven, toch? Tegen dat we metrogewijs in Pigalle geraken voor onze Nuit, kan je er op de koppen lopen. Het is te zeggen: je MOET er op de koppen lopen ...als je iets wil zien. Het alternatief voor minder lenige mensen, gelijk als wij, die zo iets NIET kunnen, is, 3 UUR AANSCHUIVEN. Voor ELKE activiteit. Hallo Micro! Dat vinden wij er over... Dus, metrogewijs weer naar de auto. In de metro ons een beetje geamuseerd met het nemen van foto's gelijk als: Danielle zoent man op poster, Bernadette trekt aan staart van geposterde koe. Henri doet aan onze kinderachtigheden niet mee. Hij zegt het niet, maar hij heeft er zwaar de pest in dat we zo ver gekomen zijn om niks te zien. Om 5uur 's nachts zijn we eindelijk terug in Ay. Het goede nieuws is dat ik veel geheimen heb vernomen onderweg van Henri. ;-). ...Geheimen? Oh, gij Bitch! Ja zeg, ik moest deze mens toch intellectueel bezig houden? Is het niet algemeen geweten dat een chauffeur die in slaap valt, zeer veel schade kan berokkenen aan de gezondheid van hemzelf en zijn passagiers? ;-) Ik ben nog nooit zo blij geweest van een bed te zien. En er in te liggen. Zelfs al is het met mijn zuster. Voila, zondag foto's nemen in Epernay. La Ville de Champagne. Op de Avenue du Champagne. De duurste straat van Europa. Wegens onderkelderd en vol dure drank. Voor wie het nog niet doorhadt: mijn zus Bernadette volgt haar 2de jaar fotografie in avondschool . Feitelijk is ze fotografisch bezeten. Ze is heel goed in het maken van portretten. Trots op haar. Om 3uur nog efkes sightseeing met Henri in de Montagne de Reims. Schooooooon. Om 18u30 naar huis. Besluit van de reis: A) Ik ga NOOIT nog naar Parijs voor Nuit Blanche B) Ik heb een nieuwe gimmick ontdekt. Je probeert, op foto, het verlangen vast te leggen van zoenende mensen. C) Spreek altijd met 'Strangers/Etrangers' (gelijk als Felix), na een half uur zijn ze het dan niet meer. Jelle
22 september: Gembloux, bij onze Waalse Medeburgers
Je hebt zo van die warmhartige mensen. Welnu, gastheer en gastvrouw Olivier en Emmanuelle uit Gembloux....ze hebben het! De warmte, de vrolijkheid, de geborgenheid. Echte schatten! Ze verwenden me als een prinses. Olivier had gekookt. En je gaat het niet geloven maar bijna de ganse maaltijd bestond uit producten van de eigen tuin. Als apero: kerstomaatjes in oranje en rood met gruyere kaas. En een campari orange, hmmmmm. Pompoensoep. Courgette in de oven met gehakt op oosterse wijze, rijst met zelfgemaakte chutney, kastanjes. Perentaart met frambozencoulis en slagroom. De Chileense wijn had ik meegebracht en ook nog een klein doosje pralines. Het was een godenmaaltijd! En gezellig. Olivier deed aandoenlijk zijn best om Nederlands te praten. En veronschuldigde zich er voor dat zijn Vlaams bijlange zo goed niet is als mijn Frans. Zo hoort het zie: beide talen op gelijke voet!. Heel goed geslapen in een ouderwets bed met een nieuwerwetse lattoflex. Toen ik donderdagmorgen opstond waren ze beide al naar hun werk vertrokken. Er lag een vriendelijk briefje bij mijn ontbijtbord, samen met een potje van hun zelfgemaakte chutney. Politiekers, wilt ge aub het land NIET splitsen? I love my Walloon Brothers ;-)
19 en 20 augustus 2011: de 20 kilometer van Versailles
20 kilometer van Versailles? Hoe? Is er een nieuwe cityrun? Bah nee! 20 km, dat is de afstand die je minstens moet afleggen om alles te zien in Versailles. Groooooot, immens, verbijsterend! 20 kilometer. Bij 35 graden! Amaai seg, en hoe hebt ge dat gedaan? Euh... Halverwege, een gans uur de voeten laten ontzwellen in het Grand Canal. En de tweede dag op de parking van schoenen veranderen, dat hielp ook. Feitelijk kon ik ook het treintje nemen of een soort golfkarretje huren. Maar ik ben daar fanatiek in. Iets nieuws, bekijk ik te voet. Goed, en hoe was het kasteel? Veel goud! Heel veel goud! Rood en goud, blauw en goud, groen en goud. Neem het me niet kwalijk, maar tot vervelens toe. Tenminste als je Jelle Van de Velde heet. De eerste 'gouden' kamer kon me boeien, en de 2de ook, de derde ook nog, maar dan ging het al snel vervelen. Sorry. Natuurlijk, je moest steeds boven, achter of naast een andere toerist kijken om iets te zien. En dat was niet echt bevorderlijk voor de concentratie. Ik wed dat als ik er alleen zou rondlopen, dat ik allicht zou opgestegen zijn van de vrolijk makende details ;-). En die zijn er met hopen. Sex a gogo. Griekse en Romeinse helden bij de vleet. Op schilderijen, plafonds en panelen. Liefst bloot. Of met sexi gedrapeerde doeken. Zelfs Hercules, die, mijn gedacht, voor de uitvoering van zijn 12 werken bijvoorbeeld best wat kledij kon gebruiken... Zouden de tijdsgenoten van Lodewijk 14, 15 en 16 echt gedacht hebben dat de Griekse en de Romeinse goden blootlopers waren ;-)? De wereldberoemde spiegelzaal is mooi. Klaar, helder! Met zicht op de tuinen, de vijvers en het Grand Canal. Weet je wat ik ook charmant vond? Les Chambres des Dames (de zussen van Lowie 15). Soberder. Witte muren met pastelkleurige of gouden details, een beetje meer bemeubeld dan de rest. En een schattig operaatje, daar geïnstalleerd door Lowie 15. Voor de rest had ik graag de badkamers van Lowie 14 gezien, die zich onder zijn slaapkamer bevinden. En ik was ook dodelijk nieuwsgierig naar een modale kamer van een modale hoveling. Want die mensen die daar een politiek jobken hadden aan het hof, hadden natuurlijk zo geen vertrekken gelijk Lowie 14, 15 of 16. Ik heb zelfs gelezen, dat sommige van die vertrekken voor hovelingen stikdonker waren en piepklein. Ik dierf het aan de gids niet vragen. Hij was mij direct anthipathiek, die gids. En hij sprak te rap. 30 jaar toeristen rondleiden in Versailles, dat doet blijkbaar wat met een mens! (Ten tijde van van Lodewijk 14, dacht ik een beetje gemenig, zou deze man, zeker tot Meester Opperjanet benoemd geweest zijn, tenminste als die functie bestond ;-). En, No Offence naar onze Andersgeaarde Medemens, waarvan iedereen weet dat ik die bijzonder graag mag lijden. Maar deze keer niet.) Maar ik was feitelijk gekomen voor de tuinen. Gezien in de film 'Le Roi Danse' met Benoit Magimel. Met her en der verspreid 1500 (sexi) standbeelden. Het paradijs voor de zinnen! En voor het folieke van Marie Antoinette, haar Petit Trianon en haar Hameau de la Reine. Marie Antoinette. Ze dreef haar moeder tot wanhoop met haar oppervlakkigheid, las ik. Dat Petit Trianon was haar toevluchtsoord. Je zou voor minder. Kan je je voorstellen dat je in Versailles, in de Salle du Grand Couvert, voor de hovelingen ten toon zat, terwijl je aan het eten was? Uitgevonden door Lowie 14. Een echte freak, die man! Die moet nu toch een ego gehad hebben van hier tot in Tokyo! Hij had zelfs een Grand Lever. Waar geprivilegieerde hovelingen hem bij zijn opstaan een kledingsstuk mochten aanreiken.... Petit Trianon heeft een prachtige tuin. Een landschapstuin, zoals toen in de mode was. Heerlijk! En in haar Hameau kon Marie Antoinette 'boerinnetje' spelen. JaJa 'Terug naar de Natuur' was toen in de mode. Vertaald naar koningsnormen wil dat zeggen dat men dan fonteinen een heuse 'natuurlijke' achtergrond begon te geven in de aard van een grot bijvoorbeeld en dat rijke madammen, gelijk Marie Antoinette graag met gereedschapkes in de grond wroetten ;-). Le Hameau is dus een mini boerendorpje. Waar ze haar eitjes kon gaan rapen ;-). En waar ze gekleed mocht lopen in 'boerinnetjeskleren'. Een ganse verademing tegenover die vreselijke hoepelrokken en korsetten. Grand Trianon, heb ik niet bezocht. Veel te lange wachttijden. a propos: volgens de gids liepen Lowie 14, 15 en 16 niet dagelijks rond in kleren zoals op hun schilderijen. Ze droegen doorgaans wat nu een jeans zou zijn. Iets gemakkelijks. Maar voor elk protocol was er wel de voorgeschreven kledij. En nu het doel van de reis: Nocturne et Grands Eaux dans les Bosquets des Jardins de Versailles. Grands Eaux wil zeggen dat de fonteinen draaien, met achtergrondmuziek van Lully (dat bestaat ook overdag). Want normaal draaien de fonteinen NIET. Dat was al zo ten tijde van Lowie 14. Veel te veel water nodig! Alleen bij speciale gelegenheden. Of als de koning zijn wandeling deed. Nocturne wil zeggen dat die fonteinen, en de weg er naar toe, feeëriek verlicht zijn. Een geweldige organisatie die Nocturne. Je kan enkel de 2 uitgestippelde wandel/kijkrouttes doen. De rest is discreet afgezet. 100 stewards zorgen er voor dat iedereen zich gedraagt, de weg niet verliest, niet op de pelouses trapt, en in de goede richting loopt. Maar dat stoort allemaal niet. Serieus wandelinksken trouwens. Een km of 5. Te doen van 21u tot 23u. De 15 fonteinen in die wandeling zijn adembenemend verlicht. Nog nooit gezien: laserlicht dat verandert van kleur, horizontale kleurvlakken die boven een standbeeld zweven, rookgordijnen, dansende vuurkolommen...Te moeilijk om te beschrijven. Het was pakkend. Schoooooon! Stipt om 23u vuurwerk. Vuurwerk is altijd mooi. Dit hier was zeer wel de moeite!!! En dan naar mijn logies, 20 km verderop, in de gemeente Plaisir. Zo een logies heb ik nog niet gehad. Wat een huis! Wat een klasse! Eens kijken op de fotoblog?
5, 6 en 7 augustus 2011: een heer op bezoek! 6 duvels!
Een heer op bezoek? Ja, uit Cassablanca in Marokko. Hij is 62 jaar en heet Ahmed. Heeft 39 (39!) schitterende referenties op de CouchSurfsite. Men beschrijft hem in die referenties als een 'gentleman'. Van beroep is hij simultaan tolk: van Arabisch naar Frans of Engels of omgekeerd. Hij runt ginder in Casablanca ook een firma voor 'vertalingen'. Kortom een slimme mens met charme. Laat maar komen! Op vrijdag 5/8 rond 14u arriveert er hier een zeer aimabele man ...met zijn handen vol geschenken. Een mooie bruine leren handtas, een marokaans kleed, kruiden. Een rustige, beetje verlegen man. We doen eerst de inkopen voor vanavond. Ik leg hem uit dat de dochter en de zoon met vriendin komen eten en ook nog een jonge Turkse student, de couchsurflogé van mijn dochter. Ik ga konijn op zijn Vlaams maken. Maar eerst Aalst tonen: de markt, de SintMartinuskerk, Dirk Martens, de Borse van Amsterdam. Iets drinken op een zonnig terras. Vragen stellen. Gelijk als: hoe komt het dat jouw kinderen zo jong zijn (12 en 7 jaar!). Awel, omdat ik 4 keer getrouwd geweest ben. Die jonge kindjes zijn van de laatste echtgenote. Het is hier een gezellig boeltje s'avonds. De jonge Turk is een knappe gast ;-), heel sociaal, geweldig vriendelijk. Na het eten allen samen nog efkes op café. Ahmed stort zich met overgave op de Duvels, die hij vanmiddag op dat Aalsters terras heeft leren waarderen. En ondertussen met iedereen aan de praat. Bij voorkeur frisse madammen ;-). Tegen dat we om 2u30 naar huis gaan heeft hij minstens 5 Duvels op. Kon hij nog recht lopen? Bah nee. Het ging redelijk zigzag. Stoepken op, Stoepken af! Maar het komt goed. Zaterdagavond mag hij mee ;-) naar een receptie en een TD. Maar ik heb hem eerst gebriefd: 6 Duvels is wat veel hé jong. Liever niet meer herhalen.
Marielle is vanmorgen vertrokken. Ik ben een beetje moe. Heelder dagen Frans praten, terwijl het je moedertaal niet is, is best wel vermoeiend. Vanavond heb ik een jong koppel uit Atlanta. Ze hebben al lachend geschreven dat ze braaf zijn en wel gemanierd. Mensen met humor, altijd welkom! Het is hier vanavond het bakske vol: mijn dochter, mijn zoon en schoondochter komen eten en dan nog 'Kacy and Adam'. Ze komen binnen als wij net gegeten hebben. Wat een 'open en warm' koppel. We beginnen direct te vertellen ...over van alles!. Ons Griet na een uur: 'Ma, would you please see that those people get some food!' Ze prijzen mijn 'food' de hemel in. Het is nochtans maar gewone kost: wortelsoep, en gekaramelliseerde kippenfilet met aardappelpuré. De groenten waren al op en het dessert ook. ;-( Adam en Kacy hebben 3 weken in Finland gezeten. Met huizenruil. Het Fins koppel gebruikte ondertussen hun huis in Atlanta. Eergisteren, bij het thuiskomen van het fins koppel, zijn ze per trein afgezakt naar Strassbourg. Ze zijn hier nu, in Aalst, met een geleasede auto (voor 3 maand) waarmee ze Europa gaan doorkruisen. Ze zijn alletwee apotheker. Hebben elkaar tijdens hun studies ontmoet. Ze zijn alle twee van een andere staat in de USA, en zijn dan nog ook eens, samen, in nog een andere staat gaan wonen. Ze zijn getrouwd. Tegen dat onze verhaaltjes over architectuur, geschiedenis, kruiden, eten en drinken, en couchsurfing in Finland en elders zijn afgelopen, is het al over middernacht. s'Morgens bij het ontbijt proeven ze van de Lotus speculoospasta. ...Tenminste van wat nog in het potje over was. Marielle, de couchsurfster van de afgelopen 4 dagen was er letterlijk aan verslaafd. En heeft ook een pot mee naar huis. Ze zitten hier te smullen en te smekken. Een plezier om zien. Ge kunt er ook altijd een schoon 'vertelselken' bij vertellen, bij die Lotus speculoospasta. Het verhaaltje van de tvshow ' The inventers'. Yes! We love it! Take care. Have a safe trip.
24, 25, 26 en 27 juli komt Marielle uit Clemont Ferrand couchsurfen. Het is haar eerste CouchSurf ervaring. Uit haar emails kan je opmaken dat ze goede manieren heeft, onze Marielle. Ze is emailsgewijs uitermate beleefd. Het kan ook niet anders. Ik heb boudweg op mijn couchsurf profiel laten verstaan dat de mensen zonder opvoeding beter wegblijven. Het leven is te kort dat ik daar mijn tijd ga insteken! Marielle is een dop hoog, een mooi meisje met een schattig snoetje. Ze is heeel kleurrijk gekleed, een beetje zigeunersachtig: een skinny jeans met een knielang kleed er over en een zeer originele gele gilet. Ze is hier al een week in Belgie, op logies in een jeugdherberg in Antwerpen. Van 'serenwoordig' heet dat 'Hostel'. ;-) Ze heeft in die week niet stilgezeten. Antwerpen, Mechelen, Lokeren, Brussel, Brugge, Oostende, Lier: ze heeft die steden allemaal bezocht met de wereldberoemde 'Trotter' in de hand. Ze is onvoorstelbaar leergierig, onze Marielle Het is plezant. Ze is de ganse dag aan de babbel en ik ook, want ze houdt niet op van vragen te stellen. De eerste dag gaan we naar Opera in de cinema. In Kinepolis Gent. Een opname vanuit de Met in New York. Daar had ze zich van thuis uit al op verheugd, 'Je n'y connais rien, mais j'aimerai bien apprendre'. Voila zie! Fantastisch toch dat de jeugd daar voor open staat? Ik vertel haar het verhaal en youtube op de leading singers. Beter voorbereid zijn hé! Tosca is een ijzersterke opera van Puccini: jaloesie, sensualiteit, sadisme, politiek, slechtheid, goedheid, geloof, een moord en een zelfmoord... het zit er allemaal in. Ik heb mijn potje zitten schreien, met 'E lucevan Le Stelle', waarin de gemartelde schilder vertelt hoe het was om met Flora Tosca te vrijen. En hoe hij haar nooit meer zal kunnen beminnen. Hij wordt immers bij het ochtendgloren geëxecuteerd, wegens het verbergen van een terrorist/revolutionair. Volgens Marielle zat gans de zaal te bleiten. Ze vond het prachtig. En dat was niet gelogen, haar ogen straalden alsof ze zelf de beminde Tosca was ;-). Nu nog ff een Belgisch biertje op een Aalsters terras. Perfecte dag! Maandagavond gaat het naar het parkconcert,waar Udo zingt. We hebben vanmorgen nog serieus op Will Tura en Udo geyoutubed. Bij sommige youtube filmpjes van Will Tura verschijnt de tekst op het scherm, zodat ik makkelijk kan vertalen. 'Ik mis je zo', 'Afscheid van een vriend', 'Het leven is mooi' Marielle vindt Nederlands een mooie taal en onze dialekten vindt ze de max! Ik vind nederlands persoonlijk niet zo denderend, maar ze heeft haar punt: gezongen zijn bijna alle talen mooi. En onze dialekten zijn inderdaad de max! Omdat ik aan de bezoekers steeds moet uitleggen wat het ABN is ...én het dialekt, heb ik een gedrukt papier klaar met de zin: 'Ik hou van alle meisjes' in het ABN, in het Oiljsters, in het Gents, het Antwerps en het Brussels, ah ja, en in het Westfluuts...Ze kan het bijkans niet geloven dat woorden en klanken zo veranderen... Dinsdag bezoeken we Gent. Niet echt een goed idee. De Gentse feesten zijn net afgelopen. Gent staat nog vol stellages en tenten. Waardoor het zicht op de historische gebouwen niet echt optimaal is.;-). We praten veel, Marielle en ik. Vooral over de 'sexualisering' van de maatschappij kunnen we een potje doorbomen. Ze beklaagt er zich over dat tederheid en 'onschuldige aanrakingen' tussen jonge mensen aan het verdwijnen is. Ja, vind ik ook. En niet alleen bij jonge mensen. Tederheid wordt heden ten dage kwasi door iedereen vooral verwezen naar het terrein van 'moeders met hun baby's'. Zeer spijtig. En inderdaad, zoeken naar een 'tedere minaar' is als zoeken naar een naald in een hooiberg. Maar ik heb hem!!! Al bijna 9 jaar!!! Mogen we hem eens lenen? Ik zal het eens vragen ;-) ;-)
Ryanair heeft zo van die venijnige bestemmingskes, gelijk als Oslo, waar je nog een uur trein hebt vooraleer je je bestemming bereikt. Zo niet Bologna, 10 minuten bus en het is gepiept! Bijna aan de deur van mijn gastverblijf afgezet. Midden in 't stad. 
