Dattum? Diepgaande gesprekken. Hanane heeft geen taboes. Alles is bespreekbaar. Opvoeding, religie, het werk (en de verhouding tot de 'bazen'), sex. Plezant, zo leer ik ook nog eens wat. Wat leer je dan? Wel, bijvoorbeeld dat de 'pornogeneratie' eigenlijk heel preuts is. Er wordt nog altijd gevreeën in het teken van een relatie. Zo maar wat 'rond vrijen', one night stands, gebeurt niet, of nauwelijks. Dus liever 10 maanden zonder een lief, dan zich behelpen met een 'losse scharrel'. Ze vertelt me ook een verhaal over een couchsurf-gastheer, die absoluut wou dat ze in zijn bed ging liggen 'Voor de gezelligheid'. Dat heb ik ook al beleefd. We hebben ons bijna doodgelachen met het kwasi parrallel lopend verhaal. Nu kunnen we er mee lachen, maar toen, toen er een aanslag werd gepleegd op onze integriteit, nee, toen niet echt. Er ons toen alletwee met een grote mond uitgepraat. Zij 's anderendaags als de wiedeweerga weg. Ik gebleven en nog eens met handen en voeten uitgelegd dat zulke toestanden werkelijk NIET kunnen. Excuses gekregen. Die dingen kunnen gebeuren hé. Neemt niet weg, dat ik nog bevriend ben met de 'mijnheer-die-over-de-schreef-ging, maar-er-nadien-oprecht-spijt-van-had'. Mensen, ze maken nu eenmaal fouten. C'est la vie! Ik vraag of ze zondag mee gaat naar de opera. Ken je daar iets van? Bah, neen, enkel het fragment uit de film Philadelphia, van Maria Callas. Ze toont het me op Youtube. Vervolgens toon ik haar operafragmentjes waar ik zot van ben. ...Op den duur zitten we hier met betraande ogen voor het scherm. Opera, het kan schoooon zijn! We proeven eau de vie, die ik die dag gekregen heb: poire Williams, Prune, Stroh van 80 graden, genever van 42 graden, Curacao Picon. In kleine glaasjes van 3 cl. Heerlijke geuren en smaken... Het is wel een beetje zwijmelend naar bed, hé.
Hanane: gemakkelijk te onthouden: Banane, maar met een H. Tenminste zo heb ik het gedaan. En dat betekent niet 'Geen respect' het is alleen een ezelsbrugje...Die vreemde namen, hé. Het is geen Marie, of Bernadette of Odile, noch Ann, Kathleen of Elisabeth, noch Gretchen, Birgit of Irmgard, noch Anna, Conchita of Dulcea...het is Hanane ...en dat is Tunesisch. Hanane is hemels mooi en daarbij nog wonderbaarlijk intelligent. Ze is een doctoraatsstudente, die haar studies doet in Stockholm, maar hier in de contreien van Aalst een korte opleiding volgt. Bij Becton & Dickinson in Erembodegem. Ze is geboren in Tunesie, haar ouders zijn verhuisd naar Evian toen ze 4 was. Zij is op haar 18de van Evian, weg van de ouders, naar Lyon verhuisd. Ze heeft daar een licentie in Biologie gehaald, volledig zelfbetaald. Tunesische ouders zijn zo niet voor 'opleiding' voor dochters. Daarna naar Londen voor een doctoraatsstudie en vandaar naar Stockholm voor een voortzetting. Ze spreekt perfect Engels en Frans. Ze arriveerde om 19u. Ze eet spagetti. We drinken Belgisch bier en Spaanse wijn. We vertellen veeeeel. Het is zo een van die mensen, waarvan je ziet dat ze veel beleefd hebben. En waarvan je ondervindt, na 25 minuten beleefdheden, dat ze veeeeeeeel meeeeer beleefd heeft dan je al kon vermoeden. Een sterk meisje. Ze dompelt me onder in een ontroerend levensverhaal. Tot middernacht. Een Sterk Meisje. EEN. STERK. MEISJE. Hoed af. Waw!
vrijdag tot maandag 7 tot 10 januari 2011: bij de zigeuners in Parijs
Bij de zigeuners geweest? Ja, naar het circus. Hoe, moet ge daarvoor naar Parijs? Ba nee, er zijn hier in de omstreken allicht ook nog 'artisanale' circusjes. Maar ja... ik had van Henri een gratis invitatie gekregen. En hij liep heeeeel hoog op met dat fameus circus. Zodanig dat ik dacht dat ik de kans van mijn leven zou ontlopen als ik het NIET zag. Maar ge kent me, ik ben zo nuchter als wat ...en vertrek bovendien liever goed geïnformeerd op reis. Zodat ik op voorhand over dat persoonlijk circusmirakel van vriend Henri toch al het een en het ander wist: kleine tent (150 man?), life orkestje van 6 man, 1 familie (nl. de familie Romanès), en de franse TV die zich lovend uitlaat.... Vrijdag vertrokken rond 17u30. Ben om 21u30 in Ay, in de Champagne, aan het apartement van Henri. Voor de verandering eens de weg genomen -zonder payages- over Charleroi, Phillipeville, Rethel. Je doet 60 km profijt. En je ziet eens iets anders. Maar dan moet het wel klaar zijn en mag er geen mist hangen ;-). Henri speelt gastheer met van alle borrelhapjes, een fles Champagne een fles rode wijn en veel verhalen. Morgen moeten we om 7u op, want het is zowat 2u30 rijden tot Parijs. We gaan eten in de Marais in een klein restaurantje aan de Marche Rouge (zo een overdekt marktplaatsje van de vorige eeuw), vertelt hij me. Heel goed geregeld van hem, want ik wil de Place des Vosges nog eens zien, en die is vlakbij. Vervolgens zullen we ons met de auto verplaatsen naar dat circus. En daarna zien we wel. Het eten was lekker. Niet duur: voor 14 euro had je een plat. En dan: Place des Vosges. Helemaal mijn ding. Gezet door Henri IV, mijn favoriet. Renaissance-stijl. 39 identieke huizen van rode steen rond dat perfect vierkant Vosges-plein. Gaanderijen. De benedenverdiepingen zijn bijna allemaal sfeervolle bistrots of kunstgalerijen. Schoooooon! Dan door de parijse verkeersgruwel naar het circus. Bijna overgegeven van stress. Ja wadde. Getoeter. Gescheld. En het gaat nauwelijks een meter vooruit. 1u10 minuten voor 8 kilometer! Het circusje begint om 16u. Heel veel gezinnetjes met super kleine kindjes. Die vrije loop hebben (als ze willen) op de scene. Toffe zigeunermuziek. Alle acts zijn life begeleid. Viool, cello, trompet, arcordeon, sax...in de handen van buikige zigeuners die de ambience in de keet houden. Zingen. En kreten: hup hei, aija, hupla...Iedereen van de familie Romanes doet mee. Is het niet in het orkest, dan als artiest. Ook het kleinste meisje van een jaar of 4: buikdans voor beginners. Schattig. Er zijn mooie acts. Ik moet het toegeven. Koorddansen. Trapeze. Jongleren met ballen en kegels. Originele clownerieen. Je zit zo dicht op de scene dat je het zweet en de concentratie kan zien op de gezichten van de artiesten. En neen, de trapeze hangt geen 15 hoog, gelijk als in Cirque du Soleil. En ja, de koord van de koorddanseres hangt maar 1,80 meter boven de grond. En geeft dat dan? ba neen. Als ze op het touw 'ligt' en haar lang haar hangt in een gordijn naar beneden.... Er gaat poezie van uit. Mijn favoriet: de trapeze act. Mooi meisje. Is getrouwd met mijn andere favoriete act: een jongleur. Op het einde van zijn act, doet hij wel 5 minuten zijn gatspieren shaken, gelijk een buikdanseres haar hips. Op orientaalse muziek. Het moet niet altijd voor de kindjes zijn hé ;-). Nu nog effe naar Montmartre. Daar was ik laatst toen ik 18 was. Bier gedronken boven op de Mont in een bistro. Belgisch bier. 33 euro voor 4 biertjes. Hoe prijzen kunnen verschillen in Parijs! Het regent inmiddels oude wijven. Maar het is wel 14 graden. Singing in the rain! Nu naar huis. Weeral verkeer dat geen meter opschiet. Thuis om 23u. We drinken de meegebrachte Duvel. Henri is grote fan. Hij heeft er zelfs een werkwoord van gemaakt: Duveliser. Seg, Henri, wilt ge uw planten eens niet groeperen? Watte? Awel, als ge dingen groepeert krijgt ge 'aantrekkingspunten' in uw interieur. Rustpunten. Sterktepunten. En voor ik het weet ben ik bezig over vertikalen en horizontalen, gulden snede, herhalingen van kleuren, structuren en vormen, en vergroten van ruimtes. Ik krijg hem mee in mijn betoog. Resultaat: morgen moet hij de zieke mama bezoeken en ondertussen mag ik mijn goesting doen met meubels, sierstukken en tapijten. Olé. Pistolé. Ik kan bijkans niet slapen van de 'creativ burst'. Wat zeg ik? Ik kan helemaal NIET slapen. Dat heb ik nu dikwijls, zie, dat creatieve ideeën mij 's nachts bezig houden. Had het mijn eigen kot geweest, ik had er direct aan begonnen... Awel. We hebben er aan gewerkt van 11u tot 18u. Mannen van 60! Ik verschiet er van dat die al 'oude peetjes' manieren hebben, soms. Gelijk: dingen laten vallen, beginnen zweten, vloeken, afstanden meten en niet meer weten, zagen, hun hart vasthouden, beven. Ochere! Enfin, het resultaat is volgens Henri, spectaculair veel beter. De initiele saaiheid is weg. Ge kunt nu zien, dat het een optrekje is van een fotograaf. Hoe? Simpel.. nu hangen er tenminste op strategische plaatsen schoon fotokes ...en de lichtverdeling is beter. Spijtig dat ik geen voor en na foto's heb genomen ;-(( En nu gaan we 'Duveliser'. En dan koken. Trots haalt hij niertjes in ajuinsaus boven. Oejejoei, als dat maar goed gaat! Het enige niertje dat ik tot hier toe at, zat stevig gecamoefleerd in een vlaamse stoverij. Niertjes. Ze rieken een beetje naar pis, meneer. Maar bon, dat kan feitelijk geen argument zijn om niet te eten. De kaas, Chaumes, riekt bijvoorbeeld naar reet. Wat niet belet dat het een goede kaas is... De niertjes zijn lekker. Gemaakt met assistentie van zijn zus. Het is zowat de eerste plat in 10 jaar dat hij zelf bijeen kookt. Hoe ouderwets! Mannen van 60! Liever niet in huis halen! Tenzij ge zelf 70 zijt. Of tenzij ze Gerard Van den Eede heten. Toch lief van hem om zo te koken. Ah ja, dat doet er me aan denken dat ik dat kookinitiatief van hem, mailsgewijs nog eens stevig moet aanmoedigen. Leven van kaas en charcuterie alleen, zoals hij al maanden doet, kan NIET gezond zijn. Ik ben daar serieus bezorgd over. Mijn vriend Henri uit Ay. Ik wil hem nog een beetje houden ;-) Het nieuwe interieur blijkt ineens lichtgewijs over een 'coin magique' te beschikken. Ik fotografeer hem in dat hoekje. Met zijn toestel. Hij ziet er op de fotos heel rustig uit. Content. En de dees ook. Eens kijken op de fotosite?
31 december tot 2 januari: van oud naar nieuw met Henri
De avond van 31 december is voor mij een soort persoonlijke 'thanksgiving'. Ik bedank dan persoonlijk de hemel voor het afgelopen jaar. In mijn eentje. Met Natuurproducten. ;-) Platte oesters (die nootsmaak, hmmmm). Daarna een verrukking uit het diepste der zee. Zelf klaargemaakt. Niks geen sausen. Puur. Vanilleijs. Zelf klaargemaakt. En Het Pure van het Pure: Champagne. Een fles. Vestimentair: ook een ritueel. Enkel intimi zijn daarvan op de hoogte. Ik doe dit al 8 jaar en geloof me, het is een gezond ritueel. Niks geen hoofdpijn de volgende dag. Maar dit jaar anders. Ik wou en zou op 1 januari 2011 naar het Nieuwjaarsconcert gaan in Gent. Maar dat wou en zou ik niet alleen doen. Dus had ik in september in Epernay aan Henri gevraagd of die meeging. Graag. Eh voila. 31 december 18h30. Henri arriveert in mijn straatje alsof hij mijn Geliefde is. God beware! Verkleed in een Italiaans artiest, met een bloem in de hand. Kaarsjes aan mijn voordeur. En vanuit zijn auto vollen bak 'Funiculi, Funicula'. Een baise-main. Alle buren staan buiten (Er zijn godzijdank maar 6 huizen in mijn straatje...). Beetje genant. Vooral voor de Echte Geliefde. Op het menu: Hapjes van inktvisringen in 2 sausjes. Platte oesters. Slaatje met coquilles. Vissoepje. Kreeft. 3 soorten zelfgemaakt ijs. Piper Heidsick (van het jaar 2004) en 2 flessen 'gewone' champagne. Al vertellend is het ineens 1u s' nachts. Wat heeft die mens toch altijd charmante verhalen. 'Minuit' is gepasseerd zonder dat we er erg in hadden. En zonder kussen. Ferm gemakkelijk!... Zo een grote fan als ik ben van zijn 'psysche', zo een kleine ben ik van zijn 'fysiek'. Henri wil nog eens naar 't stad. Hij heeft zijn fotoaparaat mee. In een klein cafeetje-waarvan-ik-de-naam-niet-meer-weet, ons gek geamuseerd. Iedereen wil op de foto. Alle vrouwen zijn 'Belle comme le jour', ook de zatte, die al scheef tegen de toog hangen, en de lelijke. Fransen! Onverbeterlijke versierders! We zijn om 5u thuis Om 10u op. De mama afhalen. Om 11u30 brunch in de opera in Gent en aansluitend Nieuwjaarsconcert. Ik ben blij dat ze een miniapotheekje hebben in de opera, want ik ben zo misselijk als wat. Hoe? Is champagne niet 'gezond'. Ja, maar 3 flessen met 2 man. En dan nog eens elk 3 duvels. Dat is er over hé. Maar tegen dat het concert begint, ben ik zo fris als wat. Dat concert! DAT CONCERT!!! Klasse. Grandioos. Subliem. Niks geen platgetreden paden met overjaarse walsjes op zijn 'Weens'. Onze nieuwe VLOSdirigent Vladimir Jurowski gaat voor originaliteit: Tsjaikowski, Katsjatoerian, Sjostokovitsj en ook beetje Strauss en Lehar. En een sopraan die mijn lijfliedje zingt: Meine Lippen die küssen so....Op het einde, vanop het vijfde balkon, worden paarlemoeren, zilveren en gouden balonnen neer gelaten. Niemand zit nog neer. Wat een staande ovatie! Volgend jaar breng ik rozen mee om naar de dirigent te gooien en een megafoon om hem mijn liefde te verklaren. Love you, Dimitri! ;-) Ons mama, die negentig is, straalt alsof de laatste 0 van haar leeftijd is weggevallen. Een kind, die net een heeeel mooi kado heeft gekregen. Daarna naar Aalst bij de zus, waar gans de familie al op oma zit te wachten. Voor Henri, is zo iets familiaals heel ontroerend. Hij heeft enkel nog contact met zijn dochter, niet meer met de zoons. Zijn ma is zwaar ziek en de pa leeft niet meer. Ge houdt het niet voor mogelijk, maar het is weeral 3u als we gaan slapen. Waar haalt hij toch al die verhalen? Ik neem aan dat ze waar zijn. Maar dat geeft eigenlijk niet. Si non e vero, e ben trovato! Zondag 2 januari, maak ik konijn op zijn vlaams en een chinese soep. Terwijl ik de soep maak, zitten Henri en ons moe, wortels, ajuin en appels te snijden. En mekaar te 'amballeren', stel ik zo vast vanuit mijn ooghoeken. Ons moeder was gisteren, tijdens de operabrunch, al blij dat ze haar Frans kon ophalen en is het vandaag precies nog meer. 'Azu nen oangenaomen mensj'. Nog wel dat hij er was, gisteren om met verve onze moeder te 'entertainen'. Terwijl ik zelf, om 'gezondsheidredenen';-), van 12u tot 14u45, bezig was met de 'va et viens' voor het toilet van de opera. Na het eten, die zondag, vertrekt hij naar huis, maar niet zonder me eerst een 'verrassing' onder de neus geschoven te hebben: Cirque in Parijs bij zigeuners. Olé!
Vrijdag 17 tot zondag 19 december 2010: Bij de Noorderburen!
Den Haag al gezien? Ikke niet. Daar moet dringend eens verandering in komen, dacht ik zo...Naar een geschikte gast, die me wou herbergen, was het ...niet lang zoeken: het Russisch meisje dat laatst bij mij verbleef, had er net een bezoekje in Den Haag opzitten. En wil dat nu net bij een heel charmante man zijn, die Cornelis heet en in een heeeeel mooi huis woont. Den Haag is ook niet zo ver af hoor! 200 km. Ik wou daar in Den Haag/Scheveningen een paar zaken zien, zoals het Kurhaus, en nog hier en daar wat Art Nouveau. En voor de rest wilde ik absoluut het Gemeentemuseum van Den Haag zien. Eigenlijk meer voor de architectuur, dan voor wat er in hangt of staat. Architectuur van de jaren 1930. Gele baksteen. Niks geen krullen, frullen en tierlantijntjes. Alles geometrisch. Het laatste gebouw van de Hollandse architect Berlage. Schitterende Art Deco! Tegen dat ik, na een autorit van 2u20 minuten, in Scheveningen aankom ligt er al 30 cm sneeuw. In het Art Nouveau Kurhaus-hotel aan het strand een koffie drinken. Romantisch: sneeuw op het strand. Stevig windje. Dat mooi Kurhaus ligt, spijtig genoeg, wel heel ondankbaar ingebet tussen moderne hoogbouw. Maar bon, beroemd genoeg om links van je, Spaans te horen en rechts van je, Japans. Foto's genomen van hun gigantische eetzaal (vroeger balzaal) met een prachtig versierde 4m hoge kerstboom. Blijken thuis allemaal mislukt. Maria Callas, Marlene Dietrich, Duke Ellington, Edith Piaf traden hier ooit op. En je gaat het niet geloven, maar ook de Stones in 1964. Nu te voet van Scheveninge strand naar wat heet het 'Statenkwartier' van Den Haag. Mooie huizen! Mooie straten! Koninklijk! Altijd fijn als je zonder verwachtingen vertrekt. De verrassing is dan ook kompleet! De oudere villa's die in de straten tegen het park aan liggen zijn super! Straten met uniforme behuizing van zo rond 1870. Onze Noorderburen hebben duidelijk verstand van urbanisatie. Ik kijk mijn ogen uit! En wat dacht je? Van de Velde heeft geen orientatie... Dus, met een plan in de hand loopt ze nog grandioos verloren! Wel 8 keer de weg moeten vragen. Mijn wandeling van officieel 6 km wordt op die manier natuurlijk 'verlengd' naar 8 of 9 kilometer. Maar dat geeft niet. Ik vind alles prachtig en de sneeuw is subliem. Rond 19u ben ik in Voorburg bij Cornelis. Wat een mooi design huis. En zoals ik al dacht: hij heeft de aanwezige kasten zelf ontworpen. Mijnheer heeft smaak. Veel smaak. Afgezien van 'designer' is hij ook een 'foodie'. Hij heeft een hyper moderne keuken met alles er op en eraan. Duikt in zijn frigo, haalt 15 ingredienten te voorschijn, en maakt er een schitterende eetsalade mee met onder andere gegrilde groene asperges en aubergines. We drinken er Spaanse wijn bij. Cornelis praat gemakkelijk en heeft van veel dingen verstand. Om je maar te zeggen dat de avond snel passeert. Zaterdag om 14u heb ik een 'Meet and Greet' met een Hagenaar, die je, uit liefde voor zijn/haar stad, gratis rondleidt. Thema van de wandeling Art Nouveau. Maar eerst in de voormiddag een serieuze wandeling langs de winkelstraten van Den Haag. Door de sneeuw. 30 centimer sneeuw. Ik zie mooie dingen langs de 'winkelstraten': de 'Passage' bijvoorbeeld = een overdekte winkelgalerij, een beetje op het gedacht van de galerij Saint Hubert in Brussel ..en ook de 'Bonneterie' een hele chique kledingzaak, die al meer dan 100 jaar bestaat. En dan de 'Frederik-Hendriklaan ('fred', zoals die laan hier door iedereen genoemd wordt), wawwww! De man van de 'Meet and Greet' heet Stef en is net 60 geworden. Groot, vriendelijk. Schoon kasjmiere jasje ;-). Veel uitleg. We gaan iets drinken in de zaak waar zijn zoon werkt. Hele mooie blonde jongen. En daarna, tegen de koude, nog een hete thee bij Schlemmer. Stef zet me om 17u af aan het Station, waar ik kwasi direkt een bus heb 'naar huis', bij Cornelis. Cornelis en ik aperitieven alvast met het meegebracht Belgisch bier. Hij heeft er de pest in dat hij wegens de sneeuw, niets in huis heeft kunnen halen om te eten. Hij verontschuldigt zich dan ook 1000 keer voor dat het feit dat het 'alweer' salade zal zijn vanavond. Mij niet gelaten: het is er deze keer eentje met rivierpaling en garnalen. Hmmmm. Sebiet moet hij naar een borrelfeestje hier ergens bij de buren. Geeft niet, ik blijf 'thuis' en lees een boek uit zijn bib. Ik hoor hem om 3u30 thuiskomen. Wat niet belet, dat hij 's anderendaags (relatief fris) om 9u voor mij een ontbijt heeft klaargemaakt. Een man met klasse, verstand en goede manieren. Meer moet je niet hebben om de dag perfect te starten. Voila, om 10u, is alles gepakt en in de auto gezet. Het duurt wel een half uur, eer dat ik uit de sneeuw (40 cm!) gemanuvreerd geraak. En vervolgens rij ik MET gps, van Voorburg naar het Gemeentemuseum van Den Haag (7km), nog verloren... Van dat Gemeentemuseum ben ik nog onder de indruk: die architectuur: wawwww! Es op de fotosite zien?
Je hebt couchsurfers die 'open' zijn van geest, die willen weten wat mensen denken en doen in het land dat ze bezoeken. Helaas heb je er ook, die er enkel op uit zijn om gratis ergens te slapen, eten, drinken, douchen. En jawel, na al mijn superpositieve ervaringen (15!) met couchsurf-mannen en couchsurfvrouwen, oudere en jongere...had ik er nu toch wel een behoorlijk negatieve ervaring. Met wie? Een Russische uit Sint Petersburg en haar vriend uit Talin. Die vriend woont al 8 jaar in Marbella en spreekt perfect Spaans. Niet dat deze 'russische' gasten niet 'proper' waren of 'hulpvaardig', dat niet...maar.... ze kwamen hier ...'op hotel'. Een gratis hotel! Niks geen interactie met de gastvrouw, niks geen gesprek met wat diepgang, niks van sympathie of empathie. Djeezes! Daar had ik wel behoorlijk de pest in. Hoe oud waren ze? 24 en 27. Spraken ze Engels? Ja, de jongen zelfs vlot. Hadden ze een beetje opleiding? Ik denk het niet. Het meisje deed iets vaag in 'publiciteit', de jongen woont in Spanje en werkt als deejay. Ze zijn op zaterdagavond (6 november) rond 5 uur toegekomen. Ik ben er mee naar Gent gereden. Gent, waar al mijn couchsurfers gek van waren. We hebben daar 2uur rondgewandeld. Ze namen foto's. Ze wouden niks drinken (geen geld mee? of wilden ze het risico niet lopen van me een tractatie te 'moeten' betalen?). Terug naar huis. Ze gingen direct naar bed. Ze sliepen, op zondagmorgen tot 11u. Hebben ontbeten om 12u. Waren daarna van gedacht om zo maar, zonder overleg, de deur uit te wandelen, na dat ontbijt. Ikke: 'Ja maar jongens, hoe lang schikt ge weg te blijven? Die blik van hen: 'Hoe, ben je niet thuis misschien, de ganse zondag. Ach tiens, gaan 'oude madammen' gelijk als gij, OOK weg op zondag....' Moest ik HEN uitleggen dat ik er OOK op uit trok. En omdat ze totaal geen gedacht hadden wanneer ze gingen thuiskomen (???), heb ik hen, niet met volle goesting, een huissleutel gegeven. Toen ik 's avonds terugkwam, zaten ze hun frituurmaaltijd op te eten. Ikke: Did you have a nice day? Zij: Yes. En daarna naar hun kamer. Tof hé ;-(((. Maar eerst heb ik hen fijntjes laten verstaan dat ze in de vroegte konden ophoepelen (4 uur vroeger dan voorzien): 'My friend is coming over in the morning, and i need a little privacy.' Ik heb ze met plezier (yes!) aan het station van Aalst afgezet. Exit Russen. Ik zal misschien couchsurfregels moeten opstellen, zoals ARPAD, een overbevraagd man, want wonend in hartje Budapest, (bij wie ik in april 2009 verbleef) die het op zijn profiel op couchsurf ongeveer zo zet: 'Na een jaar ervaring met couchsurfen, heb ik volgende regels opgesteld: regel 1: mensen zonder manieren, blijf weg, het spijt mij ;-), maar ik ben nogal 'gevoelig' aan 'manieren' regel 2: mensen 'op zoek naar zichzelf', blijf weg, ik ben geen therapeut regel 3: mensen, die reizen, en nauwelijks weten in welke stad ze zijn, blijf weg, ik ben geen hotel, ik woon in een mooie stad en ik vraag er respect voor.
Enfin, feitelijk had ik het kunnen weten, van die 2. Vooraleer ikzelf namelijk ergens te gast ben, of gasten heb, hebben we zeker al een mail of 3 over en weer geschreven. Zo zie ze direct of mensen gevoel hebben voor humor, of ze cultuur hebben, of ze savoir vivre/faire hebben. Of ze wat talen kennen...Wat het doel is van hun reis... In dit specifiek geval, stelde ik per mail (veel) vragen en was het anwoord onvoorstelbaar rudimentair. 'Ja', of 'nee'. Ik kon het dus feitelijk al weten: 'Vermoedelijk krijg ik onze Onwetende Medemens over de vloer. Vermoedelijk ook: onze Introverte Medemens. Die, dan nog, voor de eerste keer in zijn leven, gaat reizen met een systeem dat uitgevonden is door, en bedoeld is voor onze Extraverte Medemens...' Alhoewel...je kon de jongen moeilijk bestempelen als introvert. Trouwens met zijn beroep van DeeJay, moet hij eerder van het genre 'luidruchtige springer' zijn. Ze zullen gewoon 'op zichzelf' geweest zijn, als je begrijpt wat ik bedoel. Of, het klikte, van hun kant uit, totaal niet met mij, dat kan ook. Stel je eens voor, dat ze denken: 'oesje, we zijn hier bij een Vlaamse Bitch'. ;-) Whatever. In het vervolg, volg ik mijn eigen regel: wie 'rudimentair' terug schrijft op mails, gelijk als die 2, blijft in het vervolg weg! Trouwens, couchsurfers, die met 'lege' handen komen, en vervolgens krampachtig de krimp houden op hun 'portemoneetje', zoals ik het nu, voor de eerste keer, kon vaststellen, deugen niet...;-). Ze missen 'the couchsurf-spirit'. dada Jelle
Oesje! Ik ben vroeg wakker in mijn hotelletje in Meaux. Douchke pakken en rap op weg naar Compiegne. Op kasteelbezoek. Ik heb iets met kastelen. Ik hou van Geschiedenis. Al van kleins af. De kleine wegen van Meaux tot Compiegne (120 km) onthullen zo van die waw-landschappen: licht heuvelig, landelijk, bos en wei, kleine dorpjes met charmante lange namen, veel sportfietsers. Compiegne is een rijke stad. De allée die voert naar het paleis van Lowie XV/ Napoleon bevat oude luxe herenhuizen met grote tuinen, van zo rond 1870. Ik ben precies opnieuw in Bad Homburg ;-). De appartementen van Napoleon en zijn oostenrijkse vrouw zijn, wel ja, 'Empire', natuurlijk: veel goud, zuilen. Napoleon maakte komaf met de 'kromme potenstijl' van de Lowies. Van nu af moest het recht! De tuin is prachtig. Weet je dat je 4,5 km op de rechte lijn kunt zien vanaf het terras van het kasteel? Zo maar, een folieke, zodat de dames en de heren van adel even een ZEN-moment konden hebben. Er is een geurentuin, er staan standbeelden op het terras. En er is, in de tuin, iets wat heet Le berceau de Marie Louise (Josephine was toen al ex!). Die Berceau is 1400 meter lang: een 'overdekt' wandelpad. Het begint met een begroeide bogenconstructie. Die bogenconstructie wordt dan een bomen-gaanderij. En, om te eindigen, opnieuw, een bogencontructie. Ondertussen heb ik de manie van overal foto's te nemen. De parkwachter ziet me sukkelen met de zelfontspanner van het fotoapparaat: Zal ik misschien foto's nemen, Madame. Ba ja jong, als het niet derangeert. Die zelfontspanner, ontdek ik zo, een beetje verderop, dat is iets plezant. Op 10 seconden instellen, en dan lopen dat ge op de juiste spot staat tegen dat het toestel 'trekt'. Ik wou al lang eens een foto maken: Hug a tree. Awel, het park is zo geurend en ziet er zo lieflijk uit, dat dit toch wel het geknipte moment is om eens een boom te kussen. Eh bien, c'est chose faite. Eens op de fotosite kijken? Dan in Compiegne iets gaan eten en wat rond lopen. Moet ik zeggen dat Compiegne een rijke stad is? Zo een stad, waar precies alle mensen slank zijn en rechte ruggen hebben, alsof er geen kromme of scheve bestaan... en allemaal elegant sportief gekleed zijn, zou ons moeder zo opmerken.... Voila, en nu naar huis, 't is nog 250 km hé Jelle
Een nachtje met Henri? Hoe? Gaat ge weer beginnen, ja! En ons wijsmaken dat de 'relatie' platonisch is!!! Is het ook.... Dat nachtjemet Henri ...is ....de 'Nuit Blanche' in Parijs. Parijs? Nuit Blanche? Da kenne kik nie. Ja, juist, ik kende dat dus ook niet, maar mijn gastheer Henri, uit de Champagnestreek, kende dat dus wel. En hij heeft er mij met zijn gebruikelijke verve zo over verteld, dat ik het moest zien en beleven. Moest. Zien. En. Beleven. Ok. Die Nuit Blanche gaat elk jaar door op de eerste zaterdag van oktober. Op de nacht van zaterdag naar zondag. Bijgevolg, Van de Velde, op zaterdagochtend met haar klein autootje naar Meaux. Meaux? Ah ja, ik begeef me voor de dood nog niet in het parijse verkeer! Dus liever een stad op een respectabele afstand van die parijse verkeersgruwel, Meaux dus, op de baan, Parijs, Epernay. Henri heeft met mij afgesproken voor de kathedraal van Meaux precies om 12u 's middags. Met een vrijmetselaar afspreken voor een kathedraal, het heeft wel iets ;-). Depot van mijn bagage in een hotelletje dat Henri gereserveerd heeft. Voor mij. Hijzelf rijdt vannacht na het evenement nog door naar Epernay. Mijn autootje blijft braaf achter op de parking van het hotel. Den Henri is van nu af aan chauffeur. Ferm gemakkelijk! Henri heeft zijn picnicmandje mee. En zijn frigoboxje met champagne. Hij weet dat ik gek ben op picnics. In feite zijn we allebei picnic-gek, zelfs als het waait en het een beetje koud is ;-). Elke stad heeft wel een park. Zo ook Meaux. In dat park: 1 'stenen' picnic-bank-en-tafel-set, die fotogeniek op ons wacht. J'adore les pieke-nieke (zoals de Fransen ze plegen te noemen), surtout, quand il y un mec, qui te raconte de la rigolade sans cesse. Ik weet bij God niet het komt, maar als we mekaar zien, gaan onze vertelsluizen open en die worden pas gesloten als een paniekblik op onze horloge dat gebiedt. En nu richting Parijs. Maar wacht, 20 minuten verder: 'Danielle, wilt ge ne keer uitstappen. En wilt ge misschien ni keer op dat muurtje (2 meter!) klimmen. Ik zou een paar fotootjes willen nemen.' Ba ja jong. Als het dat maar is ;-). Fotografie van beneden naar boven, voor het effect van 'un ciel dramatique' boven mij. De wind waait mijn haar langs alle kanten. Ter verhoging van het dramatisch effect. Ik kijk zo niet dramatisch, dan toch wel heel serieus, omdat ik denk dat dat van mij verwacht wordt ;-) Niet echt mijn ware aard. Er is slechts 1enkel fotoke gelukt. En dat is getrokken direct nadat ik hersteld was van mijn slappe lach. Dur, dur, la vie de photographe. En nu naar Parijs. We moeten in de buurt van de Bastille zijn. In een winkel waar ik die 'Reimse' salopet kan passen. Je weet wel, de salopet met de naam 'Amour', van het merk 'Mage', die ik in Reims gepast had, maar die ze niet meer hadden in mijn maat. Dat heeft Henri telefonisch zo geregeld, met de heel vriendelijke maar zwaar jeannetterige eigenaar van de winkel. Deze keer is de salopet 'Amour', geheel mijn maat, maar...ik heb er een buikje in. Exit salopet. Daarna: biertje drinken. Koffietje. Gaan eten, rechtover de parkplaats van de auto, gemakkelijk, bij een Tunesier. Couscous. 26 euro voor 2 man. Lekker. Is Parijs duur? Het is al 19u, dus nu wel voortmaken naar het Chateau de Vincennes, want daar gaat het gebeuren. We hebben het Chateau de Vincennes uitgekozen, omdat we daar 2 specifieke optredens willen zien. Maar je kan ook gelijk waar, ergens anders, in Parijs iets kiezen ....sommige evenementen gaan door tot 3u s' nachts. Ok. Wat is nu feitelijk het concept van die Nuit blanche? Awel: ten eersten: je hebt de verlichting van de gebouwen, feeëriek, changeant, met veel kleuren of patronen. Ten tweeden, de optredens (dans, acrobatie, muziek, theater, ....) moeten de verlichte ruimten 'en valeur' zetten. Ten derden, het moet gratis zijn. En nu ga ik niet te veel woorden gebruiken, ik zou zeggen...kijk eens op de fotosite, maar wel bedenken dat de foto's van Henri zijn hé. Wie er eentje pikt ten openbaar nut, moet auteursrechten betalen. Wat hebben we gezien: een dansgezelschap van jufrouwen in lange rode jurken, die een performance brengen in de Chapelle van dat kasteel van Vincennes, terwijl er zeer fraaie lichtbundels op de muren, de grond en het plafond geprojecteerd worden. Ze bewegen op een soortement futuristische 'klokjesmuziek'. Heel energiek: stappen met grote passen, draaien, buigen, plooien... Ze zijn allemaal ontroerend jong en groot. De rode jurken zijn spectaculair. Ontworpen 'om te zwieren'. Geen enkele jurk dezelfde. Schoon. Ze hebben veel plaats nodig voor deze dansante opvoering. Logisch: het gaat immers over 'ruimte'. En wat zien we nog? cirque du soleil toestanden. 2 witgeklede dames, hangend aan fijne kabels. Ze zweven, lopen, wandelen, liggen , draaien, 'vrijen', spelen, buitelen, op muziek, 15 meter boven de grond tegen een subliem verlichte muur. Op die muur: een gigantische schaduw van een mens. Een lieve reus/reuzin die sensueel heupen en armen beweegt. En zijn kleine speelmaatjes, aan hun kabels. Ontroerend! De speelmaatjes zitten op de schouder van de schaduw-reus, 'beklimmen' hem, verleiden hem. En dan mag hij ophoepelen. Nu spelen de kabelmensen met mekaar. En dan wordt de belichting zo sterk dat je je soms afvraagt of er 4 mensen bezig zijn: de 2 echte, witte, aan hun kabels, en de schaduwen, zwarte, die precies hetzelfde doen als de witte. Wawwwww. Subliem. je krijgt er een krop van in de keel. En nu, en nu, komen ze van de muur los en hangen in de ruimte boven ons hoofd. Zo mooi. Eh bien! Ca vaut le voyage. Nu nog een uur sightseeing in Parijs per auto. Parijs heet niks voor niks de Lichtstad hé. Schitterend! En voor de Nuit blanche zijn veel gebouwen dan nog eens extra verlicht. We zien: Het Louvre, hotel de Ville, Quartier Latin, Place des Vosges, Tuilerie, Pont Alexandre III, Pont Neuf, Grand Palais, Petit Palais, Palais de l'Elysée....er loopt veel volk op t'straat (zo veel als op de Knokse dijk, bij goed weer) en dat terwijl het al 1u 's nachts is. Jong volk, hip volk, vrolijk volk, nieuwsgierig volk. Tja, de Nuit blanche heeft natuurlijk hier in dit stadsdeel ook veel activiteiten. Ik ben het meest onder de indruk van de verlichte Place des Vosges. Zo atypisch Parijs: renaissance. Hmmmmmmmmmmm hmmmmmmm hmmmmmmm. Om 2uur verlaten we Parijs en om 3uur zijn we terug in Meaux. En nu moet de dees naar bed, want morgen wil ze het kasteel van Lowie XV en van Napoleon bezoeken in Compiegne, 120 km van Meaux, richting noorden, richting 'naar huis'. Dat kasteel heeft de nog intacte kamers van Napoleon en zijn tweede vrouw Marie Louise (Zijn eerste vouw, Josephine de Beauharnais, kon hem na 13 jaar huwelijk geen kindjes schenken, vandaar een scheiding). Het kasteel heeft ook een hele mooie tuin. Kus, kus, Bonne nuit, Henri, mille fois merci pour le 'sightseeing', et pour ton agréable compagnie. Soyez prudent sur la route de retour. And pleace ring me up in the morning, to tell me that you came home safe. Jelle
Bij de zigeuners geweest? Ja, naar het circus. Hoe, moet ge daarvoor naar Parijs? Ba nee, er zijn hier in de omstreken allicht ook nog 'artisanale' circusjes. Maar ja... ik had van Henri een gratis invitatie gekregen. En hij liep heeeeel hoog op met dat fameus circus. Zodanig dat ik dacht dat ik de kans van mijn leven zou ontlopen als ik het NIET zag. Maar ge kent me, ik ben zo nuchter als wat ...en vertrek bovendien liever goed geïnformeerd op reis. Zodat ik op voorhand over dat persoonlijk circusmirakel van vriend Henri toch al het een en het ander wist: kleine tent (150 man?), life orkestje van 6 man, 1 familie (nl. de familie Romanès), en de franse TV die zich lovend uitlaat....
De avond van 31 december is voor mij een soort persoonlijke 'thanksgiving'. Ik bedank dan persoonlijk de hemel voor het afgelopen jaar. In mijn eentje. Met Natuurproducten. ;-) Platte oesters (die nootsmaak, hmmmm). Daarna een verrukking uit het diepste der zee. Zelf klaargemaakt. Niks geen sausen. Puur. Vanilleijs. Zelf klaargemaakt. En Het Pure van het Pure: Champagne. Een fles. 
Oesje! Ik ben vroeg wakker in mijn hotelletje in Meaux. Douchke pakken en rap op weg naar Compiegne. Op kasteelbezoek. Ik heb iets met kastelen. Ik hou van Geschiedenis. Al van kleins af. De kleine wegen van Meaux tot Compiegne (120 km) onthullen zo van die waw-landschappen: licht heuvelig, landelijk, bos en wei, kleine dorpjes met charmante lange namen, veel sportfietsers. 
Een nachtje met Henri? Hoe? Gaat ge weer beginnen, ja! En ons wijsmaken dat de 'relatie' platonisch is!!! 
