De kookpot van Michael, gisteren, was uitmuntend: een slaatje, een stoofpotje van aardappelen met wortelen en prei in room, een filet pur van het varken met zoetzure witte wijnsaus (met honing en mosterd). En dat alles gemaakt met een routine en snelheid dat je er van duizelt. Ik stel vast dat Michael in kookgewoonten op mij en Griet lijkt. Het moet namelijk rap gaan. Kasten en laden en frigo worden niet OPEN GEDAAN en GESLOTEN, maar OPEN GETROKKEN en TOE GESMETEN. We hebben na het eten nog tot 23u30 zitten babbelen. Over wat? Over het leven....Maar dat ga ik hier nu niet aan uw neus hangen he! We besluiten dat het het beste is als ik op vrijdag ga golfen, omdat hij zaterdag graag mee gaat naar Bad Nauheim. Ferm gemakkelijk, ik rij niet graag met de auto, hij kan dat dan doen.
Ik ben dus vandaag gaan golfen in Lich (op 30 km van Bad Homburg). Een fijn terrein, goed weer en een vriendelijke oudere golfspeler, die het terrein goed kent en me, op mijn invitatie, begeleidt. Ik was, na de golf, in Bad Homburg, bij Michael terug om 16u30. Hij was nog aan het thuiswerken voor zijn firma. En hoe! Dat moet je zien en horen! Met 2 computers tegelijk, via skype tegelijk praten met zijn chef en met een klant waarvoor hij een opdracht heeft. De chef spreekt Duits, de klant spreekt Engels. Micheal spreekt perfect Engels. Hij heeft nog een jaar in Amerika gestudeerd en verder nog 9 maand in London gewoond (en ook nog eens 6 maand in China, maar dat doet nu niks terzake). Het duurde zeker nog tot 18 u vooraleer de klant tevreden was en hij kon afsluiten. En toen moest hij nog feedback geven aan een francaise, die hem die klant aan de hand had gedaan. Ik hoor dat ze ook perfect engels spreekt. Je bent hier echt in een 'kosmopolitisch' wereldje waar de techniek voor niks staat! Ok, en dan nu dus naar het Manhatten aan de Main (= Frankfurt) Op zo een 200 meter hoge torenbuilding geweest om van het zicht te genieten (de Helaba toren), dat inderdaad net 'Manhatten' is. Verrukkelijk vietnamees gegeten, een stadwandeling gemaakt doorheen het supermoderne stadsdeel tot de oude stadskern met de oude Fachwerkhäuser. Michael is de eerste Duitser of Oosterrijker die ik grapjes hoor maken over de oorlog. In de aard van: " Hier was alles plat gebombardeerd, en spijtig, maar te recht, we hebben ons daar namelijk bij u ook niet zo goed gedragen..." In een cocktailbar een biertje en een mochito gedronken. Enfin, ik toch. Michael drinkt niet, hij moet nog rijden. Met mijn auto. Ik ben namelijk als de dood voor zulke metropolen. OK, en dan naar huis. Een beetje komiek: zo een klein madammeken in een klein autootje met zo een grote volwassen man van 32 achter het stuur. De man van 32, is onvoorstelbar jongensachtig, heeft een beetje een wipneus en ziet er uit als een student van 25. Een beetje met 'Kuifje op reis'. Een energiek, slim, voorkomend, beleefd, geinteresseerd en gevoelig Kuifje, en alhoewel hij zichzelf niet als mooi zou bestempelen, is hij het wel. Zeker weten! Van binnen en van buiten. dada tot morgen
