Vrijdag - 07/09/2012 - Ik heb gewacht tot vandaag om nog iets aan mijn blog toe te voegen om er het laatste nieuws in te kunnen plaatsen. Deze voormiddag hebben we de uitslag van de 3D scan gekregen. Er was goed en minder goed nieuws : het goede is dat ze de oorzaak van mijn hoofdpijn gevonden hebben, het minder goede is dat de oplossing een nieuwe operatie is. Het botluik dat ze vorig jaar op 28/02 uit mijn schedel gehaald hebben om de druk in mijn hoofd te verminderen en zo mijn leven te redden, heeft zich na het terugplaatsen op 05/05 niet meer gehecht (is er niet terug aan vastgegroeid) aan de randen van mijn schedel. Dit gebeurt uiterst zelden maar ik tref het toch maar weer ! Daardoor kreeg dat botluik geen voeding meer (wegens geen doorbloeding) en begon het langzaamaan te degenereren en af te sterven waardoor mijn hersenen weer kwetsbaar kunnen worden. Dat moet dus verwijderd worden om verdere problemen te voorkomen. Het zal vervangen worden door een kunststof, op maat gemaakt model, waardoor mijn schedel weer zijn oorspronkelijke vorm zal krijgen en ik weer op de Lieve van vroeger zal lijken en zal mijn fietshelm eindelijk weer passen. Tot daar het goede nieuws. Een operatie heeft natuurlijk zijn risico's maar gezien de situatie heb ik ook deze keer weer geen keuze. Niets doen, is geen optie, dus zullen we zo vlug mogelijk (ongeveer 3 maanden eer het kunststofluik klaar is) door deze zure appel heen bijten. Ik zal dus in december weer even met een fris kopke rondlopen (dat is wel niet de goede tijd van het jaar maar langer uitstellen is ook niet aangeraden). Hopelijk heb ik nog genoeg geluk over om ook dit zonder teveel erg door te komen (daar reken ik toch op). Doemdenken helpt mij niet vooruit dus hoop met mij op een succes (kaarsen kunnen altijd helpen) ! Ik hoop volgend jaar succesvoller te zijn dan dit jaar en ook deze opdracht tot een goed einde te brengen. Tot nu toe heb ik van veel mensen veel steun en sympathie gekregen en ik voel me daardoor bevoorrecht en gelukkig. Ge moet er wel eerst 'zware' pech voor hebben maar het doet zoveel deugd en maakt het draaglijker. Dankuwel allemaal !!! Jullie maken mijn leven,
ondanks alles, de moeite waard. De assistent-neurochirurge van dienst was heel blij mij gezien te hebben (ze had in mijn dossier gelezen dat ik de Galibier was opgefietst) : "We zien maar weinig mensen die er zo goed doorkomen en nog iets van hun verdere leven kunnen/willen maken en dat maakt ons werk waardevol maar zo zijn er niet veel, maar u bent ook nog zo jong", zei ze. "Bij oudere mensen maken we ons wel eens de bedenking : heeft dit nog zin ?"Ikke fier natuurlijk, maar ik bèn ook nog te jong om nu al te stoppen met leven en leuke dingen te doen die nog kunnen !
Woensdag - 29/08/2012 - Goed en minder goed nieuws deze
keer. Marcel is vorige week eens gaan informeren hoever het nu staat met
die nieuwe sociale woonwijk hier in de buurt. Wij hadden dus volgnummer 6
gekregen voor een aangepaste woning en nr. 1 voor een sociale kavel. Wat
blijkt nu : die volgnummers slaan op Groot-Leuven en, op de koop toe, zijn er
geen aangepaste woningen of sociale kavels voorzien hier in Vlierbeekveld
! Begrijpe wie kan !!! Aangepaste woningen plan je toch niet op voorhand.
Die plan je toch pas in als er vraag naar is, of is dat te nuchter geredeneerd
? Het ziet ernaar uit dat we toch nog zullen moeten verbouwen ! Wij
hebben geen zin om naar Herent, Wilsele of Wijgmaal te verhuizen terwijl we
hier zo comfortabel wonen. Ik heb alvast een slaapplaats geregeld voor
Mattias, met zijn nachtwerk kan hij moeilijk thuis op een werf komen slapen
overdag. Gelukkig was de man, van het koor, die ik daarover aansprak er
direct voor te vinden en zit Mattias dan op 5 minuten van zijn werk
gelogeerd. Toch alweer een zorg minder ! Vorige donderdag zijn we
nog eens naar de orthopedische werkplaats geweest in Pellenberg. Mijn
spalk was nog steeds zeer pijnlijk om dragen en bijna onmogelijk om mee te
stappen. Nu hebben ze er een zachte zool ingeplakt waardoor het al een
stuk menselijker is. Toen ze daar hoorden dat ik die 's nachts draag om
te kunnen opstaan voor mijn sanitaire behoeften hebben ze me daar direct een
echte nachtspalk laten proberen. Bij navraag bleek die geen 600 maar
slechts 205 te kosten. We hebben die dan maar direct op eigen kosten
aangeschaft. Als we achteraf nog aan een voorschrift kunnen geraken,
mogen we dat nog binnenbrengen en zien we wel of we daar nog iets van
terugkrijgen van het ziekenfonds. Die is wel niet bedoeld om te stappen
maar vermits ik toch maar juist tot aan de toiletstoel op 1 pas van mijn bed
moet geraken, is dat toch haalbaar. Ik heb er wel een paar nachten over
gedaan om eraan te wennen. Gelukkig moest ik maandag naar een orthesist
om de maat te laten nemen voor mijn orthopedische schoenen en hebben we daar
wat uitleg gevraagd over die nachtspalk. Na thuis de gebruiksaanwijzing
nog eens doorgenomen te hebben, gaat het nu veel beter en wordt ik niet meer
wakker van de pijn. Weer een hindernis overwonnen en probleem
opgelost. We komen er nog wel maar 't zal nog niet voor morgen
zijn. Afgelopen weekend was het dan koorweekend in Cinq Fontaines in
Luxemburg. Dat was gewoonweg ZALIG !!! We hebben weer veel plezier gehad en
veel gezongen (7 repetities op 3 dagen). Ik was op het lumineuze idee
gekomen om het kussentje dat ik gewoonlijk op mijn schoot leg om mijn linkerarm
te ondersteunen naast mij op de leuning van mijn rolstoel te leggen.
Daardoor kon ik veel beter rechtop zitten en dat is een ideale houding voor het
zingen. Ik heb weer echt voluit kunnen meedoen en heb er met volle teugen
van genoten. Vermits het allemaal nieuwe muziek was, lag de lat voor
iedereen gelijk. Bij het hernemen van oude partituren hink ik altijd een
beetje achterop omdat ik de altpartij nog niet ken en dat is knap lastig.
Alten zingen zelden de melodie en hangen altijd ergens tussenin en als je niet
echt vlot noten kan lezen zoals ik en uit het geheel moeilijk de juiste toon
kan vinden, is het echt heel lastig. Daarnaast waren de koorleden
allemaal heel lief en behulpzaam. Daar had ik op voorhand niet echt bij
stil gestaan maar het deed me zo'n deugd ! Het was twee jaar geleden dat
ik nog eens een volledig weekend kon meemaken. Vorige zomer was ik nog in
het ziekenhuis en ben ik maar 1 dag kunnen gaan omdat ik op zondagavond al
terug in Pellenberg moest zijn. Nu dus niet en ik heb zelfs mee kunnen
doen aan het free podium op zaterdagavond (en ik heb het zelfs helemaal
uitgezeten !). Ik had in de late namiddag nog een extra uurtje kunnen
rusten waardoor ik 's avonds langer kon
op blijven. Bij dat free podium werden we verrast met een filmpje over
onze beklimming van de Galibier. Zo ontroerend in beeld gebracht en op
muziek van Yasmine (één van mijn favoriete Vlaamse zangeressen). Daarna
kon ik geen woord meer uitbrengen, hoewel het de bedoeling was dat ik een
woordje uitleg gaf. Gelukkig is er in het koor nog iemand die in
Pellenberg werkt. Zij heeft dan wat tekst en uitleg gegeven over Join2Bike
en het nieuwe project dat ze aan het opstarten zijn. Ze willen namelijk
een fietsotheek uitbouwen waar revalidanten aangepaste fietsen kunnen
uitproberen en ontlenen tot ze de middelen bijeengespaard hebben om er zelf één
aan te kopen. Het kwam erop neer dat ik wou zeggen dat mijn prestatie
erin bestond om Marcel op de tandem te krijgen en dat hij uiteindelijk toch wou
proberen om met mij die berg op te rijden en daarvoor tot het uiterste is
moeten gaan (met een platte batterij en te weinig zuurstof in de lucht op die
hoogte). Het blijft toch een huzarenstuk om dat al te doen na amper een
half jaar training ! We zijn al benieuwd naar volgend jaar. Hoe zou
het zijn als we wel goed voorbereid zijn ? Er worden al plannen gemaakt
maar die zijn nog niet definitief dus daar kan ik nu nog niet veel over zeggen.
Dinsdag -
21/08/2012 - Nieuws heet van de naald : volgende week start het nieuwe
reportageprogramma "Iedereen Beroemd" op één.
In Juni volgden ze Niko, een jongen uit onze groep van Join2Bike, waarmee we in
juni de col du Galibier zijn opgereden, een week lang met de camera voor de
rubriek "De week van".
Niko mag de spits afbijten in het programma.
Vanaf volgende week maandag 27 augustus loopt deze reportage gedurende 1
week. Zaterdagavond wordt er een compilatieaflevering uitgezonden met de
beste stukjes uit de reportage. Het programma start iedere avond net na het
Journaal. Door deze cameraploeg werden wij wel gefilmd. Het koppel op
de rode tandem dat zijn wij (met die fietshelmen en zonnebrillen zijn we bijna
niet te herkennen) ! Niet te missen ! Op de dvd staan wij niet op
omdat die cameraman samen met de andere filmploeg meereed en die stopten alleen
om Niko te filmen. Niko heeft na een ongeval 7 weken in coma gelegen en
stapt nog steeds niet zo best maar hij is wel op eigen kracht boven geraakt (
zijn vader, de vrolijke Bernard, de man op de gele driewieler die de vele
foto's maakte, die ik reeds per mail heb doorgestuurd, haalde ook de top op
eigen kracht maar deed er uiteraard veel langer over door zoveel keer te
stoppen om foto's te maken). Da's véél straffer dan wat ik gedaan heb
achter op de tandem met mijne superstraffe 'machinist' Marcel aan het
stuur. Daar doe ik mijn hoed voor af ! Ik heb ook zo'n ligfiets
mogen uitproberen maar de armsteun die daarop stond, voldeed niet waardoor mijn
verlamde hand mijn linkerbeen voortdurend hinderde daarom zijn we
overgeschakeld op de tandem. Dat ging direct zo goed dat we daarmee
verder gegaan zijn (met het gekende resultaat). Vandaag heeft mijn
logopediste, die ook onderlegd is in Reiki, een klankheling gedaan, waarbij zij
zich concentreerde op mijn rechter hersenhelft. Een beetje vreemd
misschien maar ik voel daar wel iets voor. Baat het niet, schaden doet
het zeker niet. Ik kreeg een vreemd gevoel rond mijn rechteroor en voelde
het geluid inwerken op mijn hoofd. Na afloop gaf ze me een kleine
bergkristal, in de vorm van een schedel, mee. Die mag ik twee weken
gebruiken als ik daar zin in heb. Ze zei dat er op aarde zo'n 7-tal van
die schedels in bergkristal (natuurlijk gevormd op ware grootte) gevonden
zijn. Die zijn uiteraard veel krachtiger maar deze kleine zou mij ook
goed doen, zei ze. Ik ben weer benieuwd ! Volgende week donderdag
wordt de 3Dscan van mijn hoofd gemaakt. Ook weer iets om met spanning het
resultaat ervan af te wachten. Maandag heb ik een afspraak voor mijn
orthopedische schoen. Ik hoop dat die snel gemaakt kan worden want nu kan
ik het stappen eigenlijk niet meer oefenen. 1) die bottinen zijn nu veel te
warm om te dragen. 2) mijn spalk die ik nu in sandalen draag, steunt mijn enkel
veel te weinig waardoor ik nu verplicht ben alles met de rolstoel te doen
(binnen en buiten). Gelukkig heb ik een extra smalleke voor binnen
waarmee ik gemakkelijk in de badkamer geraak. Voor buiten heb ik een
steviger model (large). Allebei tweedehands. Mijn nieuwe, op maat,
moet nog geleverd worden. Daar zit ik nu zo'n beetje op te wachten (2 weken
hadden ze gezegd, 't zijn er al bijna 3 !). Als ze morgen niet bellen,
zal het voor volgende week zijn want vrijdag vertrekken we op koorweekend (7
repetities in 3 dagen). Deze week heb ik weer alle dagen kine
gehad. Dat voelt toch beter dan geen kine.
Zaterdag - 18/08/2012 - 't Is weer voorbij, die mooie vakantie. Maar wat voor één ! Samen met 4 bevriende koppels mochten we de start van het mooie weer beleven. Alle dagen ong. 30 km fietsen door bos en hei. Vakantiewoning bij Valkenswaard met zicht op weiden met 10-tallen paarden van het naburige paardenpension. We hebben er veel deugd van gehad en dat zal ons nog lang heugen. Alle dagen buiten eten en spelen tot het donker wordt. Waar een dikke bougie al niet goed voor is. Die heb ik elke avond aangestoken voor mooi weer tijdens onze vakantie en 't heeft gewerkt ! Nu hopen dat het laatste weekend van augustus ook nog min of meer droog mag zijn voor het koorweekend in Luxemburg; dat zou de max zijn. Daarna starten de wekelijkse repetities weer en hebben we die lange, halfnatte zomer weer gehad. Zou een nazomertje in september teveel gevraagd zijn ? Ik heb beloofd die kaars te bewaren voor volgende zomer. Ik zit er nu voor niets meer tussen. De Clarissen zullen blij zijn dat ze van mij af zijn.
Donderdag -
09/08/2012 - Hoofdpijnconsultatie gehad deze voormiddag. (Ter
voorbereiding) een knaller van een migraineaanval gehad vanmorgen (tussen 04 en
05u). De avond voordien had ik weer migraineaura's (kringen voor mijn ogen)
gezien, maar meestal trekt dat weg zondermeer. Ik had dus wat te
vertellen deze keer. Deze assistent was wat zelfzekerder dan die vorige
en herkende mij van bij de operatie. Marcel heeft vorig jaar eens een
hartige discussie met hem gehad en herkende hem ook direct. Over die schedelpijn
wist hij te zeggen dat bot niet altijd ongeschonden uit de diepvries komt en
dat dat de oorzaak zou kunnen zijn èn dat er hoogst waarschijnlijk een
hersteloperatie van komt. Daar krijg ik uitsluitsel over begin
september. Daar hoef ik nu dus nog niet van wakker te liggen. De
risico's zijn dezelfde als bij een gewone operatie omdat ze deze keer niet aan
mijn hersenen moeten prutsen. Dat had ik zelf ook al bedacht ! Hij
was zeer tevreden dat ik de pijnstillers al zover had afgebouwd en dat ik al
minder schedelpijn had. Goed punt voor mij !Aan het einde van het gesprek vroeg hij nog
hoe het nu met mij gaat. Goed punt voor hem ! Dat is de eerste
assistent in Gasthuisberg die dat doet. Hij wordt nog een goede
specialist met een hart voor zijn patiënten ! Zo zijn we toch nog met een
goed gevoel thuis gekomen hoewel de dag in mineur begonnen was. Zaterdag
vertrekken we dan voor een fietsweek naar Valkenswaard. Ik zal volgende
week dus niets op mijn blog kunnen zetten want ik weet niet of we daar internet
hebben en op vakantie is het vakantie ! Eindelijk eens een rustige week
zonder therapie of consultaties. Alleen fietsen en leuk gezelschap, daar
kijken we al lang naar uit !
Woensdag -
07/08/2012 - Ik ben net weer heel slim geweest : gauw even op internet naar
iets anders gaan kijken zonder mijn tekst eerst op te slaan ! Nu kan ik
weer helemaal opnieuw beginnen en dat is niet de eerste keer dat ik dat doe
! "Alle goede dingen bestaan uit drie", zeggen ze dan, of :
" Een ezel(in) stoot zich geen twee maal aan dezelfde steen".
Laat ik maar voor het eerste gaan en de eer aan mezelf houden. Wat ik dus
wou zeggen : net zoals in mijn eerste leven is er in mijn tweede (sinds 28/2/2011)
voor alles een eerste keer. Ik heb me deze middag zelf bereddert met het
middageten (broodmaaltijd). Gisteren had ik een nieuwe hulp, die
eindelijk een gaatje in mijn doodle had gevonden dat zij kon invullen en die
vond dat ik met bijna alles mijn plan kon trekken en dat ze eigenlijk bijna
niets had gedaan. De hulp van vandaag had vorige week verwittigd dat ze
naar een begrafenis moest en vermits Mattias toch thuis is overdag (slapend
weliswaar want die werkt 's nachts) vond ik het een goed moment om het eens
alleen te proberen en 't is gelukt ! Als ik 's morgens tafel kan
afruimen, kan ik die 's middags ook dekken en weer afruimen. Alleen de
afwas daar pas ik nog voor. Daar heb je twee handen voor nodig en zover
ben ik nog niet. Ik stop de vuile vaat al in de vaatwasser en daar houdt
het voor mij op. Mijn huisarts kwam nog langs in de voormiddag dus heb ik
mijn middagbabbel met haar gehad. Weer een stap dichter bij
zelfstandigheid. Vanaf oktober zou ik die middaghulp dan kunnen beperken
tot een paar keer per week. Kwestie van niet altijd hele dagen alleen te
zitten. Uiteindelijk vind ik die middagbabbels heel gezellig en is het
voor mij een kans om mijn sociale contacten wat ruimer te onderhouden dan
binnen het koor alleen. In nood kent mijn zijn vrienden, zegt de
volksmond, en ik heb er blijkbaar veel. Ik had zeer snel 20 personen om
me 's middags te komen helpen. Dat was al een opsteker op zich !
Eén van de redenen waardoor ik de moed er zo goed kan inhouden en me niet afgesloten
voel van de maatschappij. Ze komt nu gewoon aan huis. Daar ben ik
uiteraard heel dankbaar voor en daar wil ik deze mensen ook eens voor
bedanken. Dankzij hen is mijn thuiskomst zo goed verlopen en viel ik niet
in een zwart gat na het revalidatiecentrum, waar ik de ganse dag therapieën te
volgen had en daardoor veel aandacht kreeg. Wat de hoofdpijn betreft : ik
heb vandaag voor de eerste keer sinds vrijdag nog eens een pijnstiller genomen,
voor gewone hoofdpijn deze keer. Ik heb nog steeds opvallend minder hoofdpijn
dan vorige week (da's ook een opsteker) en mijn afspraak met de
hoofdpijnconsultatie is vervroegd van 01/2013 naar 09/08/2012). Dus toch
3 goede dingen op één dag. Het kan niet op !
Zaterdag - 04/08/2012 - Mijn eerste avond en nacht zonder pijnstiller viel al bij al goed mee. Ik sliep redelijk snel in en ben niet te dikwijls wakker geworden waarna ik telkens weer tamelijk vlot verder sliep. Deze morgen ook geen pijnstiller genomen en het valt redelijk mee. Experiment geslaagd dus ! Ik zal hem nog moeten gaan geloven de 'grappige' assistent van gisteren. Toch blij dat die eerste keer goed meeviel. Het kàn dus en da's altijd goed om weten voor als het eens wat minder goed gaat. Afwachten wat de volgende dagen brengen. Vanmorgen op ROB (regionale televisie Oost- Brabant) mijn kozijn, bakker Jan Op de Beeck, nog eens teruggezien. Zo ongeveer 1 keer per jaar komt hij, de ambachtelijke, biobakker van Lubbeek, op tv. Ook een leuke manier om je familie af en toe eens te zien, zeker als die het zo druk heeft met zijn zaak ! Hij is al vele jaren goed bezig daar in Lubbeek en ik ben altijd blij om te horen dat hij het zo lang volhoudt. Nog een weekje en dan gaan we fietsen in Nederland (Valkenswaard), mooie, bosrijke streek naar het schijnt. Daar zullen we niet zo fel tegen de wind in moeten trappen als in Zeeland. Nu nog een beetje droog weer en die week kan niet meer stuk. Ik kijk er erg naar uit ! Een dikke week later gaan we dan op koorweekend. Met 3 repetities per dag en allemaal nieuwe partituren wordt het weer zwoegen en zweten. Maar, zoals we op ons concert voor 10 jaar Canzonetta, zongen : "Zwoegen in groep is plezant !" Morgennamiddag gaan we nog meedoen aan een familiefietstocht in Wilsele. Deze werd gepromoot door Pellenberg dus we hopen daar nog wat mensen terug te zien die mee naar de Galibier geweest zijn. Hopelijk geen plensbui bij het vertrek !
Vrijdag - 03/08/2012 - Tijdens de consultatie op Neurochirurgie in Gasthuisberg, deze voormiddag, hebben we niet veel antwoorden gekregen op onze vragen maar wel de raad om niet meer dagelijks pijnstillers te gebruiken, een voorschrift voor een vervangend onderhoudsgeneesmiddel (tegen hoge bloeddruk) en een paar nieuwe afspraken : eentje in januari 2013 ! op de hoofdpijnraadpleging en eentje eind augustus voor een 3D CT-scan. Daarna moeten we nog eens terug op consultatie komen en gaan ze een voorstel doen naargelang het resultaat van de scan. Ondertussen moet ik de hoofdpijn zoveel mogelijk verbijten zodat ik nog maar max. 3 x per week pijnstillers neem. Door het constante gebruik van pijnstillers werken die niet meer efficiënt en als ik dat kan doorbreken zou ik vanzelf al minder hoofdpijn hebben. Dat klinkt niet zo geweldig maar als het waar is, neem ik dan toch al minder medicatie. Over de niveauverschillen van mijn schedel kon hij ook al geen uitleg geven (omdat die assistent niet bij de operatie aanwezig was). Ja, logisch dan zou de operatiezaal te klein zijn ! Marcel zei nog : "ik werk ook hier in het ziekenhuis, als technieker, maar als ik zo'n werk zou afleveren, zou het 'kot' hier te klein zijn". Die assistent kon ook niet zo gauw terugvinden of het botluik wel teruggeplaatst was. "Dat was op 05/05/2011", zei ik direct. Daar keek hij even van op ! "Dat is de verjaardag van mijn zoon" (Mattias), zei ik daarop, "dat kan ik moeilijk vergeten en die is ondertussen alweer verjaard". "Ja, dat doen kinderen elk jaar", zei de flauwe plezante daarop. Ik zei : "Die is ondertussen al 26", om hem te laten voelen dat het hier niet over een klein kind gaat. Wat denkt die wel ! Als er iemand grappen mag maken over mijn situatie, ben ik dat in de eerste plaats en zover ben ik nog lang niet, maar ik hoop dat ik dat over een paar jaar wel kan. Dat zou nog eens een goed teken zijn ! Dan is het ergste voorbij en heb ik het een plaats gegeven. Marcel hoopt dat we over 5 jaar, als hij met pensioen gaat, niet veel meer in Gasthuisberg moeten zijn zodat we tijd hebben voor andere en leukere dingen. Dat zou goed zijn, dan kunnen we aan onze mooie, oude dag beginnen !
Woensdag - 01/08/2012 - Hoopvol nieuws van de kine. Mijn kinesiste geeft me wat meer hoop voor mijn linkerhand. Daar zullen we nog wel iets meer uit krijgen, zei ze deze middag. Op welke termijn laat ze in het midden maar met wat er nu al/nog in zit, kunnen we verder. Dat klonk als muziek in mijn oren !!! Zo'n nieuws wil ik nog wel krijgen ! Het feit dat mijn vingers nog vrij soepel zijn en dat ik, als ik mijn ogen sluit, vrij gemakkelijk de juiste spier kan aansturen, stemt haar positief. Geweldig toch ! Nu ga ik nog meer gemotiveerd zijn om met die hand te oefenen met/zonder Marcel. Verder niets bijzonders : mijn afspraak met de neurologe is een week uitgesteld. De eerstvolgende consultatie is dus nu vrijdag op neurochirurgie in Gasthuisberg. Mijn teruggevonden medepatiënte Inge gaat info inwinnen over fitness voor mindervaliden. Ik heb haar direct laten weten dat ik geïnteresseerd ben als het niet op woensdag is (vanwege de koorrepetities). Ik ben weer maar eens benieuwd wat daar gaat uitkomen ! De puzzle is ondertussen uitgepakt en we zijn eraan begonnen : kantjes uitzoeken. Nu Robbe (onze jongste) terug thuis is van vakantie is er weer een helper meer in huis. Deze is er één van 2000 stukjes, daar is dus wat werk aan, met grijze, bewolkte hemel en een donkere waterpartij, een ware uitdaging !
Maandag - 30/07/2012 - Ik heb op Facebook een medepatiënte van Pellenberg teruggevonden. Een jonge moeder met 2 zoontjes. Ze is er erger aan toe als ik maar ze was altijd vrolijk en maakte met iedereen een praatje. Onlangs zag ik haar op tv in 'het uur van belang, een item van het vakantieprogramma 'duizend zonnen' op Een. Daardoor vernam ik dat ze een infarct heeft gehad in de hersenstam. Dat is heel wat erger dan mijn hersenbloeding. Ze kan blijkbaar nog steeds niet stappen. Mijn kinesiste had mij verwittigd dat ze op tv zou komen door toedoen van één van haar patiëntes. Ik was blij verrast dat het Inge was en zeker nu blijkt dat zij ook bevriend is met Yvonne die ik ken van vroeger in de Chiro. Twee vrolijke madammen bijeen ! Daar was ik echt aan toe om weer vrolijk gezelschap te krijgen en zeker als ze weten wat het is om in mijn schoenen te staan. Vorige week heb ik nog een beetje 'goed' nieuws gehad. Het RIZIV liet mij weten dat ik, als zwaar zorgbehoevende, een kleine, bijkomende uitkering zou krijgen, tot aan mijn pensioen, omdat ik afhankelijk ben van hulp van derden. Dat 'zwaar zorgbehoevende' viel me even heel zwaar maar de extra centjes zijn uiteraard welkom. Dat ik dat krijg tot aan mijn pensioen is mooi meegenomen maar heeft toch de bijklank dat ik afgeschreven wordt voor actieve dienst. En ik die dacht dat de VDAB hier binnenkort aan de deur zou staan om mij terug aan het werk te zetten. Ze mogen komen hoor. Ik zal dan wel zien wat ik kan. Voorlopig nog niet veel. Papieren hanteren met 1 hand valt zwaar tegen heb ik al ondervonden. We zullen wel zien. Ondertussen ben ik al heel blij dat ik nog vrij gemakkelijk onder de mensen kan komen (met of zonder Joëlette of rolstoel). Ik kan nog mee op fietsvakantie (achterop de tandem) en op koorweekend. En daarna is de zomer alweer voorbij. Niet dat daar veel aan gelegen was. De Belgische zomers zijn nooit fantastisch geweest, vroeger niet en nu ook niet. Kwakkelweer en veel regen zoals gewoonlijk. Niets nieuws onder de zon. Global warming voelen we hier voorlopig nog niet. Deze week heb ik nog een paar consultaties te doen (Neurologie in Pellenberg en Neurochirurgie in Gasthuisberg). Ik heb de laatste tijd weer veel last van hoofdpijn en ben benieuwd wat ze daarvan gaan zeggen. Mijn verjaardag, gisteren, de eerste thuis, was druk maar gezellig. 's Middags een etentje met Marcel, Mattias, Wim en Noëlle. Daarna thuis : taart en koffie met daarna nog een bezoekje van ons Magda en ons moeder. Mijn koks hadden een mooie verjaardagstaart gemaakt. Mijn mixer is erop stukgedraaid maar die zullen ze wel snel vervangen. De jeugd heeft samengelegd voor een mooie, nieuwe puzzel. Zo gauw Mattias die uitpakt, kunnen we daar weer met vereende krachten gezellig aan puzzelen !
Woensdag - 25/07/2012 - Wat een beetje mooi weer al niet voor goeds kan doen met een mens. Mijn neerslachtigheid van vorige week is helemaal verdwenen ! Vorige zaterdag hebben we de hele avond kunnen buiten zitten op een barbecue die Marcel en onze Mattias samen gedaan hebben voor een feestje in de tuin van iemand van het koor. Zondag zijn we dan een terrasje gaan doen met mijn laatste tafelgenoot van het revalidatiecentrum in Pellenberg. Met hem en zijn vrouw hebben we tijdens mijn laatste maanden daar veel leuke gesprekken gehad. Het deed echt deugd hen nog eens terug te zien. Dat moeten we deze zomer nog eens doen, als het weer het toe laat. Gisteren moest ik dan nog eens naar de VIGO in Pellenberg om aan mijn schoen te laten werken. Dat hebben we met de tandem gedaan. ZALIG !!! De orthesist daar zei dat mijn voet in spitsstand in mijn schoen zit en door het inleghakje, dat mijn kinesiste tijdens mijn laatste kinesessie daar er nog ingestoken had, eit mijn voet niet diep genoeg in die schoen waardoor hij niet genoeg gesteund wordt. Door het vele stappen tijdens het eerste kwartaal thuis is die schoen zijn stevigheid kwijt en is hij sowieso aan vervanging toe. Een beetje een stomme samenloop van omstandigheden, achteraf gezien. Maar het is nu eenmaal zo. Ze hebben me daar gelukkig aan een afspraak met mijn behandelend geneesheer kunnen helpen op 01/08. Toch iets wat dan al wat sneller kan. Dan heb ik volgende week al een voorschrift voor die orthopedische schoen. Hopelijk kan ik dan gauw een afspraak regelen met de schoenmaker van VIGO om de maat te laten nemen en gaat het dan een beetje vooruit. Ik vrees dat we de rest van deze zomer met die schoen gaan bezig zijn. Vanavond gaan we met het koor op wandeling naar de Kesselse Bergen om van het panorama van Leuven 'by night' te genieten. Dan gaan we de Joëlette eens uitproberen. Hoe dat eruit ziet zoek je best eens op op het internet. Het is een soort draagstoel met een fietswiel eronder waarin ik met behulp van 2 dragers mee op wandel kan. We mogen die op koorweekend ook lenen van Oostrem. Ik probeer achteraf wel een foto toe te voegen op mijn blog. Ik heb daarnet geprobeerd om een afbeelding van internet toe te voegen en was mijn hele tekst kwijt omdat seniorennet de link naar die afbeelding niet aankon. Daardoor kon ik weer helemaal opnieuw beginnen. Ik ben weer benieuwd wat dit avontuur mij weer zal brengen.
Donderdag - 19/07/2012 - mijn broer Jan verjaart vandaag. Gelukkig hebben we zijn 50ste nog kunnen vieren in Bretagne. Het weer was op zijn Bretoens, wisselvallig maar niet te koud, en het varken aan het spit zag en was veelbelovend en heel lekker. Naar goede, Franse gewoonte werd het een tweedaagse met 's anderendaags een éclade de moules (of was het een mouclade ? ). Mosselen gegaard in eigen nat op een plank onder een vuur van druivenranken. Je krijgt er vuile vingers van maar 'lekker' dat dat is ! We hebben ervan genoten. Zeker ook van de verrassingsact van Guillaume, zijn zoon, met zijn muziekkorps waarop we een volksdansje konden doen. Nu, 2 jaar later, zit ik in het land der zuchten. Niets gaat meer vanzelf en alles moet goed op voorhand gepland en bevraagd worden. Ik snap niet hoe alleenstaanden dit bolwerken (ik heb zo'n vriendin die ik hiervoor mateloos bewonder). Gelukkig kan ik op Marcel rekenen en hoef ik dit niet alleen te doen. Gisteren, bij VIGO, kreeg ik goed en slecht nieuws. Het goede was dat ze onmiddellijk mijn steunzool en spalk wat konden bijwerken. Het slechte was dat dit nog niet volstaat en dat we nog een aantal keren zullen moeten teruggaan en op consultatie zullen moeten in Pellenberg voor een voorschrift voor een orthopedische schoen. Met mijn spalk kan ik niet meer gaan tenzij er een ondersteunende binnenschoen in gezet wordt, of ik die dan nog als nachtspalk kan gebruiken, is nog een andere vraag. Ook dat moet aangevraagd worden. Je ziet het wordt weer een hele lijdensweg (van enkele maanden) eer ik weer deftig schoeisel heb en verder kan. Gelukkig hebben we nog onze eigen plantrekkers oplossing zodat ik voorlopig nog wel een beetje uit de voeten kan. Van mijn trainingsprogramma schiet met dit alles niet veel meer over, nu ik alle dagen kine heb, schiet het fietsen er 's avonds nog al eens over. Vanaf september gaan we in het weekend weer trainen met Join2Bike. Dat is dan toch al iets. Ik probeer er niet teveel bij stil te staan. Met dat regenweer valt er toch niet veel te wandelen. Maar zo ben ik toch weer veel beperkter in mijn mogelijkheden en die zijn dat sowieso al. Morgenavond kunnen we in de winkel mijn nieuwe manuele rolstoel gaan bekijken. Ook dat gaat weer een hele tijd duren voor die effectief geleverd wordt. Het ziekenfonds komt hier niet meer in tussen, maar, omwille van onze traplift kunnen we nog enige compensatie krijgen van het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap. Daar hebben we onlangs een bescheiden sommetje van gekregen voor onze tandem en mijn bed. Niet dat ik al op mijn beide oren kan slapen want daarvoor heb ik nog teveel last van mijn schedel. Ik slaap nog steeds uitsluitend op mijn linkeroor. De achterkant en rechterkant van mijn schedel zijn nog steeds te gevoelig en te pijnlijk om op te liggen. Daar moet ik aan de neuroloog toch nog eens wat uitleg over vragen. Het is een tijdje beter geweest maar de laatste weken zit ik weer aan de pijnstillers 's morgens (om te bekomen van de nacht) en 's avonds (om te kunnen slapen). Chronische pijnbestrijding noemen ze dat. En ik die vroeger zelden of nooit medicatie nam ! Dat valt niet meer te vergelijken. De handoefeningen bij de kinesiste vielen nog goed mee. Marcel krijgt morgen instructies hoe dat moet dan kunnen we daar zelf aan verder werken. Dat is tenminste nog iets positiefs want die hand wil ik toch echt wel terug zien werken !
Woensdag - 18/07/2012 - Ik heb gisteren een interessante kine-oefening gedaan. Met mijn linkerarm liggend op de tafel, een beetje ondersteunen aan de elleboog zodat hij blijft liggen en dan proberen mijn hand om te draaien. Het lukte min of meer. Er zat wel een klein beetje beweging in maar niet veel. De zwaartekracht werkte meer tegen dan mee. Straks ga ik dat nog eens proberen. Ik hoop dat ik het alleen ook kan, dan sta ik toch al aan de start van iets ! Ik ben weer maar eens benieuwd ! Vanavond heb ik een afspraak met VIGO, de orthopedische werkplaats van Pellenberg. Daar ga ik mijn dagspalk wat laten aanpassen, die snijdt in mijn linkerenkel en steunt hem ook niet genoeg om er goed op te kunnen lopen. Ook die spalk kreeg ik pas nadat ik al thuis was. Het is wel hetzelfde type als die waarmee ik weer heb leren lopen in Pellenberg, maar hij past blijkbaar niet zo goed. Ik ga dan ook eens vragen wat ze aan mijn bottine kunnen doen. Na 7 maanden steunt die mijn enkel niet meer voldoende. Marcel heeft dat voorlopig opgelost met een stukje buisisolatie rond de Klensackbeugel die ze op mijn bottine gemonteerd hadden vlak voor ik naar huis mocht. Ik ben benieuwd wat ze daarvan gaan zeggen. Ik hoop dat ze eventueel aan die schoen iets kunnen doen zodat hij nog wat langer meekan. Anders zit er niets anders op dan, op eigen kosten, een orthopedische schoen te laten maken. Aangezien ik het 5 jaar met die Klensack moet doen, komt het ziekenfonds niet eerder tussen voor een nieuwe. Ik kan wel jaarlijks een aanpassing laten doen maar met een goede orthopedische schoen heb ik die Klensack misschien niet meer echt nodig. Afwachten wat ze gaan zeggen, dus.
Donderdag - 12/07/2012 - Mijn neerslachtige bui is gelukkig alweer over. Dinsdag heb ik een goed gesprek gehad met mijn spiritueel aangelegde logopediste, Lut Lemmens, we hadden het over engelbewaarders en zo. Zij is ervan overtuigd dat ik er een hele goede moet hebben om zo door het oog van de naald te kunnen kruipen en er zo sterk uit te komen en dan heb ik nog Marcel, mijn levende beschermengel, steun en toeverlaat, die mij met zoveel liefdevolle zorg omringt. Zoveel dat hij met mij de Galibier wil oprijden, hoewel hij nooit zo'n fietser was, en dat mensen er kippenvel van krijgen als ze hem bezig zien. Dankzij hem kan ik sterk zijn en dankzij de steun van mijn familie en zovele andere mensen die nu blijk geven dat ze mij een warm hart toedragen en ook daadwerkelijk willen verder helpen. Dan kan ik toch niet bij de pakken gaan zitten en treuren om wat ik kwijt ben. Opgeven staat nog steeds niet in mijn woordenboek. Eraan werken, is meer iets voor mij en dan zie ik wel waar ik over 8 jaar uitkom. Wat niet is, kan later nog komen als we eraan werken ! Morgen kan ik mijn sandalen gaan afhalen. De schoenmaker stond erop dat ik erbij ben om ze af te halen, dan zijn we ineens ook zeker dat de aanpassingen goed zijn en hoeven we geen 3 - 4 keren terug te gaan voor iets dat we vergeten waren. Die man haalt graag eer van zijn werk, zo heb ik het graag. Volgende week heb ik dan nog een afspraak in Pellenberg om mijn voetspalk te laten aanpassen. Die snijdt een beetje in mijn enkel. Als dat opgelost is, zal ik waarschijnlijk wel goed kunnen stappen op sandalen. Weer iets om naar uit te kijken !
Maandag - 09/07/2012 - Ik begin wat last te krijgen van sluipend pessimisme, gedachten als : 1) zal ik wel volledig herstellen ? Als ik er wat aan kan doen, wel natuurlijk. Mijn 'goede' voorbeelden blijken beide niet zo erg verlamd geweest te zijn als ik, hebben ook geen schedeloperatie gehad. 2) Had ik die pil maar nooit genomen, hadden ze me maar gewaarschuwd voor de gevaren als je de 50 voorbij bent. Maar daarmee kom je niet vooruit, dus schud ik ze liefst zo gauw mogelijk van mij af en probeer te kijken naar wat ik al wel kan. Toen ik net uit de coma was, kon ik niets : nog geen 15 minuten rechtop zitten, aanvankelijk niet praten, maar dat kan ik mij niet herinneren, niet lezen. Zelfs mijn eigen dromen (echte nachtmerries) beleefde ik als werkelijkheid en als ik daar iets over vertelde, werd dat geïnterpreteerd als wartaal. Stilaan beterde dat. Pas in Pellenberg begreep waarvoor dat opzitten nodig was. Ik had een minimum aan conditie nodig om de revalidatie aan te kunnen. Van de ene dag op de andere moest ik van de ganse dag liggen, in staat zijn om de hele dag van de ene therapie naar de andere te gaan, van 10 u 's morgens tot 5 u in de namiddag. Gelukkig kreeg ik 's middags een uurtje platte rust. Dat neem ik nu nog steeds om mijn romp ook wat rust te gunnen. Die moet nog steeds het gewicht van de lamme kant mee overeind houden en tegen de middag voel ik dat wel. Nu kan ik lezen, kruiswoordraadsels oplossen, breien, op mijn laptop het één en ander doen, vooral contact houden met de buitenwereld (naar mijn gevoel ben ik er een jaar niet bij geweest. Ik heb één en ander niet meegemaakt zoals de toestanden in Japan. Stel u voor dat we daar geweest waren tijdens die natuurrampen ! Ik kan het me amper voordtellen !!! Dan hadden we samen met Wim en Noëlle een oplossing moeten zoeken om terug thuis te geraken. Ik ben zo blij dat we 5 jaar eerder al de reis van ons leven maakten naar Mexico (alles volgens plan) met de luxe van een week All-in aan het eind. We hebben daarna nog enkele kortere reizen gemaakt naar Europese eilanden waarmee we ons deel gehad hadden, naar mijn gevoel toch alleszins. Toen de kinderen nog klein waren, hadden we maar een beperkt budget en probeerden we er het beste van te maken met onze tent en onze creativiteit bij het kamperen in eigen land tot Sabena overkop ging. Toen vond ik heel snel werk, waar ik me vrij snel goed bij voelde. Als ik er zo op terugkijk, kan ik alleen maar blij zijn met alles wat ik al gehad heb. Als ik dan sommige mensen hoor klagen, denk ik : Mens zolang je mobiel bent, valt het allemaal nog mee. Als je zoals ik ineens aan je bed en je rolstoel gekluisterd wordt, dat is iets heel anders. Ik hoop dat het stappen met mijn nieuwe, orthopedische schoen snel betert en dat we dan deze bladzijde kunnen omslaan en er voor de rest weer het beste van kunnen maken. Vooruit, ik wil alleen maar vooruit. Dat ter plaatse trappelen van de afgelopen 6 maanden begin ik stilaan beu te worden. Ik denk dat ik mijn blog maar eens ga herlezen. ik kan wel een 'oppepper' gebruiken en waarom niet één van mijn eigen hand ? Van mijn huisarts heb ik het heuglijke nieuws gekregen dat in de nieuwe generatie anticonceptiepillen een bloedverdunner is ingebouwd waardoor zo'n zware accidenten als het mijn vermeden worden. Daar was ik heel blij mee. Voor mij komt dat wel rijkelijk te laat maar dan zal het anderen toch niet meer overkomen. Deze situatie is echt geen lachertje, zelfs voor een geboren optimist.
Vrijdag - 06/07/2012 - Vandaag, mijn eerste slikmoment sinds lang. We waren op zoek gegaan naar sandalen vanwege het warme weer. Het goede nieuws is dat we er gevonden hebben. Het slechte nieuws is, dat ik er niet zo goed mee kan stappen, zodanig zelfs dat de kinesiste mij afraadt om het te doen. Ze had eerder al gemerkt dat mijn linkerenkel wegdraait als ik op die voet steun. Ze raadt mij aan om toch maar eens orthopedische schoenen te laten maken. Die hebben het voordeel dat ze mijn voet beter ondersteunen en zal ik bijgevolg beter kunnen stappen maar ook het nadeel dat de spieren van mijn voet minder gestimuleerd zullen worden om te werken waardoor die voet uiteindelijk ook minder sterk zal worden maar mijn enkel zal minder foutief belast worden en dus minder schade oplopen. Onze conclusie was, dat ik met mijn oude schoenen waarschijnlijk niets meer kan doen en omdat onze schoenkast toch al te vol zit, heeft Marcel besloten om deze maar meteen uit te ruimen en al mijn oude schoenen (ook degenen die nog niet versleten zijn) weg te doen. Dat is drastisch maar ze bijhouden heeft ook geen zin. Daarmee hebben we mijn oude sandalen (waarin ik vroeger ook al steunzolen droeg) eens goed bekeken en uitgeprobeerd of mijn voetspalk daarin past en, mits een kleine aanpassing, denken we dat deze nog kunnen dienen. Als dat lukt, heb ik ineens 3 paar sandalen in plaats van 1 !!! Dan is toch nog niet alles verloren ! Dinsdag zouden ze klaar zijn, zei de schoenmaker. Ik ben weer benieuwd !
Dinsdag -
03/07/2012 - ONGELOOFLIJK - Dat is in één woord wat afgelopen weekend
voor ons heeft betekend. Mijn laptop heeft geen hoofdletters en mijn
woordenboek geen superlatieven genoeg om te beschrijven wat voor fantastische
ervaring het voor ons geweest is. De organisatie van Join2Bike (zie hun
website voor foto's en meer info) verliep voor ons, revalidanten,
rimpelloos. Het waren 5 intense dagen. Vrijdag was voor ons,
letterlijk en figuurlijk, het hoogtepunt. We hadden nog een dag kunnen
wachten om samen met onze fanclub van het koor (Peter, Patrick en diens zoon,
Wouter, en onze Robbe) naar boven te fietsen. Maar de honger was te groot
en het weer op vrijdag te ideaal om nog een dag te wachten. We hadden
hier het laatste half jaar zo naartoe geleefd en in april zoveel tegenslag
gehad met mijn gezondheid (de longembolen !) dat dat echt niet meer kon.
Dus op vrijdagmorgen begonnen we eraan, gespannen : wat gaat dat worden (17 km
klimmen), gaat ons dat lukken, geraken we wel tot op de top. Ik voelde me
een prinses, achter op het paard van mijn witte prins, en heb genoten van begin
tot einde. Er waren ook 2 cameraploegen mee om een reportage te
maken. De ene voor uitzending op zender één (van de Vlaamse Televisie)
komt in het najaar op TV. Van de andere wordt een DVD gemaakt en kan je
dus later via ons bekijken. De omkadering met volgwagens voor
bevoorrading van voedsel en drank was buitengewoon en de aanmoedigingen deden
ons veel deugd. We hebben de eerste 12 km zonder elektrische ondersteuning
gedaan en dat viel goed mee. Ergens halverwege dook de
Canzonetta-fanclub op. Ze staken ons telkens met de auto voorbij om
na de volgende bocht met de koorvlag te gaan staan zwaaien om ons aan te
moedigen. De laatste 5 km begonnen voor Marcel wat zwaar te worden en hij
besloot om onze batterij in te schakelen om zeker de top te halen. Het
waren echter vrij steile kilometers en onze energievoorraad slonk zienderogen
zodat Marcel begon te vrezen dat we het niet gingen halen en de moed in zijn schoenen
zonk, maar dat was buiten onze fanclub gerekend. Toen onze batterij leeg
was, namen zij over en met hun jeugdig enthousiasme duwden ze ons tot op de
top. Dat verzoette voor ons de anti-climax van de voortijdig uitgeputte
batterij en maakte dat we toch vol trots en dankbaarheid de eindmeet haalden :
2 645 meter hoog op de col du Galibier. Daar hebben we 6 maanden voor
getraind en onverdroten voor gefietst. Na afloop kon ik alleen maar
denken aan de toepasselijke tekst van een inzingoefening van Canzonetta (het
koor waar ik met mijn zus, Magda als dirigente, al 27 jaar in zing en veel
plezier mee beleef), wat ik dan ook nog gezongen heb bij het afscheid op de
parking van Pellenberg : Amme nimme kunnen, zumme t'effe komen zeggen.
Amme nimme kunnen, zumme zeggen wat er is. Kumme nimme zeggen wamme nimme
zamme kunnen, zumme t'effe zingen, zumme zingen wat er is. In correct
Nederlands wil dat zeggen : Als we niet meer kunnen, zullen we het even komen
zeggen. Als we niet meer kunnen, zullen we zeggen wat er is. Kunnen
we niet meer zeggen wat me niet meer zouden kunnen. Dan zullen we even
zingen, zullen we zingen wat er is. Mijn gemoed schiet nog vol als ik
eraan terugdenk. Ik had dit graag samen met Patrick en Peter op onze
laatste avond in Valloir gezongen maar had dit, spijtig genoeg, niet vooraf met
hen besproken en de EK-finale voetbal heeft me verrast en kon ik hun toch ook
niet ontzeggen. We hebben in die vijf dagen zoveel warme vriendschap en
solidariteit mogen ervaren dat het moeilijk in woorden te omschrijven
valt. Nu nog wat meer betrokkenheid tussen de twee groepen 'revalidanten'
en 'valide' Join2bikers en het is 'af '. De volgende dag gingen de
dappersten onder ons voor de tweede maal de berg op per fiets. Onze
batterij was nog niet helemaal opgeladen dus sloten we ons aan bij de karavaan
van de bevoorrading. Daar, in de auto, konden we pas volop genieten van
het landschap en de dapperen, waaronder de Canzonetta-fanclub, aanmoedigen, de
twee jongsten onder hen hadden die morgen eerst nog de Telegraphe gedaan en
sloten dan aan bij onze groep voor de Galibier. En of we fier waren op
onze sportieve jeugd ! Zij konden er blijkbaar niet genoeg van krijgen en
zijn dan op zondag nog de col du Glandon gaan doen samen met Peter. Daarmee
hebben ze het volledige parcours afgelegd dat onze handbiker Bernard in 24 u
heeft gedaan. Door die autorit vielen we bijna om van verbazing en konden dan
pas bevatten welke prestatie we geleverd hadden en hoe schoon zo'n gedeelde
activiteit is. Zulke solidariteit en warm groepsgevoel is uniek. We
zijn heel blij en dankbaar dat we erbij mochten zijn en het, mits wat hulp, af
konden maken. Daar zijn vriendschappen ontstaan die hopelijk nog heel
lang blijven bestaan. Het smaakt alleszins naar nog ! Mensen kunnen
toch heel mooie dingen waarmaken als ze dat willen !
Dinsdag - 26/06/2012 - We hebben de uitgeregende trainingsrit van afgelopen zondag vandaag, in de stralende zon, ingehaald en daarbij een tweede fietstas vanachter op de tandem uitgeprobeerd. Gelukkig hindert die niet voor mijn linkervoet. Met die beensteun steekt die pedaal verder uit naar achter. Het zalige weer vroeg gewoon om een terrasje. We hebben wel 3 cafés moeten doen om er eentje open te vinden. Dinsdag lijkt nogal een courante sluitingsdag voor cafés. Daarmee waren we al bijna thuis voor we er eentje vonden. Dat zal onze laatste voorbereiding geweest zijn voor we naar Valloir (Franse Alpen) vertrekken op donderdag samen met Robbe, onze jongste zoon en een paar fietsfanaten van het koor. Wij gaan met de groep van Join2Bike op hotel en zij hebben een appartement gehuurd daar in de buurt. Voor de revalidanten is er één beklimming gepland op vrijdag. De weerberichten zien er alleszins heel goed uit. Dan hebben we zaterdag vrij om te zien hoe onze vrienden het ervan af brengen. Zij rijden met hun eigen auto. Die kunnen wij dan eventueel gebruiken om hen te bevoorraden en van warme kledij te voorzien voor de afdaling. Mattias, onze tweede, is dan enkele dagen alleen thuis en moet dan
gelukkig niet werken om voor de vissen en het huis te zorgen en te
genieten van de rust in huis. We zijn deze morgen met hem gaan ontbijten in de Carrefour. Marcel is verder al heel de voormiddag druk bezig geweest met inpakken, de laatste inkopen voor ons vertrek te doen. De fietsen op de remorque plaatsen. Die moeten morgennamiddag al weggebracht worden om in de camion geladen te worden voor het transport naar Valloir. Nu kort het echt wel af ! We kijken er in alle geval heel erg naar uit. Maandagavond laat zijn we weer thuis. Da's ook al vlug. Daarna krijgen jullie ons reisverslag te lezen, da's beloofd !
Donderdag - 21/06/2012 - Gisteren kreeg ik mijn eerste kinesessie op woensdag. Om Marcel niet elke avond met therapie op te zadelen, heb ik hulp gevraagd aan Seniorama om op woensdagmiddag iemand langs te sturen die mij dan kan begeleiden naar de kine en me daarna helpt met het middageten. Ze hadden toevallig nog een stagiaire die gisteren haar laatste dag deed bij hen en, om haar ook wat praktijkervaring te laten opdoen, mocht zij komen. Dat kwam even goed uit ! Ik hoop dat ze vlug een vaste vrijwilliger vinden die om de 2 weken kan komen zodat ik toch, op geregelde basis, wat meer kine kan hebben zonder Marcel teveel te belasten. De kinesiste heeft mijn linkervoet eens onder handen genomen. Als ik daarop loop, doet dat meestal pijn (alsof je veel te smalle balletschoenen draagt. Na de behandeling voelde ik merkbaar verschil en deze morgen was dat er nog. Ik hoop dat dat straks, na mijn middagwandeling in de zon, nog zo is. In theorie is dit dan weer een verworvenheid die blijvend is. Een goeie test om de theorie aan de praktijk te toetsen. Ik ben weer benieuwd !
Maandag - 18/06/2012 - Drie maal is scheepsrecht. Afgelopen weekend zijn we voor de derde keer richting Spa getrokken voor een klimstage, en zie, deze keer zat alles mee ! Ik heb eindelijk eens kunnen laten zien dat ik iets in mijn mars heb. Het was mooi weer, geen kwaaltjes die roet in het eten kwamen strooien. We hebben de hele zondag naar hartenlust (35 km) kunnen klimmen en dalen, samen met de echte wielrenners (elite zonder contract en beloften die de Ardense pijl aan het rijden waren en waarvoor wij graag aan de kant van de weg gingen supporteren en zwaaien naar de helikopter. Ik heb heel wat bemoedigende woorden, schouderklopjes en andere deugddoende commentaar gekregen voor ons gestaag doorduwen tot we boven waren (zonder elektrische ondersteuning). Nu hebben ze eindelijk kunnen zien dat ik niet terugschrik voor wat inspanning. In het voorjaar, met al dat slecht weer, en mijn fysieke problemen had ik de kans niet gehad om te bewijzen wat ik (nog) waard ben. We hebben er enorm van genoten ! Laat die Galibier maar komen. Wij zijn er klaar voor en net op tijd want volgende week is het al zover.
