schrijfvloer 03 ~ kronieken van 31 jaar vaart, in uitvoering
25-11-2019
042. schip 05 brief 03
1981-03-03, op anker voor Fremantle, Australië (westkust)
Dag Familie Allemaal, Ik heb zopas de brieven van mama gekregen. Pa is er niet bij, efkes gaan geld verdienen. Van Toppiéke: 'als er iets gebeurt dan schrijft ge maar een brief hoor' Toch geruststellend dat aan de andere kant van de wereld een nichtje over mij waakt.
Toen was ik werkelijk ontroerd door die bekommernis, het kind was nog geen acht. Dat zinnetje pakte naar de keel. En ik herinner me dat gevoel nu ook.
Van Laura: Dee is gaan repeteren van iieehh en wwoehh, en dat brengt dus op. Had ik dat eerder geweten! Ik kan de laatste tijd namelijk ook weer goed gillen. Dat was ik ongeveer 20 jaar uit het oog verloren.
Als ik de sterrenbeelden eens bekijk dan kom ik tot de conclusie dat mijn familie een soep is. Op zich is dat niks, in de beste families is het al eens soep, maar mijn familie IS een soep, bouillabaisse. Zeg nu zelf: 3x Vissen, 2x Kreeft, 2x Waterman. Wat doet die Tweeling daartussen. Roeren tot ze een ons weegt. Een fluid ounce, een fl.oz. En Tweeling is zo al een flozzie teken. Lucht ... wat is nu lucht. Er is er maar ene die vaste grond onder de hoef heeft, dat is de Stier. Als die begint te galopperen hou ik mij stevig vast en vlieg mee. Waar we naartoe stampen weet ik niet, ik hou me vast aan de horens en wapper mee. Als hij zich onderweg gekwetst heeft aan een barricade of een palissade of een pinnekesdraad, smeer ik er wat mist op of een wolkje. Iets uit de lucht. de Stier was de toenmalige verloofde
Goed, om over die brieven verder te gaan: Tina & Co, leven ze nog? Geen nieuws = goed nieuws zeker? Als ik thuis kom doe ik Tina een typmachientje kadoo en een paar handboeien. Daarmee klik ik haar vast aan het typmachientje en de sleutel gooi ik in zee. Nà! In Zeebrugge zei ze : "Nu zal ik schrijven hoor!" Maar niks. Een geluk dat Toppié nog van zich laat horen 'Gebeurt er iets, schrijf dan maar een brief ' Voilà, dat is taal. Tenminste iémand die de boel zo'n beetje in het oog houdt, rustgevend is het. Touchant.
Dat zinnetje van Toppié moet me toen echt geraakt hebben, dat ik er een tweede keer op terug kwam. Ik herinner me nu ook dat ik toen met veel vragen zat. Heb ik het recht wel om zomaar te verschijnen en te verdwijnen in en uit dat kind haar bestaan? Anderzijds : ze zal er leren mee omgaan, een kind heeft nog mentale souplesse. Maar heeft ze ook de emotionele souplesse?
Door haar zinnetje voelde ik me bijna schuldig over de broodwinning die ik gekozen had. Zou het niet best zijn dat ik stopte met varen? Maar dan sprak uiteindelijk mijn rationele kant: niet ík heb Toppié gedwongen te bestaan in een wereld die geen paradijs is. Dat heeft Tina op haar geweten. Zíj heeft Toppié op deze wereld gezet. Waarom zou ik mijn manier van leven aanpassen aan een keuze van Tina?
Het moet toch iets bijgebracht hebben, dat verdwijnen en verschijnen, want twintig jaar later vertrok Toppié blijgezind, sterk en zonder omkijken, definitief richting zuid. Daar heeft zij haar bestaan opgebouwd.
Tiens, denk ik dan, wegtrekken -om het met een cliché te zeggen: andere horizonten opzoeken- zou dat genetisch bepaald kunnen zijn? Want zij en ik hebben gemeenschappelijke voorouders.
Het is nu 14h14, ik ga nog wat siësten en vanavond schrijf ik verder. Tegen 22h pas gaan we tegen de kaai, dus nog tijd genoeg.
1981-03-04, Fremantle
Beste Boejabijs, bouillabaisse, de familie die een soep is
Het is half twintig -19h30 waarschijnlijk- en ik ben bekaf en steendood. Sinds 06h vanmorgen zijn we non-stop bezig geweest. Pardon, we hebben een half uurke gepitst van 16h45 tot 17h15 om iets te eten. Ik word oud denk ik. En ik moest nog 29 worden. Het zal de vermoeidheid geweest zijn die sprak. Op de M -het 3de schip- was het bijna alle dagen 12 tot 13 hrs werken, met in haven soms 17hrs op dagen dat er een receptie was. Misschien zou ik minder moe zijn als we regelmatig meer dagen van hard werken hadden. wat een vreemde redenering was dat
Vanavond aan de tafel van de staf waren aanwezig, de kaptein, duidelijk nog zat van ’s middags. En die heeft een vreemde dronk, maar voorlopig blijft dat hanteerbaar. De 1ste stuur, nog lichtelijk geaROSÉerd, dus voor een keer menselijk, zijn madam, genietend van de euforie en de cargosupervisor, de supercargo genoemd. De supercargo is een man, tot nu toe is dat een man, misschien worden vrouwen ook weer 'sobre cargo'. Kortom, hij begeleidt de lading tot ze geladen is en het schip vertrekt. Dat houdt in dat die meneer enige dagen aan boord verblijft en mee eet aan de tafel van de pitein. Meestal is dat iemand van het land zelf, maar hier is dat een Nederlander, die ook vlot Frans praat en natuurlijk Engels. Nu komt het:
Bij de kaaskroketten hoor ik hem Telemann vermelden. De kroketten schoven bijna van de schotel. Telemann? dacht ik. Wat doe die hier tussen al deze hooggeschoolde cultuurbarbaren? Telemann. De staff zat duidelijk het geheugen af te speuren. Is dat ene van den bureau of ene van het agentschap hier.
Ik voelde mij ineens superieur. Telemann, mijne heren en mevrouw, dacht ik bij mezelf, dat is cultuur, dat is thuis, dat is Europa. Wordt een mens op den duur tóch chauvinist als ze vaart? Niet als Vlaming of Belg, niet als Europeër maar als Europeaan. Erg hé. bestond het woord Europeër in 1981 al?
De supercargo zat daar doodongelukkig omdat hij zo onbeleefd geweest was iets te vernoemen dat hun uitgebreide kunde en beperkte kennis te buiten ging. (Hoor mij nu …) Ja, Carl Philip Telemann, probeerde hij nog. (Ik hoop dat ik de voornamen goed gespeld heb). Ah, oui, Telemon, deed de stuur vaagweg.
De Nederlander kijkt zo ongelukkig de tafel af, niemand die reageert, zijn radeloosheid is zo groot dat hij zelfs naar de serveuse kijkt (ikke) alsof daar nog wat steun te verwachten viel. ’k Stond juist goed, buiten het blikveld van de anderen. Ik knikte eens 'nee', zo met een tuittoet, zo om te zeggen laat maar vallen man, Telemann is hier verschoten kruit.
Morgen geef ik hem het adres van de winkel en dan gaat hij volgende zomer, wanneer hier de zomer voorbij is, naar Nederland en dan springt hij efkes over naar Brussel. Dat is maar een boogscheut voor iemand die zo ver van huis woont en werkt. En later gaat gellie eens naar Australië op vakantie ipv alsmaar naar Zuid-Afrika en Israël. Ge zult u niet ontheemd voelen want deze meneer is van de Joodse gemeenschap.
Het is nu 19h49. Dat wil zeggen dat ik al 49 minuten naar een Italiaans radiostation luister. Ofwel zijn die zangers allemaal vreselijk kwaad (misschien te weinig zout op de spaghetti) of anders gaat het over vree gepassioneerde liefdes. Ze blèren hun stem kapot. Ha, hier zingt der ene over : finalmente tú, securamente tú. Die staat in panne langs de weg en ziet Via Securamente TU-ring Wegenhulp finalmente opdagen. van opluchting zingt hij met grote uithalen. Dit is een liedje waar ik in kan komen. Het gaat precies al een beetje beter toch hé, met mijn Italiaans? –larie hoor, ik heb die taal nooit willen leren-
Vanmorgen zijn we aangekomen, en vanmiddag, zodra we onze lires op zak hadden ging ik een boodschapke doen. Onderdelen voor de miniatuurboten voor de broer van TC. Na Japan is Italië het land van de losse onderdelen, zegt die.
En hier begint het verhaal. Ik heb niks tegen Italianen hoor, absoluut niet, maar laat deze brief niet aan Silvano lezen.
Het adres had ik van een italiëktueel, dat is een Italiaan die ook kan spreken zonder handgebaren. 'Modellismo, Via della Campana, zijstraat van de Via Garibaldi'. Garibaldi deed me direct denken aan de geschiedenisboekskes van de schooljaren: 'Het Italië van Garibaldi' 3 x overschrijven en thuis laten tekenen!
Ik mocht meerijden met Mario, ene van het agentschap. Tof van hem hé, zo uit zichzelf een lift aanbieden. 5.000 lires maar tot in de stad. Dat heb ik spontaan betaald. Dat alles dicht was had hij wel voorspeld, maar ik wou en zou toch efkes het terrein verkennen en in stilte dacht ik : toe of niet toe, doetternitoe, ik bel wel en dan gaat die deur open voor mij … ter plaatse twee grote metalen rolluiken en géén bel!
Rolluiken naar beneden en het moreel ook. Een beetje rondgelopen. Alles gesloten, heilige siësta. Geprobeerd in de plaatselijke Gele Gids andere modellismo adressen te vinden maar ik geraakte aan hun rubriekensysteem niet aan uit en ik heb het maar gauw & rap opgegeven. Ik moest om 15h30 weer aan boord zijn, aan het werk.
De Italiaanse reputatie indachtig van ik-haast-mij-langzaam, begon ik een uur op voorhand de terugreis te organiseren: bar binnen, een rood wijntje -dronk ik toen nog wíjn?-en wil u aub een taxi bestellen? Zodus, al moest ik nog drie kwartier wachten op de taxi, dan kwam ik nog op tijd aan boord. Madam van de bar probeert drie verschillende telefoonnummers. Twee antwoorden niet (zaterdag) en de derde geeft de bezettoon. Die had de hoorn afgelegd, het is zaterdag voor iedereen, dacht die. 1981-02-27 - vervolg, op zee
Er beginnen andere mensen (mannen) naar ons te kijken, vragen aan de barmadam wat of er niet gaat, maar dan met veel meer woorden. En ze werden ineens behulpzaam, allemaal. Zó behulpzaam! En ik had nochtans niks misdaan … Ze moesten weten waar ik naar toe ging. Ik toon het kaartje waar het adres van het schip opgeschreven stond. Op dat kaartje stond ook het adres van de shipchandler -scheepsbevoorrader- met prijsaanbiedingen voor champagne en kaviaar. Ze stuurden me al naar een ander adres waar ik champagne en kaviaar vele, vele goedkoper kon kopen. En zij een % hadden waarschijnlijk. Ik kreeg het warm en werd kwaad: Nondedju, gene kaviaar nodig en een taxi aub naar Sintelmar en naar nergens anders. Dat verstonden ze. die nondedju? Sintelmar was niet zo ver, dat kon ik gemakkelijk te voet doen volgens ene die scheel keek. Jaja, die zou het wel eens uitleggen. "Cinque minuti" zei ene die er meer kijk op had. En toen deed die schele 'mon oeil' of zoiets en begonnen die twee ruzie te maken. Ik heb betaald en ben in een andere bar iets gaan drinken om een taxi te bestellen. Die barmoeder legde het beter aan boord. Ze stuurde ene Bimbi de straat op om een taxi te gaan zoeken. Het werd ondertussen hoogdringend tijd en ik werd nog wat zenuwachtiger. Maar Bimbi kwam toch terug met een taxi, een echte, met vier wielen en zo. Ik had die taxichauffeur gezegd dat ik gehaast was en we zijn drie keer bijna dood geweest dus had ik dat beter niet gezegd. Enfin, ik was op tijd aan boord, dat telt ook mee.
De collega gaat aan de wal, ik zou de service in mijn eentje doen, en ik vraag of hij in 'Modellismo, Via della Campana, zijstraat van de Via Garibaldi' efkes wou langsgaan voor onderdelen die op het papiertje staan. Later op de avond kwam de collega weer aan boord. De vent van het modellismo had zijn geld niet willen aannemen. Hoe? Wat? Omdat het een spiksplinternieuw ongevouwen biljet van 100 USD was betrouwde die spaghetti het niet. Collega had dan naar een bank gezocht om te wisselen in die rotlires, maar op zaterdag zijn alle banken hier dicht zodus kwam hij zonder mijn materiaal weer aan boord. De onderdelen voor de broer van TC zijn hier drie keer goedkoper dan in België, de collega heeft die dingen in zijn handen gehad, maar hij kon ze niet kopen.
Maar welk groot licht gaat er ook met een 100 dollarbiljet aan de wal in het Italië van 1980! Túúrlijk dacht die man van Modellismo dat het een vervalsing was! Misschien maakte hij na zijn uren zelf ook vervalsingen als kleine onderaannemer bij de maffia, modellist zijnde.
Zeg nu zelf, wie wil er in zo’n land op vakantie komen. Ik alleszins niet. De Italianen hebben het bij mij verkorven en het is hun eigen fout. Zij zijn begonnen.
PS : binnen twee dagen zijn we in Freemantle, Australia.
We zijn de 24ste aangekomen en er stond iemand van het agentschap ons op te wachten. We moesten naar de Hilton Inn, want het schip was nog niet aangekomen in Tampa. Halleluja, wat een vreugde. Na 18hrs reizen zagen we er nogal onfris en verfrommeld uit. Ik vond het verschrikkelijk dat we ons zo aan boord moesten gaan melden. Kwestie van de 1ste indruk en zo: precies twee landlopers ipv een team stewards … Dat probleem was dus opgelost, overnachting in het hotel, en als kerstcadeautje alles betaald door de rederij. Natuurlijk. Zodoende hebben we kreeft genomen als avondmenu.
Toen we gingen slapen was het 02h45 BT. Hier was het 20h45. Da's vroeg gaan slapen voor een kerstavond hé. (ik viel ongeveer in slaap aan tafel, vanwege de nachtvlucht)
De 25ste, voormiddag: telefoon van de agent hier. Het schip lag nog in New Orleans en had een ontploffing in luik één gehad. (Er is gelukkig niemand gewond). Daardoor is het schip nooit naar Tampa vertrokken en de agent zou ervoor zorgen dat we voor die dag nog een vlucht voor New Orleans hadden, of toch vóór de 26ste. En hij zou terugbellen. Hij heeft niét terug gebeld en we zíjn vandaag de 26ste !
Goed, als kerstcadeautje heb ik mezelf veroorloofd naar Tante Sopraan te bellen, de 25ste, in de hoop daar de ganse clan nog bijeen te vinden, maar het was in België al te laat op de dag. De verbinding was erg slecht. 'k Was nog erg ongerust over Toppié, omdat ze zo geweend had. (Toppie was toen 6,5 jaar) Maar eigenlijk denk ik -achteraf- dat ze weende omdat het uitstapje naar het vliegveld niet doorging en niet omdat ik moest vertrekken. 'k Heb van mijn hart een steen moeten maken en haar weer naar bed gestuurd.
Waarom Toppié toen niet mee mocht naar het vliegveld weet ik niet meer. Waarschijnlijk was het al te laat op de avond. Nachtvlucht hé. Da’s laat op de avond inchecken. Het was een vlucht met Pan Am, herinner ik mij nu.
We doen het hier in stijl hoor : phonecall to Europe en aperitiefjes in de bar, uitgebreide maaltijden … Wanneer de rekening toekomt in Antwerpen zullen ze direct een telegram sturen naar de kaptein om te bezuinigen op onze overuren, vrees ik. We hebben hen hier al een pak poen gekost. Dat zal ze leren, mensen van hun kerstfeest weghalen!
Voor alle duidelijkheid, telefoon en drank was voor eigen rekening hoor. Maar we zouden nu onderhand wel aan boord willen hoor, want we zijn nu opgekalefaterd, gewassen, geschrobd, nagels in orde, op krachten gekomen, enz. En nu begint het hier saai te worden. Mijn boeken zijn uitgelezen en de TV op de kamer begint tegen te steken. Vermits wij voor deze dagen betaald worden, moeten we bereikbaar zijn. Het komt er op neer dat we het hotel niet uit kunnen. Er is wel een terras bij met zwembad, maar het is hier net iets te fris om in het water te gaan spelen. En het hotel kennen we nu al met onze ogen toe. Ik zou bvb de twee volgende dagen wel in een hotel in New Orleans willen gaan zitten wachten. Eerst nog een vliegtuig nemen (voor de verandering). We hebben er 3 moeten nemen om tot hier te geraken. Brussel-Londen, Londen-Miami, Miami-Tampa. Mijn oren tuiten nog als ik denk aan al dat opstijgen & landen.
Voor de moment is het op TV 'Father knows best'. Ik heb hier al heel wat ouwe feuilletons terug gezien. Gisteren was er een mooie film voor Kerstmis 'We’re no angels', met Humphrey Bogart en Peter Ustinov. Heel geestig.
Ziezo, dat is het ongeveer hier. Geeft ge deze brief door aan Tina & Co en Laura & Co ? 'k Schrijf later nog wel.
Vorige maandag, 30/06, die dag hebben we twee keer gehad. We hebben de dateline -datumgrens- gekruist, van west naar oost. Die avond was het hoogst uitzonderlijk bar. Hoogst uitzonderlijk want er was dikke mist. Ge kunt van op de brug de voorpiek niet meer zien. We varen precies door een melkweg. Ik geloof vast en zeker dat als ge hier een emmerke buiten zet, het de volgende dag vol verse melk zit. Vast en zeker.
Nu heeft den ouwe liever dat zijn stuurlieden met een klare kop wacht lopen, vooral wanneer het aan het misten is. Waarom vooral als het mist is? Dat vraag ik mij ook af. Want of ze nu wacht lopen met een heldere blik of met verpieterde lodderoogskes, zien doen ze toch niks. En daarbij, na 18h is het nog donker ook. (De eerste stuur heeft het gevonden hoor. Om zeker een klare kop te houden drinkt hij nog uitsluitend, enkel en alleen oude klare.)
Niet tegenstaande alle bezwaren ivm de navigatie ging de bar die avond toch open. Ge zoudt zo denken dat het was omdat Tina tweemaal verjaart dit jaar, maar neenee, dat was het ook niet. Het was omdat we weer op normaal toerental draaiden en normale snelheid liepen. Het Probleem was (weer eens) opgelost. Of ze daar bij de Gulf -toen al een gewezen rederij- ook 16 hrs voor nodig hadden weet ik niet, maar goed, iedereen was weer eens opgetogen. Het Gevaar was geweken.
Dé Gulf was een rederij die de boeken toe gedaan had reeds in 1975. Al die officieren moesten bij andere rederijen een broodwinning zien te vinden.
Op kantoor, bij interviews, deden die mensen waarschijnlijk zeer welwillend en meegaand, maar aan boord waren zij constant aan het vergelijken met vroeger : 'bij de Gulf hé, hadden we dit of dat' - ivm gereedschappen 'bij de Gulf hé, deden we dat zo en zo’'- ivm werkwijzen Die houding veroorzaakte serieus wrevel en ergernis bij de andere officieren. Als er nog maar een zinnetje begon met 'bij de Gulf’' gingen er al bij enkele mensen nekharen rechtstaan. En ik ging daar in mee, empathische sukkel die ik ben.
Er was het volgende gebeurd : er was water geraakt in de dagtank -de voorraad brandstof voor 24 à 36 hrs- en dit schip schijnt niet te varen met 45% water in de fuel. Na 16h hebben ze gevonden wat en hoe. In de purifier zit onder een valve een joint en in die joint was een scheur van 3mm breed (de lengte ken ik niet). Op die scheur stond 10 kg druk en daardoor kwam die massa water zo snel. 45% water is veel en ik zou het bij wijze van spreken niet in mijn cacao willen.
Wie die lek gevonden heeft is absoluut bijzaak, maar wat wel het vermelden waard is: die avond zat hij in de bar als een triomfator die zich afvraagt waar ze met de palmtakken blijven. Of als een ritwinnaar die merkt dat de bloemen en het-meisje-met-de-kus er deze keer niet zijn. Misschien is er door de chef diskreet met wat lof gezwaaid maar dat was kennelijk niet luid genoeg naar de zin van de triomfator. De triomfator heeft dan maar zijn exploot beklonken met pils, tot zijn bloed verdund was met 45% bier (ruwe schatting) en is buitengegaan in een hoek van 45°, gestut en geloodst door iemand van dezelfde grootte (zielegrootte). Tot zover de objectieve observaties van schrijfster dezes.
Volgen nu mijn beschouwingen: een mankement ontdekken is volgens mijn bescheiden mening iets dat van gelijk welke vakmens mag verlangd worden. Dat er een het ontdekt heeft, mag men in alle redelijkheid verwachten, ze zijn opgeleid in dat vak.
1980-07-05
Ik zal het een beetje duidelijker uitdrukken en een beetje beknopter, anders zit ik hier sebiet jam. in de knoei Mankementen zijn voer voor vakmensen en vakmensen zijn er om mankementen uit de wereld te helpen. Dat geldt voor een boekhouder, een arts, een schrijnwerker en noem maar op. Dus ook voor mecaniciens.
Waar ik zo mottig van werd, is de vanzelfsprekendheid waarmee hij verwachtte de held van de dag te zijn. Daarbij komt dat het ogenblik gunstig was, het ogenblik om het lek te 'ontdekken' heeft hij afgewacht. Maar dat laatste heb ik, zoals veel andere dingen, enkel van horen zeggen.
1980-07-07, Pittsburg , San Francisco Baai, California
Dag Padre en Madre,
Waarom schrijf ik altijd vaders eerst. Enfin, vader-enkelvoud, want gellie zijt mijn enige ouderpaar dus moet ik zuinig zijn op ulle. Hier zouden we zeggen : er is géén spare hé! spare = Engels voor reservevoorraad
'Mannen eerst' dateert waarschijnlijk uit de tijd dat vrouwen geen eigen broodwinning hadden en dat alle voedsel- en beurs-voorzienende mensen mannemensen waren. Maar nu ben ik een werkend vrouwmens met een eigen broodwinning & bankrekening, een echte, en dus herbeginnen we de brief:
Dierbare Ouders,
Op deze blijde dag (de ’pitein is gisteren verjaard en daar dragen wij nu nog de gevolgen van) op deze blijde dag dus, zijn wij aangekomen hierre en alles gaat goed. Ik zou zeggen het reilt en zeilt, maar dan krijg ik de mecaniciens tegen want die willen van geen zeilen horen.
Ik zit hier te typen (blijkbaar) bij muziek van de plaatselijke BRT 3 , maar dan op zijn Kalifornees. Kanaal 102 op FM. Die zender heb ik ook in alle cabines aangezet en laten aanstaan toen ik buitenging, kwestie van de boerkes een beetje RUSTGEVENDE muziek te leren beluisteren. Want rust, kalmte en zelfbeheersing hebben ze/we hier allemaal nodig. Den ene pakt Valium, dedees pakt Vivaldi. Zun een Captagon, ik een Katsjatoerion, blijft ge ook wakker von. (Ziet ge wel dat het rijmt!)
Ik heb uw brief van VR-27/06 ontvangen. Een brief over Callas -Zuid-Frankrijk- om mij te doen watertanden zeker? Awel dat is gelukt, ik monster af. Verder over Guido Gezellige schilderijen en over Sartre. We zijn hem kwijt nondedju, en er is geen spare. Wie gaat hem aflossen. Niet zomaar een beetje maar hem echte en deugdelijk en degelijk opvolgen? Is er zo iemand? Sartre was toen recentelijk overleden.
Dus ge hebt de brief over mijn nieuwe schoenen ontvangen? Awel, ze zijn al kapot. Daar verschiet ge van hé. Het komt door het trappen lopen. Er zit hout in de zool. Dat hout is gespleten. Ik zou hier beter per trap betaald worden ipv per maand.
1980-07-08
We zijn vóór het stadscentrum op anker gegaan. Vannacht zijn we beginnen varen en om 06h ging en we tegen de kaai. Ver voorbij de stad. Uren er voorbij. Het was dan nog een lastige standby ook. De mensen werden zenuwachtig en daarvan werd ik nerveus (stom hé, ik heb met die standby niks te maken, môja, ik liet me ongemerkt nerveus maken) Toen ik het merkte was het al lang te laat, ik heb een scheef antwoord gegeven aan de eerste stuur en die nam dat zo scheef mogelijk op en bolde het af. Ik riep en liep hem achterna, maar hij kwam niet terug en toen ik hem opbelde smeet hij de hoorn in de haak. Nu lig ik in ongenade. Enfin, ik ben niet een en al glimlach alle dagen van de maand, -mogelijk duidt dit op menstruatiepijnen- en hij ook niet, -de mannen hadden net een zeer lastige standby achter de rug- en vandaag was het een ongeluksdag want die twee vielen samen. Ik spreek nog wel tegen hem, maar hij niet meer tegen mij. Wacht een beetje, de dag dat ik hem kan doen lachen heb ik gewonnen. Hij gaat toch niet blijven smoel-trekken voor zo'n pruts hé. Ondertussen vind ik het erg, want ik dacht dat hij toch genoeg gezond verstand had, wijs man was en zo. Nee, niks. On ne pardonne plus, on tue. Elk zijn waarheid zal het worden en daarna gewapende vrede zeker?
Hoe & of die ongelukkige botsing opgelost geraakt is, weet ik niet meer. 'k Herinner me wel dat ik me een paar dagen ellendig voelde.
Bon soit, zolang het schip maar niet zinkt en de aarde rond blijft zodat we thuis geraken, is er niks aan de hand. Deze brief komt waarschijnlijk toe wanneer gellie in Callas ligt. Blijf rustig liggen. Binnen een maand of zo zijn we thuis.
te gast bij Wim Helsen ~ Arnon Grünberg met een fragment van Stefan Zweig
Brief van een onbekende
En dan, ik ken je; ik ken je zo goed als je nauwelijks jezelf kent, ik weet ik weet dat het voor jou, die houdt van het zorgeloze, het lichtvoetige, het speelse in de liefde, pijnlijk zou zijn geweest om plotseling vader, plotseling verantwoordelijk te zijn voor een lot. Jij had je, die alleen in vrijheid kunt ademen, je op de een of andere manier verbonden gevoeld met mij. Jij had mij – ja, ik weet dat je het gedaan zou hebben, tegen je eigen wakkere wil –, jij had mij gehaat voor dat verbonden zijn.
Voor mij is deze keer het gesprek interessanter dan de tekst van de auteur. Wanneer twee koppen als Grünberg en Helsen zich buigen over een tekst en dan een gesprek hebben dan bol staat van de rake gedachten, dat beneemt mij de adem. Grünberg zet daar de ene herkenbare idee na de andere, zo terloops. Ik word er vanbinnen helemaal stil door. Bijna met tranen van geluk. ’k Kan de aflevering geen derde keer bekijken, dat zal voor later zijn.
De raakheden zijn te overweldigend … kent die man mij? Zijn reflecties over schrijven, vanaf 07min49 veroorzaken bij mij, amateurke, schokken van herkenning. Over lichtvoetigheid, onder andere.
En jáá, bij Winteruur beginnen ze te recycleren. Grünberg was al eens te gast in het derde seizoen, 2018, tekst 351 op https://blog.seniorennet.be/maart_ maar vandaag is dat niet erg. Helemaal niet erg.
Over de novelle : Een veertigjarige auteur krijgt op een ochtend een brief, waarin een vrouw hem haar liefde verklaart die ze al sinds ze dertien was en in het appartement naast hem woonde, koesterde. Doorheen haar leven volgt ze hem als een schim, vanop een afstand, vol passie en overgave. Hun wegen kruisen elkaar twee maal, bijna toevallig, twee ogenblikken waarop hij haar gewaar wordt, haar versiert en met haar de nacht doorbrengt, om haar 's anderdaags volledig te vergeten. De eerste nacht was ze een jong, naïef meisje. Uit deze nacht zou een kind voortkomen, waarvan hij het bestaan pas met deze brief verneemt. De tweede nacht is ze al een aantrekkelijke vrouw 'van de wereld', maar hij ziet haar aan als een luxe-prostituee en betaalt haar wanneer ze 's ochtend zijn appartement verlaat. De brief is in werkelijkheid een laatste poging om het recht op te eisen herinnerd te worden door de man die ze liefhad, een allerlaatste roep om zichzelf te kunnen zeggen 'ik heb bestaan'. https://www.boekmeter.nl/book/65945
Ze spraken vandaag over een boek en ik zou dat boel dolgraag in levende lijve bezitten om het eventueel te lezen ook nog. Titel : The Supertanker. Ik weet niet of het in het Nederlands vertaald is. Zo ja, graag de vertaling. Auteur : Mosterd. Of zijn naam op zijn Engels geschreven wordt weet ik niet. mustard (Noël Mostert, Supership, 1974?, ISBN13: 9783811831100)
En of hij soms een Amerikaan zou zijn weet ik ook niet. Hij is/was Canadees. Onderwerp : in de machinekamer van een groot schip, een mammoet tanker, wat toen mammoet heette gebeuren onregelmatigheden ivm de veiligheid en de uitbating van het schip. Dat wordt ontrafeld. Daarna worden de slechten gestraft en de goeien gaan naar de hemel, vroeg of laat. Misschien is er wel een proces bij. Lekker. Dat boek zou ik graag hebben. Maar omdat ik er zo weinig van weet en er onmogelijk meer kan van te weten komen, zal het speurwerk worden, vrees ik.
Nu dacht ik zo, bij mijn eigen, ik heb 1 vader en 1 moeder en die zitten vlak bij de bron, en die kunnen misschien al beginnen speurneuzen terwijl ik rustig busy ben met varen op de woelige baren. Arrè vooruit, doetanekeer voor mij afteblift.
Er is voor de moment zoveel mist dat ge buiten geen hand voor de ogen ziet, laat staan een ander schip. Om de drie minuten laten ze boven de misthoorn, de scheepstoeter gaan gedurende drie seconden. Hier is geen kat in de buurt, maar reglementen zijn reglementen, zelfs en vooral op volle zee. Plezant voor de mensen die aan de facing slapen, maar een ervaren zeebonk geeft nooit toe dat zij/hij last heeft van de scheepshoorn. Dat gelamenteer is goed voor passagiers, maar wij, wij kunnen daartegen newaar. Vooral ik, ik slaap aan de achterkant. De achterkant is een woord voor walmensen hoor, onder zeelieden spreken we over ‘the poop’, de poep, maar ik hou mijn scheepsjargon zo wat in, anders wordt het onleesbaar voor ulle.
Goed, die mist dus. De ’pitein komt de brug niet meer af. Hij heeft er al twee dagen geslapen, op de seat. Gemakkelijk voor mij, ik moet zijn bed niet opdekken. Zijn humeur verbetert er niet op, maar dat is een ander probleem.
Verder is den ottomatik kapot -automatische piloot was stuk en moet er met de hand gestuurd worden. Dat heet ‘wiel lopen’. Ik heb in beter weer ook eens een uurke wiel gelopen, met iemand naast mij, en het is stom-vervelend werk. Ge kunt zo maar niet varen waar ge wilt en het duurt precies uren eer een schip luistert. Hoe ze met zo’n log vehikel zonder schade door Panama en Suez geraakt zijn begrijp ik niet meer. Ik leef deze dagen in diep ontzag voor de Matrozen, de Stuurlieden en de Pitein, voor allen die Het Wiel mogen bedienen. Tot hen spreek ik nu met eerbiedige fluisterstem. Wanneer ik hen goeiemorgen wens maak ik weer een kniksje met de knie, zoals ons geleerd werd bij de nonnen.
Elke maaltijd ga ik met de frikoo -het eten- van de Pitein naar de brug. Dat is vijf trappen. Gelukkig doet hij regime, -is op dieet- en dat scheelt een stuk. Bij de vorige Piteins was de plateau afgeladen vol. Zijn trainingsfiets -hometrainer- staat nu ook op de brug. We hadden er in Japan een fietsbel moeten voor kopen.
Als ze in Long Beach geen spare parts -wisselstukken- leveren, blijft heel het departement dek wiel lopen tot we in Europe zijn. Dat is nog een maand varen. Prettig vooruitzicht. Maar als de mist opklaart dan ben ik al tevreden. Heel belangrijk voor het schip hoor, als de stewardessen maar tevreden zijn, dan varen we goed.
Overdrijven is ook een vak, hé?
Ik kijk elke morgen door den hublot -de patrijspoort-om te kijken wat voor weer het is. Het is elke dag eten-op-de-brug-weer. Ik hou de mist al even goed in het oog als den ouwe himself.
Dag Ma, dag Pa, ik stop ermee, ik ga nu iets anders doen. Wat weet ik niet, nog niet. Eerst ga ik eens kijken of ik ergens kan buurten.
te gast bij Wim Helsen ~ Christophe Busch met een fragment uit 'In het hart van de hel' van Zalman Gradowski
Wij, leden van het Sonderkommando, hebben allang een einde willen maken aan ons afschuwelijke werk, waartoe we ons onder doodsbedreiging gedwongen worden. We willen iets groots doen. Tot nu hielden de mensen van het kamp, deels joden, deels Russen en Polen, ons echter uit alle macht tegen en ze dwongen ons het moment van de opstand steeds uit te stellen. Maar nu nadert de dag waarop wij in opstand zullen komen. Hij kan elk moment aanbreken, vandaag, morgen. Ik schrijf deze woorden op een ogenblik van zeer groot gevaar en hevige opwinding. Moge de toekomst op grond van mijn aantekeningen een vonnis vellen en moge de mensheid zich door mijn aantekeningen tenminste enigszins rekenschap geven van de tragische wereld waarin wij hebben geleefd.
Christophe Bush brengt een zeer pakkend fragment, is zeer goed geplaatst om te praten waarover hij praat, en door zijn uitleg is de ellende van het Sonderkommando voor mij iets waar ik geen woord voor vind. En dan sluit Helsen de uitzending af met groetjes aan een spam-prostituee, ene Carola.
Waar stond die clown zijn kop? Die flauwekul minimaliseert heel de uitleg over de notities van Gradowski! Christophe Bush produceert daarop wel een beleefd lachje, maar ik absoluut niet, Helsen. Want Mr Helsen, ík heb mijn huiswerk gemaakt. En na het lezen van het Wikipedia-artikel over het Sonderkommando, is er efkes geen plaats voor grapjes. Dat had ge kunnen geweten gehad hebben. Wat een zielige uitschuiver, man!
Over het boek : (…) Zalmen Gradowski schreef zijn getuigenis in afwachting van zijn aanstaande dood. Met zijn geschriften wilde hij de buitenwereld informeren over het donkerste gedeelte van de hel in Auschwitz. Hij heeft zijn manuscripten achter een van de crematoria begraven. Na de oorlog zijn deze manuscripten gevonden. Een grotere aanklacht tegen de misdaden van de Nazi's is nauwelijks denkbaar. https://www.boek.be/boek/in-het-hart-van-de-hel
te gast bij Wim Helsen ~ Bregje Hofstede met een tekst van Judith Herzberg
ZOALS
Zoals je soms een kamer ingaat, niet weet waarvoor, en dan terug moet langs het spoor van je bedoeling, zoals je zonder tasten snel iets uit de kast pakt en pas als je het hebt, weet wat het was, zoals je soms een pakje ergens heen brengt en, bij het weggaan, steeds weer denkt, schrikt, dat je te licht bent, zoals je je, wachtend, minutenlang hevig verlieft in elk nieuw mens maar toch het meeste wachtend bent, zoals je weet: ik ken het hier, maar niet waar het om ging en je een geur te binnen schiet bij wijze van herinnering, zoals je weet bij wie je op alert en bij wie niet, bij wie je kan gaan liggen, zo, denk ik, denken dieren, kennen dieren de weg.
te gast bij Wim Helsen ~ Selah Sue met een fragment uit Big Magic van Elisabeth Gilbert
De kunst van creatief leven
Beste angst, creativiteit en ik staan op het punt samen op reis te gaan. Ik begrijp dat jij met ons meegaat. Je gaat namelijk altijd mee. Ik ben me ervan bewust dat jij van mening bent dat je een belangrijke taak in mijn leven hebt en dat je die taak serieus opvat. Die taak bestaat er blijkbaar uit dat je moet zorgen dat ik, zodra ik op het punt sta iets interessants te gaan doen, volslagen in paniek raak. En ik moet zeggen dat je je werkelijk uitstekend van je taak kwijt. Dus ga er vooral mee door als je denkt dat dat nodig is. In dit voertuig is plaats genoeg voor ons allemaal, dus maak het je gemakkelijk, maar onthoud goed: creativiteit en ik zijn de enigen die gedurende de hele reis beslissingen nemen. En dan vertrekken we – creativiteit, angst en ik – voor altijd zij aan zij aan zij, en begeven we ons wederom op het angstaanjagende, maar geweldige terrein van de onzekere uitkomst.
In de tekst staat iets dat ik voor mezelf totaal anders zie. Er staat : – creativiteit, angst en ik – Ik zeg : – creativiteit, ik en angst –
Vermist de tekst het over een voertuig heeft hou ik dat beeld aan en dan zit de creativiteit of de inspiratie (of het achterhoofd), noem het hoe ge wilt dan zit dié aan het stuur.
Ik ben de copiloot, ik lees de kaart en zeg waar de tekst naartoe gaat. Maar soms weet ik niet hoe, er is niet telkens een kaart, soms is er enkel een idee of beslissen personages in de tekst over het verder verloop. Vooral op blog twee was dat zo : https://blog.seniorennet.be/_maart oftewel 'een heel jaar maart?'
En de angst is pas nummer drie, die rijdt bij mij mee op de achterbank, als passagier. Een lastige, soms nuttige passagier. Maar ik noem het wezen geen angst, ik noem het ongerustigheid : - komt het verhaal uit de tekst of verdrinkt het in overtollige woorden? - gebruik ik niet teveel voornaamwoorden want dan verdrinkt de duidelijkheid ook nog. Nalezen, nalezen, nalezen. En telkens woordvertoon schrappen. De backspace-toets en de onvolprezen delete, zijn zeer goede vrienden van mij. Maar ook : - doe ik niet te veel & te vaak aan zelfcensuur?
Na de tekst dan nu het studiogesprek. ’k Schoot in een lach toen Selah Sue het had over 40 onafgewerkte projecten. Mogelijk heeft zij een lade of een map met 800 ideeën die nog niet het stadium van project bereikt hebben. Dan zijn die 40 teksten een relatief bescheiden onderneming maar daarom geen gemakkelijke. Erato en Kalliope, hebt erbarmen met haar.
En de rest van het gesprek deed me door de momenten van herkenning blij lachen. Het is allemaal zo wáár wat ze zegt. Maar mogelijk heeft die ‘angst’, zoals zij het noemt iets te maken met de fase van haar leven. In latere fases verdwijnt de ongerustigheid over wat anderen denken en spits die bekommernis zich toe op de tekst, ipv op een aantal personen. ’k Spreek natuurlijk enkel voor mezelf, niet voor Selah Sue.
Nu, wat ze efkes zegt over groot ego en zelfzeker : njet! Volgens mij dient een groot ego om onzekerheid te maskeren, en is groot-ego absoluut geen blijk van zelfzekerheid. Kijk in uw herinneringen en kijk rondom u. Elk groot ego heeft demonen. Erger dan de stille zelfzekere.
Zo zijn er nog een paar punten waar ik moet afwijken van het gesprek, maar zoals ik zei, Selah Sue zit in een veel jongere fase van haar leven dan ik. Dan wij. Het komt allemaal nog wel.
Een alinea die me trof in het wikipedia-artikel:
‘In mei 2014 onthulde Selah Sue bij het praatprogramma ‘Reyers laat’ dat zij lijdt aan depressiviteit. Het is dankzij antidepressiva dat zij zich zo ver heeft kunnen ontwikkelen, zowel professioneel als in haar persoonlijke leven. Volgens haarzelf heeft haar depressiviteit hoogstwaarschijnlijk deels een genetische basis, want haar grootouders beiderzijds hadden psychiatrische problemen. Met haar televisie-optreden wilde Selah Sue een statement maken over de effectiviteit van antidepressiva en zich weren tegen de mening van onder meer de Amerikaanse professor Irving Kirsch die stelt dat placebo's en antidepressiva een vergelijkbaar effect sorteren.’
’k Heb hier zojuist uw brief ontvangen en ben nu druk bezig elke Japanner die ik hier aan boord tegen het frêle gele lijf loop te feliciteren met de vioolcapaciteiten van zijn landgenoot. Dit doe ik met de nodige bescheidenheid want ikzelf heb het nog niet verder gebracht dan eerste viool.
De koningin Elisabethwedstrijd in 1980 werd gewonnen door een Japanner, ene Yuzuko Horigome zegt Wikipedia.
Moeder, wilt ge aub de volgende brieven typen ipv met de hand te schrijven. Staat daar geen groot blinkend elektrisch schrijftoestel in Brussel? Nee? Zoja, waarom maakt ge daar dan niet gaarne en dankbaar gebruik van? Leg me dat eens uit, vertel me dat eens? Medam heeft daar alle modern comfort, maar neen, hoe primitiever, hoe liever.
Ik heb voor alle dames in de familie een kimono gekocht. Zo geen nepzijden–pseudo geval met bloemen en vogels in de schreeuwerigste kleuren. Neen neen, driewerf neen. Het zijn katoenen sobere gevallen, allemaal blauw met wit. Mediums voor ons ma en mij, large voor de lange zussen. Als we dan eens iets te vieren hebben en altegader gezellig bijeen zitten kruipen we allemaal in zo’n Japans geval en dat vinden we dan heel plezant … maar nee, ik denk dat ze als zomerpeignoir gaan dienst doen. Bij mij toch.
Ze hebben allemaal een verschillende tekening, dus moeten we geen ruzie maken. En kiezen moogt ge ook niet, want dat heb ik al gedaan. Zo van : Ôoo, dit is iets voor Tina. En : Jááá! Dit moet ons ma dragen, da’s hare stijl, en hij past goed bij de gordijnen. En: Kíjk! Een donkere! Die kan goed tegen hondenpoten, dus die is voor Laura. Ge ziet, er zijn geldige criteria voor mijn keuzes. Voor vader en schoonbroers ligt er nog niks in de schuif, maar dat komt wel. Mijn schuif is groot.
Dat Toppié aan de Averechste begonnen is, is goed nieuws. Ik had daar ook veel vroeger moeten aan beginnen.
In de eerste zin gaat averechts over een breisteek. In de tweede zin zit weer verdoken venijn. Daar wordt gezegd dat ik veel te lang meegaand gebleven ben, ik had veel jonger al averechts moeten doen, gaan dwarsliggen.
Dat de winkel in Asse opgedoekt is, moet ik daar nu HOEZEE over roepen of OWEE? Als gellie content zijt dat hij toe & gesloten & gedaan is, dan ben ik ook content. Dan zit gellie nu opnieuw alletwee samen in Brussel? Dat gaat weer vonken geven zeg. Ik zie en ruik en hoor de brandlucht al.
Toen ik dat zinnetje over die vonken las, schoot ik luid in een lach. LM kwam kijken wat er te beleven viel. Niks. Gewoon een vaststelling: van op een klein eilandje in Japan, dierf ik wel hé, daar zouden ze me niet vinden. Sommige brieven zijn tegelijk liefdevol en genadeloos. Het fictief scenario dat hieronder staat, is nog brutaler. Maar ik laat niks weg van het blog, want dan doe ik aan zelfcensuur en dawillewe-ní.
Fictief scenario:
Zo in de periode van de eerste en de plechtige communicanten (dat is in deze periode van het jaar zeker?) komt er een medam binnen die meter is van een gelukkige zesjarige en ze komt Pink Floyd halen want haar zoon heeft gezegd dat dat goeie muziek is. Haar zoon heeft dat gezegd hé, dochters zeggen zo geen domme dingen.
En ons ma verkoopt de Pink Floyd (alsof we dat in huis hadden) aan xyz fr. Onze pa voelt zijn missionarisbloed eerst borrelen, dan koken en dan stomen totter overflow, maakt de bijna gedane koop ongedaan en stuurt het mens naar huis met een pedagogisch-didactisch verantwoorde plaat die maar drie keer zo weinig kost en waar Paula Semer en Herman Niels (de vertellers van de kindersprookjes) op den duur nog meer aan verdienen dan hij. Wat heet zaken doen? Zorg dat ge geen zorgen hebt. (maak geen ruzie, bedoelde ik waarschijnlijk) Want doktoors zijn ook maar mensen, ongeacht hoeveel ge betaalt, de Pink Floyd-poen of de Semer&Niels-recette. Hoe duur mag de kist zijn?
De dochter van de zuster van mijn collega had kanker. Ze is gestorven op 25 mei. 22j. Op 1 juni had ze een brief gekregen van 22 mei, waarin stond dat ze zich thuis aan het ergste verwachtten. Het ergste is ondertussen gebeurd. Ogenschijnlijk houdt ze zich goed maar ik verwacht de klop als we terug op zee zijn. Voor de moment is er genoeg dat de aandacht afleidt. Gelukkig vaart ze met haar man en is ze niet alleen, moest het moeilijk worden.
Ik zoek me suf naar prettiger nieuws. Met mij is alles okiedokie, fijn, in orde, oké. Is dat voldoende goed nieuws?
Als ik dit intijds bij de marco wil krijgen moet ik zoetjesaan gaan want het is al 15h15 en ik moet nog helemaal naar boven en daarna weer naar beneden en dan beginnen werken, of minstens aanwezig zijn. Veel zin heb ik vandaag niet, maar ja, plicht roept. Niet luid, maar toch. En daarbij, mijn blad is bijna vol.
Misschien zijn we eind augustus thuis. Het enige wat wij hier zeker weten is dat we na Sakaide weer naar Long Beach gaan en verder weten we het ook niet. Misschien Europe. Let’s hope.
Ik wordt moe. Zelfs als ik ’s avonds vroeg ga slapen ben ik ’s morgens nog moe. Niet het opstaan levert problemen, maar de dag doorkomen met een redelijke productiviteit. Ik lig er gewoonlijk om 20h in, slaap tot 05h30, wip uit mijn bed, was en plas, begin mijn dag, en om 10h ben ik al hondsmoe. ’t Zal wel aan de voeding liggen, maar toch, Zes maanden is genoeg voor een mensengestel. En voor de bovenkamer ook.
Allez, nog twee maanden en ik monster af. Dikke kussen en tot in augustus.
Voorlopig hou ik het toch goed vol hé, elke dag een blad typen. ’t Is toch al de tweede dag! Het blad is nog niet vol, maar dat komt, seffes. Ik zit hier met een probleem dat om een oplossing schreeuwt: BESTAAT ER IN BELGIË EEN WAGNER CLUB EN ZO JA, WELK IS HET ALDRES VAN HUN CLUBHUIS. Ik beweer dat er een Wagner vereniging is en de chef machien beweert dat ze dat in België niet kennen. Laat me die discussie nu niet verliezen, stuur me subito presto adressen en telefoonnummers, al was het in de provincie Luxemburg. Laat het een Waalse club zijn, maar stuur me een club.
In België bestaan verschillende Wagner verenigingen zegt google maar in 1980 was er nog geen google natuurlijk en of ik ooit gegevens heb doorgekregen weet ik niet meer.
In de States heb ik bandjes opgenomen en daar staat curieuze muziek op, bijna klassiek en precies toch niet. Ik denk dat het een uitvloeisel van immigrantenmuziek is. En mooi hoor. Bon, nu ga ik een groot stuk bruin papier pikken om tegen mijn schot te plakken. Er hangt er al een, maar dat is boezjevol. (boezjevol = Brussels voor helemaal vol) Als ge er nog iets op wilt krijgen moet ge plat op uw buik gaan liggen. De rol papier staat in de laundry en ik ga er van profiteren dat iedereen siësta houdt. Behalve dan de mannen die van wacht zijn en het volk van deck, maar die zijn allemaal aan het werk. Dus ga ik nu mijn slag slaan. Dan kan ik weer filosofietjes op het schot kribbelen.
Tijdens de zaterdagse inspectie vergaapt de staf zich aan dat stuk wandpapier, maar ik zorg dat ik in de buurt ben dan durven ze niet te lang staan neuzen. Want het is hier allemaal niet gelijk hoe of wa zenne.
Mijn collega heeft slecht nieuws gehad in Panama, de dochter (22j) van haar zus heeft kanker. Dat wisten ze al, maar nu is het plots veel erger geworden. Ik kan er in komen dat ze soms erg afwezig is. Ik heb ook een zus met een dochter van binnenkort 7 jaar (Toppiéke) en binnen 15 jaar ook 22. Jong hé.
1980-06-08-zo, op zee Gisteren is de dochter van mijn collega getrouwd.
Achteraf bekeken : waarom trouwt een dochter terwijl haar ma op zee is? Vreemd.
Dat was natuurlijk een reden om feest te vieren. De cdt had de bar ter beschikking gesteld, en iedereen kon zich weerom komen volgieten. We hebben hier regelmatig bar-avonden met deze ouwe. maar het moet binnen de perken blijven ... 'Ja kaptein'.
En ’s anderendaags voor mij bijkomend werk met opruimen, glazen wassen en stofzuigen. Feest!
Iedereen blijft binnen de perken want hier wordt niet gemoord, geen brand gesticht, niet verkracht en niet gestolen. (er is wél gestolen, later) Vechten doen we ook niet, toch niet in de bar tenminste.
Het gedoe begint om 20h en om 22h is elk om beurt eens giftig geweest. Het doet me soms denken aan de aflevering uit De Collega’s, waar een feest ontaardt in een zielige braspartij. Nu was het gisteren wel rustig in de hoek waar ik mij geïnstalleerd had, maar een beetje verderop waren gevallen van blikvergiftiging. Er was er ook ene neig over zijn toeren aan het gaan. Triestig hoor, want die jongen heeft redenen te over om raar te doen, problemen met emmerkes. Maar het feit dát hij raar doet, dat wordt hem niet vergeven. Voor de rest , oôo, voor de rest begrijpen 'wij' alles, alleen niet dat iemand kan tilt slaan. Owee, ik wordt er soms mottig van. (van die dubbele maatstaven)
En roddel! Wat moet een mens daar aan doen? Ergens anders gaan werken? Het is OVERAL zo. ‘Schuilen kan nog wel, ik weet alleen niet waar.’
Met OVERAL bedoelde ik daar waarschijnlijk dat het toen op elk schip zo was, want ik was toen niet van plan de koopvaardij te verlaten om elders, in een andere branche te gaan schuilen.
Zodus, de dag dat ík misschien eens tilt sla, maken ze mij ook af. Prettig vooruitzicht is dat. Er zal niemand rechtstaan om mij uit mijn schamelheid overeind te helpen.
’k Had in Port Norfolk (Virginia, USA) nog efkes de kans om een brief mee te geven met de mannen van de bunkerboot. Dat was een brief voor Laura en Dee. Weet ge hoe ik die gepost heb? Naast het schip ligt de bunkerboot, maar vele lager natuurlijk. Nu moesten de leveringsbons en stalen van de fuel naar boven komen.
fuel = HFO, Heavy Fuel Oil ofte zware stookolie, bunkeren = brandstof innemen bunkerboat of bunkerbarge = de platte schuit die de brandstof brengt om onze tanks te vullen.
Daarvoor gebruiken ze een emmer aan een touw. Ikke aan deck een van die mannen gaan roepen daar beneden. - Hey, Hello! Could you mail a letter for me? - Sure! antwoordde die stoere bink. Wij weer naar achter, hij op zijn barge en ik op het schip. Emmer naar beneden gelaten met daarin 1 brief, daarop gespeten met 1 kopspeld 1 USD en daarbij twee Belgische Pils voor de moeite. (nu totáál ondenkbaar, bier transfereren) Zeg nu nog dat er geen postboeien bestaan. Dat is nogal iets anders dan een brief zomaar in de bus keilen hé, dit is tenminste bericht-van-overzee-naar huis-verzenden! Kortom, ik was er puur van onder de indruk. In de verte lag Norfok te flonkeren in de donkerte. Mooi. Het was stil en het stonk naar fuel. - Got it! riep de man. - Thank You! riep ik. De brief zal wel wat vettig zijn, want de emmer was niet al te proper, maar dat is allemaal puur bijzaak.
Eergisteren kwamen twee mecaniciens niet aan tafel. Dat betekent dus dat er ‘iets’ is in het machien. Dat kan van alles betekenen hé. (maar het is zeker geen akkefietje, als iemand daardoor op zee niet aan tafel kan komen) Later heb ik gehoord dat er twee enorme lekken waren in het koelsysteem. Het koelsysteem werkt op zeewater en daar is er genoeg van voor iedereen, maar al dat water spoot in het machien, en dat was niet zo goed. Al een geluk dat het overdag gebeurd is.
Al dat water zou ’s nachts zo eens moeten lopen, naar delen van 't machien waar niks nat en niks koud mag worden. Dan lagen we op ons gat ! Op-ons-gat-liggen wil zeggen dat het machien gestopt is en dat ze het niet meer gestart krijgen. De chef was in alle staten, alleen al bij het gedacht wat er had kunnen gebeurd zijn.
Nu zit die lek, schijnt het, op een plek waar ze er moeilijk kunnen aan werken. Er is hier een slimme die al héél lang vaart en die heeft voorgesteld om de zwoord van de grote stukken spek af te snijden en die rond de pijp te draaien. Naar het schijnt zou een simpele varkenshuid beter bestand zijn tegen afkoelen en opwarmen en daarbij, er zijn geen dunne rubberlappen aan boord.
Eigenlijk is heel dat probleem absoluut niet het onze, maar wij moeten wel werken voor de mensen die er een zorgelijke kop van krijgen. En als het departement machien met fronsrimpels aan tafel zit, 6 man dat de helft van de mess, dan is de sfeer ver zoek natuurlijk. Dan hing er een bedrukte sfeer, bedoelde ik waarschijnlijk.
Het enige dat ge kunt doen is nog eens met de koffie rondgaan of wat extra dessertjes brengen, maar het glimlachske dat ge als antwoord krijgt, is maar triestigskes.
Ze hebben het blijkbaar in orde gekregen, want we varen nog. Stel u voor dat ze ons moesten komen slepen. We zijn al vier dagen van de kust weg. Hoeveel een zeesleper per dag kost weet ik niet, maar aan het gezicht van de chef te zien is het vreselijk duur. En ga het achteraf maar eens uitleggen op den bureau. (de rederij)
Reactie van iemand met veel consideratie : ze worden ervoor betaald.(om het op te lossen)
Dat was een antwoord dat me bijna achteruit deed stuiken: hoe kan iemand zo koel staan tegenover zoveel ontreddering. Ze kijken als kleine kinderen die troost verwachten! Het lijkt nonnenpraat maar het komt er uiteindelijk op neer : een glimlach en een vriendelijk woordje voor die mannen.
En het brengt nog op ook, want als ge later eens een verlengdraad of een nieuwe TL nodig hebt, of er lekt een kraan, dan komt dat in orde binnen de 24 hrs. Voor wat hoort wat, anders blijft de mutuel niet duren … eh, uiteindelijk is het weer keiharde ruil? Men oogst wat men gezaaid heeft en zo. Meestal houden de mensen zich aan die spelregels.
Ik zit hier maar beschouwingen te verkopen ipv feiten te vertellen, maar dat heeft ook weer zijn reden. Als ik alles in detail wil melden, dan moet ik een boek schrijven. En dat idee was toen al afgevoerd. Helemaal.
Het eerste schip denkt men dat al dat nieuwe, als die verwondering, als die belevenissen absoluut moeten te boek gesteld worden, want zoiets mag men de mensheid toch niet onthouden!
Het tweede schip beseft men dat men bijlange nog niet alles meegemaakt heeft en dat er niet overal een Yvonne aanwezig is om raad te vragen en dat men zelf eerst de finesses van de interacties moet onder de knie hebben.
Het derde schip beseft men dat het boek zou bol staan van de zelfcensuur, want lang niet alles is geschikt voor publicatie. Absoluut niet. - Maar dat boek schrijven we tóch! zei Claire. - ??. - En dan worden we rijk van het zwijggeld, om het niét te publiceren. Dat was een hele geruststelling, dat we rijk zouden worden. Het boek had zelfs al een titel: De Romantiek van den Achterpiek. Omdat op de achterpiek (the poop) de vuilbakken staan. Toen nog geen nette gesloten containers zoals we ze nu kennen aan de wal, maar open ouwe olievaten. Die titel moest aanduiden dat er niks romantisch aan was om zich ’s avonds in de maneschijn naar het achterdek te begeven. Integendeel. Wij begaven ons in die stank om ons vuilnisbakje te legen.
We verzamelden wel verhalen voor ons boek. Maar nooit op papier. Dus ge weet het hé : de Romantiek van den Achterpiek, hét boek dat nooit geschreven werd.
te gast bij Wim Helsen ~ Tomas de Soete met een gedicht van Annie M.G. Schmidt
Dit is de spin Sebastiaan. Het is niet goed met hem gegaan.
LUISTER!
Hij zei tot alle and’re spinnen: Vreemd, ik weet niet wat ik heb, maar ik krijg zo’n drang van binnen tot het weven van een web.
Zeiden alle and’re spinnen: O, Sebastiaan, nee, Sebastiaan, kom Sebastiaan, laat dat nou, wou je aan een web beginnen in die vreselijke kou?
Zei Sebastiaan tot de spinnen: ’t Web hoeft niet zo groot te zijn, ’t hoeft niet buiten, ’t kan ook binnen ergens achter een gordijn.
Zeiden alle and’re spinnen: O, Sebastiaan, nee, Sebastiaan, toe, Sebastiaan, toom je in! Het is zo gevaarlijk binnen, zo gevaarlijk voor een spin.
Zei Sebastiaan eigenzinnig: Nee, de Drang is mij te groot. Zeiden alle and’ren innig: Sebastiaan, dit wordt je dood… O, o, o, Sebastiaan! Het is niet goed met hem gegaan.
Door het raam klom hij naar binnen. Eigenzinnig! En niet bang. Zeiden alle and’re spinnen: Kijk, daar gaat hij met zijn Drang!
PAUZE
Na een poosje werd toen even dit berichtje doorgegeven: Binnen werd een moord gepleegd. Sebastiaan is opgeveegd.
Dit is een klassieker natuurlijk. En ik heb het gedicht al beter weten voordragen, minder in cadans, want deze voordracht was op het randje van de school-presentatie, af en toe kwam het dreuntje er zelfs door.
Dit is maar 1 mening natuurlijk, er zijn er miljoenen andere. Op school dreunden wij ook hoor, maar dit is een voordracht door een volwassene die ervaring heeft en vertrouwd is met gesproken tekstwerk.
Toen wij het gedicht op school moesten leren, kende ik de inhoud van het woord drang nog niet. Terwijl ik soms toch al de ‘onweerstaanbare’ drang naar een koekje kende en ik met Tina soms halsbrekende toeren uithaalde om bij de koekedoos te raken.
Het is wel de eerste keer dat ik een volwassen bespreking van het gedicht hoor. Dat overmoed bestraft wordt … ? Die gedachte weerleggen zou een vertrekpunt kunnen zijn voor een aantal romans, novellen en gedegen geschriften over belangrijke uitvindingen die ons nu een comfortabel leven bieden, om dat een iemand die drang gevolgd heeft, overmoedig geweest is en dat met het leven betaald heeft, maar wij hebben nu wel dat vaccin. Of luchtvaart. Of … enzovoort. Er zijn nog voorbeelden van pioniers die het met hun leven bekocht hebben, maar waren zij de overmoedigen of waren zij de dapperen op wiens werk anderen konden verder bouwen?
over stuurman Knorrepot ~ zomer 1979, Long Beach, Ca.
Nu noem ik hem wel stuurman Knorrepot, maar hij was een zeer sociaalvoelend mens hoor. Niet sociabel in de omgang misschien, geen strijkages, maar wel iemand met een zeer fijn gevoel voor wat mag en kan, voor wat billijk en recht is.
Zo had hij gedaan gekregen dat de kaptein hem met de lifeboat een veerdienstje liet doen naar de wal. We lagen voor twee weken op anker bij Long Beach (Californië), ongeveer anderhalve mijl uit de kust. Nu is zoiets totaal ondenkbaar, dat een schip op anker een eigen sloep gebruikt om bemanning naar de wal te varen, maar in '79 of '80 kon dat soort dingen nog. Mits toestemming van de kaptein natuurlijk, vermits het ging over een sloep van het schip.
De stuurman voer op aanvraag om 13h, na het middageten, naar de wal. Met de lifeboat. En met als vast bemanningslid de 4de mecanicien, want volgens de voorschriften moest er een werktuigkundige aan boord van de sloep zijn. Of die jongen met evenveel enthousiasme als de 1ste stuur meedeed weet ik niet meer. Waarschijnlijk wel, in een Californische zon tijdens de werkuren zo wat heen en weer tuffen en er nog voor betaald worden ook … altijd beter dan in 't Machien staan sleutelen.
Vanaf dag 1 stonden Nooke en ik gereed om mee te gaan. Niet om aan de wal te blijven, daarvoor hadden we onze twee uren middagrust te zeer nodig, maar om te mogen meetuffen met de sloep. Zomaar, gewoon voor de verandering. Soms met onze schort nog aan stonden we al te wachten bij de gangway want het water vanuit de sloep gezien is veel meer 'water' dan van daar boven aan boord.
Soms dook er al eens een zeehondje met mooie ogen op, het kwam piepen en verdween weer. Dat boottochtje was voor ons de belevenis van de dag. Na de heen en terug van ongeveer een half uur konden we met zout op onze huid elk aan onze siëste beginnen.
Op een keer -'k ging na de middagservice het vuilnisbakje van de pantry naar het achterdek brengen- zag ik in de verte dat de sloep aan het terugkomen was. Hoe? Was de stuurman al voor 12h vertrokken? Daarom hadden we hem en de 4de mec niet aan tafel gehad! Gelukkig stond er voldoende te eten in de frigo van de pantry.
Ja, die keer was hij vroeger vertrokken, hij had de helft van zijn matrozen een namiddag vrij gegeven. Die mannen stonden te springen en na de douche waren ze vertrokken. Nu was het 13h en de sloep met stuurman en 4de mec lag daar in de verte te dobberen. De sloep was nog het open model, in hout, met ook mast en zeil aan boord, in geval. En dit was een geval.
Ik zag de 1ste stuur en de 4de mecanicien staan sukkelen met die mast en met de lappen oranje zeil. De mast was toen nog in hout. Zwaar spul dus, geen vlot hanteerbare kunststof. En het zeil was nog in zeildoek. Ook zwaar spul, geen synthetisch lichtgewicht. Stuur en 4de probeerden de mast recht te zetten. Toen die met veel comedy-achtige toestanden eindelijk bleef staan, moest het zeil nog gemonteerd worden én gehesen.
"Zie ze doen, zie ze doen …" dacht ik en ik ging met het leeg vuilnisbakje terug naar binnen. Nooke vroeg waar ik zo lang gebleven was. "De stuur probeert te zeilen, zei ik, hij denkt dat die houten lifeboat zijn jacht is." Wat bleek achteraf : de 4de mecanicien, de junior van de machine-officieren, had sinds dagen het dieselreservoir niet bijgevuld en bij het terugkeren naar boord was de sloep zonder brandstof gevallen. En de stuurman, die zichzelf een zeiler noemde want hij had thuis een zeilboot, stond niet alleen te vechten met het zware zeilmateriaal van de lifeboat, hij kon er ook niet mee zeilen.
Rond 15h pas waren ze terug aan boord. Uitgehongerd, verdorst, serieus verbrand door de zon en in een rothumeur voor twee volle dagen. Zo, dacht ik, dat weten we dan ook weeral. ALTIJD drinkwater meenemen.
“Het moet een machtig groot dier geweest zijn met zo een vleugelwijdte. Heb je ooit geweten welke vogel het was ?” CvT
'k Heb op 't Net nog wat verder gezocht over die grote zeevogel van toen aan boord. Zijn spanwijdte van 150 cm schatte ik naar mijn eigen spanwijdte. Die is nu, van vingertip tot vingertop -nagemeten door LM- 162 cm. Misschien was het vroeger een paar cm meer, toen mijn gewrichten jonger waren.
De fregatvogel heeft een gevorkte staart. Die mogen we uitsluiten want ik herinner me geen gevorkte staart en we hadden er nochtans goed zicht op, op de achterkant van de vogel want 'k herinner me wel de spectaculaire spuit ontlasting die op de kledij over de benen in de sandalen van de 1ste stuur droop. Dat ging zeer plots en zeer snel maar ik herinner me geen gevorkte staart.
wiki birdbeauty
Daarom denk ik nu dat het misschien een vogel van de gentensoort was, 140 tot 175 cm spanwijdte, naargelang de soort.
vara zoom.nl
De vogel in kwestie had ook meer wit dan een fregatvogel. Het was geen blauwvoet, daar ben ik zeker van, blauwe poten zou ik onthouden hebben. Maar hij had veel meer wit dan een fregatvogel, dat wel. Daarom denk ik nu dat het mogelijk een vogel van de gentensoort was. Jammer dat ik geen eigen foto's van het dier heb. Ik besefte toen niet dat we iets biezonders meemaakten.
PS : achteraf heeft CC me laten weten dat het mogelijk toch een blauwvoet was, maar dan een juveniel, een jonkie. De poten worden pas blauw wanneer de vogel volwassen is. Dan zit ik met een nieuw probleem, we vaarden niet in het leefgebied van de blauwvoet.https://nl.wikipedia.org/wiki/Blauwvoetgent#Verspreiding
“Tegen drieën was alles gewassen en gestreken, kwam dat door de wind dat het zo vlug droogde of hadden jullie daar materiaal voor?” CvT
Het was bij de koopvaardij, CvT, vrachtvaarders dus. Schepen met een bemanning van 22 of meer mensen. Er is dus wasgelegenheid in het kasteel. Soms één grote laundry, soms twee middelgrote. Daarin staan industriële wasmachines en drogers, te vergelijken met de bakbeesten die men in een wasserette ziet, laadvermogen van 7 tot 10 kg. Op sommige schepen is op de woonverdiepingen ook een kleinere laundry voorzien. Daar staan de wasmachines en drogers van de gewone huishoudcapaciteit, van 5 tot 7 kg.
Het hemdje en de short van de stuurman hebben we onder stromend water gespoeld en dan op 40° gewassen, kort programma, dat duurt ongeveer 20 minuten. Die twee stuks drogen was ook snel gebeurd en strijken was er haast niet aan.
De was aan deck laten drogen zou ik niet doen hoor. Er hangt zout in de lucht en die zoutkristallen drogen in de kledij. Dat schuurt de huid kapot. Binnenschippers doen of deden het wel, de was aan deck drogen. Maar zij varen op binnenwateren, op zoet water. Groot verschil.
Verder is het deck een werkomgeving. Daar wordt gebikt, geverfd, gevet en met water gespoten. Er wervelt ook regelmatig roet naar beneden. Men weet nooit van waar het gevaar komt. Beginners doen het wel eens hoor, iets tegen de reling aan het kasteel te drogen hangen. Na één keer stoppen ze daar meestal mee.
Nu denk ik er ineens aan, dat er ooit schepen geweest zijn -CMB schepen nog wel- waar ze een en ander waren vergeten op te nemen in het ontwerp van het schip. De OBO- schepen (OBO = Oil Bulk Ore). Drie zusterschepen waren dat. Daar was men oa de laundry vergeten in plannen. Tot daar aan toe, zou men denken. Maar die plannen werden niet verbeterd, ze werden zo goedgekeurd en die schepen zijn zo gebouwd geworden ook. Alledrié!
Drié keer over dezelfde steen vallen? Dat kan toch niet? Jawel, dat kan wel. Ik heb op alle drie die schepen gevaren. Ik heb die knoeiboel in de accommodatie elke dag van dichtbij meegemaakt. Da's een verhaal apart. Niet grappig. In tegendeel.
Ergens in '79 of '80 was een grote vogel aan deck geland. Hoe dat kwam wisten we niet, oceaanvogels blijven toch maanden lang in de lucht zweven zonder te landen?
Matrozen hadden hem in een kruiwagen binnen gebracht want de deckplaat buiten kan overdag tot 60°C warm worden. Binnen ontfermde de 1ste stuurman zich over het dier. De vogel had indrukwekkende zwemvliezen maar zijn poten waren wel zeer kort. Duidelijk te kort om met rennen voldoende snelheid te halen en zijn gewicht te doen opstijgen van op een vlakke ondergrond.
In een afgedekte grote kartonnen doos uit het magazijn liet de 1ste stuurman de vogel aan deck rusten in de schaduw van het kasteel. Kasteel, zo heette de bewoning vroeger. Nu klinkt het minder groots nu heet de bovenbouw van een vrachtschip gewoon 'accommodation'.
's Namiddags zou hij het vogelgevaarte lanceren van op de stuurboordwing. De wings zijn de buitenvleugels van het brugdeck, het hoogste werkdek. Dat schip had geen lift en zo'n zware beest via de binnentrappen naar boven brengen, daar was geen denken aan. De doos had trouwens niet door de deur van de brug gekund, zo groot was de doos met die vogel in. En het dier mocht onderweg naar boven zo eens onrustig worden. Dat konden we binnen de bewoning niet hebben. Via de buitentrappen kon de doos ook niet mee naar boven, die trappen zijn tamelijk smal.
Zet uw handen in de lenden en kijk van ellenboog naar ellenboog, dat is ongeveer de breedte van een buitentrap aan boord van een vrachtschip. Laat nu uw handen zakken, daar staan de leuningen. Die afmetingen en maten hebben een reden, maar de breedte van de buitentrappen is dus niet voorzien voor transport van grote dozen met daarin zware vogels.
Daarom zou de vogel zonder doos naar boven gebracht worden en liefst die dag nog, want het dier moest van hoog in de lucht kunnen jagen op vis in het water. Zo'n beest moet af en toe kunnen eten of het verzwakt.
De 1ste stuur nam de vogel uit de doos en de collega en ik zouden de stuurman begeleiden, want wij waren de enigen die vrij hadden tsn 13h en 15h (service coupé). Er wachtten ons vier smalle, steile trappen en de 1ste stuur had zijn beide handen nodig om de vogel te dragen. Nooke en ik waren een en al bezorgdheid, de bek van de vogel zag er levensgevaarlijk uit. Toen hij de vogel uit de doos wou nemen : - Draag hem met de bek van u weg stuurman, zei Nooke. - Jaja, met de staart naar u ! zei ik al even bekommerd. - Draai hem opzij, weg van uw ogen. En andere sombere praat want dit werd waarlijk een expeditie.
Nooke zou vóór hem lopen en ik zou achter hem lopen. Zij om het pad aan te kondigen, want de vogel was zo groot dat de stuurman niet kon zien waar hij zijn voeten zette. Ik volgde achteraan, om hem eventueel op te vangen in geval van misstap. Alsof ik daar sterk genoeg voor was.
Zo togen wij in een stoetje van drie de vier trappen op. Nooke en ik nog in ons net werktenue van de middagservice, de stuur in short, zomerhemdje en open sandalen. Geen van ons drie droeg de werkkledij voor aan deck.
En onze begeleidende commentaren gingen verder, de man zag niet waar hij liep en wij waren daar toch om te helpen! Geheel ten dienste, dat was toen onze slogan. Maar dat zag de stuurman anders want hij werd het beu om bij elke stap voor en achter waarschuwende woordjes te horen. De ondankbare vent. Het is aan boord toch een van de richtlijnen: kijk waar ge uw voeten zet. En omdat hij door de grote vogel niet zag waar hij zijn voeten zette had hij ons toch meegevraagd in het klimproject? Wat deden wij dan verkeerd? Wij deden gewoon wat hij gevraagd had.
Halverwege de twee de trap begon de situatie hem op de zenuwen te werken. En op mijn zenuwen ook want zijn gevloek stak me al danig tegen. Uiteindelijk waren wíj het die hem met die vogel hadden opgescheept … wabliefteru Stuur? Waar waren zijn matrozen, nu het er op aan kwam? Maar ik kon het onmogelijk afbollen, stel dat hij achterover gestuikt zou zijn bij het volgend stampje van het schip. Hij had immers geen hand aan de reling. Zo'n situatie verlaat men niet. Men blijft erbij.
Vooraan bleef Nooke hem gidsen, achteraan bleef ik hem steunen, in het midden bleef de stuurman vloeken met in zijn armen een vogel die zeer rustig bleef. Zo hadden we nog een aantal smalle trappen te doen.
'k Vond dat hij met zijn gesakker en gevloek wel wat van ons geduld vroeg. Maar zo lang we op de trap waren kon ik daar niks over zeggen.
Na moeizame minuten kwamen we boven. Hij bracht de vogel naar de reling van de stuurboordwing en daar zag en rook de vogel zijn eigen leefwereld, de ruime lucht. Hij spreidde zijn vleugels, dat was zeer indrukwekkend. De spanwijdte was misschien wel anderhalve meter. Nog nooit had ik zo'n grote vogel van dichtbij gezien.
foto van 't Net
En tegelijk ontlastte de vogel zich, ook zeer indrukwekkend, op de kledij, de benen en de sandalen van de 1ste stuur.
Weer binnen en beneden gekomen moesten Nooke en ik op de vloer gaan zitten om te bekomen van het lachen. Wat een plezante vogel was dat. Alsof hij al het gesakker verstaan & begrepen had en No & mij wou laten weten dat de 1ste stuur het toch niet in zijn eentje gekund had, hem een lancée bieden.
Terwijl de stuurman in de douche stond om de dankbaarheid van de vogel weg te wassen zijn No en ik zijn tenue gaan wegplukken, want die vogeldinges zou wel eens gaten kunnen branden in textiel. Om 15h lag de kledij van stuurman-knorrepot weer op de plaats. Gedroogd en gestreken want 'able and willig' stond hoog in ons vaandel. Op het einde van de maand had hij een extra-uur op ons blad genoteerd.
Hij was niet veel van zeggen, die stuur, maar dat was die vogel ook niet hé. Of dit nu nog echt grappig is weet ik niet, maar Nooke en ik hebben toen wel minuten lang beneden op de vloer zitten lachen. Misschien was het gewoon decompressie, dat kan ook, opluchting dat de expeditie goed verlopen was.
We gaan vanavond bij zeeboei op anker en morgenvroeg tegen de kaai. Ik hoop dat de agent weer heel veel post meebrengt voor mij. Met elke brief lach ik mij een kriek of twee en wanneer ik genoeg krieken heb draag ik ze naar de 2de kok/bakker en die bakt er dan een taartje rond voor mij.
Erg lekker, zo vers. Bon, ik denk dat ik ook zeekolder krijg. Er is hier ene die het nogal erg zitten heeft.
Zou het besmettelijk zijn? Het is die arme sukkel zijn eerste reis. Het ging allemaal goed tot er een paar minder mooie dagen kwamen. Vannacht moet het weeral erg geweest zijn want ze hebben een andere wakker gemaakt om zijn wacht te lopen. Ik denk niet dat die jongen nog zal (mogen) varen. Niet dat ge om te varen zo’n harde moet zijn hoor.
Integendeel, ik denk dat ge er verschrikkelijk soepel moet voor zijn. Af en toe voel ik eens aan mijn rug of er nog een graat in zit. En van dat JA zeggen en NEE doen of denken, waar onze pa vroeger de kripse van kreeg, awel hé, daar heb ik hier al heel veel baat bij gehad. De gedachten zijn vrij, ♫ !
Verder gaat alles zijn gangetje. Voor het ogenblik vaar ik op een laag toerental, in een lage versnelling, want voor het moment heb ik shiftitis. Dat is een aandoening door het tijdsverschil. Op onmogelijke momenten heb ik honger, behalve tijdens het etensuur. Op de gekste ogenblikken krijg ik vaak, zonder echt moe te zijn.
Want vermits we vóóruit shiftten (richting oost varen wil dat zeggen) werd tijdens de oversteek om de twee dagen de klok 1h vooruit gezet en dan ben ik een uur vroeger gaan slapen.
Dat helpt niet. Als ze me ’s morgens vragen, zijt ge al wakker, antwoord ik : nee, maar ik ben al op. Nu kunt ge zeggen dat ik thuis ook niet de vinnigste was ’s morgens vroeg, maar aan boord is dat wél het geval. EN NU NIET LACHEN, WANT DIT IS DE HEUSE WAARHEID. Aan boord ben ik des ochtends mee van de vinnigsten. Bon, ik hou er over op want ik hoor ulle denken : amai, want moet de rest dan zijn! Met ulle is niet te klappen …
'k Ga nu de tafels dekken want het is 11h20 en mijn etenstijd is dus voorbij. Tot straks.
Piep, here we are again. 13h03 en de service is voorbij. Ik denk dat heel het schip zot is vandaag. Allemaal hebben ze walkoorts. Als ze een streep land gezien hebben slaan ze door. Vooral de stuurmannen. En de anderen evengoed, eigenlijk. De TV stond aan en ze hingen er tegen geplakt. Erg gezellig. En als ge in de mess-matrozen iemand komt zoeken of iets komt vragen sist iedereen SSSTTT! Omdat ze zitten te kijken naar tekenfilmpjes van Superman. Móói!
'k Heb hier juist een klassieke zender gevonden op FM, allemaal violins, 'k ben benieuwd van wie het werk is. Nogal romantisch en Slavisch klinkt het.
De overtocht van Japan naar hier is rustig verlopen, buiten die paar dagen storm. Toen waren er golven van ± 15m en ik was efkes zeeziek volgens de regels van de kunst, met bleek worden en braken en heel de hutsekluts comme ik faut. Maar dat is geleden leed.
Ik ga ermee ophouden want ik ga een beetje siësten. Slaapwel en tot schrijfs.
te gast bij Wim Helsen ~ Jitske Van de Veire met 'Joepie!' van Marthe Laureys
ik kleed mijn slaapkamermuur aan met plaatjes om zo mezelf de wereld uit te puzzelen laag over laag over hoge verwachtingen ondertussen strijk ik mijn persoonlijkheid uit over internetquizjes
‘zat jij al eens met je benen open voor de spiegel?’ ik durf ze de waarheid niet te vertellen en voel het glas weer een beetje breken nog even en ik lig in miljoenen stukjes over de speelplaats verspreid
op weg naar huis struikel ik over mijn eigen veters ik had nog nooit zo graag een slaapkamermuur willen zijn
Ze leest de tekst veel te snel naar mijn zin. Het had iets trager gemogen. Gelukkig is het programma ondertiteld!
Over genderdiversiteit heb ik ooit een documentaire gezien, hoe soepel ze daar mee omgaan in Thailand. En die mentale souplesse zou te maken hebben met het Boeddhisme, een zeer tolerante filosofie met de bijbehorende gedragscode. In Thailand is 94% van de bevolking boeddhist, zegt wiki. Die documentaire kwam niet van dure studies van professoren of universiteiten, ze bracht het dagelijks leven in beeld op het platteland.
Op YouTube staat van alles over gender diversiteit, maar niks van de documentaire die ik bedoel. Wat ik wel gevonden heb is een artikel in Wikipedia waarin alle gendercategorieën een definitie krijgen. Het woord categorie is waarschijnlijk fout, want het staat daar nogal vastomlijnd en in de dagelijkse werkelijkheid blijft allemaal zeer fluïde, als ik me goed herinner. https://en.wikipedia.org/wiki/Gender_identities_in_Thailand
Vandaag wisten mensen hier te vertellen dat er dingen aan de gang zijn tsn Rusland en de USA. Er waren hier betogingen maar wat er precies gebeurt weet niemand. De Japanners hier spreken bijna geen Engels en niemand van ons spreekt een letter Japans. (behalve ene, die was hier in zijn jonge jaren bijna getrouwd)
Plezant is dat, ik voel mij hier een analfabeet, want door het schrift worden we niks wijzer. Moesten we het schrift kunnen lezen, zouden we al rap leren van de opschriften en de reclames. Dat was in Algerije en Egypte ook een probleem. Ge weet nooit wat er op de deur staat: uitgang of wc of verboden toegang. Zo moeten de gastarbeiders bij ons zich ook voelen.
Toen werd het woord gastarbeider nog gebruikt?
Winkelen hier is een marteling. Geef mij maar meer westerse landen. Nuja, varen is ook niet dé manier om een idee te krijgen van een land. Wij doén landen, maar wij zién er geen.
Die visie heb ik achteraf ook moeten bijstellen hoor. We werden niet afgeleid door de façades van een land, door de toeristenfuiken. Wij zaten midden in de coulissen! En daar valt veel te zien en te beleven.
Als ge nu van mijn cabine buiten kijkt zouden we evengoed in Bremen kunnen liggen. Enkel de opschriften, daaraan ziet ge dat het Oosterse graansilo’s zijn. Ik wou dat we naar Zuid-Amerika gingen.
We hebben sinds een week een nieuwe ouwe. (ergens in een Japanse haven aan boord gekomen?) De vorige was een neurotisch geval, een detailmaniak. En over de grote problemen mocht hij vallen, hij zag ze nog niet. Un précieux ridicule, een snob van het poverste soort met een schrijnend gebrek aan savoir-vivre en savoir-faire.
De kaptein is weg, lang leve de kaptein. De vorige is waarschijnlijk vertrokken met het idee dat de bemanning hem mist. Dat ook nog. Hij heeft teveel boekskes gelezen denk ik. Môja, met zo’n Russische naam en met een kleine d … hij heeft waarschijnlijk nog niet van de Potemkin gehoord. De deze is een kwieke democraat. Heeft op een week tijd het boeltje gereorganiseerd. Hij heeft de chef (die van ons) de sleutels van de bierlocker doen afgeven. Hij controleert alles, tot groot ongenoegen van die van ons. En wat een opluchting voor ons hé, nu is er tenminste iemand die weet dat het werk goed gedaan wordt en als er iets niet of slecht gedaan wordt, WAAROM dat zo is. Tot hiertoe waren wij de wezenkindjes aan boord. Iedereen heeft een baas, behalve wij, wij hebben een kwal. Ik moet ophouden met zagen over die sukkel. Hij is onbekwaam en hij weet het. Dat zijn de gevaarlijksten. (De gefrustreerden, de nijdigaards bedoelde ik toen waarschijnlijk).
Ik zal eens optellen hoeveel keer ik in vier maanden tijd aan de wal geweest ben. Dan hebt ge een idee. 3x in Egypte, één keer naar Luxor en 2x gaan zwemmen. 4x in Canada. Daar lagen we vlak tegen het stadje. 3x in New Orleans. 1x in Japan. Dat is 11 maal en ondertussen moet het werk gedaan zijn. Dat zijn dus geen 11 verlofdagen. Telkens maar voor een paar uurkes. Ofwel tijdens de siëste, ofwel ’s avond na de werkuren. Qua vrije tijd zijn wij het slechts bedeelde departement. Niet omdat we niet weg mogen, maar door de aard van het werk kunnen we gewoon niet. Eigenlijk vind ik dat niet zo erg hoor. Als ge ziet wat anderen doen met hun vrije tijd: geld gaan wegsmijten door de ramen van bordelen. Nu hebben di allemaal wel hun ramen en gordijnen goed toe. Ten eerste is het hier winter, ten tweede om al dat geld binnen te houden natuurlijk en ten derde om geen last te krijgen met de buren.
Zeg, ik stop ermee. Ik ga de brief naar de marco dragen en dan ga ik mijn haar nog maar eens wassen om de fritgeur er uit te krijgen. Ik ben verdikt, het eten is hier te vettig. Mijn vel lijdt er ook onder. ’k Kan in de helft van mijn kleren niet meer in. Plezant is anders. Ik kom net de week rond. Als er vanzeleven weer waterbezuiniging afgekondigd wordt is bibi de peer.
Ik heb al wat kledij bijgekocht en bijgekregen, maar het blijft nipt. Ik zal in de States eens wat losse flodders gaan kopen.(losse flodders = oversized T-shirts)
Dag, veel kusjes en tot schrijfs in de volgende poort. m.
