Hij kan er niet omheen, Van Morrison draagt nu al zijn halve leven de naam van een ouwe knorpot mee, geheel ten onrechte dat wel. Dat hij journalisten niet in zijn hart draagt? Hij zal daar wel zo zijn redenen voor hebben, hij houdt nu eenmaal niet van interviews, wat zijn goed recht is. Alles wat hij te zeggen heeft staat gebeiteld in zijn zo langzamerhand meer dan indrukwekkende songbook. Er zijn er die voor minder een Nobelprijs kregen (en niet kwamen opdagen).
Dat hij een apart compartiment kreeg in mijn platenkast is het gevolg van een jarenlange – ik zou bijna zeggen adoratie, maar dat is niet het juiste woord – “volgzaamheid”aan 's mans oeuvre. Niet dat ik bij elke noot die hij ooit op vinyl of Cd liet persen per se naar de platenwinkel holde, ik ben geen Beatle-fetisjist zoals sommige anderen hier.
Van mag zich sinds hij in 2016 door de handen van Prince Charles op Buckingham Palace tot ridder werd geslagen sir Ivan Morrison noemen. Een tv-verslaggeefster vroeg hem bij het buitenkomen hoe ze hem nu moest aanspreken, zonder verpinken antwoordde hij: “You can still call me Van the Man”.
Een stukje uit een concert van 2017 en tevens een track uit “Rolling with the Punches” een Sam Cooke-klassieker Bring it on home to me met opmerkelijk gitaarwerk van studiomuzikant Dave Keary en sublieme backing vocals. Op het album tekende Jeff Beck voor de solo.
Welja, voor een keer wel kan ik mij verzoenen met de nieuwe generatie popmuzikanten, tenminste toch met deze groep.
Coldplay mag gerust genoemd worden als een van de meest spraakmakende van de laatste tien jaar, zeker in vergelijking met de ongelooflijke shit die er in die periode op ons is afgekomen. Al even merkwaardig is de zielsverwantschap van Chris Martin met het Brusselse fenomeen Stromae die een prominente plaats kreeg op het nieuwste Coldplay-album.
Het gebeurt niet al te gauw dat een groep van dergelijk formaat zo maar een hele plaat gratis en voor niks lanceert via het internet. Het opzet doet een beetje denken aan het ultieme Beatles concert op het dak van de Apple building.
Chris Martin verkoos het dak van een gebouw in Amman in het ochtendgloren, de zonsondergangversie staat er naast.
Bij dit soort performances bekruipt mij de neiging dat het misschien toch nog goed komt met de wereld.
Afijn, ik weet al wat er tegen nieuwjaar op mijn verlanglijstje gaat terecht komen.
Nee hoor, dit is geen schreeuw om aandacht, wel integendeel. Ik zit mij al de hele tijd af te vragen wie er in vredesnaam hier nog zit te wachten op bewegende plaatjes of Photoshop"creaties", in het beste geval kan je daarmee naar een WZC tot de zuster roept dat het tijd is voor toiletbezoek.
Hoog tijd dus voor een duik in mijn archieven - merci YouTube – naar de roots van de populaire muziek. Ongewild, of ongetwijfeld, kom je dan terecht in de Mississippi-delta bij de voedstervaders die heel lang aan de weg geplaveid hebben. Mississippi John Hurt (1892 – 1966) is slechts een van de vele, al mag zijn speciale finger picking style tot voorbeeld gediend hebben voor een resem volgers. Zie bv RL Burnside – the last of the hill country bluesmen – link onderaan. “You got to walk that lonesome valley“ was een oorspronkelijke gospel ballad waarvan de auteur onbekend is, niet ongebruikelijk bij traditionals. De eerste plaatopname van dat nummer staat op naam van de Jenkins family in 1923. John Hurt demonstreert hier in dit filmpje zijn unieke stijl, de duim speelt als een metronoom rhythm terwijl zijn andere vingers de melodie uitlijnen. Het lijkt erop dat dit is opgenomen tijdens een van de vele sessies bij Pete Seeger, al weet ik dat niet zeker.
Ik kom hier al een tijdje niet meer, dat is niet zo verwonderlijk bij het aanschouwen van de dagelijkse hoempapa, hitpureeshit, een stel papoea's en verloren gelopen krautmoffen. Niet mijn stukje taart, dus.
Passons, misschien komt het ooit nog wel eens goed, zo rond 2050 of daaromtrent. Allicht is het een maand of wat nog te vroeg, maar voor Paul Carrack is het altijd te laat als je nog geen weet hebt van wat hij allemaal op zijn cv heeft staan. Ter illustratie dit prachtige stukje gospel - ha, those harmonies! - opgepikt door het Duitse Great Living- Room- Concert @ Martin's home, waarvoor hulde.
Gewoonlijk zit hij weggedoken achter z'n Hammond B3 op tournee met Eric Clapton & band, deze keer laat hij het niet aan z'n hart komen met een simpele akoestische gitaar.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus komt op geregelde tijden de MCP (Male Chauvinist Pig) van onder zijn platte steen gekropen, al ben ik niet zo'n tettenhek als een bepaalde andere poster. Ook niet West-Vleuteraars zullen wel behrijpen over wie ik het heb. Passons...
Juice Newton (1952) had een al bij al bescheiden carrière, ondanks enkele uitstekende songs en albums, in het C&W genre. Onderstaande zal u ongetwijfeld bekend in de oren klinken, al zullen versies van Queen of Hearts van Dave Edmunds, die twee jaar eerder uitkwam, in onze contreien allicht meer gedraaid werden.
Anyway, Juice etaleert hier haar onmiskenbare rock chick-gehalte die bovendien live meer dan aardig overweg kan met een 12-string - nee, da's geen onderbroek - en een Danelectro. Ze kan bovendien ook nog zingen, kijk maar op 3:50, een ongekende luxe dezer dagen.
Angel of the morning werd geschreven door Hank de Vito, jarenlang steun en toeverlaat op pedal steel bij de fabuleuze Hot Band van Emmylou Harris in de gloriedagen met o.m. Glenn D. Hardin, Emory Gordy, Rodney Crowell en uiteraard gitarissimus Albert Lee.
