Nee hoor, niet “den Albert” van Laken maar Albert Lee for goodness sake, bij leven en welzijn één van mijn favoriete snarenplukkers die eind dit jaar zeventig(!) wordt. Over de anderen heb ik het al links en rechts tussendoor al wel eens gehad, maar ik vind dat hij absoluut een apart hoofdstukje verdient.
Om het een beetje te duiden: Emmylou Harris zei over hem “When Saint Peter asks me to chronicle my time down here on earth, I'll be able to say (with pride if that's allowed) that for a while I played rhythm guitar in a band with Albert Lee.”
Lee maakt deel uit van de eerste generatie (geb. eind 1943) Britse gitaristen die stormenderhand in de jaren zestig en later de popmuziek een uniek cachet gaven, namen noemen heeft geen zin, ze zijn u allen welbekend.
Het mooist is natuurlijk het respect en waardering van collega-muzikanten en op dat gebied heeft Lee zeker geen klagen: Clapton ( hij gaf hem een Gibson Les Paul Custom cadeau uit de Delaney&Bonnie-periode) met wie hij eind jaren zeventig vijf jaar toerde is maar eentje van de vele grootmeesters, Don Everly schonk hem zijn 1958 J-200 als bedankje voor de jarenlange samenwerking en voor de reünie met broer Phil in 1983.
Op z'n zeventiende was hij al beroepsmuzikant bij Chris Farlowe and The Thunderbirds waar hij enkele jaren mee toerde. Later volgen Joe Cocker, Chas&Dave, Jerry Lee Lewis, Joan Armatrading, Jackson Browne en zelfs Little Richard aan de lange lijst.
Een opwarmertje met een andere gabber die ook nogal van wanten weet op de Telecaster: Dave Edmunds en ander schoon volk in de studio waaronder Huey Lewis en Phil Lynott (Thin Lizzy) bij de opname van de rockabilly-klassieker Repeat When Necessary uit 1979:
Maar het beste moest nog komen en dat was toen hij Emmylou Harris' Hotband vervoegde in 1976 voor hun beste line up ooit (sorry James B.). Nog beter was dat zij nog een jaar later afzakten naar de Roma in Antwerpen.
Albert Lee is nooit een frontman geweest en dat deed hij ook nu niet: bescheiden in de achtergrond met af en toe toch nog een pasje voorwaarts bij een solo.Toen nog verknocht aan de Telecaster die hij een tijd later zou inruilen voor z'n Musicman Signature, maar dat zal allicht te maken gehad hebben met een commerciële deal.
Hoogtepunt was alleszins Luxury Liner waarop hij enkele van zijn fantastische duivelskunstjes vertoont samen met Hank De Vito (pedal steel), de andere gitarist is niet Marouane Fellaini maar Rodney Crowell, leverancier van talloze Harris-songs.
