Op
gevaar af menige gevoelige snaar (no pun intended) te raken, zeker
voor diegenen die het origineel niet kennen, ga ik het er toch maar
op wagen.
Het gaat
over een nummer dat, onder een miljoen andere versies, bekend staat
als Guitar Boogie en als dusdanig evenveel keer
gekopieerd werd,
Naar het
schijnt is het samen met Smoke on the Water het enige
nummer dat je nergens in een gitaarwinkel mag spelen van de
shopkeeper op straffe van buitengegooid te worden.
The
Shadows maakten er laten we eerlijk zijn een flauw
afkooksel van dat, meer dankzij de fabelachtige sound van de Abbey
Road studio's, toch nog een bescheiden hit werd.
Marvin
had in die dagen zeker niet de technische skills van Arthur
Smith's'origineel uit 1948, later ook niet volgens mij, maar
soit,
Zeker
het nogal inspiratieloze middenstuk kan niet imponeren als je het
gaat vergelijken met wat Smith allemaal uit de vingers toverde op
een, weliswaar elektrisch versterkte, akoestische gitaar.
In feite
wordt het nummer nog enigszins gered door Tony Meehan's
drumwerk.
Nog veel
schaamtelozer vind ik dat ze zichzelf opgeven als auteurs van het
nummer, het staat er echt hoor: Marvin, Welch, Harris, Meehan,
terwijl zelfs een halfdove marsupilami kan horen dat Shadoogie
een doorslag is van Guitar Boogie,
Nu had
Arthur Smith wel enige ervaring met het feit dat menigeen het niet zo
nauw nam met het auteursrecht, iedere filmliefhebber kent die
beklijvende, fantastische scène uit John Boorman's Deliverance die
om godweet welke reden te boek staat als Dueling Banjos
alhoewel er maar een enkele banjo bij te pas komt.
Tenzij
het een verwjzing was naar Arthur Smith, Don Reno &The
Crackerjacks' origineel uit 1955 dat geregistreerd werd als Feudin'
Banjos , Smith moest jarenlang procederen tegen Warner Bros om de
schamele aalmoes die ze hem boden (15.000 dollar) omgezet te zien in
waar hij recht op had.