Roy Hall, geachte toehoorders, was niet zomaar de eerste de beste, au contraire!
Als je song book gevuld is met klassiekers als Blue Suede Shoes, Whole Lotta A Shakin' Goin' On (1) of See You Later Alligator mag je met recht en reden een paar dikke bladzijden opeisen in het Nieuwe Testament, Mozes kreeg die tenslotte ook van zijn PR-agent toen hij dat truukje met de Rode Zee uithaalde en Cecil B. DeMille stinkend rijk maakte.
Hall (geb. mei 1922, Virginia, overleden 1984 Nashville) niet bepaald een klassiek geschoold pianist - naar het schijnt bestond zijn opleiding in totaal uit twee pianolessen - ging al in 1949 met zijn eigen band Cohutta Mountain Boys, een vijfmans country formatie, aan de slag als begeleider, niet als zanger.
De band veranderde in de daarop volgende jaren een paar keer van naam en bezetting, hoewel het nooit tot een echte doorbraak kwam. Roy verdiende de kost als clubeigenaar van The Hideway en sessiemuzikant voor o.a. Patsy Cline en Marty Robbins.
Het verhaal gaat dat Presley, op zoek naar werk, er in 1954 al na een nacht op de club door Roy werd uitgezet wegens niet goed genoeg.
Maar het verhaal gaat ook dat Hall over een ongebreidelde fantasie beschikte, vandaar ook dat het bijzonder moeilijk was betrouwbare biografische gegevens over hem te verzamelen, temeer omdat hij vrijwel nooit interviews gaf.
Het is misschien jammer dat hij in het verdere verloop van zijn carrière dikwijls bleef steken bij "net niet", al zal zijn drankprobleem daar allicht toe bijgedragen hebben.
Grappige teksten maken kon hij echter als de beste, getuige dit Three Alley Cats uit 1956
(1)Roy Hall's claim dat hij medecomponist was van dit nummer is door verschillende bronnen in twijfel getrokken, blijkbaar niet ten onrechte.
Ik kan er eigenlijk nog best een epiloog aan toevoegen, een mini-tribute voor gitarist Hank Garland op bovenstaand nummer, een minder bekende tijdgenoot van Chet Atkins of een Scotty Moore. hoewel hij zeker niet voor beide heren moet onderdoen.
Zomaar een stukje van nauwelijks anderhalve minuut fabelachtige Gibson-sound en uitstekende klankkwaliteit van 's mans golden fingers (volgens de presentator) in dit clipje:
Er is in de loop van de geschiedenis van de zwarte Amerikaanse bevolking al heel wat te doen geweest over Alabama en dat was niet bepaald een vrolijke geschiedenis.
George Wallace is allicht de meest beruchte in recenter tijden, zijn inauguratiespeech als gouverneur van de staat in 1963 loog er niet om:
"In the name of the greatest people that have ever trod this earth, I draw the line in the dust and toss the gauntlet before the feet of tyranny, and I say segregation now, segregation tomorrow, segregation forever"
https://www.youtube.com/watch?v=Frlfj_TFLAc
Intussen hebben zowel Lynyrd Skynyrd de weldaden en Randy Newman de wandaden van deze staat bezongen, maar het zou zonde zijn Charley (Charlie) Patton over het hoofd te zien.
Over zijn geboortedatum bestaan nogal wat twijfels, de ene bron houdt het op 1884, een andere op 1889 en zijn grafsteen vermeldt 1891.
Echt werken zoals zijn ouders (sharecroppers*) heeft Charlie nooit gedaan, hij leefde van de opbrengst van zijn concerten en op de kap van zijn talloze liefjes.
Going To Move To Alabama is een voorbeeld van een pure blues-basissong echter met de steun van viool als begeleiding om het een beetje op blanke country te laten lijken, zijn stijl werd schaamteloos door o.a. Hank Williams gekopieerd.
Sommigen houden het erop dat dit het allereerste rock 'n rol-nummer uit de geschiedenis is.
Twee dames waar ik al jaren bewondering voor koester, Bonnie Raitt in het bijzonder en Trisha Yearwood die er haar handelsmerk (al is dat zeker niet pejoratief bedoeld) van gemaakt heeft pakkende songs te zingen over kwetsbare vrouwen zonder in clichés te vervallen.
Het gebeurt niet alle dagen ze allebei samen aan het werk te horen, maar hier is er zo eentje waar ik nog altijd kouwe rillingen van krijg, begeleid door een voor een keer sobere Jools Holland:
