Ik ga er altijd van uit dat je omzichtig moet omspringen met superlatieven, bij deze laat ik die omzichtigheid voor wat ze is: compleet overbodig. Katie Kissoon, dames en heren, is een totaal ten onrechte naar back ground vocals verbannen muze. Niemand in dit ondermaanse rijk zal haar haar jeugdige onbevangenheid kwalijk nemen ten tijde van de bubblegumrage van Chirpy Chirpy Cheep Cheep – in Europa ging Middle of the Road (hu, who?) met de bloemen lopen – of de heerlijke funk van You're the One. https://www.youtube.com/watch?v=UcFjof4vbws
Niet te geloven dat ze bijna twintig jaar haar tijd zat te verdoen bij die bloody James Last eer de grote namen haar ontdekten, van Roger Waters tot Eric Clapton en Van Morrison. Platenlabel Sony, wat een verschrikkelijke geldwolven zijn dat toch, haalde de complete versie van Waters' Mother offline wegens copyright ingfringement – kan het nog belachelijker, maar op Youtube staat voorlopig toch nog het mooiste stukje met Katie online. Voor de geïnteresseerden: ook AFL (Andy Fairweather-Low, al een eeuwigheid tweede gitarist bij Clapton) en zowaar Doyle Bramhall II, ook een long time vriend van EC die een nogal ongewone snaarsetting hanteert, waren van de partij. Ik ken geen andere linkshandige gitarist die zijn snaren upside down – als een rechtshandige dus – bespeelt, de solo is van zijn hand.
Zal ik er nog eentje bij doen? Deze dan met een adembenemend slot van de eeuwige Clapton-klassieker Wonderful Tonight. Geen wonder dat hij na afloop een diepe buiging maakt voor darling Katie, plus, het is wat mij betreft een van de beste versies ooit van de meester, uit 1999 in Madison Square Gardens, bijgestaan door een rits oude getrouwen: Andy, Nathan, Steve... Hij is altijd al een man geweest met heel veel respect voor wie mee op het podium stond, van de backing vocals tot AFL, Paul Carrack, Nathan East, Chris Stainton, Steve Gadd, David Sancious en talloze anderen.
