Ik weet niet hoe het met u is gesteld, lezer, maar mij gebeurt het wel meer als een cultuurbarbaar te worden bestempeld. Er wordt je voorgeschreven van wat je verondersteld wordt "mooi" "tijdloos" "een mijlpaal" "meesterwerk" of godweet welke superlatieven nog allemaal, toe te kennen aan deze of gene vorm van menselijke expressie.
Soms kan ik daar in meegaan, soms ook niet. Probeer maar eens in gezelschap, zelfs met gedempte stem, uit te leggen dat je klassieke muziek slaapverwekkend vindt en dat dat violengekrijs bezigheidstherapie is voor overgesubsidieerde in pitteleir en mouwloze C&A-avondjurken gestoken heren en dames. Het minste wat je kan zeggen is dat er dan enige consternatie in de lucht hangt, gevolgd door meewarige blikken zo van: wat komt die Menapiër hier doen?
Maar goed, dit gewoon ter introductie - nu ja, de huidige generatie senioren is er mee opgegroeid - van wat destijds als des duivels werd omschreven: Rock 'n Roll!
Ok, we weten nu wel dat we die term te danken hebben aan een - voor ons dan toch - obscure Amerikaanse disk jockey uit het stenen tijdperk en wat er tegenwoordig onder die noemer schuilgaat heeft nog nauwelijks iets te maken met de oorspronkelijke blanke gedaanteverwisseling van de zwarte rhythm-and-blues.
Het duo kenners van de quiz zullen dan ook wel weten waar Knopfler de mosterd haalde. Desalniettegenstaande, let's go (en f**k Elvis)!
Laat je niet om de tuin leiden door het catchy subject, dit gaat helemaal niet over opgeschilderde troela's vol botox en PIP-implantaten, nip- en andere slips, kortom het soort volkje waarmee Britse tabloids dagelijks zes miljoen - het kunnen er veel meer zijn - lezers opgeilen. Ook niet over de dertig ton elektronika en dertig gram inspiratie, videowalls, verkleedpartijen na ieder nummer en dertig dansers op de scene. Zo kwam ik uit bij het Ierse elfje Lisa Hannigan, in 2008 of zo al eens vreemde eend in de bijt geweest bij Jools Holland's Later. Ze vormde ooit een duo met Damien Rice maar da's ancient history.
Wat is er simpeler dan gewoon met je vrienden naar de pub trekken, een pintje drinken en een liedje zingen dat uitblinkt door geniale eenvoud, een aardige melodie en een minimumbezetting aan instrumentarium, het futuristische drumstel niet te na gesproken:
Of je kan er ook op uit trekken, door bos en hei, ver weg van de city lights tot je een geschikte plataan vindt met voldoende zitruimte voor een man of vijf en daar je ding doen, wars van flikkerende spots of rookmachines waar je horendul van wordt. Le déjeuner sur l'herbe, maar dan anders:
Laat ik maar eens beginnen met een terugkeer naar daar waar het allemaal begon: de Delta. Die van de Mississippi uiteraard, in een tijd waarin het voor zwarten - of moet ik om het wat politically correct uit te drukken houden op Afro-Americans - niet bepaald een lachertje was.
Rassendiscriminatie, uitbuiting, sociale uitsluiting: de gedroomde voedingsbodem om via muziek uiting te geven aan je gevoelens. Veel had je daar niet voor nodig, een gitaar, een harp (mondharmonica) of wat percussie was ruimschoots voldoende. Inspiratiebronnen genoeg: het harde labeur in de cotton fields, een onbeantwoorde liefde of gewoon een ondeugend rijmpje.
Een mens moet ergens met de deur in huis vallen, vandaar dat de keuze viel op Fred McDowell die zijn geboorteplek in Tennessee achterliet om boer te worden in Mississppi, wat hij tot aan zijn dood in 1972 bleef. In 1959 kwam zijn eerste plaat uit maar grotere bekendheid verwierf hij pas na het Newport Folk Festival van 1964. Een van zijn specialiteiten was het bottle neck slidegitaar spelen, het verhaal gaat dat hij daarvoor uitsluitend beroep deed op de hals van ginflessen die hij over de ringvinger schoof zodat hij de rest van zijn vingers vrij had om het ritme te tokkelen. Veel van zijn nummers hebben een aanstekelijke beat, langzaam aanzwellend tot een opzwepend hoogtepunt.zoals dit "Baby, Please Don't Go" waarin hij al van bij de intro "I do not play no rock'n roll, I'm playin' blues" de toon aangeeft.:
Ok, wij hebben hier ook wel "onze" Toots die mondmuziekse speelt en er, niet ten onrechte, wereldberoemd mee werd, maar dat was in een compleet ander genre, al teert hij al vijftig jaar op dat ene nummer, dat wil daarom niet zeggen dat hij als musicus minder verdienste zou hebben.
Johnny Woods daarentegen is compleet andere koek, niks easy listening - in tegenstelling tot Toots' soft jazz of hoe je het ook wil noemen - maar authentieke music from the soul zoals in dit So Many Cold Mornings.
http://www.youtube.com/watch?v=IZSVOeRc9io
