Ik weet niet hoe het met u is gesteld, lezer, maar mij gebeurt het wel meer als een cultuurbarbaar te worden bestempeld. Er wordt je voorgeschreven van wat je verondersteld wordt "mooi" "tijdloos" "een mijlpaal" "meesterwerk" of godweet welke superlatieven nog allemaal, toe te kennen aan deze of gene vorm van menselijke expressie.
Soms kan ik daar in meegaan, soms ook niet. Probeer maar eens in gezelschap, zelfs met gedempte stem, uit te leggen dat je klassieke muziek slaapverwekkend vindt en dat dat violengekrijs bezigheidstherapie is voor overgesubsidieerde in pitteleir en mouwloze C&A-avondjurken gestoken heren en dames. Het minste wat je kan zeggen is dat er dan enige consternatie in de lucht hangt, gevolgd door meewarige blikken zo van: wat komt die Menapiër hier doen?
Maar goed, dit gewoon ter introductie - nu ja, de huidige generatie senioren is er mee opgegroeid - van wat destijds als des duivels werd omschreven: Rock 'n Roll!
Ok, we weten nu wel dat we die term te danken hebben aan een - voor ons dan toch - obscure Amerikaanse disk jockey uit het stenen tijdperk en wat er tegenwoordig onder die noemer schuilgaat heeft nog nauwelijks iets te maken met de oorspronkelijke blanke gedaanteverwisseling van de zwarte rhythm-and-blues.
Het duo kenners van de quiz zullen dan ook wel weten waar Knopfler de mosterd haalde. Desalniettegenstaande, let's go (en f**k Elvis)!