Met de gebeurtenissen in het achterhoofd van de laatste tijd over enkele vrouwelijke popsterren die vijf octaven aankonden maar met drugs en alcohol zelfvernietiging opzochten kan je allicht de "boekskes" en de tabloids week na week opvullen.
De lyrische ontboezemingen, vaak op het pathetische af, over hun vocale kwaliteiten mogen dan wel min of meer gegrond zijn, het blijven de exponenten van populaire massacultuur, zie maar de hype rond het nieuwste prinsesje Adele.
De vergelijkingen met iconen uit het verleden gieren je dan om de oren terwijl het gewoon wachten is op de volgende in het rijtje.
Op zich is er natuurlijk niets mis met populaire muziek, kijk maar naar het componistenduo Jerry Leiber en Mike Stoller die ontelbare hits uit hun pen lieten rollen.
Zo ook Hound Dog dat door een heupwiegende, voor die tijd provocerende, blanke jongeman met lange bakkebaarden uit Tupelo Mississippi in 1956 zou uitgroeien tot HET symbool van een tot dan toe nauwelijks bekend fenomeen: rock 'n roll.
Jammer genoeg was de goegemeente vergeten dat vier jaar eerder al een vrouw met een stem als een misthoorn (no pun intended) als eerste van datzelfde nummer een stomende versie had opgenomen.
Willie Mae Thornton aka "Big Mama" werd in 1926 als domineesdochter geboren in een dorpje nabij Montgomery Alabama en had nooit enige muzikale opleiding genoten. Typisch begon ze te zingen in het kerkkoor en al even typisch werd ze ontdekt tijdens een lokale talentenjacht. Kort daarop werd ze geëngageerd voor de Hot Harlem Review waarmee ze door het ganse Zuiden lange jaren op tournee ging.
In 1948 werd Houston Texas haar nieuwe thuishaven waar ze in contact kwam met onder anderen Lightnin' Hopkins en bandleider Johnny Otis waarmee ze in 1952 in het New Yorkse Apollo Theatre concerten gaf..
Dat leverde haar de beroemde bijnaam op want haar verschijning was niet alleen behoorlijk imposant, ook haar andere kwaliteiten op drums en harmonica vielen op naast het schrijven van haar eigen songs.
Later meer...
Sorry voor de Elvis-fans - die kwibus van _en_de _jordanaires inbegrepen - maar zijn versie is gewoon een Sinterklaasliedje als je die naast Big Mama's opus gaat leggen.
In Schotland hebben ze behalve mystieke monsters, adembenemende landschappen, vuurwater bereid uit gerstkorrels, asgrauwe steden en een in moderne tijden ietwat ongebruikelijke vestimentaire uitrusting ook nog wel wat anders om een mens enige geestelijke verpozing te bezorgen.
Vermoedelijk zegt Bishopsbriggs, East Dunbartonshire u weinig of geheel niets, mijzelf inbegrepen trouwens. Het blijkt een plaatsje zonder veel geschiedenis te zijn langs een belangrijke verkeersader - Fransen noemen dat doorgaans een cité-dortoir - ten noorden van Glasgow.
Tot daar in 1987 ene Amy MacDonald het levenlicht zag die twintig jaar later met verbazingwekkende frisheid de wijde wereld ging veroveren tussen het geheel uit plastic opgetrokken gedoe van Gaga's en overjaarse pop queens.
Voetbalgekke Amy mocht ondertussen al de bijnaam Flower of Scotland op haar hoed steken sinds ze dat nationale volkslied mocht zingen voor de wedstrijd tegen Spanje.
Maar ze kan wel veel meer dan dat, bovenop het dak van een gebouw en niet bepaald geholpen door de akoestiek het titelnummer van haar debuutalbum brengen, bijvoorbeeld, bijgestaan door haar energieke gitaarspel en onweerstaanbare accent:
