Wacht, ik ga eventjes op de gebeurtenissen vooruit lopen, kwestie dat je niet alle onzin moet lezen die hier verschijnt, of een week lang genieten van de Plechtige Heilige Communie bekrachtigd door het Heilige Vormsel van den aartsbiskop van Mechelen-Brussel-Antwerpen-Brugge en aanverwante landsdelen in een of ander schabouwelijk winterskoud bouwsel uit vroegere eeuwen.
Luisteraars, sta me toe dat ik u een anekdote vertel over mijn eigen beleuvenissen uit die tijd die een nogal onverwachte wending kreeg bij dezelfde gelegenheid waar je, naar het schijnt, moet doorworstelen als je de gezegende leeftijd van twaalf jaar hebt bereikt. Zowat net geen honderd procent van mijn leeftijdsgenoten mocht dan op een vrije donderdagmiddag spoorslags ter kerke gaan om ingewijd te worden in de wereld van de goden en hun hemelse rijk.
Jammer genoeg vond ik dat nog veel te vroeg en gaf er de voorkeur aan om a) kikkerdril te gaan vissen in de Molenbeek, b) een kamp op te zetten in Bertembos of c) een verse, dampende paardendrol te dumpen in de brievenbus van boer Mandus, een van de meest gehate agrariërs van het dorp. Moeder dacht dat het volgen van godsdienstlessen wel zou volstaan hebben om tot die elite te worden toegelaten, helaas had zij niet door dat zoonlief al van in het vijfde studiejaar in september het vakje “Zedenleer” had ingevuld in plaats van “Godsdienst” en er zijn eigen krabbel had ondergezet. Dat kwam pas pijnlijk tot uiting op die bewuste zondag in de meimaand en de quasi voltallige familie – gelukkig was die niet zo groot – vol verwachting de gebeurtenissen afwachtte.
Het begon al vrij ambetant want ik mocht niet vooraan gaan zitten tussen de andere communiekantjes, integendeel werd ik naar achteraan verwezen bij de rest van de heidenen. Meneer pastoor beschouwde iedereen die school liep in de goddeloze gemeenteschool als een “heiden” en dat kwam hij dan ook op geregelde tijdstippen in de klas vertellen. Waarom ze die zwartrok nooit verteld hebben dat die daar niets te zoeken had zal wel aan het teken des tijds gelegen hebben, vermoed ik.
Vader en de rest was gelukkig thuisgebleven – hij kwam nooit-van-ze-leven in een godsdiensthuis en hield zich nuttig bezig met het entertainen van de familie en af en toe in de soep roeren of aperitief uitschenken. Afijn, een akkefietje waar jaren later nog besmuikt werd om gelachen in intieme kring. Mijn mislukte Plechtige Heilige Communie en dito Vormsel bestond in een fantastisch geschenk van mijn meter: een heuse Echte Gitaar waar ik niet zo direct een blijf mee wist. Moeder probeerde nog van “allee speelt eens een lieke” terwijl ik niet eens wist hoe je dat ding moest vasthouden.
Deze jongen wist dat wel: https://www.youtube.com/watch?v=VqyVe8tfLm0
Nu wou het toch wel lukken dat ik in de zomer van dat jaar (Ha, home Emile Vandervelde, Oost-Duinkerke!) samen met twee andere kompanen bekroond werd met de beste act van de term voor onze a-capella(!) versie van Teddy Bear. https://www.youtube.com/watch?v=89MihWd6zKk
