Van de diepe ondergrond (zie Tragedy 1) naar de oppervlakte wateren is internetgewijs maar een kleine stap. Toch tenminste voor diegenen die zich nog een en ander herinneren van de aardrijkskundelessen, wat toen een belangrijk vak was, net als geschiedenis trouwens. Tegenwoordig komt het er op aan dat je de nieuwste snufjes van de smartphone onder de knie hebt. In de latere jaren van het middelbaar moest je zonder haperen de vijf Grote Meren zonder haperen kunnen aframmelen, liefst nog met de belendende staten, op straffe van extra-huiswerk.
Eentje daarvan, Lake Superior, vond ik altijd al bijzonder indrukwekkend: bijna drie keer zo groot als heel 't Belgiekske en bij zeelui berucht vanwege zijn onvoorspelbare nukken. The Gales of November is de tijd van het jaar wanneer telkens opnieuw het einde van de herfst en het begin van de winter zich aankondigt als de droge, ijskoude lucht uit het noorden van Canada zich mengt met de warme, vochtige lucht uit de Golfstroom die boven de Grote Meren hangt. Het resultaat daarvan is dat een totaal onverwacht en onvoorspelbaar weerfenomeen ontstaat met windsnelheden tot 80 km per uur en meer en huizenhoge golven die je normaal alleen maar bij de grote oceanen tegenkomt.
Gales of November heeft zijn naam te danken aan de song van Gordon Lightfoot die dit pakkende epos schreef over de Edmund Fitzgerald, een ijzerertsschip dat met man en muis (en 29 bemanningsleden) verging in de noodlottige nacht van 10 november 1975. Ik zou er nog veel meer kunnen over vertellen, maar dit is tenslotte Sennet waar de attention span niet verder reikt dan een halve alinea en de eerstvolgende Youtube link.
Gordon Lightfoot is intussen bijna tachtig en treedt sporadisch nog steeds op, al blijft hij wel dichterbij huis.
