Dat is zowat de story van hoe ik tot het einde der tijden zal terugdenken aan Jeff Beck. Lang geleden, toen de uilen nog predikten, kwam ik voor het eerst op het spoor van deze ongelooflijk getalenteerde muzikant. Het dagelijkse gemekker op de radio -allicht een piratenzender, Caroline of zo - over de Beatles en andere hippietoestanden beu gehoord tot daar plotsklaps de Yardbirds opdoken met een totaal verschillend concept. Nikske She Loves You yeahyeahyeah maar het geboortebos van drie van de meest getalenteerde gitaristen (Beck - Clapton - Page) uit de popgeschiedenis. Diegenen die nu over Hendrix willen beginnen zeuren moeten maar elders aan hun trekken zien te komen.
Dit bescheiden meesterwerkje wil ik jullie zeker niet onthouden, Beck in gezelschap van ubergetalenteerde Australische bassiste Tal Wilkenfeld die een open doekje krijgt van de meester in de Stevie Wonder cover met het gelijknamige nummer uit de titel van dit berichtje:
