Eind deze week gaat het internationale circus van de absolute wansmaak weer van start. We kregen al een voorproefje eergisteren en naar het zich laat aanzien wordt het er zaterdag zeker niet beter op.
Lichtelijk onder dwang mee "genoten" toen de puntentelling van start ging en we een overzicht kregen, gelukkig maar voor een halve minuut of zo, van het zootje ongeregeld waar we na het weekend - oef - nooit meer zullen van horen: een pleiade non-talents, gebuisde zakkenrollers uit een slecht befaamd baancafé, een assortiment werkloze strippers en vocale schoendozen met geurvreters.
Met enige weemoed teruggedacht aan de oorsprong van dit festival toen het nog voluit "Grand Prix de la Chanson" heette en er af en toe wel degelijk steengoede nummers het levenslicht zagen, vooral dan de nummers die nooit wonnen zoals "Eres tu" (Mocedades) en absoluut zeker buitenbeentje Amina (Le dernier qui a parlé) begin jaren negentig.
Nog een all time favourite "La Source " (Isabelle Aubret) https://www.youtube.com/watch?v=t4rlmiBkuKg waarbij ik altijd weer aan Igmar Bergman's De Maagdenbron met de onvergetelijke Max von Sydow moet terugdenken, maar dit geheel terzijde. Al even merkwaardig dat artiesten toen optraden met heuse muzikanten van vlees en bloed en zowaar een dirigent in plaats van vooraf opgenomen tapes. De Fransen hadden Franc Pourcel, wij (de BRT) Francis Bay die dan voor een keer het schetterende koper gelukkig achterwege liet.
Dansevise (Grethe en Jorgen Ingman) zweeft nog altijd door mijn verstarde knoken, het was het eerste liedje dat ik op gitaar leerde spelen. https://www.youtube.com/watch?v=AYyhJvRE3mQ
Ik denk dat ik toch maar in het vooruitzicht een DVD uit de kast zal halen.
Edit vandaag 17/05:
Gisteravond schoot mij omstreeks bedtime (dat is zowat rond een uur of één) nog zo eentje te binnen dat bij de Moeder Theresa van "Vragen staat vrij" des zondagsavond (Lutgart Simoens) steeds weer opdook, naast de obligate Hucklebuck (link meegeleverd) uit 1968, alsof de aanstormende studentenrevoltes in Leuven en Parijs een pluisje in de geschiedenis zouden waren. Intussen zijn die would-be revolutionairen ofwel nog steeds halfgare hippies - weinig waarschijnlijk - of gesettelde pensioners met riante villa + BMW's en buitenverblijf in de Algarve.
Never mind, ik hou mij wel warm en koest tussen de Brabantse heuvelen. Ik verwachtte elk ogenblik Mike Verdrengh te zien opduiken in een plissérokje, sandalen en een kartonnen zwaard:
