Zo tegen het jaareinde is het altijd weer van dattum, een aantal van je geliefde artiesten dat vertrokken is naar de eeuwige jachtvelden en het was dit jaar niet anders. Het begint hier zo stilaan op een necrologie te lijken.
Daar valt inderdaad op het eerste zicht niets meer aan toe te voegen tot dat lelijke foorwijf - ik heb het over Madonna, verkleed als een psychedelische vogelschrik, het moment gekomen achtte om zichzelf minutenlang te promoten in een tribute aan een artieste waarvan zij niet eens in de buurt van haar hielen komt. Het beste wat ze zou kunnen gedaan hebben is d'r domme klep dichthouden of zich bezighouden wat ze het best kan: de overjaarse straatmadelief uithangen. "I could go back to getting robbed, held at gunpoint, and being mistaken for a prostitute in my third-floor walk-up that was also a crack house." Nuff said...
Het is volkomen zinloos wat simplistische YT-linkjes "greatest hits" neer te plempen, het zou haar oneer aan doen, vandaar deze tribute uit 2016 in het Kennedy Center waarbij een andere iconische singer/songwriter eigenlijk geëerd werd: Carole King, ook al 76 intussen. Zelfs Obama houdt het niet droog.
De manier waarop ze halverwege You make me feel like natural woman achteloos haar bontmantel afgooit - die waarschijnlijk meer gekost heeft dan wat ik de laatste zes jaar aan pensioen verdiend heb - en daarbij het hele theater inpalmde was gewoon grandioos.
Wat Carole King aangaat, wie nu "Tapestry" nog niet in de platenkast heeft steken heeft allicht op een andere planeet geleefd. Voor Aretha liggen de zaken wat simpeler, zowat al haar werk met Jerry Wrexler op het Atlantic label liggen voor het grijpen op het net. Er is een tijd geweest dat iedere platenzaak competent personeel in huis had, probeer het niet bij die malloten van de FNAC of eerder nog Free Record Shop, je kon net zo goed proberen een baviaan de finesses van de evolutietheorie uit te leggen.
