Wat is het eigenlijk kinderlijk eenvoudig - zo lijkt het tenminste - om een puur rockabilly- of bluesgeluid uit een jammerplank te toveren, ik heb hier al wat voorbeelden staan zie o.m. het item "Document" waar Sonny West, compleet vrij van enige kapsones met z'n maatje Tommy Allsup een staaltje van weggaven. Niks wawa, tremolo of andere elektronische foefjespedalen. Gewoon straight to the point en als tussendoortje een stukje Everly's bovenop, aangevuld door een mij, totaal onbekende side man op de Tele in het tweede nummer.
Aan de andere zijde, blueskantgewijs, moet ik af en toe wel eens meewarig het hoofd schudden als de Gentse paus Roland VC hier opgevoerd wordt als ware dit het summum van blanke polderblues, maar goed, iedereen mag z'n boterham verdienen door de eindeloze serie culturele centra die le plat pays rijk is af te rotsen, anders krijg je daar misschien wel godbetert Big Bill Krakkebaas - het Leuvense boegbeeld van de fritkot-, annex sandwichbarblues - op je bord.
Gelukkig zijn er nog goede zielen - hoewel, hij is straks ook alweer vijftien jaar dood - als de Amerikaanse regisseur, componist, producer etc.. Robert Palmer (niet de zanger) die een monumentaal werkstuk afleverde met zijn documentaire Deep Blues: A Musical and Cultural History of the Mississippi Delta waarvan heelder stukken zijn terug te vinden op Youtube.
In een fragment daaruit zie je RL Burnside aan bleekscheet Dave Stewart (van Eurythmics) een initiatiecursus geven van hoe het eigenlijk moet: "You have to kinda change the tuning on the guitar" en hem vervolgens anderhalve minuut later zien glunderen als Stewart de trick doorheeft.
Prachtig om zien hoe twee totaal verschillende muzikanten het met elkaar kunnen vinden.
