Door het leven gaan als popmuzikant moet zowat de slechts mogelijke beroepskeuze zijn die je je kan indenken.
De gemiddelde levensverwachting ligt er een pak lager dan in de meeste andere stielen - zelfs een F1-piloot kan tegenwoordig een rustige oude dag tegemoet zien - maar anderzijds, ook al zijn ze naar de eeuwige jachtvelden vertrokken, hebben sommigen tijdens hun korte verblijf hier mij ontelbare uren van intens luistergenot bezorgd.
Zo kwam ik gisteren per toeval, in de hectaren van mijn geheugen, Sam Cooke nog eens tegen.
Ach, die fabuleuze stem, die tijdloze songs:
I got some money, 'cause I just got paid
How I wished I had someone to talk to
I'm in an awful way
Een roman in drie versregels waar literaire prijswinnaars vijfhonderd pagina's of meer voor nodig hebben verpakt in minder dan drie minuten.
Ik las op het Sixties-blog dat de twist enorm populair was in 1962 en dat ene Jack Hammer er de hitparade mee aanvoerde, terwijl Sam Cooke's Twistin The Night Away hier nauwelijks iets deed:
Wat Hammer - echte naam Earl Burroughs, 18-09-1940 New Orleans - bezielde naar dit godvergeten landje bij de Noordzee te doen afzakken zal wel eeuwig een raadsel blijven. Feit is dat hij in 1961 in Parijs arriveerde en er in de cabarets imitaties van Sammy Davis Jr en Chuck Berry te beste gaf alvorens naar hier af te zakken. Hij verbleef hier tien jaar en verhuisde dan naar Wiesbaden waar hij shows voor Amerikaanse militairen verzorgde.
Van de jaren zeventig zijn er op "Swim" en "Colour Combination" na geen plaatopnamen van hem bekend.
Hij verhuisde opnieuw naar New-York waar hem een filmproject (en een hoofdrol) werd aangeboden over het leven van Jimi Hendrix, maar dat kwam nooit van de grond en halverwege de jaren tachtig werd het project voorgoed begraven.
Hij woont nu nog altijd in Hollywood en dat is allicht te danken aan de royalties voor de meer dan 140 songs die hij bij elkaar pende.
Nog een naschrift: wat spookte JH allemaal uit in Londen?
THE LONDON GAZETTE, 19TH MARCH 1968
DAY APPOINTED FOR PROCEEDING
WITH PUBLIC EXAMINATION ADJOURNED
SINE DIE.
BURROUGHS, Earl, known as Jack Hammer, whose
present address is unknown, CABARET ARTISTE,
and lately carrying on business at 35, Curzon
Street, London, W.I. CourtHIGH COURT OF
JUSTICE. No. of Matter428 of 1967. Date
Fixed for Proceeding with. Examination21st
March, 1968. 11 a.m. PlaceVictory House,
Kingsway, London, W.C.2.
Keef Richards zei ooit: "I didn't buy Ricky Nelson records, I bought James Burton records!"
Voor een keer was hij niet dronken, stoned of onder invloed van een of ander straffer spul.
Er zullen er maar weinig muzikanten zijn die hem gaan tegenspreken. 's Mans carrière hier eventjes samenvatten in enkele bloglijntjes is onbegonnen werk, vandaar dat ik mij beperk tot een stukje jamsessie uit het vermaarde Crossroads-festival.
Het zijn heus geen klaplopers met wie hij daar op de scene staat, Albert Lee die hem opvolgde in wat naar mijn bescheiden mening op één na de beste country rockband sinds het begin van onze jaartelling moet zijn geweest (Emmylou Harris' Hot Band), Vince Gill en als toemaatje mmm, gnarfgnarf, hawhawhaw Sheryl Crow.
Burton op z'n signature Telecaster - die met de vlammen - en assorti shirt kwam, soleerde en zag dat het goed was:
Lay Down Sally
sorry voor het stukje pub vooraf, maar dit is een zeer goede geluidsopname.
Het kan wel zijn dat er hier af en toe postings opduiken waarvan er flarden op het sennet-muziekforum zijn verschenen, maar dat heb ik al bij mijn eerste berichtje hier uitgelegd hoe dat komt.
Tot daar deze dienstmededeling, over naar the real stuff voor vandaag:
The Obscuritones, een Engels zootje ongeregeld dat je niet zo direct gaat terugvinden op grote festivals of voetbaltempels,
Nee, hun ding is het clubcircuit en zelfs in of all places het Café Sans Nom in Schaarbeek waar ze in september vorig jaar met onvervalste rockabilly van de bovenste plank kunst & vermaeck zaaiden.
Naar eigen zeggen zijn hun grote voorbeelden Johnny Burnette Trio, Collins Kids, Wanda Jackson, Link Wray, Hank Williams, Scotty Moore, Carl Perkins en dat is er aan te horen.
Dit nummer is opgenomen in de Londonse pub/restaurant The Castle, blonde stoot Joey Hill zorgt voor de hitsige kreetjes en de rest van de vocals, Phil Casey met het Popeye Doyle-hoedje staat voor het nodige slagwerk, Andy Bavington plukt aan de upright bass, Hugh Byrne op twangy surf gitaar.
Tweede gitariste Sam (Samantha) Kidman ze doet me op een of andere manier denken aan Rita Tushingham, een icoon uit de kitchen sink drama's uit de jaren zestig neemt de tweede solo voor haar rekening, jammer genoeg zit ze bijna de hele tijd verstopt achter de zangeres.
Allez vooruit, het is vandaag ook nog een feestdag, laat ik er maar een extraatje aan toevoegen.
Dit keer vanuit Austin, al was het maar om de fantastische blazerssectie speciaal in de bloemetjes te zetten en met een fameus stukje "twanging" à la Duane Eddy zo rond 2:40.
De weergaloze tenor van Raul Malo, de ambiance en de rest van de Mavericks in
