Soms, om niet te zeggen meestal, lees je hier grappige “historische” waarheden zoals “De RTBF was op dat gebied veel vooruitstrevender dan de BRT want op dat ogenblik zwaaiden enkel de Vlaamse artiesten de plak op die zender samen met zeer commerciële popnummers uit de Angelsaksische wereld”. Waar de Wikipedia al niet goed voor is.
Jaja, dat zal wel: “Tussen tien en twintig” of “ Schudden voor gebruik” (1963 – 65) rings a bell? Ik vermoed dat ene Guy Mortier nu schuddebuikend nog ligt te bekomen met een dekentje op z'n niet meer zo kraakvrije knieën. Wat een onzin toch! Mortier draaide van in het begin pure R'n roll die je alleen maar bij radio Luxemburg opgediend kreeg, bv The Cliff Richard Show, die laatste had zelfs een eigen live*show om kwart voor negen op zondagavond. De immens popularaire zondagse hitparade op de Nederlandstalige Radio Luxemburg na het nieuws van 1 uur met “Reddy teddy” van Cliff Richard als begintune gepresenteerd door een Ollandse wauwelaar, ene Guus Janssen junior (“tag tag tag, teenager frienden en friendinnen”) was 's anderendaags op de speelplaats oorzaak van menige controverse.
Dat er al eind 1964 – zij het illegale maar perfect te beluisteren – popzenders actief waren op de MW (Radio London, Radio Caroline, Swinging Radio England e.a.) is blijkbaar niet tot bij zijn muzikale herinneringen geraakt. Die piratenzenders hadden meer luisteraars dan de slaapverwekkende BBC die dagen. Tony Blackburn, (ex Radio London en Caroline) en later de bekendste “alternatieve” DJ John Peel mochten het mooie weer maken bij de pas opgerichte Radio 1 (1967) die een antwoord moesten bieden voor de piraten die één voor één uit de lucht geplukt werden door stringente wetgeving.
Om af te sluiten een stukje geschiedenis met ene James Patrick Page:
Voluit Joseph Shabalala, geboren Bhekizizwe Joseph Siphatimandla Mxoveni Mshengu Bigboy Shabalala, Toegegeven, dat is meer dan een mond vol, vandaar dat hij bij ons bekend werd – als is dat zeer relatief – onder het eerste gedeelte van zijn naam.
Toen de gutmenschen paljassen in de Vlaamse media – u kent ze wel: het linkse zootje van de Humo en DM op kop – meenden Paul Simon te moeten schofferen omdat hij het gekwaak over de boycot van Zuid-Afrika en het corrupte ANC ostentatief naast zich neerlegde en prompt met een van de meest gewaardeerde en gelauwerde platen van eind jaren tachtig uitpakte. Toen gingen de poppen pas echt aan het dansen. Hoe durfde hij, de zogenaamde culturele boycot zomaar naast zich neerleggen!
Het was de tijd dat een stel langharig werkschuw tuig mij aan de uitgang van de Delhaize betrapte op Sunkist en Granny Smith-fruit (de Jaffa's hadden ze niet gezien, domkoppen) in het boodschappenkarretje en vroegen of ik niet beschaamd was. Ik zei, luister eens mannekes, als ge niet maakt dat ge uit mijn weg zijt hebt ge hier binnen de minuut dikke ambras, dat hielp blijkbaar, ook al omdat de gerant en enkele medewerkers op komst waren.
Lady Blacksmith Mambazo was niet mijn eerste kennismaking met Afrikaanse ritmes en speciale meerstemmige samenzang. Makeba, le grand Kalle – jep die van de dipenda chacha – Manu Dibango of Fela Kuti gingen hen al voor.
De story van Joseph was niet bepaald een pad dat over rozen liep: zijn broer werd in 1991 doodgeschoten door een security guard, zijn vrouw Nellie werd in 2002 voor zijn huis vermoord waarbij hij zelf gewond raakte toen hij haar trachtte te beschermen, twee jaar later werd Ben, een jongere broer vermoord toen hij zijn kinderen naar school reed,
Dit stukje komt uit een concert in 2007 van Paul Simon in Washington met de betreurde aflijvige en Lady Blacksmith Mambazo: "Diamonds On The Soles Of Her Shoes" uit Graceland.
