Toch wel hoor, vergeet die bebaarde wereldverbeteraars, gezeten op een gammele barkruk in het lokale parochiecentrum op een herfstige vrijdagavond. Onder het gestrenge oor van de speciaal voor de gelegenheid opgetrommelde nonnen en meneer pastoor uiteraard, die hun doorwrochte zieleroerselen ten gerieve van enkele tientallen – soms meer, soms minder, soms wel honderd – gelijkgestemden voor het schaarse voetlicht brachten. Niet zelden voorafgegaan door een tegelijkertijd ingehuurde vedette bekend van de radio, een package deal heet dat tegenwoordig. Het kon je dus gebeuren dat die ene meneer die des zaterdags al twintig jaar de mensen uit hun bed zette met een toeristische quiz je steil achterover liet vallen met zijn verhaal over zijn belevenissen bij het ministerie van Landsverdediging en de moeilijkheidsgraad om een wapen in- en uit mekaar te halen. Geen wonder dat die later in opspraak is geraakt. Na de pauze top of the bill, een zangeres zowaar, vanzelfsprekend ook met gitaar, zij het zonder baard. Enfin, toen toch nog. Ik zou het begot niet meer weten waarover de schone liekes van dat meiske gingen, Voorzeker over van onweer zwangere luchten en enkele pijnlijke verloren gegane liefdes. Hij was jong en zijn schip was juist daar, maar toen moest hij terug naar moeder de vrouw, kortom pijn en smarten. Maar goed, we dwalen af, ook een van mijn specialiteiten.
Een jaar of tien geleden maakte ik kennis – helaas niet in levende lijve – met het Ierse elfje Lisa Hannigan op bezoek bij Jools Holland's Later, een show die helaas ook al de meeste van zijn pluimen verloren heeft. Ze was toen nog maar net bedankt voor bewezen diensten aan de warhoofdige Damien Rice en begon een solocarrière die haar, behalve platencontracten, op een hoop kredietwaardigheid bij critici en publiek kwam te staan. Haar jongste album dateert al van 2016 waarin ze een redelijk onverwachte gedaante verwisseling onderging, zie dit ingetogen “Fall” bij Jools (https://www.youtube.com/watch?v=gg4cbl0iS4U) en vergelijk dat met de officiële videoversie hieronder, je weet niet wat je ziet!
Een mooie inkijk van het artiestenleven on the road, een dagboek van Lisa over een tournee met haar band in Nederland dat aantoont dat het niet allemaal pure glitter and gloom is maar hard werken. Oké, je kan haar niet vergelijken met het decadente uitschot à la Cardi B of het domme gansje Pink dat haar kinderen laat ravotten in een Holocaust memorial.
