In Schotland hebben ze behalve mystieke monsters, adembenemende landschappen, vuurwater bereid uit gerstkorrels, asgrauwe steden en een in moderne tijden ietwat ongebruikelijke vestimentaire uitrusting ook nog wel wat anders om een mens enige geestelijke verpozing te bezorgen.
Vermoedelijk zegt Bishopsbriggs, East Dunbartonshire u weinig of geheel niets, mijzelf inbegrepen trouwens. Het blijkt een plaatsje zonder veel geschiedenis te zijn langs een belangrijke verkeersader - Fransen noemen dat doorgaans een cité-dortoir - ten noorden van Glasgow.
Tot daar in 1987 ene Amy MacDonald het levenlicht zag die twintig jaar later met verbazingwekkende frisheid de wijde wereld ging veroveren tussen het geheel uit plastic opgetrokken gedoe van Gaga's en overjaarse pop queens.
Voetbalgekke Amy mocht ondertussen al de bijnaam Flower of Scotland op haar hoed steken sinds ze dat nationale volkslied mocht zingen voor de wedstrijd tegen Spanje.
Maar ze kan wel veel meer dan dat, bovenop het dak van een gebouw en niet bepaald geholpen door de akoestiek het titelnummer van haar debuutalbum brengen, bijvoorbeeld, bijgestaan door haar energieke gitaarspel en onweerstaanbare accent:
"No smoke, no mirrors, no fake tan or false boobs. No X factor or Britains Got Talent crap" schreef een bewonderaar bij het clipje.
Tja, wie ben ik om dat tegen te spreken...
Voor de liefhebbers van de echte Tartan Army - we zitten op dit moment nu toch volop in de voetballerij - en real community singing:
Ik krijg maar niet genoeg van dat charmante, grappige accent en de "Eeem" waarmee ze quasi ieder antwoord begint:
|
