Ik weet niet hoe het met u is gesteld, lezer, maar mij gebeurt het wel meer als een cultuurbarbaar te worden bestempeld. Er wordt je voorgeschreven van wat je verondersteld wordt "mooi" "tijdloos" "een mijlpaal" "meesterwerk" of godweet welke superlatieven nog allemaal, toe te kennen aan deze of gene vorm van menselijke expressie.
Soms kan ik daar in meegaan, soms ook niet. Probeer maar eens in gezelschap, zelfs met gedempte stem, uit te leggen dat je klassieke muziek slaapverwekkend vindt en dat dat violengekrijs bezigheidstherapie is voor overgesubsidieerde in pitteleir en mouwloze C&A-avondjurken gestoken heren en dames. Het minste wat je kan zeggen is dat er dan enige consternatie in de lucht hangt, gevolgd door meewarige blikken zo van: wat komt die Menapiër hier doen?
Maar goed, dit gewoon ter introductie - nu ja, de huidige generatie senioren is er mee opgegroeid - van wat destijds als des duivels werd omschreven: Rock 'n Roll!
Ok, we weten nu wel dat we die term te danken hebben aan een - voor ons dan toch - obscure Amerikaanse disk jockey uit het stenen tijdperk en wat er tegenwoordig onder die noemer schuilgaat heeft nog nauwelijks iets te maken met de oorspronkelijke blanke gedaanteverwisseling van de zwarte rhythm-and-blues.
Het duo kenners van de quiz zullen dan ook wel weten waar Knopfler de mosterd haalde. Desalniettegenstaande, let's go (en f**k Elvis)!
Laat je niet om de tuin leiden door het catchy subject, dit gaat helemaal niet over opgeschilderde troela's vol botox en PIP-implantaten, nip- en andere slips, kortom het soort volkje waarmee Britse tabloids dagelijks zes miljoen - het kunnen er veel meer zijn - lezers opgeilen. Ook niet over de dertig ton elektronika en dertig gram inspiratie, videowalls, verkleedpartijen na ieder nummer en dertig dansers op de scene. Zo kwam ik uit bij het Ierse elfje Lisa Hannigan, in 2008 of zo al eens vreemde eend in de bijt geweest bij Jools Holland's Later. Ze vormde ooit een duo met Damien Rice maar da's ancient history.
Wat is er simpeler dan gewoon met je vrienden naar de pub trekken, een pintje drinken en een liedje zingen dat uitblinkt door geniale eenvoud, een aardige melodie en een minimumbezetting aan instrumentarium, het futuristische drumstel niet te na gesproken:
Of je kan er ook op uit trekken, door bos en hei, ver weg van de city lights tot je een geschikte plataan vindt met voldoende zitruimte voor een man of vijf en daar je ding doen, wars van flikkerende spots of rookmachines waar je horendul van wordt. Le déjeuner sur l'herbe, maar dan anders:
Laat ik maar eens beginnen met een terugkeer naar daar waar het allemaal begon: de Delta. Die van de Mississippi uiteraard, in een tijd waarin het voor zwarten - of moet ik om het wat politically correct uit te drukken houden op Afro-Americans - niet bepaald een lachertje was.
Rassendiscriminatie, uitbuiting, sociale uitsluiting: de gedroomde voedingsbodem om via muziek uiting te geven aan je gevoelens. Veel had je daar niet voor nodig, een gitaar, een harp (mondharmonica) of wat percussie was ruimschoots voldoende. Inspiratiebronnen genoeg: het harde labeur in de cotton fields, een onbeantwoorde liefde of gewoon een ondeugend rijmpje.
Een mens moet ergens met de deur in huis vallen, vandaar dat de keuze viel op Fred McDowell die zijn geboorteplek in Tennessee achterliet om boer te worden in Mississppi, wat hij tot aan zijn dood in 1972 bleef. In 1959 kwam zijn eerste plaat uit maar grotere bekendheid verwierf hij pas na het Newport Folk Festival van 1964. Een van zijn specialiteiten was het bottle neck slidegitaar spelen, het verhaal gaat dat hij daarvoor uitsluitend beroep deed op de hals van ginflessen die hij over de ringvinger schoof zodat hij de rest van zijn vingers vrij had om het ritme te tokkelen. Veel van zijn nummers hebben een aanstekelijke beat, langzaam aanzwellend tot een opzwepend hoogtepunt.zoals dit "Baby, Please Don't Go" waarin hij al van bij de intro "I do not play no rock'n roll, I'm playin' blues" de toon aangeeft.:
Ok, wij hebben hier ook wel "onze" Toots die mondmuziekse speelt en er, niet ten onrechte, wereldberoemd mee werd, maar dat was in een compleet ander genre, al teert hij al vijftig jaar op dat ene nummer, dat wil daarom niet zeggen dat hij als musicus minder verdienste zou hebben.
Johnny Woods daarentegen is compleet andere koek, niks easy listening - in tegenstelling tot Toots' soft jazz of hoe je het ook wil noemen - maar authentieke music from the soul zoals in dit So Many Cold Mornings.
http://www.youtube.com/watch?v=IZSVOeRc9io
Eigenlijk had ik dit bericht gepland voor vorige vrijdag 3 februari maar door de perikelen met het opladen in Sennet had ik er totaal geen zin meer in. Waarom juist 3 februari? Wel, op precies dezelfde dag 53 jaar geleden werden in de vroege ochtend nabij Clear Lake in Iowa de lichamen gevonden van Ricardo Esteban Valenzuela (17) Jiles Perry Richardson (29) en Charles Hardin Holley (22) bij het wrak van een gecrashte Beecham Bonanza.
Nog eens twaalf jaar later bracht de Amerikaanse singer-songwriter Don McLean de prachtige ballade "American Pie" uit met de strofe
But February made me shiver With every paper I'd deliver Bad news on the doorstep I couldn't take one more step I can't remember if I cried When I read about his widowed bride But something touched me deep inside
The day the music died als eresaluut aan Ritchie Valens, The Big Bopper en Buddy Holly.
Van Valens zijn onlangs de backing tracks opgedoken van La Bamba, u allen welbekend van kermisbals en trouwfeesten, waarop naast Ritchies' Fender vooral de 6-string Danelectro bass - erg ongewoon in die tijd en allicht de inspiratiebron voor Duane Eddy - van Rene Hall opvallen. Even opvallend is de vrouwelijke rhythm gitarist Carol Kaye die later op Fender bass tot een van de meest gevraagde muzikanten zou worden voor het studiowerk van, onder honderden anderen, Beach Boys tot Frank Zappa.
Dit is de embryonale fase van een wereldhit en allicht alleen interessant voor de freaks, het is de enige die ik gevonden heb met Ritchies fameuze solo die begint rond 7:30
Aan de andere kant van de oceaan deed ene Harry Roger Webb, ook enigszins bekend als Cliff Richard, eveneens in 1959 een Red Fiesta Strat cadeau aan Hank B. Marvin, de lead gitarist van zijn begeleidingsgroepje. Een rooie Stratocaster die geschiedenis zou maken lang voor Claptons' "Blackie". Maar da's voor een andere keer...
Goh, waar zullen we beginnen, eind jaren vijftig dan maar? The place to be, Home Emile Vandervelde in het toen quasi ongerept idyllische Oostduinkerke, steun en toeverlaat voor werkende ouders tijdens de zomervakantie en dankzij de ziekenkas. Je werd er ingedeeld in groepjes van leeftijds- en streekgenoten, mits inachtneming van een strikte scheiding M/V en Vl/FR en de hele dag beziggehouden met sport en spel. Tegen het einde van je veertiendaagse term mocht iedere groep een stukje opvoeren in de enorme eetzaal en de winnaars mochten als beloning een avondje televisie kijken, een ongezien privilege want veruit de meesten kenden dat wonderlijke kastje alleen maar van de uitstalramen in de winkelstraten of van in het dorpscafé. Hoeft het nog gezegd dat ons groepje glansrijk de overwinning in de wacht sleepte met een a capella-versie van Elvis' Teddy Bear met ondergetekende in de doo-wop backing vocals. Niet evident in die dagen want de radio braakte constant Ray Coniff, Helmut Sigarenkas of Mantovani-shit, om nog maar te zwijgen van duivenkoten en café's zonder bier afgewisseld met Maria-halfuurtjes.
Maar de revolutie was eigenlijk losgebroken toen The Girl Can't Help It in de Leuvense Forum draaide en de flikken de zaal instormden omdat er in de gangpaden een heuse swingin' party was losgebroken. Tja, wie kon er nu blijven stilzitten bij Eddie Cochran, Gene Vincent of schreeuwlelijk Little Richard? In de Brusselse Cirque Royal was het hek helemaal van de dam toen een in strak leer gezeten en met gouden kettingen omhangen Vince Taylor de boel op stelten zette en de Paris Match "Un voyou sur scène" blokletterde.
Het probleem met die revival shows is dat je dikwijls een hoop overbodige bagger mee in de maag gesplitst krijgt, voor sommige has beens is de afgang toch wel pijnlijk.
Maar het voornaamste zal wel de ambiance zijn, zeker.
Dat was vroeger ook wel zo met die balorkestjes, sommigen speelden quasi perfecte covers, anderen waren dan weer niet om aan te horen, maar met een paar pinten achter de kiezen klonken ze net zo goed als The Shadows. of als Tom Jones de echte.
Even pijnlijk om zien (en vooral te horen) zijn de Elvis tribute shows met de TCB-band, zogenaamd de originele bandleden. Dat klopt maar zeer ten dele want het was de begeleidingsgroep toen Elvis zichzelf gedegradeerd had tot variétéartiest in de casino's van Las Vegas.
Dat grote muzikanten als James Burton (Ricky Nelson, Everly's, Jerry Lee, Emmylou Harris e.a.) op hun gezegende leeftijd nog altijd de halve wereldbol rondcrossen met een nep-Elvis in clownspak vooraan op het podium is op zich al erg, je moet als toeschouwer ook nog een drumsolo van Ronnie Tutt ondergaan. In 2011 alstublieft zeg!
Zal ik er ook maar meteen bij zetten wat je hier NIET gaat vinden? PPS, gifs en aanverwante toestanden: geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt mij met dat gedoe in te laten, ik krijg sowieso al het zenuwwater als ik er eentje zie. Het best kan je ze nog vergelijken met de hoogst artistieke schilderijen van de Makro in de meubelafdeling alwaar ene voluptueuze zigeunerin staande voor de open haard met zowaar 1 rode roos in d'r haar je smekend aankijkt en minstens verwacht dat je je bankkaart laat debeteren voor een levenslange aanblik op haar imposante bovenbouw vanuit je luie zetel.
Dan nog liever een tuinkabouter inclusief aangepaste kruiwagen en een Cupido op je brievenbus in de voortuin.
Tja, een mens moet ergens beginnen, vandaar de lichtjes gepikte titel van dit bericht.
Waarover zal het gaan? Overwegend over dingen die ik niet allemaal kwijt kan of wil op het forum, al zal de klemtoon voornamelijk liggen op mijn muzikale plats préférées.
Vermoedelijk ga ik al mijn tekstjes en links naar hier overbrengen want de ruis daar is me wat te groot.
Ik moet er alleen nog telkens een titel bij verzinnen.
