Hoewel het dan wel wat krap zou worden op dat geïmproviseerde podium van St Luke Old Street church in London, achttien muzikanten met inbegrip van hun uitgebreide instrumentarium, geef toe, dat wordt drummen.
Ik heb met opzet de BBC-registratie (9 mei 2006) van dit concert gekozen alleen al vanwege de ambiance en de Seeger Sessions gelegenheidsband in absolute topvorm. En ja, er zit ook een behoorlijk stukje accordion (Charles Giordano) in - speciaal voor MG uit G - al moet je er bijna vier minuten op wachten. Ongelooflijk hoe Springsteen er telkens weer in slaagt er een compleet volksfeest van te maken.
Wie nog eens een goeie ouwerwetse Dixieland jazzband aan het werk wil horen is aan het goede adres, maar ik moet eigenlijk ook nog iets zeggen over de song en waarover het gaat. Pay Me My Money Down komt uit het rijke songbook van - hoe kan het ook anders - Pete Seeger en The Weavers, opgetekend door Lydia Parrish die in 1942 een boek schreef over slavenliederen in de havens van Georgia en South Carolina.
Weinig scrupuleuze kapiteins van vrachtschepen lieten die laden en lossen door zwarten (zgn stevedores, meestal ontsnapte slaven) met de belofte dat ze 's anderendaags betaald zouden worden maar in het geniep 's nachts de plaat poetsten en de arbeiders niet betaalden.
https://www.youtube.com/watch?v=ICqY2t7OGEI
Voor de volledigheid het origineel van The Weavers:
Toch niet als ik zie dat dit prachtnummer van Sandy Denny intussen al 3,5 miljoen keer bekeken werd en hopelijk ook beluisterd als het even kan.
Muziekliefhebbers (de echte) moet ik zeker niet Fairport Convention voorstellen, die zullen deze geweldige band allicht al jaren gekoesterd hebben, ook al liggen hun hoogdagen (en de onze) al lang achter ons, hoewel ze blijkbaar nog steeds optreden.
Sandy overleed in 1978, nauwelijks 31 jaar oud aan de gevolgen van een hersenbloeding nadat ze dronken van de trap was gevallen. Haar drank- en drugsmisbruik was de voorafgaande jaren zo problematisch geworden dat haar man Trevor Lucas op het einde niet anders meer kon dan hun dochtertje mee te nemen met een one way ticket naar zijn ouders in Australië.
Het zoveelste drama van een artieste die als zangeres met kop en schouders uitstak boven haar leeftijdsgenoten in de UK, zeker in volle punkperiode waar, behalve een hoop lawaai en hanenkammen, nauwelijks iets noemenswaardigs is uit voort gekomen dat de vergelijking met Sandy's muzikale kwaliteiten kan doorstaan.
Who Knows Where Time Goes met het onvolprezen gitaarwerk van Richard Thompson in de achtergond.
Neen, fdc1950 en aanverwante pps-adepten, dit is niet voor jou bestemd, ga almaar aan de slag met je "wijzigen" drukknop, dat is zowat het enige waar jullie soort nog mee overweg kan want van muziek hebben jullie zo veel verstand als een koe van boterhammen smeren met pindakaas.
Gut ja, je kunt eindeloos blijven doordrammen over MTV en de 98% shit die ze je daar voorschotelen, feit blijft dat nogal wat "unplugged" stuff klaar is voor de eeuwigheid die ik in het ouwemannenhuis nog wel eens wil horen en zien als de zuster het niet te vreten middagmaal heeft afgeruimd en eenieder voldaan zit te knikkebollen na het opgelegde toiletbezoek, anders moet je wachten tot na zessen.
Het Britse popwereldje is behoorlijk schatplichtig aan de skiffle- en folkscene - van Lonnie Donegan tot Donovan - vandaar dit pareltje van Rod-the-Mod (zowaar tokkelend op een banjo!) en stekelbees Ronnie Wood. Kortom, een mini-reünie van de Small Faces.
Het is op zijn minst merkwaardig dat leden van wereldbekende groepen eens ze het beklemmende keurslijf van de opgelegde discipline (mogen) verlaten van de platenbazen plotsklaps van de ene dag op de andere echt wel volboed muzikanten blijken te zijn waarvan we het bestaan niet vermoedden.
Onbegrijpelijk eigenlijk waarom Rod dit nummer bijna altijd bij live performances links liet liggen, van dichtregels als
"When the rain came I thought you'd leave 'Cause I knew how much you loved the sun But you chose to stay, stay and keep me warm "
word ik helemaal week vanbinnen (en van buiten ook)
Dat riepen klanten als ze het winkeltje binnenkwamen en de bazin was achterin haar keuken in de weer met d'r potten en pannen voor de middagmaaltijd waardoor ze haar klandizie niet direct gehoord had. Geen nood, enkele tellen later verscheen ze in vol ornaat met een propere voorschoot, al was dat soms wel eens met de krulspelden nog in die de grijze ragebol nauwelijks de baas konden.
Dat beeld deed me denken aan de beginverzen van Blind Alfred Reed, een song tekenend voor The Great Depression uit 1929:
"There was once a time when everything was cheap. But now prices almost puts a man to sleep. When we pay our grocery bill, we just feel like making our will. Tell me how can a poor man stand such times and live?"
Er bestaan talloze versies van, ondermeer van Bruce Springsteen maar die wijkt zo ver af van het origineel op zijn succesalbum The Seeger Sessions dat ik tien keer liever deze studioversie van Ry Cooder boven haal uit 1974. Cooder is, behalve een meester-gitarist, ook de componist van de beklijvende soundtrack van Wim Wenders' Paris, Texas, een bijzonder stijlvolle film uit 1984.
Ook hier verschillen de lyrics lichtjes van het origineel maar de ziel van de song blijft meer dan overeind. Ik moet mij al sterk vergissen als dat niet de grote Jim Keltner is achter de drums.
Wie wil weten waar Mark Knopfler de mosterd haalde qua picking style heeft hier al een (gedeeltelijk) antwoord, de rest heeft hij gepikt van JJ Cale.
...completely different: het is al erg genoeg dat ik een beroep moet doen op de mij eeuwig inspirerende Pythons om (eindelijk) eens een overstapje te maken naar de roots van onze Westerse populaire muziek en bijhorende instrumenten.
Oké, de elektrische jammerplanken zijn intussen gemeengoed van Vladivostok, Ulan Bator of Valparaiso tot Steenokkerzeel en omstreken, dat mag als min of meer vaststaand worden beschouwd, terwijl de oorsprong ontegensprekelijk te vinden is in de West-Afrikaanse éénsnarige jitterbug box of de diddley bowl.
Het zou me te ver leiden de hele geschiedenis verder te ontrafelen met een publiek waarvan de attention span niet verder reikt dan hooguit twee alinena's en dan nog...er staan immers geen bewegende plaatjes bij en van dan af wordt het heel moeilijk om nog eventjes bij de zaak te blijven. Hitparadebrol van Radio 2, Veronica, Radio Huppeldepup uit Zichen-Zussen-Bolder en aanverwanten heeft mij nooit geïnteresseerd, net zomin als op de foto gaan met godbetert Vlaamsche Vedetten of deelnemen aan idiote tv-kwisjes.
Maar goed, we dwalen af, mag ik dan nu aan u voorstellen Baaba Maal, een levende legende in West-Afrika, geboren in Senegal en nog steeds een halve nomade, uitgegroeid tot een symbool van de traditionele tribes music die mag bogen op een geschiedenis van tientallen generaties.
Het is heus niet overal kommer & kwel in Afrika, zelfs niet in één van de armste landen (Mali) van het continent, getuige de prachtige klederdracht van de vrouwen en kinderen - het is eens iets origineler dan de schamele gekleurde vodden waarmee de zogenaamde topmodellen hun reet pogen te bedekken op de Westerse catwalks - en de blije ongeremdheid van de lokale bevolking in deze clip. Je kan dit eigenlijk best in twee keer beluisteren: een keer met de beelden en nadien je ogen bedekken en je laten meevoeren op de klanken van dit onvervalste stukje werelderfgoed.
Baaba Maal, Dreams of Kirina:
PS: ik kan mij vergissen, maar is dat niet Chris Martin (Coldplay) die hier opduikt zo rond 4:28 en BBC-reportagemaker Simon Reeve at 4:09?
