Hoewel het dan wel wat krap zou worden op dat geïmproviseerde podium van St Luke Old Street church in London, achttien muzikanten met inbegrip van hun uitgebreide instrumentarium, geef toe, dat wordt drummen.
Ik heb met opzet de BBC-registratie (9 mei 2006) van dit concert gekozen alleen al vanwege de ambiance en de Seeger Sessions gelegenheidsband in absolute topvorm. En ja, er zit ook een behoorlijk stukje accordion (Charles Giordano) in - speciaal voor MG uit G - al moet je er bijna vier minuten op wachten. Ongelooflijk hoe Springsteen er telkens weer in slaagt er een compleet volksfeest van te maken.
Wie nog eens een goeie ouwerwetse Dixieland jazzband aan het werk wil horen is aan het goede adres, maar ik moet eigenlijk ook nog iets zeggen over de song en waarover het gaat. Pay Me My Money Down komt uit het rijke songbook van - hoe kan het ook anders - Pete Seeger en The Weavers, opgetekend door Lydia Parrish die in 1942 een boek schreef over slavenliederen in de havens van Georgia en South Carolina.
Weinig scrupuleuze kapiteins van vrachtschepen lieten die laden en lossen door zwarten (zgn stevedores, meestal ontsnapte slaven) met de belofte dat ze 's anderendaags betaald zouden worden maar in het geniep 's nachts de plaat poetsten en de arbeiders niet betaalden.
https://www.youtube.com/watch?v=ICqY2t7OGEI
Voor de volledigheid het origineel van The Weavers:
Toch niet als ik zie dat dit prachtnummer van Sandy Denny intussen al 3,5 miljoen keer bekeken werd en hopelijk ook beluisterd als het even kan.
Muziekliefhebbers (de echte) moet ik zeker niet Fairport Convention voorstellen, die zullen deze geweldige band allicht al jaren gekoesterd hebben, ook al liggen hun hoogdagen (en de onze) al lang achter ons, hoewel ze blijkbaar nog steeds optreden.
Sandy overleed in 1978, nauwelijks 31 jaar oud aan de gevolgen van een hersenbloeding nadat ze dronken van de trap was gevallen. Haar drank- en drugsmisbruik was de voorafgaande jaren zo problematisch geworden dat haar man Trevor Lucas op het einde niet anders meer kon dan hun dochtertje mee te nemen met een one way ticket naar zijn ouders in Australië.
Het zoveelste drama van een artieste die als zangeres met kop en schouders uitstak boven haar leeftijdsgenoten in de UK, zeker in volle punkperiode waar, behalve een hoop lawaai en hanenkammen, nauwelijks iets noemenswaardigs is uit voort gekomen dat de vergelijking met Sandy's muzikale kwaliteiten kan doorstaan.
Who Knows Where Time Goes met het onvolprezen gitaarwerk van Richard Thompson in de achtergond.
Neen, fdc1950 en aanverwante pps-adepten, dit is niet voor jou bestemd, ga almaar aan de slag met je "wijzigen" drukknop, dat is zowat het enige waar jullie soort nog mee overweg kan want van muziek hebben jullie zo veel verstand als een koe van boterhammen smeren met pindakaas.
Gut ja, je kunt eindeloos blijven doordrammen over MTV en de 98% shit die ze je daar voorschotelen, feit blijft dat nogal wat "unplugged" stuff klaar is voor de eeuwigheid die ik in het ouwemannenhuis nog wel eens wil horen en zien als de zuster het niet te vreten middagmaal heeft afgeruimd en eenieder voldaan zit te knikkebollen na het opgelegde toiletbezoek, anders moet je wachten tot na zessen.
Het Britse popwereldje is behoorlijk schatplichtig aan de skiffle- en folkscene - van Lonnie Donegan tot Donovan - vandaar dit pareltje van Rod-the-Mod (zowaar tokkelend op een banjo!) en stekelbees Ronnie Wood. Kortom, een mini-reünie van de Small Faces.
Het is op zijn minst merkwaardig dat leden van wereldbekende groepen eens ze het beklemmende keurslijf van de opgelegde discipline (mogen) verlaten van de platenbazen plotsklaps van de ene dag op de andere echt wel volboed muzikanten blijken te zijn waarvan we het bestaan niet vermoedden.
Onbegrijpelijk eigenlijk waarom Rod dit nummer bijna altijd bij live performances links liet liggen, van dichtregels als
"When the rain came I thought you'd leave 'Cause I knew how much you loved the sun But you chose to stay, stay and keep me warm "
word ik helemaal week vanbinnen (en van buiten ook)
