|
Laat ik u meteen geruststellen, lezer, dit slaat niet op de muziekvorm van het laatste deel van de titel, gelukkig maar want daar krijg je alleen maar schele hoofdpijn van. Enfin, ik toch.
Af en toe ga ik eens wat grasduinen tussen de minder bekende, en soms ook vergeten pareltjes die de R&R rijk is. Over de artiest zelf wil ik het later wel eens wat uitgebreider hebben, die verdient dat absoluut.
Waarmee kan je beter van wal steken dan met een ouwerwetse, lekker vettige beat onder het patroon van een klassieke rock song, ja toch?
Er bestaan ontelbare versies van dit nummer, van The Crickets uit 1959 over Straycats, Clash, Springsteen tot godbetert Bobby Prins maar de enige echte - voor mij dan toch - komt op het conto van The Bobby Fuller Four uit 1965.
Fuller was een Texaanse beau die, net als zijn idool Buddy Holly, op een al even dramatische manier aan zijn eind kwam toen hij in 1966 dood in zijn wagen werd teruggevonden, nauwelijks 24 jaar oud. De omstandigheden waarin dat gebeurde zijn nooit opgehelderd, de politie hield het op zelfmoord maar dat werd door zijn nabestaanden als nonsens afgewimpeld.
De Top 30 halen te midden van van het psychedelische tijdperk en de British Invasion met een atypisch rocknummer was op zich al merkwaardig, al zullen zijn aanstekelijke licks op een kopie van Holly's Stratocaster er wel voor iets hebben tussen gezeten.
Ik heb nogal wat moeten zoeken om een versie van degelijke geluidskwaliteit te vinden, sommige zijn echt niet om aan te horen, maar deze mag er beslist wezen: (oude link werkt niet meer)
En anders is er nog altijd dit grappige filmpje, vermoedelijk is dit de versie die hier te lande op plaat verscheen:
Maar mijn voorkeur gaat toch uit naar deze unieke, de zogenaamde "El Paso"-versie, met anders getunede Strat en hoor ik daar een Danelectro-bas?
|
