Gut ja, iedereen heeft wel ergens een boon voor een speciale artiest die op een of andere manier niet in de vele hokjes van de populaire muziek past. Ik heb er in ieder geval wel eentje: JJ Cale, voedstervader van de Tulsa-sound wat staat voor relaxte, laid back songs maar met een aanstekelijke beat plus JJ's o zo herkenbare stijl.
Niks drukdoenerij, geen ellendig lange solo's die nergens toe leidden waar zijn copy cat Mark Knopfler het patent op had, nee, de lof der simpelheid in zijn ultieme vorm. In 1970 werd "After Midnight" een ferme radiohit maar dan voor Eric Clapton, Cale had al een demoversie opgenomen in 1966 maar dat werd niets.
Dankzij Clapton kreeg hij eindelijk wat centen binnen en een platencontract, wat resulteerde in het album "Naturally" dat zelfs de hitparades haalde maar Cale weigerde pertinent te playbacken in televisieshows en ten gevolge daarvan verdween de plaat even snel als ze gekomen was.
Ter kennismaking met de typische Tulsa-sound JJ en zijn vriend Leon Rusell grappend en grollend door Roll On en No Sweat met assistentie van zijn eeuwig charmante levensgezellin Christine Lakeland. http://www.youtube.com/watch?v=Rkc75b6SO_A Hierboven twee bloedbroeders .
Om te eindigen alweer een triest bericht: bassist Bill Raffensperger, Cale's soulmate sinds 1957 (!) overleed in januari 2010.
