Watch your back. Voor u het weet hangt er vandaag een aprilvis aan uw rug. Maar welke flauwe plezante heeft 1 april uitgevonden en waar komt de aprilvis vandaan?
Een moeilijke vraag, zo blijkt. 1 april wordt zowat overal ter wereld 'gevierd'.
In Duitsland heet die dag 'narrendag', in Amerika noemen ze het 'April Fools' Day' en de Russen hebben het over de 'Dag van de Dommerik'. En om die 'dommerik', daar was het hem in den beginne om te doen.
Vroeger was degene die voor gek werd gezet iemand die net in dienst was getreden als knecht of als dienstmeisje. Ook de immigrant die pas in het dorp was aangekomen, de lichtgelovige, de ongelukkige sul op de boerderij of de meest simpele jongen uit de klas was de pineut.
Maar wie 1 april uitvond en wanneer, dat is niet bekend. Het bestaat al sinds de Germanen. Ook de oorsprong van de aprilvis is onduidelijk.
In oude Vlaams-folkloristische tijdschriften vond men toch een verklaring: Men vroeg degene die men wilde sarren, om voor de maaltijd van de dag een aprilvis te gaan halen, een vis die in april geboren was. Maar op 1 april kan je moeilijk een aprilvis al vangen, het beestje is amper 1 dag oud en nauwelijks te vinden. Daarenboven is het natuurlijk moeilijk om de leeftijd van een vis te bepalen.
Maar waarom juist 1 april en niet 1 mei of 1 juni?
In vroegere jaartellingen zou 1 april de begindatum van het jaar geweest zijn. Na de invoering van de Gregoriaanse kalender in 1582 werd het jaarbegin opgeschoven naar 1 januari. Dat zou voor verwarring hebben gezorgd.
Maar ook dat is onzeker. Het kan ook wijzen op een Germaans gebruik waarbij de nieuwe lente werd begroet en de koude winter met al zijn narigheden werd verbannen. Vandaar dat de volksgewoonte om op 1 april iemand te foppen door hem weg te zenden voor een onmogelijke boodschap, verband kan hebben met het wegjagen van de winter.
U bent een heel vrome man, zegt Marie tegen haar buurman. Ik ben altijd ontroerd als ik u ’s morgens bij het verlaten van uw huis een kruis zie slaan.
U vergist zich , mevrouw, ik controleer gewoon even of mijn pet goed staat, of ik mijn broek dichtgeknoopt heb en of ik mijn portemonnee en mijn sleutels bij me heb.
Een grapje maar ik herinner me nog de tijd dat een kruisteken een dagelijkse gewoonte was! Ons ma zou nooit een vers brood beginnen zonder er met haar mes op de onderkant een kruisteken op te maken. Als het donderde en bliksemde dan maakten we een kruisteken als het te hevig werd. Wij gingen nooit slapen zonder een kruisje te vragen aan onze ouders en ’s morgens was dat ook het eerste toen we opstonden: ma een kruisje, pa een kruisje en dan kregen we er eentje op het voorhoofd…Bij velen werd er een kruisteken gemaakt voor het eten en als de pastoor ten lande met zijn misdienaar te voet naar een stervende kwam om de laatste sacramenten toe te dienen, dan stopten we toen ze voorbijkwamen om te knielen en een kruisteken te maken .. en zo kan ik door gaan …
Wat ik hier beschrijf is amper 60 /65j geleden ,mijn kindertijd waar godsdienst nog een stuk van het dagelijks leven bepaalde… Ook wij werden - als je het zo beschouwd - geïndoctrineerd , wij leefden ook volgens de wetten van de Kerk en de pastoor… ook wij maakten fouten in naam van de godsdienst alleen was het voor Jan modaal minder een reden voor gewelddadigheid …
Intussen is er zoveel veranderd in de Kerk , haakten zovelen af om verschillende redenen …gooien we stenen naar andersdenkenden hoewel de meesten van ons zelfs niet meer Rooms zijn … heeft de onverdraagzaamheid , onverschilligheid en geweld de plaats ingenomen van geloof en religie… Pleit ik nu om terug te keren naar vroeger? Neen, je kan nooit terug, je moet mee met de stroom van het leven , van de geschiedenis, maar je kan wel de waarden van het verleden proberen te behouden en niet het kind met het badwater weggooien…
Het maakt een mens sprakeloos als je ziet hoe mensen de dag van vandaag soms met elkaar omgaan alsof leven geen enkele waarde meer heeft…alsof het verleden totaal zinloos was … Ik wil daar niet aan meedoen.. het leven is te mooi als je het met beide handen grijpt niettegenstaande de obstakels en moeilijkheden… We leven maar eens waarom het dan voor iedereen vergallen?
Sommigen wisten ervan, anderen hebben het misschien vermoed maar feit is dat we een paar maanden weg waren opzoek naar de zon!
Vakantie is leuk, maar het is ook heerlijk om weer thuis te zijn. Heel even je huis zien met nieuwe ogen, daarna terugglijden in de vertrouwde huiselijkheid. Een rondje door de tuin en rond het huis maakt mijn thuiskomgevoel compleet. Alles is er nog, onkruid en mos op de terrastegels inbegrepen...En hoewel het nog niet eens volop lente is, bemerk ik al een begin van nieuw leven, van bomen die uitlopen en van een gazon die stilaan weer groener wordt. Ik mijmer over verbindingsdraden. Hoe ver ik ook weg ben, de hechting aan mijn huis en ‘mijn' tuin reist vanbinnen mee en laat zich bij thuiskomst vreugdevol hervinden, hervoelen.
Met mensen werkt het eigenlijk net zo. We kunnen mailen, bellen, herinneren, dromen en dat is goede voeding voor de ‘draden’. Maar de ander letterlijk weer dichtbij weten en kunnen uitzien naar de volgende ontmoeting laat mij pas echt herlanden op eigen grond.
Daarom mijn late Paaswens voor alle trouwe bezoekers!
Bij zwarte dagen horen grote woorden. Niets wordt ooit meer hetzelfde, de wereld is veranderd. Zou het?
Onze wereld is veranderd, ja. Wie nog de hoop koesterde dat het ons niet kon overkomen , is een illusie armer. Maar wie geloofde dat nog echt? We hebben gisteren geleerd dat er een groot verschil is tussen weten dat er iets kan gebeuren en het live op TV zien. De wereld is niet veranderd. Als je één iets kan zeggen , is dat de wereld meer en meer hetzelfde wordt. New York, Madrid, Londen, Parijs en nu Brussel… allemaal plaatsen waar het bloed de straatstenen even rood kleurt.
22/3 is onze zwarte dinsdag maar op de wereldkalender van terreur is dat een datum tussen veel dagen met een rouwrandje. Steeds weer datzelfde blind geweld, telkens weer dezelfde blinde paniek. Angst, paniek en chaos, de terroristen grossieren er in. Het enige dat we daar echt tegenover kunnen zetten is dat we met veel meer zijn en het vermogen hebben om ergens hartstochtelijk in te geloven zonder de nood te voelen om andersdenkenden naar de hel en terug te bombarderen.
Mijn gedachten gaan nu naar de mensen voor wie gisteren een hel geworden is. Hun wereld bestaat voortaan uit een voor en een na, terwijl wij de gelukkigen zijn de overlevers die enkel littekens op de ziel hebben opgelopen. Bij het zinloos verlies van minstens 34 doden kan je enkel stil worden .Bij het verdriet van nabestaanden worden onze eigen angsten en verwarring nietig. Een tekening op de grond maken, een kaars ontsteken, even stil worden en elkaar vastnemen.. het is zoveel maal zinniger dat de dodelijke zekerheid van terreur…Gewoon de boel bijeenhouden.. het zou zo stilaan het motto van onze tijd kunnen zijn
Wie iets durfde te zeggen, was een bange blanke man - Luckas Vander Taelen
Toen ik eerder op de dag dit logje postte, had ik nooit gedacht dat het zo brandend actueel zou zijn maar spijtig genoeg wel en ik vrees dat het niet hierbij blijft .. de wereld gaat naar de kl... door al die idioten ....
Normaal houd ik het bij een paar opmerkingen maar dit wil ik wel plaatsen en dat heeft niets met ophitsing of onverdraagzaamheid te maken eerder met realisme!!
Gelezen op opinieblog op 21maart 2016
Luckas Vander Taelen, houdt van Brussel, maar nu denkt hij: "Ça suffit, j'en ai marre." Hij hoopt dat nu eindelijk iedereen de realiteit eindelijk onder ogen durft te zien en ootmoedig toegeeft dat men de problemen heeft laten verrotten.
Zijn verslag:
Ik heb vrijdagnamiddag de spectaculaire actie van de veiligheidsdiensten in Brussel gevolgd, zappend tussen vier zenders in twee talen. Een unieke ervaring: vanuit Vorst keek ik naar wat een paar kilometer verder gebeurde. Live from Molenbeek. Twee dagen eerder had ik ook al vreselijke beelden te zien gekregen, die keer vanuit mijn eigen gemeente dan nog. In een buurt waar ik af en toe winkel, had een Algerijn met een zwaar wapen op de politie geschoten en waren zijn gevaarlijke kompanen over de daken weggevlucht. En verdwenen. De hele nacht cirkelde een helikopter boven onze tuin. Een nare ervaring; een onbehaaglijk gevoel van bedreiging bekroop me. "Ik dacht: die terroristen zijn erin geslaagd iets bijzonder kostbaar voorgoed kapot te maken."
Toen ik vrijdag naar de belegering keek in Molenbeek, steeg er op een bepaald moment rook op uit een appartementsblok. In een voor elke Brusselaar vertrouwde omgeving, een doodgewone straat met wat winkeltjes, een slager en een apotheek had de politie de grote middelen ingezet. Ik fiets wel eens voorbij in die Vier-Windenstraat. Nu zag ik dat banale huis in die banale straat met de ogen van de miljoenen kijkers die het te zien zullen krijgen en die denken: het is daar oorlog, in Brussel. Ik dacht: die terroristen zijn erin geslaagd iets bijzonder kostbaars voorgoed kapot te maken: ons gevoel van veilige geborgenheid in de stad. Ik werd overvallen door een gevoel van droefheid. Zo ver is het dus gekomen in mijn stad, dat is ervan geworden.
Toen ik gebiologeerd naar die beelden zat te kijken, ging een vreselijke gedachte door mijn hoofd: we zullen met die extreme gewelddadigheid van terroristen moeten leren leven, ze zal deel uitmaken van ons nieuwe dagelijkse realiteit. "Blijkbaar kon hij rekenen op een verfijnd netwerk om hem verborgen te houden." Drie dagen later werd in Molenbeek dus een man aangehouden, die in heel Europa gezocht wordt sinds de aanslagen van Parijs, maar de hele tijd ondergedoken zat in Brussel. Hij had gependeld van het ene naar het andere veilige appartement, tot men hem haast per toeval op het spoor kwam, dankzij vingerafdrukken die hij achtergelaten had in Vorst. Blijkbaar kon hij rekenen op een verfijnd netwerk om hem verborgen te houden.
Toen Jan Jambon zich een tijd geleden afvroeg hoe het kwam dat Abdeslam zo lang kon onderduiken, had hij gealludeerd op de rol van zijn onmiddellijke omgeving. Het leverde hem meteen kritiek op dat hij de Maghrebijnse gemeenschap stigmatiseerde. Maar nu blijkt dus dat een hele bende Brusselse vrienden én familieleden er geen probleem mee had om een man te helpen die in november betrokken was bij een van de vreselijkste aanslagen in West-Europa sinds het einde van de Tweede Oorlog. Nu vertellen mensen uit de buurt dat iedereen wel wist waar Abdeslam zat.
Omerta?
Zeiden mensen in deze buurt dat niet meteen aan de politie omdat ze geloven dat er zoiets bestaat als een oorlog die alle middelen heiligt, die gevoerd wordt in de naam van een god? Waren zij in naam van hun godsdienst bereid om een moordenaar uit de handen van het gerecht te houden? Of is het eenvoudiger: bestaat in de Maghrebijnse gemeenschap een heilige omerta, waar schuldbekentenis als verraad gezien wordt en een onaanvaardbare aantasting van de eer? Ik heb dat fenomeen vaak aan het werk gezien bij ouders van criminelen die tegen alle evidentie in blijven beweren dat hun zoons onschuldige lammetjes zijn. Dat die verkeerd begrepen solidariteit en principiële ontkenning bestaan, bleek gisteren helaas ook toen jongeren in de buurt van de Vier-Windenstraat politiewagens met stenen bekogelden en riepen dat de wijk van hen was. Dat is op zijn zachtst gezegd niet bepaald een opwekkende gedachte. Of zal het weer zo zijn dat men dit niet mag zeggen, omdat dit stigmatiserend zou zijn en men liever het gekoesterde idee van de harmonische multiculturaliteit levend houdt? Zucht.
Zo gaat het nu al jaren. Jarenlang is het een Brusselse specialiteit geweest om te ontkennen, te minimaliseren en problemen te relativeren. Ik las het zaterdag meteen weer in een krantenartikel, waar mijn beschrijving van de sfeer in laag-Vorst werd “weerlegd”. Het is allemaal zo erg niet, schreef de journalist, de mensen zijn vriendelijk en het valt allemaal best mee met die islamisering: je kan er nog een pintje drinken. Zucht.
Zo gaat het nu al jaren: feiten negeren en wegkijken om zijn ideologisch gelijk te halen. Een overval met oorlogswapens was een “fait-divers”. Scholieren die elke dag met wapens werden afgedreigd en beroofd, dan keek de burgemeester liever de andere kant op. Wijken waar zowat alles fout liep en de macht stilaan was overgenomen door plaatselijke bendes, daar praatte men liever niet te luid over. En moesten we het meer over de positieve kant hebben... Hoe gemakkelijk werden geweld, onveiligheid, islamitische radicalisering en toenemende religieuze druk in deze stad getolereerd! "Hoe gemakkelijk werd geweld, onveiligheid, Islamitische radicalisering en toenemende religieuze druk in deze stad getolereerd!"
"Wie iets durfde zeggen was een bange blanke man."
Wie iets durfde zeggen was een bange blanke man, een islamofoob of een provincialistische Vlaamse angsthaas die van het leven in de grootstad Brussel niets had begrepen. Maar nu heb ik het wél begrepen. Ça suffit, j'en ai marre. Ik ben het beu. Mijn gevoel van droefheid heeft plaatsgemaakt voor een van woede. Ik wil niet meer wegkijken en gewoon worden aan een gevoel van onbehagen in mijn stad. Ik ben het beu dat lafheid en electoraal opportunisme het blijven halen in de politiek en dat de realiteit wordt toegedekt met ideologische wishful thinking. Dat heeft er jaren voor gezorgd dat het zo moeilijk was om problemen bij hun naam te noemen en dat we uitgekomen zijn bij een rokend appartement in Molenbeek, waarvan zeer velen in de buurt wisten dat de meest gezochte terrorist van Europa er hokte. Wat moet er na Vorst en Molenbeek nog meer gebeuren in deze stad voor de behoeders ervan de realiteit eindelijk onder ogen durven te zien en ootmoedig toegeven dat men de problemen heeft laten verrotten?
Mijn antwoord hierop?
En dat wordt de maatschappij waarin onze kleinkinderen moeten leven..zucht
Als iemand zich geviseerd voelt .. ik wil het ook veranderen in een dom bruintje hoor!!
Een dom blondje besluit een aquarium te kopen om zoutwatervissen te kweken. Ze besluit naar zee te rijden en daar zout water te halen. Op de pier van Oostende gekomen, ontmoet ze een visser. Ze spreekt hem aan en vraagt om zout water.
“Da’s hier geen probleem!” zegt de visser.
“Wat kost een emmer?” vraagt ze.
“Vijf euro.” antwoordt hij.
“Oké, doe mij maar een emmer.”
De man schept een emmer vol met zeewater en ze betaalt hem 5 euro. Thuis gekomen kiepert ze het water in het aquarium. Dan ziet ze dat ze nog heel wat water tekort komt en bedenkt dat ze nog een aantal keren heen en weer zal moeten rijden naar Oostende. Terug bij de pier zit daar nog steeds datzelfde vissertje. Ze spreekt hem weer aan, maar ondertussen is het laag water geworden…
“Amaaai,” zegt ze, “ge hebt goed verkocht vandaag!”
"Ik herinner het mij niet meer zo precies, maar in elk geval: het was onvergetelijk." De vissen steken de handen uit de mouwen om eitjes te leggen.
De vogels leggen eitjes en na enkele dagen beginnen ze al rond te fladderen.
Het wordt stilaan warmer, ik voel dat aan de kleren die ik uitgelaten heb.
Mijn vriend houdt parkieten, kippen, Spaanse ratten, vier zussen en een motorboot. We hebben een huis van ongeveer drie verdiepingen.
Ik lees het liefst sprookjes die echt gebeurd zijn.
Sommige mannen gaan naar het café om hun gestorven vrouw te verdrinken..
Ik denk later ook te trouwen met een vrouw die veel houdt van beesten zoals ik.
Een deel van de raket vliegt naar de maan en de rest is dan natuurlijk naar de maan. We gingen naar Oostakker met een hele bende bedevaartgangers en gangsters.
De rijken komen met hun auto, maar de gewone mensen met een paraplu.
Hij is uit het venster op de vierde verdieping gesprongen omdat hij te diep in de put zat.
Als antwoord op een paar reacties op mijn vorig logje..
Eerlijkheid.. We zijn allemaal groot gebracht met die waarde dat eerlijkheid je het verst brengt in het leven en zowel thuis als op school stond eerlijkheid hoog in het logo… Intussen hebben we die waarde doorgegeven aan onze kinderen en kleinkinderen omdat we er nog steeds in geloven … Maar soms kan de maatschappij je aan het twijfelen brengen… Enkele jaren terug tijdens ons verblijf in Spanje vond ik een portefeuille op de openbare weg… Toen ik erin keek zag ik een identiteitskaart, bankkaarten en geld , hoeveel weet ik niet maar ik herinner me dat er wel een paar briefjes inzaten… Ik stelde me voor hoe ik me zou voelen bij het verlies van mijn portemonnee ( heb ik jammer genoeg dit jaar meegemaakt toen mijn handtas gestolen werd met alles erin!). Ik weet dat ik in dit geval de eerlijke vinder dankbaar zou zijn. Maar ik was in een vreemd land, het was tegen de avond en ik wist niet waar ik die persoon kon vinden . Dus besloten we alles naar een politiekantoor te brengen. Hebben jullie ooit al eens een politiekantoor gezocht in een vreemd land en onbekende stad? Het was dus niet eenvoudig maar na wat navraag wisten we ongeveer waar we naartoe moesten. Intussen was het al donker worden tot ik opeens het politiekantoor zag…We waren het juist voorbijgereden. T draaide op de baan om terug te keren maar dat was zonder de agenten die buiten stonden gerekend! We werden tegengehouden en moesten opzij gaan staan. T moest de papieren bovenhalen om een boete uit te schrijven wat omdraaien op een openbare weg is verboden! IK vertelde dat we op zoek waren naar het kantoor .. Ik kreeg geen tijd om uitleg te geven. Dat was er voor mij even teveel aan ik legde hen uit( gelukkig spreek ik Spaans) waarom we naar het kantoor kwamen en dat het straf was dat we nu een boete zouden krijgen terwijl we juist iemand wilden helpen! Er werd even heen en weer gediscuteerd maar finaal mocht ik naar binnen zonder dat we een boete kregen. Daar zaten twee dienstdoende agenten vervelend te kijken naar een vreemde dame die hun avondrust kwam verstoren. Op hun vraag wat ik kwam doen, zei ik dat ik een gevonden portefeuille wilde binnenbrengen om die aan de rechtmatige persoon terug te bezorgen.. Even keken die twee me aan of ze het hoorden donderen in Keulen… Stonden dan met een zucht recht om papieren te halen om in te vullen.. Intussen nam één van hen de vondst aan, keek niet naar de pas of zo maar gewoon of er geld in zat… Toen kon het opeens wel sneller… Er werden een paar notities genomen en ik kon gaan.. geen bedankt of we zullen zorgen dat de persoon alles terug heeft.. Ik kwam buiten met het gevoel dat die persoon in kwestie misschien zijn papieren en kaarten zou terug zien maar zijn geld … NOOIT!!
Iedereen die op een katholieke school grootgebracht is heeft ze dagelijks afgedreund De zeven werken van barmhartigheid ?
De hongerigen spijzen
De dorstigen laven
De naakten kleden
De vreemdelingen herbergen
De zieken bezoeken
De gevangenen verlossen
De doden begraven
Waarom ik daar aan denk?
We zaten de voorbije week samen met enkele bekenden en praatten wat over koetjes en kalfjes tot er eentje recente reiservaringen vertelde… ze waren het slachtoffer geweest van oplichting. Van het ene kwam het andere en in ons groepje van 5 waren we met 4 die op reis ofwel bestolen werden ofwel opgelicht ofwel problemen hadden bij geldafhalingen en zo ook geld door de neus geboord zagen….Jammer genoeg kunnen we daar ook over meepraten zowel over bestolen zijn als over problemen bij het geldafhalen… In de meeste gevallen gaat het over vreemdelingen die op een lepe manier toeristen of anderen viseren.. en dan denk je .. het wordt er niet beter op met al die vreemdelingen die denken dat ze hier in het westen van de vetpotten kunnen profiteren. Het vet is al lang van die potten al hebben we het nog steeds goed maar zoals de regeringen nu bezig zijn zal dat rap keren … en dan zou je als brave burger op zijn minst 4 of 5 van die werken van barmhartigheid moeten toepassen?
Sorry, als je een paar keer te vaak slachtoffer geworden bent van onrechtmatigheden dan kunnen die werken je gestolen worden.. Niets dat frustrerender is dan het feit dat een ander op onwettige wijze gaat lopen met jouw duur verdiende centen.
Normaal zet ik plaatjes en foto’s op mijn blog via Tinypic.com maar de laatste tijd lukt me dat niet meer ik geraak niet meer op die site en krijg ook geen contact om een nieuw wachtwoord op te vragen! Misschien gebruiken jullie een andere app voor het omzetten van plaatjes voor de blog? Vroeger had ik image shack maar dat is nu betalend denk ik.. Ik kan dus geen plaatjes meer plaatsen en dat vind ik spijtig… Misschien kan iemand van jullie mijn probleem oplossen of helpen om terug met plaatjes en of foto’s te kunnen werken. Alvast bedankt … en een dikke knuffel en avondgroet
Ik kreeg gisteren late verjaardgaswensen al ben ik intussen 71 + 1 week. Die cijfers deden me even in de spiegel kijken maar ik zie sinds vorige week geen veranderingen. Er zijn overnacht geen rimpels bijgekomen, geen extra kilo's, ook geen nieuwe wallen of kwalen. En toch ... sinds vorige dinsdag ben ik één en zeventig. Een mijlpaal. Nog heb ik niet het gevoel dat ik dingen niet meer mag doen.
Conclusie: ik mag nog altijd dansen en swingen, ook als ik poets. Ik mag nog altijd luidkeels meezingen in de wagen als er een oude hit op de radio komt - en daarbij de vreemde blikken van andere chauffeurs aan de stoplichten negeren. Ik mag nog altijd leuke kleren dragen en ik hoef me niet af te vragen of dit jurkje, dat truitje, die laarzen of dergelijke ensembles niet meer kunnen. Nee, er is niets veranderd. Ik slaap nog altijd even goed, mijn appetijt is wat hij moet zijn, niet te veel, niet te weinig en ik geniet van een glaasje goede wijn.
En toch ... als ik zeg dat ik 71 ben, dan krijg ik te horen dat ik er goed uitzie voor mijn leeftijd al wordt dat laatste niet uitdrukkelijk geformuleerd. Daar ligt het keerpunt, beste lezer.
Zolang je jonger bent, zie je er goed uit. Punt. Vanaf zeventig zie je er goed uit - voor je leeftijd.
Anderzijds: zolang iedereen denkt dat ik nog lang geen zeventig ben, mag ik mezelf een senior noemen en denken: tussen mijn oren voel ik me nu ongeveer 55.
Een dierbare vriendin van me wordt al 81. Geen mens die het geloven wil. Ze ziet er amper 70 uit, heeft de dynamiek en de uitstraling van een vijftigjarige en de belangstelling en de agenda van een drukbezette veertiger. Elk gesprek met haar is een herbronning en een verruiming van je horizon. Spits, gevoel voor humor, wijs, de tijd vliegt voorbij.
En goede oude vriend is er vierentachtig.. Zijn taal is nog steeds veerkrachtig, zijn blik nog voor geen greintje vertroebeld.. Uren kan hij filosoferen over "zijn" en "niet zijn", over de vrije wil, over zen en boeddha en de andere godsdienstmeneren.
Twee "bejaarden" bekeken door de bril van een jongbejaarde, wat zeg ik, een piepkuiken - in hun ogen! Ik wil hun voorbeeld graag voor ogen houden! En intussen geniet ik van wat de dag me brengt.
Lieve blogvrienden en vriendinnen, jullie hebben samen met de familie en vrienden hier mijn dag tot een topdag gemaakt. Bedankt voor jullie wensen, het is zo hartverwarmend te zien dat er mensen zijn die met een kleine attentie laten voelen dat je er toch wat toe doet.. meer moet het echt niet zijn.
Vanaf vandaag zou ik mijn logje moeten tekenen met Natoken al 71 jaar een hoofd, een romp, twee armen, twee handen die hier af en toe iets zinnigs of onzinnigs neerpennen, twee benen, twee voeten die een amoureuze relatie hebben met gemakkelijk maar toch elegante schoenen en dito kledij, donker haar dat helaas de tand des tijds niet ontloopt en 50 tinten grijs krijgt , wat overtollige Michelinbandjes hier en daar, maar vooral met een gigantische liefde voor het leven en die zich steeds overal probeert aan te passen zelfs als ze een jaartje ouder is…
Een dom blondje ( daar gaan we weer ) koopt op de markt een hondje voor tien euro. Niks te veel zou je zeggen, maar thuis gekomen zet ze het hondje in de woonkamer op de grond en bekijkt het nog eens goed. Ze merkt dan pas dat het beestje maar drie pootjes en een oog heeft. Dat vindt ze maar zielig en ze besluit met het diertje naar de dierenarts te gaan. De arts laat het beestje op de onderzoektafel plaatsen. Hij onderzoekt het hondje, luistert naar zijn hartslag en zijn ademhaling, zet een stap terug en vraagt met een bedenkelijke uitdrukking op zijn gezicht aan het blondje:
“Er is heel wat mis met het beestje. Zal ik hem maar afmaken?”
Het blondje vraagt daarop aan de arts hoeveel dat kost. Het antwoord in overweging nemend, zegt ze vervolgens tegen de arts dat dat goed is en vertrekt.
Een week later staat ze opnieuw bij de dierenarts voor de deur en vraagt: “En, is mijn hondje al af?”
Geniet van het weekend lieve vrienden en van het leven, je hebt het maar even!
Op het strand durf ik nog schelpen rapen, met glinsterende ogen kan ik nog langs de waterlijn lopen genietend van de zee en en de rust die het ebben van het water met zich meebrengt.. maar in hangmatten hangen en op grassprietjes fluiten... die tijd is voorbij vrees ik ....Stel je voor dat ik niet meer alleen uit zo'n hanglat zou geraken
Iedereen kent ze, de kleinkinderen dragen ze en dan heb ik het over die fluovestjes...een keerpunt in de geschiedenis van de mensheid. Ik zag ze hier in de buurt onlangs ook en masse verschijnen en dacht...
Die kleurige hebbedingetjes veranderden toch het uitzicht van de wereld of niet? Niets is ooit meer als voorheen! Vanaf nu is de mens immers zichtbaar in het donker, net als de glimwormen en de vuurvliegjes! Kortom, een doorbraak om u tegen te zeggen! En nu het vroeger donker wordt (of later licht) duiken ze dan ook weer op: vrolijke streepjes kleur in de duisternis, lichtpuntjes in donkere dagen. Het ziet er bijna feestelijk uit, zelfs het meest chagrijnige hoofd klaart ervan op! Ja, ja, héél blijmakend allemaal, maar dan wel van op afstand.
Ooit vroeg een kleinkind waarom oma geen fluovestje draagt als ze fietst want fluovestjes zijn namelijk zo praktisch, zo verantwoord en vooral zo zichtbaar (daar was het ‘m ook om te doen natuurlijk). Die kleine had goed geluisterd en oma stond even zonder deftig antwoord
Maar laten we er geen doekjes om winden: met een fluovest aan ziet biebie er in allerbeste omstandigheden uit als een vriendelijke glimworm, maar vaker nog heeft zij een treffende gelijkenis met een buitenissig ruimtewezen of een kabouter met profileringsdwang. Neen gehuld in deze lichtende kleurenpracht heeft ze zelden iets weg van een elegant vuurvliegje, helaas.
Ik zit dus nog steeds in dubio, ga ik mee in de vooruitgang ? Laat ik de rede zegevieren boven de ijdelheid? Stapt ik in de toekomst verantwoord op de velo? We zullen het zien, zelfs in het donker!
Voilà weer iets om over na te denken nu ik even de tijd heb
)
.En hoewel het nog niet eens volop lente is, bemerk ik al een begin van nieuw leven, van bomen die uitlopen en van een gazon die stilaan weer groener wordt. Ik mijmer over verbindingsdraden. Hoe ver ik ook weg ben, de hechting aan mijn huis en ‘mijn' tuin reist vanbinnen mee en laat zich bij thuiskomst vreugdevol hervinden, hervoelen. 
