Om bij tijd, eens terug te genieten van de plaatsen waar je ooit geweest bent! De wereld in een muisklik http://www.alovelyworld.com/index2.html
OP REIS MET DE BLAUWE VOGEL - Cruise op deNijl -
1.Lezers die het hele REISVERSLAG WENSEN TE LEZEN.... weet dat dit in omgekeerde orde staat.
Het begint met de terugreis 15.09.06 (zie blog vanaf 3december 06) en eindigt met het vertrek op 01.09.06 ( zie blog vanaf 3 oktober 06)
2.Verder wordt deze blog aangevuld met EGYPTE NU:actuele feiten en vondsten...
Ze zijn de grootste bedreiging voor bijna alle dictators in het Midden-Oosten: de Moslimbroederschap. Hun doel? Een islamitisch wereld-rijk. Het zal niet lang meer duren.
Het gaat niet om hoe het eruitziet, glimlacht Mohammed Habib als hij het internationale hoofdkwartier van de Moslimbroederschap in Caïro binnenstapt. Een sleutel om de voordeur te openen heeft de vicevoorzitter niet nodig: er is geen deur. We lopen de donkere hal in, ontwijken een ontbijtende straatkat, lopen twee betonnen trappen op en eindigen bij, jawel, een deur. Habib drukt de klink naar beneden. Het gaat om wat er gebeurt. En hier, aan de oever van de Nijl, zagen de moslimbroeders enthousiast aan de stoelpoten van Hosni Mubarak, de president die alweer 28 jaar aan de macht is in Egypte. Achter de deur overleggen bebaarde mannen in witte gewaden met vlotte jongeren in overhemd over de agenda van volgende week. Hun tactiek is even simpel als succesvol: help de bevolking waar de regering faalt. Geef onderwijs aan de armen, verzorg de zieken, en binnen de kortste keren ben je populairder dan de prutsende dictator.
Aparte humor
Wat dat betreft hadden ze geen betere tegenstander kunnen treffen dan Mubarak. Als kind probeerde de president zichzelf al zo impopulair mogelijk te maken, vertellen mannen in zijn geboortedorp Kafr-Al-Masalha. Kleine Hosni had geen vrienden hier en zocht graag wat oude vrouw-tjes op om vervolgens voor hun neus een paar kippen de nek om te draaien.
Dat aparte gevoel voor humor heeft de inmiddels 81-jarige Mubarak nog steeds, zo bleek wel toen de varkensgriep zich begin dit jaar in hoog tempo over de wereld verspreidde . De president beval de executie van alle 300.000 varkens in het land, terwijl de griep van mens op mens wordt overgedragen. De slachting van die haram-speklapjes was waarschijnlijk bedoeld om de moslimbevolking te plezieren, maar het tegenovergestelde gebeurde. Mubarak was even vergeten dat de varkens en hun christelijke eigenaren een onmisbare rol speelden bij het ophalen en opeten van afval. Het resultaat? Grote hopen rottende rommel op straat, en dus mopperende Egyptenaren.
Het land staat al jaren stil, zegt moslimbroeder Habib. Er is ontzettend veel corruptie, werkloosheid en armoede. Dat zijn allemaal symptomen van dezelfde ziekte: die ziekte heet Hosni Mubarak. Er komt een moment dat de bevolking het niet meer pikt. En dan zijn wij er klaar voor. Zelf gaat Habib die revolutie niet ontketenen. De broederschap probeerde in het verre verleden een paar keer op gewelddadige wijze aan de macht te komen, maar dat mislukte. Alleen een massale volksopstand kan de dictator klein krijgen, beseft ook Habib nu. Een pittige klus: het ijzersterke leger staat nog steeds achter Mubarak.
Maar stel dat het de Egyptenaren ooit lukt Mubarak te verdrijven, schieten ze dan iets op met een regering vol moslimbroeders? Hun filiaal in Koeweit, de broederschap is actief in meer dan zeventig landen, pleit bijvoorbeeld voor het afschaffen van vrouwenstemrecht. Is dat zo? reageert Habib. Dan zullen we ze daar op aanspreken. De islamitische staat is een beschaafde staat.
Vanuit Egypte moet de islamitische revolutie de hele Arabische wereld overgaan. Wij kunnen een voorbeeld zijn voor alle andere landen in het Midden-Oosten, zodat we uiteindelijk een unie van islamitische landen kunnen oprichten, van Marokko tot Indonesië. Daar is tijd voor nodig, zeker, maar het zal geen tientallen jaren meer duren.
CAIRO - Egypte wil landen als Italië en Griekenland uitnodigen voor een congres over samenwerking voor de teruggave van kunstvoorwerpen die in buitenlandse musea zijn ondergebracht.
Dat heeft Zahi Hawass, het hoofd oudheden van het Afrikaanse land, zondag 6 december gezegd. Tijdens de bijeenkomst zouden de landen kunnen praten over een betere samenwerking.
Egypte wil zes oude voorwerpen terughebben. Daaronder is de Steen van Rosetta, die Franse militairen in juli 1799 bij de Egyptische plaats Rosetta (nu El Rashid) ontdekten.
Hiërogliefenschrift
Omdat er op drie verschillende manieren een tekst op geschreven stond, kon de Franse wetenschapper Jean-François Champollion het hiërogliefenschrift van de oude Egyptenaren ontcijferen. De steen wordt al meer dan tweehonderd jaar in het British Museum in Londen bewaard.
Griekenland wil onder meer de Elgin Marbles, eveneens in het British Museum, terughebben. Dat zijn onder meer marmeren sculpturen die eens deel uitmaakten van het Parthenon op de Akropolis in Athene.
Louvre
Sinds hij hoofd oudheden werd, heeft Hawass naar eigen zeggen vijfduizend kunstvoorwerpen in zijn land zien terugkeren. In oktober wist hij het Louvre in Parijs ertoe over te halen fragmenten van een 3200 jaar oud fresco terug te geven.
Die fragmenten waren in de jaren tachtig uit een graftombe gestolen.
HOORN - Liefhebbers van oude geschiedenis van de culturen in het Midden-Oosten kunnen dinsdag 8 december weer terecht bij een lezing van Ex Oriënte Lux. Dit keer gaat het over contacten tussen de Myceense (vroeg Griekse)- en Egyptische -cultuur.
De strekking van de lezing is dat de geschiedschrijving enigszins moet worden herzien, want meer recente vondsten van Myceens aardewerken parfumflessen in de stad Achetaton tonen aan dat de contacten tussen de twee culturen veel intensiever waren dan steeds is aangenomen.
We spreken dan over de Late Bronstijd, (tot ca. 1100 voor Christus), terwijl in Egypte farao Achnaton de scepter zwaait. De vondsten maken duidelijk dat er veel meer verkeer was tussen de Mycenen (de belangrijke bronscultuur op de Peloponnesos die uiteindelijk tot Kreta reikte) en de Egyptenaren. Deskundigen lezen het af aan de aardewerken vondsten van Myceense cultuur in Achetaton en het in die tijd plotseling verschijnen van de olijf in die Egyptische stad.
Het is de tweede lezing van Ex Oriënte Lux, het historische genootschap voor de oude geschiedenis in het Midden Oosten. De afdeling Hoorn en omgeving van Ex Oriënte Lux houdt vier lezingen in dit seizoen. De volgende twee vinden plaats in februari en maart 2010. Thema van de lezingen dit jaar is 'Nieuwe inzichten in het oude Midden-Oosten'.
De lezing van dinsdag 8 december vindt plaats om 20.00 uur plaats, als altijd in Het Octaaf, aan de JD Pollstraat in Hoorn. Iedereen is welkom en de toegang is gratis. ,,Al wordt een kleine bijdrage op prijs gesteld."
De voorbije dagen werd in Egypte het offerfeest gevierd (Koran: Ibrahim zou bereid zijn geweest zijn zoon te offeren in opdracht van Allah, maar op het moment dat Ibraham bereid is zijn zoon te offeren, komt Allah tussenbeide en mag hij i.pv. zijn zoon een schaap offeren).
Over het offerfeest heb ik heel wat te vertellen, voornamelijk omdat ik was uitgenodigd in een Egyptisch gezin en dus een mooie ervaring rijker ben.. Laten we even teruggaan in de tijd.. Mostafa is (voor degene die mijn blog lezen al bij al gekend), is dus één van mijn beste vrienden hier in Cairo. Dankzij hem heb ik Nagwa leren kennen, een vriendin van hem waarmee hij samen op unief zit. Op een dag belde ik Nagwa op om te vragen hoe het ging e.d. (in Egypte bel je je vrienden dus op om te vragen hoe het gaat, en liefst doe je dat elke dag, hoe vaker je dat doet, het meer je aantoont dat je om ze geeft). Bon, ik werd dus verrast met de vraag of ik niet naar Helwan (waar zij woont) wou komen om de feestdagen te vieren, samen met haar en haar familie.. Ik was wel eventjes verrast, voornamelijk omdat het offerfeest samen met het suikerfeest een belangrijk familiaal gebeuren is. Uiteraard wou ik komen!!
Donderdag 26 november is de aanloop naar het feest: er wordt dan gevast en men mag eten bij zonsondergang. Om het hele gebeuren mee te maken heb ik dus ook gevast.. Omstreeks iets na 5 uur 's avonds mag er worden gegeten. Ik vertrek om 21u. richting Helwan samen met Nagwa, haar zus Dodo en haar broer (waarvan ik na 5 dagen nog steeds de naam niet weet)
. Bon, na een woelige rit in de minibus en een minder woelige rit in een taxi komen we aan. Nagwa woont in een huis (wat vrij "rijk" is voor een Egyptisch gezin), samen met haar vader, moeder, haar zus, 2 broers, een schoonzus en haar 3 maanden oud dochtertje Nada. Ik word hartelijk verwelkomd door de moeder van Nagwa die mijn omarmt en kust, net of ik een verloren dochter ben die ze na jaren terugziet.. Ook Nagwa's schoonzus is enthousiast om mij te ontmoeten. Het gesprek gebeurt in het Arabisch, enkel Nagwa kan mij helpen om de gaten in mijn Arabisch op te vullen. Later op de avond ontmoet ik ook Nagwa's vader: een supersympathieke man die mij ook hartelijk verwelkomt in zijn huis!!
Egyptische gastvrijheid betekent zeker en vast ook veel eten: om 23u. krijg ik nog een maaltijd voorgeschoteld waar ik gerust 7 dagen kan van eten. Om 1u. besluiten we maar om te gaan slapen, het ochtendgebed is nl. om 6u. en we moeten er dus vroeg uit.
Om 5u30 worden we gewekt (en ik denk "oh nee, we gaan te laat zijn") maar krijg dan te horen dat het gebed pas om 7u. plaatsvindt, maar "we mogen toch absoluut niet te laat zijn". Ik begin de ochtend met Nagwa's vader, moeder, broers en zus te feliciteren met deze feestdag. Dat is de gewoonte. Er wordt stevig geknuffeld en gekust. Ik besluit om mij te sluieren voor het ochtendgebed. Ik wil absoluut niet opvallen in de grote mensenmassa én om één of andere reden vind ik het niet meer dan normaal dat ik er die dag gesluierd bijloop . Het ochtengebed is ongelooooflijk!!! Een massa mensen, allen biddend in dezelfde richting, maken dezelfde bewegingen, je krijgt er echt kippenvel van!! Het duurt maar een aantal minuten, maar het is echt ongelooflijk mooi om te zien. Na het gebed hoor je overal 'kul sana wa anta tayeb' of 'kul sana wa anti tayeba'.. Mensen begroeten en feliciteren elkaar met deze feestdag. Ook na het ochtendgebed begroet ik opnieuw Nagwa's vader, moeder, broers en zus en feliciteer hen opnieuw met deze feestdag. Na het ochtendgebed wordt een dier geofferd. Mensen die zich dit kunnen veroorloven, slachten dit dier en geven 1/3 aan de armen, 1/3 aan familie en vrienden en 1/3 houden ze voor zichzelf. Nagwa's familie heeft een koe die na het ochtendgebed geslacht wordt. De hele dag wordt er gehakt en gesneden en wordt het vlees verdeeld. Ook ik krijg een deel mee, want voor hen ben ik een deel van de familie. Een traditie is o.a. dat het hoofd van het gezin (de vader dus) zijn kinderen een som geld geeft. Ik ben samen met Nagwa in de keuken om eten klaar te maken en Nagwa's vader geeft haar 50 Egyptische pond (wat een mooi bedrag is). . Opeens zie ik hem zijn hand naar mij uitreiken en zie ik dus ook 50 Egyptische pond. Ik sta verstokt en zeg tegen Nagwa dat ik dat echt niet kan aannemen . Ik weet dat mensen hier niet veel verdienen en met 50 EGP kan je al heel wat doen. Geen zeggen aan, ik moet het geld aannemen, indien niet beledig je hem en zijn gezin. Nagwa's vader en moeder aanzien mij als hun dochter en word dus gelijk behandeld. Ik weet echt niet wat zeggen. Wat een warmte, wat een liefde, je krijgt er echt tranen van in de ogen. Ze vragen me of ik niet bij hen wil intrekken, gratis, zo zou ik geld kunnen sparen en moet ik het niet uitgeven aan huur in "de stad". Nee, kan ik absoluut niet aannemen, hoewel dit echt wel een ongelooflijk mooie ervaring zou opleveren, maar dat is echt teveel.
Wat ik vooral zal onthouden aan het offerfeest is het ochtendgebed, de mensenmassa die samenkomt om samen te bidden en te vieren, het ritueel slachten van een dier, het samen-zijn met familie, de warmte die een Egyptisch gezin uitstraalt en vooral de rijkdom die ze hebben wat in België vele mensen niet kennen!! Ik heb er geen woorden voor, je moet het gewoon gezien hebben.. Misschien niet typisch voor het offerfeest zelf, eerder aan het Egyptische leven, is de enorme Egyptische gastvrijheid. Nog iets typisch Egyptisch is dat vanaf het moment dat je binnenkomt tot je buitengaat willen ze je continu te eten en drinken geven (en telkens ik bijna mijn bord leeg heb, hopla, wordt het weer volgeschept).. Ze begrijpen het precies niet dat je echt wel genoeg kan hebben.
(Novum/AP) - Twee motorboten zijn vrijdag op de Nijl in het noorden van Egypte met elkaar in botsing gekomen. Eén van de twee boten kapseisde.
Tientallen passagiers zijn vermist. Dat heeft een Egyptische politieagent gezegd.
Het is nog onbekend hoeveel mensen zich aan boord van de boten bevonden, maar volgens getuigen zou het om vijftig tot zestig mensen gaan. Inmiddels zouden dertien mensen zijn gered.
Egypte is veranderd in een politiestaat waar burgers geen bescherming hebben tegen marteling. Dat stellen zestien Egyptische mensenrechtenorganisaties in een gezamenlijk rapport.
De organisaties constateren dat daders gewoonlijk hun straf ontlopen en dat het beleid van onschendbaarheid zo langzamerhand de norm is geworden in Egypte. Omdat burgers geen bescherming genieten, zijn ze steeds kwetsbaarder geworden voor marteling en willekeurig politiegeweld.
De mensenrechtenorganisaties constateren dat niet alleen activisten gevaar lopen; iedereen die in handen valt van de Egyptische politie moet vrezen voor martelingen.
Genoemd worden onder meer elektrische schokken, zweepslagen en het branden met sigaretten.
Egypte kent sinds de moord op president Anwar Sadat in 1981 een noodtoestand. Die is herhaaldelijk hernieuwd, ondanks protesten van mensenrechtengroepen.
Tachtig jaar na de ontdekking van het graf van farao Toetanchamon luiden archeologen in Egypte de alarmbel: door de aanhoudende toeristenstroom gaat de conditie van de graftomben in het Dal der Koningen zienderogen achteruit.
'Ik geef het Dal der Koningen nog 20, hooguit 25 jaar', aldus professor Kent Weeks, verbonden aan de American University in Caïro. Weeks werkt al 23 jaar in het Dal der Koningen in het Egyptische Luxor en verkreeg wereldfaam toen hij er in 1995 het graf van de zonen van Ramses II ontdekte - met tot nu toe 125 opgegraven grafkamers de grootste tombe ooit.
'Het massatoerisme is dodelijk voor de grafschilderingen. Er komen hier nu 7.000 bezoekers per dag. Het ministerie van Toerisme wil dat aantal opschroeven tot 15.000. Per persoon zweten die anderhalve theekop water uit. De grafschilderingen, de mooiste die Egypte kent, vervagen en verdwijnen waar je bijstaat. Als er binnen nu en vijf jaar geen actie wordt ondernomen, zijn ze onherroepelijk verloren.', aldus Weeks.
Het slot erop
'Het grote probleem is de luchtvochtigheid van die massa's mensen die dag na dag in zo'n tombe komen', zegt Jaap van Dijk van de Universiteit van Groningen. 'De lucht kan eigenlijk niet weg, en dat is een groot probleem . Mensen hebben bovendien de onbedwingbare neiging overal met hun vingers aan te zitten of zelfs hun namen in de muren in te krassen. Bovendien worden er door de Egyptische overheid overal muurtjes gebouwd en nieuwe toegangswegen en ga zo maar door. Alles verdwijnt.'
Geoffrey Martin is de beroemdste nog levende Britse archeoloog en ook hij maakt zich ernstig zorgen. 'Er is een plan geopperd om het dal op slot te gooien en kopieën van de graven te maken, die de mensen dan kunnen bezoeken. Dat hebben ze in Frankrijk bij de grot van Lascaux tenslotte ook gedaan. Natuurlijk is het niet hetzelfde, maar de mensen zullen eraan gewend raken. Natuurlijk, je verliest de atmosfeer, de sensatie van het echte . Maar zeg nu eens eerlijk: als je met 300 à 400 mensen in een tombe staat te dringen, is er dan nog veel atmosfeer? Het zou in de toekomst wel eens de enige optie kunnen zijn, willen we deze monumenten redden.'
Twintig meter verderop. Het graf van Toetanchamon. Toeristentrekpleister nummer één. De jonggestorven koning omarmt teder de onderwereldgod Osiris. Maar vreemde geelgroene spikkeltjes bedekken god en farao; de verf wordt langzaam opgevreten door een soort zwam. Een schimmel die in vocht gedijt. En niemand heeft enig idee hoe die te behandelen.
Reddingsplan
'Mijn eerste urgentie is de redding van de sites', zegt Weeks. 'We hebben hier letterlijk duizenden graftombes die in razendsnel tempo achteruithollen, en niemand heeft tot nu toe de moeite genomen om ervoor te gaan zitten en onontbeerlijk structureel geologisch ingenieurswerk te doen.'
Het op slot gooien van het Dal der Koningen - de stille wens van veel archeologen - 'zal nooit gebeuren'. Daarvoor is Egypte te zeer afhankelijk van buitenlandse deviezen. Ook het opschroeven van de toegangsprijzen zal niet werken, zo blijkt in de verderop gelegen Vallei der Koninginnen waar voor een bezoek van tien minuten aan het befaamde graf van koningin Nefertari 5000 dollar moet worden neergeteld. Sindsdien loopt het er storm. 'Rijke Amerikanen en Japanners zeggen: ah, dat moet iets bijzonders zijn. Ik moet en zal die tombe zien!' Ook Nefertari holt weer achteruit. 'Geld is niet de oplossing.'
Weeks denkt veeleer aan het openen van méér graven en langere openingstijden, zodat de bezoekers verspreid worden, en aan tourniquets met tijdsloten. 'Niet meer dan 100 mensen per graf per uur.' Want zijn onderzoek heeft aangetoond dat dat het maximaal haalbare is. 'We meten aan de conditie van de verf dat de temperatuur en de vochtigheid dramatisch op- en neergaan gedurende de dag, van 20 graden 's morgens tot 40 in de middag, waarbij de luchtvochtigheid stijgt van 20 tot 85 procent. Dat zijn dramatische schommelingen die geen graf kan overleven. De Egyptenaren hebben geprobeerd dat te corrigeren door van tijd tot tijd een graf een half jaar te sluiten, totdat de normale waarden hersteld zijn, maar er is geen spaan van bewijs dat dat werkt. Maar met alle maatregelen die ik voorstel, blijft er een grens bestaan. Er kunnen nooit meer dan 1000 mensen tegelijk in het Dal der Koningen zijn. Zijn het er meer, dan wordt het een nachtmerrie.'
Etienne Cloots schrijft boek over rijkdom en armoede
een bewonderenswaardig verhaal
25 jaar reisde Etienne Cloots door het land van de farao's. Zijn ervaringen en ontmoetingen heeft hij gebundeld in een boek. In 'Farao's zonder goud' legt hij de ziel van de Egyptenaar bloot.
'Dit boek was aanvankelijk bedoeld voor mijn kinderen Elli, Saartje en Pieter-Jan', aldus de auteur, die de voorbije 25 jaar bijna jaarlijks naar Egypte reisde. Eerst uit interesse, later om beroepsredenen en nog later uit vriendschap en solidariteit met de bevolking.
'Ik wilde mijn relatie met de vele vrienden die ik er maakte aan hen duidelijk maken en ik wou mijn kinderen met een brede kijk naar de wereld laten kijken. Ik vond in Egypte rijken en armen, gelovigen en ongelovigen, jongeren en ouderen. Het gaf me de kans om in de ziel van al die mensen te kijken en er een andere kijk op te hebben dan sommigen vandaag hebben . Het was als het ware een pleidooi voor verdraagzaamheid en solidariteit voor een volk waarmee ik een geweldige affiniteit kon opbouwen. Toen mijn kinderen het lazen, stimuleerden ze me om het boek uit te geven omdat ook een ruimer publiek er wat aan kan hebben. En zo ver sta ik nu', zegt Etienne Cloots.
'Met de hulp van een paar grotere sponsors en de gemeente kan het in druk gaan. De verkoop is totale winst en die gaat naar een project van Face for Children in Need. Nadat ik eerst via Foster Parents Plan een paar kindjes adopteerde, kwam ik in contact met Face, dat echt rechtstreeks werkt in de sloppenwijken van Caïro. Daar werd ik helaas al verscheidene keren geconfronteerd met de grootste armoede en miserie die je je kan inbeelden. Nadat de vereniging al vijf weeshuizen heeft overgenomen, is ze nu aan de bouw van een tweede opvanghome voor straatkinderen bezig. Met dit boek hoop ik mijn steentje bij te dragen.'
De lezer moet geen reisverhaal, een les geschiedenis of een toeristische gids verwachten in het boek. 'Dat was ook niet de bedoeling', aldus Etienne. 'Ik probeer met ontroerende, soms hilarische anekdotes een portret te schetsen van de Egyptenaar in al zijn facetten.
Tijdens mijn jaarlijkse contacten ontmoette ik er zowel rijke zakenlui, arme sloppenbewoners, ambassadeurs als weeskinderen. Ik ga kwesties als racisme of islam niet uit de weg. Bekijk de zaken eens van hun kant. Hoe leven zij na 11 september en hoe beleven zij de aanslagen van toen? Ik beschrijf vriendschappen, menselijke drama's,... Allemaal met veel respect. Ik voel al 25 jaar welk respect zij voor een westerling kunnen opbrengen. Farao's zonder goud is een lijvig boek met 260 illustraties geworden.'
BAHARIYA - Hier een champignon op een lange steel, daar een taartje met een kers erop, een vogel, een kwaaie kabouter, de sfinx, een kamelenkop, een lekkend bolletjesijsje, een leeuw, een tent, het hondje van Kuifje.
Net als in de wolken ziet iedereen wat anders in de kunstwerken, die door de wind en het schurende zand gevormd zijn in de Witte Woestijn van Egypte.
Foto: De Telegraaf
Een openluchtmuseum van surrealistische beeldhouwwerken zou je kunnen zeggen van dit wonder der natuur. En dan te bedenken dat deze met kalk bedekte vlakte vroeger een zee was. In de kalk kun je de fossielen van schelpen nog zien zitten. Voor veel mensen is deze nieuwe toeristische bestemming in de westelijke woestijn, waar Egypte aan Libië grenst, nauwelijks te bevatten. Ze ervaren het als een magische plek.
"Het is de inspirerende omgeving in combinatie met de stilte", zegt de Nederlandse reisleidster en Egyptologe Willy Siegers. "Het feit dat je niets hoort, geen verkeer en zelfs geen vogels, maakt dat mensen zich op zichzelf teruggeworpen voelen. Ze hebben even geen behoefte meer aan praten en aan andere mensen. Ze zonderen zich af om in eenzaamheid de omgeving op zich in te laten werken en rustig na te denken of te mediteren. Dit is een ervaring die de meeste mensen hun leven lang niet zullen vergeten."
De groepsreizen van Willy rijden vanaf Cairo (circa 500 km) met 4x4-wagens. Wij namen de minibus tot de eerste oase, Bahariya (375 km), en stapten daar over op de Toyota jeeps, die noodzakelijk zijn om de weg te verlaten en dwars door de woestijn te rijden. Tot Bahariya is de weg met aan weerszijden woestijn dodelijk saai. Op enkele bezienswaardigheden na zoals de stukken versteend hout van een vroeger bos en de fossiele oesterbanken, die zich vroeger op de bodem van de zee bevonden. Na de oase komen we eerst in de Zwarte Woestijn, waar de toppen van de zandduinen bedekt zijn met vulkanische as. Om via een ander natuurwonder, de Kristallen Poort (een rotsformatie waarop zich kwartskristallen hebben afgezet) de Witte Woestijn te betreden.
De zonsopgang en zonsondergang zijn de meest gedenkwaardige momenten in het landschap dat bedekt is met kleine sneeuwbergjes en ijsschotsen van kalk. Om dat ten volle te ervaren, blijven we een nachtje slapen in dit wonderlijke maanlandschap, waarboven duizenden sterren flonkeren. Dat kan niet zomaar overal. De campingplaats wordt van tevoren geprepareerd om te voorkomen dat de auto's wegzakken in het zand. Kennelijk weten de woestijnvosjes precies waar de toeristenplaatsen zijn. 's Morgens zien we de sporen van de schuwe nachtdiertjes, die niet groter zijn dan een flinke haas. Wie pech heeft, zit met aangevreten schoenen.
Over de weg crossen lijkt een nationale sport in Egypte. Het is een geliefd weekendvermaak. Mannen tonen met trots de littekens van eerdere auto-ongelukken. Door het zand van de woestijn crossen is nog stoerder. Of je het wilt of niet, je wordt als passagier vanzelf betrokken in een race. Als woestijncowboys raggen ze tegen steile zandheuvels op en storten zich over de rand. Wie is de grootste durfal en wie haalt het meeste uit zijn 4-wheel drive.
Ondanks de weg die president Nasser in 1958 liet aanleggen en waarmee hij de Nieuwe Vallei ontsloot, woont nog steeds slechts één procent van de Egyptenaren in de oases. Dat gebrek aan animo voor deze vruchtbare gebieden waar dadelpalmen, olijfbomen, sinaasappels, vijgen en allerlei soorten groenten worden verbouwd, is nooit anders geweest.
De oude Egyptenaren waren met geen stok de woestijn in te krijgen. Ze kenden de verhalen over de god Seth, die in de woestijn zijn broer Osiris had vermoord en daarmee de chaos in de wereld had gebracht. De oude Grieken en Romeinen, die het land 750 jaar lang bezetten, trokken zich daar niets van aan. Zij vestigden zich juist in de oases, waar ze forten en tempels bouwden en irrigatiewerken aanlegden.
Vanuit deze vruchtbare gebieden midden in de woestijn exporteerden ze wijn naar de koningssteden aan de Nijl. Sinds enkele jaren zijn de oases Bahariya, Farafra (bekend uit de boeken van Arita Baaijens), Siwa, Kharga en Dakhla steeds meer in trek gekomen van toeristen, die na de cultuur ook de natuur van Egypte wilden ontdekken. "Maar helaas is dat nu door de crisis weer ingezakt", zegt de Zweedse Ann Brun, die met haar Egyptische echtgenoot Ahmed ElShemi even buiten het stadje El Bawati in de Baharya-oase het Golden Valley Hotel runt. Aanvankelijk hadden ze alleen rieten hutten voor toeristen die lowbudget avontuurlijke woestijntochten ondernamen. Maar nu zijn er ook comfortabele stenen huisjes.
"Ik hoop dat de toeristen weer komen", zegt Ann, die microbiologe was aan de universiteit van Lund maar tijdens een vakantie totaal in de ban raakte van de woestijn. "De woestijn verandert je", zegt ze. "Ik ben hier rustiger, geduldiger en vrediger geworden. Het is een ervaring die ik iedereen toewens. Helaas weten de mensen zo weinig van de woestijn. Ik denk erover om zelf een boek te gaan schrijven om een en ander uit te leggen."
Ann en Ahmed hebben twee eigen bronnen. Eén in het hotelcomplex waar 's avonds de bedoeïenenliederen klinken, begeleid door de samsemaya (soort harp), de fluit en de drum. En één in hun boomgaard, vlak bij het zoutmeer waar duizenden Europese trekvogels overwinteren. "Het water van onze bron bevat veel ijzer. Daarom noemen ze mij wel de Iron-man", zegt Ahmed ElShemi. "Volgens de bedoeïenen is het goed voor zwangere vrouwen."
Reiswijzer
De beste tijd om naar de oases en de woestijn te gaan is van september tot februari, wanneer het circa 20-25 graden is. December is de ideale tijd. In januari en februari kan de temperatuur 's nachts dalen tot 0 graden. In maart en april is er kans op een droge wind en in mei bestaat het risico op zandstormen. Juli en augustus zijn af te raden, omdat het dan 52 graden kan worden.
Humanitaire hulp willen bieden aan de slachtoffers van de oorlog in de Gazastrook en uiteindelijk belanden in een Egyptische 'soap' vol plotwendingen. Het overkwam de twaalf Nederlandse deelnemers aan het Europese konvooi To end the Siege on Gaza van juni jongstleden.
Joris Luyendijk beschreef het al in zijn boek Het zijn net mensen: de situatie in het Midden-Oosten is complexer dan wij westerlingen vermoeden. Geïnitieerd vanuit Zwitserland ging een 150-koppig gezelschap naar Gaza om goederen naar de slachtoffers van oorlog te brengen. Via het Italiaanse Perugia gingen de deelnemers naar Egypte. In het land van Mubarak zou men achtereenvolgens Caïro, Port Said el-Arish en de grensplaats Rafah aandoen. De problemen begonnen reeds in de stad van 16 miljoen. Het Europese gezelschap werd daar een week lang opgehouden, alvorens men permissie kreeg om verder te reizen. In de havenstad Port Saïd gebeurde hetzelfde. Na twee weken in Egypte te zijn verbleven leek de kogel door de spreekwoordelijke kerk. Het voltallige gezelschap mocht onder politie-escorte via el-Arish door naar Rafah. De vreugde onder de Europeanen was groot. Als zijnde ware helden werden zij bovendien door aan de rand van de weg staande Egyptenaren toegezwaaid.
Foutje Aangekomen in Rafah bleek de vreugde voorbarig te zijn geweest. Nadat de douaniers 150 stempels hadden geplaatst in de paspoorten van de deelnemers, werd dezelfde toestemming niet veel later ingetrokken. Het plaatsen van de stempels werd afgedaan als een administratief foutje.
De Egyptische autoriteiten legden hierna twee opties voor aan de Europeanen: 1) terugkeren naar el-Arish, de paspoorten achterlaten aan de grens en die dag erop terugkeren met 60 man die dan naar binnen hadden gemogen. 2) teruggaan naar Europa.
Vast bij de douane Toen de Europese delegatie het heft in eigen handen nam en met een optie 3 op de prop kwamen, namelijk blijven waar zij waren, in Rafah dus, werden zij opgesloten in het douanekantoor, een kille loods. De Nederlandse deelneemster Ikram Jaballah vertelt over deze ervaring: 'Mijn vrijheid werd me ontnomen en dat gevoel was beknellend. Het maakte mij ook zeer boos. Wie waren zij om mij de toegang tot de buitenwereld te ontzeggen? Hoe kan dit mij gebeuren als Nederlands staatsburger?
Islamitische broeders Gedurende twee dagen heeft het Europese gezelschap, inclusief vrouwen een gehandicapt kind, vastgezeten in deze loods. Na wederom ellenlang onderhandelen mochten dertig deelnemers en de goederen zelf Gaza in. e teleurstelling onder de geweigerde Europeanen was groot. Deelnemers met Palestijns bloed sloegen hun hoofden letterlijk kapot tegen de klaarstaande bussen. Paradoxaal genoeg waren het juist hun islamitische broeders die hun dromen hebben gedwarsboomd.
Metaforisch uitzwaaien Hiermee was de kous echter nog niet af. In de bus die het Nederlands twaalftal terug zou brengen naar Caïro ontstond onenigheid over het bedrag dat de passagiers dienden te betalen voor de terugreis. Toen het de Egyptische politie te heet onder de voeten werd, werden alle passagiers een uur lang vastgehouden in de bus. Hierna werd men in een ruk door naar Caïro teruggebracht. Onderwijl passeerde men nog een bord met daarop een afbeelding van de een zwaaiende Mubarak, de leider van Egypte. In de ogen van passagiers van de bus was dit een metaforisch uitzwaaien geworden. Aangekomen in de hoofdstad brak voor Jaballah het dieptepunt aan: 'Wij werden daar nog vastgehouden op een busstandplaats omsloten door twee poorten. Het enige wat ik wilde, was zo snel mogelijk naar het vliegveld en terug naar mijn huis waar het veilig en geordend was. Maar daar dachten de politieagenten anders over. Reden van vasthouding? Die konden ze ons niet geven.
Helaas Dit laatste incident speelde zich af in de vroege ochtenduren. De Nederlandse ambassade was nog niet te bereiken. Later nam een van de Nederlandse leden van de delegatie contact op met de ambassade. De ambassadeur gaf aan vrij weinig te kunnen betekenen voor de Nederlandse deelnemers. Helaas is dit in Egypte te doen gebruikelijk en heb je te maken met immense politieke belangen, was zo ongeveer het relaas van de ambassadeur.
Belangen Terugkijkend op haar ervaringen refereert Jaballah eveneens naar deze politieke belangen: 'Ik heb gemerkt, dat ik ietwat naïef was over zaken zoals deze kwestie. Er zijn zoveel belangen met elkaar verstrengeld, belangen die dieper liggen dan wij met het "blote oog" kunnen zien. Door mijn ervaringen in Egypte is mijn persoonlijke drive om de Palestijnse kwestie onder de aandacht van de mensen te brengen sterk toegenomen. Ieder voordeel 'hep' zijn nadeel en ieder nadeel 'hep' zijn voordeel, waren dat niet de woorden van die bekende Amsterdamse filosoof?
Komende dinsdag 8 december nodigt het NKV Vlaams-Brabant prof. dr. Willy Clarysse (K.U.Leuven) uit voor een lezing over incestueuze huwelijken tussen broers en zussen in Romeinse Egypte. Antieke auteurs zoals Seneca, Pausanias en Philo van Alexandrië zijn het eens met de papyri dat in het Egypte van hun tijd broers en zussen konden huwen. Dit wordt bevestigd door de censusaangiften in de papyri, waarin voor de Romeinse periode het huwelijk tussen volle broer en zus (van dezelfde vader en dezelfde moeder) heel gewoon was, en in sommige streken zelfs de regel.
Koningen die er tegen ingingen waren precies de uitzonderingen die de regel bevestigen. Toch blijft er onder antrolopogen een taboesfeer rond het onderwerp hangen.
Praktisch: dinsdag 8 december 2009 om 20u in het Mgr. Sencie-Instituut, lokaal 00.28 (Erasmusplein, Leuven). Toegang gratis. De lezing is een organisatie van NKV Vlaams-Brabant, i.s.m. de studentenkringen Historia en Babylon en het Instituut Klassieke Studies. Meer informatie bij Herbert Verreth
« Lezing Geschiedenis, Erfgoed en Industriële Archeologie?
Student ontdekt fragment van oudste bijbel ter wereld
Student ontdekt fragment van oudste bijbel ter wereld
Een wetenschapper heeft een tot nu toe onbekend fragment van de oudste bijbel ter wereld ontdekt. Hij vond het stuk perkament vorige in het bindwerk van een achttiende-eeuws boek in het Grieks-orthodoxe Sint-Katharinaklooster op de Sinaï.
Codex Sinaiticus Het grootste deel van deze bijbel, de Codex Sinaiticus, dateert van 350 na Chr. en werd in de negentiende eeuw in hetzelfde klooster ontdekt door Konstantin von Tischendorf, een wetenschapper van de universiteit van Leipzig.
Toeval De Griek Nikolas Sarris, een dertigjarige student-conservator die in Groot-Brittannië bezig is met zijn promotieonderzoek, ontdekte het fragment bij toeval. Omdat hij eerder had meegewerkt aan het digitaliseringsproject van het beroemde bijbelhandschrift, herkende hij de typerende letters van de codex in het bindwerk van een ander boek. Volgens de experts betreft het ontdekte gedeelte het bijbelvers Jozua 1,10 waarin Jozua enkele schrijvers aanspoort om de Israëlieten te instrueren voordat zij het land Kanaän binnentrekken.
Overlevering De eeuwenoude codex is een belangrijke schakel in de overlevering van de bijbelhandschriften. Het geeft een beeld van de ontwikkeling van het vroege christendom. Ook laat het zien op welke manier de Bijbel van generatie op generatie werd overgeleverd.
Verspreiding van de codex Na de ontdekking van Von Tischendorf raakte het kostbare handschrift verdeeld. Daardoor kwamen fragmenten van het Oude en het Nieuwe Testament zowel in de Universiteit van Leipzig, de Nationale Bibliotheek van Sint-Petersburg en de British Library terecht. Het Sint-Katharinaklooster wist zelf ook een deel van de codex te behouden.
Oudste bijbeltekst De Codex Sinaiticus, die halverwege de vierde eeuw in het Grieks is geschreven, wordt beschouwd als het oudste bekende bijbelmanuscript. Alleen de Codex Vaticanus, die wordt bewaard in de bibliotheek van het Vaticaan, stamt uit ongeveer dezelfde periode.
Zanger en acteur Ramses Shaffy is in zijn woonplaats Amsterdam overleden. Hij woonde al een tijd in een verpleegtehuis, als gevolg van problemen met epilepsie, een longontsteking en overmatig drankgebruik.
Shaffy was in de jaren zestig en zeventig enorm populair met hits als 'Sammy', 'We zullen doorgaan' en 'Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder'. Samen met onder anderen Liesbeth List had hij veel succes in de het cabaretprogramma 'Shaffy Chantant'.
Pleeggezinnen Ramses Shaffy werd geboren in Frankrijk als zoon van een Egyptische diplomaat en een Poolse gravin van Russische afkomst. Rond zijn zesde liet zijn moeder hem achter in Nederland en woonde hij in pleeggezinnen
Het journalistieke netwerk 'Arabische Reporters voor Onderzoeksjournalistiek' (ARIJ) organiseerde eind vorige maand zijn jaarlijkse prijsuitreiking voor Arabische onderzoeksjournalistiek . Opvallend feit: op de ceremonie in de Jordaanse hoofdstad Amman werden zes van de zeven algemene prijzen door vrouwelijke journalisten weggekaapt.
De nieuwe generatie deinst bovendien niet terug voor controversiële thema's . In de categorie schrijvende pers ging de hoofdprijs naar de Jordaanse Majdolin Allan voor haar bijdrage over de benadeling van gescheiden vrouwen in de alimentatiewetgeving in Jordanië.
Riham El-Sheich uit Egypte kreeg een onderscheiding voor haar documentaire over ongewenste intimiteiten op straat en openbare plaatsen.
Blikvanger van de avond was de reportage van de Egyptische onderzoeksjournaliste Mona Iraqi. In haar tv-documentaire 'Recyclage van medisch afval: een lucratieve business' toonde ze hoe slordig Egyptische ziekenhuizen met gevaarlijk afval omgaan.
Georganiseerde groepen afvalverzamelaars laten gebruikte spuitjes recycleren en verkopen ze daarna als nieuwe naalden en spuiten of herwerken de cylinders tot filters voor waterpijpen. Volgens Iraqi worden ziektes als hepatitis A en C daardoor vlotter verspreid.
'Vrouwen zijn beter in hun job', zegt directrice Rana Sabbagh-Cargour van ARIJ. 'Ze werken harder, graven dieper en tonen meer engagement. Nochtans vind je amper vrouwen in topposities in de Arabische media.'
Opmerkelijk was ook de grote aanwezigheid van onderzoeksjournalisten uit Syrië, Palestina, Irak en Jemen, waar het met de persvrijheid nochtans pover gesteld is als we de jaarlijkse persvrijheidsindex van Reporters Zonder Grenzen (RSF) mogen geloven. Geen enkel Arabisch land haalt de top 50.
Milieu- en klimaatverandering
Naast de algemene prijzen voor schrijvende pers, TV en radio was er een bijzondere onderscheiding voor milieuberichtgeving. De Egyptische Dareen Farghali en haar mannelijke collega Hisham Allam werden bekroond voor hun verslaggeving over de onwettelijke lozing van industrieel afvalwater in de Nijl. Volgens de journalisten heeft dit wanbeleid nierfalen bij 200.000 mensen en vergiftiging van water en vis als gevolg.
'Het artikel veroorzaakte een politieke storm in Egypte', verklaart Sabbagh-Cargour (ARIJ). 'Het parlement heeft de gezondheidsminister op het matje geroepen. Wetenschappelijke teams bekijken nu waterstalen van de plaatsen, die de journalisten aangekaart hebben. '
Onze opdrachtgever is een Europees getint restaurant gesitueerd in een zogenaamd Boutique hotel in Cairo, Egypte. Gelegen in het groene en wat rustiger (luxer) gedeelte van Maadi.
De eigenaresse is zelf afkomstig uit Nederland. Samen met haar echtgenoot runt zij dit Hotel, daarnaast zijn zij eigenaar van een cruise-exploitatie langs de Nijl.
Het restaurant biedt binnen plaats aan 40 personen en beschikt buiten in de tuin over nog eens 46 zitplaatsen. De huidige menukaart is vrij internationaal georiënteerd. Voor deze opdrachtgever zijn wij per direct op zoek naar een:
Chef- Kok
Functieomschrijving:
Taakomschrijving: * Dagelijks leiding geven aan een team van circa 6 personen * Samenstellen van een gepaste menukaart gericht op het type gast, internationaal met ook invloeden uit de Libanese keuken * Toepassen menukosten calculaties * Verbeteren van huidig kwaliteitsniveau van het eten * Voeren van een juiste administratie
Functie-eisen:
Profiel: * liefst al werkervaring opgedaan als sous-chef in een gerenommeerd restaurant * op zoek naar avontuur in het buitenland, geen last van heimwee * ervaring met werken in het buitenland * goed kunnen communiceren in de engelse taal en nederlands * om kunnen gaan met diverse culturen * In bezit van Sociale Hygiëne of bereid zijn om opleiding hiervoor te volgen * afgeronde koksopleiding * op korte termijn beschikbaar
Gepubliceerd door Juda Groenteman op 27 oktober 2009.
De Lubavitcher Rebbe
Het is niet genoeg om GD te dienen met de ziel alleen.
Er was een hongersnood in het land en Avram daalde af naar Egypte om zich daar tijdelijk op te houden omdat de hongersnood zo zwaar was in het land. Toen hij dichter bij Egypte was gekomen zei hij tegen zijn vrouw Sarai: Hoor eens, ik weet, dat je een mooie vrouw bent. Als de Egyptenaren je zien zullen zeggen, dit is zijn vrouw, dan zullen zij mij vermoorden en jou in leven laten. Zeg toch dat je mijn zuster bent zodat het mij goed zal gaan door jou en ik zelf in leven kan blijven ter wille van jou.
Zeg toch dat je mijn zuster bent .: Spiritueel betekent Abraham de ziel en Sara het lichaam. Het zenden van Sara in het hol van de leeuw, weerspiegelt het idee dat het niet genoeg is om GD te dienen met de ziel alleen, het ontneemt het lichaam zijn fysieke vervulling. Veeleer moet het lichaam worden gestuurd in de gevaarlijke omgeving van het huis van Pharaos dat wil zeggen, zich bezig houden met fysieke bezigheden, zoals eten, het verdienen van levensonderhoud en trouwen. Wanneer iemand zich bezig houd met deze fysieke aangelegen heden en ongedeerd er uit tevoorschijn komt, en bovendien erin slaagt om deze bezigheden te spiritualizeren, ligt daarin de grootste winst voor zowel lichaam als ziel.
Echter om succesvol geconfronteerd te worden met de fysieke wereld, moet het lichaam trachten de heiligheid van de ziel te evenaren. Iemands liefde voor GD kan een uitdrukking van zijn ziels nabijheid zijn met GD of zijn lichamelijke afstand van GD. De liefde van de ziel van God is als dat van een zuster voor een broer: natuurlijk en consistent. De lichamelijke liefde voor GD, aan de andere kant, is als de liefde van de ene echtgenoot voor de andere: niet aangeboren, en dus theoretisch op zegbaar. Toegegeven, de lichamelijke liefde voor God, als de liefde binnen het huwelijk, is meer dramatisch en krachtig, precies omdat de inherente afstand tussen minnaar en geliefde hen in staat stelt om zich met gelijktijdige intensiteit te verbinden, tot één vlees (in tegenstelling tot broer en zus liefde). Niettemin, opdat het lichaam slaagt in haar missie, moet zij zich bewust blijven van het voordeel van de bestendigheid van de liefde van de ziel voor GD. Dus, moet zij het huis Pharaobinnengaan, maar zich voordoen als een zuster en niet als een echtgenote.
zodat het mij goed zal gaan door jou .,Abraham begreep dat zijn verblijf in Egypte was bedoeld om een rol te spelen bij de vervulling van de belofte van God: Ik zal je zegenen en je naam groot maken, die ook materieel succes inhield (Rashi ad loc.) Hij begreep ook dat dit zou gebeuren door Sarah. Zoals de wijzen zeggen: Zegen is aanwezig in het huis vanwege de vrouw, want het is geschreven, En hij behandelt Abram goed vanwege haar .(Bava Metzia 59 bis) Abraham zag ook voor Sarah een engel lopen, en hij zei: Zij is beschermd, Ik niet . [Zohar 3:51 a, aangehaald in Igrot Kodesh, Vol. 2, p. 181. Likutei Sichot, vol. 20, p. 39]
In spiritueel opzicht, zag Abraham in zijn afdaling naar Egypte een middel om de vonken van heiligheid te verheffen. Dat is wat hij bedoelt met zodat ze mij geschenken geven : de rijkdom van Egypte zou de sfeer van heiligheid binnengaan.
Dit diende als een precedent voor de rijkelijk beladen uittocht van de Joden uit Egypte ongeveer 400 jaar later. (Likutei Sichot, vol. 5, p. 61. Zie de toelichting bij Exodus 11:2)
Vanwege de grote belangstelling is er een extra reis: 7 - 21 januari 2010. Deze reis wordt door Abdel, de eigenaar van de organisatie in Zuid-Egypte, begeleid. Abdel woont het grootste deel van het jaar in Nl en spreekt zowel Egytisch als Nederlands.
I.v.m. het 10-jarig bestaan organiseert Desert Tracks een jubileumreis naar Nubië, het voormalige land van de zwarte pharaos. Het wordt een leuke, ontspannen en vooral ook afwisselende reis. Zo wandelen we door de woestijn, fietsen langs de rivier de Nijl, verblijven in een Nubisch dorp, eten bij lokale families, maken een boottochtje over de Nijl en bezoeken indrukwekkende tempels en de grote kamelenmarkt van Daraw. Tijdens deze reis maken we het dagelijkse leven in een Nubisch dorp mee, komen in kleine dorpjes en verkennen te voet, per fiets en over water dit mooie en indrukwekkende deel van Egypte. Tijdens deze extra reis gaan er minimaal 6 en maximaal 12 mensen mee. Als je geen zin hebt om alles met de groep te doen zijn er ook veel mogelijkheden om er zelf op uit te trekken.
Nubië is tegenwoordig opgedeeld in een Egyptisch en Sudanees deel. In het Egyptische gedeelte is Aswan de belangrijkste stad. Dit is tevens de zonnigste en meest zuidelijke plaats van Egypte en ligt op een strategisch punt aan de eerste cataract (stroomversnelling) van de Nijl. Het rivierdal is hier op zijn mooist door de granieten rotsen en de met palmen en tropische planten overdekte eilanden in de rivier. Het natuurschoon in dit gebied is zowel afwisselend als overweldigend: de rivier de Nijl, de woestijn, kleinschalige landbouw, het Nassermeer (het grootste stuwmeer van Afrika), botanische tuinen etc. Aswan wordt beschouwd als de grens van de Arabische en Afrikaanse wereld. De stad straalt een ontspannen Afrikaanse sfeer uit. De ligging aan een van de mooiste plekken langs de Nijl draagt daaraan bij. Je kunt hier lekker slenteren over de Corniche, kijkend naar de feluccas met hun hoge witte zeilen in de strak blauwe lucht of vers gevangen vis eten in een van de drijvende restaurants, luisterend naar Nubische muziek. De markt is eveneens een belevenis; kruiden in alle mogelijke geuren en kleuren, Afrikaanse manden, sjaals, sieraden etc.
In en rondom Aswan wonen vele Nubiërs, een aparte bevolkingsgroep in Egypte. De Nubische beschaving is een van de oudste ter wereld. Doordat er geen geschreven taal is overgeleverd, maar het Nubisch uitsluitend als een gesproken taal heeft overleefd, is naar de Nubische cultuur weinig onderzoek verricht. De Nubische geschiedenis heeft echter een bijzonder rijke ontwikkeling doorgemaakt. Het oude Nubië had zelf goudmijnen én het gebied lag aan de belangrijkste handelsroute met de rest van Afrika. Bovendien hebben de Nubiërs zon 2500 jaar geleden over Egypte geregeerd. In deze periode van de zwarte faraos heeft het faraonische Egypte een enorme opbloei doorgemaakt. Ook in het huidige Egypte vormen de Nubiërs een belangrijke bevolkingsgroep (ca. 6 miljoen), die deels ook verder stroomopwaarts in Sudan (Dongola) te vinden is. De meeste Nubiërs wonen in dorpen langs de oevers van de Nijl tussen Aswan en Luxor. Zij komen qua uiterlijk vaak meer Afrikaans dan Egyptisch over en houden er nog steeds een eigen cultuur op na. Uitingen hiervan zijn bijvoorbeeld de rijkelijk versierde huizen, de kleurrijke kleding van de vrouwen en de pittige gerechten van de Nubische keuken. Programma:
1. Vlucht Amsterdam Luxor. Transfer van vliegveld Luxor naar Aswan per minibus. In Aswan steken we met een boot de Nijl over naar het Nubische dorp waar wij in een pension en eventueel in kamers van privéhuizen verblijven. s Avonds welkomstdiner.
2. We verkennen rustig aan de omgeving van het eiland, in de middag steken we over naar Aswan waar de liefhebbers het interessante Nubische museum kunnen bezoeken. We eten in één van de restaurantjes in de stad.
3. Vroeg in de ochtend vertrekken we per fiets van Aswan richting Daraw. Er vaart een felucca mee, die de bagage vervoert en waar de maaltijden worden bereid en genuttigd. We komen onderweg langs dorpjes met kleinschalige landbouw. We overnachten vlakbij Daraw in een privéhuis. Het is voor een beperkt aantal mensen eventueel ook mogelijk om op de boot mee te varen i.p.v. van te fietsen.
4. Daraw staat bekend om de grote kamelenmarkt die hier elke zondag gehouden wordt. Hier worden m.n. de kamelen die uit Sudan over the zogenoemde forty days road komen verhandeld. Vroeger was dit de grootste kamelenmarkt tussen Egypte en Soedan. Na ons bezoek aan de markt fietsen we door naar Kom Ombo, waar een bijzondere tempel staat, die uit twee delen bestaat. Deze dubbeltempel is gewijd aan de valkengod Horus en de krokodillengod Sobek. Na het tempelbezoek fietsen we naar het dorpje Faris waar wij overnachten.
5. We fietsen vanuit Faris door naar Edfu (55 km). Overnachting in de buurt van Edfu.
6. In Edfu bezoeken we de faraotempel uit het Oude Rijk, gewijd aan de god Horus. Na het tempelbezoek per minibus terug naar Aswan.
7. Vrije dag.
8. Een rustige wandeldag, die begint in de botanische tuinen op Kitchener eiland. Het Bloemeneiland werd aangelegd door de Britse lord Herbert Horatio Kitchener, die eind 19e eeuw gouverneur van Sudan was. Per boot steken we over naar het eiland Elephantine, waar we wandelen en diverse bezienswaardigheden bekijken: de Nijlmeter, de ruïnes van de tempel van Chnoem en het Elephantine-museum. Het museum Animalia op het eiland is het particuliere initiatief van gids Mohamed, die met veel toewijding in zijn huis een museum heeft ingericht over het planten- en dierenleven in en rond het Nassermeer, met typisch Nubische producten etc. We lunchen aan het "Nubische strand" Barber en gaan per boot terug naar het dorp (of voor wie dat wil naar Aswan, en op eigen gelegenheid met de ferryboot terug naar het dorp).
9. Na het ontbijt lopen we achter het dorp de woestijn in. We passeren een bedoeïenentent en de resten van een obelisk uit de faraonische periode. We bezoeken de ruïnes van het klooster van Sint Simeon, dat in de 7e eeuw door Koptische monniken werd gebouwd. Onze eindbestemming is Bet el Nubie, een omvangrijk traditioneel Nubisch huis met binnenplaats, waar diverse kamers omheen zijn gebouwd. De wandeling voert afwisselend door de woestijn, langs de Nijl en door de Nubische dorpen. Daardoor krijg je onderweg een goed beeld van het dagelijkse leven in de dorpen. Je zult merken dat mensen graag contact zoeken en je zeer waarschijnlijk uitnodigen op de thee. In Bet el Nubie wordt een lunch verzorgd. We varen aan het eind van de middag over de Nijl terug naar het dorp. Totale wandelduur: ca. 4 uur.
10. We steken met de boot over naar de Oostoever, naar het centrum van Aswan. Van daar uit wandelen we naar de tempel van Isis op het eilandje Philae. Deze tempel stond na de bouw van de oude Aswan-Dam een groot deel van het jaar onder water en dreigde helemaal onder te lopen met de komst van de Hoge Dam gebouwd werd. De UNESCO-reddingsoperatie voor de Nubische heeft ervoor gezorgd dat de gebouwen op Philae verplaatst zijn naar het nabij gelegen eilandje Agilkia dat qua vorm werd aangepast aan het oude Philae. Op het eilandje staan verschillende grote en kleine tempels Na ons bezoek aan Philae lopen we over de oude dam naar de Westoever. We lunchen in West-Sehel bij een Nubische familie. Met het motorbootje varen we terug naar Nagh el Kuba. 11. Vrije dag of optioneel voor de liefhebbers een dagtocht per minibus naar het wereldberoemde tempelcomplex van Ramses in Abu Simbel. Voor de anderen een rustige dag op het eiland en in de omgeving.
12. s Ochtend per kameel op zoek naar woestijnvossen; `s middags vogels kijken bij de 1e cataract. Diner op Sehel eiland bij Abdullah, die op de punt van het eiland woont, met fantastisch uitzicht over de Nijl.
13. Wandeling in combinatie met bootochtje op de Nijl. Feestelijk avond met Nubische muziek en dans.
14. Optioneel: met de ochtendtrein naar Luxor. `s Middags bezoek aan de tempels en graftombes in de Vallei der Koningen. Overnachting in hotel op de Westelijke Nijloever.
15. Transfer naar Luxor, vlucht naar Amsterdam. Degenen die al in Luxor zijn, ontmoeten wij weer op het vliegveld.
Prijs: 695,- en reken op een bedrag tussen de 425 - 500 voor de vlucht.
De prijs is incl.: - alle binnenlands vervoer, - overnachtingen op basis van logies/ontbijt - alle maaltijden tijdens de fietstocht (dag 3/4/5 ) - alle lunches tijdens de wandeltocht (dag 8/9/10) - activiteiten en excursies (excl. entreebewijzen) - en alle maaltijden die in het programma staan genoemd.
En exclusief de optionele excursies; dus Abu Simbel en Luxor: Vallei der Koningen.
Daily News Egypt gaat zitten voor een gesprek met dr. Zahi Hawass, het hoofd van de Egyptische Hoge Raad voor Oudheden. We praten over zijn ontdekkingen, zijn leven, en zijn omstreden plan om de piramides van Giza auteursrecht.
Een kwarteeuw geleden liepen vrouwen kortgerokt en ongesluierd door Cairo; in 2009 zie je er alleen westerse vrouwen zonder hoofdbedekking; en de Egyptische christinnen. Deze vrouwen lopen voor het hoofdgebouw van de Universiteit van Cairo, waar president Obama op 4 juni een redevoering hield. |foto EPA/Khaled el-Fiqi
CAÏRO - De laatste maanden lopen de spanningen tussen moslims en (veelal Koptische) christenen in Egypte op. Het gaat bijna altijd om dorpsruzies.
Die ontstaan uit een gerucht en krijgen regionale proporties door vaste patronen: extremistische moslims, inefficiënt beredderende politie of veiligheidsdienst en (soms) koppige Kopten.
Op 4 juni hield de Amerikaanse president Barack Obama een redevoering in de Egyptische hoofdstad Cairo. Hij prees het 'tijdloze' land waarin de islamitische al-Azharuniversiteit al duizend jaar 'een baken in zee' vormt en de University of Cairo al honderd jaar 'de wetenschappelijke vooruitgang' symboliseert.
In een notendop gingen Obama's twee oogmerken in deze zin samen: de moslimwereld paaien en kritiek leveren op het gewelddadig fundamentalisme: ,,Kan iemand mij de plek aanwijzen waar de islam de kwaliteit van leven heeft verbeterd, of in het Westen de democratie heeft geaccepteerd boven de sharia?''
Heel Egypte keek ernaar en klapte, maar vervolgens ging het land over tot de orde van de dag, ook religieus. En die religieuze realiteit betekent een ongemakkelijk samenleven van omstreeks tachtig miljoen mensen, waarvan de overgrote meerderheid moslim is en dat ook steeds openlijker belijdt. Een kwarteeuw geleden liepen vrouwen kortgerokt en ongesluierd door Cairo; in 2009 zie je er alleen westerse vrouwen zonder hoofdbedekking; en de Egyptische christinnen.
Vijftig jaar wachten en nog geen kerkbouwvergunning Ook op macroniveau zijn de verschillen scherper dan een generatie terug. President Anwar Sadat maakte de islam in 1980 tot staatsgodsdienst, maar dat was sommigen niet genoeg. Een jaar later werd hij vermoord door moslimextremisten.
Egypte onderschrijft artikel 18 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, die vrijheid van geloven, belijden, maar ook van niet geloven of veranderen van geloof vastlegt. In artikel 46 van de Egyptische grondwet wordt die vrijheid nog eens erkend.
Evangeliseren en het veranderen van geloof is formeel niet verboden in Egypte, maar als het om het opgeven van de moslimidentiteit gaat, wordt dat door de overheid en de rechterlijke macht tegengewerkt en door de moskee en de sociale controle op wijkniveau, praktisch onmogelijk gemaakt.
Kerkbouw en restauratie in Egypte mogen formeel ook, maar worden gehinderd door twee oude wetten: de 'Hamayouni' die al uit 1856 stamt en de al-Ezebiregelgeving uit 1934, van het Egyptische ministerie van Binnenlandse Zaken waaronder de afdeling religieuze zaken ressorteert.
In de eerste wet verbood de Osmaanse heerser de bouw van een kerk in de nabijheid van een moskee, tachtig jaar later kwamen er tien omgevingsregels, zoals de instemming van de buurt, die de procedures voor kerkbouw tot in het oneindige kunnen rekken.
Al jarenlang is een 'uniforme wet op de bouw van godsdiensthuizen' in de maak, maar die wordt eindeloos getraineerd. Dat kan des te beter nadat de Egyptische president Mubarak de besluitvorming over nieuwe kerken in 2005 met Decreet 291 heeft gedecentraliseerd: lokale autoriteiten en 'gouverneraten' beslissen voortaan, met de kans op corruptie, angst voor de extreme islam en nog meer vertraging als resultaat.
De Joriskerk in Dafesh, in de heftig islamistische regio rond Assiut, moest 18 jaar wachten op een bouwvergunning en na de eerste steen in 2000 werd meteen een halt uitgeroepen, vanwege een extra en ontbrekend document. In Maadi, een wijk in Cairo, liep een aanvraag voor een Koptische kerk in 2007 precies een halve eeuw! Daaromheen schoten de moskeeën als paddenstoelen uit de grond.
In Cairo bestaat een Koptische wijk met een stuk of acht zeer historische oosters-orthodoxe kerken. Toch gaan veel christenen daar wat schichtig naar binnen om de iconen te kussen of de verzilverde portretten van de heiligen te strelen. Zelfs toeristische gidsen blijven buitenstaan en spugen af en toe wat al te hartgrondig op de grond, terwijl ze achterom kijken. Een gang naar de tot museum geworden Ben Ezersynagoge vlakbij is helemaal uit den boze. Van de tienduizenden Joden in Egypte zijn er nog maar tweehonderd over, oudjes.
De meeste Egyptische christenen zijn Koptisch-orthodox. Een minderheid binnen die minderheid is 'westers' christen: rooms-katholiek, baptist, presbyteriaans, pinksterevangelisch of anderszins protestants. Die kleine gemeenschappen worden getolereerd als er niet openlijk wordt geëvangeliseerd. Het gaat om kerken met veel 'expats' of tentenmakers, die een beroep hebben en informeel werken aan verspreiding van het christelijk geloof in Egypte.
Problemen tussen christenen en moslims in Egypte ontstaan vaak als gevolg van een gerucht, meestal dat christenen bezig zijn met kerkbouw, 'illegale' bijeenkomsten of het veranderen van de religieuze identiteit van vaak jonge moslims. Kerkbouw, verandering van geloof en interreligieuze verkering leiden altijd tot gedoe in Egypte.
![](javascript:fotovenster("http://images2-telegraaf.nl/multimedia/archive/00651/egypte1_jpg_651325d.jpg"," ","De%20Telegraaf ",200,150);)
