|
POULIDOR (F)
Poulidor ---- Cycles Mercier -------- Saint-Étienne--------- France/Frankrijk
Poulidor was geen zelfstandig Frans fietsmerk, maar veeleer een modelnaam of hommage – voornamelijk verbonden aan de legendarische Franse wielrenner Raymond Poulidor. De fietsen Poulidor waren eerder nostalgische of marketinguitgaves: ze droegen de naam "Poulidor" als eerbetoon, niet als merknaam met eigen fabrieksidentiteit.
Cycles Mercier was een echt en langdurig Frans fietssportmerk, opgericht in 1919 en tot bloei gekomen in de jaren zestig. Raymond Poulidor reed tijdens zijn carrière vaak op Mercier-fietsen.De moderne aandachtswaarde van "Poulidor" fietsen lijkt dus gekoppeld aan deze historie.Émile Mercier en zijn broers richtten in 1919 de fietsenfabriek op in het Franse Saint-Étienne. Deze groeide in de jaren 60 met een steeds toenemende fietsproductie. Het merk dat Tour de France-wielrenner Raymond Poulidor in de jaren 60 en 70 droeg, zou wereldwijd naam maken met zijn beroemde "Mercier Rose".
Net als een aantal professionals wist Poulidor zijn bekendheid te gelde te maken, en dat valt hem niet kwalijk te nemen. Zijn fietsen werden in supermarkten verkocht, dus iedereen kan zich de actieradius voorstellen, wat nogal jammer is voor het imago van de wielersport. Wat betreft de uitspraak dat het "zijn" merk was: we moeten inderdaad niet te hard van stapel lopen! Ik hoop dat als hij echt fietsen had willen maken, hij "mooie fietsen" had gemaakt.Eigenlijk waren het vooral plaatjes, stickers en decals met de naam Poulidor, dat was alles, en zelfs het logo was niet zo heel ingewikkeld om te maken!
Raymond Poulidor
Raymond Poulidor (Masbaraud-Mérignat, 15 april 1936 – Saint-Léonard-de-Noblat, 13 november 2019), bijgenaamd Poupou en/of Eeuwige Tweede, was een Frans wielrenner. Hij was actief als beroepsrenner tussen 1960 en 1977.
Raymond Poulidor was de zoon van Martial en Maria Poulidor, kleine boeren buiten het gehucht Masbaraud-Mérignat, waar de Creuse- regio ten oosten van Limoges samenkomt met het departement Haute -Vienne. Poulidor begon te werken op de boerderij waar, zo herinnerde hij zich, "dat de grond arm was en we hard moesten werken; de landbouwinkomens waren laag." De behoefte aan werkende handen op de boerderij betekende dat hij op 14-jarige leeftijd van school ging, ook al wilde hij zijn studie voortzetten. Het lokale entertainment ging niet veel verder dan dorpsmarkten, met zaklopen, zelfgemaakte jam... en wielerwedstrijden tussen de dorpen. Poulidor bleef helpen op de boerderij van zijn ouders, zelfs nadat hij prof was geworden.
Poulidor kreeg zijn eerste fiets op veertienjarige leeftijd, die kreeg hij van een plaatselijke winkelier. Hij begon op zestienjarige leeftijd met koersen, dat nadat hij er interesse had in gekregen door het tijdschrift Miroir-Sprint dat hij van een van zijn leraren op school had gekregen. Aanvankelijk verborg hij zijn passie voor zijn moeder, die was bang voor de gevaren die de sport met zich meebracht.
Pas toen Poulidor in 1955 in het leger moest voor de verplichte nationale dienst, reisde hij voor het eerst per trein. Het leger stuurde Poulidor naar de toen nog bezig zijnde oorlog in Algerije, waar hij als chauffeur werkte en door gebrek aan beweging 12 kg aankwam. In 1960 wijdde hij zich weer aan het wielrennen en verloor binnen een maand zijn overgewicht. Na zijn diensttijd won hij zijn eerste wedstrijd met zes minuten voorsprong. Toen hij vervolgens tweede werd in de GP van Peyrat-le-Château en 80.000 oude frank won, berekende hij dat hij in één wedstrijd meer had gewonnen dan hij in zes jaar op de boerderij had verdiend.
Professionele carrière
Poulidor werd in 1960 prof bij de Mercier-ploeg, onder leiding van voormalig Tourwinnaar Antonin Magne. Magne bood Poulidor 25.000 oude frank per maand. Poulidor vroeg 30.000. Magne repliceerde dat dit meer was dan hij Gauthier en Louis Privat betaalde en weigerde. Later, toen hij besefte dat hij een rivaal voor Anquetil had, gaf hij toe.
In zijn tweede seizoen won Poulidor Milaan-San Remo , een van de " monumentale klassiekers " in de wielersport . Op 125 km (78 mijl) van de finish stond hij op het punt op te geven nadat hij een lekke band had gekregen en twee minuten achter de koplopers lag. Magne overtuigde hem om door te gaan en Poulidor overbrugde de kloof. Op de beklimming van de Capo Berta viel hij aan, vergezeld door Albertus Geldermans en ploeggenoot Jean-Claude Annaert , die het tempo bepaalden tot ze de voet van de slotklim, de Poggio, bereikten. Hier viel Poulidor opnieuw aan en sloeg een gat. Ondanks dat hij in de laatste bocht door een politieagent de verkeerde kant op werd gestuurd, wist hij de achtervolgende groep met drie seconden achter zich te houden en de overwinning te behalen. Ook in 1961 werd hij Frans kampioen op de weg .
Poulidors rivaliteit met Anquetil is legendarisch in de wielersport. Hoewel hij een goede klimmer was, had Poulidor het moeilijk om Anquetil te evenaren in de individuele tijdrit, waarbij hij vaak de overwinning werd ontnomen door tijdverlies in tijdritten van de Tour de France.
Poulidors rijstijl was agressief en aanvallend, terwijl Anquetil er de voorkeur aan gaf de koers in de bergen te controleren en tijd te winnen in de tijdritten. Poulidor werd de lieveling van het Franse publiek, tot grote woede van Anquetil. Poulidors opvoeding in Midden-Frankrijk en zijn trage Limousin-spraak contrasteerden ook met Anquetils noordelijke achtergrond en scherpere accent. Poulidors gezicht was diep gebruind en gegroefd; Anquetil had hoge jukbeenderen, een gladder gezicht en gekamd blond haar.
Poulidor was vooral populair omdat hij zich zo makkelijk kon schikken in zijn rol van underdog en tegenslagen kon incasseren. In Frankrijk is hij bekend onder zijn bijnaam Poupou. Hij werd ook (onterecht) de Eeuwige Tweede genoemd, omdat hij in vele wedstrijden net naast de hoofdprijs greep. Onder meer in de Ronde van Frankrijk werd hij driemaal tweede (1964, 1965 en 1974) en vijfmaal derde (1962, 1966, 1969, 1972 en 1976), zonder een etappe in de gele trui te hebben gereden. In het begin van zijn carrière was Jacques Anquetil zijn grootste rivaal, later kreeg hij te maken met Eddy Merckx.
In 1964 kwam Poulidor het dichtst bij een Tourzege. Op de Puy de Dôme vocht hij een duel uit met de grote favoriet Jacques Anquetil, die in tegenstelling tot Poulidor aan het einde van zijn krachten was. Anquetil wist zijn vermoeidheid echter te verbergen, waardoor Poulidor te lang wachtte met zijn aanval. In Parijs scheidden hem uiteindelijk slechts 55 seconden van de gele trui.
Raymond Poulidor was de eerste renner die in de Tour de France op doping werd getest. De testers arriveerden voor het eerst in 1966 in Bordeaux , maar pas nadat het nieuws zich had verspreid en veel renners hun hotels hadden verlaten. De eerste deelnemer die ze aantroffen was Poulidor. Er werden nog een paar andere renners gevonden, waaronder Rik Van Looy, en sommigen stemden toe en anderen weigerden. De volgende ochtend verliet de koers de stad op weg naar de Pyreneeën en stopte in de buitenwijk Gradignan, in de universiteitswijk La House. De renners stapten af en begonnen te lopen, terwijl ze protesten in het algemeen schreeuwden en in het bijzonder beledigingen naar de koersarts, Pierre Dumas , van wie sommigen eisten dat hij ook een test zou ondergaan om te zien of hij wijn had gedronken of aspirine had geslikt om zijn eigen werk gemakkelijker te maken. Renners bekritiseerden Poulidor ook omdat hij zich had laten testen. Hij wuifde hun protesten weg en bleef achteraan de staking. Andere prominente renners, waaronder Jacques Anquetil, reden vooraan. Poulidor zei dat zijn onverschilligheid voor de controles en de staking zijn relaties met mederenners hadden geschaad. "Daarna hebben ze me geen dienst bewezen in het peloton", zei hij.
Poulidor heeft meermaals toegegeven dat zijn carrière werd belemmerd door een gebrek aan ambitie en door de psychologische dominantie van Jacques Anquetil. Poulidor zei in een interview in 1992: "Ik wist meteen dat ik overal vooruitgang boekte. Ik kreeg alle leiderstruien, maar ik verloor ze altijd." Tonin [Magne] zei tegen me: "Raymond, je bent altijd aan het dagdromen!" En was dat waar? Was je afgeleid? Het was waar. Ik dacht dat wat er met me gebeurde al geweldig genoegwas. Ik dacht nooit aan winnen. Nooit, nooit, stond ik 's ochtends op met het idee om te winnen!
Op 25 januari 1973 werd Poulidor benoemd tot Chevalier de la Légion d'honneur. In 2003 verhoogde de president, Jacques Chirac, de onderscheiding. Poulidor heeft ook een roos die naar hem vernoemd werd, wat zijn liefde voor tuinieren in het algemeen en rozen in het bijzonder weerspiegelt.
Hij woonde met zijn vrouw Gisèle in Saint-Léonard-de-Noblat , ten oosten van Limoges, waar hij korte tochten maakte op zijn mountainbike. Hun dochter, Corinne, is getrouwd met de voormalige wereldkampioen veldrijden en winnaar van de Ronde van Vlaanderen Adri van der Poel. Zijn kleinzonen David en Mathieu van der Poel zijn ook wielrenners. David is ondertussen gestopt, Mathieu is momenteel een van de beste wielrenners ter wereld die voor eeuwig vermeld zal staan in de annalen en geschiedenis van de wielersport.
Poulidor werkte tijdens de Tour de France in de public relations voor Crédit Lyonnais, sponsor van de gele trui. Als eerbetoon startte de negende etappe van de Ronde van Frankrijk 2004 in Saint-Léonard-de-Noblat, de woonplaats van Poulidor. Hij liet fietsen onder zijn eigen naam maken door het bedrijf France-Loire en verscheen in televisiereclames gericht op ouderen.
Als er gevraagd werd naar zijn levensduur in vergelijking met andere wielrenners, antwoordde Poulidor dat hij het met mate deed en zich niet te veel inspande. Op 13 november 2019 overleed Raymond Poulidor in Saint-Léonard-de-Noblat. Hij was een aantal weken daarvoor in het ziekenhuis opgenomen vanwege hartproblemen, hij overleed op 83-jarige leeftijd.
|
Ik ben Delameilleure Philippe
