PINARD (B)

PINARD RIJWIELEN----------Dewaele Maurice -----------Maldegem ------ België

Pinard is een Franse term voor wijn (met name rode wijn) die populair werd als etiket voor de wijnrantsoenen die Franse troepen tijdens de Eerste Wereldoorlog kregen. De term raakte verweven met de publieke opvatting van de poilu ("harige", de typische Franse infanteriesoldaat) en zijn geliefde pinard , die samen een "wijncultus" vormden.

In de loopgraven en achter de linies was wijn de beste vriend van een soldaat. Ze werden vaak met een glas wijn in de hand gezien op reclameposters. Een kwart liter per dag in 1914, een halve liter in 1916 en uiteindelijk een hele liter in 1918 – de rantsoenen geven een idee van hoe belangrijk het voor de generale staf was om "  Vader Wijn  " aan het front te hebben. Wijn speelde inderdaad een sleutelrol tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het hielp de soldaten de verschrikkingen van de loopgraven, maar ook de verveling en isolatie te doorstaan. Dat gezegd hebbende, was wijn ook de oorzaak van veel soldatenopstanden tegen hun officieren. De consumptie ervan veranderde de mannen, maar ook de wijn zelf .

De introductie van  wijn in het leger was een ware noviteit. Tot dan toe gold zelfs "Water is de gebruikelijke drank van de soldaat", aldus het interne reglement. Maar vanaf oktober 1914, met een lange oorlog in het verschiet en om het leven in de loopgraven te verbeteren, werd er een wijnrantsoen  aan de troepenrantsoenen toegevoegd: dit was de geboorte van Père Pinard. Deze tamelijk middelmatige rode wijn was een mix van laag-alcoholische wijnen ( uit de Mâconnais , Beaujolais of Charentes ) met hoog-alcoholische wijnen uit de Languedoc-Roussillon en de Franse Maghreb.

De ontdekking van wijn door sommige soldaten leidde na de Eerste Wereldoorlog tot een toename van de wijnconsumptie in Frankrijk. De oorlog introduceerde wijn zelfs bij de bevolking van Noord-Frankrijk, die voorheen meer bier of appelbrandewijn dronken. Bovendien raakte de wijnrantsoenering mannen eraan gewend, een gewoonte die ze na de oorlog behielden.

Het is belangrijk om te weten dat een groot deel van de generatie die deelnam aan de Eerste Wereldoorlog, ondanks het aantal slachtoffers, deze beschouwde als een kruistocht tegen de Duitse barbarij. Verschillende politici aarzelden dan ook niet om wijn te benoemen tot "in de Orde van de Natie vanwege de bijdrage die het op zijn eigen manier had geleverd aan de overwinning". Terwijl de spoorwegen wijn hadden genationaliseerd door de distributie ervan in heel Frankrijk toe te staan, hebben de loopgraven het gepopulariseerd. Sinds het einde van de oorlog wordt wijn beschouwd als een factor van nationale eenheid, net als de Franse taal.

Wijn zou de mannen aan het front definitief veranderen, maar de consumptie van de mannen zou ook de wijn zelf veranderen. Wijn was een sleutelelement tijdens de Eerste Wereldoorlog en werd zelfs een symbool van nationale eenheid.

Hoewel het definitieve antwoord niet duidelijk is, definieerde een hedendaags werk de oorsprong van de term als volgt: Zo was bijvoorbeeld pinard , wijn, vóór de oorlog vrijwel onbekend in Parijs, maar is het nu misschien wel het beroemdste woord in de hele soldatenwoordenschat. Pas de pinard, pas de poilu. De oorsprong van het woord is niet ver te zoeken; de tweede lettergreep is een orthodoxe uitgang, en pinaud is de naam van een bekende kleine Bourgognedruif.