Aanstaande zaterdag begint  de Ronde van Spanje, ofwel de Vuelta. Deze rondewedstrijd bestaat 75 jaar. Mede daardoor is het tijd om deze wedstrijd wat meer in het daglicht te stellen, zij staat namelijk vaak in de schaduw van de Tour en de Giro.

Aarzelende start

De eerste editie van de Vuelta dateert van 1935. Dit is heel wat jaren later dan de Tour en Giro die respectievelijk in 1903 en 1909 het daglicht zagen. De Vuelta heeft met de deze twee andere grote rondes gemeen dat de hoofdsponsor in de begindagen een krant was die naar een grotere oplage streefde.  In Frankrijk was dat  L’Auto van Henri Desgrange.  Wat de Giro betreft was, en is dat overigens  nog steeds, La Gazetta dello Sport. De Vuelta werd in haar begindagen gesponsord door de krant Informaciones.

De allereerste Vuelta werd gewonnen door een Belg:  Gustaaf Deloor. In 1936 volgde hij zichzelf op als laureaat. Daarna lag de wedstrijd gedurende vier jaar stil vanwege de Spaanse burgeroorlog. In 1941 en 1942 kon de Vuelta wel doorgaan, maar door Wereldoorlog Twee lag de rittenwedstrijd vervolgens alweer twee jaar stil.  In 1949 viel er opnieuw een editie van tussen en ook van ’51 tot en met ’54 was er geen Vuelta. Het is pas sinds 1955 dat deze rittenkoers ononderbroken gereden wordt. Door al dat oponthoud is het dit jaar pas de 65^ste editie in het 75-jarig bestaan van de Spaanse ronde.

De Vuelta werd het  meest gewonnen door een Spanjaard (29 keer). Op verre afstand volgen Frankrijk (9keer)  en België (7 keer). De laatste Belgische eindzege dateert van 1977. Toen won Freddy Maertens. Hij kaapte in dat jaar dertien etappes mee, een record. Twee renners wonnen de Vuelta drie keer: de Zwitser Tony Rominger (’92-’93-’94) en de Spanjaard Roberto Heras (2000-2003-2004). Deze laatste won ook in 2005, maar werd betrapt op doping en moest zijn eindzege afstaan aan de nummer twee Denis Menchov.

Voorbereiding op het WK

Aanvankelijk werd de Vuelta gereden in april-mei, dat betekende concurrentie met de Giro die steevast  in mei plaatsvond.  In 1995 verhuisde de Vuelta naar september. Dat betekende dat renners makkelijker de drie rondes in één jaar konden rijden. Het wereldkampioenschap kreeg dat jaar eveneens een andere plaats op de wielerkalender. Voordien stond het WK geprogrammeerd eind augustus of begin september, maar sinds ’95 werd het opgeschoven naar eind september of begin oktober. Daardoor wordt de Vuelta vaak gezien als de optimale voorbereiding voor het wereldkampioenschap. Dat gaat dit jaar door in Geelong, Australië. De wegrit voor mannen wordt verreden op drie oktober. Exact twee weken na de slotrit van de Vuelta op 19 september. 

Koersen in het donker

De eerste editie van de Vuelta  telde 14 ritten, dit jaar zijn het er 21. Een ander verschil ligt in de gemiddelde afstand van de etappes. Dit jaar bedraagt die 170 km, in 1935 overschreden de meeste ritten de kaap van 250 km.

Een ploegentijdrit by night van amper 13 km door de straten van Sevilla opent deze Vuelta. Het eerste team gaat van start om vier minuten over tien ’s avonds. De aankomst van de laatste ploeg wordt verwacht omstreeks twintig minuten voor middernacht.

Deze Vuelta telt overigens weinig kilometers tegen de klok. Er is slechts één individuele tijdrit. Die vindt plaats op de laatste woensdag en is 46km lang. Het eventuele tijdverlies van de klassementsrijders kan nog worden opgehaald op de voorlaatste dag. Dan is er immers nog een rit met aankomst bergop.

In totaal zijn er acht bergritten in de Vuelta, waarvan er zes boven eindigen. Tussen die bergen zitten niet zulke welluidende namen als Alpe d’Huez of de Mont Ventoux. Hoewel Xorret de Cati (rit8) en Lagos de Covadonga (rit 15) bij de grote  wielerliefhebbers wel een belletje doen rinkelen. De Vuelta gaat ook even vreemd. De finish van de elfde rit ligt namelijk in het ministaatje Andorra op de Vallnord/Pal.

Voor de sprinters zijn er ook kansen, bijvoorbeeld in de tweede etappe en op de slotdag. Spek naar de bek van iemand als Tyler Farrar (Garmin). De Gentse Amerikaan kan in Spanje misschien wat hij in de Tour, mede door een val, niet kon: een rit winnen.  Er is natuurlijk ook de ongenaakbare Mark Cavendish (HTC-Columbia). De razendsnelle Brit wil zich via de Vuelta voorbereiden op het WK in Geelong en zal ook in Spanje maar al te graag zegebloemen mee naar huis nemen.

Strijden om de rode leiderstrui

Naast etappezeges staat uiteraard de eindzege op het spel. Sinds dit jaar zal de leider in het algemeen klassement niet langer een gouden, maar een rode trui dragen.

Net als in de Tour staan er 22 ploegen aan de start. Daar zijn Omega Pharma-Lotto en QuickStep, de twee Belgische Pro Tourploegen, bij. Spanje is, hoe kan het ook anders, het best vertegenwoordigd met maar liefst vijf ploegen: Caisse d’Epargne, Euskaltel, Footon-Servetto, Xacobea Galicia en Andalucía Cajasur. Frankrijk vaardigt één team minder af. Dit zijn de vier Franse ploegen:  AG2R, Bbox Bouygues, Cofidis en FDJ.

Astana neemt ook deel, zij het zonder Tourwinnaar Alberto Contador. De nummer twee uit Parijs, Andy Schleck (Saxo Bank) zakt wel af naar Spanje. Hij zal er voornamelijk zijn broer Fränck bijstaan. De Luxemburger brak in de Tour zijn sleutelbeen in de derde etappe op weg naar Arenberg. De oudste van de twee Schleckbroers verkeerde op dat moment in topconditie en zag meer dan waarschijnlijk een hoge eindklassering door de neus geboord. Tijdens zijn herstel is hij zijn zinnen op de Vuelta beginnen zetten.

Naast Andy Schleck zal ook die andere man die naast Contador op het podium in Parijs stond de Vuelta rijden. Denis Menchov won de Vuelta al in 2005, nadat Roberto Heras zoals vermeld gediskwalificeerd werd na een positieve dopingplas, en in 2007. Toen mocht de stugge Rus in Madrid wel op het hoogste schavotje plaatsnemen.

 De top drie van vorig jaar is afwezig. De Vueltawinnaar van 2009, Alejandro Valverde, is zoals bekend geschorst in de nasleep van operación Puerto. Ook Samuel Sanchez, tweede vorig jaar, en nummer drie Cadel Evans (BMC)zijn er niet bij. BMC is overigens niet geselecteerd voor de Vuelta.

Een andere opvallende afwezige is  RadioShack. Toen de Vueltaorganisatie The Shack niet uitnodigde was ploegmanager Johan Bruyneel zeer misnoegd.

In het Duitse Hamburg werd vandaag de Vattenfall Cyclassics verreden. Omstreeks tien over elf werd de wedstrijd op gang geschoten. Al na drie kilometer kozen vijf renners het hazenpad: de Let Gatis Smukulis (AG2R), de Fransman Anthony Geslin (FDJ), de Rus Nikolai Trusov (Katusha), de Duitser Sebastian Lang (Omega Pharma-Lotto) en Robin Chaigneau (Skil). Hoewel zijn naam anders doet vermoeden is deze laatste man een Nederlander. De voorsprong van het vijftal liep op tot 16'15" na 50 km.

In het peloton waren enkele ploegen erg actief. Zo deed Garmin er alles aan om Tyler Farrar aan een tweede zege op rij te helpen in Hamburg. HTC Columbia wilde André Greipel in eigen land naar de overwinning loodsen. Onder impuls van beide ploegen slonk de voorsprong van de koplopers tot onder de acht minuten.

Tijdens de Vattenfall Cyclassics moeten de renners vier keer over de Waseberg. Bij de passage op 40 km van de meet trok Trusov een sprintje. Geslin en Smikulis sloten enkele kilometers na de klim aan bij Trusov. Zo reden drie renners op kop met een voorsprong van drie minuten op het peloton.

Philippe Gilbert deelde een prikje uit op de voorlaatste beklimming van de Waseberg. In de laatste ronde versnelde hij daar weer. Filippo Pozzato (Katusha) sprong naar zijn wiel en ging hem even voorbij. Maar Gilbert gooide vervolgens zijn wiel voor dat van de Italiaan en zette door. Gilbert kwam met enkele meters voorsprong boven. Pozzato kon echter samen met Peter Sagan (Liquigas) naar Gilbert toerijden. Met zijn drieën zetten ze de achtervolging in op de drie koplopers. De voorsprong van het koptrio was ondertussen gezakt tot 27" op de top van de Waseberg. Sagan wilde eerst niet helpen, maar gaf snel toe.

Na vijf kilometer werden Gilbert en zijn kompanen echter al gegrepen door een uitgedund peloton. Daar verrichtte Sky het kopwerk in functie van snelle man Edvald Boasson Hagen. Met nog slechts zeven kilometer voor de boeg waren de drie leiders er aan voor de moeite. Garmin stak een handje toe in het peloton. Het zag er namelijk goed uit voor Tyler Farrar.

Er volgden nog enkele late uitvallen. Eerst van Yoann Offredo (FDJ) en daarna van het duo Christian Knees (Milram) en Martin Elmiger (AG2R). Respectievelijk de Duitse en de Zwitserse kampioen. In volle finale ging Wouter Weylandt (QuickStep) op het gladde wegdek tegen de vlakte. Hij zou dus niet kunnen meesprinten voor de zege.

Jammer, want het werd een massasprint. Knees en Elmiger werden immers ingelopen vlak voor het ingaan van de slotkilometer. Sky trok de sprint aan voor Hagen. Farrar zette als eerste van de sprinters aan, daarna volgde de jonge Noor van Sky. Farrar won en volgt zo zichzelf op. Hagen finishte als tweede voor Greipel.

(foto: www.sporza.be)

GiGiVéLo