Ik ben Journée Wilfried , en gebruik soms ook wel de schuilnaam PAPOUM.
Ik ben een man en woon in LANDEN (België) en mijn beroep is gepensioneerde , slapen, goed eten en drinken..
Ik ben geboren op 04/06/1944 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielersport en tafeltennis, geschiedenis, reisverhalen, chansons, humor..
C'est plein d'Uylenspiegel Et de ses cousins Et d'arrière-cousins De Breughel l'Ancien
Le plat pays qui est le mien.
Tous les chemins qui mènent à Rome Portent les amours des amants déçus et les mensonges des anges déchus.
Pelgrim
Wat zich gaande voltrekt in de ziel van de pelgrim is niet een toenemend verlangen naar het bereiken van zijn reisdoel, niet het vinden van het heilige aan het einde van zijn bedevaart, maar zijn overgave aan de ruimte, aan de kiezels op zijn pad, zijn besef van niet-weten, zijn afdalen in de leegte.
Zijn benen worden zijn vrienden, de regen zijn lijden, zijn angst wordt gericht naar de honden langs de weg, het vele legt hij af en hij rust in het Ene. Al trekkend komt hij nergens, voortgaande bereikt hij niets, maar zijn vreugde neemt toe om een bloem en een krekel, om een groet en een onderdak.
Zijn reisdoel en zijn thuis vloeien samen aan de horizon, hemel en aarde vinden elkaar op het kruispunt van zijn hart. Het heilige verdicht zich in de dieren en de dingen. Zijn aankomst ligt verborgen in de wijsheid van het Zijn.
Catharina Visser
De Weg.
In de verte gaat een pelgrim, eenzaam over het pad. Met een blik voorwaarts, eindeloos turen naar het pad. Het pad dat hem leidt, de wind die hem begeleidt. Samen èèn met de natuur, de geur,het geluid en omgeving. Daar toont de schepping hem, nederig dat het pad van zand zo hard als steen is. Soms ook warm,koud en nat. De pelgrim stapt over het harde pad, met als enige vriend zijn schaduw. Samen op hun weg.
When we got to the sea at the end of the world We sat down on the beach at sunset We knew why we had done it To know our lives less important than just one grain of sand.
En camino de Santiago Sur le chemin de St Jacques Iba una alma peregrina Allait une âme pérégrine Una noca tan obscura Une nuit si obscure Que ni una estrella lucia ; Que ne brillait aucune étoile ;
Le patron de toutes les filles C'est le saint Jacques des Bourdons; Le patron de tous les garçons C'est le saint Jacques des Coquilles. Nous pouvons tous les deux nous donner un bouquet, Coquilles et bourdons exigent que l'on troque; Cet échange affermit l'amitié réciproque, Et cela vaut mieux qu'un œillet.
Dat een pelgrim bij terugkomst niet wordt herkend door de mensen thuis, is een geliefd thema in middeleeuwse pelgrimsverhalen. Waarschijnlijk wil de legende daarmee aanduiden, dat de pelgrim door zijn bedevaart een ander mens is geworden; hij is op Christus gaan lijken. Dat wordt uitgedrukt door de omstandigheid dat de mensen van vroeger de teruggekeerde pelgrim niet meer herkennen: hij beantwoordt niet meer aan het oude beeld, dat zijn nog hebben; de pelgrim is een nieuwe mens geworden.
Betrouw geen pelgrim met een baard Die met een schooikroes geld vergaart Al beed'lend langs de wegen sjokt En met een deerne samenhokt.
Priez pour nous à Compostelle - Barret et Gurgand - 1977.
Par milliers, par millions, le besace à l'épaule et le bourdon au poing, ils quittaient les cités, les chateaux, les villages, et prenaient le chemin de Compostelle. Gens de toutes sortes et tous pays, ils partaient, le coeur brulant, faire leur salut au bout des terres d'Occident, là où la mer un jour avait livré de corps de l'apotre Jacques.
Ik had het eerst niet in de gaten, en opeens zàg ik het spoor dat jij voor mij hebt nagelaten.
Mon père .
Assis dans un vieux fauteuil Recouvert d'un plaid usé, Il rêve de son passé, En attendant le sommeil.
La fumée d'un cigare Flottant au-dessus de lui, D'une auréole, pare, Sa tête grise, de nuit.
Vêtu d'un pantalon gris, Chemise de flanelle Sous le tablier bleu sali. Sa casquette est belle.
Il sait déjà que demain, Sera le grand jour pour lui. Mais il ne regrette rien, Et partira seul sans bruit .
***
La mort .
Le jour où tu viendras, A l'aube d'un matin, Me tendre les bras Me chercher par la main, Entre comme moi Par le fond du jardin.
Tu essuyeras tes pieds Sur le grand paillasson, Pour ne pas marquer Tes pas dans le salon, Et n'oublie pas d'ôter Ton noir capuchon.
La table sera mise Et le vin bien chambré, Quand tu sera assise Nous pourrons le goûter, Avant que je ne suive Ton ombre décharnée .
Mais si tu préfères Par surprise me faucher, Au début de l'hiver Ou au soir d'un été, Pousse la barrière Elle n'est jamais fermée.
Avant de m'emporter, De rendre ma valise, Laisse-moi griffonner Une dernière poésie Où je ferai chanter La beauté de la vie.
Ce n'est pas ce matin Que je quitterai le port, Puisque de mes mains J'ai caressé si fort Ses lèvres de satin Que je t'oublie, la mort.
+++
SEUL SUR LE CHEMIN .
J'ai traversé des villes, J'ai longé des cours d'eau J'ai rencontré des îles J'ai cotoyé le beau !
Tout au long du voyage Rien ne m'a retenu Même pas un signe de croix Tracé d'une main tremblante.
Le vent, la mer, la pluie M'ont façonné le coeur. Je suis leur propre image, Immuable douleur.
Je fais signe aux oiseaux, Seuls amis de ce monde, Qui m'entraînent dans une ronde A m'en crever la peau.
J'ai traversé des coeurs, J'ai rencontré des bras, J'ai caressé des fleurs, J'en ai ceuilli pour toi.
TENNIS DE TABLE MESATENISTA PING PANG QIU TISCHTENNIS TABLE TENNIS
photos courtesy ITTF
乒乓球 Stolni tenis Tenis Stolowy
ITTF TABLE TENNIS Classement mondial 26 - 08 - 2012 World Ranking Weltrangliste Ranking Mundial Värlen Rangordning Classifica Mondiale MESSIEURS : 1. ZHANG Jike - CHN 2. MA Long - CHN 3. XU Xin - CHN 4. WANG Hao - CHN 5. MIZUTANI Jun - JPN 6. MA Lin - CHN 7. BOLL Timo - GER 8. CHUANG Chih-Yuan - TPE 9. OVTCHAROV Dim - GER 10. WANG Liqin - CHN 11. JOO Se Hyuk - KOR 12. OH Sang Eun - KOR
-- DAMES : 1. DING Ning - CHN 2. LI Xiaoxia - CHN 3. LIU Shiwen - CHN 4. GUO Yan - CHN 5. ISHIKAWA Kasu - JPN 6. FUKUHARA Ai - JPN 7. FENG Tianwei - SIN 8. KIM Kyung - KOR 9. GUO Yue - CHN 10. WANG Yuegu - SIN 11. WU Yang - CHN 12. TIE Yana - HKG
De noodklok belt slechts éénmaal Komt weldra de ultieme speeltijd Ademen voor de laatste maal Gelukkig geen haat noch nijd Toch af en toe een flater Een zorg is dit voor later Lopen van os naar ezel Toch af en toe een flater Niet knikkers tellen, wel het spel Lopen van os naar ezel Dagelijks goed aan de kost Niet knikkers tellen, wel het spel Verwachtingen zelden ingelost Dagelijks goed aan de kost De beste blijft mijn moeder Verwachtingen zelden ingelost Water is het kostelijkste voeder De beste blijft mijn moeder Om bestwil een toontje lager zingen Water is het kostelijkste voeder Op zoek naar de diepte der dingen Om bestwil een toontje lager zingen Komt het varksken met de lange snuit Op zoek naar de diepte der dingen Nu is dit pantoumeke bijna uit Komt het varksken met de lange snuit Ademen voor de laatste maal Nu is dit pantoumeke bijna uit De noodklok belt slechts éénmaal.
Tibertyn. ***
Kleine mensenhand strooit op winterse dag kruimels voor de mus.
Schelpen op het strand die worden door de branding voor ons kind gebracht.
Molens in de wind draaien, draaien, en draaien in het vlakke land.
Kerstman in de straat borstelt met grote bezem sneeuw weg van de stoep.
De dode takken breken af bij felle wind van de avondstorm.
Kreten in de nacht van kikkers in de vijver lokken de reiger.
Hulpeloos jong lam verloren tussen struiken waar de wolf vertoeft.
De werkzame bij zoekt in de roze bloesems lekker naar honing.
The country with the biggest population in the world, the People's Republic of China, regards this sport as the most important.”
De pelgrim.
Hij is op de weg alleen al weet hij nog niet waarheen maar ergens stond geschreven dat hij die richting moest gaan en aarzelt hij soms even langs de eindeloze baan terwijl hij in zijn hart voelt dat velen eerder gingen mijmerend over dingen terwijl een windje afkoelt .
Verder dan Rome loopt de weg.
Ervaringen van een pelgrim.
13-05-2009
Rome 1996 - De visgeur van Porto di Garibaldi en Commachio.
In het gras onder de bomen blijf ik liggen tot het weer dag is. Als de zon opkomt pak ik vlug in, en langs de zee fiets ik verder. Vorige dag werden 120 km afgelegd. Vandaag moet het dus niet zoveel zijn. In de frisheid van de ochtend is de Adriatische Zee prachtig. Op de promenade van Lido di Scacchi, een oord waar de toeristen graag komen, stop ik om me te wassen. Een halve liter mineraalwater is voldoende voor mijn kop, mijn bovenlijf en mijn intieme delen. Ik haal nu ook uit de diepte van een van mijn reistassen een flesje gevuld met een mengsel van Eau de Cologne en pure ontsmettingsalcohol. Daarmee wrijf ik mijn borstkas eens goed in, zodat ik heerlijk ruik. Vroege wandelaars met honden kijken nieuwsgierig naar de verkleedpartij van de vreemdeling die ik op hun zeedijk ben. Ik sta daar bijna in adamskostuum, op een ogenblik wanneer de zonnestralen nog te zwak zijn om te bruinen en wanneer zwemmen nog is verboden vermits de baywatchers nog niet op hun post zitten. Daarom is mijn doen in hun ogen wat abnormaal.Ik spring terug op mijn fiets en rijd nu met mijn brede banden in het schuim van de branding, over de aangespoelde mosseltjes, het zeewier en de zeesterren. Strandjutter zijn moet toch nogal een heerlijk gezond vak wezen, zo in de sterke lucht nabij de golven !
Maar na 3km kan ik niet zo verder vorderen omdat mannen met kleine bulldozers de stranden schoonmaken, alles oprapend wat tijdens de nacht is aangespoeld . Ook krabben zij het zand terug los want het strand moet mooi zijn voor de bezoekers die tegen de middag weer zullen verschijnen. Mijn Schwalbe 35 zijn hard opgepompt en zakken nu weg in een spoor dat te diep wordt, zodat ik weldra te voet verder moet in het mulle zand. Wat verder kan ik die Lido verlaten en terug op macadam rijden. Maar zandkorrels plakken op mijn velgen en op mijn ketting. Dat kraakt en is slecht voor Olive's onderdelen Ik kantel daarom mijn fiets, schud en klop, en met een versleten onderbroek wrijf ik alle restjes zand zorgvuldig weg, waarna ik een vuilbak zoek om mijn vuile vod achter te laten. Het is toch schadelijk zo fietsen op de rand van zee en land. Vocht en vuil, zout en zand, komt overal tussen te zitten op de fiets en op de man, en dat allemaal goed verwijderen alsook de fietsketting terug smeren, vraagt veel tijd .
Nu kom ik voorbij te Porto di Garibaldi. Scheepjes. Netten. Geuren van de zee, van rotte en van verse vis. Winkels met allerlei materiaal voor de beroepsvissers. Plezierboten. Karren waarop bakken met ijs en vis, met verschillende soorten schelpdieren. Om dit alles te bekijken slenter ik daar wat rond. Ondertussen ben ik beginnen te zweten. Ik voel nu op vele plaatsen van mijn lijf onaangename prikkels. De muggensteken van gisteravond en het zweet van vandaag teisteren mijn lichaam op vele punten. Ik haal terug mijn eaudecologneflesje uit mijn reserve en ontsmet waar dat nodig is. Vier weken reed ik verder met dat superflesje voor eerste hulp bij ongeval en deze voormiddag heb ik het in één uur opgebruikt. Maar het was nuttig want ik voel nu minder van die ellendige steken.
Mijn fiets staat tegen een muurtje op een parking. Een verlaten auto staan op enkele passen afstand. Binnen in deze auto op het dashbord zie ik een enorme rat rondsnuffelen. Dat beest is helemaal niet bang van mij. Het loopt niet weg zelfs als ik mijn neus tegen de voorruit van de wagen druk. De algemene staat van deze vierwieler met verkeersplaat laat me vermoeden dat de rat gewoon het tamme troeteldier is van de man met de grote pet die wat verder aan het vissen is met enkele lijnen. Och, het is een tamme rat , die tot de bonte dierenwereld behoort . Ratten zijn talrijk in deze gewesten. Ook gisteren zag ik er al verschillende. Ook dikke groene rupsen kruipen vaak over het wegdek , en dan zijn er natuurlijk nog zovele andere kleine wezens zoals mieren, hagedissen, slakjes, kevers , enz. . Het gebeurt dat ik ze met mijn wielen plat rijd, maar eigenlijk wil ik dat niet.
Commachio. Ik heb de indruk dat ik te veel naar rechts ben blijven vorderen. Mijn wegkaart toont me dat. Maar het landschap van Emilia-Romagna is nu zo melancholisch mooi dat ik niet kan denken dat ik ben afgeweken van de route die ik zou moeten volgen. Polderlandschap. Zoutmeren. Landruggen. Immense lagune. Ik voel me gelukkig terwijl ik door dit alles langzaam aan het glijden ben zonder mijn spaken te pijnigen. Omdat ik altijd proviand in mijn tassen wil hebben stop ik aan een winkel. Ik koop er A-melk, een pot fagioli, twee verstrengelde broden, een salami. Honger lijden zal ik vandaag niet. Aan de kassa ben ik verstrooid en ik weet niet hoe het kon gebeuren, maar ik scharrel toch wel de melkfles mee van de vrouw die achter mij in de rij stond. Incident ! Ik bied mijn verontschuldiging aan. De kassierster had gelukkig gezien dat ik nog veel lires in mijn portefeuille had zodat zij toch vermoedde dat ik geen fles melk van die vrouw moest pikken. Om de zaak nog beter af te ronden ga ik nog andere twee flessen melk halen, geef die aan de vrouw en maak aanstalten om ze te betalen, maar dat wordt niet aanvaard en we scheiden van mekaar met de glimlach. Op onze hielen sluit de winkelierster haar deur. Het is zondagmiddag.
Nog 23 km volg ik een prachtige route. Veel water en veel rust. Heerlijk. Soms zit ergens een enkeling rustig op paling te vissen, want voor paling is dit 'the place to be' . Maar dan staan er plots overal wagens geparkeerd. Ik kom midden in een hengelwedstrijd terecht. Zeer officieel. Met veel vrouwelijke arbiters die met een fluitje tussen de tanden rondlopen om de spelregels toe te passen. Een manche duurt een half uur. Daarna moeten de haakjes met aas uit het water, wordt er gepauseerd, gewogen en geteld, en worden er goede punten gegeven. Ondertussen praten, drinken, eten , de vissers tot wanneer een fluitsignaal hen toelaat weer hun lijnen uit te werpen. Langs het brede kanaal, op een genummerd stoeltje, zitten al die mannen met twee vislijnen op 40 m van mekaar. Zij zitten zo op een rij van zeker 10 km . Dat betekent dat meer dan tweehonderd vissers aan deze wedstrijd deelnemen. Ik volg de dijk waarop deze visklassieker zich afspeeld, of noemt zoiets tornooi of kampioenschap. Alles is me niet duidelijk. Ik werd in deze sport nog niet ingewijd. Waar de dijk veel breder is, en waar vele tientallen wagens en andere voertuigen zijn geparkeerd, zie ik nog veel meer mensen. Zij vissen niet. Ik denk dat zij familieleden, supporters, kinderen, echtgenotes zijn van de competitievissers. Zij zitten in zon, luisteren naar de radio, zeveren en babbellen. Op verschillende plaatsen is er drank te koop. Ik zie ook een keuken waar vrouwen vis bakken, en paling klaarmaken. Vooral la Zuppa di Pesce wordt aanbevolen op grote uithangborden . Er zijn stoelen en tafels, parasols, borden, flessen, glazen. Velen zijn er met hun vingers gulzig aan het eten en wat verder wachten de reigers tot wanneer de menigte vertrekt want ook zij zouden een visje willen opeten.
Reacties op bericht (0)
EINDE VAN DEZE BLOG 26 08 2012
Hoe sterk is de eenzame fietser Die krom gebogen over z'n stuur tegen de wind Zichzelf een weg baant
Zoeken in blog
Een bescheiden blik in de geschiedenis van de wielersport is vaak al voldoende om de fascinatie te proeven.
Quand on partait de bon matin Quand on partait sur les chemins A bicyclette Nous étions quelques bons copains Y avait Fernand y avait Firmin Y avait Francis et Sébastien Et puis Paulette
On était tous amoureux d'elle On se sentait pousser des ailes A bicyclette Sur les petits chemins de terre On a souvent vécu l'enfer Pour ne pas mettre pied à terre Devant Paulette Faut dire qu'elle y mettait du cœur C'était la fille du facteur A bicyclette Et depuis qu'elle avait huit ans Elle avait fait en le suivant Tous les chemins environnants A bicyclette
NATHALIE.
La place Rouge était vide Devant moi marchait Nathalie Il avait un joli nom, mon guide Nathalie... La place Rouge était blanche La neige faisait un tapis Et je suivais par ce froid dimanche Nathalie... Elle parlait en phrases sobres De la révolution d'octobre Je pensais déjà Qu'après le tombeau de Lénine On irait au café Pouchkine Boire un chocolat... La place Rouge était vide Je lui pris son bras, elle a souri Il avait des cheveux blonds, mon guide Nathalie... Nathalie Dans sa chambre à l'université Une bande d'étudiants L'attendait impatiemment On a ri, on a beaucoup parlé Ils voulaient tout savoir, Nathalie traduisait Moscou, les plaines d'Ukraine Et les Champs-Élysées On a tout mélangé et on a chanté Et puis ils ont débouché En riant à l'avance Du champagne de France Et on a dansé... La, la la... Et quand la chambre fut vide Tous les amis étaient partis Je suis resté seul avec mon guide Nathalie... Plus question de phrases sobres Ni de révolution d'octobre On n'en était plus là Fini le tombeau de Lénine Le chocolat de chez Pouchkine C'était loin déjà... Que ma vie me semble vide Mais je sais qu'un jour à Paris C'est moi qui lui servirai de guide Nathalie... Nathalie
Marianne de ma jeunesse Ton manoir se dressait Sur la pauvre richesses De mon rêve enchanté
Les sapins sous le vent Sifflent un air étrange Où les voix se mélangent De nains et de géants
Marianne de ma jeunesse Tu as ressuscité Des démons des princesses Qui dans moi sommeillaient
Car ton nom fait partie Marianne de ma jeunesse Du dérisoire livre Où tout enfant voudrait vivre
Marianne de ma jeunesse Nos deux ombres enfuies Se donnèrent promesse Par-delà leurs joies et leur vie
Marianne de ma jeunesse J'ai serré sur mon cœur Presque avec maladresse Ton mouchoir de pluie et de pleurs
Il avait poussé par hasard Dans notre cour sans le savoir Comme un aveugle dans le noir Mon arbre Il était si petit Que c'était mon ami Car j'étais tout petit Comme lui J'attendais de lui le printemps Avec deux ou trois fleurs d'argent Un peu de vert, un peu de blanc Mon arbre Et ma vie s'accrochait A cet arbre léger Qui grandissait Comme je grandissais
Chanson de GILBERT BECAUD
Quand tu n'es pas là Tous les oiseaux du monde Quand tu n'es pas là S'arrètent de chanter Et se mettent à pleurer Larmes de pluie au ciel d'été Quand tu n'es pas là Le silence qui gronde Me donne si froid Qu'un jour ensolleillé Me fait presque pleurer Larmes d'ennui malgré l'été La ville fait de grâces La lune des grimaces Qui me laissent sans joie Les cantiques d'églises Malgré tout ce qu'ils disent Me font perdre la foi Quand tu n'es pas là Tous les oiseaux du monde La nuit sur mon toit Viennent se rassembler Et pour me consoler Chantent tout bas ' Elle reviendra ' Quand tu reviendras De l'autre bout du monde Quand tu reviendras Les oiseaux dans le ciel Pourront battre des ailes Chanter de joie Lorsque tu reviendras !
Le Pianiste de Varsovie Gilbert Bécaud
Je ne sais pas pourquoi Cette mélodie me fait penser à Chopin Je l`aime bien, Chopin Je jouais bien Chopin Chez moi à Varsovie Où j`ai grandi à l`ombre A l`ombre de la gloire de Chopin Je ne sais pas pourquoi Cette mélodie me fait penser à Varsovie Une place peuplée de pigeons Une vieille demeure avec pignon Un escalier en colimaçon Et tout en haut mon professeur Plus de sentiment Plus de mouvement Plus d`envolée Bien bien plus léger Joue mon garçon avec ton coeur Me disait-il pendant des heures Premier concert devant le noir Je suis seul avec mon piano Et ça finit par des bravos Des bravos, j`en cueille par millions A tous les coins de l`horizon Des pas qui claquent Des murs qui craquent Des pas qui foulent Des murs qui croulent Pourquoi? Des yeux qui pleurent Des mains qui meurent Des pas qui chassent Des pas qui glacent Pourquoi Le ciel est-il si loin de nous? Je ne sais pas pourquoi Mais tout cela me fait penser à Varsovie Une place peuplée de pigeons Une vieille demeure avec pignon Un escalier en colimaçon Et tout en haut mon professeur
What does not destroy us makes us stronger.
Rondvraag / Poll
Wie wordt wereldkampioen 2012 bij de profs ?
À la claire fontaine
M'en allant promener, J'ai trouvé l'eau si belle, Que je m'y suis baignée.
Il y a longtemps que je t'aime Jamais je ne t'oublierai.
Sous les feuilles d'un chêne Je me suis fait sécher, Sur la plus haute branche, Un rossignol chantait.
Il y a longtemps que je t'aime Jamais je ne t'oublierai.
Chante, rossignol, chante, Toi qui as le coeur gai, Tu as le coeur a rire, Moi, je l'ai à pleurer.
Il y a longtemps que je t'aime Jamais je ne t'oublierai.
J'ai perdu mon ami Sans l'avoir mérité, Pour un bouquet de roses, Que je lui refusai.
Il y a longtemps que je t'aime Jamais je ne t'oublierai.
Je voudrais que la rose Fût encore au rosier, Et que mon doux ami Fût encore à m'aimer
Turning and turning, the world goes on We can't change it, my friend Let us go riding now through the days Together to the end Till the end
Les bicyclettes de Belsize Carry us side by side And hand in hand, we will ride Over Belsize Turn your magical eyes Round and around Looking at all we found Carry us through the skies Les bicyclettes de Belsize
Spinning and spinning, the dreams I know Rolling on through my head Let us enjoy them before they go Come the dawn, they all are dead Yes, they're dead
Les bicyclettes de Belsize Carry us side by side And hand in hand, we will ride Over Belsize Turn your magical eyes Round and around Looking at all we found Carry us through the skies Les bicyclettes de Belsize
Julia Tulkens .
Hebben wij elkaar gevonden in dit land van klei en mist waar tussen hemel en aarde ons leven wordt uitgewist ?
Ben ik nog schaduw, ben ik al licht, of is d'oneindigheid mijn aangezicht ?
Treed ik in wolken of in hemelgrond ? Er ruist een hooglied aan mijn lichte mond. In uw omarming hoe ik rijzend ril ... Mijn haren wuiven en de tijd valt stil .
Julia Tulkens.
SONNET POUR HELENE
Quand vous serez bien vieille, au soir, à la chandelle, Assise auprès du feu, dévidant et filant, Direz, chantant mes vers, en vous émerveillant : Papoum me célébrait du temps que j’étais belle.
Lors, vous n’aurez servante oyant telle nouvelle, Déjà sous le labeur à demi sommeillant, Qui au bruit de mon nom ne s’aille réveillant, Bénissant votre nom de louange immortelle.
Je serai sous la terre et fantôme sans os : Par les ombres myrteux je prendrai mon repos : Vous serez au foyer une vieille accroupie,
Regrettant mon amour et votre fier dédain. Vivez, si m’en croyez, n’attendez à demain : Cueillez dès aujourd’hui les roses de la vie.
Regretting my love, and regretting your disdain. Heed me, and live for now: this time won’t come again. Come, pluck now — today — life’s so quickly-fading rose.
Ik ben Journée Wilfried , en gebruik soms ook wel de schuilnaam PAPOUM.
